Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΑΡΧΗ!
«Ἡ Οὐκρανία, νέος καί σημαντικός χῶρος στήν εὐρασιατική σκακιέρα, εἶναι γεωπολιτικός ἄξονας, ἐπειδή ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξή της ὡς ἀνεξάρτητης χώρας βοηθᾶ τό μετασχηματισμό τῆς Ρωσίας. Χωρίς τήν Οὐκρανία, ἡ Ρωσία παύει νά εἶναι εὐρασιατική αὐτοκρατορία. Χωρίς τήν Οὐκρανία, ἡ Ρωσία μπορεῖ νά συνεχίσει νά παλεύει γιά αὐτοκρατορική θέση, ἀλλά τότε θά γινόταν κυρίως ἀσιατικό αὐτοκρατορικό κράτος, τό ὁποῖο θά συρόταν πολύ πιθανόν σέ συγκρούσεις, πού θά τό ἀποδυνάμωναν, μέ ἀφυπνισμένους Κεντροασιάτες, οἱ ὁποῖοι θά ἦταν γεμᾶτοι μνησικακία γιά τήν ἀπώλεια τῆς πρόσφατα ἀποκτημένης ἀνεξαρτησίας τους καί θά εἶχαν τήν ὑποστήριξη τῶν ἀδελφῶν ἰσλαμικῶν κρατῶν στό νότο [1]
[…] Ὡστόσο, ἄν ἡ Μόσχα ἀνακτήσει τόν ἔλεγχο τῆς Οὐκρανίας, μέ τόν πληθυσμό τῶν 52 ἑκατομμυρίων, τούς σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους καί τήν πρόσβαση στή Μαύρη Θάλασσα, ἡ Ρωσία θά ἀνακτήσει αὐτόματα τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις γιά νά γίνει ἰσχυρό αὐτοκρατορικό κράτος, πού θά ἑνώνει τήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία» [2].
«.. τέλος, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας ἀμφισβήτησε τήν ἴδια τήν οὐσία τοῦ ἰσχυρισμοῦ τῆς Ρωσίας ὅτι εἶναι ὁ θεϊκά χρισμένος σταθερός φορέας τῆς κοινῆς πανσλαβικῆς ταυτότητας» [3].
«Τό πιό ἐνοχλητικό ἀπό ὅλα ἦταν ἡ ἀπώλεια τῆς Οὐκρανίας. Ἡ ἐμφάνιση ἑνός ἀνεξάρτητου οὐκρανικοῦ κράτους δέν ἦταν μόνο μιά πρόκληση γιά ὅλους τούς Ρώσους, πού καλοῦνταν νά ξανασκεφτοῦν τή φύση τῆς δικῆς τους πολιτικῆς καί ἐθνοτικῆς ταυτότητας, ἀλλά καί ἀντιπροσώπευε ζωτική γεωπολιτική ὑποχώρηση γιά τό ρωσικό κράτος. Ἡ ἀποκήρυξη τῆς ρωσικῆς αὐτοκρατορικῆς ἱστορίας, πού διάρκεσε πάνω ἀπό τριακόσια χρόνια, σήμαινε τήν ἀπώλεια μιᾶς δυνητικά πλούσιας βιομηχανικῆς καί ἀγροτικῆς οἰκονομίας καί 52 ἑκατομμυρίων ἀτόμων, πού εἶναι ἐπαρκῶς συγγενεῖς μέ τούς Ρώσους ἀπό ἐθνοτική καί θρησκευτική ἄποψη, ὥστε νά κάνουν τή Ρωσία ἕνα πραγματικό μεγάλο καί γεμᾶτο πεποίθηση αὐτοκρατορικό κράτος. Ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας στέρησε ἐπίσης τή Ρωσία ἀπό τήν κυρίαρχη θέση της στή Μαύρη Θάλασσα, ὅπου ἡ Ὀδησσός χρησίμευε ὡς ἡ ζωτική πύλη τῆς Ρωσίας γιά τό ἐμπόριο μέ τή Μεσόγειο καί τόν πέραν αὐτῆς κόσμο»[4].
«Ἡ ἀπώλεια τῆς Οὐκρανίας ἦταν κρίσιμης σημασίας ἀπό γεωπολιτική ἄποψη, γιατί μείωσε δραστικά τίς γεωστρατηγικές ἐπιλογές τῆς Ρωσίας […] Ὅμως, χωρίς τήν Οὐκρανία καί τά 52 ἑκατομμύρια Σλάβων ἀδελφῶν της, ὁποιαδήποτε προσπάθεια τῆς Μόσχας νά ἀνοικοδομήσει τήν εὐρασιατική αὐτοκρατορία ἦταν πιθανό νά ἀφήσει τή Ρωσία μόνη της καί μπλεγμένη σέ παρατεταμένες συγκρούσεις μέ τούς μή Σλάβους πού ἀφυπνίστηκαν ἐθνικά καί θρησκευτικά, μέ τόν πόλεμο στήν Τσετσενία νά εἶναι ἴσως ἁπλῶς καί μόνο τό πρῶτο παράδειγμα τέτοιων συγκρούσεων. Ἐπιπλέον, μέ δεδομένη τή μείωση τοῦ ποσοστοῦ γεννήσεων στή Ρωσία καί τά ἐκρηκτικά ποσοστά γεννήσεων στούς Κεντροασιάτες, ὁποιαδήποτε νέα εὐρασιατική αὐτοκρατορία, πού θά βασιζόταν καθαρά στή ρωσική δύναμη χωρίς τήν Οὐκρανία, θά γινόταν ἀναπόφευκτα λιγότερο εὐρωπαϊκή καί περισσότερο ἀσιατική κάθε χρόνο πού θά περνοῦσε»[5].
«Ἡ πρός ἀνατολάς ἐπέκταση τῆς Εὐρώπης θά σταθεροποιοῦσε τή δημοκρατική νίκη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990. Θά συμπλήρωνε στό πολιτικό καί οἰκονομικό πεδίο τό οὐσιαστικό πολιτισμικό πεδίο τῆς Εὐρώπης –πού ἀποκλήθηκε ἡ Εὐρώπη τοῦ Ἁγίου Πέτρου– τό ὁποῖο καθόρισε ἡ παλιά καί κοινή θρησκευτική κληρονομιά τῆς Εὐρώπης, πού ἀντλεῖται ἀπό τό χριστιανισμό τοῦ δυτικοῦ δόγματος. Μιά τέτοια Εὐρώπη ὑπῆρξε ἄλλοτε, πολύ πρίν ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ἐθνικισμοῦ καί ἀκόμη περισσότερο καιρό πρίν ἀπό τήν πρόσφατη διαίρεση τῆς Εὐρώπης σέ δύο τμήματα, τό ἕνα ὑπό ἀμερικανική καί τό ἄλλο ὑπό σοβιετική κυριαρχία. Μιά τέτοια Εὐρώπη θά μποροῦσε νά ἑλκύσει σάν μαγνήτης τά κράτη πού βρίσκονται ἀνατολικότερα, οἰκοδομώντας ἕνα δίκτυο δεσμῶν μέ τήν Οὐκρανία, τή Λευκορωσία καί τή Ρωσία τραβώντας τες σέ ὅλο καί πιό δεσμευτική συνεργασία καί προσηλυτίζοντάς τες σέ κοινές δημοκρατικές ἀρχές»[6].
