Κύπρος 1974 – Η ηχογραφημένη προδοσία

Στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο. Στην Αθήνα, η χουντική ηγεσία συνεδριάζει.

Μέσα στο πολεμικό συμβούλιο, ο Δημήτριος Ιωαννίδης ξεστομίζει τη φράση που θα έπρεπε να τον είχε οδηγήσει κατευθείαν σε δίκη για εσχάτη προδοσία:

«Ας πάρουν την Κερύνεια και μετά…»

Δεν ήταν αφέλεια. Ήταν συνειδητή εγκατάλειψη ελληνικού εδάφους, αφήνοντας την Κύπρο να σφαγιαστεί.

Τα γεγονότα

Υποβρύχια και αεροσκάφη είχαν αποστολή να χτυπήσουν την τουρκική αποβατική δύναμη. Οι εντολές ανακλήθηκαν.

Η Κερύνεια πέφτει χωρίς να ακουστεί ελληνικός πυροβολισμός από την μητέρα πατρίδα.

Αμερικανοί αξιωματούχοι και πράκτορες πιέζουν και παρεμβαίνουν για να σταματήσουν κάθε ελληνική αντίδραση. 

Ο Κίσινγκερ χαμογελά: οι ισορροπίες του ΝΑΤΟ διατηρούνται, η Κύπρος θυσιάζεται.

Η χούντα, ήδη απομονωμένη, λειτουργεί ως πιόνι της Ουάσινγκτον. Ο εχθρός δεν ήταν μόνο στην Άγκυρα· ήταν μέσα στην ίδια την Αθήνα.

Ο λαός πολεμά, η ηγεσία προδίδει

Στην Κύπρο, λοκατζήδες, εθνοφύλακες, απλοί πολίτες πολεμούν με ό,τι έχουν.

Η Χαρίτα Μάντολες σκάβει για να θάψει τους νεκρούς της. Ο Μάκης Οικονομίδης θυμάται τα πρώτα βλήματα να πέφτουν δίπλα του.

Και ενώ η πρώτη γραμμή γράφει ιστορία με αίμα, η Αθήνα γράφει ιστορία με μελάνι ντροπής.

Η ουσία

Αυτό που κατέγραψαν τα μικρόφωνα του πολεμικού συμβουλίου δεν είναι απλώς «στρατηγική διαφωνία».

Είναι η ηχογραφημένη στιγμή της εθνικής μειοδοσίας.

Η στιγμή που η χούντα των «εθνοσωτήρων» απέδειξε πως δεν ήταν τίποτα άλλο από εθνικοί νεκροθάφτες.

Η κληρονομιά της σιωπής

Η Κύπρος έμεινε μισή. Οι πρόσφυγες έμειναν με τα κλειδιά των σπιτιών τους στις τσέπες και την επιστροφή τους σε μνημόσυνο.

Κι αυτοί που έδωσαν την εντολή «Ας πάρουν την Κερύνεια» έμειναν να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία της Ιστορίας, προστατευμένοι από την μεταπολιτευτική λήθη.

Αυτή δεν είναι απλώς προδοσία. Είναι ο ορισμός της.

Και όσο η φράση αυτή υπάρχει σε ηχογράφηση, καμία δικαιολογία, καμία ωραιοποίηση, κανένα «ήταν άλλες εποχές» δεν μπορεί να σταθεί.

Η Κύπρος του 1974 δεν χάθηκε στον πόλεμο. Χάθηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στην Αθήνα.

Αλήθειες...

Του Θανάση Χούπη 

Πριν 51 χρόνια, ξημερώματα της 14ης Αυγούστου του 1974, ξεκινούσε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, υπό την κωδική ονομασία "Αττίλας ΙΙ".

 Λίγη ώρα πριν, εκπροσωπώντας την Κυπριακή και την Ελληνική πλευρά, στις συνομιλίες της Γενεύης, ο Γλαύκος Κληρίδης (συνταγματικώς προεδρεύων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως Πρόεδρος της Βουλής της) και ο Γεώργιος Μαύρος, Υπουργός Εξωτερικών της, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας της Ελλάδας, είχαν απορρίψει το τουρκικό τελεσίγραφο, για τη συναινετική διχοτόμηση της Κύπρου, με την εγκαθίδρυση, τύποις και ουσία, διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Η αντίδραση της Αθήνας ήρθε μέσω Διαγγέλματος προς τον ελληνικό λαό, από τον Πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος -μεταξύ άλλων- ανέφερε τα εξής:       

«...Δια την Ἑλλάδα ετέθη άμεσον και μέγα δίλημμα: πρέπει να αντιδράση με βίαν εις την βίαν; Με δολιότητα εις την δολιότητα; Πρέπει να προσφύγη και εκείνη εις τον νόμον της ζούγ­κλας; 

…Η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων εις την Κύ­προν καθίσταται αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνω­στών τετελεσμένων γεγονότων.

 Και δέν ήτο δυνατόν να επιχειρηθή χωρίς τον κίνδυνον εξασθε­νήσεως της αμύνης της Ελλάδος.»!…

Διότι τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια, και η μόνη λύση για την Κύπρο είναι η απελευθέρωση.

Η ομιλία του φίλου Oz Karahan για την 51 θλιβερή επέτειο της εισβολής. 

Αξιότιμε Δήμαρχε της Κερύνειας, αγαπητοί πολίτες από την Κερύνεια, και από όλη την πατρίδα μας, και φίλοι του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών.

Περισσότερα από πενήντα χρόνια μετά την εισβολή, αντιστεκόμαστε όχι μόνο στη στρατιωτική παρουσία και την εποικιστική αποικιοκρατία που υπάρχουν στην κατεχόμενη Κύπρο, αλλά και σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο: την αποδοχή της κατοχής ως κάτι φυσιολογικό.

Μια σιωπή έχει πέσει πάνω σε μέρη όπως η Κερύνεια — αλλά δεν είναι ειρηνική σιωπή. Είναι μια σιωπή γεννημένη από ένα βαθύτερο πρόβλημα: σκόπιμες προσπάθειες της πολιτικής ελίτ να κάνουν τον λαό να ξεχάσει, και την αποδοχή αυτού που ποτέ δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό.

Αλλά δεν είμαστε εδώ για να ξεχάσουμε. Είμαστε εδώ για να θυμηθούμε, να μιλήσουμε, και να δράσουμε.

Είμαστε εδώ για να απορρίψουμε την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος νομιμοποιεί την αδικία.

Είμαστε εδώ για να δείξουμε την αλήθεια για τα εγκλήματα ενάντια στους ανθρώπους, τη γη, τον πολιτισμό, και το περιβάλλον που συνεχίζουν να συμβαίνουν ενάντια στο διεθνές δίκαιο και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η αντίσταση ξεκινά με το να λέμε την αλήθεια — και είμαστε εδώ για αυτό.

Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια – Sınırlarımız Girne’dedir.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Προσομοίωση της αποστολής των Phantom στην Κύπρο

Η ετοιμότητα των Ελλήνων πιλότων και τεχνικών - Καταρρίπτουμε τις δικαιολογίες για τη μη χρησιμοποίηση των F-4E Phantom το 1974

July 22, 2025

Γράφει ο Δημήτρης Σταθόπουλος. 

Το άρθρο είναι προδημοσίευση από την επερχόμενη έκδοση “Από το Φάντομ στο Phantom: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑ” – Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο προέρχονται από το αρχείο της ΠΑ, απόστρατων Αεροπόρων και από το αρχείο του συγγραφέα.

Η ένταξη των μαχητικών F-4E Phantom II στην Ελληνική Αεροπορία συνέπεσε χρονικά με μία από τις πλέον δραματικές περιόδους της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Την κρίση της Κύπρου και την τουρκική εισβολή, υπό την κωδική ονομασία «ΑΤΤΙΛΑΣ», που εκδηλώθηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου, 20 Ιουλίου 1974.

Με το πέρασμα των δεκαετιών, το ζήτημα της (μη) εμπλοκής των νεοπαραληφθέντων F-4E Phantom II της Πολεμικής Αεροπορίας κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης. Πολλοί έχουν ισχυριστεί πως μια αποστολή κρούσης προς τη Μεγαλόνησο δεν ήταν επιχειρησιακά εφικτή, βασίζοντας την επιχειρηματολογία τους σε τρεις κύριους άξονες:

1) Την απειρία των πληρωμάτων Phantom

2) Τη μη πλήρη διαθεσιμότητα και τεχνική ετοιμότητα των αεροσκαφών.

3) Τη μεγάλη απόσταση και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενός επιχειρησιακού πλήγματος τόσο μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα.

Χαρίτα Μάντολες: Η συγκλονιστική μαρτυρία της γυναίκας-συμβόλου της Κύπρου στο NEWS 24/7

Χαρίτα Μάντολες Κύπρος 1974-2024, Βίντεο-Ντοκιμαντέρ του NEWS 24/7

Στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ “Κύπρος 1974-2024-Οι άνθρωποι που δεν ξέχασαν”, το NEWS 24/7 μίλησε με ανθρώπους που βίωσαν το τραύμα της εισβολής. Η μαρτυρία της Χαρίτας Μάντολες, συμβολικής μορφής της τραγωδίας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ

20 Ιουλίου 2024

Η Χαρίτα Μάντολες αποτελεί μία γυναίκα – σύμβολο για την ιστορία της κυπριακής τραγωδίας του 1974. Η ίδια ήταν 27 ετών με δύο παιδιά, όταν είδε να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια της ο σύζυγός της, ο πατέρας της, οι δύο γαμπροί της, ο θείος και νονός της και ο ξάδελφός της, καθώς και άλλα έξι άτομα.

Από την τουρκική εισβολή κι έπειτα, η Χαρίτα Μάντολες έδωσε έναν τεράστιο αγώνα, τον οποίον συνεχίζει μέχρι σήμερα, για τους αγνοούμενους της Κύπρου, εξ ου και το προσωνύμιο “η μάνα των αγνοουμένων”, αλλά και για δικαιοσύνη στο νησί. Ήταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων, τραγική φιγούρα με τις φωτογραφίες των δικών της στα χέρια, ενώ η ίδια, 37 χρόνια μετά τον πόλεμο, είχε πάει στα Κατεχόμενα και είχε υποδείξει το σημείο της εκτέλεσης των 12 ανθρώπων που υπήρξε μάρτυρας.

Στο πλαίσιο του βίντεο-ντοκιμαντέρ “Κύπρος 1974-2024: Οι Άνθρωποι που δεν ξέχασαν” του NEWS 24/7, η Χαρίτα Μάντολες, η συμβολική μορφή της τραγωδίας, καταθέτει τη συγκλονιστική μαρτυρία της, εξιστορώντας με λεπτομέρειες την φρίκη που βίωσε τον Ιούλιο του 1974 και τα σοκαριστικά περιστατικά που την στιγμάτισαν, αλλά και περιγράφοντας το πώς «βρέθηκε ο τάφος της Ελιάς με τα 12 λείψανα».

Το μελάνωμα της Κύπρου

Έντεκα απαντήσεις στον Στυλιανό Περράκη

Από δρόμος - 20 Ιουλίου, 2025

του Βασίλη Κων/νου Φούσκα*

Με ικανοποιεί ιδιαίτερα που «Το μελάνωμα της Κύπρου. Οι ευθύνες των Κων/νου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για τη Κυπριακή τραγωδία» (εκδ. Επίκεντρο, 2024) έχει σχολιαστεί ευρέως, κατά κόρον επαινετικά, και μάλιστα από πολύ αξιόλογους διανοητές, στρατιωτικούς, δημοσιολόγους, πρέσβεις, γενικά από μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων με πολλές, βαθιές και ποικίλες γνώσεις για το Κυπριακό ζήτημα. Το αγκάλιασε, πρέπει να πω, και μεγάλη μερίδα της Ελλαδικής και Κυπριακής κοινωνίας, αν κρίνω από τον αριθμό των ανατυπώσεων που έχει κάνει μέχρι σήμερα και από την υποδοχή που είχαν οι επισκέψεις μου στην Αθήνα (Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο) και τη Λευκωσία (Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας), όπου το παρουσίασα. Ωστόσο, επικρατεί «σιγή ιχθύος» από τα επίσημα ΜΜΕ της Ελλάδας, τόσο της κεντροδεξιάς όσο και της κεντροαριστεράς, αλλά και του ΚΚΕ, και από τους ιστορικούς του επίσημου αφηγήματος της «μεταπολίτευσης», το οποίο εκθειάζει τους χειρισμούς Καραμανλή-Αβέρωφ το καλοκαίρι του 1974. Έτσι είμαι διπλά ικανοποιημένος από την πιο πρόσφατη βιβλιοκριτική της μελέτης μου από έναν μη-επαγγελματία ιστορικό, τον Στυλιανό Περράκη στη TheBooks’ Journal (Φεβρουάριος 2025), η δι-επιστημονική ευρύτητα των γνώσεων του οποίου έρχεται να αμφισβητήσει πτυχές των επιχειρημάτων μου. Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Journal η οποία φιλοξένησε μια τέτοια αξιόλογη κριτική. Άλλα μέσα επικοινωνίας δεν το τόλμησαν. Ωστόσο, η δημοσίευση της απάντησής μου από το εν λόγω περιοδικό (Μάρτιος 2025) δεν δημοσιεύτηκε πλήρως λόγω έλλειψης χώρου. Έκρινα ότι οι αιτιάσεις του Περράκη χρήζουν πλήρους απάντησης διότι αφορούν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και ένα πολύ ευρύτερο φάσμα απόψεων διάχυτο μέσα στην Ελλαδική διανόηση και δημοσιογραφία, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης – αλλά όχι τόσο στην Κυπριακή. 

Ο τρόπος που οργάνωσα την απάντησή μου θα τον βοηθήσει επίσης να μου ανταπαντήσει, αν επιθυμεί, από το ανοιχτό βήμα του Δρόμου ή άλλου εντύπου / ιστοσελίδας. Βεβαίως, οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση σ’ αυτό τον διάλογο με σεβασμό στην αρχειακή ιστορική έρευνα είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη.

1.Η παρουσίαση του Περράκη αποσιωπά πάρα πολλά προκειμένου να δώσει κατεύθυνση και εγκυρότητα στο επιχείρημα ότι όλα έγιναν σωστά από τους Καραμανλή-Αβέρωφ, και ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα το διαφορετικό. Αυτό –για να ξεκινήσουμε από τη μέθοδο της ιστορίας– είναι λάθος, διότι πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικές (ή υπαλλακτικές) λύσεις στην ιστορία.

1974 Φάκελος Κύπρου: Ο επίλογος του Ελληνισμού;

Γράφει ο

Στέλιος Παρασκευόπουλος

Σάββατο, Νοέμβρη 24, 2018 

Ο Φάκελος της Κύπρου που δόθηκε στην δημοσιότητα πριν από λίγες ημέρες, σαράντα τέσσερα χρόνια μετά από την ανείπωτη τραγωδία και τριάντα χρόνια από τότε που η Ελληνική Βουλή διερεύνησε τι ευθύνες για το χουντικό πραξικόπημα και την εισβολή της Τουρκίας το 1974 στη Μεγαλόνησο, δεν έχει πλέον καμία αξία –πλην ίσως της ιστορικής, καθώς δεν κατέδειξε σε βάθος τα προδοτικά γεγονότα που συνέβησαν σε βάρος του Ελληνισμού. Και ακόμη, δεν απέδειξε τον προδοτικό ρόλο –πέραν των γνωστών πρωταιτίων και πρωτεργατών- όλων εκείνων των προσώπων, στρατιωτικών και πολιτικών, που έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στο παρασκήνιο σε Ελλάδα, Κύπρο, Ευρώπη και ΗΠΑ. Και δεν θα πρέπει να αγνοείται πως το νησί της «θλιμμένης Παναγιάς» καρατομήθηκε σε δύο φάσεις. Επί της χούντας του Ιωαννίδη («Αττίλας 1») και επί της δημοκρατικής αλλαγής στην Ελλάδα –επονομαζόμενη και ως Μεταπολίτευση («Αττίλας 2»).

Αυτά που δημοσιοποίησε ο Φάκελος της Κύπρου για τα σκοτεινά και αιματοβαμμένα γεγονότα, το μοιραίο εκείνο καλοκαίρι για τον κυπριακό Ελληνισμό, ήταν γνωστά –λίγο έως πολύ- εδώ και πολλά χρόνια.

 Και το κυριότερο, ο Φάκελος της Κύπρου, ξεθυμασμένος πλέον από τον χρόνο, αποτελεί στην ουσία «καμένο χαρτί», αφού οι κόλλες του δεν τύλιξαν όταν έπρεπε κανέναν υπόλογο για να τον στείλουν στο εδώλιο της εσχάτης προδοσίας. Ένας Φάκελος – κενό γράμμα που δεν προκάλεσε την ιστορική Νέμεση. Ένας Φάκελος, που αν και πλήρης ασυλλόγιστων και προδοτικών ενεργειών, σφραγισμένος με αίμα και απώλεια εδαφών, άφησε ασυγκίνητη την κοινή γνώμη και αμέτοχα τα Μέσα Ενημερώσεως.

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Εξαιρετική συνέντευξη, αποκαλυπτική για την εσκεμμένη αδράνεια της ελληνικής και κυπριακής πολιτείας στην ανάδειξη και αναζήτηση της τύχης των μαρτύρων - αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας!

Γερομοριας 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Η συνέντευξη στην εκπομπή του Αλέξανδρου Τσίγκου στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus fm αμέσως παρακάτω.

Αν είχε τολμήσει ο Καραμανλής, ο δεύτερος Αττίλας δεν θα γινόταν ποτέ: Οι ΗΠΑ θα σταμάταγαν τη δεύτερη εισβολή διότι δεν ήθελαν πόλεμο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας

Πληροφορίες στο τέλος της ανάρτησης 

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνοδευόμενος από τον “πρόεδρο” της προδοτικής Χούντας των Αθηνών, Φαιδωνα Γκιζίκη, ορκίζεται ο πρώτος Πρωθυπουργός μετά την πτώση της Χούντας. Φωτογραφία από βίντεο via Kostas Karamanlis, You Tube 11/10/2024

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΟΥΣΚΑ*

Εισαγωγή

Η ωραιοποίηση της «μεταπολιτευτικής» περιόδου από συστημικές δυνάμεις και φορείς μας ωθούν να θέσουμε ψυχρά ερωτήματα και να κάνουμε ψυχρές εκτιμήσεις.

Έτσι είναι τα πράγματα; Ή μήπως έτσι παρουσιάζονται για να βολέψουν το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας των Αθηνών; Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι όπως κάθε σύστημα εξουσίας, έτσι και το Αθηνοκεντρικό, έχει ανάγκες από μύθους.

Η μυθοπλασία, ειδικά εκείνη που έχει την τάση να αγιοποιεί πολιτικούς και κυβερνήτες συγκεκριμένων παρατάξεων, βοηθά στην ιδεολογική παραγωγή αξιακών συστημάτων οι οποίες νομιμοποιούν και αναπαράγουν το τρέχον σύστημα εξουσίας. Έτσι, υπάρχουν πλειάδα μύθων και μυθοπλασιών που ανακυκλώνονται στα συνέδρια περί «μεταπολίτευσης» και «μετάβασης στη δημοκρατία».

Ουδείς μιλά για την οικονομική καχεξία και τη κρατική χρεωκοπία για τις οποίες ευθύνονται στο ακέραιο τα κόμματα της μεταπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς μιλά για την εγκατάλειψη της περιφέρειας της χώρας και το δημογραφικό μαρασμό.Και ουδείς μιλά – ακόμα και το ΚΚΕ έχει τελευταία σιωπήσει επ’ αυτού – για το βάθαιμα της εξάρτησης της χώρας από ξένα κέντρα εξουσίας, ή για τον ενδοτισμό της Μητσοτακικής ελίτ απέναντι στο Τουρκικό περιφερειακό ιμπεριαλισμό. Οι μυθοπλασίες που σπέρνουν τα συνέδρια για τη «μεταπολίτευση» είναι ένα από τα φάρμακα για να μην ερευνηθούν τίποτε από τα ανωτέρω.

Ριζοσπαστική έρευνα σημαίνει ανεξάρτητη και αδέσμευτη έρευνα. Σημαίνει ότι πιάνει τα πράγματα από τη ρίζα τους. Η ρίζα της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» βρίσκεται στο καλοκαίρι του 1974 και στο τρόπο που η μεταπολεμική ιστορία της χώρας συμπυκνώνεται σ’ αυτό το καλοκαίρι.

Θα δείξω εδώ ότι ο τρόπος αυτός δεν τιμά το κράτος των Αθηνών (το πάλαι ποτέ «εθνικό κέντρο») και ότι η «αγιοποίηση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως ηγέτη και «εθνάρχη» που «παρέλαβε χάος και έφτειαξε κράτος» δεν αντιστοιχεί στην ιστορική πραγματικότητα. Άρα, πρόκειται για μυθοπλασία η οποία διαδίδεται συνειδητά και με σχέδιο προκειμένου να εκπληρωθούν οι όροι αναπαραγωγής του Αθηνοκεντρικού, και βαθειά προβληματικού για τη χώρα, συστήματος εξουσίας.

Κύπρος, Ελλάδα, Ελληνισμός ο Ελληνικός Κόσμος μπροστά στα επίδικα του 21ου αιώνα

Λουκάς Αξελός*

Στην μνήμη του Θέμου Στοφορόπουλου

Δημηγορούντων τῶν δασυπόδων καί τό ἴσον ἀξιούντων πάντας ἔχειν, οἱ λέοντες ἔφασαν «οἱ λόγοι ὑμῶν, ὧ δασύποδες, ὀνύχων τε καί ὀδόντων, οἵων ἡμεῖς ἔχομεν, δέονται».

Αίσωπος, Λέοντες καί Λαγωοί

Εισαγωγικά

Το κείμενο αυτό δεν φιλοδοξεί να προσθέσει κάτι το καινούργιο στην μέχρι σήμερα έρευνα γύρω από το Κυπριακό. Στηρίζεται στο πραγματικό γεγονός ότι η διαρκής ενασχόλησή μου επί μισόν και πλέον αιώνα γύρω από το υπ’αρ. 1 Εθνικό μας Ζήτημα, με οδηγεί στην διαπίστωση ότι αν  και τα πλείστα από τα όσα ζητήματα το συγκροτούν έχουν εξαντλητικά αναλυθεί και αποκαλυφθεί στις πραγματικές τους διαστάσεις, εξακολουθούν να αποτελούν, όταν δεν παρακάμπτονται ή αποσιωπώνται, ζητούμενο από ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού και επιστημονικού κόσμου.

.                   .

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΕΤΡΑΔΙΩΝ

Ο Λουκάς Αξελός είναι δρ ΕΚΠΑ, συγγραφέας, διευθυντής των εκδόσεων «Στοχαστής» και του περιοδικού «Τετράδια πολιτικού διαλόγου έρευνας και κριτικής».

Αντλώντας το δικαίωμα από το γεγονός της σταθεράς και κατ’ εξακολούθησιν  διαχρονικής  επισήμανσης  μιας  σειράς  ζητημάτων  που τα θεωρώ κατεξοχήν κρίσιμα στην αποκωδικοποίηση του Κυπριακού και της θέσης και του ρόλου του στα καθ’όλου πεπρωμένα του Ελληνικού Κόσμου και θέλοντας να ενισχύσω τον διάλογο που έχει ανοίξει ανάμεσά μας, με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από την παράνομη εισβολή-κατοχή-εθνοκάθαρση και εποικισμό του 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα επιχειρήσω συνυπολογίζοντας το κόστος των επαναλήψεων να αναδείξω μερικά από τα βασικά επίδικα γύρω από το μείζον αυτό Εθνικό μας Ζήτημα.

Α΄) Τα ταυτοτικά στοιχεία

Αν και απόλυτα επιβεβαιωμένα από τις επιστημονικές έρευνες και κατανοητά από την πλειοψηφία των έγκυρων ερευνητών και αναλυτών, τα κυρίαρχα ταυτοτικά στοιχεία της Κύπρου και του λαού της δεν γίνονται στην πράξη αποδεκτά από όλους εκείνους τους κύκλους που για εθνικούς, ταξικούς, θρησκευτικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους, θεωρούν αναγκαία την αναθεώρηση και στην συνέχεια την ιδεολογική χρήση τους προς ίδιον συμφέρον.

Γι’ αυτό θεωρώ χρήσιμο να ξεκινήσουμε από την αφετηρία, στεκόμενοι, κατ’ αρχήν, στο διαχρονικά αναδυόμενο ζήτημα της κυπριακής ταυτότητας.

Το ελληνικό όνομα της Κύπρου μπορεί να απαντάται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, η επαφή όμως της Κύπρου με τον κόσμο του Αιγαίου και τα πρώτα αρχαιοελληνικά φύλα, όπως πιστοποιούν πια τα αποτελέσματα συστηματικών αρχαιολογικών ερευνών, ανάγονται στον 16ο π.Χ. αιώνα, ενώ η εγκατάσταση των Αχαιών βεβαιωμένη από τον 14ο αιώνα, κρατάει τρεις και πλέον αιώνες για να ολοκληρωθεί με την άφιξη των τελευταίων κυμάτων αποίκων, τον 10ο αιώνα.

50 και πλέον χρόνια ατιμωρησίας, παρά τα 75 χρόνια των Συμβάσεων της Γενεύη

Aνοικτή επιστολή στον Πρόεδρο, στον Αρχηγό Αστυνομίας και στον Γενικό Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κλέαρχος Α. Κυριακίδης

η σημερινή

Αξιότιμοι κύριοι,

Στη βιβλιοθήκη του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου, δύο διδάγματα του Πλάτωνα και τρία του Αριστοτέλη είναι χαραγμένα στα έργα τέχνης που κοσμούν τους τοίχους. Ένα από αυτά του Αριστοτέλη τα λέει όλα. «Στη δικαιοσύνη επικεντρώνεται η τάξη της κοινωνίας».

Ο Δυτικός πολιτισμός χτίστηκε επάνω σε αυτή και σε σχετικές ιδέες με αρχαία ελληνική προέλευση, όπως το κράτος δικαίου. Το ίδιο ισχύει για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), το Συμβούλιο της Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα οποία η Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ) εντάχθηκε το 1960, 1961 και 2004 αντίστοιχα.

Παρ’ όλα αυτά, στην ΚΔ εδώ και για 50 και πλέον χρόνια, αντί η τάξη της κοινωνίας να επικεντρώνεται στη δικαιοσύνη, η εγκληματικότητα έχει συνδεθεί με την ατιμωρησία με αποτέλεσμα τη συστημική αταξία και αδικία σε δύο παράλληλες κοινωνίες.

Σύμβολο αυτής της κατάντιας είναι η περιθωριοποίηση των τεσσάρων Συμβάσεων της Γενεύης, πυλώνων του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου που υπογράφτηκαν πριν από 75 χρόνια, στις 12 Αυγούστου 1949, και ενσωματώθηκαν στο Κυπριακό Δίκαιο μέσω του περί των Συνθηκών της Γενεύης Κυρωτικού Νόμου του 1966 (στο ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ).

Ο μικροελλαδισμός κλωτσάει το δώρο της Ιστορίας

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Πενήντα χρόνια είναι πολλά. Η τουρκική εισβολή αποδείχθηκε ότι παρήγαγε ένα ανθεκτικό στον χρόνο γεωπολιτικό αποτέλεσμα. Με την ευκαιρία της στρογγυλής επετείου ο Ελληνισμός θα θυμηθεί την ανοικτή πληγή του στη Μεγαλόνησο, αλλά η στρατηγική του για την αντιμετώπιση του προβλήματος παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο πλαίσιο για μισό αιώνα. Μπορεί να μην το ομολογεί, αλλά η επίσημη Ελλάδα έχει ουσιαστικά στρέψει την πλάτη της στην Κύπρο, που είναι δώρο της Ιστορίας και της Γεωγραφίας. Ο μικροελλαδισμός, όμως, παράγει γεωπολιτική τύφλωση.

Όμως, πρώτα ας “δώσω τον λόγο” σε Τούρκους αξιωματούχους, οι οποίοι διαχρονικά μας λένε ξεκάθαρα τι αντιπροσωπεύει για την Άγκυρα το Κυπριακό. Γι’ αυτήν, λοιπόν, το Κυπριακό ήταν πάντα πρώτα απ’ όλα ζήτημα γεωπολιτικής, το αντίθετο από ό,τι πρεσβεύει ο μικροελλαδισμός. Ο έλεγχος όλης της Κύπρου ήταν και παραμένει κεντρική συνιστώσα στην εθνική στρατηγική της Τουρκίας να αναδειχθεί σε δύναμη με δεσπόζοντα ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, πολύ πριν εμφανισθεί ο Ερντογάν στο πολιτικό προσκήνιο. Γι’ αυτό και έχουν μέχρι τώρα αποφύγει την προσάρτηση. Ο έλεγχος της Μεγαλονήσου δεν εξασφαλίζει στην Τουρκία μόνο τον έλεγχο των κρίσιμης σημασίας θαλασσίων οδών της περιοχής, αλλά και αυξάνει κατακόρυφα τη γεωπολιτική σημασία της για Δύση και Ανατολή.

«Η Κύπρος είναι τόσο πολύτιμη όσο το δεξί χέρι για μια χώρα που ενδιαφέρεται για την άμυνά της, ή τα επεκτατικά της σχέδια. Αν δεν συγκρατήσουμε στη σκέψη μας αυτήν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ειρηνευτική επιχείρηση της 20ής Ιουλίου… Πολλές χώρες, σε κάποιο βαθμό γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, θέλουν να δουν το Κυπριακό απλώς ως απότοκο της επιθυμίας μόνο να προστατεύσουμε την τουρκική κοινότητα στο νησί» (πρώην Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές, Χουριέτ 20.7.1980).