Οι Μεσσήνιοι πάντα είχαν όνειρο να δουν τα εδάφη της πατρίδας τους ελεύθερα, να γίνουν κύριοι και αφέντες των περιοχών των προγόνων τους, να ξεφύγουν από τον ζυγό των Σπαρτιατών. Όμως κάτι τέτοιο φάνταζε πια εξωπραγματικό. Μετά τον 2οΜεσσηνιακό Πόλεμο, ολόκληρη η Μεσσηνία, ακόμα και το φρούριο της Είρας, το οποίο οι Μεσσήνιοι το είχαν υπερασπιστεί τόσο γενναία όλα αυτά τα χρόνια, είχε πέσει στα χέρια των Σπαρτιατών.
Κάποιοι Μεσσήνιοι έγιναν είλωτες, σκλάβοι των Σπαρτιατών. Άλλοι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και κατέφυγαν στην Ηλεία και από κει σε μια παραθαλάσσια πόλη της Σικελίας, τη Ζάγκλη. Εκεί κατάφεραν να εγκατασταθούν για πολλά χρόνια χάρη στον άρχοντα Αναξίλα, ο οποίος καταγόταν από τη Μεσσηνία.
Και ο Αριστομένης, ο Μεσσήνιος ήρωας και ηγέτης που είχε κατορθώσει τόσα πολλά και θεωρούνταν ο γενναιότερος όλων; Αυτός, μετά τον 2ο Μεσσηνιακό Πόλεμο ζήτησε τη βοήθεια του βασιλιά των Αρκάδων, Αριστοκράτη. Μάταια όμως τον παρακάλεσε. Ο Αριστοκράτης είχε ήδη συμμαχήσει με τους Σπαρτιάτες. Απογοητευμένος και καταπτοημένος ο Αριστομένης, κατέφυγε και εγκαταστάθηκε στη Ρόδο. Η κόρη του είχε παντρευτεί τον βασιλιά του νησιού, Δαμάγητο, και έτσι μπόρεσε να ζήσει εκεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αναπολώντας το όνειρο του, την απελευθέρωση της αγαπημένης του πατρίδας.
Η ταφή του έγινε με πολλές τιμές. Η φήμη του θανάτου του διαδόθηκε σε όλο τον τότε ελλαδικό χώρο. Το όνομα του και η ιστορία του έγιναν θρύλος. Τα κατορθώματά του συγκρίνονταν με αυτά του Αχιλλέα στην Τροία. Και το όνειρο του για μια ελεύθερη Μεσσηνία δεν πέθανε ποτέ, αλλά συνέχεια στριφογύριζε στο μυαλό των ειλώτων Μεσσηνίων.
Ώσπου μια μέρα, το 464 π. Χ. ένας σεισμός τράνταξε ολόκληρη τη Λακωνία. Τα όμορφα κτίρια της Σπάρτης μετατράπηκαν σε ερείπια. Και τότε η ελπίδα φώτισε τις καρδιές των σκλάβων. Έπρεπε να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να διεκδικήσουν την ελευθερία τους για μια ακόμα φορά. Η επανάσταση και η μάχη για την απελευθέρωση της Μεσσηνίας είχε αρχίσει.