Θεωρητικός της “Νέας Τάξης Πραγμάτων” θεωρείται ο Γιούβαλ Νώε Χαράρι (Yuval Noah Harari). Γεννημένος το 1976 στη Χάιφα,  διδάσκει σήμερα Ιστορία στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Ανεξάρτητα από την κριτική, που συχνά αναρριπίζουν οι απόψεις του, ο Χαράρι πρέπει να θεωρηθεί ως όντως ιστορικός: Εξετάζοντας ενδελεχώς  το παρελθόν αποκτά την ικανότητα να προγραμματίσει το μέλλον.

Και ο κοσμικών διαστάσεων προγραμματισμός του διατυπώνεται με φράση συγκλονιστικώς απλουστευτική:

«Η Ιστορία του Ανθρώπου άρχισε, όταν αυτός επινόησε τους θεούς και θα λήξει, αφότου επιτευχθεί η θέωση του ανθρώπου».

Αυτό ηχεί τερατώδες, αλλά δεν είναι. Ήδη ο Πυθαγόρας, πνευματικός Διδάσκαλος του Πλάτωνος, υπήρξε εν προκειμένω σαφής:

«Θεϊκή καταγωγή έχει το γένος των ανθρώπων!».

Και ακόμα:

«Εάν αφήσεις στη γη το σώμα σου και έλθεις στον ελεύθερο αιθέρα, τότε θα είσαι θεός άφθαρτος και όχι πια θνητός».

Με τον Πυθαγόρα συμφωνεί και χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης (Ψαλμός 81: 6).

«Θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες».

Προεξοφλώντας, μάλιστα, οι Αμερικανοί τη θέωση του εθνικού τους ήρωα, Γεωργίου Ουάσιγκτων,  ανέθεσαν στον – χάρη στον πατέρα του- ελληνικής καταγωγής ζωγράφο Κωνσταντίνο Μπρουμίδη  να την απεικονίσει στο Καπιτώλιο της πρωτεύουσάς τους.

Επιπλέον, ούτε αυτά που ισχυρίζεται ο Χαράρι σχετικώς με την από τους ανθρώπους “επινόηση των θεών” μπορεί να θεωρηθούν παράλογα. Επιτροχάδην αναδίφηση της Αρχαίας Γραμματείας αποδεικνύει ότι άλλη θρησκεία είχαν οι “φίλοι της σοφίας” και άλλη ο “πολύς λαός”. Και μόνο το γεγονός ότι, στην Κρήτη, επιδεικνυόταν ωσάν αξιοθέατο ο “τάφος του Δία”  αρκεί για να αποδείξει του λόγου το αληθές. Τραγικό υπήρξε άλλωστε το τέλος των σοφών ανθρώπων που τόλμησαν να φανερώσουν στο ευρύ κοινό την εσώτερη υφή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Ο Σωκράτης καταδικάστηκε ως:

«Καινὰ δαιμόνια εἰσάγων… καὶ τοὺς νέους διαφθείρων».

Υιός του Θεού

Οπαδοί, επίσης, του Πυθαγόρου, επειδή  επιχείρησαν να δώσουν πολιτική διάσταση στη θεωρία τους, κάηκαν ζωντανοί από το πλήθος. Παρόμοιο τέλος περίμενε και τον Αναξαγόρα (500-428 π.Χ.), που κατηγορήθηκε για “ασέβεια”από τους Αθηναίους, αλλά είχε την τύχη εγκαίρως να φυγαδευθεί από τον Περικλή.