Ὦ ξεῖν᾿, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε
κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.
Μια απο τις πολλές επιγραφές που δημιουργήθηκαν για τους Μηδικούς πολέμους και την ανδρεία των Ελλήνων. Πολλοί όμως την αποδίδουν λανθασμένα. Διότι απαιτούνται φιλολογικές γνώσεις και μια εκτεταμένη μελέτη των αρχαίων συγγραφικών εργών ώστε να κατανοήσει κάποιος το βαθύτερο νόημα.
Ο Σιμωνίδης εδώ χρησιμοποιεί το "αγγέλλειν". Απαρέμφατο ενεστώτα του ἀγγέλλω δηλαδή χρόνος στο διηνεκές. Θα εξηγήσω.
Ο τύπος "ρήμασι" δηλώνει την ρητή διαταγή, τους λακωνικούς νόμους όπως λέμε, η οποία είχε δοθεί δια στόματος. Στην Σπάρτη απαγορευόταν η γραφή με νόμο του Λυκούργου ώστε να εξασκείται η μνήμη. Έτσι λοιπόν οι νόμοι δίνονταν δια λόγου και για τους Σπαρτιάτες η διαταγές ήταν "προαιώνιος Νόμος".
“ὣς δὲ καὶ Λακεδαιμόνιοι κατὰ μὲν ἕνα μαχόμενοι οὐδαμῶν εἰσι κακίονες ἀνδρῶν, ἀλέες δὲ ἄριστοι ἀνδρῶν ἁπάντων. ἐλεύθεροι γὰρ ἐόντες οὐ πάντα ἐλεύθεροί εἰσι· ἔπεστι γάρ σφι δεσπότης νόμος, τὸν ὑποδειμαίνουσι πολλῷ ἔτι μᾶλλον ἢ οἱ σοὶ σέ. [7.104.5] ποιεῦσι γῶν τὰ ἂν ἐκεῖνος ἀνώγῃ· ἀνώγει δὲ τὠυτὸ αἰεί, οὐκ ἐῶν φεύγειν οὐδὲν πλῆθος ἀνθρώπων ἐκ μάχης, ἀλλὰ μένοντας ἐν τῇ τάξι ἐπικρατέειν ἢ ἀπόλλυσθαι. σοὶ δὲ εἰ φαίνομαι ταῦτα λέγων φλυηρέειν, ἀλλὰ σιγᾶν θέλω τὸ λοιπόν· νῦν δὲ ἀναγκασθεὶς ἔλεξα. γένοιτο μέντοι κατὰ νόον τοι, βασιλεῦ.”.
~ Ηροδότου Ιστορία, 7, 104, 16-24
Δηλαδή :
“Το ίδιο και οι Λακεδαιμόνιοι· πολεμώντας ένας προς ένα δεν είναι κατώτεροι από οποιονδήποτε πολεμιστή, πολεμώντας όμως όλοι τους μαζί είναι οι πιο ανδρειωμένοι του κόσμου. Γιατί είναι βέβαια ελεύθεροι, όμως η ελευθερία τους δεν είναι απόλυτη· γιατί πάνω τους στέκεται δυνάστης ο νόμος, που τον τρέμουν πολύ περισσότερο απ᾽ ό,τι οι δικοί σου εσένα. Εκτελούν λοιπόν ό,τι τους προστάζει αυτός· και τους δίνει πάντοτε την ίδια προσταγή, απαγορεύοντάς τους να υποχωρούν στη μάχη μπροστά σε πλήθος ανθρώπων, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό, αλλά να μένουν στις γραμμές τους και να ζητούν ή τη νίκη ή τον θάνατο. Τώρα, αν μιλώντας έτσι σου δίνω την εντύπωση ότι φλυαρώ, ε λοιπόν, απο εδώ και πέρα δε θέλω ν᾽ ανοίξω το στόμα μου· αλλά τώρα εξαναγκάστηκα να μιλήσω. Οπωσδήποτε, ας έρθουν τα πράματα όπως τα θέλει η καρδιά σου, βασιλιά μου”
Ο τύπος "πειθόμενοι" δεν έχει την έννοια του εξαναγκασμού αλλά του χρέους και επομένως της εκούσιας αποδοχής.
Επίσης οι πεσόντες ετάφησαν στο σημείο της θυσίας τους. Και αυτοί που έπεσαν πριν την διαταγή του Λεωνίδα να παραμείνουν, αλλά ίσως και οι τελευταίοι μαχητές.
Η σωστή απόδοση λοιπόν είναι :
Ω ξένε, να αναγέλλεις στους Λακεδαιμονίους ότι σε αυτήν εδώ την γη είμαστε θαμμένοι υπακούοντας στους νόμους τους.
Ανάλυση : Άρα "εσυ ξένε" (ξένος είναι ο Έλληνας απο άλλη πόλη. Ο αλλοεθνής ονομάζεται αλλοδαπός ή ο βάρβαρος), να λες για πάντα , όσο ζείς, στο διηνεκές μέλλον, σε χρόνο με διάρκεια , να λες για πάντα όσο ζεις να μνημονεύεις και έτσι γίνεται μέχρι και σήμερα, μέσα στο αίμα μας ρέει αυτός ο νόμος, 2.500 χρόνια μετά να τους σκεφτόμαστε και να ονομάζουμε τα παιδιά μας Λεωνίδες· στους Λακεδαιμονίους. Προσέξτε, δεν αναφέρει στους Σπαρτιάτες, αναφέρει στους Λακεδαιμονίους , η Λακωνία ήταν μια ευρύτερη περιοχή 100+ πόλεων.
Να λες Έλληνα , όσο ζεις και αναπνέεις, πως οι Λακεδαιμόνιοι είναι θαμμένοι εδώ, υπακούοντας με την θέληση τους στους νόμους της αρετής των Λακεδαιμονίων που τους κατέταξαν να βαδίσουν τον δρόμο προς τα Ηλύσια Πεδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.