Ρέκβιεμ για το «Ολύμπιον» που γίνεται McDonald’s

 Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Το τέλος του ιστορικού καφέ της πλατείας Αριστοτέλους που, εξαιτίας του υψηλού ενοικίου, μετατρέπεται σε κατάστημα γνωστής πολυεθνικής ταχυφαγείων, πιστοποιεί και τον θάνατο της Νύμφης του Θερμαϊκού από υπερβολική δόση του βασικού ναρκωτικού του καπιταλισμού: της απληστίας

Ηέκπληξη που εκδηλώθηκε με έντονη αρθρογραφία στη Θεσσαλονίκη ήταν το μόνο ευχάριστο συμβάν που μπορεί κάποιος να διακρίνει στην είδηση ότι το καφέ «Ολύμπιον» της πλατείας Αριστοτέλους θα μετατραπεί σε υποκατάστημα των McDonald’s.

Η έκπληξη και τα σχόλια ήταν ο καλύτερος επικήδειος που θα μπορούσε να τύχει στο «Ολύμπιον», το οποίο είχε απομείνει πουκάμισο αδειανό αφού δεν είχε κανέναν θρύλο να στεγάσει, κανένα συμβάν αξιόλογο αναφοράς, ούτε ένα υποτυπώδες, έστω, καλλιτεχνικό κουτσομπολιό.

Η έκπληξη ήταν θετική εξέλιξη ακόμη και στη χρήση εκφράσεων πλαδαρής νεκρολογίας. 

Η αλλαγή ονομασίας όμως είναι το καθυστερημένο πιστοποιητικό θανάτου. 

Μαζί με το «Ολύμπιον» πιστοποιήθηκε ότι η πόλη πεθαίνει από υπερβολική δόση στη χρήση του βασικού ναρκωτικού του καπιταλισμού: της απληστίας.

Θρυλείται ότι η αλλαγή ονομασίας θα αποδίδει στον ιδιοκτήτη του πρώην καφέ ενοίκιο περί τα 40.000 ευρώ μηνιαίως. 

Το ποσό ακούγεται και είναι ιλιγγιώδες, ωστόσο, με αναλογίες, μπορεί να πάθει κανείς τον ίδιο ίλιγγο τόσο σε άλλα καταστήματα του κέντρου όσο -κατ’ αναλογία- και στα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα του πολεοδομικού συγκροτήματος. Και φυσικά τα μηνύματα ήταν ευδιάκριτα.

ΤΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΝ ΠΊΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΊΘΕΣΗ ΤΟΥ MUSK ΚΑΤΑ ΤΗΣ Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έχει σηματοδοτήσει σχέδια αμφισβήτησης του δικαιώματος οποιασδήποτε χώρας να φορολογεί τις αμερικανικές πολυεθνικές εταιρείες και απειλεί να λάβει αντίμετρα εναντίον χωρών που στην πραγματικότητα δεν εκχωρούν τη φορολογική τους κυριαρχία σε αμερικανικές πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται εντός των συνόρων τους.

Με ένα προεδρικό διατάγμα που εκδόθηκε λίγες ώρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Πρόεδρος Τραμπ σηματοδότησε τα σχέδια του να επιστρέψει η φορολογική πολιτική των ΗΠΑ σε μια θέση πριν από  εποχή που οι εταιρείες μπορούσαν να φορολογηθούν μόνο από την αυτοκρατορική δύναμη από την οποία προέρχονταν, ανεξάρτητα από το πού έβγαζαν τα λεφτά τους. Ο Τραμπ διέταξε επίσης το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να προετοιμάσει «προστατευτικά μέτρα» έναντι οποιωνδήποτε χωρών εφαρμόζουν φορολογικούς κανόνες που η νέα αμερικανική κυβέρνηση θεωρεί ότι ασκούν «εξωεδαφικό» ή «δυσανάλογο» αντίκτυπο στις πολυεθνικές με έδρα τις ΗΠΑ.

Στην πραγματικότητα, αυτό απαιτεί από τις χώρες να παραχωρήσουν τη φορολογική τους κυριαρχία σε πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται εντός των συνόρων τους – διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν σοβαρά αντίμετρα!

Η δήλωση έγινε σε ένα προεδρικό διατάγμα που οδηγεί στον θάνατο την πολυδιαπραγματευμένη πρόταση του ΟΟΣΑ για τον παγκόσμιο ελάχιστο φορολογικό συντελεστή 15%, επιβεβαιώνοντας ότι οι ΗΠΑ δεν θα συμμετάσχουν. Αλλά η περαιτέρω απειλή δείχνει ότι οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να θεωρήσουν τη διεθνή φορολογική τάξη που δημιουργήθηκε τον περασμένο αιώνα, συμπεριλαμβανομένων πολλών υφιστάμενων διεθνών φορολογικών κανόνων, ως παράνομη – καθιστώντας σχεδόν όλες τις χώρες πιθανούς στόχους για τα τιμωρητικά μέτρα των ΗΠΑ!

Το αναμενόμενο αποτέλεσμα των Trump-economics που εισάγει ο νταής νέος ένοικος του Λευκού Οίκου, περιλαμβάνει:

Στις φλόγες «Κατράντζος» και «Μινιόν»

Τα ξημερώματα της 19ης Δεκεμβρίου 1980 δύο ταυτόχρονες πυρκαϊές κατέστρεψαν δύο από τα ιστορικότερα πολυκαταστήματα της Αθήνας, «Μινιόν» και «Κατράντζος», εν μέσω της εορταστικής περιόδου. Επρόκειτο για εμπρησμούς και αποδόθηκαν από τις αρχές σε τρομοκρατικές ενέργειες.

Στις 3:07 το πρωί της Παρασκευής αυτόπτες μάρτυρες και στα δύο πολυκαταστήματα άκουσαν εκρήξεις και δευτερόλεπτα μετά είδαν φλόγες να ξεπηδούν από τα δύο κτήρια. Μέσα σε λίγα λεπτά έγιναν παρανάλωμα του πυρός, εξαιτίας των εύφλεκτων υλικών και της απουσίας χωρισμάτων στους ορόφους.

Βάλε ένα τέλος στην παιδική εργασία αποφεύγοντας αυτές τις 7 μεγάλες εταιρείες

Σε ποιον δεν αρέσει η σοκολάτα; Οι περισσότεροι την απολαμβάνουν με μεγάλη ευχαρίστηση, αγνοώντας βασικές πληροφορίες για το προϊόν που καταναλώνουν, όπως τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχει παραχθεί.

Τον περασμένο Ιανουάριο, η Nestle και άλλες μεγάλες εταιρείες παραγωγής σοκολάτας ήρθαν αντιμέτωπες με μηνύσειςεπειδή χρησιμοποιούν παιδιά - σκλάβους στις φυτείες κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού.

Στο πλαίσιο έρευνας που διεξήχθη από τη Fair Trade Hellas, διαπιστώθηκε ότι οι περισσότερες σοκολάτες ιδιωτικής ετικέτας ΔΕΝ πληρούν οικολογικά και κοινωνικά κριτήρια, ενώ παγκοσμίως οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ επωμίζονται μεγάλα κέρδη, τη στιγμή που οι μικροί παραγωγοί κακάο ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η οικολογική καταστροφή λόγω των βλαβερών και πολύ τοξικών φυτοφαρμάκων που χρησιμοποιούνται στις καλλιέργειες είναι ανυπολόγιστη.

Και ενώ τα παιδιά του "αναπτυγμένου" κόσμου απολαμβάνουν την γλυκιά γεύση της, η πραγματικότητα για τα παιδιά στην Αφρική μόνο πίκρα κρύβει. 

Σύμφωνα με καταγγελίες οργανώσεων σε όλο τον κόσμο, η βιομηχανία σοκολάτας κατηγορείται ότι συγκαλύπτει την εκμετάλλευση και εργασία μικρών παιδιών.

Η Ναόμι Κλάιν και το μάνατζμεντ της επώνυμης κουλτούρας …

Του Θανάση Μπαντέ

Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «No Logo» καθιστά σαφές ότι οι προσπάθειες των εταιρειών να επιβάλλουν την επωνυμία τους ως μόδα για την προώθηση προϊόντων δεν αφορούν τις τελευταίες μόνο δεκαετίες: «Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, είχε δημιουργηθεί ήδη η επίγνωση ότι τα εμπορικά επωνύμια δεν ήταν απλώς κάποιες μασκότ, κάποιες πιασάρικες λέξεις ή μια εικόνα τυπωμένη πάνω στην ετικέτα του προϊόντος μιας εταιρείας. Οι εταιρείες στο σύνολό τους μπορούσαν ν’ αποκτήσουν μια επώνυμη ταυτότητα ή μια “εταιρική συνείδηση” όπως ονομάστηκε αυτή η εφήμερη ιδιότητα εκείνη την εποχή». (σελ. 38).

Η αντίληψη αυτή έμελλε να απογειώσει την έννοια της επιθετικότητας στη διαφήμιση φέρνοντας μια πραγματική επανάσταση: «Και καθώς η εν λόγω ιδέα αναπτυσσόταν, οι διαφημιστές έπαψαν να βλέπουν τους εαυτούς τους σαν απλούς πωλητές, και άρχισαν να τους θεωρούν “φιλοσόφους – βασιλείς μιας εμπορικής κουλτούρας”, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του κριτικού διαφημίσεων Ράνταλ Ρόθμπεργκ. Η αναζήτηση του αληθινού νοήματος των επωνυμίων – ή αλλιώς της “ουσίας τους” όπως συχνά λέγεται – απομάκρυνε σταδιακά τις εταιρείες από τα μεμονωμένα προϊόντα και τα χαρακτηριστικά τους και τις κατεύθυνε προς μια ψυχολογική/ανθρωπολογική εξέταση της σημασίας των επωνυμίων στην κουλτούρα και τη ζωή των ανθρώπων. Κι αυτό θεωρήθηκε αποφασιστικής σπουδαιότητας, εφόσον οι εταιρείες μπορεί να κατασκευάζουν προϊόντα, οι καταναλωτές όμως αγοράζουν επωνύμια (“ονόματα”). (σελ. 38).

Όσο όμως οι εισπράξεις συνδέονταν με την παραγωγή και την πώληση των προϊόντων, η κατασκευή του επωνυμίου δε θα μπορούσε παρά να είναι μια απαραίτητη συμπληρωματική διαδικασία που θα ενίσχυε τη διείσδυση του προϊόντος στις προτιμήσεις των καταναλωτών. Η μετατροπή του προϊόντος σε επωνύμιο δε θα μπορούσε να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη: «Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες μέχρις ότου ο κόσμος των κατασκευαστών να προσαρμοστεί σ’ αυτή την αλλαγή. Παρέμενε προσκολλημένος στην ιδέα ότι κύρια εργασία του ήταν η παραγωγή και ότι η επωνυμιοποίηση των προϊόντων ήταν απλώς μια σημαντική προσθήκη». (σελ. 38).

Οι εταιρείες στο σύνολό τους μπορούσαν ν’ αποκτήσουν μια επώνυμη ταυτότητα ή μια “εταιρική συνείδηση” όπως ονομάστηκε αυτή η εφήμερη ιδιότητα εκείνη την εποχή

Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Οι  νέοι κυρίαρχοι του σύμπαντος είναι πια τα επενδυτικά κεφάλαια, τα οποία ελέγχουν σταδιακά τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, καταστρατηγώντας τη νομοθεσία περί ανταγωνισμού – ενώ ο διευθυντής του μεγαλύτερου, της Blackrock, θεωρείται ως ο μελλοντικός υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης H. Clinton

.  

Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, το οποίο δημιούργησε πλούτο (ανάλυση) στις χώρες που εφαρμόσθηκε, στηρίχθηκε στον ανταγωνισμό – αν και όχι μόνο στον θεμιτό αλλά, επίσης, στον αθέμιτο. Εν τούτοις, οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνταν μέσα σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον, επιδίωκαν ανέκαθεν τη μονοπώληση του κλάδου τους– έτσι ώστε να μπορούν να διαμορφώνουν επαρκώς υψηλές τιμές πώλησης (αισχροκέρδεια), αυξάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τα έσοδα τους.

Μέχρι πρόσφατα βέβαια, τα κράτη είχαν σε κάποιο βαθμό τη δυνατότητα να εμποδίζουν τη δημιουργία μονοπωλίων, μέσω των επιτροπών ανταγωνισμού – όπου απαγόρευαν την εξαγορά μίας επιχείρησης από κάποια άλλη, όταν διαπίστωναν πως, λόγω της κυριαρχικής (μονοπωλιακής) θέσης που θα καταλάμβαναν οι συγχωνευμένες εταιρείες, θα σταματούσε να λειτουργεί ο ανταγωνισμός.

Από εκείνη τη στιγμή όμως και μετά που οι επιχειρήσεις κατόρθωσαν να παρακάμψουν αυτό το εμπόδιο, με τη βοήθεια των επενδυτικών κεφαλαίων που συμμετέχουν στις σημαντικότερες, ο δρόμος για τη δημιουργία μονοπωλίων άνοιξε διάπλατα – με τελικό αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και λιγότεροι, ενώ οι φτωχοί περισσότεροι και φτωχότεροι, ευρισκόμενοι κυριολεκτικά στο έλεος των πολυεθνικών γιγάντων. Ειδικότερα τα εξής:

Το σύστημα ΙΚΕΑ

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

Η φοροαποφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων αποτελεί μία σύγχρονη μάστιγα, αφού μειώνει τα φορολογικά έσοδα του Δημοσίου – οπότε αυξάνονται οι φόροι, με αποτέλεσμα να χρεοκοπούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να κλιμακώνεται η ανεργία

«Όταν τα κράτη υπερχρεώνονται ή πτωχεύουν, οι Πολίτες τους ενοχοποιούν συνήθως την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, εγκαλώντας την για ανεπάρκεια, για ανικανότητα και για διαφθορά – ενώ οι διαμαρτυρίες τους μετατρέπονται σε όπλο της αντιπολίτευσης, η οποία προσπαθεί με τη βοήθεια του να ανέλθει στην εξουσία: για να «ηρεμήσουν τα πλήθη» και να επαναληφθεί το έργο, με άλλους ηθοποιούς.

Συχνά οι Πολίτες δεν κατανοούν, επειδή δεν ενημερώνονται σωστά και αντικειμενικά, πως οι βασικοί υπεύθυνοι, οι οποίοι βέβαια «υπηρετούνται έμμισθα» τόσο από την εθνική, όσο και από τη διεθνή πολιτική, είναι αφενός μεν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφετέρου οι πολυεθνικές επιχειρήσεις – οι οποίες, με τη μέθοδο της νόμιμης φοροδιαφυγής, μειώνουν τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου σε επικίνδυνο βαθμό, χρεοκοπούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυξάνουν την ανεργία και οδηγούν τα κράτη σε αδιέξοδα.

Στη συνέχεια, στα πιο αδύναμα, όπως η Ελλάδα, εισβάλλει το ΔΝΤ, ολοκληρώνοντας την καταστροφή – ένα μέρος της οποίας είναι η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας από τους εντολείς του, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από το χρηματοπιστωτικό τέρας, καθώς επίσης από τις πολυεθνικές αράχνες«.

.

Άρθρο  (Αρχείο – πρώτη δημοσίευση 13 Νοεμβρίου 2014)

«Ανακαλύψτε τις δυνατότητες σας», αναφέρει ένα από τα διαφημιστικά μηνύματα της IKEA – η οποία το εφαρμόζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ειδικά όσον αφορά τη φορολογία της. Η θέση αυτή τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι, το πολυεθνικό μεγαθήριο καταφέρνει να πληρώνει λιγότερα από 50.000 € φόρο ετήσια, παρά το ότι τα κέρδη του ανέρχονται σε πολλά δις €.

To Δίκτυο των επιχειρήσεων που ελέγχει τις ζωές μας, ελέγχοντας τους πολιτικούς

Το άρθρο αυτό αφορά όλο τον πλανήτη και τους κατοίκους του.

Θα το αφιερώσουμε, όμως, σε αυτό που ήταν η αριστερά, κάποτε και που δεν είναι, σήμερα: Υπόσχεση για έναν καλύτερο κόσμο.

"είναι αδύνατο να νικήσεις μια εξουσία, αν δεν καταλάβεις τη λογική της".(Τζιόρτζιο Αγκαμπέν).

Και η "αριστερά" κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

To άρθρο αφιερώνεται και στους οπαδούς της "ελευθερίας των αγορών". Αφιερώνεται και στο πολιτικό σύστημα, που με αποφάσεις του, μας έβαλε απροστάτευτους και ανενημέρωτους στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά, ξεκληρίζοντας κάθε τι ελληνικό στην παραγωγή. Και, τώρα, ξεκληρίζοντας τους Έλληνες.

Αφιερώνεται, ιδιαίτερα, και σε όσους από τους πολιτικούς και τους πολίτες παριστάνουν τους "αντιστασιακούς".

Όλοι μαζί κάνουν πως δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν (αμειβόμενοι για την "ακατανοησία" τους).Στην πραγματικότητα, όμως, αφορά τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, που επιλέχθηκε να γίνει το πειραματόζωο του ανθρώπινου είδους, για το μέλλον, που κάποιοι λίγοι έχουν επιλέξει για τον άνθρωπο. Κι αυτό συνέβ η, χάρις στο δουλοπρεπές και εκφυλισμένο προσωπικό του πολιτικού μας συστήματος.

====

Στον πλανήτη (και στην Ελλάδα) υπάρχει μία (ή πολλές) Συνταγματική Εξουσία (κράτη, θεσμοί, νόμοι). Υπάρχει, όμως, και μία Συνταχτική Εξουσία. Αυτή που υπαγορεύει τα Συντάγματα, δημιουργεί τους θεσμούς και φτιάχνει τους νόμους. Είναι αυτή που αποφασίζει. Και λειτουργεί προστατευμένη στο πολιτικό απυρόβλητο, είτε από επιλογή των πολιτικών είτε από άγνοια των πολιτών.

Στην "καλύτερη" περίπτωση κάποιοι ξορκίζουν το "κακό", καταγγέλλοντας το "μεγάλο κεφάλαιο" ή την "έλλειψη ανταγωνισμού".

Αντλούμε τα στοιχεία του άρθρου από δύο έρευνες.

"10 εταιρείες ελέγχουν ότι αγοράζουμε". Και

"Το δίκτυο του παγκόσμιου επιχειρηματικού ελέγχου"(έτος 2011).

Η δεύτερη έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί είναι έρευνα ελβετικού πανεπιστημίου, χρηματοδοτημένη και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία στηρίζεται στην ανάλυση δικτύων και αντλεί τα δεδομένα της από την έρευνα των εταιρικών σχέσεων 43.060 πολυεθνικών επιχειρήσεων. Το εύρος της έρευνας και η επιστημονική μέθοδος δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τα συμπεράσματα της.

Η πρώτη έρευνα - άρθρο μας φέρνει σε επαφή με την "Ψευδαίσθηση της Επιλογής". Ο "ελεύθερος" ανταγωνισμός, η "ελεύθερη" αγορά είναι, απλώς, ένας μύθος,για ψευδοφιλελεύθερους πολιτικούς.

Το βασικό διάγραμμα δείχνει την πολυπλοκότητα των εταιρικών σχέσεων,δίνοντας και μερικά παραδείγματα:

Οι 10 εταιρείες του χάρτη, που ελέγχουν σχεδόν ότι αγοράζουμε είναι:

Kraft, Coca Cola, Pepsico, Kellogs, Mars, Unilever, Johnson & Johnson, Procter & Gamble, Nestle, και General Mills.

10 μεγάλες επιχειρήσεις ελέγχουν σχεδόν οτιδήποτε αγοράζεις.

http://www.policymic.com/articles/71255/10-corporations-control-almost-everything-you-buy-this-chart-shows-how