Του Νίκου Καραμπάση
1. Υπογραφή τρίτου μνημονίου (12/7/2015, ν. 4336/2015, 86 δισ. ευρώ) – επέβαλε ~700 εφαρμοστικούς νόμους λιτότητας, υποτάσσοντας την εργατική τάξη σε εξωτερική πίεση και ενισχύοντας κεφαλαιακή συσσώρευση.
2. Αύξηση ΦΠΑ από 13% σε 23% (Ιούλιος 2015, ν. 4336/2015) – αύξησε το κόστος ζωής 5-7%, επιβαρύνοντας την εργατική τάξη και μεταφέροντας το βάρος της κρίσης σε προλετάριους.
3. Αύξηση ΦΠΑ σε 24% (Μάιος 2016, ν. 4446/2016) – πληθωρισμός ~6%, μειώνοντας το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων και ενισχύοντας τα κέρδη του κεφαλαίου.
4. Κατάργηση μειωμένου ΦΠΑ σε νησιά (2015-2018) – αύξησε το κόστος ζωής 5-10%, πλήττοντας τις τοπικές οικονομίες υπέρ συμφερόντων ξένου κεφαλαίου.
5. Αύξηση ΕΦΚ καυσίμων (0,67€→0,70€/λίτρο, 2016) – αύξησε μεταφορικά ~10%, πιέζοντας τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα.
6. Αύξηση ΕΦΚ καπνού/αλκοόλ (Μάιος 2016) – έσοδα ~500 εκατ.€, που ενίσχυσαν τη δημοσιονομική εξουσία του κράτους χωρίς ουσιαστική ελάφρυνση των φτωχών.
7. Αύξηση φόρων τσιγάρων/καφέ/μπύρας (Μάιος 2016) – αύξησε κατανάλωση ~8%, επιβαρύνοντας την εργατική τάξη.
8. Φόρος πολυτελούς διαβίωσης (ν. 4446/2016) – ~100 εκατ.€, με περιορισμένη επίδραση στο μεγάλο κεφάλαιο, περισσότερο συμβολικός.
9. Αύξηση φόρου επιχειρήσεων 26%→29% (ν. 4446/2016) – επιβάρυνε ΜΜΕ ~15%, μεταφέροντας εισόδημα σε τράπεζες και κρατικό μηχανισμό.
10. Αύξηση φόρου εισοδήματος πάνω από 20.000€ (Μάιος 2016) – συντελεστής 29%, πλήττοντας τη μεσαία τάξη και διατηρώντας συγκεντρωμένο πλούτο.













ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ


