Άφθαρτα τα χέρια του Αγίου Πορφυρίου κατά την μυστική ανακομιδή των Αγίων λειψάνων του…

* Ο γέρων Ακάκιος, πνευματικό παιδί του Αγίου Πορφυρίου, βεβαιώνει ότι κατά την μυστική εκταφή του σκηνώματος του Αγίου Πορφυρίου, τα χέρια του βρέθηκαν άφθαρτα...

https://youtu.be/Is1VJb_h8TU?si=akjcr3_16xETNHD7

Δες το αναλυτικά:

~ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΚΤΑΦΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ! ΑΦΘΑΡΤΑ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ! Βίντεο...

Μυστικά ήθελε, από μεγίστη ταπείνωση, να γίνει η κηδεία του ο Όσιος Γέροντας Πορφύριος, μυστικά ήθελε να είναι και τα λείψανά του, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Πράγματι η κηδεία του έγινε μυστικά, με λίγους πατέρες που τον διακονούσαν εκεί στα ασκητικά Καυσοκαλύβια (στο κάτω, νότιο μέρος) του Αγίου Όρους στις 2 Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. (νέο), βάζοντάς τον σε έναν απλό καλογερικό τάφο, που κοσμούσαν λίγες πέτρες και ένας ξύλινος σταυρός...

Κατά την τάξη των Καυσοκαλυβίων, έπρεπε όμως μετά τρία χρόνια να γίνει εκταφή, ανακομιδή όπως λέγεται, των λειψάνων του, η οποία και πράγματι έγινε επίσης μυστικά, σε ανύποπτο χρόνο, για να μην αντιληφθεί κανείς που θα είναι τα άγια οστά του, τα οποία πέρασαν τόσες δοκιμασίες, ταλαιπωρίες και ασθένειες.

Αγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου,

Του Ανδρέα Μοράτου

Στο απολυτίκιο του σήμερα εορταζομένου μεγάλου αγίου της Εκκλησίας μας, του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, υπάρχουν δύο χαρακτηριστικές αντιθέσεις, που αντανακλούν πολύ σημαντικές πτυχές του βίου του. Συγκεκριμένα, αναφέρεται: "[Η χάρη του στόματός σου] ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν...".

Η πρώτη αντίθεση αναφέρεται στο ότι η χάρη του χρυσοστομικού στόματος άφησε πίσω για τον κόσμο θησαυρούς αφιλοχρηματίας, θησαυρούς δωρεάν προσφοράς -- σε τελική ανάλυση, θησαυρούς απάρνησης των... θησαυρών (ή αυτών που η συνήθης ανθρώπινη λογική θεωρεί ως θησαυρούς). Εδώ είναι σαφής, νομίζουμε, η παραπομπή στο γνωστό αγιογραφικό χωρίο (Ματθ. 6:19-20): "Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν" ("Μη συσσωρεύετε για σας θησαυρούς στη γη, όπου ο σκόρος και η φθορά (τούς) (εξ)αφανίζουν και όπου οι κλέφτες τρυπούν (τους τοίχους) και τούς κλέβουν. Αντιθέτως, να θησαυρίζετε για σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε ο σκόρος ούτε η φθορά (τούς) (εξ)αφανίζουν και όπου οι κλέφτες δεν τρυπούν (τοίχους) και δεν κλέβουν").

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Του π. Κωνσταντίνου Λαγού 

Διαβάζοντας τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, με πιάνει μια κάποια απογοήτευση...Να αναφέρω επιγραμματικά μερικά πράγματα από εκεί. 

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ανάμεσα σε άλλα έκανε και τα εξής: Εκποίησε πολύτιμα εκκλησιαστικά σκεύη και άλλα περιουσιακά στοιχεία για να χρηματοδοτήσει την ανέγερση ιδρυμάτων για τους φτωχούς, τους ξένους και τους ασθενείς καθώς και το καθημερινό συσσίτιο για τους άπορους της Πόλης. Καυτηρίαζε με τους λόγους του την αυθαιρεσία των πλουσίων και των πολιτικών, την επίδειξη πλούτου και την καταδυνάστευση των φτωχών και ασθενέστερων. Ξεχωρίζει η σύγκρουση με την Αυτοκράτειρα για το κτήμα της χήρας που ήθελε η πρώτη να αρπάξει. 

Τα έβαλε με τους ανάξιους κληρικούς κάθε βαθμίδας. Με όσους πλούτιζαν με διάφορους τρόπους, με όσους απολάμβαναν κοσμική ζωή, με όσους ζούσαν μέσα στις απολαύσεις και τις ηδονές, με όσους μοναχούς ή και επισκόπους  συζούσαν με δήθεν μοναχές. Δε δίστασε να διώξει πλειάδα κληρικών που δεν διορθώνονταν, ανάμεσά τους και 13 επισκόπους. 

Στέλιος Κούκος: Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, Σαν ένας τοπικός παντοκράτωρ ουρανός είχε πανοραμική επίβλεψη στον τόπο, στον χρόνο, στις ψυχές των ανθρώπων!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης (1901-1959).

Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης ήταν μια έκτακτη φωτεινή παρουσία μέσα στον ζόφο που προκάλεσε στον ελληνισμό η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, η μικρασιατική τραγωδία, ο πόλεμος του ’40, η γερμανική προέλαση και κατοχή στην Ελλάδα, η βουλγαρική κατοχή σε περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, η δολοφονική εμφύλια έριδα του εμφυλίου, αλλά και ο ξενητεμός των Ελλήνων που διέλυσε οικογένειες, χωριά, την χώρα.

Και ο Άγιος ανάμεσα στον φόβο, τον τρόμο και την απόγνωση που συνείχε τον λαό τον καθοδηγούσε πνευματικά και διακριτικά με τον πλήρη χαριτωμένο εσωτερικό του κόσμο.

Ένα παράδοξο φαινόμενο για την εποχή εκείνη που ορισμένες φορές σκανδάλιζε, ακόμη και αρχιερείς, αφού δεν δεν μπορούσαν να καταλάβουν από πού προέρχονταν τα θαυμαστά χαρίσματα που περιέβαλλαν τον Άγιο Γεώργιος Καρσλίδη αλλά και λοιπούς διακριτικούς Γέροντες. Πώς μπορούσαν να γνωρίζουν τα παλαιά, τα σύγχρονα και τα μελλοντικά και τι υπήρχε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και τι σκέφτονταν.

Αντίστοιχη αντιμετώπιση είχε και ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης από τον οικείο μητροπολίτη. Της Δράμας. Αλλά ο μητροπολίτης, ίσως να είχε δίκαιο από την πλευρά του. Θα μπορούσε να ομολογήσει: μυστήριο ορώ πρωτόγνωρο και παράδοξο!

Σύναξιν αὐτὴν ὀνομάζοντες τῶν Ἀγγέλων.

[ἄνδρες γὰρ πόλις, καὶ οὐ τείχη οὐδὲ νῆες ἀνδρῶν κεναί

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Ἱστορίαι ]

Τὸ τοιοῦτον λοιπὸν Μυστήριον ἐξ ἀρχαίας Παραδόσεως παραλαβόντες ἡμεῖς, τὴν παροῦσαν Ἑορτὴν ἑορτάζομεν.

Σύναξιν αὐτὴν ὀνομάζοντες τῶν Ἀγγέλων.

Τουτέστι.

Προσοχήν. Ὁμόνοιαν. Ἕνωσιν.

Χρόνια Πολλά σὲ ἑορτάζουσες καὶ ἑορτάζοντες.

Χρόνια Πολλά στὴν Πολεμική μας Ἀεροπορία.

.

Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

8 Νοεμβρίου 2024

Εἰκ. : ΑΡΧ(ΩΝ) ΜΙΧΑΗΛ Ο ΜΕΓΑC ΤΑΞΙΑΡΧΗ(C)

Κωνσταντινούπολη, 12ος αἱ., Περίοδος Κομνηνῶν καὶ Ἀγγέλων.

Ἐπιχρυσωμένο ἀσήμι σὲ ξύλο, χρυσός, cloisonné σμάλτο καὶ πολύτιμοι λίθοι (45.5 x 35 x 2,7 ἐκ.)

Σὲ ἐπίσημη μετωπικὴ στάση, ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ φέρει βυζαντινὴ στρατιωτικὴ πανοπλία καὶ τὸ ξίφος του ὑψωμένο στὸ δεξί. Μὲ ἁπλωμένες τὶς φτεροῦγες, ἐπιβλητικός, ὑποβαστάζει μὲ τὸ ἀριστερὸ τὴν Σφαῖρα τοῦ Κόσμου.

Πλαισιώνεται ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Ἅγιο Πέτρο καὶ τὸν Ἅγιο Μηνᾶ. Ἑκατέρωθέν του οἱ Ἅγιοι Πολεμιστὲς. Ἐκ δεξιῶν ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων. Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ ὁ Ἅγιος Νέστωρ. Ἐξ ἀριστερῶν ὁ Ἅγιος Προκόπιος καὶ ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος καὶ ὁ Ἅγιος Μερκούριος.

Ὅλοι οἱ στρατιωτικοὶ εἶναι πεζοὶ καὶ ἀρματωμένοι. Συγκροτοῦν φυσιογνωμίες ὅπου ἡ ἁγιότητα συνδυάζεται μὲ τὴν ἀνδρεῖα, τὴν ἀρρενωπότητα καὶ τὸ ἔσω κάλλος.

Ομιλία του π. Ευάγγελου Παπανικολάου με τίτλο: Μιχαήλ, Αρχάγγελε του Θεού!

4 Νοεμβίου 2024, παλαιός Ι. Ν Ταξιάρχης Περιστερίου

00:00 Οι Άγγελοι κατά τους πατέρες

08:35 περί κατακρίσεως

10:45 Ο Άγγελος της AγιαΣοφιάς

15:45 Η Δοξολογία προηγείται της Ελεημοσύνης και ο Άγιος Πορφύριος

17:50 Περί Μιχαήλ Άρχαγγγέλου

22:58 Ιστορίες από την παλαιά Διαθήκη

34:58 Τα λεφτά για της Κιβωτού

Η παγκόσμιος ύψωσις του τιμίου και ζωοποιού σταυρού

Η παγκόσμιος ύψωσις του τιμίου και ζωοποιού σταυρού

Γράφει ο π. Γεώργιος Δορμπαράκης

«Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος μεταξύ των χριστιανών βασιλέων, είχε κάποτε πόλεμο, όπως λένε κάποιοι ιστορικοί, στη Ρώμη κατά του Μαξεντίου, πριν να γίνει αυτοκράτορας. Άλλοι ιστορικοί όμως λένε ότι είχε πόλεμο κατά των Σκυθών, στον Δούναβη ποταμό. Βλέποντας δε το πλήθος των εχθρών να είναι πολλαπλάσιο του δικού του στρατεύματος, διακατεχόταν από απορία και φόβο. Ευρισκόμενος λοιπόν σε μία τέτοια κατάσταση, φάνηκε στον ουρανό, ενώ ήταν ακόμη ημέρα, ο τύπος του σταυρού με αστέρια, και γραφή γύρω από τον σταυρό, με ρωμαϊκά στοιχεία, κι αυτά τυπωμένα με αστέρια, που έλεγε: «Εν τούτω νίκα». Αμέσως λοιπόν έδωσε εντολή να σχεδιάσουν από χρυσό τον Σταυρό, κατά τον τύπο που του φανερώθηκε, και Αυτόν να βάλουν να προπορεύεται στο στράτευμά του. Επιτίθεται λοιπόν έτσι κατά των εχθρών και νικά, ώστε οι περισσότεροι από αυτούς να φονευτούν, οι δε άλλοι να τραπούν σε φυγή. Από το γεγονός αυτό κατάλαβε τη δύναμη του Εσταυρωμένου Χριστού, τον Οποίον πίστεψε ως αληθινό Θεό, γι’ αυτό και βαπτίστηκε στον όνομά Του. Έπειτα έστειλε τη μητέρα του αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα, για να βρει τον Σταυρό του Χριστού. Αυτή πράγματι Τον βρήκε κρυμμένο, μαζί με τους δύο άλλους σταυρούς, στους οποίους είχαν σταυρωθεί οι ληστές, όπως βρήκε και τα καρφιά του Σταυρού του Χριστού. Στην αρχή όμως, όταν βρήκε τους σταυρούς, απορούσε η βασίλισσα ποιος να ήταν ο Σταυρός του Κυρίου, κάτι που της απεκαλύφθη μ’ ένα θαύμα: τοποθέτησαν μία χήρα γυναίκα που έτυχε να πεθάνει εκεί πάνω στους σταυρούς, και ενώ οι δύο σταυροί των ληστών δεν έκαναν τίποτε, ο Σταυρός του Κυρίου, με το άγγιγμά Του την ανέστησε. Τον τίμιο Σταυρό λοιπόν του Κυρίου προσκύνησε η βασίλισσα, και μαζί της και όλη η Σύγκλητος. Ο λαός όμως ζητούσε και αυτός να προσκυνήσει, αλλά λόγω του πλήθους τούτο ήταν αδύνατο, οπότε ζήτησε τουλάχιστον να Τον δει. Τότε ανέβηκε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος πάνω στον άμβωνα και ύψωσε εκεί τον τίμιο Σταυρό, ο δε πιστός λαός κατανυγμένος άρχισε να κραυγάζει το «Κύριε, ελέησον». Έκτοτε επικράτησε να γίνεται η εορτή της υψώσεως του Σταυρού. Μετά τριακόσια χρόνια, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, αφού πήρε πίσω τον Σταυρό του Κυρίου, που Τον είχαν διαρπάσει οι Πέρσες, όταν κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα, μπήκε με Αυτόν νικηφόρος και θριαμβευτής στην Κωνσταντινούπολη, και ανύψωσε το ζωηφόρο ξύλο για δεύτερη φορά στην αγία Σοφία, ενώπιον του ζητωκραυγάζοντος λαού της Κωνσταντινουπόλεως».

Η παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού προβάλλει κάθε χρόνο ενώπιόν μας το γεγονός εκείνο με το οποίο ο άνθρωπος εισήλθε στη βασιλεία του Θεού: τη σταυρική θυσία του Κυρίου. Διότι κατά τον υμνογράφο «εν τω Σταυρώ ο Κύριος κτείνας τον ημάς κτείναντα, νεκρωθέντας ανεζώωσε και κατεκάλλυνε, και εις ουρανούς πολιτεύεσθαι ηξίωσεν ως εύσπλαγχνος, δι’ υπερβολήν αγαθότητος».

Η Εκκλησία την 1η Σεπτεμβρίου, τιμά 40 αγιασμένα κορίτσια

✨ Η Εκκλησία αύριο 1η Σεπτεμβρίου, τιμά 40 αγιασμένα κορίτσια, που δεν δείλιασαν να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους, μαζί με τον δάσκαλό τους Αμμούν, για την αγάπη του ΝυμΦίου Χριστού και να γίνουν έτσι "οι αγίες με τα αρχαία ελληνικά ονόματα"...

          |Στα σίγουρα έχεις τουλάχιστον μια δική σου κοπέλα, που έχει κάποιο από τα ονόματα αυτών των 4Ο Παρθενομαρτύρων! Ίσως και παραπάνω από μια...|

1 Σεπτεμβρίου, αρχή του χρόνου για τα σχολεία και για την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Γιορτάζουν πολλοί άγιοι, όπως ο άγιος ασκητής Νικόλαος Κουρταλιώτης (η εκκλησία του είναι στο βάθος ενός φαραγγιού στα νότια του νομού Ρεθύμνου, χτισμένη από ένα μουσουλμάνο που είδε το φως του από θαύμα του αγίου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας) και ανάμεσά τους τα περίφημα 40 κορίτσια, μαθήτριες του αγίου Αμμούν, που σφαγιάστηκαν στην Αδριανούπολη για την πίστη τους!

Να η ιστορία τους:

Ο Αμμούν ή Άμμων ήταν Διάκονος στην Αδριανούπολη της Θράκης και διδάσκαλος 40 ασκητριών παρθένων. 

Αυτόν λοιπόν, επειδή δεν δεχόταν να θυσιάσει στα είδωλα, ο ηγεμόνας της Αδριανούπολης Βάβδος (284-305 μ.Χ.), τον παρέπεμψε μαζί με τις 40 μαθήτριες του στον Λικίνιο τον άρχοντα της Θράκης. 

Αυτός, αφού τις βασάνισε σκληρά, τις μεν πρώτες 10 έκαψε ζωντανές, τις δε επόμενες 8 αποκεφάλισε, τις επόμενες 10 σκότωσε με ξίφος, αφού τις χτύπησε στο στόμα και την καρδιά και τις υπόλοιπες 12 θανάτωσε με μαχαίρια και πυρακτωμένα σίδερα στο στόμα!! 

π. Ευάγγελος Παπανικολάου: Οι Άγιοι Που γνώρισ

π. Ευάγγελος Παπανικολάου: Οι Άγιοι Που γνώρισα.

Πνευματικές ομιλίες - Ομιλία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου - Πρωτοπρεσβύτερος και ιατρός 

για τους Αγίους που γνώρισε.

Άγιος Νικόλαος Τρικάλων - 2 Ιουνίου 2022

«Η Μετα-φυσική ως αρρώστια και ως Γιορτή»

Tου Χρήστου Γιανναρά

Γιορτή της Παναγιάς του Δεκαπενταυγούστου –«καλή Παναγιά» εύχονται στα νησιά μας, το γλωσσικό ομόλογο του «καλή Ανάσταση» ή «καλά Χριστούγεννα».

Όσοι καταλαβαίνουν ασυμβίβαστη τη διαφορά της Εκκλησίας από τη θρησκεία (κατανόηση που όριζε κάποτε την πολιτισμική ιδιαιτερότητα του Έλληνα), βλέπουν στο πρόσωπο της Παναγιάς τη «Θεοτόκο»: τη γυναίκα που έδωσε σάρκα στην ελευθερία του Θεού από την ίδια τη θεότητά του, ελευθερία μανικού έρωτα για το πλάσμα του –να υπάρξει άνθρωπος ο Θεός χωρίς να καταλύεται το «όλως έτερον» της θεότητας. «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι», ψέλνει η Εκκλησία γι’ αυτή τη γέννα του Θεού από άνθρωπο, πρώτη και μοναδική στην Ιστορία ταύτιση της ελευθερίας με την Αιτιώδη Αρχή του υπαρκτικού γεγονότος.

Όσοι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά της Εκκλησίας από τη θρησκεία, την αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος όταν θρησκειοποιείται (αλλοτρίωση που όρισε την πολιτισμική ιδιαιτερότητα της μεταρωμαϊκής Δύσης), βλέπουν στο πρόσωπο της Παναγιάς κυρίως την «Παρθένο» (the Virgin, la Vierge). Θέλουν να ξορκίσουν τον πρωτόγονο ενοχικό φόβο για τη σεξουαλικότητα. Φόβο που ακόμα φυλακίζει τη γυναίκα στην «μπούργκα», να κρυφοβλέπει τον κόσμο αόρατη ως φύλο, τον ίδιο φόβο που στα θρησκευτικά περιβάλλοντα θέλει να κρύψει, να εξαφανίσει τη γυναικεία χάρη, ιδιαίτερα τα μαλλιά (γιατί άραγε τα μαλλιά;), ακόμα και να τα ξυρίσει, όπως οι φανατικοί Εβραίοι στις γυναίκες τους. Την ιεροποίηση της βιολογικής παρθενίας, περίπου λατρεία, τη γεννάει η φυσική θρησκεία, το τυφλό ένστικτο θωράκισης του εγώ απέναντι στον φόβο για το άγνωστο υπερβατικό.

Ο μητροπολίτης Αντώνιος(Μπλουμ)περιγράφει δυο εικόνες τις Μεταμορφώσεως

Ό Μητροπολίτη; Άντώνιος (Bloom) δίνει μιά καταπληκτική περιγραφή δύο εικόνων της Μεταμορφώσεως πού είδε στήν Μόσχα, ή µία του Άντρέι Ρούµπλιωφ καί ή αλλη του Θεοφάνους του 'Έλληνα.

''Η Μεταμόρφωση του Κυρίου'' Αντρέι Ρουμπλιώβ

Ή είκόνα του Ρούµπλιωφ δείχνει τόν Χριστό µέσα στήν λαµπρότητα των έκθαµβωτικά λευκών του ενδυµάτων, πού χύνουν φώς στό κάθετι γύρω τους. Τό φώς αυτό πέφτει στούς µαθητές, στά Όρη καί στούς βράχους, σέ κάθε φύλλο γρασιδιού. Μέσα σ' αυτό τό φώς, πού είναι ... ή θεία δόξα, στό ίδιο τό θείο φώς, τό άχώριστο άπό τό Θεό, όλα τά πράγµατα άποκτούν τήν ένταση της ύπαρξής τους πού δέν είναι δυνατό νά τήν έχουν µέ άλλο τρόπο' µέσα σ' αυτό τό φώς φθάνουν στήν πληρότητα της πραγµατικότητας τήν όποία µπορούν νά κατέχουν µόνο "εν Θεώ".

''Η Μεταμόρφωση του Κυρίου'' Θεοφάνη του Έλληνα

6 Αυγούστου, γιορτή της Μεταμόρφωσης, η οποία ρίχνει φως σε δύο θρησκευτικές στρεβλώσεις

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου 

6 Αυγούστου, γιορτή της Μεταμόρφωσης,

η οποία ρίχνει φως σε δύο θρησκευτικές στρεβλώσεις: 

1) Στρέβλωση πρώτη: Οι πιστοί να αποσυρθούν από τη λάσπη και τα ζόρικα της ιστορίας, και να αγκυροβολήσουν (να «αναπαυτούν») σε κάποια υπέροχη θεοτική εμπειρία. 

2) Στρέβλωση δεύτερη: Οι πιστοί να εισέλθουν στην ιστορία και στον δημόσιο βίο, αλλά ως κατακτητές που ονειρεύονται να καθυποτάξουν τον κόσμο. 

Στην ευαγγελική αφήγηση της Μεταμόρφωσης, ο Χριστός πήρε μαζί του τρεις μαθητές, ανέβηκαν σε μια βουνοκορφή κι εκεί τους φανέρωσε τον πλήρη εαυτό του – την θεανθρωπότητά του. Μέσα στο αποκαλυπτικό φως ένας από τους μαθητές –ο Πέτρος– εκστασιασμένος ζήτησε από τον Χριστό να μείνουν εκεί για πάντα... 

Πολλοί κήρυκες λοιπόν επαινούν τον Πέτρο ως παράδειγμα προς μίμηση και παροτρύνουν τους εκκλησιαζόμενους να τον μιμηθούν – να επιθυμήσουν δηλαδή να μείνουν «εκεί» για πάντα. 

Έλα όμως που άλλα πράγματα μας λέει το ευαγγέλιο και η υμνολογία! Τον Πέτρο τον παρουσιάζουν ως παράδειγμα προς αποφυγή, ως υποκύπτοντα στον πειρασμό της δικής του τακτοποίησης, ερήμην του κόσμου! Ο Χριστός λοιπόν απάντησε στο αίτημα του Πέτρου (απέρριψε το αίτημα του Πέτρου) με σιωπή  και με π ρ ά ξ η: Κατέβηκε από το βουνό της θεοτικής εμπειρίας για να συνεχίσει την πορεία του με τους τεθραυσμένους της ιστορίας. Μόλις κατέβηκε συνάντησε –λέει το ευαγγέλιο– και συνέδραμε δυστυχισμένους που ζητούσαν γλυτωμό. 

Στέλιος Κούκος: Η Λαμπρή της Αγίας Θεοδώρας της εν Θεσσαλονίκη: Μια πνευματική καλλονή που μυρόβλυσε στο κέντρο της πόλης

Αγία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη η μυροβλύτιδα και θαυματουργός (812-892). 

Χαρακτικό Μάρκος Καμπάνης.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η 3η Αυγούστου είναι η Λαμπρή της Αγίας Θεοδώρας. Μια ιδιαίτερη λαμπροτρίτη Αυγούστου η οποία το 893 λάμπρυνε και φωταγώγησε πνευματικά την μεγαλόπολη Θεσσαλονίκη με φως ανέσπερο και την πλημμύρισε με θεία μύρα και παραδείσιες ευωδίες.


Την μέρα αυτή, ημέρα της μετακομιδής του ιερού της λειψάνου, το ευώδες έλαιο το οποίο εκχύθηκε απ’ αυτό και ευωδίασε τον τόπο, συγκάλεσε τους Θεσσαλονικείς και μαζεύτηκαν στο μοναστήρι της στο κέντρο της πόλης σαν να ήταν μια ιδιαίτερη μεγάλη και επίσημη γιορτή! Σαν να ήταν Πάσχα!

Η Αγία Θεοδώρα ασκήθηκε για 55 χρόνια στο μέρος εκείνο μετατρέποντας το κέντρο της Θεσσαλονίκης σε ασκητική έρημο, αν όχι και μαρτυρική και συνάμα εύχαρη, χαρούμενη κιβωτό. Αυτή την ασκητική έρημο και εύχαρη κιβωτό την μετέτρεψε και σε ευρύτερη πολιτεία, πρωτεύουσα της προσφοράς και της αγιότητας.

Στέλιος Κούκος: 100 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Γρηγορίου (Καλλίδη), Ιεράρχης του Γένους, ένα φωτεινό παράδειγμα

Άγιος Γρηγόριος (Καλλίδης) 1844-1925.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Στις 23 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Γρηγορίου Καλλίδη (1844-1925) ο οποίος διακόνησε την Εκκλησία και το Γένος με ιδιαίτερη αγάπη και ζήλο.

Η κοίμησή του συνέβη στις 23 Ιουλίου του 1925, αλλά η μνήμη του τιμάται στις 25 Ιουλίου. Αυτό οφείλεται σε λάθος όσον αφορά την πληροφόρηση για το μακάριο τέλος του σεπτού ιεράρχη.

Ο Άγιος γεννήθηκε στο Χρυσάμπελο (Κούμβαο) της Ηρακλείας στην Ανατολική Θράκη και κοιμήθηκε στην Θεσσαλονίκη, ως σχολάζων ιεράρχης, μετά από έναν πλούσιο και μεστό βίο προσφοράς στην Εκκλησία, το Γένος και τους συνανθρώπους του.

Η προσφορά του Αγίου που αγιοκατάχθηκε τον Μάιο του 2003 δεν έμεινε μόνο μέσα στα όρια της Εκκλησίας και του Γένους. Ο Ανατολικοθρακιώτης ιεράρχης του έζησε τα τελευταία ταραγμένα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της ανόδου στην εξουσία των νεοτούρκων, άσκησε ένα πολυποίκιλο έργο στις περιοχές που διακόνησε, σφραγίζοντας ανεξίτηλα με το πέρασμά του τις μητροπολιτικές αυτές περιφέρειες.

Διδαχές του αγίου Παϊσίου για την Παιδεία, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο...

☆ Διδαχές του αγίου Παϊσίου για την Παιδεία, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο...

● Ο όσιος γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο κατά κόσμον... ολιγογράμματος άγιος μοναχός, μας άφησε πολυτίμητες διδαχές για την Παιδεία και τον δάσκαλο.

Αν στα διάφορα σεμινάρια που διοργανώνονται «με το κιλό» κάθε χρόνο, για τους δασκάλους ακούγαμε τα λόγια του Γέροντα και όχι τις ανούσιες και ανιαρές τιποτολογίες, που μας σερβίρουν κάποιοι σχολικοί σύμβουλοι και οι άσχετοι, συνήθως και ασήμαντοι εισηγητές τους, ίσως η Παιδεία να ξανακαθόταν στον βασιλικό της θρόνο.

Σκύβω, λοιπόν, με πολλή ευλάβεια και αντλώ από το βιβλίο «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», λίγα λόγια του αγίου Γέροντα, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο.

Μιλά για την πληθώρα των μαθημάτων και δραστηριοτήτων, με τα οποία καταπλακώσαμε τα παιδιά, ενώ το σημαντικότερο γι' αυτήν την ηλικία είναι το παιχνίδι, το ομαδικό και όχι τα ψυχοφθόρα ηλεκτρονικά.

(Από την Α' Δημοτικού, ξένες γλώσσες και υπολογιστές, δεξιότητες, λες και μιλάμε για διανοητικές μηχανές).

«Σήμερα φορτώνουν τα παιδιά ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά -ενώ Αρχαία να μην μάθουν- μουσική, το ένα, το άλλο... Τι να πρωτομάθουν;

☆ ολόκληρο το άρθρο του Δάσκάλου, Δημήτρη Νατσιού, μαζί με το σπάνιο ηχητικό που λέει αυτά (και πολλά άλλα...) σε γονείς και δασκάλους, ο ίδιος ο Άγιός μας, εδώ...

https://amfoterodexios.blogspot.com/2024/07/blog-post_92.html?m=0
__________________
Διδαχές του αγίου Παϊσίου για την Παιδεία, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο...

Ο όσιος γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο κατά κόσμον... ολιγογράμματος άγιος μοναχός, μας άφησε πολυτίμητες διδαχές για την Παιδεία και τον δάσκαλο.

Οκτώ διδαχές του Αγ. Παϊσίου που θα μας φέρουν πιο κοντά στον Θεό

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, μια από τις πιο αγαπητές μορφές της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφήνει πίσω του μια πλούσια κληρονομιά διδαχών και πνευματικών συμβουλών. Οι διδασκαλίες του, αντλημένες από την προσωπική του εμπειρία, την ασκητική ζωή και τη βαθιά του πνευματικότητα, συνεχίζουν να εμπνέουν και να καθοδηγούν εκατομμύρια πιστούς σε όλο τον κόσμο. Ας εξετάσουμε μερικές από τις σημαντικότερες διδαχές του Αγίου Παϊσίου.

1. Η Δύναμη της Προσευχής

Η προσευχή κατέχει κεντρική θέση στις διδασκαλίες του Αγίου Παϊσίου. Υποστήριζε ότι η προσευχή είναι η γέφυρα που μας συνδέει με τον Θεό και η πηγή κάθε πνευματικής δύναμης. Ο Άγιος Παΐσιος προέτρεπε τους πιστούς να προσεύχονται αδιάλειπτα και με ταπεινοφροσύνη, τονίζοντας ότι η προσευχή μπορεί να φέρει θαύματα και να θεραπεύσει τις ψυχικές και σωματικές μας πληγές. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής».

2. Ταπείνωση και Αγάπη

Η ταπείνωση και η αγάπη είναι δύο αρετές που ο Άγιος Παΐσιος θεωρούσε θεμελιώδεις για την πνευματική ζωή. Δίδασκε ότι η αληθινή ταπείνωση δεν είναι μόνο η αποφυγή της υπερηφάνειας, αλλά και η αποδοχή των αδυναμιών μας με ευγνωμοσύνη και η εμπιστοσύνη στη χάρη του Θεού. Όσον αφορά την αγάπη, τόνιζε ότι πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις πράξεις ή τα ελαττώματά τους, γιατί κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. «Η αγάπη είναι το θεμέλιο της πνευματικής ζωής», έλεγε συχνά.

3. Υπομονή και Πίστη στις Δοκιμασίες

Ο Άγιος Παΐσιος δίδασκε ότι οι δοκιμασίες είναι αναπόφευκτο μέρος της ζωής και ότι πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με υπομονή και πίστη. Υποστήριζε ότι οι δοκιμασίες μας βοηθούν να ενδυναμώσουμε την πίστη μας και να πλησιάσουμε πιο κοντά στον Θεό. Έλεγε ότι μέσα από τις δοκιμασίες, ο Θεός μας δίνει την ευκαιρία να αναπτύξουμε τις αρετές μας και να γίνουμε πιο ταπεινοί και ευγνώμονες. «Ο Θεός δεν μας δίνει ποτέ σταυρό μεγαλύτερο από αυτόν που μπορούμε να σηκώσουμε», συνήθιζε να λέει.

4. Εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια

Μια από τις πιο παρηγορητικές διδαχές του Αγίου Παϊσίου ήταν η εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια. Ο Άγιος Παΐσιος πίστευε βαθιά ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο για κάθε άνθρωπο και ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τη θεία βούληση, ακόμη και όταν δεν κατανοούμε πλήρως τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Υποστήριζε ότι η εμπιστοσύνη στον Θεό μας απαλλάσσει από το άγχος και μας δίνει ειρήνη. «Ο Θεός φροντίζει για τα πάντα, εμείς πρέπει απλά να κάνουμε το καθήκον μας και να Τον εμπιστευόμαστε», έλεγε.

+ "Αυτόπτης περιγράφει την τελευταία μέρα του Γέροντος Παϊσίου στο Νoσοσοκομείο"

Ο Γέροντας Παίσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! 

Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό.

Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει και τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής. 

Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:

«Σήμερα έφυγε και ο π. Παΐσιος από το νοσοκομείο. Είχε πολύ κόσμο και μας είπαν ότι θα έβγαινε στο σαλόνι για να ευλογήσει.

Τελικά, εκείνη την ώρα έφευγε από το νοσοκομείο. Ο κόσμος, οι γυναίκες, νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, συνωστίζονταν όλοι γύρω του. Ψήλωσε το χέρι του και από την πόρτα χαιρέτησε τους άρρωστους στους διπλανούς θαλάμους. Ένας άρρωστος στο διάδρομο πού είχε ορρούς στο χέρι πήγε να του φιλήσει το χέρι, αλλά ο π. Παΐσιος φίλησε το χέρι του ασθενούς. Μπροστά από το ανσανσέρ ψήλωσε το χέρι του και μας ευλόγησε όλους. Μπήκε στο ανσανσέρ να κατέβει κάτω στο δρόμο.

Εορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου

Του Μάνου Λαμπράκη 

«Καὶ ἐφίλησαν ἀλλήλους»: Ο Πέτρος και ο Παύλος ως θεολογία της διαφωνίας και μυστήριο της ενότητας

Η εορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου στις 29 Ιουνίου δεν είναι μια απλή συγκινησιακή σύναξη στη μνήμη δύο πρωταγωνιστών της αποστολικής εποχής. Είναι μια μυστηριακή επιτέλεση της Εκκλησίας ως σώματος που συστήνεται όχι μόνο δια του κοινού οράματος, αλλά δια της δυνατότητας να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο η πίστη και η ερώτηση, η αυθόρμητη παραδοχή και η στοχαστική ανατροπή, ο Πέτρος και ο Παύλος. Η συνύπαρξή τους δεν αποτελεί προϊόν συμφωνίας αλλά πνευματικής συγκατάβασης· όχι υπέρβαση της διαφωνίας αλλά θεολογική μεταστοιχείωσή της.

Η θεολογική σημασία της σχέσης Πέτρου και Παύλου εκκινεί ήδη από τα ιερά κείμενα. Ο Πέτρος, μαθητής του Ιησού από την πρώτη στιγμή, προσωποποιεί την εμπειρική πίστη, τη σταθερότητα του ανήκειν, την αμεσότητα της ομολογίας: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. 16,16). Ο Παύλος, εισερχόμενος μεταθανάτια στον κύκλο της Αποκάλυψης, είναι ο μάρτυρας της «εκθαμβωτικής» εμπειρίας· εκείνος που δεν γνώρισε τον Χριστό εν σαρκί, αλλά τον συνάντησε μέσα στο φως της Αναστάσεως. Αν ο Πέτρος αναπαριστά την αρχή, ο Παύλος διαστέλλει την αρχή στο άπειρο. Ο ένας είναι θεμέλιο, ο άλλος, αποδομητικό άνοιγμα.

Η διαφωνία τους στην Αντιόχεια (Γαλ. 2,11) αποτελεί μοναδική περίπτωση εντός της Καινής Διαθήκης όπου διασώζεται θεολογική ρήξη ανάμεσα σε κορυφαίους αποστόλους. Ο Παύλος κατηγορεί ευθέως τον Πέτρο για υποκρισία. Κι όμως, η Εκκλησία δεν εκτοπίζει αυτή τη σύγκρουση, την ενσωματώνει, την αναγνωρίζει ως θεολογικό γεγονός. Η σύγκρουση δεν διαιρεί, αποκαλύπτει την ετερότητα ως θεμέλιο της ενότητας. Η Εκκλησία δεν είναι ομοφωνία αλλά συμφωνία στην αγάπη. Ο Παύλος δεν αποδομεί τον Πέτρο, τον αγαπά μέσα από τη διαφωνία. Η κριτική γίνεται ευχαριστία, η αποδοκιμασία, μία μορφή ποιμαντικής αγωνίας.

Προς Θεού, όχι αεροστεγείς!

 Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου,

 Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής

Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στην χριστιανική αφήγηση αυτή η θεϊκή υπόσταση: ως κάποιος που βρίσκεται παντού, γεμίζει τα πάντα, χαρίζεται σε όλους, αγγίζει όλους, μα… δεν αρπάζει κανέναν!

Η συνέχεια του κειμένου ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://dimoskaipoliteia.gr/2021/06/16/pros-theou-ochi-aerostegeis/

Ανάρτησηη από:geromorias.blogspot.com

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Σύμφωνα με τον π. Αλέξανδρο Schmemann, στον ετήσιο λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας, η Πεντηκοστή είναι “η τελευταία και μεγάλη μέρα”.

Είναι η γιορτή της Εκκλησίας για την έλευση του Αγίου Πνεύματος ως το ΤΕΛΟΣ – την επίτευξη και την εκπλήρωση – ολόκληρης της ιστορίας της σωτηρίας.

Για τον ίδιο λόγο, όμως, είναι και η γιορτή της ΑΡΧΗΣ:

είναι η «γενέθλια» ημέρα της Εκκλησίας ως η παρουσία μεταξύ μας του Αγίου Πνεύματος, της νέας ζωής στον Χριστό, της χάριτος, της γνώσης, της υιοθεσίας στον Θεό και την αγιότητα.

____________

Η ημέρα της ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ με την διεισδυτική ματιά φίλων.

_____****_____

Panos Kastanisios Bourdalas :

Καλημέρα και χρόνια πολλά.

Η Πεντηκοστή,μια μεγάλη συλλογική αγκαλιά,

αποτελεί τη νέα αφετηρία των πιστών χριστιανών.

Η εβδομάδα που ξεκίνησε, συμβολίζει την περίοδο της χριστιανικής εποχής έως τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Γι αυτό την επόμενη Κυριακή εορτάζονται οι άγιοι πάντες.

******

Ας δούμε και την οπτική του φίλου Ανδρέας Βιτούλας :

"Η διάταξη των Αποστόλων στο γεγονός της Πεντηκοστής είναι ημικυκλική για να ανασαίνει ο κόσμος, να μην εκβιάζεται, να μην του επιβάλλεται τίποτε, για να μένει πάντοτε ελεύθερος.

Στη γενέθλιο ημέρα της η Εκκλησία γεννιέται ως ανοιχτή αγκαλιά, ως χάδι, για να ανθίζουν εντός της βλαστήματα, που θα υπακούν μόνο στην ομορφιά."

______*****______

Kostas Hatziantoniou:

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

που "διά το γενέσθαι σάρκα τον άνθρωπον" απομακρύνθηκε από την φύση μας, επιστρέφει όπως ορίζει ο λειτουργικός κύκλος, σαν βίαιη πνοή και γεμίζει πρωτόγνωρη δύναμη εκείνους που περίμεναν σε κάποιο υπερώο.

Ναι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αξιωθείς του Πνεύματος από το να ζεις ενδιαιτώμενος σε κάποιο Υπερώο, ξέροντας πως το παν τελεί βυθισμένο στο μυστήριο. Εδώ η ανθρώπινη γλώσσα παραιτείται και μόνο με έναν πίνακα μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό το μυστήριο. Με το αριστούργημα του Γκρέκο, το έργο- άνθος της υπερφυσικής ζωής του, την "Πεντηκοστή". Βλέποντας τις υπάρξεις που εξίστανται σε μία κίνηση για να βγουν από την φυσική τους κατάσταση, προκειμένου να ενωθούν με το Πνεύμα που ίπταται διαλάμποντας ενώ οι περίφημες πύρινες γλώσσες του μοιάζουν κεριά που δεν ξέρεις αν είναι τα εκ των άνω χαρίσματα ή οι προσδοκίες που γεννά, χιλιάδες χρόνια τώρα, ο Πόνος.

__________

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:Γιώργος Τασιόπουλος FB