Στέλιος Κούκος: Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Ο πιο εύμορφος Θεσσαλονικιός!

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993).

Η αναφορά του ονόματος του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και της Θεσσαλονίκης μοιάζει σαν μια ταυτολογία. Μερικές φορές, ακόμη, η επίκληση της Θεσσαλονίκης μοιάζει σαν ένα κόσμο που ο ίδιος συγγραφέας οργάνωσε και από πόλη τον μετέτρεψε σε Μητέρα.

Έτσι ο Πεντζίκης εμφανίζεται να έχει τα πρωτεία ανάμεσα στους σύγχρονους απογόνους της.

Σαν έναν ξεχωριστό κληρονόμο της ο οποίος παρ’ όλα τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει, αποδέχτηκε πλήρως την κληρονομιά της και δεν έκανε αποποίηση, και βάσει αυτής πορεύτηκε.

Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι η κληρονομιά αυτή δεν περιελάμβανε μετρητά, οικόπεδα και σπίτια, αλλά ένα πολύ μεγαλύτερο θησαυρό που, μάλλον, μόνον ο ίδιος υποψιάστηκε πως μπορούσε να τον αξιοποιήσει. Και όχι για ιδίαν χρήση.

Με αυτόν, όμως, ο ίδιος θα μπορούσε να χορτάσει την πείνα του, να δροσίσει την κάψα του από την εσωτερική αγωνία που ένιωθε.

Και τότε άρχισε μια ατέρμονη προσπάθεια με επισκέψεις στα… εγκαταλειμμένα «κτερίσματα» στο θησαυροφυλάκιο της Θεσσαλονίκης, μερικά από τα οποία ήταν και εξόφθαλμα πασιφανή και γνωστά τοις πάσι. Προσδοκούσε να εξασφαλίσει όσο γίνεται πιο γρήγορα τους τίτλους χρήσεως τους αν όχι ιδιοκτησίας. Εξάλλου κανένας δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτά τα… παραπεταμένα.

Και αν κάποιοι έχουν ένσταση ως προς αυτό, θα μπορούσα απλώς να πω, πως κανείς δεν ενδιαφέρονταν με τον τρόπο, την μέθοδο που ενδιαφερόταν ο ίδιος.

Έτσι πλησίασε με ιδιαίτερη προσοχή, ευγένεια και ευαισθησία όλον αυτόν τον κόσμο και πλούτο ο οποίος έμοιαζε στα μάτια των περισσοτέρων ως ληγμένος και μάλιστα, όπως πίστευαν καμία μα καμία αντιπαροχή δεν μπορούσε να τον αξιοποιήσει.

Ως προς το τελευταίο ο ίδιος είχε τις ενστάσεις του γιατί πίστευε πραγματικά, πως η αντιπαροχή αποτελούσε τη μόνη λύση.

Ήταν, λοιπόν, όλος αυτός ο θησαυρός στα χέρια του προς αξιοποίηση και κεφαλαιοποίηση. Όμως, θα έπρεπε από όλον αυτόν τον πνευματικό πλούτο να εξασφαλίσει κατ’ αρχήν ένα κατάλυμα. Μια στέγη για να κουρνιάσει και να ησυχάσει κάπως ο νους του τόσο από την προσωπική εσωτερική αγωνία και την ανασφάλεια, αλλά και από το θάμβος της τόσης μεγάλης κληρονομιάς που έμενε αναξιοποίητη και έφτασε αιφνίδια στα χέρια του.

Συνέχιεια εδώ:

http://www.pemptousia.gr/?p=413932

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2025/01/blog-post_13.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com