ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ
Γράφει ο Ηλίας Μπιτσάνης
"Γέμισε το Αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής στην Καλαμάτα στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για την εκτέλεσε εκατοντάδων πατριωτών από τους Γερμανούς πριν ακριβώς 80 χρόνια.
Σε ατμόσφαιρα συγκίνησης μίλησαν εκ μέρους της ΕΣΔΟΓΕ η Αλεξάνδρα Σάντα και ο Αριστομένης Συγγελάκης ενώ συντόνισε ο Κώστας Αλεξίου. Είχα την τιμή στην εκδήλωση να μιλήσω για το ιστορικό των εκτελέσεων.
Μεγάλο το κείμενο της ομιλίας αλλά το αναρτώ για τους φίλους που το ζήτησαν και εκείνους που ενδεχομένως ενδιαφέρονται:
«Αποτελεί ύψιστη τιμή για μένα η ανάθεση της εξιστόρησης των όσων συνέβησαν το ματωμένο Φλεβάρη του 1944 στην Καλαμάτα, με αφορμή τη συμπλήρωση των 80 χρόνων από την ημέρα της εκτέλεσης των πατριωτών στο Σύνταγμα. Ηταν τέτοιες ώρες όταν ο Γερμανός λοχαγός Σμίτ με το παραμπέλουμ στο χέρι μαζί με άλλους, εκτελούσαν ίσως και εκατοντάδες πατριώτες στο χώρο του παλαιού στρατοπέδου, βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειες, τους φίλους τους, την πόλη και τη Μεσσηνία.
Το «ΔΟΓΜΑ» ΤΩΝ «ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ»
Η δεύτερη γερμανική κατοχή στη Μεσσηνία άρχισε στις 9 Σεπτέμβρη του 1943 και τελείωσε ένα χρόνο αργότερα. Ηταν ένας χρόνος που βάφτηκε με αίμα πατριωτών και σημαδεύτηκε από ανυπολόγιστες καταστροφές σε όλη τη Μεσσηνία. Όταν οι Γερμανοί έφτασαν πάλι στην Καλαμάτα μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το ΕΑΜ κυριαρχούσε πολιτικά σε πόλεις και χωριά ενώ ο ΕΛΑΣ μετά και την προσχώρηση αξιωματικών και ανδρών του Ελληνικού Στρατού, κυριαρχούσε στρατιωτικά και οι δυνάμεις του έφθαναν και μέσα στην Καλαμάτα. Οι Γερμανοί επιχείρησαν να στηρίξουν την κυριαρχία τους όχι μόνον με την υποταγή λαού, αλλά και με τη βοήθεια των Ελλήνων συνεργατών τους που διόρισαν σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού. Ενώ παράλληλα ξεκίνησαν να οργανώνουν τα Τάγματα Ασφαλείας ως στρατιωτική δύναμη δοσιλόγων που ενεργούσαν σε συνεργασία και για λογαριασμό των κατακτητών.
Η συντριβή της αντίστασης επιδιώχθηκε με αντίποινα που εφαρμόστηκαν με τη μορφή αμέτρητων εκτελέσεων και καταστροφή οικισμών και ατομικών περιουσιών στην περιφέρεια όπου εκδηλώνονταν αντιστασιακές πράξεις. Με βάση την αρχή αυτή, τα στρατεύματα κατοχής διέπραξαν εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού, με πρόσχημα τη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων.
Πρόκειται για εγκλήματα που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ναζιστικής αντίληψης περί ολοκληρωτικού πολέμου και πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της εκτέλεσης ενός προμελετημένου σχεδίου τρομοκράτησης και εκμετάλλευσης των κατοίκων των κατεχόμενων περιοχών. Τελικός τους στόχος ήταν να εξαλείψουν κάθε μορφής αντίσταση που θα απειλούσε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο την επιβολή και διατήρηση της εξουσίας τους. Η ευθύνη των αθώων για «αδικήματα» που διέπραξαν άλλοι ήταν η επίσημη πολιτική και στάση των αρχών κατοχής, οι οποίες φρόντιζαν να υλοποιήσουν τις αποφάσεις, καθώς οι Γερμανοί είχαν προσδιορίσει τους ομήρους ως κατοίκους μιας χώρας που εγγυώνται με τη ζωή τους την άψογη συμπεριφορά του πληθυσμού.
Το δόγμα των αντιποίνων πήρε την επίσημη έγκριση το Σεπτέμβριο του 1941 με την έκδοση μιας γενικής διαταγής που έφερε την υπογραφή του Αρχηγού της Ανώτατης Διοίκησης της Βέρμαχτ, Στρατάρχη Βίλχεμ Κέιτελ. Το 1942 και ο Γερμανός Αρχιστράτηγος Νοτιοανατολικής Ευρώπης Αλεξάντερ Λορ έστειλε στις μονάδες του «οδηγίες προς καταπολέμηση των επαναστατών» (οι τελευταίοι θα αποκαλούνται, αργότερα, στα γερμανικά έγγραφα ολοένα και συχνότερα «συμμορίτες»).
Ο Αρχιστράτηγος προειδοποιούσε τους διοικητές των μονάδων ότι «ο Γερμανός στρατιώτης θα ευρεθεί αντιμέτωπος με έναν ύπουλο και παμπόνηρο αντίπαλο, ο οποίος προ ουδενός μέσου ορρωδεί». «Για τον λόγο αυτό», συνέχιζε, «ο Γερμανός στρατιώτης πρέπει να φερθεί με ακόμη περισσότερη πονηριά αλλά και ανηλεώς, χρησιμοποιώντας άπαντα τα μέσα, τα οποία οδηγούν στην επιτυχία [...], ούτως ώστε να διατηρηθεί η ηρεμία και η τάξις». Και η διαταγή κατέληγε: «Καθόλου συναισθηματισμούς! Είναι προτιμότερο να εκτελεσθούν πενήντα ύποπτοι παρά να απολεσθεί ένας Γερμανός στρατιώτης [...] Αιχμάλωτοι επαναστάτες θα πρέπει κατά βάση να τυφεκίζονται ή να απαγχονίζονται. Κατά τον αυτόν τρόπον δε και όποιος τους ακολουθεί, τους υποστηρίζει ή τους υπεστήριξε στο παρελθόν. Χωριά, πλησίον των οποίων έλαβαν χώρα επιθέσεις, καταστροφές, ανατινάξεις ή άλλου είδους ενέργειες δολιοφθοράς [...] θα πρέπει να καταστρέφονται. Χωριά υπό κομμουνιστική διοίκηση θα καταστρέφονται. Άνδρες θα συλλαμβάνονται ως όμηροι [...] Εάν δεν καθίσταται δυνατόν να εντοπισθούν ή να συλληφθούν εκείνοι που πράγματι συμμετέχουν στην επανάσταση, υπάρχουν αντίποινα γενικής μορφής, όπως π.χ. η εκτέλεση του ανδρικού πληθυσμού από τις πέριξ περιοχές συμφώνως προς προκαθορισμένη ποσοστιαία αναλογία».
ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ, ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΜΗΡΙΑ
Στη Μεσσηνία εφαρμόστηκε το δόγμα αυτό με μεγαλύτερη βιαιότητα από άλλες περιοχές, ακριβώς γιατί η εθνική αντίσταση πολιτικά και στρατιωτικά είχε μεγεθυνθεί. Όσο μεγαλύτερη η αντίσταση τόσο σκληρότερα τα αντίποινα. Και εδώ εφαρμόστηκαν από την πρώτη σχεδόν ημέρα που πάτησαν το πόδι τους οι Γερμανοί. Στις 10 Σεπτέμβρη ο ΕΛΑΣ επιτίθεται σε γερμανική περίπολο στον Αετό. Σε αντίποινα οι Γερμανοί βομβαρδίζουν και στη συνέχεια καίνε το χωριό, λεηλατούν και εκτελούν ή καίνε ζωντανούς 11 κατοίκους του χωριού και γειτονικών οικισμών.
Στις 11 Σεπτέμβρη αντάρτες εκτελούν στην Καλαμάτα το μοίραρχο εν αποστρατεία Γιαλουράκο και δύο ημέρες αργότερα οι Γερμανοί εκτελούν στη Δυτική Παραλία 10 ιταλοκρατούμενους πατριώτες που είχαν συλληφθεί για κατοχή όπλων.
Στις 21 Σεπτέμβρη οι κατακτητές εκτελούν στην Παραλία δύο στελέχη του ΚΚΕ, το δικηγόρο Ρούλη Σαλαβράκο και τον εργάτη Αντώνη Σούμπαση.
Η αντίσταση δεν κάμπτεται και σε αυτή τη δραστηριότητα σύμφωνα με γερμανική αναφορά «το πρώτο απαντητικό πλήγμα δέχθηκε η κομμουνιστική παράταξη πιθανότατα μέσω των ενεργειών του Διοικητή Πελοποννήσου κατά του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ στις 22 και 23 Οκτωβρίου στις πόλεις των Πατρών, της Κορίνθου, της Τρίπολης, της Σπάρτης, της Καλαμάτας και της Μεγαλόπολης. Η σύλληψη ομήρων και περίπου 3.000 ατόμων, τα οποία θα μεταφερθούν στη Γερμανία για καταναγκαστική εργασία, λειτούργησε ως προειδοποίηση για τον πληθυσμό, ότι η ειρήνευση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αδυναμία».
Στην Καλαμάτα είχε προηγηθεί στις 15 Οκτώβρη ο θάνατος του Διοικητή Χωροφυλακής Ζερβόπουλου σε μάχη με αντάρτες του ΕΛΑΣ στο σπίτι του στη Ράχη. Ο Νομάρχης Περρωτής που διόρισαν την ίδια ημέρα οι Γερμανοί και είναι ο υπεύθυνος για το ματοκύλισμα της Μεσσηνίας από εκείνη την ημέρα μέχρι το τέλος της κατοχής, καθησύχασε τους Καλαματιανούς πως οι Γερμανοί είναι… μεγαλόψυχοι και δεν θα τους πειράξουν. Η διαβεβαίωση είχε σαν αποτέλεσμα να εγκλωβίσουν χιλιάδες ανύποπτους πατριώτες στη Δυτική Πόλη, να συλλάβουν περίπου 2.000 ανθρώπους από τους οποίους 188 οδηγήθηκαν στο Νταχάου όπου επέζησαν μόνον οι 60.
ΚΑΙΝΕ ΤΗ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ, ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
Η επιλογή του σημείου που έγινε το μπλόκο έχει τη δική του σημασία καθώς ένα από τα αρχηγεία του ανταρτών του ΕΛΑΣ είχε εγκατασταθεί στη Μονή Βελανιδιάς και από εκεί μέσα από ρέματα και γράνες έφθαναν στην Δυτική Πόλη από όπου εξαπέλυαν επιθέσεις εναντίον των Γερμανών, με την υποστήριξη του ισχυρού δικτύου του ΕΑΜ στους κατοίκους της περιοχής.
Δύο ημέρες αργότερα οι Γερμανοί εκτελούν 3 πατριώτες στο στρατόπεδο. Ο Νομάρχης Περρωτής φοβούμενος επίθεση από αντάρτες καθώς θεωρήθηκε υπεύθυνος για τις συλλήψεις, φεύγει για την Αθήνα όπου προσπαθεί να οργανώσει ένοπλο τμήμα δοσιλόγων στα πρότυπα εκείνου που οργάνωσε ο Βρεττάκος στη Σπάρτη. Αλλά οι Γερμανοί συνέχιζουν τις προσπάθειες να πλήξουν το αντάρτικο. Χωρίς όμως να τολμούν να ξεμυτίσουν από την πόλη. Ετσι στις 7 Νοέμβρη με τρεις πυροβολαρχίες στημένες στον Προφήτη Ηλία, την Αγιάννα και στον Αγιάννη Καρβούνη, βομβαρδίζουν και καταστρέφουν τη Μονή Βελανιδιάς. Στη συνέχεια λεηλατούν τους θρησκευτικούς θησαυρούς και την καίνε αφού ήταν σίγουροι πως οι αντάρτες θα είχαν είτε σκοτωθεί, είτε απομακρυνθεί από εκεί. Είχαν προηγηθεί η ανατίναξη της σιδηροδρομικής γέφυρας μεταξύ Διαβολιτσίου και Ισαρη από τον ΕΛΑΣ με τη συνεργασία Αγγλων πρακτόρων, οι συλλήψεις 18 πατριωτών στο Διαβολίτσι και η εκτέλεσή τους ως αντίποινα στις 6 Νοέμβρη.
Παρά τις προσπάθειες των Γερμανών ο ΕΛΑΣ συνεχίζει να διεισδύει στην Καλαμάτα και στις 12 Νοέμβρη αντάρτης τραυματίζει στην Αριστομένους Γερμανό Στρατιώτη. Οι Γερμανοί μεταφέρουν 10 κρατούμενους από την Τρίπολη προκειμένου να τους εκτελέσουν. Οι καλαματιανοί ξεσηκώνονται και το πλήθος που περικυκλώνει το Γερμανικό Φρουραρχείο στις 22 Νοέμβρη δέχεται την ένοπλη επίθεση των Γερμανών με άγνωστο αριθμό θυμάτων. Οι 10 πατριώτες εκτελούνται δύο ημέρες αργότερα στην Τρίοδο.
ΟΙ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΕΣ
Οι Γερμανοί έχουν οργανώσει και εξοπλίσει το Τάγμα Ασφαλείας του Βρεττάκου στη Σπάρτη και οργανώνουν από κοινού στο τέλος Γενάρη του 1944 την επιχείρηση «Κόσσυβος». Ο Βρεττάκος με τους ταγματασφαλίτες περνάει τη Μάνη εκτελώντας και συλλαμβάνοντας πατριώτες, μπαίνει σε σχηματισμό «δαγκάνας στην Καλαμάτα με δυό φάλαγγες συνολικής δύναμης 520 ταγματασφαλιτών όπως αναφέρει ο ίδιος και κυκλώνει την πόλη από τη Ναυαρίνου και της Λακωνικής. Διενεργεί συλλήψεις εκατοντάδων πατριωτών με σημειώματα από ντόπιους χαφιέδες των Γερμανών, οι περισσότεροι ήταν Μανιάτες μέλη ή συγγενείς στελεχών του ΕΑΜ. Οι συλληφθέντες οδηγούνται στην Τρίπολη και πολλοί από αυτούς εκτελούνται στην Παλιόχουνη μετά από ένα μήνα περίπου. Στην κεντρική πλατεία και στο ύψος που είναι σήμερα ο «Λωτός» εκτελούν τους ΕΠΟΝίτες αδελφούς Μελιγκώνη, τον έναν μετά τον άλλον. Γερμανοί και ταγματασφαλίτες συνεχίζουν την εκκαθαριστική επιχείρηση στον Ταΰγετο και μετά από επίθεση ανταρτών στη γερμανική φάλαγγα, στις 30 Ιανουαρίου εκτελούνται σε αντίποινα 7 πατριώτες. Ολο αυτό το διάστημα ο Περρωτής είναι στην Αθήνα και οργανώνει το Τάγμα Ασφαλείας, ενώ ο Βρεττάκος όπως ο ίδιος αναφέρει, συγκροτεί ομάδα 20 ατόμων που αποτελέσανε τον πυρήνα του Τάγματος Ασφαλείας. Στις 31 Γενάρη ο Περρωτής κατεβαίνει στην Καλαμάτα και μια γερμανική αναφορά από το ημερολόγιο του Ναυτικού Διοικητή Πελοποννήσου Χόρστ Γκέλαρχ που έδρευε στην πόλη είναι αποκαλυπτική για τον μεθόδευση των συλλήψεων πατριωτών που οδήγησαν στις εκτελέσεις. Σύμφωνα με την αναφορά, την επόμενη ημέρα συναντά το Ναυτικό Διοικητή Πελοποννήσου (ήταν ουσιαστικά ο Διοικητής στην Καλαμάτα) συνοδευόμενος από αξιωματικό των ταγματασφαλιτών της Λακωνίας που διέθεσαν οι Γερμανοί για την προστασία του. Αυτός κρίθηκε απαραίτητος για να συνδεθεί ο Περρωτής με την ομάδα δοσιλόγων που είχε συγκροτήσει ο Βρεττάκος στη διάρκεια της εισβολής των ταγματασφαλιτών στην Καλαμάτα. Εκείνοι που θα επάνδρωναν το Τάγμα Ασφαλείας στην Καλαμάτα βρίσκονταν ακόμη στην Αθήνα όπου εκπαιδεύονταν από τα SS.
ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ
Στο διάστημα μέχρι να έρθουν οι εκπαιδευόμενοι ταγματασφαλίτες, στη συνάντηση αποφασίστηκε να δοθούν 50 όπλα σε έμπιστους του Περρωτή που βρίσκονταν στην Καλαμάτα και θα εντάσσονταν μελλοντικά στο Τάγμα Ασφαλείας. Ετσι εξοπλίστηκε η ομάδα δοσιλόγων που θα οργάνωνε στις 5 Φλεβάρη μαζί με τους Γερμανούς το μεγάλο μπλόκο στην αγορά. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Μαγγανάς και ορισμένοι άλλοι περιώνυμοι για τη δράση τους στη συνέχεια. Αναφέρθηκα προηγουμένως σε μια ημερομηνία και πρέπει να σημειώσω ότι υπάρχει μια διχογνωμία. Αν δηλαδή το μπλόκο έγινε 4 ή 5 Φλεβάρη. Παρά το γεγονός ότι γερμανική αναφορά καταγράφει ως ημερομηνία του μπλόκου τις 4 Φλεβάρη, προσωπικά πιστεύω ότι αυτό έγινε στις 5 Φλεβάρη. Όλες οι μαρτυρίες που υπάρχουν αναφέρονται σε ημέρα Σάββατο που είναι και λογικό, καθώς εκείνη την ημέρα γινόταν το εβδομαδιαίο παζάρι. Και το Σάββατο του 1944 ήταν 5 Φλεβάρη. Στην αγορά κατέφθανε πλήθος κόσμους και από τα χωριά και από την πόλη, για αγορές και ανταλλαγή προϊόντων. Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους με το μεγάλο μπλόκο που έπιασε από την 23ης Μαρτίου μέχρι το Κάστρο και από τη Νέδοντος μέχρι την Υπαπαντής, ήθελαν από τη μια πλευρά να δημιουργήσουν μια «αποθήκη ψυχών» για αντίποινα σε περιπτώσεις επιθέσεων και από την άλλη να στείλουν μήνυμα τρομοκρατίας σε όλη τη Μεσσηνία. Ενώ θεωρούσαν ότι θα μπορούσαν να συλλάβουν και στελέχη της αντίστασης καθώς στο χώρο και με το πρόσχημα της αγοράς κυκλοφορούσαν σύνδεσμοι. Γιαυτό άλλωστε η γερμανική αναφορά καταγράφει «έφοδο στα κομμουνιστικά στέκια στην Καλαμάτα». Το έργο της ομάδας των ντόπιων συνεργατών των κατακτητών, αναφέρει στην κατάθεσή του στη δίκη του περιβόητου Μαγγανά το 1945 για δοσιλογισμό, ο γεωπόνος Θανάσης Λαφαζάνος στην κατάθεσή του στο δικαστήριο: «όταν έγινε το μπλόκο των Γερμανών και συνέλαβαν περί τους 800 ήταν μαζί με τους Γερμανούς ο κατηγορούμενος Μαγγανάς και ο Καλαμαράς οι οποίοι τραγουδούσαν και συγχρόνως έκαναν κυκλωτικήν κίνησιν και συνέλαβαν τους ανωτέρω πέριξ της αγοράς, τους οποίους οδήγησαν εις το Σύνταγμα και εκράτησαν περί τους 200 τους οποίους και εξετέλεσαν εις τα σφαγεία και Σύνταγμα οι Γερμανοί […] Τα Τάγματα δεν είχαν γίνει τότε, μια ομάδα ήταν από τους Μαγγανά, Τζουμάνη, Καλαμαρά και Κουντούρη εκ των οποίων οι τρεις τελευταίοι εφονεύθησαν».
Εκατοντάδες πατριώτες στοιβάχτηκαν αρχικά σε διάφορα σημεία της ευρύτερης περιοχής, οι δοσίλογοι έκαναν επιλογή και αποφάσιζαν ποίοι θα απολυθούν και ποιοι θα κρατηθούν. Όχι μόνον με πολιτικά αλλά και με προσωπικά κριτήρια, γνωριμίες και εμπάθειες. Πολλοί οδηγήθηκαν στο παλιό στρατόπεδο όπου συνεχίστηκε η «διαλογή» παρόντος και του Περρωτή.
ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, δύναμη του ΕΛΑΣ στήνει ενέδρα στον Αγιο Φλώρο και διαλύει γερμανική φάλαγγα με πολλούς από τις δυνάμεις κατοχής νεκρούς και πολεμικά λάφυρα στα χέρια των ανταρτών. Ανάμεσα στους διασωθέντες και ο Ναυτικός Διοικητής Χορστ Γκέλαρχ, γεγονός που ίσως εξηγεί και τη βιαιότητα των αντιποίνων. Οι Γερμανοί βομβαρδίζουν και καίνε τον Αγιο Φλώρο, τα Χριστοφιλέικα, τα Τσουκαλέικα και τη Σκάλα, μπαίνουν στα χωριά και λεηλατούν τα πάντα, ενώ εκτελούν άμαχους.
Στις 8 Φλεβάρη το πρωί άλλη μονάδα του ΕΛΑΣ επιτίθεται σε γερμανική φάλαγγα στην Καζάρμα προκαλώντας σημαντικές καταστροφές και οι Γερμανοί σαν αντίποινα καίνε το Γκρούστεσι (Χαραυγή), την Καζάρμα και τα Δουβρέικα, λεηλατούν σπίτια και καταστρέφουν τα πάντα. Τη νύχτα της 8ης Φεβρουαρίου εκδηλώνεται σε όλο της το μέγεθος η ναζιστική κτηνωδία:
Οι Γερμανοί βάζουν μπροστά τις μηχανές των καμιονιών στο στρατόπεδο που είχαν εγκατασταθεί για να μην γίνει αντιληπτό στην γύρω περιοχή το έγκλημα την ώρα της τέλεσής του, και εκτελούν τους συλληφθέντες στο μπλόκο της αγοράς. Στιβάζουν τις σωρούς των νεκρών στα καμιόνια και μέσω της Λακωνικής και Φαρών κατευθύνονται στη Δυτική Παραλία (στα παλιά σφαγεία αν και υπάρχουν πληροφορίες και για άλλα σημεία) και τις καταχώνουν στην άμμο. Την άλλη μέρα το πρωί γείτονες και συγγενείς βλέπουν τα αίματα μέχρι τη Φαρών και αναστατώνονται. Οι “ελπίδες” για επιζώντες από τις συλλήψεις χάθηκε όταν μετά από λίγες ημέρες ο παπάς του Αγιονικόλα καλεί συγγενείς και τους δίνει προσωπικά αντικείμενα των εκτελεσμένων. Οι Γερμανοί ανακοινώνουν εκτελέσεις «κομμουνιστών και ομήρων» και ο Φρούραρχος ζητεί “και πάλιν από τους κατοίκους της Μεσσηνίας να καταγγείλουν ονομαστικώς εις τας Γερμανικάς υπηρεσίας τους γνωστούς εις αυτάς κομμουνιστάς εγκληματίας δια να τιμωρούνται οι πραγματικοί ένοχοι δια τοιαύτα και αναίσχυντα εγκλήματα”.
Ζητάει από τους Ελληνες να γίνουν προδότες και σε αυτό έχει τη συμπαράσταση του αρχιπροδότη Νομάρχη Δ.Περρωτή, ο οποίος ανακοινώνει ότι “ο Γερμανικός στρατός ευρέθη ηναγκασμένος να λάβη μέτρα καταστρεπτικά δι' ολόκληρους περιφερείας”. Και διαπιστώνει ότι “είναι παρήγορον ότι η κοινή γνώμη ολοκλήρου της πόλεως ετάχθη εναντίον των κομμουνιστικών στοιχείων” προειδοποιώντας ότι “θα ευρεθώ εις την ανάγκην να λάβω σκληρά μέτρα εναντίον όλων εκείνων οίτινες μετά παρέλευσιν τριών ημερών από σήμερον θα εξακολουθήσωσι να δρώσιν εγκληματικώς ή συμμετέχουσιν εις εγκληματικάς συμμορίας”.
Οι συγγενείς αναζητούσαν τους ανθρώπους τους αλλά δεν γνώριζαν που βρίσκονται. Μέχρι που στα τέλη Μάη του 1945, τα σκυλιά ξέθαψαν τα λείψανα και έτρεξαν να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους. Τα οστά μεταφέρθηκαν από τον ομαδικό τάφο και άλλα σημεία στα οποία είχαν πρόχειρα ταφεί, στο νεκροταφείο Καλαμάτας, μετά από 7 χρόνια. Και κατασκευάστηκε μνημείο πάνω στο οποίο είναι γραμμένα τα ονόματα 148 εκτελεσμένων, αλλά παραμένει άγνωστος ο πραγματικός αριθμός τους. Οι Γερμανοί σε αναφορά μιλούν για 149 εκτελέσεις, την εποχή της εκταφής υπάρχουν αναφορές για 300, στο κοινοτάφιο έχουν γραφτεί 148 ονόματα και μετά από έρευνα τα τελευταία χρόνια προστέθηκαν λίγα ακόμη στον κατάλογο των νεκρών. Καθιερώθηκε το θρησκευτικό μνημόσυνο που τελείται κάθε χρόνο. Μετά από παρέλκυση χρόνων και πολλές πιέσεις στήθηκε μνημείο στο στρατόπεδο. Ο πραγματικός αριθμός των εκτελεσμένων και τα ονόματα είναι ένα πρόβλημα που δεν έχει λυθεί. Κατά καιρούς έχουν γραφτεί ή έχουν διατυπωθεί ισχυρισμοί για τον αριθμό των εκτελεσμένων, αλλά κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Το μόνο βέβαιο είναι ότι εκείνη την παγωμένη νύχτα, ένα πλήθος πατριωτών εκτελέσθηκαν στο στρατόπεδο. Και ακολούθησαν ο απαγχονισμός του αντάρτη που πυροβόλησε το Γερμανό στην Αριστομένους στις 12 Φλεβάρη. Η εκτέλεση 4 πατριωτών στη Μικρομάνη στις 17 Φλεβάρη. Οι εκτελέσεις 50 πατριωτών (εκ των οποίων 30 Μεσσήνιοι) στις 23 Φλεβάρη στην Τρίπολη σε αντίπονα για την εκτέλεση μεταφραστή. Οι εκτελέσεις 212 πατριωτών (εκ των οποίων 146 καλαματιανοί) στην Παλιόχουνη σε αντίποινα για την επίθεση του ΕΛΑΣ σε γερμανική φάλαγγα στο Σάλεσι Μεγαλόπολης.
ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΚΑΙ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ
Το Φεβρουάριο του 1944 κορυφώνονται τα φασιστικά εγκλήματα στη Μεσσηνία, που θρηνεί εκατοντάδες νεκρούς σε αλλεπάλληλες ομαδικές εκτελέσεις. Ταυτόχρονα όμως γίνεται μια νέα αρχή για περισσότερο βίαια και σκληρά μέτρα, καθώς οι Γερμανοί αποκτούν συνεργάτες με την επίσημη ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας στις 18 Φλεβάρη, με τους οποίους από κοινού “σαρώνουν” τη Μεσσηνία, εκτελώντας πατριώτες, τρομοκρατώντας τον πληθυσμό, λεηλατώντας περιουσίες.
Ιστορία σημαίνει μνήμη και γνώση.
Οι εκτελέσεις στο στρατόπεδο και στην Παλιόχουνη δεν είναι κάποια μεμονωμένα περιστατικά, ούτε τυχαίες πράξεις, ούτε απλώς “υπερβολές” των στρατευμάτων κατοχής. Είναι μέρος ενός σχεδίου που εξυφαίνουν Γερμανοί και προδότες που συνεργάζονται για να καταπνίξουν την αντίσταση».
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.