Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023

...έγραψε μια πρόσφυγας από το Αρτσάχ - Ναγκόρνο Καραμπάχ... τον Σεπτέμβριο του 2023...



«Σκέφτηκα να βάλω φωτιά να κάψω το σπίτι μου, μα δεν μου πήγε η καρδιά- έπλυνα τα πιάτα, τα τακτοποίησα στα ράφια, σα να περίμενα επισκέπτες... Φέτος είναι πολύ καλή η σοδειά των (χουρμάδων)(;). Θα τους φάνε οι Τούρκοι. Τους άφησα ένα γράμμα, τους έγραψα πως σ' αυτό το σπίτι ζούσαν έντιμοι άνθρωποι, που τα έβγαζαν πέρα με τον ιδρώτα του προσώπου τους, να το κρατάνε καθαρό. Τους παρακάλεσα να ποτίζουν τα λουλούδια.»

...έγραψε μια πρόσφυγας από το Αρτσάχ - Ναγκόρνο Καραμπάχ...
τον Σεπτέμβριο του 2023...

ΠΗΓΗ: 
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2022

Με αφορμή μια φωτογραφία από την προσφυγιά του ’22



Του Σπύρου Α. Γεωργίου*


Η κοινωνία είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών της. Αυτό το «περισσότερο», μας λέγει ο Εμίλ Ντυρκέμ (απ’ τους θεμελιωτές της Κοινωνιολογίας), μπορεί να νοηθεί ως η συλλογική συνείδηση∙ ως το «Εμείς» της κοινωνίας που διαπερνά τα μέλη, επιδρώντας αποφασιστικά στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά τους.
Αυτό το «Εμείς» αντανακλάται, τρόπον τινά, στην κοινή διαχείριση της τραγικότητας που διέπει την ανθρώπινη ύπαρξη. Και, βέβαια, είναι προφανές πως, όπου λείπει τούτο το «Εμείς», κατισχύει ένας ανοίκειος και άξενος κόσμος. Ένας κόσμος στον οποίο, όπως γράφει ο φιλόσοφος-στοχαστής Ζωρζ Μπατάιγ, «τα τραγικά στοιχεία της ζωής δεν χάθηκαν, αλλά έπαψαν να είναι κάτι που οι άνθρωποι το βιώνουν εν κοινώ, κάτι που το υποφέρουν σε γιορτές θυσίας και θανάτου, κάτι που το καθιστούν αρχή εξύμνησης».
Σε έναν τέτοιο κόσμο κλήθηκαν να στήσουν τη ζωής τους, εκ νέου, οι ξεριζωμένοι Έλληνες της Μικράς Ασίας, μετά την Καταστροφή του 1922.
«Η Μικρασιατική Καταστροφή» σημειώνει ο Αινιάν Ι. Κ. Μαζαράκης, «υπήρξε η μεγαλύτερη εθνική συμφορά στην ιστορία του Νεότερου Ελληνισμού. Η κατάρρευση του μετώπου και η διάλυση της Στρατιάς Μικράς Ασίας. Η πυρπόληση της Σμύρνης. Οι σφαγές και οι λεηλασίες στις πόλεις και χωριά. Οι μαρτυρικές πορείες των αιχμαλώτων και ομήρων προς το εσωτερικό και η εξόντωση χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων. Η εκδίωξη τέλος των υπολοίπων, με μια λέξη το ξερίζωμα του Ελληνισμού από τις προαιώνιες εστίες του στη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, ήταν η επισφράγιση της καταστροφής».
Η εγκατάσταση και η αποκατάσταση των προσφύγων, υπό το κράτος της ασφυκτικής πίεσης για άμεση ικανοποίηση βασικών αναγκών τους, ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Όπως εξίσου δύσκολη και με πολλές προστριβές ήταν – δυστυχώς – και η αφομοίωσή τους στο νέο κοινωνικό περιβάλλον.
Κοντά σε αυτά, και πάνω από όλα, τα ανεπούλωτα τραύματα από τη φρίκη του διωγμού∙ ο θρήνος και το πένθος για το τραγικό τέλος. Η σκληρή αλήθεια του ανείπωτου πόνου της μάνας (στην παραπάνω φωτογραφία) για την άδικη κατάληξη.

Επειδή όμως η α-λήθεια είναι μάλλον προϊόν της εμπειρίας κι όχι τόσο της νόησης, δύσκολα θα διαφωνούσε κάποιος με την άποψη ότι, στο κατώφλι μιας τέτοιας τραγικής δοκιμασίας, τίποτα δεν μπορεί να καταστήσει διαφανή τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.
Και σε μια τόσο αντισυμβατική στιγμή, όπου αναμετρώνται σκληρά η ωμή πραγματικότητα και η τραγικότητα, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε με τον Ζωρζ Μπατάιγ που έλεγε ότι, «η αντιμετώπιση του πεπρωμένου παραμένει η ουσία της γνώσης».
Έχει εύστοχα σημειωθεί πως, όταν η πραγματικότητα ενός ανθρώπου αλλάζει ριζικά, με ξαφνικό και βίαιο τρόπο, τότε το πένθος γι’ αυτήν τη ριζική αλλαγή τον βοηθάει στο να αποδεχτεί και να αντέξει την καινούργια κατάσταση. Το πένθιμο βίωμα συνοδεύεται βέβαια κι από συμπτώματα έντονης θλίψης -συμπτώματα οδυνηρά για τον άνθρωπο. Αυτή όμως η ψυχική διεργασία συντείνει, τελικά, στην ανάταξη του ανθρώπου ακυρώνοντας, συνάμα, την προσφυγή στη λήθη.
Αναμφίβολα κάτι τέτοιο ισχύει∙ και η μετέπειτα πορεία των πραγμάτων, σχετικά με την ενσωμάτωση του μικρασιατικού Ελληνισμού στον κορμό της χώρας μας, το επιβεβαιώνει με ρητό τρόπο. Η βαρύτιμη συνεισφορά του σε όλους τους τομείς της νεοελληνικής κοινωνίας είναι αναντίλεκτη. Ωστόσο, «η ουσία της γνώσης», που εμποδίζει και τη λήθη για όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να είναι κάτι που πρέπει «να το βιώνουμε εν κοινώ». Διότι, όπως μας παραδίδει ο Χρήστος Μαλεβίτσης:

  «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ἔλασμα νοσταλγίας. Καί καθώς ταξιδεύει, σάν ἄλλος Ὀδυσσέας, στίς ἐπίφοβες θάλασσες τοῦ χρόνου του, ἐπιδιώκοντας τό «νόστιμο ἦμαρ», ὑφίσταται “ἄλγεα πολλά”».

*συγγραφέας, εκπαιδευτικός.

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Το Διζωνικό Έκτρωμα και τα Παιδιά του Κόσμου

Του Σόλωνα Αντάρτη
Με την ευκαιρία της ημέρας των προσφύγων από ένα προσφυγόπουλο της Κύπρου…
Η προσφυγιά με χάραξε. Σφυρηλάτησε την προσωπικότητα μου από πολύ νωρίς. Η εμπειρία καθόρισε σε τεράστιο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο. Λειτούργησε σαν ένα λογισμικό πρόγραμμα το οποίο χαράκτηκε στον εσωτερικό μου «σκληρό δίσκο» το οποίο επαναπρογραμμάτισε ολόκληρο τον οργανισμό μου. Η προσφυγιά και ο ελληνικός πολιτισμός μου ήταν και είναι δύο κύρια οχήματα με τα οποία προσμετρώ την πραγματικότητα. Και η δική μου Οδός και Τρόπος.
Ως έφηβος δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω. Ακόμη και αυτό το καθόρισε η προσφυγιά και η οικονομική ένδεια των γονιών μου. Έγινα δάσκαλος διότι ήταν η μοναδική σπουδή την οποία θα μπορούσα να ακολουθήσω χωρίς να επιβαρυνθούν. Η δουλειά ταίριασε με τον χαρακτήρα μου και έγινε η δεύτερη μου φύση. Είμαι δάσκαλος στη μισή μου ζωή. Έλληνας, πρόσφυγας, δάσκαλος… Με ό,τι κουβαλεί η κάθε λέξη χωριστά και όλες μαζί. Και με κοινή συνισταμένη και συζευκτική Δύναμη την λέξη που χαλά το τέρας: Άνθρωπος!

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Βρετανία όπως Ναζί: Βάφουν κόκκινες τις πόρτες των σπιτιών που μένουν πρόσφυγες

Εκατοντάδες πρόσφυγες που έχουν καταθέσει αίτηση ασύλου στη Βρετανία, κατοικούν σε σπίτια με τις πόρτες βαμμένες σε κόκκινο χρώμα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Dailymail. Στο δημοσίευμα η «τακτική» συγκρίνεται με το κίτρινο αστέρι που ανάγκαζαν οι Ναζί να φορούν οι Εβραίοι.
Σύμφωνα με την Telegraph, οι πόρτες με το κόκκινο χρώμα καθιστούν πολύ εύκολη την αναγνώριση των σπιτιών των προσφύγων και «διευκολύνουν» τους βανδάλους που ευθύνονται για τις επιθέσεις σε σπίτια όπου διαμένουν Σύροι.

Ο πρώην βουλευτής Ian Swales των φιλελεύθερων, στο Middlesbrough, στη βορειοανατολική Βρετανία, όπου διαμένουν οι πρόσφυγες που έχουν ζητήσει άσυλο είπε ότι αυτό αποτελεί σημάδι διαχωρισμού και θυμίζει τη Γερμανία του 1930.

Οι πρόσφυγες που κατοικούν στην περιοχή έχουν καταγγείλει ότι δέχονται ρατσιστικές επιθέσεις -τους πετούν αυγά, περιττώματα σκύλων και πέτρες.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Frontex: η Τζιχάντ των Βρυξελλών

Του Περικλή Κοροβέση



Εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς να γνωρίζονται και φυσικά χωρίς να έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους, βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την ίδια τραγική μοίρα και να βρίσκονται μπροστά στο ίδιο δίλημμαΉ μένουμε εδώ και έχουμε έναν βέβαιο θάνατο ή φεύγουμε από δω και με τη βοήθεια του Θεού ίσως σωθούμε.

Και αν στον δρόμο πεθάνουμε, μέχρι τότε θα ζούμε με την ελπίδα, που στη χώρα μας έπαψε να υπάρχει πια.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εξήντα εκατομμύρια πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους, γιατί ο πόλεμος δεν ξεχωρίζει μάχιμους και αμάχους.
Στους δέκα νεκρούς μόνο ο ένας είναι μάχιμος. Από αυτούς ελάχιστοι κατορθώνουν και φτάνουν στην Ευρώπη.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Οι Σύροι πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη και ο άγιος Δημήτριος

Στον Ιερό Ναό του πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου υπάρχει ένα ενδιαφέρον ψηφιδωτό, το οποίο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του νότιου πεσσού. Η εικόνα παριστά ολόσωμο το Μεγαλομάρτυρα να ακουμπά το χέρι του με προστατευτικό τρόπο στον ώμο ενός επίσης ολόσωμου διακόνου.

Κάτω από τα πόδια των δύο μορφών αναγράφεται το εξής: “Πανόλβιε, Χριστού μάρτυς, φιλόπολις/φροντίδα τίθη, και πολιτών και ξένων” (Μακάριε Μάρτυρα του Χριστού, εσύ που αγαπάς την πόλη σου, φρόντιζε και τους πολίτες της και τους ξένους). Η αναφορά στους “ξένους” εικάζεται πως οφείλεται στη φροντίδα του αγίου προς τους αλλοεθνείς, οι οποίοι βοήθησαν τους Θεσσαλονικείς στην ανοικοδόμηση του Ναού από την καταστροφή που υπέστη περί το 620 – προσπάθεια στην οποία φέρεται πως συνέβαλε και ο εικονιζόμενος διάκονος.

Δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, ωστόσο, ότι η πόλη κατά την εποχή εκείνη, τον 7ο αι., υπήρξε τόπος υποδοχής προσφύγων από τη Συρία, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους λόγω αραβικής εισβολής. Συνέβη δηλαδή πριν από 14 περίπου αιώνες το ίδιο που συμβαίνει και στις μέρες μας…Μάλιστα, από τους κόλπους των προσφύγων αυτών προήλθε και ένας αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Σέργιος, περί το 700, ο οποίος και θεωρείται ως δεύτερος κτήτωρ του Ναού (Εδώ οι παρεμβάσεις της Εκκλησίας για τους πρόσφυγες στην Ειδομένη)

ΠΗΓΗ:http://red-pep.blogspot.gr/

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ο «συνωστισμός» στη Σμύρνη και η ιδιότητα του πρόσφυγα. Της Στ. Νιώτη


Η αφήγηση ιστορικών και γενικότερα γεγονότων με κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις, ιδιαίτερα δε αυτών που αναφέρονται σε κεφάλαια της σύγχρονης περιόδου, όπου παράλληλα λειτουργεί η ζώσα μνήμη και μαρτυρία, δεν είναι πάντα μια διαδικασία επιστημονικά αντικειμενική και αξιολογικά ουδέτερη, κατά τον προσδιορισμό του M. Weber. Και αυτός είναι ένας από τους παράγοντες που καθιστά αυτές τις αφηγήσεις ενδιαφέρουσες για τις αντιλήψεις που εκφράζουν και τις απόψεις που διατυπώνουν, αλλά, κυρίως, για τις προσεγγίσεις και τις ερμηνείες που επιδέχονται. 
                                                                                 Της Στέλλας Νιώτη

Όπως υπονοεί ο τίτλος η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, η οποία αναπτύχθηκε σχετικά με την απαρχή του επιλόγου της επικαλούμενης «μικρασιατικής καταστροφής» και αφορά στον «συνωστισμό» του ελληνικού πληθυσμού στο λιμάνι της Σμύρνης μετά την έλευση του τουρκικού στρατού, εξετάζεται από την οπτική των συνεπειών της στην ιδιότητα του πρόσφυγα. Η βασική υπόθεση εστιάζει στα στοιχεία της ιδιότητας του πρόσφυγα και, ιδίως, σε εκείνα που αναφέρονται στους λόγους εξαιτίας των οποίων ο πληθυσμός των αμάχων Ελλήνων της Σμύρνης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις εστίες του στην προηγούμενη χώρα της συνήθους διαμονής του, την Τουρκία. Το στοιχείο που ιδιαιτέρως ενδιαφέρει είναι η κατανόηση των διαδικασιών κοινωνικής κατασκευής του πρόσφυγα, αλλά και ο τρόπος που οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες εγκαθιστούν αυτήν την ιδιότητα και αποτυπώνονται στα νομικά κείμενα, τα οποία ρυθμίζουν το πλέγμα προστασίας του. Κατά συνέπεια η αναφορά στα νομικά κείμενα γίνεται αυστηρά και περιοριστικά από τα στοιχεία που καθορίζουν την ιδιότητα του πρόσφυγα.