Του Αριστοτέλη Καλλή *
Η Δική μου Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύεται από οσφυοκάμπτες, γραφειοκράτες, χαρτογιακάδες, γραικύλους, γιάπηδες, αμερικανοτραφείς και σπουδαγμένους στα «εκτροφεία» γνώσης τής Δύσης.
Είναι σκαλισμένη στα γέρικα πρόσωπα αυτών πού θυσίασαν τα νιάτα τους για την ελευθερία της χώρας αρνούμενοι να διαπραγματευτούν με τα πορνεία της διεθνούς πολιτικής σκηνής, είναι ακόμη ελεύθερη, ονειρεύεται, ελπίζει, κοιτάζει έξω από το παράθυρο τον ήλιο που ανατέλλει, διαβάζει Όμηρο, Σολωμό, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Παλαμά νοσταλγεί, οργίζεται, ερωτεύεται, αναπολεί…«ακόμη τούτην άνοιξη».
Η Δική μου Ελλάδα, είναι έτοιμη να θυσιάσει και να θυσιαστεί σε βωμούς κόκκινους από αίματα ηρώων, δεν πουλάει τα ιερά και τα όσια, δεν ντρέπεται ούτε για τα πάθη, ούτε για τούς χαμένους απατηλούς έρωτες της.
Η Δική μου Ελλάδα, δεν εξιστορείται από μίζερους κοντυλοφόρους ιστορικούς, τραγουδιέται, ξεχύνεται σαν ξωτικό στα καταγάλανα νερά τού Αιγαίου και ταξιδεύει στους αιώνες με το άρμα τού ήλιου...δεν διαπραγματεύεται, απαιτεί, πολεμάει, μιλάει τις νύχτες με τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Πέτρουλα, τον Παναγούλη, τον Λαμπράκη, τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ, τον Σολωμό Σολωμού.
Η Δική μου Ελλάδα είναι γένος θηλυκού και είναι μια περήφανη όμορφη γυναίκα, όμοια με αυτές της Σπάρτης, της Πίνδου, της Αντίστασης, του Πολυτεχνείου, της Κύπρου και όχι μια πόρνη στα κόκκινα φανάρια των Βρυξελλών υπό την επίβλεψη των νταβατζήδων τού ΔΝΤ.
