Έλληνες δοσίλογοι και φιλοναζιστές που έδρασαν την περίοδο της κατοχής: Λίστα ατόμων και οργανώσεων

Ο Ι.Ράλλης ενθαρρύνει μικτό απόσπασμα απο αξιωματικούς της ειδικής ασφάλειας και ταγματασφαλίτες πριν απο επιχειρήσεις “επιβολής του Κράτους και του Νόμου” κατά της αντίστασης.

Έλληνες δοσίλογοι και φιλοναζιστές. Λίστα ατόμων και οργανώσεων

Παραθέτουμε μια λίστα με Έλληνες δοσίλογους, γερμανόφιλους και φιλοναζιστές που έδρασαν στην περίοδο της κατοχής. Για να μπορέσουμε να τη φτιάξουμε, χρειαστήκαμε αρκετό χρόνο και ψάξαμε σε διάφορα ιστορικά βιβλία, ώστε να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες που συγκεντρώσαμε. Η συγκεκριμένη λίστα δοσιλόγων αποτελείται από άτομα και από οργανώσεις. Δεν είναι πλήρης και δεν θα μπορούσε να είναι……Επικεντρώσαμε την προσοχή μας κυρίως σε άτομα που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές σε στρατιωτικό και σε πολιτικό επίπεδο. Δεν δώσαμε μεγάλη έμφαση στους οικονομικούς δοσίλογους.

Για να διαβάσετε ολόκληρη την ανάρτηση ΕΔΩ... Ή ΚΛΙΚ στην εικόνα 

"Αγοραπωλησίες ακινήτων 1941-1944 Οι «χρυσές» ευκαιρίες της Κατοχής"

Την Παρασκευή 11 Απριλίου 2025 στο πλαίσιο του κύκλου δωρεάν μαθημάτων με γενικό τίτλο "Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950: Ένα έθνος σε κρίση" που διοργανώνει η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση, πραγματοποιήθηκε το 6ο Μάθημα Ιστορίας με τίτλο "Αγοραπωλησίες ακινήτων 1941-1944 Οι «χρυσές» ευκαιρίες της Κατοχής"

Ο ομότιμος καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Προκόπης Παπαστράτης μαζί με τον ιστορικό Παναγιώτη Σάμιο, ασχολήθηκαν με τις αγοραπωλησίες ακινήτων που έγιναν κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

 Σύμφωνα με στοιχεία που παρατίθενται αναλυτικά για τις πηγές του πλουτισμού των οικονομικών δοσιλόγων, αποκαλύπτεται το μέγεθος και η έκταση της υφαρπαγής των περιουσιών τη περίοδο αυτή.

 Περίπου 350.000 ακίνητα, κόποι μιας ζωής, άλλαξαν χέρια κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης, πείνας, λιμού και εκβιασμών κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, λίγα δράμια λάδι και μερικές χούφτες σταφίδες. Μετά την απελευθέρωση οι κατοχικές αγοραπωλησίες αποτέλεσαν ακανθώδες ζήτημα και περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετώπισαν οι κυβερνήσεις Λαϊκών-Φιλελευθέρων. Οι υποσχέσεις για επιστροφή των ακινήτων, η οργάνωση των πωλητών αλλά και των αγοραστών σε ομοσπονδίες για τη διεκδίκηση των σπιτιών, οι νομοθετικές προσπάθειες μετά το 1946, ο τελικός συμβιβασμός το 1949, ο δικαστικός αγώνας, οι περιπέτειες των αγωγών και οι αποφάσεις του Πρωτοδικείου Αθηνών.

Το μεγάλο μπλόκο στην Καλαμάτα

Του Ηλία Μπιτσάνη

Οι άρχοντες στρογγυλοκάθονται στις πολυθρόνες τους και περιφρονούν την ιστορία. Εκεί που είναι τα γραφεία τους, πριν από 82 χρόνια η Καλαμάτα έζησε μια από τις πιο δραματικές στιγμές της γερμανικής κατοχής. Χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο γήπεδο του "Απολλωνα" (σημερινό δημαρχείο) και στην πλατεία Αγίας Τριάδας (πλατεία Ομήρων αλλά στα... αζήτητα). Πολλοί κατέληξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, και οι περισσότεροι δεν γύρισαν ποτέ. Χρόνια τώρα επισημαίνω την ανάγκη να τιμά η πόλη τη μνήμη αυτών των ανθρώπων. Εις μάτην όμως. Τώρα θα μου πείτε στη λογική των “ευτυχισμένων της εξουσίας” δεν έχουν θέση τέτοια γεγονότα, μαύρα μεσάνυχτα έχουν οι περισσότεροι για την ιστορία του τόπου, μόνο την… αναπαράσταση θυμούνται γιατί εκεί συνωστίζονται οι ψηφοφόροι. Είχα την ελπίδα ελπίδα ότι κάποιοι θα αντιλαμβάνονταν ότι το ελάχιστο που θα είχαν να κάνουν θα ήταν μια λιτή τελετή μνήμης και η τοποθέτηση μιας στήλης που θα θυμίζει το γεγονός στην είσοδο του σημερινού δημαρχείου. Η προσδοκία διαψεύστηκε πανηγυρικά και πάλι, ως εκ τούτου χρειάζεται να επανέλθω για να θυμίσω γεγονότα αλλά και την ανάγκη η πόλη να ξυπνήσει από τον “ιστορικό λήθαργο”.

Ας δούμε όμως τα γεγονότα στη μνήμη των πατριωτών που έπεσαν θύματα της φασιστικής βαρβαρότητας...

***

.

Η “μικρή εικόνα” είναι αυτή της Καλαμάτας:

Το φθινόπωρο του 1943 οι δυνάμεις της αντίστασης έχουν ενισχυθεί και χτυπούν μέσα στις πόλεις. Στόχος τους μεταξύ των άλλων και αξιωματικοί της Χωροφυλακής που θεωρούν ότι σχετίζονται με τις δυνάμεις κατοχής. Ανδρες της ΟΠΛΑ χτυπούν μέσα στην Καλαμάτα στις 12 Σεπτεμβρίου και σκοτώνουν το μοίραρχο Ιωάννη Γιαλουράκο, ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, φανατικός διώκτης των απεργών στο μεσοπόλεμο, στο αντιφασιστικό-δημοκρατικό μέτωπο αργότερα, στη “Μεγάλη Ελλάδα του Γ. Βεντήρη στην κατοχή. Ένα μήνα αργότερα, στις 13 Οκτωβρίου, σε νέο χτύπημα πέφτει νεκρός ο διοικητής Χωροφυλακής μοίραρχος Σωτήρης Κατής αλλά το ΕΑΜ καταγγέλει πως είναι έργο της Γκεστάπο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην κηδεία του παραβρέθηκε «κρυφά» αντιπροσωπεία του ΕΑΜ όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί από την οικογένειά του.

Απελευθέρωση της Αθήνας, 12 Οκτωβρίου 1944.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος σημαιοφόρος της Εταιρείας Λογοτεχνών κατά την παρέλαση για την απελευθέρωση της Αθήνας, στις 12 Οκτωβρίου 1944. 

Στο βάθος διακρίνονται ο Μάρκος Αυγέρης, η Γαλάτεια Σαράντη, ο Σωτήρης Σκίπης και ο Κούλης Ζαμπαθάς, που διέσωσε αυτή τη φωτογραφία.

Φωτογραφία από το αρχείο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης

ΠΗΓΗ, - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Εκτελέστηκε 5 Σεπτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών (Αφιέρωμα+Βίντεο)

Γυναίκες ηρωΐδες προς Μίμηση

Ηρώων Αφιέρωμα: Ηρώ Κωνσταντοπούλου

Σοφία Ντρέκου

Το σώμα της ηρωικής Ελληνίδας, Ηρώς 

Κωνσταντοπούλου, έγινε λευτεριάς, λίπασμα:

«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ

όπως δε λες ευχαριστώ

στους χτύπους της καρδιάς σου

που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου. 

Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ

γιατί γνωρίζω γιατί σου λέω ευχαριστώ

γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω

Αυτό το ευχαριστώ
είναι το τραγούδι μου». 

Γιάννης Ρίτσος

Η 17χρονη ηρωίδα που «γάζωσαν» οι Γερμανοί με 17 σφαίρες για παραδειγματισμό. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου έκρυβε όπλα και προκηρύξεις κάτω από τη σχολική ποδιά. Εκτελέστηκε φωνάζοντας: «Χτυπάτε! Κτήνη»...

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η οποία γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 και εκτελέστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών, ήταν αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης.

«Έτσι ως αντικρίζω τα χώματα

ματωμένα, αναρριγώ, 

κορίτσια της Καισαριανής 

ραντίστε με τριανταφυλλόνερο 

τα ηρωικά κορμιά μας».

Πάνος Ν. Παναγιωτούνης

Η σφαγή και το κάψιμο (!) των Ελλήνων από τους Ναζί στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης το 1944

Το Ναζιστικό Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης το 1944

Τα Ναζιστικά κρεματόρια δεν υπήρξαν μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά τέθηκαν σε λειτουργία και στο Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, όταν με την πυρπόληση ενός φούρνου και ενός σπιτιού στα οποία επίτηδες είχαν εγκλωβίσει άμαχο πληθυσμό, οι ναζί κατακτητές δολοφονούσαν 149 ανθρώπους και έγραφαν άλλη μία μαύρη σελίδα στα εγκλήματα πολέμου. 

Αποφράδα ημέρα λοιπόν, αλλά ταυτόχρονα και ημέρα μνήμης και θυσίας είναι η 2 Σεπτεμβρίου του 1944, όταν οι Nαζί με τους  συνεργάτες τους, έβαψαν στο αίμα το Χορτιάτη.

Προηγήθηκαν δύο ανταρτικές επιθέσεις σε δύο αυτοκίνητα, ένα του οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης που πήγαινε στο βυζαντινό υδραγωγείο για την απολύμανση της δεξαμενής από την οποία υδροδοτούνταν η Θεσσαλονίκη και στο οποίο οι επιβαίνοντες ήταν Έλληνες (ο ένας εκ των δύο επέζησε) και ακολούθησε ένα δεύτερο αυτοκίνητο με τρεις Γερμανούς και δύο Έλληνες και με τελικό απολογισμό τη διαφυγή δύο Γερμανών και την αιχμαλωσία των υπολοίπων. Οι διαφυγόντες επέστρεψαν στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης.

Η πείνα: το πιο αποτελεσματικό τρομοκρατικό μέσο της Κατοχής.

Του Αριστομένη Συγγελάκη 

Η πείνα της Κατοχής, που είχε συστηματικά οργανώσει το Γ' Ράιχ (αφενός για να καταληστεύσει τον πλούτο της χώρας και αφετέρου - και κυρίως -  για να καθυποτάξει τον ελληνικό λαό), αποτελεί ένα συγκλονιστικό συλλογικό βίωμα του λαού μας που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αλλά και χάραξε τη μοίρα των επιζώντων της Κατοχής.

Η εξαιρετική μελέτη των τεσσάρων ψυχιάτρων (Σκούρας, Χατζηδήμος, Καλούτσης, Παπαδημητρίου, "Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους") που δημοσιεύθηκε το 1947 και ανατυπώθηκε το 1991 από τις εκδόσεις Οδυσσέας περιγράφει αναλυτικά το φαινόμενο και τις πολύμορφες και αφόρητες συνέπειές του.  

Τα στάδια που ακολουθεί η νόσος της πείνας: 

- Α) Το πρώτο στάδιο της πείνας είναι το διεγερτικό στάδιο, κατά το οποίο ο άρρωστος διακατέχεται από ανυπόφορο εκνευρισμό και υπερκινητικότητα. 

Το χαρακτηριστικότερο γεγονός αυτού του σταδίου είναι η άμβλυνση του αισθήματος της αηδίας, που σε συνδυασμό με την έλλειψη κάθε αίσθησης ατομικής κι ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κατέβαζαν τον άνθρωπο στο επίπεδο του ζώου. 

Στο στάδιο αυτό λαμβάνουν χώρα αποτροπιαστικά φαινόμενα όπως η βρώση πτωμάτων από τους λιμοκτονούντες, η βρώση σκουπιδιών, εμεσμάτων, κοπράνων, σκύλων κ.λπ. Συχνά οι άνθρωποι λόγω αυτής της ζοφερής κατάστασης παραφρονούσαν. 

Κοκκινιά. Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944.

Άλλες αναρτήσεις από τον Γερομοριά από την μάχη της Κοκκινιάς ΕΔΩ...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

"Και σαν πέρασε της Παναγιάς η μέρα, δεύτερο ξημέρωμα, 17 του τρυγητή, σκύλα μέρα, δίσεχτη μέρα, κατάρα στην κατάρα για μέρα, μέρα που δε σταμάταγε ο χρόνος, που δε ξεσκίζονταν τα φύλλα του μερολογιού, μέρα που μάζωξαν στην εκκλησιά τα παλικάρια και πλημμύρισε η χώρα αίματα και έσκουζε για χρόνια ο ουρανός από τον καημό του, που κάρφωσε στα στήθια του Χριστού το τελευταίο καρφί ο Ισκαριώτης…"

 (αφήγηση Μάνος Κατράκης)

Κοκκινιά. 

Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944.

Κοντά στις 2:30 το πρωί ξεκινά το δράμα της ομαδικής σφαγής που θα ακολουθήσει όταν ανέβει ο ήλιος ψηλά.

Δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω περιοχές που περικλείουν την Κοκκινιά, από Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά, ο κλοιός σφίγγει. 

Μαζί με τους Ναζί κατακτητές καταφθάνει στην προσφυγούπολη του Πειραιά, τη «Μικρή Μόσχα», όπως είχαν βαπτίσει την Κοκκινιά, και το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά. 

Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, ταχυβόλα, αυτόματα, Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την πόλη που εκείνη την ώρα κοιμάται.

Ιστορικός περίπατος στην κατοχική Αθήνα

AP Photo

Η ιστορία της Κατοχής από την Ομόνοια μέχρι την Καισαριανή.

EΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

Η περίοδος της Κατοχής (1941–1944) άφησε ανεξίτηλα ίχνη στον αστικό ιστό της Αθήνας. Σημεία, δρόμοι και κτίρια που σήμερα περνούν απαρατήρητα αποτέλεσαν σκηνικά δραματικών γεγονότων. Αν μιλούσαν τα κτίρια θα εξιστορούσαν λιμούς, εκτελέσεις, αντιστασιακές δράσεις και μαζικές κινητοποιήσεις. Ο ιστορικός περίπατος που ακολουθεί επιχειρεί να καταγράψει τις σημαντικότερες τοποθεσίες της πόλης, λειτουργώντας ως μια διαδρομή μνήμης στα χρόνια της Κατοχής. Από το κέντρο μέχρι τα προάστια, κάθε σημείο φέρει τη δική του ιστορία.

1. Πλατεία Ομονοίας

Η Πλατεία Ομονοίας AP PHOTO

Η Πλατεία Ομονοίας υπήρξε κομβικό σημείο στην Κατοχική Αθήνα, καθώς αποτελούσε το βασικό πέρασμα των κατοίκων και των κατακτητών. Στις 27 Απριλίου 1941, οι πρώτες γερμανικές μηχανοκίνητες μονάδες που εισήλθαν στην πόλη πέρασαν από την Ομόνοια κατευθυνόμενες προς το Σύνταγμα και την Ακρόπολη. Ο χώρος, ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν κέντρο συγκοινωνιών και αγοράς, γεγονός που εντάθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής με την παρουσία Γερμανών, Ιταλών και μαυραγοριτών.

Γιατί κάποτε σε τούτο τον τόπο, σεργιανούσαμε στον ήλιο και στ' αγαλματα...

Από Βασίλης Λαμπόγλου 

22 Ιουλίου 1943-Του Ηλία Βενέζη

''Μες στην Αθήνα στους μεγάλους δρόμους της, το πλήθος περπατά σιωπηλό και σκυφτό σα να σεργιανά στον ήλιο και στα αγάλματα.

Τίποτα δεν προδίνει πως κάτι ετοιμάζεται, πως κάτι θα γίνει.

Ωστόσο, η στυφή σιωπή είναι τόση μες στη χαρά του ήλιου που λάμπει, που το μαντεύεις: κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ’ ανάψει.

Κι η σπίθα ανάβει…να κορίτσι, κρατώντας ένα στεφάνι από δάφνη, σκαλώνει στο άγαλμα του Φεραίου και το στεφανώνει. 

Ο λαός γονατίζει.

Και όλα τα πικραμένα στόματα ψέλνουν τον Ύμνο στην Ελευθερία. 

Ενώ γύρω του λυσσασμένα άρχισαν να χύνουν μολύβι και αίμα τα άρματα πάνου σε ανθρώπους άοπλους και ανυπεράσπιστους, σε γυναίκες και παιδιά.

«Όχι πια άλλο! Όχι άλλο!

 Κάτω οι τύραννοι!»

Αφρισμένο τώρα κατέβαινε την πλατιά λεωφόρο το κύμα και βογκούσε...

Στην κορυφή του κύματος μια ασπρογάλανη σημαία ξεδιπλώθηκε τότε.

Κυμάτισε στο λίγο αγέρα, κυμάτισαν και τα μαλλιά του κοριτσιού που τη σήκωνε στα χέρια του. 

Προχωρούσε με σταθερό βήμα, ξαναμμένη και περήφανη, και

πλάι της βάδιζε ο φίλος της.

Τραγουδούσαν τον Ύμνο στην Ελευθερία και βάδιζαν.''

                                                                                                            

Ιούληs του 1943. 

Οι Γερμανοί διαπιστώνουν ότι η Αντίσταση στις πόλεις και τα βουνά απασχολεί δώδεκα ολόκληρες μεραρχίες τους στην Ελλάδα. 

Και το Ανατολικό Μέτωπο(Ρωσία)  του Ζούκωφ,απαιτούσε πρόσθετη συνδρομή δυνάμεων.  

Έτσι για να απεγκλωβίσουν δυνάμειs ,οι Γερμανοί αποφασίζουν να αντικαταστήσουν με βουλγαρικά φασιστικά στρατεύματα, τα δικά τους στρατεύματα κατοχής σε  Μακεδονία και Θράκη.

Παραχώρηση -δηλαδή-ολόκληρηs τη Μακεδονίαs και τη Θράκηs

στους Βούλγαρους φασίστες.

Η ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ - ΙΣΤΟΡΚΗ ΑΘΗΝΑ

Η Αθήνα είναι πόλη με πολύ «βαριά» ιστορία, η οποία όμως δεν περιορίζεται στην αρχαιότητα.

 Προχωράμε κάθε μέρα σε δρόμους της πρωτεύουσας, μικρούς, μεγάλους, πολυσύχναστους ή πιο ερημικούς, όπου έχουν εκτυλιχθεί σημαντικά γεγονότα της σύγχονης ιστορίας μας. Κάποια απ΄ αυτά τα γνωρίζουμε, για κάποια «κάτι έχουμε ακούσει». Το βέβαιο είναι ότι μπορούμε να τα μάθουμε και κυρίως να τα κατανοήσουμε, κάνοντας έναν από τους 8 διαφορετικούς ιστορικούς περιπάτους, που διοργανώνει κάθε Κυριακή ο ιστορικός και συγγραφέας Μενέλαος Χαραλαμπίδης!.

Το militaire channel βγήκε από το στούντιο και ακολούθησε έναν απ΄ αυτούς τους ιστορικούς περιπάτους. Δεκέμβριος του 1944 και μεταφερόμαστε στις σκληρές συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τους Βρετανούς, στα Εξάρχεια.

ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΜΠΙΜΠΑ

Ιουλία Μπίμπα. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα κότσο, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ συμμετείχε στο πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η «ΔΑΣΚΑΛΙΤΣΑ»

Πρωί Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου 1942.

Μια νέα γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στο Κουκάκι κρατώντας μια πάνινη τσάντα.

Παίρνει το τραμ και πηγαίνει στην Ομόνοια.

Από εκεί κατευθύνεται περπατώντας στην Πατησίων.

Εκεί την περιμένουν δύο άντρες.

Τα ονόματά τους είναι Αντώνης Μυτιληναίος και Σπύρος Γαλάνης.

Τους δίνει την τσάντα και φεύγει.

Λίγα λεπτά αργότερα μια φοβερή έκρηξη ισοπεδώνει το τριώροφο κτήριο όπου βρίσκονταν τσ γραφεία της Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης, της ναζιστικής ΕΣΠΟ - που από τα αρχικά της μόνο το Ο ήταν αληθινό.

Η ΕΣΠΟ που αποτελούνταν από «έλληνες» προδότες σχεδίαζε την αποστολή «ελληνικής» ταξιαρχίας για να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί στο Ανατολικό μέτωπο κι εκείνο το πρωινό της Κυριακής τα γραφεία της ήταν γεμάτα προδότες.

Κάτω από τα ερείπια του κτηρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.

Είναι το πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το έχει οργανώσει και εκτελέσει ο Ουλαμός Καταστροφών της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων.

Της ΠΕΑΝ που είχε ως πολιτικό καθοδηγητή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και ως αρχηγό τον Αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο.

Ανάμεσα στα μέλη της ΠΕΑΝ, βρισκόταν και μια 32χρονη δασκάλα με καταγωγή από τη Σάμο.

Η Ιουλία Ελευθερόγλου ζούσε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι με τον σύζυγό της, τον Κώστα Μπίμπα, ο οποίος ήταν τυφλός.

Ζούσαν φτωχικά, η Ιουλία εργαζόταν ως καθαρίστρια.

Είχε τελειώσει μόνο το Δημοτικό, αλλά επειδή δίδασκε στο Κατηχητικό του Αγίου Νικολάου, στη γειτονιά την αποκαλούσαν  «η δασκαλίτσα».

Μυήθηκε στην ΠΕΑΝ τον Μάρτιο του 1942 και από την αρχή ξεχώρισε  για το θάρρος της. 

Γι αυτό ο Περρίκος την ενέταξε στον Ουλαμό Καταστροφών.

Ένας τέτοιος λαός υποδουλώνεται ποτές;

Βασίλης Λαμπόγλου

-Σαν σήμερα, του 1944 οι Γερμανοί κατακτητές  εκτέλεσαν όσους άρρενες βρήκαν στο Κακόπετρο Χανίων - ως αντιποινα για τον ασύρματο που έκρυβαν οι αντάρτες στα μέρη τους (σε μία σπηλιά)-.

23 στον αριθμο  και άλλους 61 στο διπλανό χωριό Μαλαθυρος και στη προσπάθεια τους έτυχε μεγίστης συνδρομής του χωροφυλακα Παπαγιαννάκη και των ανδρών του που φρόντιζαν για τον συνετισμο των μη συνεργασιμων  συμπατριώτων του.

Εμπνευστής  όλων των  των εγκλημάτων σε 109 χωριά της Κρήτης υπήρξε ο Χ. Μύλλερ(τον είχαν πιάσει αιχμαλωτο στο Νευροκόπι οι Έλληνες τον Απρίλη του '41,στη τρίτη φωτό, απόσπασμα από το κατηγορητηριο).

11 μήνες μετά τον Ιούλιο του 1945 και με "απελευθερωμένη"τη χώρα ,ο Νίκος Καζαντζάκης μαζί με τους πανεπιστημιακούς δασκάλους Ιωάννη Κακριδή και Ιωάννη Καλιτσουνάκη καθώς και τον φωτογράφο Κωνσταντίνο Κουτουλάκη, διέρχονται από τον Κακόπετρο Χανίων(φωτό 1).

Αποτελούν μέλη της επιτροπής που ο πρωθυπουργός, Πέτρος Βούλγαρης συγκρότησε για να καταγράψει τις θηριωδίες των Γερμανών στα χωριά της Κρήτης.

Την «Κεντρική Επιτροπή Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη» .

Πάνω στον δρόμο συναντούν τον Δεσποτάκη Κωνσταντίνο.

Οι Γερμανοί την 28-8-1944 είχαν σκοτώσει τέσσερα παιδιά του.

"Επιστρέφοντας από Κάντανο, στο δρόμο, προς Κακόπετρο", 

θυμάται ο Κ. Κουτουλάκης, 

"είδαμε στο πλάι του δρόμου να στέκει ένας χωρικός, να κρατεί ορθό ένα δοκάρι και να μάς κάνει νόημα να σταματήσουμε.

Άμα πλησίασε το αυτοκίνητο, έριξε το δοκάρι και σταμάτησε αναγκαστικά το αυτοκίνητο."

-Ήρθετε, λέει, να καταγράψετε για το αίμα που χύθηκε… έχετε κ’ επαέ να σημειώσετε κατιτίς…

-Τί;

-Τέσσερις γυιούς μου σκοτώσανε… 

Οι δυο τελευταίοι ήσανε δίδυμα… 

-Πώς σε λένε;

-Δεσποτάκη… μα επειδή είστε κουρασμένοι, περάσετε κι από το σπίτι να πάρετε ένα νερό… 

Το σπίτι του ήταν εκεί δίπλα σε μιαν κατηφοριά.

Μπαίνομε μέσα, τί να δούμε, ένα τραπέζι, μ’ όλα του Θεού τα καλά, και στη γωνιά μια γυναίκα μαυροφορεμένη μ’ ένα κοριτσάκι μικρό στην ποδιά της, να κάθεται να κλαίει…

-Ήντα ’ναι δά τουτανά; ήντα κλαις; 

Οι αθρώποι δεν ήρθανε για να τωσε χαλάσεις την καρδιά ντως.

Ελευτερωθήκαμε, για όχι;

Εξέχασές το;

Ετσά ’ναι η λευτεριά∙ σε μας ήλαχε να δώσωμε τα παιδιά μας… άλλος τα σπίθια ντου, άλλος ήδωκε τα λιόφυτά ντου… πως σου πόμεινε μόνο η κοπελιά, εγώ θα σου κάμω κι άλλους γυιούς…

-Εκεί είδα τον Καζαντζάκη να κλαίει.

Μέσα στ’ αυτοκίνητο μας ήλεγε κι ήκλαιγε ακόμη, είδετε; 

αυτή είναι η κρητική ψυχή, την ελευτερία την έχει θρησκεία…

80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 1944

ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ  Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ 

Γράφει ο Ηλίας Μπιτσάνης 

"Γέμισε το Αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής στην Καλαμάτα στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για την εκτέλεσε εκατοντάδων πατριωτών από τους Γερμανούς πριν ακριβώς 80 χρόνια.

 Σε ατμόσφαιρα συγκίνησης μίλησαν εκ μέρους της ΕΣΔΟΓΕ η Αλεξάνδρα Σάντα και ο Αριστομένης Συγγελάκης ενώ συντόνισε ο Κώστας Αλεξίου. Είχα την τιμή στην εκδήλωση να μιλήσω για το ιστορικό των εκτελέσεων.

Μεγάλο το κείμενο της ομιλίας αλλά το αναρτώ για τους φίλους που το ζήτησαν και εκείνους που ενδεχομένως ενδιαφέρονται:

«Αποτελεί ύψιστη τιμή για μένα η ανάθεση της εξιστόρησης των όσων συνέβησαν το ματωμένο Φλεβάρη του 1944 στην Καλαμάτα, με αφορμή τη συμπλήρωση των 80 χρόνων από την ημέρα της εκτέλεσης των πατριωτών στο Σύνταγμα. Ηταν τέτοιες ώρες όταν ο Γερμανός λοχαγός Σμίτ με το παραμπέλουμ στο χέρι μαζί με άλλους, εκτελούσαν ίσως και εκατοντάδες πατριώτες στο χώρο του παλαιού στρατοπέδου, βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειες, τους φίλους τους, την πόλη και τη Μεσσηνία.

Το «ΔΟΓΜΑ» ΤΩΝ «ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ»

Η δεύτερη γερμανική κατοχή στη Μεσσηνία άρχισε στις 9 Σεπτέμβρη του 1943 και τελείωσε ένα χρόνο αργότερα. Ηταν ένας χρόνος που βάφτηκε με αίμα πατριωτών και σημαδεύτηκε από ανυπολόγιστες καταστροφές σε όλη τη Μεσσηνία. Όταν οι Γερμανοί έφτασαν πάλι στην Καλαμάτα μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το ΕΑΜ κυριαρχούσε πολιτικά σε πόλεις και χωριά ενώ ο ΕΛΑΣ μετά και την προσχώρηση αξιωματικών και ανδρών του Ελληνικού Στρατού, κυριαρχούσε στρατιωτικά και οι δυνάμεις του έφθαναν και μέσα στην Καλαμάτα. Οι Γερμανοί επιχείρησαν να στηρίξουν την κυριαρχία τους όχι μόνον με την υποταγή λαού, αλλά και με τη βοήθεια των Ελλήνων συνεργατών τους που διόρισαν σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού. Ενώ παράλληλα ξεκίνησαν να οργανώνουν τα Τάγματα Ασφαλείας ως στρατιωτική δύναμη δοσιλόγων που ενεργούσαν σε συνεργασία και για λογαριασμό των κατακτητών.

Λέλα Καραγιάννη, η αρετή και η αυτοθυσία μιας εκλεκτής Λιμνιώτισσας

Μια ξεχωριστή Ελληνίδα, μια πραγματική ηρωίδα

Η Λίμνη Ευβοίας, η κωμόπολη με το νησιώτικο χρώμα στις ακτές του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου, υπήρξε η γενέτειρα μιας ξεχωριστής Ελληνίδας, μιας πραγματικής ηρωίδας, της Λέλας Καραγιάννη.

Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε στη Λίμνη το 1898. Γονείς της ήταν ο Αθανάσιος Μηνόπουλος και η Σοφία Μπούμπουλη, μέλος της φημισμένης σπετσιώτικης οικογένειας Μπούμπουλη, την οποία δόξασε προπάντων η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. 

Η Καραγιάννη διήγαγε τα περισσότερα έτη του σύντομου βίου της στην Αθήνα. Παντρεύτηκε τον έμπορο φαρμακευτικών - αρωματικών προϊόντων Νικόλαο Καραγιάννη και απέκτησε μαζί του επτά παιδιά.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η Καραγιάννη έλαβε μέρος στο αντιστασιακό κίνημα, ιδρύοντας και χρηματοδοτώντας ήδη από το 1941 την αντιναζιστική οργάνωση «Μπουμπουλίνα». Ως αρχηγείο της αντιστασιακής οργάνωσης χρησιμοποιήθηκε η οικίατης οικογένειάς της, ιστορικό διατηρητέο μνημείο της Αθήνας, κοντά στην πλατεία Αμερικής.

Η απόκρυψη, η περίθαλψη και η φυγάδευση εγκλωβισθέντων συμμάχων στρατιωτών στη Μέση Ανατολή, η πρόκληση καταστροφών σε υλικά μέσα ή εγκαταστάσεις του εχθρού, καθώς και η παροχή πληροφοριών αναφορικά με τα σχέδια και τις κινήσεις του αντιπάλου στο Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, ήταν οι τομείς στους οποίους δραστηριοποιήθηκαν η Καραγιάννη και τα μέλη της οργάνωσής της, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν τα πέντε μεγαλύτερα παιδιά της.

Κώστας Βίρβος

Στην Κατοχή με συνέλαβαν, 

με χτύπησαν - από τότε έχω 

το σημάδι από βούρδουλα -

και με έριξαν στην απομόνωση. 

Μέσα εκεί υπήρχε άλλος ένας.

Υπήρχε κι ένα κούτσουρο.

Πόναγα σε όλο μου το κορμί. 

Του λέω: ''Σε παρακαλώ, 

να ξαπλώσεις πάνω στο κούτσουρο 

κι εγώ πάνω στο σώμα σου;''

Έτσι κι έγινε. 

Από αυτό το περιστατικό 

εμπνεύστηκα το:

''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,

ούτε φως για να διαβάσω

το γλυκό σου γράμμα, 

ωχ, μανούλα μου.

Καλοκαίρι κι είναι κρύο

ένα μέτρο επί δύο 

είναι το κελί μου, 

ωχ, μανούλα μου.

Μα εγώ δε ζω γονατιστός

είμαι της γερακίνας γιος.

Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές

εγώ αντέχω τις φωτιές.

Μάνα μη λυπάσαι,

μάνα μη με κλαις...''

Κώστας Βίρβος

7 Αυγούστου 2015, έφυγε από τη ζωή.

Συμπληρώνονται σήμερα 80 χρόνια από την μεγάλη διαδήλωση του λαού της Αθήνας, που απέτρεψε την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία.

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (ΕΣΔΟΓΕ)

                  https://esdoge.gr/

                                                               Αθήνα 22 Ιουλίου 2023

Συμπληρώνονται σήμερα 80 χρόνια από την μεγάλη διαδήλωση του λαού της Αθήνας, που απέτρεψε την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία. Πρόκειται για τη μαζικότερη διαδήλωση της περιόδου της Κατοχής και ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Εθνικής Αντίστασης, καθώς αποφεύχθηκε ο διαμελισμός της χώρας και η ενσωμάτωση ολόκληρης της Μακεδονίας στο βουλγαρικό κράτος.

Είχαν προηγηθεί μεγάλες διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη (10.7.1943), το Κιλκίς, την Έδεσσα, τα Γιαννιτσά και άλλες πόλεις της Μακεδονίας αλλά και στον Βόλο και την Καρδίτσα. Όμως η αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση, που άλλαξε τις ειλημμένες αποφάσεις των Γερμανών, ήταν η γενική απεργία και διαδήλωση, που οργάνωσε το ΕΑΜ στις 22 Ιουλίου 1943 στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατακλύζοντας το κέντρο της Αθήνας.

Οι κατακτητές δεν δίστασαν να βάψουν στο αίμα τη διαδήλωση πυροβολώντας στο ψαχνό τους άοπλους πολίτες με τελικό απολογισμό τριάντα νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και ακόμη περισσότερους συλληφθέντες. Ανάμεσα στους ηρωικούς νεκρούς ξεχωρίζουν για τη γενναιότητα και την αυτοθυσία τους τρεις ΕΠΟΝίτισσες: οι φοιτήτριες της Γαλλικής Ακαδημίας Παναγιώτα Σταθοπούλου και Κούλα Λίλη, 17 και 19 ετών αντίστοιχα και η 23χρονη υφαντουργός Όλγα Μπακόλα. Η επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία ματαιώνεται. Πρόκειται για μία ακόμη σπουδαία νίκη του αντιστεκόμενου ελληνικού λαού μετά τη ματαίωση της προσέλκυσης «εθελοντών» που θα πολεμούσαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Ανατολικό Μέτωπο, τον Γοργοπόταμο, την αποτροπή της λαϊκής επιστράτευσης, που έσωσε τον ανθό της νεολαίας μας από τα κάτεργα του Χίτλερ και τόσα ακόμη επιτεύγματα της Εθνικής μας Αντίστασης.

Αποκαλυπτική έκθεση για τη δράση των δοσίλογων και άλλων μηχανισμών στην Κατοχή

ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗ 18 ΜΑΙΟΥ 2023

Αναδημοσιεύουμε ολόκληρη την «έκθεση ντοκουμέντο – απάντηση για τη δράση των δοσίλογων και άλλων αστικών μηχανισμών την περίοδο της Κατοχής» από τον «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου (19-20 Μαΐου 2018). Πρόκειται για «μια εξαιρετικά αποκαλυπτική έκθεση, που βρέθηκε σε φάκελο της Ελληνικής Χωροφυλακής της κατοχικής περιόδου».

Όπως σημειώνει η εφημερίδα «έφτασε στον «Ριζοσπάστη» ένας ογκώδης φάκελος, «ξεχασμένος» για δεκαετίες στο σπίτι ενός ανώτατου αστυνομικού υπαλλήλου, ένας φάκελος με καταγραφές από αυτήν ακριβώς τη δεκαετία του ’40. Απ’ αυτόν τον φάκελο, που στο εξώφυλλό του φιγουράρει ο τίτλος «Ελληνική Χωροφυλακή», ανασύρουμε σήμερα ένα πολυσέλιδο έγγραφο, που μέσα από τις 3.500 περίπου λέξεις του, ο συγγραφέας του παρουσιάζει με στεγνή υπηρεσιακή γλώσσα τον βίο και την πολιτεία όλων εκείνων που στα κατοπινά χρόνια ονομάστηκαν «εθνικός κορμός»: Τα Τάγματα Ασφαλείας, η «Χ», ο ΕΔΕΣ, η «Ειδική Ασφάλεια», η «Μπουντ» κ.ά.»

Ακολουθεί ολόκληρο το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» (η παρουσίαση εγγράφου από τον φάκελο και το ίδιο πολυσέλιδο έγγραφο). Στη φωτογραφία τα αποσπάσματα του εγγράφου που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης»

***

Ολο και πιο συχνά, τελευταία, σε μια σειρά έντυπα, από την προεξάρχουσα στον τομέα αυτόν εφημερίδα «Δημοκρατία», αλλά και φασιστικές φυλλάδες όπως ο «Στόχος», η «Ελεύθερη Ωρα», με ειδικά αφιερώματα και προσφορές επιδιώκουν να διαστρεβλώσουν την Ιστορία και να επαναθεμελιώσουν τα γνωστά επιχειρήματα της περιόδου του εμφυλίου πολέμου περί «κομμουνιστικών εγκλημάτων» την περίοδο της Κατοχής.


Την ίδια στιγμή ηρωοποιούν τους αστικούς κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που έδρασαν σε συνεργασία με τους ναζί αλλά και σε σύνδεση με την αστική κυβέρνηση του Καΐρου, ενάντια στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, συνολικά ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, μηχανισμούς υπεύθυνους για εγκλήματα ενάντια συνολικά στο λαό.

Ο εκτελεσμένος από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944 Πόντιος Ναπολέων Σουκατζίδης

Θ. Μαλκίδης 

Ο εκ Τραπεζούντας συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς για τον Πόντιο εκτελεσθέντα από τους Ναζί Ναπολέων Σουκατζίδη

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής . Μετά τη Γενοκτονία εγκαταστάθηκε  στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή  και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα και είχε και συγγραφικό έργο. Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, συνελήφθη και εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο. Από εκεί μεταφέρθηκε τον Απρίλιο του 1937 στις φυλακές της Ακροναυπλίας, όπου παρέμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, όταν παραδόθηκε από το καθεστώς  μαζί με εκατοντάδες άλλους πολιτικούς κρατούμενους στους Γερμανούς κατακτητές. Κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν κρατούμενος στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και  τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. 

 Εκεί οι Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το  όνομά του ήταν μεταξύ των 200 που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα, αφού   υπήρξαν και εκτελέσεις στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας,  για την επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ .  Ο  διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε να παραμείνει στην θέση του. 

Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο, και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι εκτελέστηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944.

Στο τελευταίο γράμμα προς τον πατέρα του ο Σουκατζίδης έγραψε:

«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα* σου και την αδελφούλα μου, κι οι δυο τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη. (*Εννοώντας την αρραβωνιαστικιά του Χαρά, αδελφή της Μαρίας Λιουδάκη).

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης είναι το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα», όπου την βραδιά πριν την εκτέλεση κυριαρχούν η ποντιακή και η κρητική μουσική και χορός, ενώ αναφορά στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη (αναφέρεται ως Τσουκατζίδης) γίνεται και στο έργο του επίσης Πόντιου συγγραφέα Δημήτρη Ψαθά «Αντίσταση», ως εξής:

Η 27η Απριλίου 2023 είναι η 82ημαύρη επέτειος της εισβολής της Βέρμαχτ στην ανοχύρωτη Αθήνα.

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

https://esdoge.gr/

                                                        Αθήνα 26 Απριλίου 2023

Η 27η Απριλίου 2023 είναι η 82ημαύρη επέτειος της εισβολής της Βέρμαχτ στην ανοχύρωτη Αθήνα. 

Ήδη, από εκείνη την αποφράδα ημέρα της εισόδου του εισβολέα στην Αθήνα, εκδηλώνεται το πνεύμα της Αδούλωτης Αθήνας, καθώς τα πάνοπλα γερμανικά στρατεύματα συναντούν έρημους δρόμους αφού οι πολίτες είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. 

Την συλλογική αυτή εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού απέναντι στους κατακτητές ακολούθησαν η γενναία άρνηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδας Χρύσανθου να τελέσει δοξολογία για την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα αλλά και να ορκίσει την δωσιλογική «κυβέρνηση» Τσολάκογλου, η θυσία του μαθητή Μάθιου Πόταγα έξω από τη Βυτίνα, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός της Μάχης της Κρήτης, το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη από τον Μανώλη Γλέζο και τον Λάκη Σάντα και άλλες ηρωικές πράξεις, που κράτησαν ζωντανό «το πνεύμα του μετώπου» και γέννησαν το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης, με την καθολικότητα στο χρόνο, στο χώρο, στη συμμετοχή του λαού.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες βρήκαν τον θάνατο από την πείνα και τις ασθένειες, τις μαζικές δολοφονίες αμάχων, την καταναγκαστική εργασία, τα βασανιστήρια. Η εβραϊκή κοινότητα της Ελλάδας εξολοθρεύθηκε. Χίλια επτακόσια εβδομήντα χωριά και περισσότερα από τετρακόσιες χιλιάδες σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες. Οι υποδομές της χώρας μας καταστράφηκαν ολοσχερώς, ο εθνικός πλούτος της Ελλάδας λεηλατήθηκε, σπάνιοι αρχαιολογικοί - πολιτιστικοί θησαυροί εκλάπησαν και φυγαδεύτηκαν στο Γ’ Ράιχ, ενώ μοναδικής αξίας μνημεία υπέστησαν βαρύτατες καταστροφές. Η χώρα μας υπέστη μία ανείπωτη τραγωδία, στα όρια της γενοκτονίας.

Ωστόσο, 82 χρόνια μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, καθολικός διάδοχος του Γ’ Ράιχ, παραμένει αδιάλλακτη και αρνείται αυθαίρετα, ατεκμηρίωτα και αλαζονικά να αναλάβει την ιστορική της ευθύνη για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα. 

Επιπλέον, καταστρατηγώντας κάθε κανόνα δικαίου και ηθικής επιχειρεί, με τα τριάκοντα αργύρια των περιβόητων γερμανικών ταμείων και ιδρυμάτων, να πλαστογραφήσει την Ιστορία και να ενταφιάσει τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Ματαιοπονούν! 

Η Ιστορία της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης έχει γραφτεί με το αίμα του ελληνικού λαού και δεν παραχαράσσεται! Οι αξιώσεις της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας είναι απαράγραπτες και το θέμα παραμένει ανοιχτό.