«Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει.» (Σοφοκλής, Αντιγόνη, στ. 332-333)
Όταν στις 20 Ιουλίου 1969 εκατομμύρια τηλεθεατών από όλο τον κόσμο με κομμένη ανάσα παρακολουθούσαν στις τηλεοράσεις τους τον αρχηγό της αποστολής του Apollo 11, Νηλ Άρμστρονγκ, να κάνει τα πρώτα βήματα στη Σελήνη, ως «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα» και οι ΗΠΑ φαίνονταν επιτέλους να αποκτούν το προβάδισμα έναντι της ΕΣΣΔ στον ανταγωνισμό για την κατάκτηση του διαστήματος, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε ποιους πραγματικά οφειλόταν το επίτευγμα αυτό, που ούτως ή άλλως εμφανιζόταν σαν συλλογική προσπάθεια. Γιατί και τότε και πάντα το θαύμα της πραγματοποίησης αυτού του εγχειρήματος παραμένει πιο ισχυρό από την «αλήθεια» που η ΝΑSA, ο αμερικανικός στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ απέκρυψαν συστηματικά. Άλλωστε, πρωτοπόροι επιστήμονες, που συνέδεσαν το όνομά τους με τα μεγάλα επιτεύγματα των ΗΠΑ στο διάστημα, εμφανίζονταν ως ευυπόληπτοι Αμερικανοί πολίτες που το κράτος τους τιμούσε με ποικίλους τρόπους. Όπως ο Werner von Braun,[1] πατέρας της αεροναυπηγικής και επικεφαλής αρχιτέκτονας του οχήματος εκτόξευσης Saturn V, που έφερε τον άνθρωπο στη Σελήνη, ο οποίος έλαβε το διακεκριμένο μετάλλιο υπηρεσιών της NASA, καθώς και το βραβείο αστροναυτικής Goddard Astronautics Award, το υψηλότερο στον τομέα της αστροναυτικής στις ΗΠΑ, ενώ και σε ένα σεληνιακό κρατήρα δόθηκε το όνομά του. Ή όπως ο Dr. Hubertus Strughold,[2] πατέρας της διαστημικής ιατρικής, στο όνομα του οποίου, για τον κεντρικό του ρόλο στην ανάπτυξη καινοτομιών, όπως το διαστημικό κοστούμι και τα συστήματα υποστήριξης της διαστημικής ζωής, θεσπίστηκε βραβείο Strughold, το πιο διάσημο βραβείο των ΗΠΑ για τη διαστημική ιατρική, και απονεμόταν για 50 χρόνια, από το 1963 έως το 2013.
ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
