Ο Άγιος Θεωνάς Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και η αινιγματική προφητεία του Οσιομάρτυρα Ιακώβου

Άγιος Θεωνάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Τοιχογραφία από το Κυριακό της σκήτης του Αγίου Δημητρίου, (1755), των ζωγράφων Κωνσταντίνου και Αθανασίου από την Κορυτσά. Από Άγιοι του Άθω: http://saints-of-mount-athos.blogspot.com/

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Άγιος Θεωνάς έζησε τον 16ο αιώνα, δηλαδή επί τουρκοκρατίας, και μοιάζει να αποτελεί μια οσιακή συνέχεια των μεγάλων νηπτικών οσίων των προηγουμένων αιώνων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία και τις πηγές που υπάρχουν για την ζωή του τον συναντούμε πρώτη φορά ως ιερομόναχο στην κοινοβιακή ιερά μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία από την προηγούμενη ζωή του.

Ο Άγιος Θεωνάς, παρ’ όλο που ζούσε σε κοινόβιο αγαπούσε πιο πολύ την ησυχαστική ζωή και έτσι συνδέθηκε με τον όσιο γέροντα Ιάκωβο ο οποίος ασκήτευε σε κελλί που βρισκόταν πάνω από την ιερά μονή Ιβήρων. (Αργότερα Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Ιβήρων).

Ο γέροντας Ιάκωβος ήταν περιβόητος ανάμεσα στους πατέρες του Άθωνα «διά τας μυστικάς αποκαλύψεις, και ουράνια χαρίσματα» τα οποία αξιώθηκε να λάβει από τον Θεό. Αργότερα, μάλιστα, μαρτύρησε και ως οσιομάρτυρας γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου μαζί με τους δύο υποτακτικούς του τον διάκονο Ιάκωβο και τον μοναχό Διονύσιο οι οποίοι απαγχονίστηκαν μαζί του.

Ο Άγιος Θεωνάς, έχοντας αντίστοιχο ησυχαστικό ζήλο με τον όσιο γέροντα Ιάκωβο, συγκαταριθμήθηκε κι αυτός ως μέλος της συνοδείας του. Αργότερα, μάλιστα, αξιώθηκε να τον διαδεχτεί.

Φυγή από τον Άθωνα κατόπιν θείας αποκαλύψεως
Ο γέροντας Ιάκωβος μαζί με την συνοδεία του, αφού, αρχικά, μετακινήθηκαν σε ησυχαστικοτέρα μέρη του Άθωνα, εν τέλει έφυγαν από το Άγιον Όρος. Αυτό έγινε κατόπιν θείας αποκαλύψεως στον όσιο γέροντα. Η ευλογημένη, ησυχαστική συντροφία εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στην Ανάληψη Δερβεκίστας της Αιτωλοακαρνανίας [Περβεκίστα της Ναυπάκτου την αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον βίο του Αγίου Θεωνά που έγραψε].

Εκεί ο γέροντας έγινε και πάλιν σημείο αναφοράς και πολύς κόσμος κατέφευγε κοντά του για να εξομολογηθεί και για να λάβει πνευματική καθοδήγηση. Η όλη αυτή πνευματική κίνηση γύρω από αυτόν δεν άρεσε ή καλύτερα ενόχλησε και έτσι από φθόνο τον διέβαλαν στους Τούρκους ως επαναστάτη. Για τον λόγο αυτό οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στα Τρίκαλα, όπου τον φυλάκισαν μαζί με τους δύο υποτακτικούς του που προαναφέραμε.

Συνέχεια εδώ...https://agiatheodora.gr/blog/

Στέλιος Κούκος, 1η Απριλίου 1955: Το θαύμα του αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου!

Αντάρτες αγωνιστές της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Τα νειάτα της ελληνικής Κύπρου, επαναστατώντας την 1η Απριλίου του 1955, απαίτησαν το αυτονόητο. Η Κύπρος δεν μπορούσε, πλέον, να αποτελεί αποικία της Μεγάλης Βρετανίας. Η τελευταία δεν είχε καμιά σχέση με την περιοχή ούτε με την ιστορία και την παράδοση της Μεγαλονήσου. Και βεβαίως δεν ενδιαφερόταν για το καλό των Ελλήνων γηγενών κατοίκων της.

Η Κύπρος ήταν ελληνική από αρχαιοτάτων χρόνων και έζησε τις ίδιες ιστορικές περιπέτειες με τον λοιπό ελληνικό κόσμο που την περιτριγύριζε. Και μάλιστα κρατήθηκε περισσότερο ελληνική από άλλες περιοχές που οι ιστορικές συνθήκες έθεσαν την ελληνισμό των τόπων αυτών σε δεύτερη μοίρα με την επικράτηση άλλων εθνοτήτων ή ακόμη τον εξαφάνισαν.

Αντιθέτως, η Κύπρος και ο κυπριακός λαός συνέχιζαν το ελληνικό πανηγύρι τους στην Μεγαλόνησο, γιατί αυτόν και μόνο τον πολιτισμό βίωνε και ζούσε σε όλα τα στοιχεία του καθημερινού του βίου. Με την αρχαιοπρεπή, βαριά και μελωδική του ελληνική διάλεκτο, τις μουσικές και τα τραγούδια που συνόδευαν την ζωή του, από τα νανουρίσματα μέχρι τα μοιρολόγια και όλα τα ενδιάμεσα.

Εδώ συνεχιζόταν ακόμη και η παράδοση των ποιητάρηδων που κρατούσε από την τέχνη του Ομήρου και μπορούσες να τους ακούς να τραγουδούν ιδιόμορφα τα μακρά τους ποιήματα και να τα πωλούν σε φυλλάδες στα πανηγύρια!

Και, βεβαίως, όλα αυτά να ανθούν μέσα στην ορθόδοξη εκκλησία, την μήτρα ολόκληρου του βίου που συγκροτούσε όχι μόνο την χριστιανική υπόσταση του ποιμνίου της και του τόπου, αλλά και την εθνική.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=395892


ΠΗΓΗ:
Ολόγιομο/Πανσέληνος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

25η Μαρτίου 1821, Ο Ευαγγελισμός και οι Άνθρωποι του Θεού έφεραν το Πάσχα της ελευθερίας25 Μαρτίου 20

Στέλιος Κούκος

Πάνω ο «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου», κάτω και από αριστερά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που, Άγιος Αλέξιος ο Άνθρωπος του Θεού και ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός

«… με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντη διά να είμαι έτοιμος, καθώς και όλοι οι εδικοί μας. 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής επαναστάσεως».

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου του 1453 σκοτείνιασε η Ανατολή και ως εκ τούτου και η Δύση μπορούσε, πλέον, να υποστεί τις συνέπειες της εκλείψεως και ελλείψεως του αυθεντικού φωτός. Και ας νόμιζαν πως δεν το είχαν ανάγκη και ας έκαναν ότι μπορούσαν και οι ίδιοι για να το σβήσουν. Και εν μέρει τα κατάφεραν διττώς, αν όχι πολλαπλώς! Μία με την άλωση του 1204 και μία δεύτερη με την μη συνδρομή τους στα γεγονότα της πτώσης του 1453.

Παρ’ όλα αυτά οι Ρωμιοί, Έλληνες ή Βυζαντινοί λόγιοι οι οποίοι κατέφυγαν στην Δυτική Ευρώπη δημιούργησαν ένα νέο θαύμα! Μια Αναγέννηση! Αναγέννηση, βεβαίως, με όρους και χαρακτηριστικά της Δύσεως! Και έκτοτε και του λοιπού προχώρησαν, όπως γνωρίζουμε και όπως οι ίδιοι δέχτηκαν τις «εγκύκλιες» παραδόσεις των λογίων μας.

Όσο για την συνέχιση της πνευματικής διάστασης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας… εντός έδρας και στην καθ’ ημάς Ανατολή αυτή πήρε άλλη μορφή με δραματικά και κυρίως μαρτυρικά χαρακτηριστικά! Αν κάτι ξεχώριζε πάντα το κρατικό αυτό μόρφωμα ήταν η πνευματικότητα η οποία διακατείχε την όλη δομή. Θετικά ή αρνητικά. Είναι γνωστές οι ποικίλες ταραχές που το ταλάνισαν και, μάλιστα, με αιματηρούς διωγμούς εκ μέρους της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ακόμη και κατά μεγάλων και κορυφαίων Πατέρων της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Να θυμίσουμε και την ιδιαίτερα σκληρή περίοδο της εικονομαχίας.

Και φυσικά δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει και τις προσπάθειες του «κούφου Ιουλιανού», όπως τον αποκαλεί ο Κωνσταντίνος Καβάφης, για την παλινόρθωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας με αντίστοιχους σκληρούς αιματηρούς διωγμούς και από αυτόν. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης τον ξεμπροστιάζει για τα καλά στα ποιήματα τα οποία του… αφιέρωσε!

Έτσι, τα «όρια» και ο «κόσμος» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που, τελικώς, εκχριστιανίστηκε, αλλά και εξελληνίστηκε πλήρως οριοθετήθηκαν μετά την άλωση αποκλειστικά από την Εκκλησία. Δηλαδή, και πάλιν η πνευματική διάσταση έδωσε τον χαρακτήρα, αλλά και τα χαρακτηριστικά του υπόδουλου γένους!

Ότι δεν ανήκε, με την έννοια του συμμετείχε, στο εκκλησιαστικό σώμα σταματούσε να λειτουργεί με ελληνικό, ρωμαίικο πρόσημο. Αυτό ήταν ένα όριο που είχε δραματικές και τραγικές συνέπειες. Και σίγουρα μαρτυρικές!

Το νέφος των Νεομαρτύρων, όμως, έκανε το μαρτύριο αυτό ψυχαγωγία -για να μην πω διασκέδαση! Είναι γνωστό, πως οι Μάρτυρες μπορούσαν άνετα να προσχωρήσουν στις τάξεις των αντιπάλων Τούρκων και, μάλιστα, με ιδιαίτερα προνόμια και με πολλά άσπρα (λεφτά) που τους υπόσχονταν, αλλά προτιμούσαν να μείνουν Χριστιανοί, Ρωμιοί, Έλληνες! Ένα και το αυτό! Και ας έχαναν το κεφάλι τους! Ο νους τους, βεβαίως, είχε προλάβει να κατεβεί στην καρδιά και έτσι το μαρτύριό τους έπαιρνε αναστάσιμη διάσταση.

Άγιος Πορφύριος ο εκ Θεσσαλονίκης, Εδραίωσε τον χριστιανισμό στην Γάζα!

Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζας (348-420).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Άγιος Πορφύριος γεννήθηκε το 348 στην Θεσσαλονίκη και προερχόταν από επίσημη και πολύ πλούσια οικογένεια της πόλης. Νεαρός, ακόμη, εγκατέλειψε από θείο έρωτα την γενέτειρά του και, αφού επιβιβάστηκε σε πλοίο έφτασε στην Αίγυπτο!

Στην περιοχή αυτή, τότε, ανθούσε ο μοναχισμός και ο Πορφύριος ήθελε να ζήσει την ζωή αυτή. Δύσκολη και τραχιά η μοναχική ζωή στις ερήμους της Αιγύπτου, αλλά ο θείος έρωτας συνεπήρε τον νεαρό Πορφύριο και τίποτε δεν τον κρατούσε στην κοσμική ζωή. Έτσι, εγκατέλειψε για πάντα την Θεσσαλονίκη, τους γονείς του και τους ανήλικους αδελφούς του για να ακολουθήσει της καρδιάς του την φλόγα και δεν επέστρεψε ποτέ στην πόλη.

Γι’ αυτό, και όπως γράφει ο βιογράφος του διάκονος Μάρκος, μόλις έφτασε στην Αίγυπτο «όρμησε προς τη Σκήτη». Με τέτοια ορμή «εξακοντίστηκε» από την Θεσσαλονίκη στην Αίγυπτο! Και πράγματι σε λίγες μέρες αξιώθηκε και του μοναχικού σχήματος.

Μετά από πέντε χρόνια στην έρημο, άλλος θείος έρως τον κατέλαβε, όπως γράφει ο διάκονος Μάρκος, και πεθύμησε να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Από θείο έρωτα σε θείο έρωτα ήταν όλη του ζωή και έτσι προχωρούσε. Αυτό φάνηκε και όταν μετά την επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα παρέμεινε στην περιοχή, όπου έζησε σε μια σπηλιά κοντά στον Ιορδάνη ποταμό.

Εκεί από τις κακουχίες αρρώστησε, πιθανόν από κίρρωση ήπατος, αλλά ο ίδιος δεν σταμάτησε να επισκέπτεται τα άγια προσκυνήματα στηριγμένος στο ραβδί του.

Έτσι, θα γνωρίσει και τον μοναχό Μάρκο, μετέπειτα διάκονο και βιογράφο του, ο οποίος προσφέρθηκε, κάποια στιγμή, να τον βοηθήσει να ανέβει μερικά σκαλοπάτια...

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ο περιθωριακός που έγινε η καρδιά και η ψυχή της λογοτεχνίας μας!

Στέλιος Κούκος

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Έργο του Ράλλη Κοψίδη.

Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν ένα περιθωριακό πρόσωπο μέσα στην κοινωνία της Αθήνας, της πόλης της πλουτοκρατίας, όπως θα έλεγε ο ίδιος!

Μην σας φαίνεται περίεργο αυτό!Άλλωστε το ίδιο το παρουσιαστικό του τον πρόδιδε!

Στο Παρίσι μπορεί να τον περνούσαν για κλοσάρ, περιφερόμενο άστεγο, επαίτη…

Ένας «περιθωριακός» άνθρωπος ο οποίος από το περιθώριο της κοινωνίας και από το πουθενά ή έστω από την «μικρά πολίχνη», την Σκιάθο, έφτασε να γίνει η καρδιά και η ψυχή της ελληνικής λογοτεχνίας.

Τι τον οδήγησε εκεί; Η λαχτάρα του για τα γράμματα -εννοείται για το μέσα τους και την ουσία τους- και η λαχτάρα του να εκφραστεί! Να εκφράσει αυτό που τον διακατείχε, το όλο πάντρεμα του ψυχικού του κόσμου μαζί με την εν γένει πνευματική του καλλιέργεια.

Της ανάγνωσης της ωραιότητας του κάλλους της φύσης και του ευρύτερου κόσμου, όπως και του βαθύτερου και ουσιαστικότερου πνευματικού κόσμου του ανθρώπου που βρίσκεται πέραν από τα φαινόμενα. Ο Παπαδιαμάντης αυτά μελετά! Μαζί με την ιδιαίτερη αγάπη για την παράδοση του τόπου του και της χώρας που τον γέννησε! Και μάλιστα δυναμικά και όχι φολκλορικά, όπως θα μπορούσε να αποφανθεί κάποιος… επιφανειακός αναγνώστης!

Και όχι μόνον τα διαβάζει όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, αλλά και τα περιγράφει μοναδικά, περίτεχνα και… παπαδιαμαντικώς με την ιδιότυπη γλώσσα που «οργάνωσε» για να μας μιλήσει για αυτά. Παράλληλα, αποφαίνεται και φανερώνει ποικίλες καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχής, συμπεριφοράς και ζωής δίκην ειδικού ψυχογνώστη και ψυχοθεραπευτή, εκφράζοντάς τες με τρόπο απαλό και κατά συνέπειαν ιαματικό!

Γρηγόρης Αυξεντίου, Η πανήγυρη του μαρτυρίου του!

Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα όταν ο νεομάρτυρας* Γρηγόρης Αυξεντίου πλησιάζει τον λειτουργό ιερέα στο καθολικό της μονής της Παναγίας του Μαχαιρά, για να λάβει την μερίδα την οποία του βγάζει όταν προσκομίζει, μαζί με την ουράνια κατάνυξη που τον διακατέχει, έχει και ένα ελαφρύ χαμόγελο.


«Χρόνια πολλά, Γρηγόρη, να χαίρεσαι την θυσία σου, τον παράδεισό σου», του λέει ο εφημέριος λειτουργός και ο ήρωας, αφού πάρει την μερίδα του, γίνεται ξανά αόρατος μέσα σε μια ιδιαίτερη αγαλλίαση. Είναι η ημέρα της πανήγυρης του μαρτυρίου του. 3 Μαρτίου!

Στην πρώτη επέτειο της μνήμης του το 1958 ο νεομάρτυς Γρηγόρης από την Λύση απάντησε στον εφημέριο, «και στα δικά σου παππούλη»! Και αυτός σάστισε και άρχισε να σταυρώνεται με την αγία λόγχη. «Τι λες Γρηγόρη», του είπε εκφράζοντας την φρίκη του.

«Για καλό το είπα παππούλη μου! Να αξιωθείς και εσύ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν θέλεις»;

«Ναι! Γρηγόρη μου! Ναι! Θέλω! Πολύ καλά το είπες! Να αξιωθώ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν το σκέφτηκα, έτσι! Πήγε το μυαλό μου στα όσα ζήσαμε πέρσι και σάστισα! Σάστισα! Θυμήθηκα τους δυνάστες που από καιρό μας περιτριγύριζαν και μας παρακολουθούσαν! Όταν εσύ βρισκόσουν ανάμεσά μας ντυμένος σαν μοναχός και καμιά φορά σκεφτόμουν αν ήταν σωστό αυτό που κάναμε ή κοροϊδεύαμε εαυτούς και αλλήλους!

Στέλιος Κούκος: Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, Μια μαρτυρία που ξυπνά το φιλότιμο για εσωτερική πνευματική ζωή!

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Το πλήθος των αγίων γερόντων του 20ού αιώνα σκέπουν πολλαπλώς
την ζωή μας και στον 21ο αιώνα. Τόσο διά των ευχών και των ευλογιών τους -απότοκο της αγωνίας και της αγάπης τους για τον κόσμο- όσο και με την διδασκαλία τους που διασώθηκε σε διάφορα βιβλία.

Αλλά δεν ήταν μόνον η διδασκαλία τους η οποία είχε και έχει επίδραση στις ψυχές των ανθρώπων οι οποίοι αναζητούν πώς να τους «συναντήσουν» ακόμη και σήμερα, αλλά και οι πνευματικές εμπειρίες που έζησαν και φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο την θεία χάρη που γεύτηκαν που έγιναν μέτοχοί της.

Όλα αυτά, βεβαίως, οι ίδιοι δεν τα διαφήμιζαν, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τα εξομολογούνταν στους υποτακτικούς τους, είτε για να τους λύσουν κάποιες απορίες σχετικές με αντίστοιχες εμπειρίες δικές τους, είτε για να τους δείξουν τον σωστό ασκητικό δρόμο της χάριτος και να αποφύγουν πλανεμένες κακοτοπιές.

Ένας άλλος λόγος για τον οποίον μιλούσαν γι’ αυτές τις εμπειρίες χάριτος που έζησαν ήταν για να φιλοτιμήσουν τους υποτακτικούς τους ή ακόμη και για να τους ενισχύσουν τον αγώνα τους. Άλλωστε, όπως γράφει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, «Αγαπητοί, διότι γέγονα μωρός, ουχ υπομένω φυλάξαι το μυστήριον εν σιωπή, αλλά γίνομαι άφρων, διά την των αδελφών ωφέλεια»!

Ο σύγχρονός μας άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (1912-1998), τον οποίο γιορτάζουμε σήμερα και οι ψυχές μας αγάλλονται χαρά μεγάλη κι ας μην τον συναντήσαμε ποτέ, έζησε ανάλογες πνευματικές καταστάσεις και εμπειρίες και ήταν σε θέση να τις εκθέσει σε συνομιλητές του οι οποίοι είχαν τις προϋποθέσεις να τις καταλάβουν και να διδαχθούν από αυτές.

Συνέχεια εδώ
http://www.pemptousia.gr/?p=393574

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2024/02/blog-post_27.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Αγία Κυράννα, Φώτισε τα σκοτάδια των τουρκικών φυλακών της Θεσσαλονίκης και της τουρκοκρατίας!

Αγία Κυράννα. (λεπτομέρεια).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η Νεομάρτυρας, Αγία Κυράννα η οποία μαρτύρησε επί τουρκοκρατίας στα 1751 θα μπορούσε, ίσως, να καταταχθεί στους μεγαλομάρτυρες! Ο βίος της μας φανερώνει, πως πολλούς αιώνες μετά τους μεγάλους διωγμούς των πρώτων χριστιανικών αιώνων μια νέα γυναίκα άντεξε για πολλές μέρες τον συνεχή ομαδικό ξυλοδαρμό και τα βασανιστήρια χωρίς να αλλαξοπιστήσει.

Το τραγικό, μάλιστα, ήταν ότι οι βασανιστές της ήταν γενίτσαροι, δηλαδή, Χριστιανοί του παιδομαζώματος οι οποίοι αλλαξοπίστησαν. Ρωμηοί που εξέπεσαν της προγονικής αρχοντιάς και στράφηκαν εναντίον μιας τελείως ανυπεράσπιστης ομογενούς τους. (Ούτε οι γονείς της δεν τόλμησαν να παρακολουθήσουν την «δίκη» της).

Η αιτία της σύλληψης-απαγωγής της και η προσαγωγή της στο δικαστήριο ήταν ότι δεν ενέδωσε στο ερωτικό κάλεσμα ενός γενίτσαρου φοροεισπράκτορα για να τον παντρευτεί. Η νεαρή Κυράννα προτιμούσε να κρατήσει την πίστη της και όχι να γίνει πλούσια, υποχείρια του χρήματος και οθωμανή αρχόντισσα!

Την αρχοντιά την κουβαλούσε μέσα της, στην καρδιά, τον νου και την ψυχή της, στην πίστη της, εκεί που κατοικούσε ο δικός της έρωτας. Σταυρωμένος και αυτός!

Η σοφή Κυράννα, εκ Βυσσώκας της Μακεδονίας, σημερινής Όσσας που ανήκε στον νομό Θεσσαλονίκης (δήμος Λαγκαδά), αντιστάθηκε σε όλα τα είδη μεθοδεύσεων που επιστρατεύτηκαν για να της χαλάσουν την ψυχή και το είναι της. Για το είναι της ανησυχούσε η «ωραιοτάτη πάγκαλος» και όχι αν θα της χαλάσουν το σώμα, την ίδια της την ζωή. Κάπως έτσι πρέπει να το ένιωσε, αφού αντιστάθηκε μέχρι παραδόσεως της ψυχής της στον μεγάλο και πιο πολύτιμο και ακραιφνή της έρωτα.

Είναι ξεπερασμένος ο Γιώργος Ιωάννου;

από Στέλιος Κούκος

Ίσως! (Αλλά αυτό πρόκειται για υπόθεση εργασίας για να πάμε παρακάτω). Ξεπερασμένος, όμως, γιατί; Και αν αυτό αφορά την φόρμα… εργασίας του, δηλαδή το διήγημα, το πεζογράφημα, όπως το αποκαλεί ο ίδιος, σίγουρα όχι! Γιατί έχουμε και σήμερα εξαιρετικές ανάλογες δημιουργίες στο λογοτεχνικό αυτό… καλούπι. Και ως προς αυτό, μάλλον, θα μπορούσαν κάποιοι να ισχυριστούν πως ήδη έχουν προσπεράσει τον Ιωάννου!

Και αν αυτό ισχύει, είναι αρκετό για να πούμε άπαξ και διά παντός πως έχει ξεπεραστεί; Προσωπικά δεν το νομίζω και αυτό δεν είναι υπόθεση εργασίας. Αλλά αυτό θα πρέπει να το πω στο τέλος αν τελικά… συμφωνήσω και με τα λοιπά που θα παραθέσω! (Ευτυχώς που δεν είμαι ούτε κριτικός ούτε φιλόλογος και μπορώ δια του τρόπου του μεθοδολογικού αναρχισμού του Φέγεραπεντ να λέω και μια κουβέντα παραπάνω. Τι μια κουβέντα! Και έτσι να χαιρόμαστε και το γράψιμο και ελπίζω και εσείς την ανάγνωση! Προχωράμε…).

Μένει να εξετάσουμε τις εντάσεις στο έργο του, και γενικά το πλήρες φορτίο και φόρτωμα που κουβαλά μέσα του για να είναι συγχρόνως εύπλαστο, στιβαρό και, βεβαίως, άμεσο όπως πρέπει να είναι το διήγημα, και οπωσδήποτε ένα σύγχρονο ποίημα.

Πράγματι, υπάρχουν σήμερα κάποιοι διηγηματογράφοι οι οποίοι εξέλιξαν το είδος. Μερικοί από αυτούς, μάλιστα, δεν θα αρνιόντουσαν πως πράγματι «πάτησαν» στον Γιώργο Ιωάννου και κάποιοι άλλοι μπορεί και όχι. (Οι τελευταίοι, ίσως, και να ισχυριστούν πως πάτησαν τον Ιωάννου. Λέμε τώρα)!

Όπως και να έχει η εντύπωσή μου είναι πως δύσκολα μπορούμε να βγάλουμε τον Ιωάννου από την μέση και πως φίλοι και εχθροί πέρασαν διά μέσου του έργου του.

Η μικρή φόρμα, το διήγημα, έμοιαζε στα χέριά του ως ένα τέλειο και σχεδόν πρωτότυπο «εργαλείο» κι ας μην ήταν καθόλου πρωτότυπο. Προφανώς, όμως, δεν ήταν η φόρμα που του έδινε λάμψη, αλλά ο ίδιος έδωσε λάμψη και νέα ζωή στην φόρμα αυτή! Η προσωπική του χρήση, η δική του «εκμετάλλευσή» της. Ο ευρύτερος κόσμος του. Εσωτερικός και εξωτερικός!

Άγιος Βασίλειος Α’ ο Ομολογητής αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

. Από Στέλιος Κούκος 

Οι άγιοί μας, αυτές οι θαυμαστές θείες προσωπικότητες που κέρδισαν την αθανασία και την αιωνιότητα, μοιάζουν πολλές φορές να μένουν κρυμμένοι και σχεδόν αμίλητοι, ενώ έχουν να μας πουν τόσα πολλά.
Κάποιες φορές, και για πολλούς λόγους, χάνονται και εξαφανίζονται από ανάμεσά μας και τους συναντάμε μόνο στα αγιολόγια και τα συναξάρια τους την ημέρα της γιορτής τους. Ίσως, όμως και ως και απλή παράθεση του ονόματός τους χωρίς άλλες πληροφορίες.

Άγιοι χωρίς εκτενή συναξάρια, χωρίς πανηγύρεις μικρές ή μεγάλες, χωρίς μεγαλοπρεπείς καθεδρικούς, προσκυνηματικούς ναούς, εκκλησίες, παρεκκλήσια, ξωκλήσια, ενίοτε χωρίς να έχουν διασωθεί τα ιερά λείψανά τους, οι εικόνες τους, αλλά και οι ακολουθίες τους. Έτσι, ενίοτε, μένει μόνο η αναφορά στον συναξαριστή.

Και πόσους αγίους, όμως, δεν γνωρίζουμε που ως τοπικοί δεν σώθηκε η μνήμη τους και έτσι ξεχάστηκαν για πάντα; (Μας ξέχασαν κι αυτοί; θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Μάλλον όχι).

Κάποιες φορές που δεν έχουμε σαφείς πληροφορίες για κάποιον άγιο μπορεί να πλεχτούν ορισμένοι βίοι. Ιδιαίτερα όταν περισσότεροι του ενός άγιοι φέρουν το ίδιο όνομα και έχουν και άλλα κοινά γνωρίσματα, όπως για παράδειγμα του ιεράρχη ενός τόπου.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον άγιο Βασίλειο τον Α’, τον Ομολογητή, αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης (860-865), ο οποίος διαθέτει «ανταγωνιστή», αν όχι ανταγωνιστές. Τέσσερις αρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης φέρουν το ίδιο όνομα. Ο πιο «ανταγωνιστικός», βεβαίως, είναι αυτός αυτός ο οποίος ήταν αρχιεπίσκοπος μετά το 904.

Όπως και να έχει τις λεπτομέρειες μπορείτε να τις διαβάσετε στο «Αγιολόγιον της Θεσσαλονίκης» τόμος α’, (έκδοση Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας) ή στην ψηφιακή ανάρτησή στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσα­λονίκης στον σύνδεσμο: http://www.imth.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=1&page=147.

Στο κείμενο μας αυτό δεν έχουμε να προσφέρουμε κάτι όσον αφορά την περαιτέρω διακρίβωση του βίου και της πολιτείας του αγίου, αλλά θέλουμε να πούμε δυο λόγια για την «επανεμφάνισή» του και την «εγκατάστασή» του σε ιδιαίτερο και ξεχωριστό παρεκκλήσιο αφιερωμένο σ’ αυτόν. Και μάλιστα λίγα μέτρα από το μέρος όπου ετάφη.

Στέλιος Κούκος: Ποια «Φώτα – Ολόφωτα», κύριε Παπαδιαμάντη; Τι στο καλό!

Ν. Εγγονόπουλος «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης».

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Φώτα – Ολόφωτα»! Τι θαυμάσιος τίτλος διηγήματος! Τον διαβάζεις και ο νους, η καρδιά και η ψυχή σου αγάλλονται! Μια χαρά, για να μην πω χάρη σε κατακλύζει και αγωνιάς να το διαβάσεις με μιας όλο και να το απολαύσεις!

Πολύ σύντομα, όμως, αναφωνείς μα είναι αυτό αυτό διήγημα για τα Φώτα; Ποια Ολόφωτα; Μάλλον, για Κατασκότεινα πρόκειται! Τι είναι όλη αυτή η παρωδία, έστω τραγωδία μέρα που είναι; Πιο πολύ με κατάμαυρο θρίλερμοιάζει! Και μας το έχει ξανακάνει αυτό άλλοτε εν μέσω θέρους εκείνη την φορά. Δεν είναι πράγματα αυτά! Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί και αν δεν έχω δίκαιο πέστε μου…

Το παπαδιαμαντικό αυτό θρίλερ των Θεοφανείων το οποίο δημοσιεύτηκε το 1894 αρχίζει με τον κινδυνεύοντα επί κυμάτων Κωσταντή τον Πλαντάρη που μαζί με τον δεκαεφταετή ναύτη του Τσότσο και τον ζωέμπορο Πραματή ταξιδεύουν ή καλύτερα θαλασσοπνίγονται επί της μικρής βάρκας του πρώτου.

Η χρονική στιγμή, ήτοι Φώτα ή κοντά στα Φώτα ή περίοδος Φώτων δεν φανερώνεται αμέσως, παρά όταν ο αναγνώστης φτάσει στην πέμπτη παράγραφο. Ήδη, όμως, ο τίτλος του διηγήματος προδιαγράφει την χρονική στιγμή.

Εν τω μεταξύ, ο συγγραφέας μάς ενημερώνει το τι ακριβώς συμβαίνει στην θάλασσα με τους επιβαίνοντες στην βάρκα και μας κόβει την ανάσα, περιγράφοντας την πάλη του κυβερνήτη της, Κωνσταντή Πλαντάρη, με τα κύματα ο οποίος πλαντάζει μαζί με τους άλλους δύο στην τρικυμιώδη θάλασσα! Άλλωστε τι Πλαντάρης θα ήταν αν δεν πλάνταζε! Και να το λεπτό χιούμορ του σκιαθίτη συγγραφέα! Κάνουν, όμως, τέτοια πράγματα εν μέσω άμεσου κινδύνου βυθίσεως της βάρκας και αύτανδρου πνιγμού των επιβαινόντων;

Και δεν σταματά εκεί το… μακάβριο χιούμορ του, αφού ο ζωέμπορος Πραματής δεν φαίνεται να θρηνεί για την πραμάτειά του, γιατί προφανώς κινδυνεύει η ίδιά του η ζωή. (Αλλά η πραμάτεια προδιαγράφει τον ίδιο τον άνθρωπο: Πραματής. Μάλιστα)!

Στέλιος Κούκος: Τέτοια μέρα κοιμάται και «ανασταίνεται» ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ένα κεράκι η ψυχούλα το θέλει!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κοιμάται και «ανασταίνεται» ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Ανασταίνεται με την έννοια ότι τον θυμόμαστε και έτσι η μνήμη του ανανεώνεται!

Αλλά, έτσι κι αλλιώς, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες είναι πάντα παρών και κοντά μας, ένα με τις γιορτές των Χριστουγέννων, της πρωτοχρονιάς και του Αγίου Βασιλείου, των Φώτων.

Και μάλιστα μέσα και έξω από την εκκλησία.

Στους δρόμους μαζί με τους καλαντιστές, στην αγορά για την ετοιμασία του τραπεζιού, με την αγωνία των πιο φτωχών να τα καταφέρουν να κάνουν κι αυτοί Χριστούγεννα, την απορία των γονιών αν θα μπορέσουν να έλθουν τα ξενιτεμένα τους παιδιά για να περάσουν μαζί τις άγιες μέρες, με τους ιερείς και τους ψάλτες στις ποικίλες ακολουθίες των ημερών κτλ. Άλλωστε ως παπαδοπαίδι ο ίδιος και κυρίως ως ψάλτης γνωρίζει πάρα πολύ καλά το εορταστικό εκκλησιαστικό τυπικό.

Ο Αλέξανδρος ο Διαμάντης έκανε παπάδες!

από Στέλιος Κούκος

1). Ο Αλέξανδρος ο Διαμάντης οδηγίες χρήσεως

Και να ο Αλέξανδρος Διαμάντης!

Το υπερπολύτιμο, αυτοφυές ελληνικό πέτρωμα το διά μεστού και πεποικιλμένου ποιητικού λόγου συμφυρμένου.

Και ήδη από την αναφορά στην ακριβή πέτρα αρχίζουν να αναδύονται λαμπρές όψεις, κατόψεις και φλόγες αιώνων, ακριβά γούστα μετ’ ευτελείας προσαγόμενα ως λαϊκές υποθέσεις εργασίας, ενίοτε και ως μικροόπερες, μελωδίες που σε κατακλύζουν και συ πρέπει να παραδοθείς στις γραμμές, στους ήχους και στους ρυθμούς τους, αρώματα από μια φύση σε ένταση – έξαρση, χρώματα πανηγυρικά, ανθίβολα μιας άλλης εικόνας, μιας πλήρους βεβαίας υπόσχεσης.

Μια διαμαντόπετρα λόγου, μελωδικότερη από κάθε κυλιόμενου λίθο (Rolling Stone), πάντα επίκαιρη, αποκαλυπτική της ανθρώπινης ψυχής και φύσης -του καλού, του κακού και του ανάμεσά τους, αλλά και των αντιφάσεων της. Πάντα, ως ένας στενός δεσμός, σύνδεσμος με την ζωή και τον κόσμο, αφού ετάχθη να τον υπομνηματίζει, να τον φανερώνει ως μοναδικός και ιδιαίτερος φίλος του κάλλους! Ότι το κάλλος φανερώνει τον όλο κόσμο. (Ταυτολογία θα μου πείτε)!

Ο Αλέξανδρος ο Διαμάντης βρίσκετια πάντα παρών και πάντα ανάμεσά μας ως καλλιτέχνης του λόγου ηδύμολπος, δηλαδή γλυκός ψάλτης, που διατύπωσε ένα ψηφιδωτό, σπονδυλωτό, όραμα, γιατί όχι πανόραμα, του ελληνικού τρόπου, ένα ιδιότυπο ευαίσθητο μανιφέστο ακραιφνών χαρακτηριστικών της προβληματικής του παραδεδομένου μας τρόπου. Μια μοναδική γλωσσική, ποιητική, μελωδική, ζωγραφική, στοχαστική προσέγγιση που φανερώνει συνάμα όλα τα αρώματα που εν τέλει θεραπεύουν τον πάνυ ακριβό ψυχικό μας κόσμο.

Γι’ αυτό επελέγη και ως καταφυγή!

Και εκεί αρχίζει το πανηγύρι! Όταν του ανοίξεις και του δώσεις τόπο να καθίσει, να φιλοξενηθεί, να ξεναγηθεί, μουσαφίρης και ξένος μέσα σου και ξενίας, φιλοξενίας ευεργετημένος ο ίδιος, πάρει το θάρρος -το κουράγιο θα έλεγα γιατί είναι σεμνός- θα σου πει και ένα τραγούδι παραπάνω. Νέο και ειδικά για σένα. Μέσα σου τότε ρέουν μελωδικές θέσεις, νότες, ήχοι οι λέξεις του, οι πρωτόγνωροι ρυθμοί των χορών του, το αχειροποίητο ποιητικό κείμενο που γίνεται ψυχής μπάλωμα και ανακαινισμός κι ας έχεις ήδη βουρκώσει, κι ας έχεις πλαντάξει στο κλάμα -ιδιωτικά και εν μέσω πολλών- και έχεις ταυτιστεί με τον κόσμο! Ένας κόσμος και εσύ! (Ταυτολογία θα μου πείτε);

ΑΓΙΑ ΑΝΥΣΙΑ, ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΝΕΑΝΙΚΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΑΒΗΜΑ

Του Στέλιου Κούκου 

Το μαρτύριο της Αγίας Ανυσίας.

Η Αγία Ανυσία είναι «μία από τις πιο συμπαθείς και αγαπημένες μάρτυρες της Θεσσαλονίκης» όπως γράφει ο Παναγιώτης Κίσσας στο «Αγιολόγιον της Θεσσαλονίκης». Και αυτό όπως φαίνεται να είναι πέρα για πέρα σωστό.

Παρ’ όλα αυτά, ο βίος της δεν ξεπερνά τις δύο παραγράφους στο πιο πάνω βιβλίο, ενώ στον «Μεγάλο Συναξαριστή της Εκκλησίας» μόλις μία. Πάντως μέσα σε λίγες λέξεις, ακόμη και στην μία παράγραφο, αποκαλύπτεται όλο της το μεγαλείο. Την γλυκύτητά της στην σχέση της με τον σωτήρα Χριστό, αλλά και την παλικαριά της για να υπερασπιστεί την σχέση της αυτή την οποία έχει θέσει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Την ζωή της όλη.

Άλλωστε, δεν πρόκειται απλά για μάρτυρα, αλλά για μία οσιομάρτυρα η οποία κερδίζει επάξια τον τίτλο αυτό από το ολοκληρωτικό δόσιμο της στο «σημείο αντιλεγόμενο» της εποχής της -εποχή διωγμού- τον Χριστό, αλλά και όλων των εποχών. Μέχρι σήμερα!

Τρανότερη απόδειξη γι’ αυτό ήταν η «απαλλαγή» της από τον οικογενειακό της πλούτο όταν έμεινε ορφανή. Και ας μην ήταν κάποιος άνθρωπος με λαϊκή καταγωγή που γνώριζε από στερήσεις και δυσκολίες. Καταγόταν από πλούσια, αρχοντική και ευγενή οικο­γένεια.

Είναι, φαίνεται, εποχή κατά την οποία η πίστη δεν ήταν απλά μια κληρονομική συνήθεια, αλλά θείος έρως. Και αυτό βιώνεται ή ακόμη και αποδεικνύεται τόσο με την επιλογή του οσιακού, δηλαδή ασκητικού τρόπο ζωής, αλλά και με το δόσιμο στο μαρτύριο όταν τον φέρουν οι περιστάσεις.

Έτσι και η αγία Ανυσία, μια Κυριακή ενώ πήγαινε να εκκλησιαστεί, όταν έφτασε στην Κασσανδρεωτική πύλη στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης δέχτηκε θρησκευτική πρόκληση από ένα στρατιώτη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Ο στρατιώτης αυτός ο οποίος έμαθε για την ζωή και τις πεποιθήσεις της της ζήτησε να θυσιάσει στους θεούς.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΙΜΟΒΟΡΟ ΕΞΩΜΟΤΗ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛ

Σύγχρονη εικόνα από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη οι «Άγιοι του Αγίου Όρους» των εκδόσεων Μυγδονία.

Από Στέλιο Κούκο

Το 1822 ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Αμπντούλ Ρομπούτ πασάς (Μεχμέτ Εμίν Αμπτούλ Εμπού Λουμπούτ) κατευθύνθηκε με μεγάλο στρατό μέσω της Κασσάνδρας προς το Άγιον Όρος και στρατοπέδευσε στην Κουμίτσα, δηλαδή λίγο έξω από τα σύνορά του. Oι αγιορείτικες μονές είχαν εμπλακεί στην επανάσταση της Χαλκιδικής του 1821 η οποία έληξε με την μάχη της Κασσάνδρας στις 30 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς με πανωλεθρία των Ελλήνων επαναστατών, αλλά και και ωμότητες εναντίον του άμαχου πληθυσμού.

Ο πασάς ο οποίος καταγόταν από την Γεωργία ήταν παιδί ιερέα και εξώμοσε μετά την απαγωγή του και την πώλησή του σε οθωμανούς. Από τα σύνορα της αγιορειτικής πολιτείας ζήτησε να παρουσιαστούν μπροστά του όλοι οι ηγούμενοι των μονών του Άθω για να του εκφράσουν την μεταμέλειά τους, διαφορετικά θα καταλάμβανε τον Άγιον Όρος και θα κατέστρεφε τα μοναστήρια.

Οι ηγούμενοι των Ιερών Μονών είχαν πληροφορηθεί πως ο τούρκος διοικητής είχε σκοπό να τους θανατώσει και γι’ αυτό έστειλαν αντιπροσώπους τους. Αυτό έγινε, μάλλον, για να κερδίσουν χρόνο. Ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου επέλεξε ως εκπρόσωπο του τον γεωργιανό ιερομόναχο, π. Ιλαρίωνα (1776-1864), στον οποίο του εξήγησε και το πόσο επικίνδυνη ήταν η αποστολή αυτή. Ο π. Ιλαρίωνας θεώρησε πως αυτό ήταν και μια κατάλληλη ευκαιρία να μαρτυρήσει για τον Χριστό.

Εν τω μεταξύ είχε ετοιμαστεί και η αναχώρηση όλων των αγιορειτών πατέρων από τα μοναστήριαά τους μαζί με τα πολύτιμα και άγια κειμήλια. Αυτό, βεβαίως, θα επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την τύχη των αντιπρόσωπων των μονών που θα πήγαιναν για να συναντήσουν τον τούρκο διοικητή.

Όταν έφτασαν μπροστά στον πασά οι αντιπρόσωποι του έδωσαν μία επιστολή της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους στην οποία αναφέρονταν ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι κάθε μονής. Διαβάζοντας ο πασάς το όνομα του π. Ιλαρίωνα, ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο Γεωργιανός με τον οποίο άρχισε να διαλέγεται στα γεωργιανά. Κατά τη συζήτησή τους ανακάλυψε πως ζούσε σε κοντινή πόλη από την δική του.

Αγία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη, Αγίασε και μυρόβλυσε «εξόριστη» στην κεντρική λεωφόρο της πόλης!

Αγία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη, Μυροβλύτισσα και Θαυματουργός.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους του 20ού αιώνα ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι γράφει πως όποιος λύσει το πρόβλημα του ανθρώπου θα λύσει και το πρόβλημα της κοινωνίας. Ο ίδιος, βεβαίως, γνώριζε πως το πρόβλημα αυτό είχε λυθεί, αλλά το έθετε ως υπόθεση εργασίας γράφοντας για το θέμα «Το κοινωνικό πρόβλημα στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία»*.

Το πρόβλημα του ανθρώπου, ή ακόμη και το πρόβλημα άνθρωπος, έχει λυθεί με την Ανάσταση του Χριστού! Η άκρα ταπείνωση και η σταυρωμένη αγάπη του μοιάζουν να είναι η μόνη οδός, η αλήθεια και η ζωή!

Και να και ‘μείς φτάνουμε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για να δούμε πώς ασκήθηκε η Αγία Θεοδώρα (812-892) η οποία έγινε παράδοξο θέαμα ανάμεσα στις συμμονάστριες της, αλλά και τους συμπολίτες της. Και σίγουρα και στους αγγέλους, όπως φαίνεται και από το συναξάρι της. Το μοναστήρι το οποίο μόνασε βρίσκεται ανάμεσα στις οδούς και πλατείες Αριστοτέλους και Αγίας Σοφίας και τις οδούς Εγνατίας και Τσιμισκή και τότε ήταν αφιερωμένη στον Πρωτομάρτυρα Άγιο Στέφανο.

Η αγία καταγόταν από την Αίγινα, αλλά είχε μετακομίσει με τον σύζυγό της στην Θεσσαλονίκη ένεκα των συχνών βαρβαρικών επιδρομών στην ευρύτερη περιοχή. Οι Θεσσαλονικείς γνώριζαν την αρχοντική της θέση μέσα στην τοπική κοινωνία πριν πεθάνει ο σύζυγος της και έτσι όταν την έβλεπαν να περνά ανάμεσά τους και από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, «βαστάζουσα ή ξύλα ή τροφάς και ό,τι άλλο εις τον ώμον», της έκαναν παρατηρήσεις για «να μη καταφρονή τοσούτον την ευγένειαν του γένους της»!

Οι συμπολίτες της θεωρούσαν πως όλα αυτά δεν ήταν για την αρχοντιά και την τάξη της από την οποία έμοιαζε να έχει εκπέσει και πως δεν άξιζε να ταπεινώνεται ή ακόμη και να εξευτελίζεται τόσο, λόγω της μοναχικής πολιτείας που επέλεξε. Όσο για την περιούσια της φρόντισε να την διαμοιράσει η ίδια στους φτωχούς όταν πήγε στο μοναστήρι (837) που είχε ηγουμένη την ομολογήτρια Άννα. (Ομολογήτρια την περίοδο της εικονομαχίας).

Συνέχεια εδώ
https://agiatheodora.gr/agia-theodora-i-en-thessaloniki-agiase-kai-myrovlyse-exoristi-stin-kentriki-leoforo-tis-polis/


ΠΗΓΗ: https://ologiomofeggari.blogspot.com/2023/12/blog-post_12.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Άγιος Πορφύριος, Με τα φτερά της απλότητας και της απαλότητας στον άλλο έρωτα που δεν έχει χορτασμό!

Άγιος Πορφύριος (1906-1991).

Ο άγιος Πορφύριος κάθε 2 Δεκεμβρίου μας στέλνει ένα θερμό χαιρετισμό για το φθινόπωρο που τελειώνει, για τον χειμώνα που επίκειται και τις γιορτές του Δωδεκαημέρου που έρχονται!

Ο χαρούμενος αυτός φωτογενής (ο αναγεννημένος από το φως), αλλά και φωτοειδής (όμοιος με το φως) μέσα και έξω λαμπρύνει την μέρα αυτή, αφού είναι ημέρα της κοιμήσεώς του, αλλά και της γεννήσεως του υπό άλλη μορφή.

Μια μέρα που μπορεί και ο ίδιος να είναι ένα με όλους μας, όπως ευχόταν, παρότρυνε, επαναλαμβάνοντας προφορικά, γραπτά, αλλά και ως τελευταία φράση και λέξεις του πριν κοιμηθεί το: «Ίνα ώσι εν»! Λόγια του ίδιου του Χριστού.

Μια αντίθετη πορεία από την πυρηνική σχάση η οποία απελευθερώνει μεγάλη ενέργεια! Αντίθετα εδώ έχουμε μια επιστροφή στο όλον!

Έτσι η πυρηνική σχάση μοιάζει να ωχριά ως προς τα αποτελέσματα! Τόσο τα ποσοτικά και ιδιαίτερα τα ποιοτικά, αν όχι και τα ποιητικά: «Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις» (άγιος Πορφύριος)!

Συνέχεια εδώ
http://www.pemptousia.gr/?p=387196

Άγιος Ιλαρίων ο Ίβηρας ο εν Θεσσαλονίκη: Ο παρεπηδημών θαυματουργός παιδαριογέροντας στην Θεσσαλονί­κη και η απαγωγή του λειψάνου του!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Άγιος Ιλαρίων ο Ίβηρας ο εν Θεσσαλονίκη (822-875).

Τα παραμύθια της καθ’ ημάς Ανατολής με τους ποικίλους ήρωες και τις περιπέτειες τους από τόπο σε τόπο, σε γεμίζουν με θάμβος για την γενναιότητα τους, την αξιοσύνη τους την εφευρετικότητά τους και την ικανότητά τους να ξεπερνούν τις ποικίλες δυσκολίες για να φτάσουν στον τελικό τους στόχο τους.




Κάποια συναξάρια περιέχουν πολλά τέτοια στοιχεία, μόνον που πρόκειται για αληθινές ιστορίες που ενίοτε μοιάζουν και με κινηματογραφικά σενάρια λόγω της ποικίλης πλοκής τους ή ακόμη και τις ανατροπές τους. Αλλά πέραν από την κινηματογραφική παρακολούθηση τους που γίνεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το συναξάρι σου προσφέρει παραμυθία, όπως η αρχαία τραγωδία την κάθαρση. Η παραμυθία, όμως, είναι πέραν από την κάθαρση, αφού μοιάζει ο ίδιος ο άγιος στέκεται δίπλα σου και να σου μεταγγίζει την χάρη του ή ακόμη να σε κοιτά κατάματα και να δρα επάνω σου καταλυτικά, προσφέροντάς σου αναγεννητική παρηγοριά.


Η ιστορία του αγίου Ιλαρίωνα του Ίβηρα (822-857), δηλαδή του Γεωργιανού, αλλά και Θεσσαλονικιού, αφού έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Θεσσαλονίκη, έχει μια τέτοια ατμόσφαιρα περιπέτειας με όλο το θάμβος του παραμυθιού της Ανατολής και, βεβαίως, της παραμυθίας που προσφέρουν τα συναξάρια.


Άλλωστε ο ίδιος μπήκε σε μοναστήρι σε ηλικία έξι χρονών και στα 14 του έγινε ασκητής και ερημίτης. Και μάλιστα τόσο πρόκοψε που τον εκτίμησαν και οι λοιποί ερημίτες και σύντομα μαζεύτηκαν γύρω του 11 υποτακτικοί. Λίγο αργότερα άρχισαν να προσέρχονται για να λάβουν παρηγοριά και πνευματικές οδηγίες πλήθος ανθρώπων απ’ όλη την Γεωργία.

Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Του Στέλιου Κούκου 

Οι μάρτυρες Αγία Θεσσαλονίκη, Αύκτος και Ταυρίων. Μικρογραφία από το Μηνολόγιο Βασιλείου.

Είναι γνωστόν πως η Θεσσαλονίκη ονομάζεται πόλη των αγίων. Θα μπορούσε, όμως, κάποιος να την ονομάσει και αγία πόλη; Αγία Θεσσαλονίκη; Και έτσι να δηλώνεται και να περιέχεται στην ονομασία αυτή το σύνολο όλων των αγίων της; Της μαρτυρικής και οσιακής ζωής που έζησαν κάτοικοί της ή ακόμη των αγίων που συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως μαζί της;

Προφανώς!

Και να, όμως, που υπάρχει και μια αγία με το όνομα αυτό που έμμεσα, πλην σαφώς, μοιάζει να εκπροσωπεί τον όλο συλλογικό άγιο χαρακτήρα της πόλης που προδιαγράφουν οι άγιοι της.

Η μάρτυρας, λοιπόν, Αγία Θεσσαλονίκη μας «βγάζει» από το δίλημμα. Η ίδια, μάρτυρας των πρώτων χριστιανικών αιώνων, «ανέλαβε» να δηλώνει εσαεί την «συσσωρευμένη» αγιότητα της πόλης και από πολύ νωρίς να προδιαγράφει και την χριστιανική αγία εξέλιξη της αγίας πόλης Θεσσαλονίκης.

Να προφητεύει, δηλαδή, διά του ονόματος της πως τα χώματα και ο αέρας της πόλης θα εξαγιαστούν! Και αυτό, βεβαίως, άρχισε να γίνεται πριν από το μαρτύριο της αγίας. Αρχικά με τα βήματα και το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην Μακεδονία και την Θεσσαλονίκη και στην συνέχεια με τα αίματα των μαρτύρων της και ιδιαίτερα του φιλόπολη προστάτη, πολιούχου της Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη και όλων των άλλων αγίων της.

Έτσι, και μόνον στο άκουσμα του ονόματός της αγίας μάρτυρος Θεσσαλονί­κης μοιάζει να φανερώνεται ο ουσιαστικός, εσωτερικός και διαχρονικός χαρακτήρας της πόλης, κάτι που αποτελεί και μία προσωποποίηση των ευλογημένων σώψυχων της.

Στέλιος Κούκος, Η διατήρηση της μνήμης της σταυρωμένης Μικράς Ασίας αποτελεί την πρώτη Ανάστασή της!

Κάθε χρόνο εκεί που τελειώνει το θέρος των Ελλήνων και των αλλοφύλων τουριστών που επισκέπτονται την χώρα μας, μοιάζει να αρχίζει να ακούγεται η ηχώ των θρήνων της Μικρασίας και της Σμύρνης!

Θρήνοι και μοιρολόγια ενορχηστρωμένα με τις ποικίλες λύρες της Ιωνίας, από τους ποντιακούς κεμεντζέδες μέχρι τους κεμανέδες της Καππαδοκίας με τις συμπαθητικές χορδές που συνηχούν και συμπάσχουν παράλληλα με τις λοιπές χορδές.

Κάθε χρόνο συμπάσχουμε και εμείς με κομμένη την ανάσα σε μ’ αυτό το περίεργο ισοκράτημα συν-ηχείας και μάλιστα αγωνιώντας παράδοξα για την τελική έκβαση. Δεν το κρύβω, πως μοιάζει σαν να αναμένουμε πως θα γίνει κάτι και θα αποσοβηθεί η τραγωδία. Τραγωδία και όχι απλά συμφορά γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση συμμετέχει, πάντα, με την έννοια του ευθύνεται και το θύμα.

Εν προκειμένω, βεβαίως, οι ευθύνες βαραίνουν το ελληνικό κράτος, ενώ το απόλυτο θύμα αποτελεί ο μικρασιατικός ελληνισμός και όλος ο κόσμος και ο πολιτισμός της Ιωνίας. (Ακόμη και τα χώματά της).

Ένας κόσμος που έζησε μια μακάβρια γενοκτονική και εθνοκτονική εκκαθάριση! Διά πυρός και σιδήρου και διά ολοκαυτώματος χαλάστηκε ο τελευταίος αγλαόκαρπος κόσμος της Ιωνίας!

Η προσπάθεια για την εξαφάνισή των ανθρώπων του από τα χώματα τους δεν ξεκίνησε από την αποβίβαση του ελληνικού στρατού στην Μικρασία, αλλά από την έναρξη των γενοκτονικών και εθνοκτονικών τουρκικών επιχειρήσεων εκκαθαρίσεων εναντίον των χριστιανικών εθνοτήτων.

Φονική καταδίωξη και ολοκαυτώματα. Τα δικά μας ολοκαυτώματα των ταγμάτων εργασίας -«αμελέ ταμπουρού» τουρκιστί- που είχαν προηγηθεί του συνθήματος στις πύλες των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης-εξόντωσης η «εργασία απελευθερώνει»! Τυχαίο;


Και να οι Μάρτυρες, παιδομάρτυρες, γυναικομάρτυρες, γεροντομάρτυρες, όλοι αθώα θύματα και δόξα ενός τεράστιου και μεγαλειώδους πολιτισμού!