Μπορεί να ηττηθεί η Ρωσία; Νίκος Σίμος

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Κάποιοι «μεγαλόσχημοι» του δυστοπικού στρατοπέδου της – «άγριας» πλέον – Δύσης ισχυρίζονται ότι δεν μας ενδιαφέρει η Ουκρανία, η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί!!!

Πως όμως θα ηττηθεί η στρατιωτική υπερδύναμη του 21ου αιώνα;

Μια τέτοια δύναμη για να την φθείρεις πρέπει να αναλώσεις πόρους

Πόσους πόρους πρέπει να εξαντλήσει η Δύση για να φθείρει την Ρωσική υπερδύναμη;

Υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι τόσοι, ώστε να φθείρεις μια δύναμη, της οποίας το βάθος της τεχνολογίας των όπλων της εν πολλοίς αγνοείς σαν συλλογική Δύση;

Η απάντηση είναι πως όχι, δεν υπάρχουν ανεξάντλητοι πόροι, ούτε καν διαθέσιμοι στο μεσοπρόθεσμο μέλλον για την Δυτική οικονομία, που καταρρέει και παραγωγικά και χρηματοπιστωτικά.

Πως θα φθείρεις μια υπερδύναμη όταν οι οικονομίες της (άλλοτε) Δύσης είναι σε προοδευτική κατάρρευση, αφού έγιναν εξάρτημα της τυχοδιωκτικής Αμερικανικής πολιτικής;

Διαθέτοντας ,αφρόνως, οικονομικούς πόρους δισεκατομμυρίων, πως θα αντισταθμίσεις τις οικονομικές απώλειες όταν οι αγορές σου – μέσα από την ολέθρια ενεργειακή πολιτική και την προφανή διάθεση να βγάλεις εκτός αγοράς τον ενεργοτροφοδότη (Ρωσία) της Ευρώπης – κυριολεκτικά και μεταφορικά παγώνουν;

Το χρηματοπιστωτικό – παγκοσμιοποιητικό «πάρτι» του φαινόμενου χρήματος φαίνεται ότι τελείωσε, φαινόταν δηλαδή από καιρό για όσους μπορούσαν να το δουν και κυρίως να το ερμηνεύσουν!

Τελείωσε το «πάρτι» του φαινόμενου πλούτου και παρόλα αυτά οι παγκοσμιοποιητές επιμένουν στο συγκρουσιακό σχέδιό τους, με στόχο την τελική αναμέτρηση με τις δυνάμεις που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία τους

Επιλέγουν στις καίριες πολιτικές θέσεις πολιτικούς – ενέχυρα, προκειμένου να μην διαταραχθεί η πορεία που κατατείνει στην αναμέτρηση με τις Ευρασιατικές δυνάμεις, που σωρεύουν εμπράγματο πλούτο και τους αμφισβητούν

Ο απερίγραπτος πρώην πρωθυπουργός της Ολλανδίας και εκ των «πολιτικών ενέχυρων» της νέας φεουδαρχίας, νέος ΓΓ του ΝΑΤΟ Mark Rutte, είπε σε συνέδριο στις Βρυξέλλες ότι παρόμοια γεγονότα με τα ουκρανικά θα μπορούσαν επίσης να συμβούν στο έδαφος των χωρών της συμμαχίας, και ως εκ τούτου κάλεσε τις χώρες του ΝΑΤΟ να ενισχύσουν την άμυνα, να ξοδέψουν περισσότερα για την ασφάλεια και να στραφούν στη σκέψη εν καιρώ πολέμου.

Έφτασε στο σημείο αυτός, ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, να προτείνει τη διοχέτευση μέρους των κονδυλίων που προορίζονται για συντάξεις και κοινωνικές παροχές στην Ευρώπη στην παραγωγή όπλων, καθιστώντας σαφές ότι οι στρατιωτικές δαπάνες της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας θα πρέπει να υπερβαίνουν το 3% του ΑΕΠ, μια θέση που ανέπτυξε πρόσφατα κατά την ομιλία του στο ευρωπαϊκό γραφείο του Carnegie Endowment.

Δρ. Μάνος Δανέζης «Κάποια από τα βασικά αίτια της κατάρρευσης του Δυτικού Πολιτισμού» Άλιμος 08.04.24

Διάλεξη – συζήτηση του Δρ Μάνου Δανέζη, Αστροφυσικού, μέλους του Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα: «Κάποια από τα βασικά αίτια της κατάρρευσης του Δυτικού Πολιτισμού» στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αλίμου

Ανθρωπισμός με τις εικόνες της Μέσης Ανατολής –αλλά και της Ουκρανίας– δεν γίνεται.

Του Παντελή Σαββίδη 

Στα δύο μεγάλα μέτωπα, Ουκρανία και Γάζα, διαμορφώνεται το άμεσο μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν προμηνύεται ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Διεξάγεται. Αν ολοκληρωθεί θα σημάνει τη δύση της Δύσης. Η φιλοσοφική βάση της Δύσης υπήρξε ο αρχαιοελληνικός ανθρωπισμός. Στη Δύση αναπαρήχθη με την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και εδώ και καιρό ολοκληρώνει τον κύκλο του.

Στο πρώτο μέτωπο, την Ουκρανία, διακυβεύεται το όριο της αντιπαράθεσης και το εάν θα ξεπεραστεί το πυρηνικό κατώφλι. Στο δεύτερο, εάν θα υπάρξει ίχνος ανθρωπισμού ως συστατικό της νέας παγκόσμιας κοινωνίας. Καλύτερα, του νέου ανθρωπολογικού είδους.

Το πυρηνικό κατώφλι δεν θα ξεπερασθεί, προσώρας, διότι οι Αμερικανοί αισθάνονται την απειλή στο σπίτι τους.

Το Ισραήλ, οδήγησε την αντιπαράθεση στο πλέον απάνθρωπο σημείο. Αφήνει παιδιά να πεθάνουν της πείνας για να εκλείψει το είδος ανθρώπου που εκπροσωπούν.

Οι εγκυρότεροι Αμερικανοί διεθνολόγοι θεώρησαν, απολύτως, προβλέψιμη την αντίδραση της Μόσχας σε μια αμερικανική προσπάθεια υποβάθμισης, ελέγχου και δυτικής ομογενοποίησης της Ρωσίας στο όνομα του φιλελευθερισμού.

Η Ουκρανία αποτέλεσε το μέσον σ’ αυτήν την επιχείρηση. Η διαφαινόμενη ολοκλήρωσή της, ουσιαστικά, είτε βγάζει την Ουκρανία από τον χάρτη είτε διαμορφώνει μια άλλη Ουκρανία. Το 20% των εδαφών της σήμερα βρίσκεται υπό ρωσική κατοχή και έλεγχο και ό,τι μέσα μετέλθουν οι Ουκρανοί από εδώ και πέρα, η εδαφική πραγματικότητα δεν μεταβάλλεται.

Η μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ βρίσκεται στον πολύ μακρινό ορίζοντα και η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι τώρα θαμμένη βαθιά.

Ο τυφώνας Τραμπ και η αμερικανική τραγωδία

Αθήνα, 14/11/2024

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ο εκλογικός θρίαμβος του επανακάμψαντος Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, αλλά και η πλήρης υπερίσχυση του ρεπουμπλικανικού κόμματος στη Γερουσία και πιθανότατα στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ ελέγχεται ήδη το ανώτατο δικαστήριο από ισχυρή συντηρητική πλειοψηφία, που είχε τοποθετηθεί στη προηγούμενη προεδρική περίοδο Τραμπ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προβλέψεις των δημοσκόπων, των διαφόρων ακαδημαϊκών και των κεντρικών ΜΜΕ που προέβλεπαν αν όχι νίκη των Δημοκρατικών, ένα εκλογικό θρίλερ. Τελικά το αποτέλεσμα αυτό αποτελέσε συντριπτικό χτύπημα σε όλους αυτούς και κυρίως στρατηγική ήττα του Δημοκρατικού κόμματος, αφού για πρώτη φορά ο Τραμπ κέρδισε όχι μόνο τους εκλέκτορες, αλλά και τη λεγόμενη λαϊκή ψήφο με 50,8% επί του συνόλου των ψηφοφόρων.

Επανέρχεται συνεπώς στην προεδρία των ΗΠΑ πανίσχυρος για όλη την προεδρική του θητεία και τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές, που θα κριθεί η τότε πλειοψηφία στη Γερουσία. Αποτελεί πραγματικά για κάποιον που δεν έχει πληροφόρηση για την πραγματική κατάσταση και τις διαμορφούμενες ισορροπίες στην αμερικανική κοινωνία λόγω της παγκοσμιοποίησης, που επέφερε αποβιομηχάνιση σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και της μεγάλης ακρίβειας που κατατρώει τα εισοδήματα των μεσαίων και κατωτέρων στρωμάτων, έκπληξη η συντριπτική αυτή νίκη ενός αμφιλεγόμενου προσώπου, που φαινόταν να έχει τελειώσει πολιτικά όταν στις προηγούμενες εκλογές του 2020 οι φανατικοί οπαδοί του είχαν εισβάλει στο Καπιτώλειο και κατέλυσαν έστω και λίγη ώρα τον σπουδαιότερο αντιπροσωπευτικό θεσμό του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.

Η πανηγυρική επάνοδος όμως του Τραμπ πέραν της ισχυρής προσωπικής του ιδιοσυγκρασίας οφείλεται στην κατάρρευση της οικονομικής δύναμης των μεσαίων κυρίως στρωμάτων, που λόγω του μεγάλου πληθωρισμού και της ακρίβειας έχουν φτάσει σε οριακό σημείο επιβίωσης. Το βασικό συνεπώς κριτήριο της ψήφου αποτέλεσε η οικονομία. Και ενώ κατά την προηγούμενη τετραετία με τις πολιτικές Μπάιντεν που ήταν ο δανεισμός και η μεγάλη κρατική ενίσχυση των επιχειρήσεων με συνέπεια να υπάρχουν πολύ καλοί δείκτες για την ανεργία, αλλά και την ανάπτυξη έναντι του παγκόσμιου ανταγωνισμού, αυτό δεν ήταν απτό στην πλειοψηφία των πολιτών που με τη μεγάλη ακρίβεια και τις τεράστιες ανισότητες βιώνουν καθημερινά μια σκληρή πραγματικότητα.

Πέραν όμως της οικονομίας, τομείς που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ψήφο υπέρ Τραμπ αποτέλεσαν οι υπερβολές της woke ατζέντας , που υιοθετήθηκε με φανατισμό και ως πρώτιστη προτεραιότητα από μεγάλη μερίδα του Δημοκρατικού Κόμματος, καθώς και το μεταναστευτικό που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στις ΗΠΑ με χαρακτηριστικότερο σημείο την υποστήριξη αυτού, παρά τις ρατσιστικές και ακραίες δηλώσεις του, από τους Ισπανόφωνους. Σημαντική τέλος δήλωση που φωτογραφίζει την ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών είναι αυτή του Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, ηγέτη της αριστερής πτέρυγας το Δημοκρατικού Κόμματος, που εξελέγη για τέταρτη φορά ότι «δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη που οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης εγκατέλειψαν το κόμμα, αφού η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το κατεστημένο και ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και ήθελε αλλαγή. Και σε αυτό έχουν δίκιο».

Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν επιμέρους πτυχώσεις και απόρροια της μεγάλης εικόνας του αμερικανικού δράματος, που έχει δύο κυρίαρχες συνιστώσες, αφενός την βαθιά εσωτερική κοινωνική διαίρεση μεταξύ των ελίτ πάσης φύσεως και της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, που τελεί υπό οικονομική κατάρρευση και αισθάνεται περιθωριοποιημένη και απομονωμένη και αφετέρου την επιταχυνόμενη καθοδική πορεία της αμερικανικής ισχύος.

Η οξύτατη αυτή πολιτική και κοινωνική κρίση φωτογραφίζει την μεγάλη παρακμή των ΗΠΑ, που δεν μπορούν πλέον να διεκδικούν τον ρόλο της ηγέτιδας δύναμης στον πλανήτη. Η αμερικανική πλανητική ηγεμονία, που ξεκίνησε από το 1945 και κορυφώθηκε το 1989, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μέσω της προσπάθειας επιβολής σε παγκόσμιο επίπεδο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, και μέσα από την διατύπωση των θεωριών περί του «τέλους της Ιδεολογίας» και του «τέλους της Ιστορίας του ανθρώπου», έφτασε στο τέλος της. Η νεοφιλεύθερη παγκοσμιοποίηση, που επέβαλαν ως νικητές το 1989, αποτέλεσε τον «δούρειο ίππο» για την αυτοαναίρεση τους.

Δίκοπη η αρχοντιά

Χρήστος Γιανναάς| 15 Jan 2023

«Ταπεινά φρονώ», έλεγαν οι Έλληνες σοφοί (όταν και όσο υπήρχαν), προκειμένου να εκφράσουν γνώμη, άποψη, εμπειρική βεβαιότητα. Όποιον αποφαινόταν εκφέροντας τη γνώμη του σαν ισχυρισμό, δεν τον εμπιστεύονταν – λογάριαζαν επιπόλαιη και πιθανόν εσφαλμένη κάθε ατομική βεβαιότητα. Γίνεται έγκυρη γνώση η ατομική βεβαιότητα, μόνο όταν «κοινωνείται» – όταν «πάντες ομοδοξούσι (έχουν ομού την δόξαν – γνώμη – εμπειρική πιστοποίηση) και έκαστος επιμαρτυρεί». Η «α-λήθεια» (η μη λήθη – απόκρυψη, η λογική φανέρωση – εμφάνεια) προϋποθέτει κοινωνούμενη τη σημαινόμενη εμπειρία.

Μια τέτοια γνωσιοθεωρία (διάκριση της έγκυρης – ορθής γνώσης από την πλάνη ή το ψεύδος) βρίσκεται στους αντίποδες του τρόπου οργάνωσης και πραγμάτωσης του συλλογικού βίου, αλλά και της ατομικής ανθρώπινης ύπαρξης σήμερα. Σήμερα, στον παγκοσμιοποιημένο τρόπο του βίου ή πολιτισμό, αλήθεια είναι η γνώση, που την εγκυρότητά της την εγγυάται μια υπέρτατη, αλάθητη αυθεντία ή μια κοινή των ανθρώπων συμφωνία – σύμβαση. Μπορούμε να συν-εννοηθούμε, σήμερα, όχι με βάση την εμπειρία της άμεσης σχέσης με την πραγματικότητα, αλλά μόνο με μια βουλητική, ατομική συγκατάθεση ή άρνηση – απόρριψη της κοινής σύμβασης που αφορά στη σημαινόμενη από τις λέξεις εμπειρία.

Κοντογιώργης: Πουθενά στήν Δύση καί στόν κόσμο δέν παράγεται σήμερα μία, ἔστω, νέα ἰδέα

του Γιώργου Κοντογιώργη

Ἐν ὄψει τοῦ ἀρρήτου παραδόξου πού παρουσίασε στόν ἑλληνικό λαό τό ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων βουλευτικῶν ἐκλογῶν –τοῦ παραδόξου χαρακτῆρα τοῦ γεγονότος ἔτι περαιτέρω πολλαπλασιαζομένου ἀπό τήν ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ προέλευση τῶν ἀνεξήγητων ἀποτελεσμάτων–, πολλοί ἀνατρέχουμε στίς αἰτίες καί τούς παράγοντες διαμορφώσεως τῶν συλλογικῶν ἀποφάσεων. Ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους στήν ἐποχή μας εἶναι αὐτός τῶν περιβόητων «διανοουμένων»: ἐκεῖνοι εἶναι πού, ἐφοδιασμένοι μέ τίς γνώσεις τους, μέ τά «φῶτα τῆς ἐπιστήμης», θά παρέμβουν στίς κρίσιμες στιγμές προκειμένου νά καθοδηγήσουν τόν λαό. Ἤ καί νά προστρέξουν τῶν ἐξελίξεων, νά ἡγηθοῦν τῆς διαμαρτυρίας. Ἀπό κοντά τους οἱ «καλλιτέχνες» εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἔμπνευσή τους θεωροῦνται σήμερα ὡς ἑρμηνευτές αὐθεντικοί τῆς ἐθνικῆς ζωῆς μας, πρῶτοι ἐκφραστές τῆς ἀγανάκτησης. Αὐτούς τούς δύο πόλους τῆς σύγχρονης πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι, ἀναζητήσαμε στήν ἑπόμενη ἡμέρα τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων: «Ὑπάρχουν»; Καί, ἄν ναί, τί πιστεύουν; Ὁ ὁμ. Καθηγητής τῆς Παντείου κ. Γεώργιος Κοντογιώργης ἀναδιατύπωσε «ἐπί τό ὀρθότερον» τήν ἐρώτηση ὡς ἑξῆς: «Γιατί δέν ὑπάρχει γενιά Ἑλλήνων διανοουμένων καί καλλιτεχνῶν μέ προοδευτική σήμανση σήμερα;». 

Εξηγεί, ἔτσι, στήν «ΕτΚ» τό κενό τῆς διανόησης ὄχι μόνο στήν «ἑτερόφωτη» Ἑλλάδα ἀλλά καί στήν «φωτοφόρα» Δύση, ἕνα κενό πού ἐπιδεινώνει δραματικά τό ἀδιέξοδο τοῦ συγχρόνου πολιτικοῦ συστήματος, τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ἔχει χαρακτηρίσει ὡς «αἱρετή μοναρχία». Τό δυσοίωνο εἶναι ὅτι ὁ κ. Κοντογιώργης ἐπιβεβαιώνεται στίς προβλέψεις του –τόν ἐπαληθεύουν τά οἱονεί μοναρχικά ποσοστά τῶν ἐκλογῶν…

του Γιώργου Κοντογιώργη,
Ἡ ἰδεολογική ἐπιδρομή τῆς διανόησης

1 Θά φανεῖ παράδοξος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ψῆγμα ἑλληνικῆς διανόησης σήμερα πού νά ἔχει νά πεῖ κάτι γιά ὅ,τι συμβαίνει στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο. Γιά νά εἶμαι ἀκριβής, τέτοια γενιά διανοουμένων δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν Ἑλλάδα, τοὐλάχιστον τῆς μεταπολίτευσης [1].

Το τέλος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας

*

του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Από τις αρχές του 21ου αιώνα, όλα τα κράτη της Δύσεως και κατ’ εξοχήν οι ΗΠΑ περιήλθαν υπό την κυριαρχία μιας αλαζονικής ολιγαρχίας, με τους πολιτικούς να γίνονται, ο ένας μετά τον άλλο, υποτελείς της και τους λαούς απλώς να αγωνιούν για τον επιούσιο, να πληρώνουν φόρους και να τρέμουν το αύριο.

«Από τότε που το κράτος έπεσε στην εξουσία και την κυριαρχία λίγων ισχυρών ανδρών, οι βασιλιάδες και οι κυβερνήσεις έγιναν υποτελείς και οι λαοί και τα έθνη απλώς πληρώνουν φόρους. Όλοι οι υπόλοιποι, όσο δραστήριοι και άξιοι και αν είναι, είτε ευγενείς είτε πληβείοι, συγκροτούμε έναν όχλο χωρίς επιρροή, χωρίς βάρος, υποταγμένοι σε αυτούς στους οποίους, σε ένα ελεύθερο κράτος, θα ήμασταν αντικείμενο φόβου»

Αυτό το απόσπασμα δεν προέρχεται από μια πρόσφατη ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ ή της Μαρίν Λεπέν, αλλά από τον Ρωμαίο συγγραφέα Σαλλούστιο (Η συνωμοσία του Κατιλίνα, 20). Μπορεί η δεξιά να έχει εμμονή με τους παραλληλισμούς μεταξύ της τρέχουσας μεταναστευτικής κρίσης και της μετανάστευσης των λαών τον 5ο αιώνα μ.Χ., όμως η εποχή μας δεν θυμίζει τόσο την ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όσο την παρακμάζουσα Ρωμαϊκή Δημοκρατία του 1ου αιώνα π.Χ., που έζησε ο Σαλλούστιος όταν η Ρώμη βυθιζόταν στην διαφθορά, την εξαθλίωση, την ανεργία, την μαζική μετανάστευση, την διάλυση της οικογένειας, απώλεια ταυτότητας, την δημογραφική παρακμή, την παγκοσμιοποίηση (μεσογειακή τότε), την υποχώρηση της προγονικής θρησκείας και την έλευση ανατολίτικων λατρειών, για να μην αναφέρουμε τον φιλοσοφικό ηδονισμό, την χρηματοοικονομική κερδοσκοπία, τις ελίτ που απομονώνονταν από την πραγματικότητα, την απολιτική στάση από την πλευρά των μαζών, την βιοτική ανασφάλεια, τους ασύμμετρους πολέμους, την κουλτούρα του «άρτος και θεάματα».

Το πολιτικό σύστημα είχε παραλύσει από τον νεποτισμό, την διαφθορά, τις αναξιόπιστες δικαστικές αρχές και τις φατριακές αντιπαλότητες και ήταν αδύνατες πλέον οποιεσδήποτε σοβαρές μεταρρυθμίσεις χωρίς κίνδυνο εμφυλίου πολέμου, με αποτέλεσμα η αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων να αναβάλλεται διαρκώς. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι Ρωμαίοι πολίτες, όπως ακριβώς βλέπουμε σήμερα, αποφάσιζαν σταδιακά να αρνηθούν να συμμετάσχουν σε ένα πολιτικό σύστημα που ευνοούσε σαφώς μια περιορισμένη ελίτ και να γίνονται όλο και πιο δεκτικοί στον λόγο της νέας πολιτικής ομάδας που είναι γνωστή ως populares, ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο.

Εκατό χρόνια «Το μαγικό βουνό»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Εκατό χρόνια «Το μαγικό βουνό»!

Πριν από 100 χρόνια, Νοέμβριο του 1924, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα σταθμός στην παγκόσμια λογοτεχνία: «Το μαγικό βουνό» του Γερμανού νομπελίστα συγγραφέα Τόμας Μαν. 

Πρόκειται, πανθομολογουμένως, για ένα σπάνιο «λογοτεχνικό θαύμα» στο οποίο περιγράφονται αριστοτεχνικά οι διαχρονικές παθολογίες της νεωτερικότητας: «ένας χαλαρός κόσμος της κατάπτωσης και μια απελπισμένη δίψα για ζωή μιας κοινωνίας που περιστρέφεται με αυτολύπηση γύρω από τον εαυτό της». 

Πίσω από τους συναρπαστικούς στοχασμούς, τις συζητήσεις βάθους, τα άφθονα αποφθέγματα, τις ευθύβολες αναφορές, τις μοναδικές συνομιλίες, τους δεικτικούς υπαινιγμούς και τις μακροσκελείς διαλέξεις που παραθέτει ο Τόμας Μαν στο «βιβλίο του αιώνα», «αναδύεται το άσχημο πρόσωπο ενός τυφλωμένου, απερίσκεπτου, ηδονιστικού και κυρίως υποχονδριακού κόσμου». 

Ένα αριστούργημα που ακουμπά στο σήμερα του δυτικού κόσμου! Γιατί - μεταξύ πολλών άλλων - ο αναγνώστης διαπιστώνει στο «μαγικό βουνό» κι ένα αλληγορικό «παραμύθι» για τη νεωτερικότητα, που «ξεκίνησε στα πεδία των μαχών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τώρα πλησιάζει σπασμωδικά στο φινάλε». Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που «Το μαγικό βουνό» είναι συγχρόνως και «μια τραγωδία, μια κωμωδία, ένα σατυρικό έργο και μια άρνηση του κλασικού εξελικτικού μυθιστορήματος». 

Το έργο διαδραματίζεται στον διακριτικά δυσοίωνο κόσμο ενός πνευμονολογικού σανατόριου, στο Berghof του Νταβός της Ελβετίας, που συγχρόνως είναι και ένα απόκοσμο, απόμακρο και άτονο καταφύγιο για πλούσιους και εύπορους. Μιας υποτιθέμενης ελίτ που «πανηγυρίζει την ανικανότητά της να ζήσει και απολαμβάνει με λαγνεία την πτώση της».

Πως εξαφανίστηκε η Αρχαία Σπάρτ

Θησαυροί της αρχαίας Ελληνικής τέχνης καταστραφήκαν και λεηλατηθήκαν, όπως είναι γνωστό, από ρωμαίους, φράγκους σταυροφόρους, από τον ενετό στρατηγό Μοροζινι και από τον Άγγλο (Σκωτο για την ακρίβεια) Έλγιν.

Εξίσου μεγάλη καταστροφή επήλθε από περιηγητές και απεσταλμένους μουσείων, πανεπιστημίων και βασιλιάδων της Ευρώπης, που ηλθαν στην Ελλάδα στους χρόνους της τουρκοκρατίας, για να αποθησαυρίσουν νομίσματα, χειρόγραφα, επιγραφές και έργα τέχνης.

Όλους αυτούς υπέρβαλε σε απληστία και σε καταστροφές που προκάλεσε στους προγονικούς θησαυρούς της Ελλάδας ο αββας Michel Fourmont (1690/1746), απεσταλμένος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου IE’. Ο αββάς Fourmont ξεπερνάει και τον Έλγιν όσο αφορά στο βάναυσο τρόπο της καταστροφής των μνημείων, που κυριολεκτικά αφάνισε, αλλά και στον απίστευτο αριθμό των αρχαιοτήτων που κατάστρεψε.

Στην προσπάθειά του να φανεί αρεστός στο βασιλιά του και να εξασφαλίσει αποκλειστικά για εκείνον μονό το δικαίωμα της μελέτης και της ερευνάς επιγραφών και μνημείων, μετά την καταγραφή τους επιδιδόταν με, παρανοϊκή στην κυριολεξία, μανία στην καταστροφή τους επιχαίροντας μάλιστα γι’ αυτήν. Ο Fourmont αναζήτησε επιγραφές στην Αθηνά, στη Σαλαμίνα, στα Μέγαρα και στην Πελοπόννησο, οπού διείσδυσε ακόμη και στα αγριότερα μέρη της Μάνης.

Ο ίδιος ομολογεί σε χειρόγραφο του, που σώζεται μαζί με το ημερολόγιο του, ότι συγκέντρωσε πάνω από 1.500 επιγραφές στην περιήγηση του το 1729 στην Ελλάδα. Σε επιστολή του προς τον κόμη Maurepas, o Fourmont καυχιέται ότι κατέστρεψε(!) τις επιγραφές, για να μην αντιγραφούν από μελλοντικό περιηγητή!

Π. Νικόλαος Λουδοβίκος:Η άνοδος του βελούδινου ολοκληρωτισμού

Η υπαρξιακή κρίση της Δύσης και το σπέρμα του ολοκληρωτισμού τον 21ο αιώνα

Πως παίζεται σήμερα το παιχνίδι του ολοκληρωτισμού στις σύγχρονες κοινωνίες;
Γιατί δεν μας αφορούν πια οι παραδόσεις ;

Πως προκαλείται η νέκρωση της ελευθερίας μας και η ψυχική αδρανοποίηση ;
Σε τι έφταιξε ο Διαφωτισμός;

Πως διαμορφώθηκε το Χωρίς- εμείς -Εγώ;
Πως σχετίζεται η μετάληψη τους καιρούς της πανδημίας με τα Χριστολογικά βάθη του εαυτού;

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος συζητά με τη δημοσιογράφο Μαρία Αναγνωστίδου , και αναλύει σημαντικές προβληματικές που πραγματεύεται ο ίδιος στο βιβλίο του , “Η ανοικτή ιστορία και οι εχθροί της , Η άνοδος του Βελούδινου Ολοκληρωτισμού”.

Ρέκβιεμ για τη Δύση – του Τζόρτζιο Αγκάμπεν

Ρέκβιεμ για τη Δύση – του Τζόρτζιο Αγκάμπεν

Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος

Γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Μόριτς Σταϊνσνάιντερ, ένας από τους ιδρυτές της επιστήμης του Ιουδαϊσμού, δήλωσε, προς σκανδαλισμό πολλών «ορθά» σκεπτόμενων ανθρώπων, ότι το μόνο πράγμα, που θα μπορούσαμε να πράξουμε για τον Ιουδαϊσμό, ήταν να του εξασφαλίσουμε μιαν αξιοπρεπή κηδεία. Αυτή η κρίση μπορεί να ισχύει έκτοτε και για την Εκκλησία και για τον δυτικό πολιτισμό στο σύνολό του. Εκείνο που συνέβη στην πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι η αξιοπρεπής κηδεία, για την οποία μίλησε ο Σταϊνσνάιντερ, δεν τελέστηκε ούτε τότε για τον Ιουδαϊσμό ούτε σήμερα για τη Δύση.

Ουσιαστικό μέρος της κηδείας στην παράδοση της Καθολικής Εκκλησίας είναι η ακολουθία του Ρέκβιεμ, της οποίας το Εισοδικό ανοίγει κατά λέξη με τη φράση: Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis. («Ανάπαυση αιώνια δώσε σε αυτούς, Κύριε, και ας τους φωτίζει αέναο φως»). Μέχρι το 1970, το ρωμαϊκό ευχολόγιο προέβλεπε στη διάταξη της ακολουθίας του Ρέκβιεμ και την απαγγελία του ύμνου Dies irae («Ημέρα οργής»). Η επιλογή του συγκεκριμένου ύμνου συνάδει απόλυτα με το γεγονός ότι ο ίδιος ο όρος με τον οποίο ονοματίζεται η ακολουθία για τους κεκοιμημένους προερχόταν από ένα αποκαλυπτικό κείμενο, την Αποκάλυψη του Έσδρα, που επικαλούνταν ταυτόχρονα την ειρήνη και το τέλος του κόσμου: requiem aeternitatis dabit vobis, quoniam in proximo est ille, qui in finem saeculi adveniet, «θα σας δώσει αιώνια ειρήνη, γιατί αυτός, που έρχεται στο τέλος των αιώνων, είναι εγγύς». Η κατάργηση του dies irae το 1970 συνδυάζεται με την εγκατάλειψη κάθε εσχατολογικού αιτήματος από την Εκκλησία, η οποία με αυτόν τον τρόπο έχει πλήρως συμμορφωθεί και εναρμονιστεί με την ιδέα της άπειρης προόδου, που ορίζει τη νεωτερικότητα. Αυτό που αφήνεται να εκπέσει και αποβάλλεται, χωρίς το θάρρος να εξηγηθούν οι λόγοι –η ημέρα της οργής, η τελευταία ημέρα– μπορεί να αδραχθεί ως όπλο για να χρησιμοποιηθεί ενάντια στις ποταπότητες και τις αντιφάσεις της εξουσίας τη στιγμή του τέλους της. Αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε εδώ, προσπαθώντας να τελέσουμε, χωρίς πρόθεση παρωδίας, όμως έξω από την Εκκλησία, που συγκαταριθμείται στους νεκρούς, ένα είδος συντομευμένης κηδείας για τη Δύση.

Dies irae, dies illa
solvet saeclum in favilla,
teste David cum Sybilla.

(«Ημέρα θυμού, εκείνη την ημέρα
θα καταστρέψει τον κόσμο τρέποντάς τον σε στάχτη,
όπως μαρτυρούν ο Δαβίδ και η Σίβυλλα.»)

Ο Χρήστος Γιανναράς, η Μεταπολίτευση και ο «Μάης του ’68» στην Ορθόδοξη θεολογία και ηθική

από Μύρων Ζαχαράκης

Για ακόμη μια φορά, οι τοποθετήσεις του Χρήστου Γιανναρά, στην πρόσφατη συνέντευξή του, έφεραν ποικίλες αντιδράσεις. Ορισμένοι επέκριναν αυστηρά τους προβληματισμούς του για την Τεχνητή Νοημοσύνη και τις δηλώσεις του εναντίον του ευρωπαϊκού κόσμου, ενώ άλλοι εγκωμίασαν τη σταθερή προσήλωσή του στον γνήσιο ανθρώπινο έρωτα και την ανησυχία του για την παρακμή του σύγχρονου κόσμου. Κοινός παράγοντας και των δύο, ήταν ότι οι σκέψεις του, είτε για να απαξιωθούν είτε για να εγκωμιασθούν συνδέονταν με «συντηρητικές» θέσεις. Και εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα:

 πώς ο Χρήστος Γιανναράς κατέληξε, από ριζοσπάστης και ανατρεπτικός θεολόγος να κατηγορείται για «οπισθοδρομική» συμπεριφορά;

Μήπως οφείλεται σε αλλαγή απόψεων ή πρόκειται για ευρύτερη ιδεολογική μετατόπιση του κοινωνικού περιβάλλοντος το οποίο τον ερμηνεύει;

Ήδη από νωρίς, ο Χρήστος Γιανναράς επεδίωξε να διατυπώσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί ως την αυθεντική ηθική της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και να την αντιδιαστείλει από την εγωκεντρική, νομικίστικη ηθική που μέχρι σήμερα έχει επικρατήσει στις χριστιανικές χώρες. Η κεντρική διαφορά της ορθόδοξης εκκλησιαστικής ηθικής από οποιαδήποτε άλλη είναι, σύμφωνα με εκείνον, ότι για την Εκκλησία η ηθική ταυτίζεται με την οντολογία: αυτό που πρέπει να είναι ο άνθρωπος ταυτίζεται ουσιαστικά με αυτό που πραγματικά είναι. Αυτό φανερώνεται σ’ ένα από τα πρώτα και σημαντικότερα έργα του Χρήστου Γιανναρά, την Ελευθερία του ήθους, έργο που επεδίωξε ν’ ανανεώσει τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό στον ελλαδικό χώρο. Το βιβλίο εκείνο, που έχει χαρακτηριστεί ως «ο Μάης του '68 στην Ορθόδοξη Θεολογία και ηθική» και που όταν δημοσιεύτηκε σημείωσε θυελλώδεις αντιδράσεις (κυρίως από τις εν Ελλάδι θρησκευτικές οργανώσεις), προσπαθεί να τεκμηριώσει τη θέση ότι, για την Ορθοδοξία, η αρετή επιδιώκει την αλήθεια και όχι η αλήθεια την αρετή. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει δύο συγκεκριμένους υπότιτλους στην αρχή τα αποφθέγματα «διά τήν ἀλήθειάν ἐστιν ἡ ἀρετή, ἀλλ᾿ οὐ διά τήν ἀρετήν ἡ ἀλήθεια» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής) και «Ὅταν ὑπεραναβῇς τὴν ὁδὸν τῆς δικαιοσύνης, τότε προσκολληθήσῃ τῇ ἐλευθερίᾳ ἐν παντὶ πράγματι» (Όσιος Ισαάκ ο Σύρος).

Η Ευρώπη ακυρώνει την ταυτότητά της και επιστρέφει στον μεσαίωνά της

ΝΙΚΗΤΑΣ ΧΙΩΤΙΝΗΣ

01.08.2024

Επιτρέψτε μου να εκφράσω κάποιες διαπιστώσεις/απόψεις, για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Εν ολίγοις, νομίζω πως εύκολα διαπιστώνουμε πως παρακολουθήσαμε την επίσημη και πλήρη αποκαθήλωση της Ευρωπαϊκής ταυτότητας. Μάλιστα, τούτο εμπεριείχε και φοβικά σύνδρομα, όπως θα προσπαθήσω να εξηγήσω.

Η Ευρώπη, η Δύση δηλαδή, γεννήθηκε από τις Ελληνικές παρακαταθήκες. Άπό αυτές άντλησε υπαρξιακό νόημα και διαμόρφωσε την ταυτότητά της. Έτσι λειτούργησε η Αναγέννηση, επικαλούμενη πρωτίστως την Ελλάδα, το αυτό και για τις μετέπειτα περιόδους της, μέχρι τουλάχιστον το τέλος του 20ου αιώνα. Τα τελευταία όμως χρόνια, ένα κίνημα που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και ήδη δείχνει να επικρατεί και στην Ευρώπη, αρνείται αυτήν την πολιτισμική ταυτότητα, αρνείται την ιστορία, αρνείται τις παραδομένες αξίες που την διαμόρφωσαν, τις ειρωνεύεται κιόλας. Οι ΗΠΑ πρωτοστατούν σε αυτό, ίσως γιατί μάλλον υποκριτικά συμπορεύτηκαν πολιτιστικά με την Ευρώπη (μη ξεχνάμε πως διαμορφώθηκαν, ως χώρα, προβαίνοντας σε γενοκτονίες). Αναφερόμαστε στην προωθούμενη «κουλτούρα ακύρωσης», που ειρωνεύεται ως «συντηρητικές», ή ακόμα και «ακροδεξιές», την επιθυμία των λαών να αναζητήσουν στέρεο υπαρξιακό πεδίο αναφοράς τους.

Πολλοί μιλούν για κρυμμένα νοήματα, στα δρώμενα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ίσως και να υπάρχουν, δεν κάνουν όμως άλλο από το να προσφέρουν άλλοθι στον τελικό στόχο της τελετής αυτής. Άλλωστε, η Τέχνη δεν είναι για τους δήθεν ικανούς να ανακαλύψουν κρυμμένα νοήματα. Η Τέχνη δημιουργήθηκε από τους λαούς και απευθυνόταν πάντοτε σε αυτούς, μόνο στον ευρωπαϊκό μεσαίωνα δημιουργείτο από «μυημένους» και απευθυνόταν σε «μυημένους», για λόγους άμυνάς της και άμυνας της δημιουργούμενης νέας Σκέψης, από τους άξεστους πολεμιστές. Δεν μπορούμε όμως σήμερα να προωθούμε αυτήν την μεσαιωνική νοοτροπία.

Τι συνέβη λοιπόν σε αυτήν την τελετή έναρξης των Αγώνων; Ένας σωτήρας κουκουλοφόρος, με κρυμμένο πρόσωπο, που σεργιανάει στις οροφές, φέρνει την Ολυμπιακή φλόγα, που θα υψωθεί στον ουρανό. Αυτός ο κουκουλοφόρος αναπέμπει εμφανώς στον μυστικιστή ιερωμένο της Ρωμανικής και μετέπειτα της Γοτθικής περιόδου, που φέρνει τη γνώση και την ανάταση στους αμύητους. Επισημαίνουμε πως τούτο είναι σαφής υπόμνηση της Ευρωπαϊκής ιστορίας, ως αναγεννημένης από τον μεσαίωνά της. Επισημαίνουμε εδώ, πως μεσαίωνας, υπό την έννοια της υποβαθμισμένης πολιτιστικώς και οικονομικώς ιστορικής περιόδου, δεν υπήρξε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που καλείτο τότε και Ελληνική Αυτοκρατορία («βυζαντινή Αυτοκρατορία» ουδέποτε υπήρξε. Από τον Ηράκλειο μάλιστα και μετά, δεν υπήρχε ούτε αυτοκράτωρ, υπήρχε -τουλάχιστον τυπικώς- δημοκρατικώς εκλεγόμενος Βασιλέας).

Ούτε ο Μυστικός Δείπνος δεν γλίτωσε από τους ταλιμπάν της woke κουλτούρας!

Λ

ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΗ ΕΥΓΕΝΙΑ

«Σκεφτόμαστε όλους τους Χριστιανούς σε όλες τις ηπείρους που έχουν πληγωθεί από αυτές τις σκηνές», αναφέρει η ανακοίνωση της Γαλλικής Καθολικής Εκκλησίας, αναφερόμενο στο δρώμενο στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών, όπου trans χορεύτριες πραγματοποίησαν αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, με βάση τον φημισμένο πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Για «χλευασμό του Χριστιανισμού» έκανε λόγο η Γαλλική Επισκοπική Διάσκεψη, ενώ το ζήτημα έχει προκαλέσει και πολιτικές αντιδράσεις στην Γαλλία. «Θα τολμούσαν ποτέ να κοροϊδέψουν το Ισλάμ με τέτοιο τρόπο; Αυτή η βαθιά λαϊκιστική και μεταμοντέρνα κοινωνία ξέρει ποιος είναι ο εχθρός της και θα πρέπει να τους πιστέψουμε», ανέφερε ο Αμερικανός προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας Robert Barron, με τον Έλον Μασκ να δηλώνει διατεθειμένος ακόμα και να… μεταναστεύσει στον Άρη μετά την παρακολούθηση της Τελετής, την οποία πολλοί χαρακτήρισαν ως μία «κακόγουστη επίδειξη της woke κουλτούρας». Ας σημειωθεί πως η ίδια η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απέσυρε το βίντεο με την επίμαχη αναπαράσταση.

Όλα ξεκίνησαν από την αρχική διδασκαλία του “πολιτικά ορθού”: Να υποπτεύονται οι άνθρωποι οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν και την ιστορία των κοινωνιών. Πλέον βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση, σε μια περίοδο παραληρήματος, όπου το πολιτικό γυρνάει –θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε– στο ψυχιατρικό. Επιχειρώντας να περιγράψουμε το εσωτερικό περιεχόμενο του παραληρήματος, θα σημειώναμε πως εκφράζεται μέσα από δύο εσωτερικούς λόγους-αντικείμενα. Πιο αναλυτικά, το πολιτικά ορθό στηρίζεται σε δύο βιολογικές παραμέτρους-πυλώνες που τις χρησιμοποιεί ρατσιστικά και σεξιστικά αντιστοίχως, αναστρέφοντάς τες. Το πρώτο αφορά έναν νεοφυλετισμό, έμμονη ιδέα το δέρμα: Να κατηγορηθεί η λευκότητα (whiteness) στο όνομα μιας “μαύρης ανωτερότητας”. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ρατσιστικό “αντιρατσισμό”.


Το δεύτερο αφορά έναν “πολιτικά ορθό” παραισθησιόπληκτο νεοφεμινισμό. Το ανδρικό φύλο κατηγορείται. Η ετεροαιχμαλωσία (heterocaptivity στην αμερικανική φεμινιστική διάλεκτο, δηλαδή η αιχμαλωσία από την ετερότητα στο πεδίο του φύλου), συνδέεται με ένα είδος έκδηλης μισανδρίας (αντιπάθειας για το αντρικό φύλο από τον νεοφεμινισμό). Η ιδέα συνυφαίνεται με την συμπληρωματική της ιδέα ότι η διάκριση αρσενικού-θηλυκού δεν αντιστοιχεί σε τίποτα. Το σύνολο των παραπάνω αναδεικνύει την απόλυτη δαιμονοποίηση του συνδυασμού: Ντόπιος-Λευκός-Ετεροφυλόφιλος Άνδρας. Τώρα μπήκε στο στόχαστρο και θρησκευτικό σύμβολο.

Η χθεσινή τελετή ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας

Του Γιώργου Ρακκά

Η χθεσινή τελετή ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας και το πρόβλημα με εκείνη είναι η αφόρητη ανία και πλήξη που προκαλεί. Χαρακτηριστική η εικόνα με τον κουΐρ Μυστικό Δείπνο: απολύτως προβλέψιμη μέσα στην υποτιθέμενη εικονοκλαστικότητά της. Τα ίδια και τα ίδια. 

Μια άρχουσα τάξη δίχως συνείδηση ιστορικής αποστολής και πράξης μέσα στην ιστορία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αυτοσυγχαίρεται για τον πανερωτισμό και την ανοχή της. 

Και η πλάκα είναι πως παρά τον στόμφο και την φασαρία που κάνει, δεν αφήνει ένα κάποιο ίχνος με το πέρασμά της. Και αύριο αν έπαυε να υπάρχει, δεν θα έλειπε σε κανέναν και δεν θα είχε αφήσει πίσω της τίποτε που να αντέχει στον χρόνο.

Φυσικά η τελετή αυτή δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στην πρωτεύουσα των BoBo, την πόλη που εδώ και δύο περίπου δεκαετίες έχει καταστεί προπύργιο των ανώτερων στρωμάτων, ένας παράδεισος της ποδηλατοκίνησης και των 'αστικών δασών', ο οποίος επαίρεται για το ότι σε λίγο καιρό ο Σηκουάνας θα καταστεί κατάλληλος για κολύμβηση και μπορεί να καυχιέται για το γεγονός ότι έχει καταφέρει να διώξει μακριά τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα, αυτούς τους "βίαιους βρώμικους και κακούς".  Εκείνους έχουν ανάγκη ακόμα το αυτοκίνητο για να βγάλουν το ψωμί τους (α ναι, τρώνε και υδατάνθρακες) και που ξενίζονται με τον ηδονισμό των προνομιούχων. 

Η γαλλική αντιστροφή: η μετατροπή των Ολυμπιακών Αγώνων σε θρίαμβο του Διονυσιακού

Οι συμβολισμοί, σε γεγονότα τόσο μεγάλης σημασίας έχουν συνήθως κατακλυσμιαίες συνέπειες, είτε προς την κατεύθυνση που στοχεύουν είτε προς την αντίθετη.

Δρ. Γιώργος Στείρης, Αρθρογράφος

Καθηγητής Φιλοσοφίας, ΕΚΠΑ
27/07/2024

Παρίσι στιγμιότυπο από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων

.

Η χτεσινοβραδινή τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων έχει ήδη προκαλέσει πολλές συζητήσεις, για διάφορους λόγους. Θα εστιάσω σε μια πτυχή, που, προσωπικά, μου έκανε την εντονότερη εντύπωση και μου γέννησε προβληματισμό. Ο Νίτσε, στη ”Γέννηση της Τραγωδίας”, αντιπαραβάλλει το Απολλώνιο με το Διονυσιακό.

Το πρώτο εκφράζει την αρμονία, τη λογική, τη λιτότητα, την αυστηρότητα, την καθαρότητα, την τάξη, την ατομικότητα, την αριστεία, σωματική και ηθική.

Το δεύτερο την αταξία , το πάθος, την έκσταση, το σκόρπισμα, τη μαζικότητα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τόσο στην οπτική των αρχαίων Ελλήνων όσο και σε εκείνη του Ντε Κουμπερτέν και των υπολοίπων αναβιωτών τους, είναι συνδεδεμένοι με το Απολλώνιο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι ο θρίαμβος του Απολλώνιου. Χωρίς υπερβολή, θα έλεγα ότι ο σύγχρονος Ολυμπιασμός είναι πολύ πιο Απολλώνιος από τον αρχαίο, αν μελετήσει κανείς τις καταστατικές διακηρύξεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, τον Ολυμπιακό Ύμνο και τα κείμενα των ανθρώπων που συνδέονται με την αναβίωση των αγώνων.

Οι Γάλλοι εχτές επιχείρησαν μια μνημειώδη αντιστροφή, με τεράστια σημασία, συμβολική και ουσιαστική. Διοργάνωσαν ένα πάρτι με έντονα διονυσιακά στοιχεία: στη μουσική, το χορό και τα θεάματα. Η τελετή έναρξης ήταν μια διονυσιακή πομπή, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του Διονύσου, ο οποίος έφερνε λίγο και στον Πάπα-Στρουμφ.

Θεωρώ ότι αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά είναι μια συνειδητή επιλογή των διοργανωτών, οι οποίοι θέλησαν να περάσουν στην παγκόσμια κοινότητα μια νέα αντίληψη για τον Ολυμπισμό στενότερα και τη ζωή ευρύτερα. Η Ευρώπη του Διαφωτισμού και του Ορθολογισμού παραχωρεί τη θέση της σε μια άλλη Ευρώπη, πιο διονυσιακή.

Η χτεσινοβραδινή τελετή ενέχει βαθύ συμβολισμό, που αξίζει να συζητηθεί αναλυτικά και σε βάθος. Ας μην μείνουμε μόνο στο αισθητικό ή τελετουργικό σκέλος.

Για την αστική δημοκρατία, τη λεγόμενη αντιπροσωπευτική

Του Ηρακλή Λογοθέτη 

Κάθε νοήμων πολίτης δεν έχει και πολλά να προσθέσει σε όσα έγραφε, πολύ τσεκουράτα, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στην Παρακμή της Δύσης εκατό χρόνια πριν:

 "...  Τα κόμματα έχουν μετατραπεί σε υπάκουες ακολουθίες των ηγετών τους ενώ η πραγματική εξουσία ασκείται από ιδιωτικούς κύκλους επιχειρηματικών συμφερόντων που χρησιμοποιούν τα κοινοβούλια ως φύλλα συκής. Αν κάποτε η εκλογική πράξη ήταν επανάσταση με νόμιμη μορφή, σήμερα η ουσία της έχει εξαντληθεί και οι εκλογές υποβιβάζονται όλο και πιο πολύ στο επίπεδο ρωμαϊκής φαρσοκωμωδίας. 

Το χρήμα οργανώνει την παράστασή τους προς το συμφέρον εκείνων που το κατέχουν και οι κομματικοί σκηνοθέτες εκμαυλίζουν τις μάζες μοιράζοντας με το ένα χέρι δωρεάν ψηφοδέλτια και με το άλλο όσα ψιχία πέφτουν από το τραπέζι του κεφαλαίου. Έτσι το χρήμα καταστρέφει τη δημοκρατία αφού πρώτα κατέστρεψε το πνεύμα. Ωστόσο η τελική μάχη μεταξύ Χρήματος και Δικαίου δεν έχει ακόμα δοθεί..".

   Το νόστιμο είναι πως ο Σπένγκλερ δεν είναι κάποιος αναρχικός, όπως εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, αλλά ένας άκρως συντηρητικός στοχαστής. Επιτίθεται στην αστική δημοκρατία με αριστοκρατικό τόξο αλλά τα βέλη του βρίσκουν τον στόχο τους και μάλιστα στο κέντρο. 

Κρίμα που δεν τον διαβάσαμε στα νιάτα μας, μου έλεγε ο Τάκης Καραγεώργος που είχε κατασημειώσει το βιβλίο του — αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/nkLPLAV3atm8eDqF/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

...δίνω πλάσμα για να πληρώσω τους λογαριασμούς. Είμαι δασκάλα στην Αμερική...

Ξέρω, δεν διαβάζετε μεγάλης έκτασης άρθρα-κείμενα ("δεν είναι αυτή η φύση του τουίτερ"). Κακό του κεφαλιού σας. Κάντε όμως ένα κόπο να μελετήστε τι γράφει σήμερα "ο σχολαστικός" στην Αυγή.
Για να μην λέτε μετά "α! δεν το ήξερα!".👇🏾

Ηταν 24 Σεπτεμβρίου 2018, όταν το
περιοδικό Τime κυκλοφόρησε με ένα
εξώφυλλο που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση.
Εικονιζόταν μια μεσήλικη γυναίκα και επάνω
στη φωτογραφία έγραφε:

«Έχω μάστερ, 16 χρόνια επαγγελματική
εμπειρία, δουλεύω σε δύο έξτρα
δουλειές και δίνω πλάσμα για να
πληρώσω τους λογαριασμούς.
Είμαι δασκάλα στην Αμερική».
Είναι μια εξαιρετική εικόνα για το πού
έχουν οδηγηθεί οι σημερινές καπιταλιστικές
κοινωνίες.

Το να πουλάει κανείς πλάσμα στην
Αμερική είναι τρόπος να ζεις.
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 20
εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 8%
του ενήλικου πληθισμού, πουλάνε
πλάσμα για να βγάλουν χρήματα.
Ποιοι δίνουν; ΟΙ φοιτητές των κολεγίων
για να ανταποκριθούν στα δίδακτρα
που έχουν εκτιναχθεί στον Θεό.
Και τα κέντρα που αγοράζουν πλάσμα
φυτρώνουν σαν μανιτάρια γύρω γύρω
από τα κολέγια.
Οι εργαζόμενοι φτωχοί, σαν τη δασκάλα του
Τime. Που ο μισθός τους δεν τους αρκεί για
να ζήσουν.

Μεξικάνοι που μπαίνουν στη χώρα,
δίνουν πλάσμα και επιστρέφουν. Γιατί
τα λεφτά είναι καλά αν ζεις στο Μεξικό.
Πόσα λεφτά βγάζεις; Αν δίνεις δύο φορές
την εβδομάδα, γύρω στα 400 δολάρια.
Αν ζοριστείς λίγο παραπάνω, μπορείς
να φτάσεις και τα 800.

Το κλουβί με τις τρελές...

Του Θανάση Κ. 

 

Να πούμε και δύο λόγια για την... Εurovision.

Κάποιοι τη σνομπάρουν, ή την αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση. 

Αλλά ο Λαϊκός Πολιτισμός (Popular Culture) είναι καθρέφτης κάθε εποχής. 

Και σε αυτόν τον καθρέφτη ό,τι βλέπουμε σήμερα ΔΕΝ είναι το πρόσωπο της εποχής μας. Αλλά η ΑΣΧΗΜΙΑ που προσπαθούν να μας επιβάλλουν...

Ο τίτλος (Το κλουβί με τις τρελές) είναι από ένα εμβληματικό έργο της δεκαετίες του 70, του ιταλικού κινηματογράφου, με πρωταγωνιστή τον αξέχαστο Ούγκο Τονιάτσι. 

Απολαυστικό τότε, και απολύτως προφητικό, όπως αποδείχθηκε. 

Ευτυχώς, πρόλαβε και γυρίστηκε 50 χρόνια πριν. 

Γιατί σήμερα θα το απαγόρευαν...

Το γιατί επέλεξα αυτόν τον τίτλο δεν χρειάζεται να το εξηγήσω.

Θα το καταλάβατε...

*  Μια πρώτη παρατήρηση: ό,τι είδαμε κι ακούσαμε φέτος ΔΕΝ έχει καμία σχέση με αυτό που ΕΙΝΑΙ πράγματι, το Popular Culture της Ευρώπης σήμερα. 

Είναι αυτό που προσπαθούν να της «επιβάλλουν»...

Μόνο που αυτή τη φορά το κοινό αντέδρασε κάπως...

 

* Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι για να κερδίσει κάποιο τραγούδι στη Eurovision πρέπει να αποθεώνει τη Woke κουλτούρα του πιο αυτιστικού δικαιωματισμού.

Όπου τα λόγια των τραγουδιών επαναλαμβάνουν συνεχώς το ΕΓΩ μου, το να βρώ τον ΕΑΥΤΟ μου, τα δικαιώματά μου, την «κακούργα κοινωνία» που με καταπιέζει - και την «καταγγελία» κατά συγκεκριμένων Πολέμων. Όχι όλων, ασφαλώς...

Από τα τραγούδια που πήγαν καλά, δύο αφορούσαν «αφυλα» άτομα (non-binary, δηλαδή άτομα που αρνούνται προσδιορισμό φύλου), 

ένα αναπαριστούσε... «σατανιστική τελετή», 

ένα εμφάνιζε ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις ανάμεσα σε ημίγυμνα αγόρια (σε περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας!),  

ένα άλλο συνοδευόταν από χορευτικό ημίγυμνων ανδρών με γυναικεία μαγιό, 

ένα κατήγγειλε... γυναικοκτονία της εποχής του Μεσαίωνα,  

ένα άλλο συνοδευόταν από χορευτικό, όπου πρωταγωνιστούσαν υπέρβαρα κορίτσια (για να χτυπηθεί το body shaming),

κάποια άλλα πρόβαλαν την πολυπολιτισμικότητα, 

ενώ υπήρχαν και κάποιες συμπαθητικές μπαλάντες, ενα χαριτωμένο φοκλορικό κι ένα ένα - ελαφρώς..."θεούσικο" (για την Αγία Τηρεσία...!)

Με εξαίρεση τα τρία τελευταία, επρόκειτο για μια μουσικοχορευτική «πανδαισία» ολόκληρης της Woke ατζέντας...

Που με το ζόρι έφτανε στα όρια της βαρυεστημένης μετριότητας, όταν δεν γινόταν αντιαισθητικά προκλητική, ενίοτε και κιτς...

ΗΤΑΝ ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ!

Τασιόπουλος Γιώργος 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ

 συμμετέχουμε ως "Ποσειδωνιάται"** οι έχοντες κάποια ανάμνηση, ευτυχισμένοι οι πολλοί, εθισμένοι στη " Διασκέδαση μέχρι Θανάτου"...

Το 1976 η Ελλάδα  εστειλε στην Eurovision το τραγούδι "Παναγιά Μου, Παναγιά Μου" * σε στίχους Μιχάλη Φωτιάδη, μουσική Μαριζας Κωχ,  ερμηνευμένο από τη Μαρίζα Κωχ. 

Το τραγούδι ήταν η έκφραση του συλλογικού πόνου και διεθνής προβολή - καταγγελία της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο.

  

  Η Ελλάδα απείχε το 1975 ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρώτη συμμετοχή της Τουρκίας στον διεθνή διαγωνισμό το ίδιο έτος,  λόγω της εισβολής της στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974.

Μάλλον οι περισσότεροι δυτικοί δημοσιογράφοι δεν αναφέρθηκαν στους στίχους του τραγουδιού. Από τότε η Δύση δεν θυσίαζε τη διασκέδασή της για τον πόνο δεύτερων λαών.

 Η τουρκική τηλεόραση εξέπεμψε τον τελικό, αλλά όχι την ελληνική συμμετοχή, βάζοντας στη θέση της ελληνικής συμμετοχής ένα εθνικιστικό τραγούδι.

Η Κωχ φόρεσε μαύρο φόρεμα ως ένδειξη πένθους για την εισβολή μετά από προτροπή του Μάνου Χατζηδακι.