Οι νεομάρτυρες ήρωες, οι συνεχείς νεομάρτυρες κρυπτοχριστιανοί και οι ήρωες νεομάρτυρες

Στέλιος Κούκος

«Στα κακοτράχαλα τα βουνά/ πάνω στην πέτρα την αγιασμένη…»!

Νίκος Γκάτσος

«Πάνω στην πέτρα την αγιασμένη», λοιπόν, που είναι όλος αυτός ο ευλογημένος ο τόπος μας – αλλά και πονεμένος συνάμα- από άκρη σε άκρη μέχρι την Συρία που αυτές τις μέρες υφίστανται γενοκτονία και εθνοκάθαρση οι Ρωμιοί Ορθόδοξοι που κατοικούν εκεί. (Roum Orthodox τους αποκαλούν και γι’ αυτό ενοχλούν για όσο αναπνέουν και υπάρχουν στην δική τους πατρίδα διατηρώντας την κληρονομιά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου).

Κάποτε όταν ένας Αγιορείτης Ηγούμενος έγραψε ότι η αγιότητα εξαγιάζει τον τόπο, κάποιος άλλος αγιορείτης για δικούς του λόγους τον ειρωνεύτηκε.

Και να που ένας ποιητής, ο Νίκος Γκάτσος, είχε ήδη προείπει τον εξαγιασμό της πέτρας μέσα από αυτά που ο ίδιος είχε «γευτεί» και ένιωσε από την πνευματική του ευαισθησία, την ευρύτερη πολιτισμική του εμπειρία, φιλολογική και λογοτεχνική, αλλά και τα λαϊκά πατροπαράδοτα βιώματα και την όλη παράδοση που κουβαλούσε στην ψυχή του!

Ναι! κατά συνέπεια εξαγιάζεται και ο τόπος!

Ο «τόπος μας είναι στενός», λέει ο Γιώργος Σεφέρης και επί τουρκοκρατίας ο τόπος είχε καταντήσει μια «πέτρα» και «μια φλούδα γης», οσιακές και μαρτυρικές και αυτές που μόνον με την ευλογία του Θεού την γλύτωναν από τα ποικιλόμορφα τσακάλια και τις αρκούδες.

«Δική τους είναι μια φλούδα γης/ μα συ Χριστέ μου την ευλογείς/ για να γλυτώσουν αυτή την φλούδα/ Απ’ το τσακάλι και την αρκούδα».

 Νίκος Γκάτσος.

Πρόκειται, πραγματικά, για ένα πολύ συγκινητικό τραγούδι που η βαθυστόχαστη – αποκαλυπτική ποίηση του Γκάτσου, η μελωδική σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι μαζί με την επιλογή των βαριών βημάτων του τσάμικου χορού, μας μεταφέρουν αυτόματα στον όλο τον κόσμο της υπόδουλης Ρωμηοσύνης.

Γενέθλιο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σχεδόν λίβελος για τον άλλο Αλέξανδρο

από Στέλιος Κούκος

Προφανώς ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο ξάδελφος, του «άλλου Αλέξανδρου», είναι καλύτερος πεζογράφος από τον ξάδελφό του τον Παπαδιαμάντη! Και μάλιστα κατά παρασάγκας!

Ως προς αυτό είμαι απολύτως απόλυτος! Αυτός, ο ξάδελφος, του ξαδέλφου του τα έχει όλα τακτοποιημένα, βατά, όμορφα, γλυκά χωρίς άναρχες και ετσιθελικές παρεκβάσεις. Δεν πλατειάζει στα κείμενά του.

Και δεν κάθεται να συνορίζεται, να μαλώνει με τον κόσμο, και μάλιστα χρονιάρες μέρες, να απαντά στους... καλοθελητές, (γιατί άκουσε, γιατί είπαν γι' αυτόν), να διατυπώνει μανιφέστα, διακηρύξεις -είναι αυτό το πράγμα λογοτεχνία;- όπως ο ξάδελφος!

Καλά τριτεξάδελφος!

Σ' αυτόν τον Αλέξανδρο του Μωραϊτίδη, του άλλου Αλέξανδρου του Αδαμαντίου ξάδελφο, συντονίζεσαι αφήνεσαι και πας. Φτάνει να έχεις επιβιβαστεί και αποπλεύσει: «Με του βοριά τα κύματα». Ή και με του βοριά τα... κείμενα.

Όσο και αν οι θάλασσες, οι τρικυμίες, οι προορισμοί και οι τόποι είναι ίδιοι, εδώ στον δικό του λογοτεχνικό χώρο νιώθεις πως ο καιρός είναι ευδείελος (εύδιος, καθαρός). (Λέξη που άκουσα από τον Ν.Γ. Πεντζίκη σε προφορικό λόγο, μιλώντας για κάτι που συνέβη στην Θεσσαλονίκη, αλλά έμεινα στο ευδείελος. Μου ήταν αρκετή η λέξη και έτσι έχασα την λοιπή ιστορία).

Γιώργος Ιωάννου, Το τέλος του μυθιστορήματος της ζωής του, το απωλεσθέν μυθιστόρημά του, η υπαρξιακή έκκλησή του

Σαράντα χρόνια από την κοίμηση του

από Στέλιος Κούκος

Ποιος το περίμενε εκείνο τον καιρό, εκείνες τις μέρες, στις 16 Φεβρουαρίου του 1985, πως θα τελείωνε τόσο απότομα η δημιουργική ζωή του λαμπρού, μεγάλου και πολυπράγμονα συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου;

Ποιος το φανταζόταν να έφτανε το όλο δημιουργικό μυθιστόρημα της ίδιάς της ζωής του σ' αυτό το αναπάντεχο τέλος -και τόσο ξαφνικά!

Κανείς δεν το περίμενε. Ήταν ένα πραγματικό σοκ. Ή για να το φέρουμε στα μέτρα της συγγραφή ή του κινηματογραφικού σεναρίου έμοιαζε σαν ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης να είχε δυσκολία να κλείσει δημιουργικά, εμπνευσμένα και ποιητικά το έργο του και το τέλειωνε όπως όπως.

Για να μην πω βίαια εξουδενώνοντας πρωταγωνιστή, αναγνώστες και λοιπό κοινό!

Όπως και να το κάνουμε αυτό που παρακολουθούσαμε εκείνες τις μέρες και τέλειωνε τόσο βίαια, σχεδόν μπροστά στα μάτια μας δεν ήταν ένα έργο φαντασίας και τέχνης, αλλά η πορεία και το έργο μιας ολόκληρης ζωής.

Και αυτό, επαναλαμβάνω ήταν ένα φοβερό σοκ, για όλους!

Τώρα, απέμενε μόνον η έλευσή του από την Αθήνα στην γενέτειρα Θεσσαλονίκη, η εξόδιος ακολουθία στον καθεδρικό ναό της του Θεού Σοφίας, και η οδυνηρή στιγμή της ταφής του στα κοιμητήρια της Αναστάσεως της Κυρίου, στην περιοχή της Θέρμης.

Αναστάσιος, Μια εκπάγλου καλοσύνης παρουσία ανάμεσα μας

από Στέλιος Κούκος

Ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ή σκέτος Αναστάσιος, όπως όλα αυτά τα πρόσωπα που μπαίνουν στην καρδιά μας άπαξ και διαπαντός, ήταν ένα σπάνιο πρόσωπο που εξέπεμπε και εκπέμπει και θα εκπέμπει φως, δηλαδή αγάπη!

Γι’ αυτό και η παρουσία του ανάμεσά μας ήταν τόσο καταλυτική και τόσο απρόβλεπτη! Και τώρα και η απουσία του! Δεν θα πάψει ποτέ να είναι αρκούντως δραστική!

Όσο για την εν ζωή παρουσία του (αλήθεια ποιο είναι το άλλο της, προφανώς πρόκειται για ένα και το αυτό), εξαργυρωνόταν ως νόμισμα ειδικού βάρους με την εμφάνιση του, αφού η παρουσία του ξεπερνούσε όλες τις άλλες παρουσίες. Για να μην πούμε απουσίες!

Κάθε αίθουσα στην οποία παρευρισκόταν ήταν μεστή από τον ίδιο! Και ας τον περιτριγύριζαν τόσες πολλές άλλες παρουσίες (απουσίες γενικώς, ή άνθρωποι στον εαυτό τους και τον κόσμο τους).

Στέλιος Κούκος: Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Ο πιο εύμορφος Θεσσαλονικιός!

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993).

Η αναφορά του ονόματος του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και της Θεσσαλονίκης μοιάζει σαν μια ταυτολογία. Μερικές φορές, ακόμη, η επίκληση της Θεσσαλονίκης μοιάζει σαν ένα κόσμο που ο ίδιος συγγραφέας οργάνωσε και από πόλη τον μετέτρεψε σε Μητέρα.

Έτσι ο Πεντζίκης εμφανίζεται να έχει τα πρωτεία ανάμεσα στους σύγχρονους απογόνους της.

Σαν έναν ξεχωριστό κληρονόμο της ο οποίος παρ’ όλα τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει, αποδέχτηκε πλήρως την κληρονομιά της και δεν έκανε αποποίηση, και βάσει αυτής πορεύτηκε.

Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι η κληρονομιά αυτή δεν περιελάμβανε μετρητά, οικόπεδα και σπίτια, αλλά ένα πολύ μεγαλύτερο θησαυρό που, μάλλον, μόνον ο ίδιος υποψιάστηκε πως μπορούσε να τον αξιοποιήσει. Και όχι για ιδίαν χρήση.

Με αυτόν, όμως, ο ίδιος θα μπορούσε να χορτάσει την πείνα του, να δροσίσει την κάψα του από την εσωτερική αγωνία που ένιωθε.

Και τότε άρχισε μια ατέρμονη προσπάθεια με επισκέψεις στα… εγκαταλειμμένα «κτερίσματα» στο θησαυροφυλάκιο της Θεσσαλονίκης, μερικά από τα οποία ήταν και εξόφθαλμα πασιφανή και γνωστά τοις πάσι. Προσδοκούσε να εξασφαλίσει όσο γίνεται πιο γρήγορα τους τίτλους χρήσεως τους αν όχι ιδιοκτησίας. Εξάλλου κανένας δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτά τα… παραπεταμένα.

Στέλιος Κούκος: Ποια «Φώτα – Ολόφωτα», κύριε Παπαδιαμάντη; Τι στο καλό!

Ν. Εγγονόπουλος «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης».

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Φώτα – Ολόφωτα»! Τι θαυμάσιος τίτλος διηγήματος! Τον διαβάζεις και ο νους, η καρδιά και η ψυχή σου αγάλλονται! Μια χαρά, για να μην πω χάρη σε κατακλύζει και αγωνιάς να το διαβάσεις με μιας όλο και να το απολαύσεις!

Πολύ σύντομα, όμως, αναφωνείς μα είναι αυτό αυτό διήγημα για τα Φώτα; Ποια Ολόφωτα; Μάλλον, για Κατασκότεινα πρόκειται! Τι είναι όλη αυτή η παρωδία, έστω τραγωδία μέρα που είναι; Πιο πολύ με κατάμαυρο θρίλερμοιάζει! Και μας το έχει ξανακάνει αυτό άλλοτε εν μέσω θέρους εκείνη την φορά. Δεν είναι πράγματα αυτά! Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί και αν δεν έχω δίκαιο πέστε μου…

Το παπαδιαμαντικό αυτό θρίλερ των Θεοφανείων το οποίο δημοσιεύτηκε το 1894 αρχίζει με τον κινδυνεύοντα επί κυμάτων Κωσταντή τον Πλαντάρη που μαζί με τον δεκαεφταετή ναύτη του Τσότσο και τον ζωέμπορο Πραματή ταξιδεύουν ή καλύτερα θαλασσοπνίγονται επί της μικρής βάρκας του πρώτου.

Η χρονική στιγμή, ήτοι Φώτα ή κοντά στα Φώτα ή περίοδος Φώτων δεν φανερώνεται αμέσως, παρά όταν ο αναγνώστης φτάσει στην πέμπτη παράγραφο. Ήδη, όμως, ο τίτλος του διηγήματος προδιαγράφει την χρονική στιγμή.

Εν τω μεταξύ, ο συγγραφέας μάς ενημερώνει το τι ακριβώς συμβαίνει στην θάλασσα με τους επιβαίνοντες στην βάρκα και μας κόβει την ανάσα, περιγράφοντας την πάλη του κυβερνήτη της, Κωνσταντή Πλαντάρη, με τα κύματα ο οποίος πλαντάζει μαζί με τους άλλους δύο στην τρικυμιώδη θάλασσα! Άλλωστε τι Πλαντάρης θα ήταν αν δεν πλάνταζε! Και να το λεπτό χιούμορ του σκιαθίτη συγγραφέα! Κάνουν, όμως, τέτοια πράγματα εν μέσω άμεσου κινδύνου βυθίσεως της βάρκας και αύτανδρου πνιγμού των επιβαινόντων;

Και δεν σταματά εκεί το… μακάβριο χιούμορ του, αφού ο ζωέμπορος Πραματής δεν φαίνεται να θρηνεί για την πραμάτειά του, γιατί προφανώς κινδυνεύει η ίδιά του η ζωή. (Αλλά η πραμάτεια προδιαγράφει τον ίδιο τον άνθρωπο: Πραματής. Μάλιστα)!

Στέλιος Κούκος, Το υπερωκεάνειο «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης»

Κάθε τέτοια μέρα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έρχεται πιο κοντά μας. Ανάμεσα στις γιορτές που ο ίδιος αναφέρει ως: «Χριστούγεννα, Άις-Βασίλης, Φώτα».

Η 3η Ιανουαρίου αποτελεί επέτειο της κοιμήσεώς του.

Ένα μνημόσυνο και μια γιορτή για έναν μοναδικό συγγραφέα του ελληνικού λόγου. Ο Παπαδιαμάντης δεν αποτελεί απλώς έναν ιδιαίτερα σημαντικό λόγιο και συγγραφέα της εποχής του, αλλά και έναν εξαιρετικά σημαντικό συγγραφέα του όλου ελληνικού λόγου.

Άλλωστε μέσα στο δικό του συγγραφικό σώμα διασώζονται και πολλοί άλλοι λόγοι και κόσμοι προηγουμένων εποχών. Από την ελληνική αρχαιότητα, τη βυζαντινή, την περίοδο της τουρκοκρατίας και της εποχής του. Από τη λόγια και τη λαϊκή παράδοση μας.

Και αν δεν υπήρχε το εμπόδιο της γλώσσας, και μάλιστα της πλουσιοπάροχα πεποικιλμένης γραφής του, θα αποτελούσε και ένα ξεχωριστό κόσμημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Θα βρισκόταν πλάι στον Ντοστογιέφσκι που η δική του μεταφορά, μετάφραση σε άλλες γλώσσες ήταν πολύ πιο εύκολη.

Η 3η Ιανουαρίου του 1911 ήταν η μέρα που έγειρε για πάντα ο κορυφαίος έλληνας συγγραφέας για να ξεκουράσει το σώμα του στα χώματα της ιδιαίτερης του πατρίδας, την Σκιάθο.

Στέλιος Κούκος: 100 χρόνια από την κοίμηση του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, Ένας Διγενής Ακρίτας Άγιος

Άγιος Αρσένιος (1840-1924).

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994) αρχίζει το βιβλίο του «Πατήρ Αρσένιος ο Καππαδόκης»* ως εξής: «Μεγάλη υποχρέωση αισθάνομαι στον Πατέρα Αρσένιο, τόσο για τ’ όνομά του, που μούδωσε, μαζί με τις αγίες ευχές στην κολυμβήθρα, όσο και αργότερα, μικρός, που θήλαζα στα λίγα βιβλία του που διέσωζε ο γέρο-Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου του (Χατζηεφεντή)».

Έτσι και εμείς σήμερα που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη δεν είναι άστοχο να πούμε και να τονίσουμε την μεγάλη υποχρέωση που χρωστούμε τόσο στον Άγιο Παΐσιο όσο και στον Άγιο Αρσένιο.

Στον Άγιο Παΐσιο γιατί διέσωσε και πρόβαλε την μεγαλειώδη μνήμη του Αγίου Αρσενίου, όπως διασώθηκε από τις μαρτυρίες αυτών που τον έζησαν, αλλά και τον ίδιο τον Άγιο Αρσένιο γι’ αυτό που ήταν! Μία τεραστίων διαστάσεων πνευματική προσωπικότητα!

Ένας ιδιαίτερα ξεχωριστός και ρωμαλέος Άγιος, πνευματικός ηγέτης και ταγός ο οποίος συγκέντρωνε στο πρόσωπό του ποικίλα χαρακτηριστικά της αγιοπνευματικής ζωής.

Ήταν ο ιερομόναχος, ο εφημέριος, ο μέγας ασκητής, ο ησυχαστής, ο χαρισματούχος με τα ποικίλα χαρίσματα (διορατικό, προορατικό, προφητικό…), ο θαυματουργός που ζούσε, με την έννοια του δρούσε, μέσα στον κόσμο, πλάι και ανάμεσα στο εμπερίστατο ποίμνιο του.

Ήταν επίσης ο πρόμαχος και ο υπέρμαχος της πίστης στα τουρκοκρατούμενα μέρη της Καππαδοκίας και συγχρόνως ο ίδιος ένας ολόκληρος στρατός που τα έβαζε με τις ορδές των τούρκων ατάκτων οι οποίοι πήγαιναν στα Φάρασσα για να ληστέψουν και να κακοποιήσουν τους κατοίκους του.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=410424 
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Απολύονται οι άγιοι; Η περίπτωση του Αγίου Νεκταρίου

Άγιος Νεκτάριος (1846-1920), Επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο νεοχειροτονηθείς στις 15 Ιανουαρίου του 1899 Επίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος επιτελούσε με ιδιαίτερη αγάπη και επιμέλεια την ποιμαντική και φιλανθρωπική του διακονία καθώς και την εκπροσώπηση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στο Κάιρο. Το ίδιο συνεπής ήταν και ως προς την συγγραφική και εκδοτική του δραστηριότητα, αφού δεν σταμάτησε να γράφει και να εκδίδει βιβλία.

Φαίνεται, όμως, πως εκείνο που ξεχείλισε το ποτήρι της εμπάθειας και της μήνιδος, δηλαδή της οργής, εναντίον του, ήταν η δημοσίευση άρθρων του σε εφημερίδα της ομογένειας. Τα κείμενα αυτά, προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση ανάμεσα στον κόσμο της ομογένειας, και συγχρόνως έτυχαν και της ευαρέσκειας και επιδοκιμασίας του πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιου.

Έτσι, κάποιοι συνοδικοί οι οποίοι επιβουλεύονταν τον θρόνο Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, υπέθεσαν πως αργά ή γρήγορα, ο δραστήριος νέος Μητροπολίτης Νεκτάριος, θα μπορούσε να βρεθεί μπροστά τους, όταν έλθει η ώρα της διαδοχής. Και μάλιστα με αυξημένο κύρος.

Για τον λόγο αυτό φρόντισαν να πείσουν τον ευεργέτη και προστάτη του Αγίου, δηλαδή τον πατριάρχη Σωφρόνιο, πως ο Πενταπόλεως Νεκτάριος, όχι μόνον έχει μωροφιλοδοξίες για τον θρόνο της Αλεξανδρείας, αλλά και πως εργάζεται για την άμεση υφαρπαγή του θρόνου. Και δυστυχώς ο γηραιός πατριάρχης πείστηκε από τους συκοφάντες...

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=410366

Στέλιος Κούκος: Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 1912. Αύτη η κλητή και αγία ημέρα!

Πολύκλειτος Ρέγκος: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Τι κι αν οι εκκλησιές της πόλης Θεσσαλονίκης ήταν οι πλείστες τζαμιά και αντί για καμπαναριά είχαν μιναρέδες;

Οι Έλληνες κάτοικοί της που ήδη γιόρτασαν τον Άγιο τους, τον πολιούχο φιλόπολη, Άγιο Δημήτριο ετοιμάζονταν τώρα να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό με το Χριστός Ανέστη στο στόμα! Από τα σώψυχα και τις καρδιές τους βγαλμένο!

Ψυχές και καρδιές που ήταν σφαλισμένες σαν τάφοι γιατί τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. «Ω γλυκύ μου έαρ», έψελναν οι καρδιές τους μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου και ήταν ένας ύμνος στην ελευθερία που τους έφερνε στο φως, σχεδόν, αναπάντεχα!

Και αίφνης το μεγάλο πανηγύρι του Αγίου, τα Δημήτρια, στο οποίο πριν την σκλαβιά συμμετείχαν όλες σχεδόν οι φυλές της εγγύς και άπω Ευρώπης, μοιάζει τώρα να ανασυγκροτείται αυθημερόν σαν Πάσχα Ρωμαίικο στην γιορτή του Πολιούχου! Ήταν 26 Οκτωβρίου του ’12! «Θυμήθηκα το δώδεκα που πήραμε τη νίκη», όπως τραγουδά ο μεγάλος Μάρκος Βαμβακάρης! Και συμπληρώνει, «Ωραία την επέρασα, μες τη Θεσσαλονίκη»! Βεβαίως, ο ίδιος δεν έζησε την νίκη μες την Θεσσαλονίκη γιατί ήταν παιδάκι, την έζησε, όμως, ο πατέρας σου ως στρατιώτης της νίκης!

Αλλά ας ψάλλουμε για την πόλη και για τους εορτασμούς των Δημητρίων και τον Μέγα που καλούσε όλη την οικουμένη στην Θεσσαλονίκη για σύναξη πνευματική, πολιτισμική, αλλά και εμπορική: «Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου φαιδρώς και ίδε, πόλις Θεσσαλονίκη· λαοί εκ γης μακρόθεν εκ δυσμών και βορρά και θαλάσσης και εώας [ανατολής] νυν ήκασιν [έφτασαν], εν σοι προσκυνήσαι Δημήτριον τον μέγαν»*.

Στις 26 Οκτωβρίου του ’12, λοιπόν, στήθηκε ένα γλέντι ρωμαίικο με τις ευλογίες Δημητρίου του Μέγα που ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος έφερε τις ελληνικές στρατιές στην γιορτή του να ανάψουν ένα κεράκι στην μνήμη του και να φωτίσουν τα πυκνά σκοτάδια της τουρκοκρατίας!

Ότι το σκοτάδι φοβάται το φως και αυτό χάνεται και πεθαίνει! Μέχρι εκεί και μέχρι τότε κράτησε αυτό το σκότος!

Ενός τέτοιου μεγέθους ήταν η χαρά Θεσσαλονικέων!

Αναστάσεως ημέρα!

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=409425

Στέλιος Κούκος: Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Το επαναστατικό του πρόταγμα και η συνεχής σπονδυλωτή γιορτή και πανήγυρις εν κινήσει που δημιούργησε!

Άγιος Κοσμάς [Αιτωλός] ο Νέος Μάρτυρας (1714-1779).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η πορεία του μοιάζουν σαν ένα φτερό στον άνεμο, μέσα στους μακάβριους τούρκικους αγέρηδες. Και ταυτόχρονα φαίνεται σαν ένα ωδικό πουλί απαράμιλλης φωνής και γλυκύτητας που με τον λόγο του γλύκανε και συγχρόνως έθρεψε και φώτισε τους Ρωμιούς και τον ελληνισμό εν μέσω της σκοτεινής και σκληρής τουρκοκρατίας.

Ένας περιφερόμενος Ιωάννης Χρυσόστομος, τηρουμένων των αναλογιών, που περιέφερε το λυόμενο και φορητό βάθρο του που συμβόλιζε τον τάφο του, όπως έλεγε ο ίδιος, σε αποστολικές περιοδείες οι οποίες εξελίχθηκαν και σε πολιτισμικές!

Ο λόγος του ήταν πάντα καρδιακός απευθυνόταν κατευθείαν στις καρδιές των υποδούλων Ελλήνων, ρίχνοντας για μια ακόμη φορά τους σπόρους της πίστης, όπως και των ελληνικών γραμμάτων, σχεδόν, σε χέρσα γη. Άλλωστε και η χριστιανική πίστη εδραιώθηκε εκεί όπου είχαν καλλιεργηθεί τα ελληνικά γράμματα, η ελληνική ευαισθησία των ποιητών, της φιλοσοφίας, της τέχνης. Και ας χρειάστηκε να μαρτυρήσουν χιλιάδες πρώην λάτρεις του Δωδεκάθεου από μεγάλη αγάπη και εσωτερική πεποίθηση! Πραγματικά, στα αίματα των αρχαίων Ελλήνων στερεώθηκε ολόκληρος ο χριστιανισμός! Φαίνεται πως μπρος στην αλήθεια που γεύτηκαν τίποτε δεν μπορούσε, πλέον, να τους κρατήσει μακριά της!

Και να ο μετέπειτα μάρτυρας-νεομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ως περιφερόμενος Ιωάννης Χρυσόστομος και «πατριάρχης» εν πορεία και αποστολή να στήνει το βάθρο-τάφο του το οποίο ήταν η εν αιχμαλωσία Αγία Σοφία, το καθολικό του ελληνισμού, και με τον λόγο του να αγκαλιάζει και να αγαλλιάζει τις ψυχές των σκλάβων!

Στέλιος Κούκος: «Είμαστε Έλληνες»! Κύπρος 14 Αυγούστου 1974, επέτειος β’ φάσης τουρκικής εισβολής

Αφίσα για την Κύπρο με χαρακτικό του Λευτέρη Οικονόμου.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Οι χρόνοι της Κύπρου 50. Από την κατάληψή της. Τον αποτρόπαιο διαμελισμό της.

Από εκείνο το καταστροφικό ’74 που στοίχειωσε τον κόσμο της.

Τον ελληνισμό.

Από τον Ιούλιο της χρονιάς αυτής και μετά τίποτε δεν ήταν όπως παλιά! Και πώς να ήταν!

Αφού ήλθαν τα πάνω κάτω.

Τα πάνω υπό τουρκική κατοχή. Τα κάτω υπό απειλή…

Μέχρι το 1960 ζούσε, ακόμη, στην Κύπρο ο κόσμος του Ομήρου, έλεγε ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής.

Ο ποιητής που μετά τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 «έγραψε» προς Αθήνας στο ποίημα του «Είμαστε Έλληνες» τα εξής:

Στέλιος Κούκος: Υπεραγία Θεοτόκος, Το Πάσχα προς την μετάσταση, την ανάσταση των ψυχών μας!

Η Κοίμησις της Θεοτόκου.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όμορφα που ξημέρωσε Πάσχα. Το Πάσχα της Υπεραγία Θεοτόκου! Με τα τόσα ονόματα, τις τόσες εικόνες, τα τόσα επίθετα.

Κάθε εικόνα και μια ιστορία, ένας τόπος, ένας κόσμος ολόκληρος. Και Αυτή πάντα η ίδια! Όσα ονόματα και όσα επίθετα κι αν της δώσουμε!

Και ο κόσμος το γνωρίζει αυτό και την αγαπά ιδιαίτερα και με το ένα όνομα και το άλλο. Και στην μία εικόνα και στην άλλη! Άσχετα αν έχει και κάποια αδυναμία σε ορισμένη!

Και κάθε φορά αναζητά και κάποια νέα εικόνα Της! Αναζητώντας, ίσως, να μπορέσει να την γνωρίσει καλύτερα και να μπει σε μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση! Να εισχωρήσει στο εσωτερικό Της μεγαλείο.

Έτσι, γύρω από αυτήν βρίσκεται, πάντα, ένα πλήθος ανθρώπων που της αποδίδει τιμές, ευγνωμοσύνη, ευχαριστίες για τα άπειρα δώρα και τα καλά της! Ακόμη και που βρέθηκαν και μόνον μπροστά σε μια εικόνα Της! Πρόσωπο με πρόσωπο! Αυτή είναι και η πιο σωστή σχέση!

Στέλιος Κούκος: Ο Νεομάρτυρας Αναστάσιος ο μαρτυρήσας «εκτάκτως» ή σαν έτοιμος από καιρό!

Άγιος Αναστάσιος ο Βούλγαρος / Σπάσος ο εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσας στις 8 Αυγούστου του 1794. (Ψηφιδωτό πάνω από την είσοδο της εκκλησίας του αγίου στο Ράντοβις).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

O «ωραίος την όψη» Αναστάσιος ήταν 20 χρονών και ήταν Βούλγαρος -Σπάσος ονομαζόταν στα βουλγαρικά. Γεννήθηκε στο Ράντοβιτ της επισκοπής Στρούμιτσας και είχε έλθει στην Θεσσαλονίκη. Εδώ εργαζόταν σε έναν οπλοποιό.

Κάποια μέρα το αφεντικό του, μετά από πολλές πιέσεις, τον έπεισε να μεταφέρει μια ακριβή τουρκική ενδυμασία εκτός πόλεως. Αυτό ήταν παράνομο γιατί έπρεπε να πληρωθούν και οι σχετικοί φόροι. Μετά από πολλές πιέσεις ο Αναστάσιος πείστηκε και ντύθηκε με μια από τις ενδυμασίες που του έδωσε το αφεντικό και ξεκίνησε για να την μεταφέρει εκτός Θεσσαλονίκης.

Όταν έφτασε σε μια από τις πύλες της πόλης οι φρουροί και οι φοροεισπράκτορες του ζήτησαν έγγραφα και αυτός απάντησε πως είναι Τούρκος. Οι Τούρκοι τότε του ζήτησαν να πει το σαλαβάτι, δηλαδή την μωαμεθανική ομολογία και τότε ο Αναστάσιος έμεινε εμβρόντητος. Ήξερε πως μετά από μια τέτοια ομολογία θα τον θεωρούσαν για πάντα Τούρκο.

Και αυτό, βεβαίως, δεν ήταν μέσα στις δικές του προθέσεις! Έτσι, δεν τους έκανε την ομολογία που ήθελαν, πράγμα που εξαγρίωσε τους Τούρκους. Αμέσως τότε τον άρπαξαν βίαια και δέρνοντάς τον τον μετέφεραν στον κεχαγιά. Δηλαδή σε κάποιον τούρκο αξιωματούχο. Αφού ενημέρωσαν τον κεχαγιά περί τίνος πρόκειται αυτός άρχισε να τον προτρέπει βίαια να ασπαστεί τον «τουρκισμό».

Όταν είδε πως δεν μπορούσε να τον κάνει να αλλαξοπιστήσει τον οδήγησε στον πιο πάνω από αυτόν, σε κάποιον αγά. Ο αγάς εφάρμοσε άλλη τακτική απέναντί του καλοπιάνοντάς τον, αρχικά, αλλά όταν είδε κι αυτός πως δεν έπιαναν όλα όσα του πρότεινε άρχισε τους φοβερισμούς.

Στέλιος Κούκος: Κύπρος, Ιδού κείται εις πτώσιν και ανάστασιν του ελληνισμού!

Α. Τάσσος (1914-1985), Κύπρος 1974 (1/10), 66 x 73 εκ. Αρχείο Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος, Αθήνα.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

«Αν τρέξουμε να σώσουμε την Κύπρο αυτή θα μας σώσει», θα μπορούσαμε να πούμε, παραφράζοντας τον Ίωνα Δραγούμη και την σχετική έκκλησή του για την Μακεδονία. Ενώ ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε: «Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνεις μάνα, ύμνος και θρήνος στην ζωή και ανάστασης καμπάνα».

Και βεβαίως ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε «γι’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ» πως: «Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε/ ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει/ είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε/ και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει»! Και ότι «το άδειό μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει»!

Οπότε, όποιος θέλει να δει κατάματα την Κύπρο (έστω και 50 χρόνια μετά), ή ακόμη το Αιγαίο, την Μακεδονία, την Κρήτη και κάθε τόπο ελληνικό, θα πρέπει να έχει πρόσωπο μεστό. Και μάλιστα καθαρό! (Και να ένα άθλημα αντάξιο του τρόπου μας να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας και όχι παντοιοτρόπως όλους τους άλλους).

Για να σε δουν, όμως, όλοι αυτοί οι ελληνικοί τόποι να καταλάβουν πως πράγματι είσαι εκεί μαζί τους πρέπει να είσαι καθαρός. Και αυτό αναφέρεται και στην εξουσία και στον καθένα μας.

Στέλιος Κούκος: Άγιος Παΐσιος, Χαρίζοντάς σου τον ουρανό με τ’ άστρα!

Άγιος Παΐσιος (1924-1994).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο μετά το μεγάλο πανηγύρι των αγίων Πέτρου και Παύλου και των λοιπών Αποστόλων την επόμενη μέρα μοιάζει σαν να αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση για το μικρό πανηγύρι του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη.

Όχι του Αγίου Παϊσίου του Μεγάλου, αλλά προφανώς κι αυτός για την εποχή μας, και για μας, ήταν και είναι τεράστιος! Επίκεντρο του πανηγυριού αυτού είναι πάντα το Ησυχαστήριο του «Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου» στην Σουρωτή.

Και έτσι η αντίστροφη μέτρηση μάς φέρνει μέρα με την μέρα στις υπώριες του λοφίσκου, όπου βρίσκεται το μοναστήρι με το μνήμα του αγίου. Ένας τάφος που διασώζει συσσώρευση μνήμης αγαθής και αγίας και μοιάζει περισσότερο πως ενταφιάστηκε για μια ακόμη φορά ο θάνατος, αλλά και κάθε παράλογο του κόσμου!

Ο άγιος κατάργησε κι αυτός με την σειρά του τον θάνατο με την αναστάσιμη ζωή που έζησε και βέβαια και το παράλογο. Αφού κάθε πτυχή της ζωής απέκτησε νόημα! Βαρύ και συγχρόνως ανάλαφρο όσο και η αιωνιότητα!

Αυτά μαρτυρούν τα μνήματα των αγίων και αυτή είναι η σημαντικότερη μαρτυρία της μνήμης και της ανάμνησής τους! Και αν λέει κάτι η μίμησή τους! (Όχι, βεβαίως, η μίζερη εξωτερική μίμηση η οποία μόνο άχθος μπορεί να σε φορτώσει, αν όχι απελπισία)!

Τι έχει όμως, ένας άγιος και ελκύει τους ανθρώπους, πολλές φορές και σαν ένας πολύ δυνατός μαγνήτης; Και δεν αναφέρομαι για την επίλυση των προβλημάτων μας που πολλές φορές είναι η τελευταία λύση η καταφυγή μας σ’ αυτούς.

Είναι προφανές πως ο άγιος προσφέρει την απευθείας λύτρωση από τον θάνατο και το παράλογο το οποίο μας κατακλύζει. Όταν δηλαδή νιώσουμε την αδήριτη ανάγκη να πιαστούμε από κάπου. Και μόνο κάποιος που το ξεπέρασε βιωματικά μπορεί να σε «πείσει», να στο μεταγγίσει.

Χωρίς εντυπωσιασμούς και λόγια μεγάλα, αλλά με την απλότητα που προσφέρει η αυθεντικότητα της αγιότητας που μετέχει, που γεύτηκε. Γιατί τον άγιο Παΐσιο μπορεί να μην τον έπιανε το μάτι σου, αλλά τον έπιανε η ψυχή σου! Επικοινωνούσε αυτόματα.

Πολλοί απογοητεύτηκαν όταν τον πρωτοείδαν! Σε κάποιον μάλιστα μοναχό ή κληρικό, όταν αντελήφθη ότι συνέβη κάτι τέτοιο μέσα του πήγε και ντύθηκε «επίσημα» φορώντας και το κουκούλι του! Και αυτό, βεβαίως, δεν το έκανε για να τον εντυπωσιάσει, αλλά για να τον διδάξει! Του το ανάφερε, μάλιστα!

Και συγχρόνως ήταν και ένα πνευματικό πείραγμα που τοποθετούσε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Συνέχεια εδώ: https://www.pemptousia.gr/2024/07/agios-pa%ce%90sios-charizontas-sou-ton-ourano-me-t-astra/

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2024/07/blog-post_12.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Όταν ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου πήρε στην αγκαλιά του τον Γρηγόρη Αυξεντίου!

Ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (αριστερά) και ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου ντυμένος σαν μοναχός της Μονής Μαχαιρά.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όλο το βράδυ ψες σε ψέλνανε Μακαριώτατε Ιερομάρτυρα, αγλάισμα της Κύπρου, Κυπριανέ Αρχιεπίσκοπε!

Την ακολουθία σου διαβάζανε και σε γιορτάζανε κι ας μην έχει γίνει ακόμη και τυπικά η κατάταξή σου στον κόσμο που ανήκεις!

Ανάμεσα στους μαρτυρικώς αθλήσαντες. Αν και πάλεψες στην πρώτη γραμμή και μαρτύρησες ενδόξως!

Και ήσουν πρότυπο και υπόδειγμα πίστης έως θανάτου!

Και μαζί σου συμπανηγύρισαν και όλοι οι συμμαρτυρήσαντες το μαύρο θέρος του 1821 που λεύκαναν και δρόσισαν με τα αίματα τους ως δρόσος νέφους τους καύσωνες της Μεγαλονήσου.

Ιεράρχες, αρχιμανδρίτες, ηγούμενοι, κληρικοί, πλήθος λαϊκών! Ένα θερινό νέφος μαρτύρων που ξεδίψασε με τα αίματά του την πάντα άνυδρη και ξερική Μεγαλόνησο. Γιατί στην αβροχιά φελά [ωφελεί] και το αίμα των Μαρτύρων! Μοναδικό λίπασμα για την ευφορία της γης και του αέρα!

Εκτός αν η γη της Αγίας Νήσου, της Νήσου των αγίων, το ’χει σε καλό να ξεδιψά κατά καιρούς και τέτοιες μέρες με αίμα αθώων για να εξαγιάζεται ο τόπος και ο καιρός.

Μια βαθιά πληγή, φρέαρ, άνοιξε στις 9 Ιουλίου του 1821 στην καρδιά της Κύπρου. Ένα βαθύ πηγάδι πίστεως και πατρίδας του οποίου τα αρτεσιανά νερά και αίματα αναβλύζουν μέχρι σήμερα από την πληγή που έγινε πηγή!

Στέλιος Κούκος: Απόστολος Παύλος, Η αρπαγή των Ελλήνων και η δική του επιφοίτηση και αρπαγή!

Απόστολος Παύλος. Διά χειρός Αγίου Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Μακεδονία κατόπιν προσκλήσεως.

Ή καλύτερα μετά από έκκληση! Ένα sos που έλαβε: «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν».

Και έτσι Απόστολος των Εθνών, αφού διάβηκε τα θαλάσσια σύνορα που χωρίζουν την Ασία από την Ευρώπη από την νήσο Σαμοθράκη έφτασε στην Νεάπολη. (Την σημερινή Καβάλα). Και από τότε και σε κάθε πέρασμά του από κάθε πόλη δημιουργούσε και μια νέα πόλη Το ίδιο, βεβαίως, έκανε και στην Κύπρο, στην Μικρά Ασία και όπου αλλού βρέθηκε.

Νέα ήθη, πλέον, σημάδεψαν για πάντα τις πόλεις που επισκεπτόταν και τελικά ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό! Ένας νέος κόσμος αναδύθηκε εκ του Τάφου! Εξ Αναστάσεως!

Ιδιαίτερο, όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποδοχή του αναστάσιμου κηρύγματος από τους εθνικούς, τους Έλληνες, τους έχοντες ελληνική παιδεία και στην ουσία ελληνική νοοτροπία. Τρόπο του νου (σκέπτεσθαι) και βεβαίως, της καρδιάς (αγαπάν)!

Η πλούσια παρακαταθήκη των Ελλήνων, των εθνικών σε θεούς, μύθους, ποίηση, λοιπές τέχνες, φιλοσοφία, επιστήμες, ιστορία, παραδόσεις, ακόμη και επικές συρράξεις-πολέμους για ποικίλους λόγους δεν τους απέτρεψε να εγκολπωθούν και να κάνουν οίστρο της ζωής τους την σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου.

Οι μυθικοί θεοί και οι ημίθεοι πολύ σύντομα κατέρρευσαν μέσα τους σαν μαριονέτες, και μάλιστα ορισμένες φορές και «εξ επαφής», με το πρώτο άκουσμα της φωνής των Αποστολών. Ή και όταν ακόμη η σκιά των Αποστόλων ευεργετούσε και θεράπευε χωλούς και κάθε είδους παραλυσία!

Έτσι οι Απόστολοι δεν σκιαμαχούσαν δέρνοντας με λόγια τον αέρα, αλλά ευλογούσαν και θεράπευαν και με την σκιά τους!

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=402105

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2024/06/blog-post_29.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Άγιος Δαυίδ ο εν Θεσσαλονίκη ο Δεντρίτης, Το θαυμαστό ταξείδι στην Κωνσταντινούπολη

Άγιος Δαυίδ.

Ο Άγιος Δαυίδ ο εν Θεσσαλονίκη ο οποίος ασκήθηκε σε δέντρο αμυγδαλιάς είναι πάρα πολύ γνωστός για την παράδοξη αυτή άσκησή του που διήρκησε τρία χρόνια.

Τρία χρόνια, λοιπόν, παραδομένος στις διαθέσεις του καιρού και ησυχία καμία να μην έχει. Ούτε την σταθερότητα που είχαν οι στυλίτες στους πετρόκτιστους στύλους.

Αυτός ήταν έρμαιο και των ανέμων και όσοι γνωρίζουν τον Βαρδάρη, τον δυνατό αέρα ο οποίος κτυπά ανελέητα κατά καιρούς την Θεσσαλονίκη μπορούν να καταλάβουν πόσο υπέφερε.

Η εμφάνιση του αγγέλου και η ολοκλήρωση της άσκησης του αγίου

Όπως και να έχει στα τρία χρόνια έλαβε ευλογία από τον Θεό να ολοκληρώσει την άσκηση αυτή και να συνεχίσει να ζει ασκητικά σε κελλί. Τώρα, πια, ο έγκλειστος ασκητής ήταν κατάφορτος από πνευματικά χαρίσματα τα οποία αξιώθηκε από την ιδιαίτερη αυτή άσκηση και τον λοιπό οσιακό του βίο.

Και μάλιστα, κοντά σε μια μεγαλούπολη, όπως η Θεσσαλονίκη.

Στέλιος Κούκος, Άλωση της των Κωνσταντίνων Πόλεως: Η εις άδου κάθοδος της Ρωμηοσύνης. Η Ανάσταση!

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ: «Κωνσταντίνος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Άτρομος εις την μάχην το 1453 Μαίου 29».

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Με την άλωση της Πόλης την 29η Μαΐου του 1453 καταλύθηκε το ευρύχωρο κρατικό σχήμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος σκοτώθηκε, πολεμώντας χωρίς να συνθηκολογήσει και χωρίς να βρεθεί ποτέ η σορός του.

Μπορεί και να μαρμάρωσε! Ποιος ξέρει;

Έκτοτε άρχισε μια διαφορετική ζωή για το γένος. Μια διαφορετική οδός, σε μια πιο εσωτερική διάσταση (νηπτική;), αλλά και μαρτυρική! Η εις άδου κάθοδος της Ρωμηοσύνης…

Η άλωση της των Κωνσταντίνων Πόλης, (του πρώτου, του Μέγα που την έκτισε και αγίου και του τελευταίου που την υπερασπίστηκε, την έχασε και Μάρτυρα), αλλά και η διάλυση της αυτοκρατορίας δεν ισοδυναμούσε με την πτώση της και ιδιαίτερα με την κατάπτωσή της.