Ο Πέτρος Ανταίος, αρχηγός της ΕΠΟΝ εξιστορεί ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια του ελληνικού εμφυλίου δείγμα του παραλογισμού που τότε επικράτησε (Σ.Κούλογλου: Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά , Εστία 2006): Ο Γούσιας είχε την φοβερή ιδέα για να εντυπωσιάσει τον Ζαχαριάδη και να πάρει την θέση του Μάρκου Βαφειάδη να οδηγήσει στον Γράμμο ένα μεγάλο αριθμό παιδιών:
" Ο Γούσιας πήρε μαζί του και άλλα 400 παιδιά που οι Θεσσαλοί είχαν μαζέψει από χωριά του κάμπου. Συνολικά είχαν μαζευτεί περίπου 1300 παιδιά. Μας συνόδευαν δύο τάγματα πολύ μαχητικά: το τάγμα της Νεολαίας της Ρούμελης και το ιππικό του Μπουκουβάλα. Με τα παιδιά και τη βοήθεια των ταγμάτων, ο Γούσιας σκεφτόταν: "Θα τους σαρώσω , θα ανέβω πάνω στον Γράμμο και με αιχμαλώτους".
Ήταν η πιο θανατερή πορεία στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Από τα 1300 παιδιά έφτασαν πάνω στο Γράμμο γύρω στα 300. Σακατεύτηκαν δηλαδή 1000 παιδιά, ο ανθός της νεολαίας της Ρούμελης, Παιδιά που φυσικά δεν ήταν ώριμοι αγωνιστές, οι περισσότεροι ήταν επιστρατευμένοι από τον Γούσια στα χωριά όπου έμπαινε και μάζευε κορίτσια και αγόρια. Τα παιδιά είχαν προστασία αλλά ήταν άοπλα. Θυμάμαι την επική πορεία μέσα από τον κάμπο, όπου αντιμετωπίσαμε άοπλοι με πέτρες τα τάνκς στη δημοσιά Λάρισας- Βόλου. Θυμάμαι το απίστευτο δραματικό πέρασμα της λίμνης Κάρλας όπου πάγωσαν τα παιδιά σαν νούφαρα και έμειναν πάνω στη λίμνη. Όταν φτάσαμε στα Πιέρια πια είμαστε ξεθεωμένοι, ήμαστε σαράντα μέρες νηστικοί, είχαμε μαζί μας μόνο λίγα σπυριά καλαμπόκι. Ο Γούσιας μου έδωσε εντολή να σφάξουμε όλα τα ζώα. Ήταν η πρώτη φορά που τα παιδιά έφαγαν μουλαρίσιο ζωμό και τα περισσότερα έκαναν εμετό. Μονάχα στην κορφή των Πιερίων, σε υψόμετρο περίπου 1.100 κάθε δυο-τρεις βραδιές πεθαινανε 40-50 παιδιά. Κάναμε ένα συνεργείο εμείς οι νεολαίοι και σώσαμε μερικά παιδιά δίνοντας τους ένα κομματάκι ζάχαρη, μια γουλιά κονιάκ που άρπαζα από το παγούρι του Γούσια. Την τεσσαρακοστή ημέρα βγήκαμε αντίκρυ προς τις προσβάσεις του Γράμμου, σέρνοντας μαζί μας και νεκρούς. Ήταν μια φοβερή τραγωδία που την έζησα"(σελ.72,73).
Άλλη μια τραγική συνέπεια του εμφυλίου ότι οι εξόριστοι στις Ανατολικές χώρες, όπως λέει ο Στέλιος Γιατρουδάκης , ζούσαν το δράμα του πολύχρονου χωρισμού των οικογενειών: " πολλές οικογένειες πολιτικών προσφύγων ήταν διασκορπισμένες σε όλη την Ανατολική Ευρώπη: σε άλλη χώρα ο άντρας , αλλού οι γυναίκες και αλλού τα παιδιά - πέρασαν χρόνια να ενωθούν. Όμως οι σοβιετικές αρχές δεν επέτρεπαν τα ταξιδια ούτε προς τις άλλες λαϊκές δημοκρατίες"(σελ,518).
