Από Βασίλης Λαμπόγλου
22 Ιουλίου 1943-Του Ηλία Βενέζη
''Μες στην Αθήνα στους μεγάλους δρόμους της, το πλήθος περπατά σιωπηλό και σκυφτό σα να σεργιανά στον ήλιο και στα αγάλματα.
Τίποτα δεν προδίνει πως κάτι ετοιμάζεται, πως κάτι θα γίνει.
Ωστόσο, η στυφή σιωπή είναι τόση μες στη χαρά του ήλιου που λάμπει, που το μαντεύεις: κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ’ ανάψει.
Κι η σπίθα ανάβει…να κορίτσι, κρατώντας ένα στεφάνι από δάφνη, σκαλώνει στο άγαλμα του Φεραίου και το στεφανώνει.
Ο λαός γονατίζει.
Και όλα τα πικραμένα στόματα ψέλνουν τον Ύμνο στην Ελευθερία.
Ενώ γύρω του λυσσασμένα άρχισαν να χύνουν μολύβι και αίμα τα άρματα πάνου σε ανθρώπους άοπλους και ανυπεράσπιστους, σε γυναίκες και παιδιά.
«Όχι πια άλλο! Όχι άλλο!
Κάτω οι τύραννοι!»
Αφρισμένο τώρα κατέβαινε την πλατιά λεωφόρο το κύμα και βογκούσε...
Στην κορυφή του κύματος μια ασπρογάλανη σημαία ξεδιπλώθηκε τότε.
Κυμάτισε στο λίγο αγέρα, κυμάτισαν και τα μαλλιά του κοριτσιού που τη σήκωνε στα χέρια του.
Προχωρούσε με σταθερό βήμα, ξαναμμένη και περήφανη, και
πλάι της βάδιζε ο φίλος της.
Τραγουδούσαν τον Ύμνο στην Ελευθερία και βάδιζαν.''
Ιούληs του 1943.
Οι Γερμανοί διαπιστώνουν ότι η Αντίσταση στις πόλεις και τα βουνά απασχολεί δώδεκα ολόκληρες μεραρχίες τους στην Ελλάδα.
Και το Ανατολικό Μέτωπο(Ρωσία) του Ζούκωφ,απαιτούσε πρόσθετη συνδρομή δυνάμεων.
Έτσι για να απεγκλωβίσουν δυνάμειs ,οι Γερμανοί αποφασίζουν να αντικαταστήσουν με βουλγαρικά φασιστικά στρατεύματα, τα δικά τους στρατεύματα κατοχής σε Μακεδονία και Θράκη.
Παραχώρηση -δηλαδή-ολόκληρηs τη Μακεδονίαs και τη Θράκηs
στους Βούλγαρους φασίστες.
