Ο Άγιος Θεωνάς Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και η αινιγματική προφητεία του Οσιομάρτυρα Ιακώβου

Άγιος Θεωνάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Τοιχογραφία από το Κυριακό της σκήτης του Αγίου Δημητρίου, (1755), των ζωγράφων Κωνσταντίνου και Αθανασίου από την Κορυτσά. Από Άγιοι του Άθω: http://saints-of-mount-athos.blogspot.com/

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Άγιος Θεωνάς έζησε τον 16ο αιώνα, δηλαδή επί τουρκοκρατίας, και μοιάζει να αποτελεί μια οσιακή συνέχεια των μεγάλων νηπτικών οσίων των προηγουμένων αιώνων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία και τις πηγές που υπάρχουν για την ζωή του τον συναντούμε πρώτη φορά ως ιερομόναχο στην κοινοβιακή ιερά μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία από την προηγούμενη ζωή του.

Ο Άγιος Θεωνάς, παρ’ όλο που ζούσε σε κοινόβιο αγαπούσε πιο πολύ την ησυχαστική ζωή και έτσι συνδέθηκε με τον όσιο γέροντα Ιάκωβο ο οποίος ασκήτευε σε κελλί που βρισκόταν πάνω από την ιερά μονή Ιβήρων. (Αργότερα Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Ιβήρων).

Ο γέροντας Ιάκωβος ήταν περιβόητος ανάμεσα στους πατέρες του Άθωνα «διά τας μυστικάς αποκαλύψεις, και ουράνια χαρίσματα» τα οποία αξιώθηκε να λάβει από τον Θεό. Αργότερα, μάλιστα, μαρτύρησε και ως οσιομάρτυρας γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου μαζί με τους δύο υποτακτικούς του τον διάκονο Ιάκωβο και τον μοναχό Διονύσιο οι οποίοι απαγχονίστηκαν μαζί του.

Ο Άγιος Θεωνάς, έχοντας αντίστοιχο ησυχαστικό ζήλο με τον όσιο γέροντα Ιάκωβο, συγκαταριθμήθηκε κι αυτός ως μέλος της συνοδείας του. Αργότερα, μάλιστα, αξιώθηκε να τον διαδεχτεί.

Φυγή από τον Άθωνα κατόπιν θείας αποκαλύψεως
Ο γέροντας Ιάκωβος μαζί με την συνοδεία του, αφού, αρχικά, μετακινήθηκαν σε ησυχαστικοτέρα μέρη του Άθωνα, εν τέλει έφυγαν από το Άγιον Όρος. Αυτό έγινε κατόπιν θείας αποκαλύψεως στον όσιο γέροντα. Η ευλογημένη, ησυχαστική συντροφία εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στην Ανάληψη Δερβεκίστας της Αιτωλοακαρνανίας [Περβεκίστα της Ναυπάκτου την αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον βίο του Αγίου Θεωνά που έγραψε].

Εκεί ο γέροντας έγινε και πάλιν σημείο αναφοράς και πολύς κόσμος κατέφευγε κοντά του για να εξομολογηθεί και για να λάβει πνευματική καθοδήγηση. Η όλη αυτή πνευματική κίνηση γύρω από αυτόν δεν άρεσε ή καλύτερα ενόχλησε και έτσι από φθόνο τον διέβαλαν στους Τούρκους ως επαναστάτη. Για τον λόγο αυτό οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στα Τρίκαλα, όπου τον φυλάκισαν μαζί με τους δύο υποτακτικούς του που προαναφέραμε.

Συνέχεια εδώ...https://agiatheodora.gr/blog/

«Οι άγιοι της Δύσης μέχρι το μεγάλο σχίσμα».

Από την συνάντηση του "Επιμορφωτικού Κύκλου" της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Τετάρτη 6-3-2024.

«Οι άγιοι της Δύσης μέχρι το μεγάλο σχίσμα».

Ο π. Ηλίας-Συμεών Λαουλάκος (έχοντας εργαστεί επί χρόνια στην συγκέντρωση υλικού) παρουσίασε άξονες, πρόσωπα και περιπτώσεις του κέλτικου και σαξονικού χριστιανισμού. Με γλαφυρή γλώσσα και διαυγή κριτήρια κατέδειξε την ανάγκη να γνωρίσουμε αυτή την δυναμική παράδοση (αλλά και τον πνευματικό αγώνα των σημερινών χριστιανών της Δύσης) όχι με επιθετικότητα ή αλαζονεία, αλλά με τον σεβασμό ο οποίος δεξιώνεται την άφρακτη δράση του Αγίου Πνεύματος. 

Στον ακόλουθο σύνδεσμο υπάρχει το  video  της εκδήλωσης:  https://www.youtube.com/watch?v=CzdtWMVNF4I

Θ.Ν.Π. / 11-1-2024.

Άγιος Πορφύριος ο εκ Θεσσαλονίκης, Εδραίωσε τον χριστιανισμό στην Γάζα!

Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζας (348-420).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Άγιος Πορφύριος γεννήθηκε το 348 στην Θεσσαλονίκη και προερχόταν από επίσημη και πολύ πλούσια οικογένεια της πόλης. Νεαρός, ακόμη, εγκατέλειψε από θείο έρωτα την γενέτειρά του και, αφού επιβιβάστηκε σε πλοίο έφτασε στην Αίγυπτο!

Στην περιοχή αυτή, τότε, ανθούσε ο μοναχισμός και ο Πορφύριος ήθελε να ζήσει την ζωή αυτή. Δύσκολη και τραχιά η μοναχική ζωή στις ερήμους της Αιγύπτου, αλλά ο θείος έρωτας συνεπήρε τον νεαρό Πορφύριο και τίποτε δεν τον κρατούσε στην κοσμική ζωή. Έτσι, εγκατέλειψε για πάντα την Θεσσαλονίκη, τους γονείς του και τους ανήλικους αδελφούς του για να ακολουθήσει της καρδιάς του την φλόγα και δεν επέστρεψε ποτέ στην πόλη.

Γι’ αυτό, και όπως γράφει ο βιογράφος του διάκονος Μάρκος, μόλις έφτασε στην Αίγυπτο «όρμησε προς τη Σκήτη». Με τέτοια ορμή «εξακοντίστηκε» από την Θεσσαλονίκη στην Αίγυπτο! Και πράγματι σε λίγες μέρες αξιώθηκε και του μοναχικού σχήματος.

Μετά από πέντε χρόνια στην έρημο, άλλος θείος έρως τον κατέλαβε, όπως γράφει ο διάκονος Μάρκος, και πεθύμησε να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Από θείο έρωτα σε θείο έρωτα ήταν όλη του ζωή και έτσι προχωρούσε. Αυτό φάνηκε και όταν μετά την επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα παρέμεινε στην περιοχή, όπου έζησε σε μια σπηλιά κοντά στον Ιορδάνη ποταμό.

Εκεί από τις κακουχίες αρρώστησε, πιθανόν από κίρρωση ήπατος, αλλά ο ίδιος δεν σταμάτησε να επισκέπτεται τα άγια προσκυνήματα στηριγμένος στο ραβδί του.

Έτσι, θα γνωρίσει και τον μοναχό Μάρκο, μετέπειτα διάκονο και βιογράφο του, ο οποίος προσφέρθηκε, κάποια στιγμή, να τον βοηθήσει να ανέβει μερικά σκαλοπάτια...

Από τον βίο του Αγίου Νικολάου Πλανά :Κοινωνώντας έναν λεπρό

 

Στο διάστημα του μισού αιώνα που λειτουργούσε ο άγιος παπά-Νικόλας ο Πλανάς, άνευ διακοπής (διότι δεν αρρώστησε ποτέ), έτυχε κάποια φορά εκεί στην ενορία του, σ’ ένα στενό δρομάκι να κρύπτεται ένας λεπρός σε μεγάλο βαθμό.

Του είχαν φαγωθεί τα χείλη του από την φοβερή ασθένεια. Πήγε μια φορά ο Πατήρ να τον κοινωνήσει, αλλά το κατεστραμμένο του στόμα, δεν μπορούσε να παραλάβει το Άγιο Σώμα του Κυρίου.

Χωρίς κανένα, μα κανένα δισταγμό, ο Πατήρ έσκυψε και με το στόμα του επήρε το θείο Μαργαρίτη, που είχε πέσει και τον «κατέλυσε»! Κατόπιν ο ασθενής μεταφέρθηκε σε λεπροκομείο μαζί με την κόρη του που είχε μολυνθεί και της είχαν φαγωθεί τα δάχτυλα. Εν τούτοις ο π. Νικόλας δεν έπαθε τίποτα!

Αυτό, ας το δούνε αυτοί που δυσκολεύονται να κοινωνήσουν, γιατί φοβούνται τα μικρόβια. Μεγάλη βλασφημία. Ένας Θεός, ζώντων και νεκρών, ποιητής ουρανού και γης, να προσβάλλεται από τα μικρόβια! Παραλογισμοί σκοτισμένων απίστων.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στην ευχή του που διαβάζουμε πριν την Θεία Μετάληψη, εξηγεί το τι πιστεύουμε για την Θεία Κοινωνία: 

"Πιστεύω Κύριε, και ομολογώ, ότι Συ ει αληθώς ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ.Έτι πιστεύω, ότι τούτο αυτό εστί το άχραντον Σώμα Σου, και τούτο αυτόεστί το τίμιον Αίμα Σου. Δέομαι, ουν Σου, ελέησόν με, και συγχώρησόν μοιτα παραπτώματά μου, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω, τα εν έργω, τα εν γνώσει και αγνοία, και αξίωσόν με ακατακρίτως μετασχείν των αχράντων Σου Μυστηρίων, εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν αιώνιον. Αμήν."

Βιογραφία

Ο Αγιος Νικόλαος γεννήθηκε στη Νάξο το 1851 μ.Χ., από τον Ιωάννη και την Αυγουστίνα, το γένος Μελισσουργού. Οι ευσεβείς γονείς του τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Από την παιδική του ηλικία εξέφρασε την έφεση και την αγάπη του προς τα ιερά και τα όσια. Ήταν φιλακόλουθος και διακονούσε πάντοτε στο ιερό τον παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος από τον Θεό να γίνει λειτουργός των Αγίων Μυστηρίων Αυτού μετείχε αδιάλειπτα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας με νηστεία, προσευχή και αγρυπνία.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του ήλθε με την μητέρα του και την αδελφή του στην Αθήνα, όπου έγινε προστάτης αυτών. Ενυμφεύθηκε, εχήρευσε όμως νωρίς. Η πρεσβυτέρα του απεβίωσε μόλις γεννήθηκε το παιδί τους, ο Γιαννάκης, που το μεγάλωσε μόνος.

Ο Κύριος δεν εβράδυνε να τον αναδείξει λειτουργό της Εκκλησίας Του και τον κατέστησε εύθετο και εύχρηστο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Χειροτονείται διάκονος στις 28 Ιουλίου του 1879 μ.Χ., στο ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας, και μετά από πέντε χρόνια, στις 2 Μαρτίου 1884 μ.Χ., χειροτονείται Πρεσβύτερος στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, στο Μοναστηράκι. Διακονεί στο ιερό θυσιαστήριο επί 50 χρόνια περίπου (1884 - 1932 μ.Χ.), στους ναούς και του Αγίου Παντελεήμονος, κοντά στον Ιλισσό ποταμό, και της ακόμη πτωχότερης και απόμερης τότε Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του λεγομένου «Κυνηγού», στη σημερινή οδό Βουλιαγμένης. Διακρίθηκε ως ο λειτουργικότερος ιερεύς, άνθρωπος προσευχής, του οποίου η ζωή υπήρξε και αναδείχθηκε συνεχής διακονία του Θυσιαστηρίου. Από «φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε στο ναό. Ήταν αφιλάργυρος κατά τον τρόπο και πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσύνης. Του αρκούσε για τροφή λίγο ψωμί και λίγα χόρτα, τα οποία συνέλεγε ο ίδιος, και κάποιες φορές, λίγο γάλα που του πρόσφεραν βοσκοί στην ερημική τότε περιοχή της ενορίας του. Αλησμόνητες παρέμειναν οι αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε στο ναό του Αγίου Ελισσαίου Αθηνών. Αναφέρονται και μαρτυρίες παιδιών, ότι τον έβλεπαν κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο να στέκεται υπεράνω της γης. Μαρτυρίες δε περιφανών λογίων, όπως του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και Αλέξανδρου Μωραϊτίδου, που έψαλλαν στις αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε, εξαίρουν τη σπάνια και αγία ιερατική αυτού προσωπικότητα.

Ο παπα- Νικόλας, ο λεγόμενος «απλός», ζούσε μέσα στη χαρά της Θείας Ευχαριστίας, την οποία τελούσε ανελλιπώς κάθε ημέρα, όπως την όριζαν οι λειτουργικοί κανόνες, και την παρέτεινε επί πολλές ώρες, για να έχει την πνευματική της απόλαυση. Πάντα ανταποκρινόταν στο γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα και ετελούσε πανηγυρικά το Μυστήριο της ελεύσεως και παρουσίας του Αναστημένου Κυρίου, που αποκαλύπτει τον εαυτό Του, όπως τότε στο Μυστικό Δείπνο. Η χαρά της Αναστάσεως, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευχαριστίας, γινόταν οντολογική αναψυχή και αγαλλίαση στον φλεγόμενο από θεία Αγάπη Γέροντα. Η μέθεξή του στην πασχάλια χαρά τον συνέπαιρνε. Δεν ήταν γι αυτόν ένα απλό εφημερικό καθήκον. Πρόφαση ήταν το επί ώρες παρατεινόμενο μνημόσυνο των ζωντανών και των κοιμηθέντων, από τον όγκο των σημειωμάτων που κρατούσε πάντα σ' ένα δισάκι. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να διακόψει ποτέ τη χαρά της Τράπεζας της Ευχαριστίας, τη θέα του Αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Ο αείμνηστος Γέροντας, αφού έφθασε στα 82 του χρόνια και έδωσε πρωτοφανή στον αιώνα μας μαρτυρία ουρανίων χαρισμάτων, οσιότητος, ταπεινώσεως, απλότητος, διακρίσεως, ελεημοσύνης, ασκήσεως και κατά Θεόν σοφίας, αφού εστάθηκε ο μοναδικός προστάτης χιλιάδων ορφανών και πτωχών και έφθασε στο ύψος θείας τελειότητος, εκοιμήθηκε οσίως εν ειρήνη το 1932 μ.Χ. και τον έθαψαν μπροστά στον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού.

Στις 29 Αυγούστου του 1992, τα ιερώτατα και θαυματουργά Λείψανα του Αγίου Νικολάου του Πλανά τοποθετήθηκαν σε ασημένια λάρνακα, που σήμερα βρίσκεται στο δεξιό κλίτος του Ιερού αυτού Ναού.

Η Αγία μας Εκκλησία ανεκήρυξε και επισήμως ως άγιο τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά κατά την 135 η Συνοδική Περίοδο (1991 - 1992 μ.Χ.) του Πανσέπτου Οικουμενικού Πατριαρχείου, με εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Νικοδήμου, και βεβαίως με την φροντίδα του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου κ.κ. Αμβροσίου.

Οι Ασματικές Ακολουθίες του Αγίου Νικολάου του Πλανά, οι οποίες ευρίσκονται σε λειτουργική χρήση, συντάχθηκαν από τον Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο, και από τον Αρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Λειμώνος Λέσβου.

Σύμφωνα με τον ιστοχώρο της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος η μνήμη του Αγίου ιερέως Νικολάου του Πλανά, τιμάται κατά την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου, δια μεταθέσεως εκ της κυριώνυμης ημέρας αυτού, ύστερα από απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Σύμφωνα όμως με τον ιστοχώρο της Ιεράς Μητρόπολης Παροναξίας ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς εορτάζει κατά την καθιερωμένη Πανήγυρη της 2ας Μαρτίου. Εάν όμως η ημέρα της Εορτής συμπίπτει κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τότε η Μνήμη του εορτάζεται κατά την επομένη Κυριακή. Εμείς καταχωρούμε προσωρινά την εορτή του Αγίου Νικολάου Πλανά στις 2 Μαρτίου μέχρι να εξακριβώσουμε την ημερομηνία της εορτής του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τᾶς τοῦ πλάνου παγίδας ἐκφυγῶν, ἱερώτατε, ἀπλανῶς ἐπορεύθης διὰ βίου, πατὴρ ἠμῶν, Νικόλαε ἀοίδιμε Πλανᾶ, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν, ἀγρυπνίαις καὶ νηστείαις, ἱερουργῶν ὁσίως τῷ Κυρίῳ σου. Ὅνπερ καθικετεύων ἐκτενῶς, Νάξιον ἱεράτευμα, πρέσβευε δωρηθῆναι καὶ ἠμὶν τὸ θεῖον ἔλεος.

Κοντάκιον
Ήχος βαρύς. Επί του όρους μετεμορφώθης.
Εν παντί έθνει, καιρώ και χρόνω Θεός αμάρτυρον ουκ αφήκεν Αυτού την θείαν δόξαν και την θειότητα τους δε όντας αγίους εν τη γη αυτού και Πλανάν τον Νικόλαον εδόξασε και ημίν εδωρήσατο πρεσβευτήν, πατέρα και θερμόν εν ανάγκαις αντιλήπτορα.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις, του Προδρόμου δούλος πιστός, των αγρυπνιών τε ο εργάτης ο θαυμαστός, χαίροις, εκκλησίας προφήτου Ελισσαίου το σέμνωμα και δόξα, πάτερ Νικόλαε!

Παλιότερες αναρτήσεις:

• Ο θαυματουργός φτωχόπαπας της Αθήνας
• ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ:Νικόλαος ὁ Πλανᾶς
• Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς: Ένας άγιος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση

Ευχαριστώ για το δημοσίευμα της ΕΣΠΕΡΙΝΗΣ (6 Μαρτίου 1932) τον αδελφό Αντώνη Π.

ΠΗΓΗ:http://www.saint.gr/3878/saint.aspx, http://trelogiannis.blogspot.com/2021/03/blog-post_98.html

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η εξομολόγηση του λήσταρχου Νταβέλη

Ο παπα-Νικόλας Πλανάς στην εποχή του λειτουργούσε σε δυο-τρία εκκλησάκια. Ο προφήτης Ελισσαίος,του ήταν πολύ αγαπητό. Φαίνεται πως η τελευταία εκκλησία που έκλεινε την πόρτα, για να μείνουν μόνοι οι Άγιοι στα εικονοστάσιά τους, ήταν του προφήτη Ελισσαίου.

Ο παπα- Νικόλας συντρόφευε τους Αγίους με τις προσευχές του, μέχρι να πέσει η βαθειά νύχτα. Έτσι, ένα απόβραδο, αφού άναψε την κανδήλα της παρακαταθήκης κι ενώ ακόμη δεν είχε δρασκελίσει την βορεινή πόρτα του ιερού βήματος, βλέπει να ανοίγη η μικρή πόρτα της εκκλησιάς, να κλείνη βεβιασμένα και ο αρχιληστής Νταβέλης, αρματωμένος σαν αστακούδι, να αμπαρώνη την πόρτα με σύρτες και με μάνταλα.

Ο παπάς μαρμάρωσε. Κοντανάσαινε. Και ο νους του ήρθε σε μεγάλη αμηχανία. Οι λογισμοί του είπαν: «Θα νομίζη ο καημένος πως οι άνθρωποι που με πλησιάζουν, μου αφήνουν χρήματα και ήρθε να με ληστέψη». «Κύριε, το τέλος μου εγγίζει: μη επιτρέψης να θορυβηθή η ψυχή μου».

Ο ληστής ξαρματώθηκε. Άφησε την πανοπλία του στα στασίδια και με βαριά βήματα προχώρησε στον ξαφνιασμένο παπά.

– Παπά- Νικόλα, ήρθα να εξομολογηθώ, να ξεκριματιστώ. Φόρεσε το πετραχήλι.

Στέλιος Κούκος: Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, Μια μαρτυρία που ξυπνά το φιλότιμο για εσωτερική πνευματική ζωή!

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Το πλήθος των αγίων γερόντων του 20ού αιώνα σκέπουν πολλαπλώς
την ζωή μας και στον 21ο αιώνα. Τόσο διά των ευχών και των ευλογιών τους -απότοκο της αγωνίας και της αγάπης τους για τον κόσμο- όσο και με την διδασκαλία τους που διασώθηκε σε διάφορα βιβλία.

Αλλά δεν ήταν μόνον η διδασκαλία τους η οποία είχε και έχει επίδραση στις ψυχές των ανθρώπων οι οποίοι αναζητούν πώς να τους «συναντήσουν» ακόμη και σήμερα, αλλά και οι πνευματικές εμπειρίες που έζησαν και φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο την θεία χάρη που γεύτηκαν που έγιναν μέτοχοί της.

Όλα αυτά, βεβαίως, οι ίδιοι δεν τα διαφήμιζαν, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τα εξομολογούνταν στους υποτακτικούς τους, είτε για να τους λύσουν κάποιες απορίες σχετικές με αντίστοιχες εμπειρίες δικές τους, είτε για να τους δείξουν τον σωστό ασκητικό δρόμο της χάριτος και να αποφύγουν πλανεμένες κακοτοπιές.

Ένας άλλος λόγος για τον οποίον μιλούσαν γι’ αυτές τις εμπειρίες χάριτος που έζησαν ήταν για να φιλοτιμήσουν τους υποτακτικούς τους ή ακόμη και για να τους ενισχύσουν τον αγώνα τους. Άλλωστε, όπως γράφει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, «Αγαπητοί, διότι γέγονα μωρός, ουχ υπομένω φυλάξαι το μυστήριον εν σιωπή, αλλά γίνομαι άφρων, διά την των αδελφών ωφέλεια»!

Ο σύγχρονός μας άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (1912-1998), τον οποίο γιορτάζουμε σήμερα και οι ψυχές μας αγάλλονται χαρά μεγάλη κι ας μην τον συναντήσαμε ποτέ, έζησε ανάλογες πνευματικές καταστάσεις και εμπειρίες και ήταν σε θέση να τις εκθέσει σε συνομιλητές του οι οποίοι είχαν τις προϋποθέσεις να τις καταλάβουν και να διδαχθούν από αυτές.

Συνέχεια εδώ
http://www.pemptousia.gr/?p=393574

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2024/02/blog-post_27.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Αγία Κυράννα, Φώτισε τα σκοτάδια των τουρκικών φυλακών της Θεσσαλονίκης και της τουρκοκρατίας!

Αγία Κυράννα. (λεπτομέρεια).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η Νεομάρτυρας, Αγία Κυράννα η οποία μαρτύρησε επί τουρκοκρατίας στα 1751 θα μπορούσε, ίσως, να καταταχθεί στους μεγαλομάρτυρες! Ο βίος της μας φανερώνει, πως πολλούς αιώνες μετά τους μεγάλους διωγμούς των πρώτων χριστιανικών αιώνων μια νέα γυναίκα άντεξε για πολλές μέρες τον συνεχή ομαδικό ξυλοδαρμό και τα βασανιστήρια χωρίς να αλλαξοπιστήσει.

Το τραγικό, μάλιστα, ήταν ότι οι βασανιστές της ήταν γενίτσαροι, δηλαδή, Χριστιανοί του παιδομαζώματος οι οποίοι αλλαξοπίστησαν. Ρωμηοί που εξέπεσαν της προγονικής αρχοντιάς και στράφηκαν εναντίον μιας τελείως ανυπεράσπιστης ομογενούς τους. (Ούτε οι γονείς της δεν τόλμησαν να παρακολουθήσουν την «δίκη» της).

Η αιτία της σύλληψης-απαγωγής της και η προσαγωγή της στο δικαστήριο ήταν ότι δεν ενέδωσε στο ερωτικό κάλεσμα ενός γενίτσαρου φοροεισπράκτορα για να τον παντρευτεί. Η νεαρή Κυράννα προτιμούσε να κρατήσει την πίστη της και όχι να γίνει πλούσια, υποχείρια του χρήματος και οθωμανή αρχόντισσα!

Την αρχοντιά την κουβαλούσε μέσα της, στην καρδιά, τον νου και την ψυχή της, στην πίστη της, εκεί που κατοικούσε ο δικός της έρωτας. Σταυρωμένος και αυτός!

Η σοφή Κυράννα, εκ Βυσσώκας της Μακεδονίας, σημερινής Όσσας που ανήκε στον νομό Θεσσαλονίκης (δήμος Λαγκαδά), αντιστάθηκε σε όλα τα είδη μεθοδεύσεων που επιστρατεύτηκαν για να της χαλάσουν την ψυχή και το είναι της. Για το είναι της ανησυχούσε η «ωραιοτάτη πάγκαλος» και όχι αν θα της χαλάσουν το σώμα, την ίδια της την ζωή. Κάπως έτσι πρέπει να το ένιωσε, αφού αντιστάθηκε μέχρι παραδόσεως της ψυχής της στον μεγάλο και πιο πολύτιμο και ακραιφνή της έρωτα.

Άγιος Παΐσιος: «Χέρια, πόδια στη δουλειά να δίνετε, καρδιά να μη δίνετε»

Τι εννοούσε ο Άγιος Παΐσιος, όταν το έλεγε αυτό; 

Γέροντα, τι εννοείτε, όταν λέτε: «Πόδια, χέρια στην δουλειά να δίνετε, καρδιά να μη δίνετε»;

Εννοώ να μη δίνετε καρδιά στα υλικά πράγματα. Είναι μερικοί που δίνονται ολόκληροι στα υλικά. Περνούν όλη την ημέρα με το να ασχολούνται πως θα κάνουν καλά μια δουλειά και δεν σκέφτονται καθόλου τον Θεό.

Να μη φθάνουμε εκεί. Να χρησιμοποιείτε τα χέρια και τα πόδια στην δουλειά, αλλά να μην αφήνετε τον νου σας να ξεφύγει από τον Θεό.Αν εφαρμόσεις αυτά, τότε θα έλθει η Χάρις Του Χριστού μας στον κατάλληλο καιρό πού Εκείνη γνωρίζει ότι πρέπει να σου δοθεί.

Μόνο, πού για να έλθει η Χάρις Του Χριστού σε εμάς, πρέπει κατά κάποιον τρόπο να «συγκινηθεί» ο Χριστός από την αγάπη μας, την καλοσύνη μας προς τούς άλλους και την ταπείνωσή μας,γιατί μόνον έτσι θα μας δώσει την Χάριν Του. Αλλιώς, ανώφελα θα γίνονται από εμάς οι προσευχές μας, οι παρακλήσεις μας, οι μετάνοιές μας, τα κομποσχοίνια, οι νηστείες μας, οι αγρυπνίες μας κλπ.

Η εκπομπή «Ορθόδοξος Λόγος» είναι αφιερωμένη στον Άγιο που θυσιαζόταν για όλους


Η ζωή τους αποτελεί εκπληκτικό πρότυπο αγώνα, ταπείνωσης και προσευχής υπέρ των αναγκεμένων, των νέων, των ασθενών και γενικώς κάθε πονεμένου ανθρώπου χωρίς να κάνουν καμία εξαίρεση.

ΑΓΙΑ ΑΝΥΣΙΑ, ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΝΕΑΝΙΚΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΑΒΗΜΑ

Του Στέλιου Κούκου 

Το μαρτύριο της Αγίας Ανυσίας.

Η Αγία Ανυσία είναι «μία από τις πιο συμπαθείς και αγαπημένες μάρτυρες της Θεσσαλονίκης» όπως γράφει ο Παναγιώτης Κίσσας στο «Αγιολόγιον της Θεσσαλονίκης». Και αυτό όπως φαίνεται να είναι πέρα για πέρα σωστό.

Παρ’ όλα αυτά, ο βίος της δεν ξεπερνά τις δύο παραγράφους στο πιο πάνω βιβλίο, ενώ στον «Μεγάλο Συναξαριστή της Εκκλησίας» μόλις μία. Πάντως μέσα σε λίγες λέξεις, ακόμη και στην μία παράγραφο, αποκαλύπτεται όλο της το μεγαλείο. Την γλυκύτητά της στην σχέση της με τον σωτήρα Χριστό, αλλά και την παλικαριά της για να υπερασπιστεί την σχέση της αυτή την οποία έχει θέσει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Την ζωή της όλη.

Άλλωστε, δεν πρόκειται απλά για μάρτυρα, αλλά για μία οσιομάρτυρα η οποία κερδίζει επάξια τον τίτλο αυτό από το ολοκληρωτικό δόσιμο της στο «σημείο αντιλεγόμενο» της εποχής της -εποχή διωγμού- τον Χριστό, αλλά και όλων των εποχών. Μέχρι σήμερα!

Τρανότερη απόδειξη γι’ αυτό ήταν η «απαλλαγή» της από τον οικογενειακό της πλούτο όταν έμεινε ορφανή. Και ας μην ήταν κάποιος άνθρωπος με λαϊκή καταγωγή που γνώριζε από στερήσεις και δυσκολίες. Καταγόταν από πλούσια, αρχοντική και ευγενή οικο­γένεια.

Είναι, φαίνεται, εποχή κατά την οποία η πίστη δεν ήταν απλά μια κληρονομική συνήθεια, αλλά θείος έρως. Και αυτό βιώνεται ή ακόμη και αποδεικνύεται τόσο με την επιλογή του οσιακού, δηλαδή ασκητικού τρόπο ζωής, αλλά και με το δόσιμο στο μαρτύριο όταν τον φέρουν οι περιστάσεις.

Έτσι και η αγία Ανυσία, μια Κυριακή ενώ πήγαινε να εκκλησιαστεί, όταν έφτασε στην Κασσανδρεωτική πύλη στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης δέχτηκε θρησκευτική πρόκληση από ένα στρατιώτη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Ο στρατιώτης αυτός ο οποίος έμαθε για την ζωή και τις πεποιθήσεις της της ζήτησε να θυσιάσει στους θεούς.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΙΜΟΒΟΡΟ ΕΞΩΜΟΤΗ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛ

Σύγχρονη εικόνα από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη οι «Άγιοι του Αγίου Όρους» των εκδόσεων Μυγδονία.

Από Στέλιο Κούκο

Το 1822 ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Αμπντούλ Ρομπούτ πασάς (Μεχμέτ Εμίν Αμπτούλ Εμπού Λουμπούτ) κατευθύνθηκε με μεγάλο στρατό μέσω της Κασσάνδρας προς το Άγιον Όρος και στρατοπέδευσε στην Κουμίτσα, δηλαδή λίγο έξω από τα σύνορά του. Oι αγιορείτικες μονές είχαν εμπλακεί στην επανάσταση της Χαλκιδικής του 1821 η οποία έληξε με την μάχη της Κασσάνδρας στις 30 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς με πανωλεθρία των Ελλήνων επαναστατών, αλλά και και ωμότητες εναντίον του άμαχου πληθυσμού.

Ο πασάς ο οποίος καταγόταν από την Γεωργία ήταν παιδί ιερέα και εξώμοσε μετά την απαγωγή του και την πώλησή του σε οθωμανούς. Από τα σύνορα της αγιορειτικής πολιτείας ζήτησε να παρουσιαστούν μπροστά του όλοι οι ηγούμενοι των μονών του Άθω για να του εκφράσουν την μεταμέλειά τους, διαφορετικά θα καταλάμβανε τον Άγιον Όρος και θα κατέστρεφε τα μοναστήρια.

Οι ηγούμενοι των Ιερών Μονών είχαν πληροφορηθεί πως ο τούρκος διοικητής είχε σκοπό να τους θανατώσει και γι’ αυτό έστειλαν αντιπροσώπους τους. Αυτό έγινε, μάλλον, για να κερδίσουν χρόνο. Ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου επέλεξε ως εκπρόσωπο του τον γεωργιανό ιερομόναχο, π. Ιλαρίωνα (1776-1864), στον οποίο του εξήγησε και το πόσο επικίνδυνη ήταν η αποστολή αυτή. Ο π. Ιλαρίωνας θεώρησε πως αυτό ήταν και μια κατάλληλη ευκαιρία να μαρτυρήσει για τον Χριστό.

Εν τω μεταξύ είχε ετοιμαστεί και η αναχώρηση όλων των αγιορειτών πατέρων από τα μοναστήριαά τους μαζί με τα πολύτιμα και άγια κειμήλια. Αυτό, βεβαίως, θα επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την τύχη των αντιπρόσωπων των μονών που θα πήγαιναν για να συναντήσουν τον τούρκο διοικητή.

Όταν έφτασαν μπροστά στον πασά οι αντιπρόσωποι του έδωσαν μία επιστολή της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους στην οποία αναφέρονταν ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι κάθε μονής. Διαβάζοντας ο πασάς το όνομα του π. Ιλαρίωνα, ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο Γεωργιανός με τον οποίο άρχισε να διαλέγεται στα γεωργιανά. Κατά τη συζήτησή τους ανακάλυψε πως ζούσε σε κοντινή πόλη από την δική του.

Αγία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη, Αγίασε και μυρόβλυσε «εξόριστη» στην κεντρική λεωφόρο της πόλης!

Αγία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη, Μυροβλύτισσα και Θαυματουργός.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους του 20ού αιώνα ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι γράφει πως όποιος λύσει το πρόβλημα του ανθρώπου θα λύσει και το πρόβλημα της κοινωνίας. Ο ίδιος, βεβαίως, γνώριζε πως το πρόβλημα αυτό είχε λυθεί, αλλά το έθετε ως υπόθεση εργασίας γράφοντας για το θέμα «Το κοινωνικό πρόβλημα στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία»*.

Το πρόβλημα του ανθρώπου, ή ακόμη και το πρόβλημα άνθρωπος, έχει λυθεί με την Ανάσταση του Χριστού! Η άκρα ταπείνωση και η σταυρωμένη αγάπη του μοιάζουν να είναι η μόνη οδός, η αλήθεια και η ζωή!

Και να και ‘μείς φτάνουμε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για να δούμε πώς ασκήθηκε η Αγία Θεοδώρα (812-892) η οποία έγινε παράδοξο θέαμα ανάμεσα στις συμμονάστριες της, αλλά και τους συμπολίτες της. Και σίγουρα και στους αγγέλους, όπως φαίνεται και από το συναξάρι της. Το μοναστήρι το οποίο μόνασε βρίσκεται ανάμεσα στις οδούς και πλατείες Αριστοτέλους και Αγίας Σοφίας και τις οδούς Εγνατίας και Τσιμισκή και τότε ήταν αφιερωμένη στον Πρωτομάρτυρα Άγιο Στέφανο.

Η αγία καταγόταν από την Αίγινα, αλλά είχε μετακομίσει με τον σύζυγό της στην Θεσσαλονίκη ένεκα των συχνών βαρβαρικών επιδρομών στην ευρύτερη περιοχή. Οι Θεσσαλονικείς γνώριζαν την αρχοντική της θέση μέσα στην τοπική κοινωνία πριν πεθάνει ο σύζυγος της και έτσι όταν την έβλεπαν να περνά ανάμεσά τους και από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, «βαστάζουσα ή ξύλα ή τροφάς και ό,τι άλλο εις τον ώμον», της έκαναν παρατηρήσεις για «να μη καταφρονή τοσούτον την ευγένειαν του γένους της»!

Οι συμπολίτες της θεωρούσαν πως όλα αυτά δεν ήταν για την αρχοντιά και την τάξη της από την οποία έμοιαζε να έχει εκπέσει και πως δεν άξιζε να ταπεινώνεται ή ακόμη και να εξευτελίζεται τόσο, λόγω της μοναχικής πολιτείας που επέλεξε. Όσο για την περιούσια της φρόντισε να την διαμοιράσει η ίδια στους φτωχούς όταν πήγε στο μοναστήρι (837) που είχε ηγουμένη την ομολογήτρια Άννα. (Ομολογήτρια την περίοδο της εικονομαχίας).

Συνέχεια εδώ
https://agiatheodora.gr/agia-theodora-i-en-thessaloniki-agiase-kai-myrovlyse-exoristi-stin-kentriki-leoforo-tis-polis/


ΠΗΓΗ: https://ologiomofeggari.blogspot.com/2023/12/blog-post_12.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Άγιος Ιλαρίων ο Ίβηρας ο εν Θεσσαλονίκη: Ο παρεπηδημών θαυματουργός παιδαριογέροντας στην Θεσσαλονί­κη και η απαγωγή του λειψάνου του!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Άγιος Ιλαρίων ο Ίβηρας ο εν Θεσσαλονίκη (822-875).

Τα παραμύθια της καθ’ ημάς Ανατολής με τους ποικίλους ήρωες και τις περιπέτειες τους από τόπο σε τόπο, σε γεμίζουν με θάμβος για την γενναιότητα τους, την αξιοσύνη τους την εφευρετικότητά τους και την ικανότητά τους να ξεπερνούν τις ποικίλες δυσκολίες για να φτάσουν στον τελικό τους στόχο τους.




Κάποια συναξάρια περιέχουν πολλά τέτοια στοιχεία, μόνον που πρόκειται για αληθινές ιστορίες που ενίοτε μοιάζουν και με κινηματογραφικά σενάρια λόγω της ποικίλης πλοκής τους ή ακόμη και τις ανατροπές τους. Αλλά πέραν από την κινηματογραφική παρακολούθηση τους που γίνεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το συναξάρι σου προσφέρει παραμυθία, όπως η αρχαία τραγωδία την κάθαρση. Η παραμυθία, όμως, είναι πέραν από την κάθαρση, αφού μοιάζει ο ίδιος ο άγιος στέκεται δίπλα σου και να σου μεταγγίζει την χάρη του ή ακόμη να σε κοιτά κατάματα και να δρα επάνω σου καταλυτικά, προσφέροντάς σου αναγεννητική παρηγοριά.


Η ιστορία του αγίου Ιλαρίωνα του Ίβηρα (822-857), δηλαδή του Γεωργιανού, αλλά και Θεσσαλονικιού, αφού έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Θεσσαλονίκη, έχει μια τέτοια ατμόσφαιρα περιπέτειας με όλο το θάμβος του παραμυθιού της Ανατολής και, βεβαίως, της παραμυθίας που προσφέρουν τα συναξάρια.


Άλλωστε ο ίδιος μπήκε σε μοναστήρι σε ηλικία έξι χρονών και στα 14 του έγινε ασκητής και ερημίτης. Και μάλιστα τόσο πρόκοψε που τον εκτίμησαν και οι λοιποί ερημίτες και σύντομα μαζεύτηκαν γύρω του 11 υποτακτικοί. Λίγο αργότερα άρχισαν να προσέρχονται για να λάβουν παρηγοριά και πνευματικές οδηγίες πλήθος ανθρώπων απ’ όλη την Γεωργία.

Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Του Στέλιου Κούκου 

Οι μάρτυρες Αγία Θεσσαλονίκη, Αύκτος και Ταυρίων. Μικρογραφία από το Μηνολόγιο Βασιλείου.

Είναι γνωστόν πως η Θεσσαλονίκη ονομάζεται πόλη των αγίων. Θα μπορούσε, όμως, κάποιος να την ονομάσει και αγία πόλη; Αγία Θεσσαλονίκη; Και έτσι να δηλώνεται και να περιέχεται στην ονομασία αυτή το σύνολο όλων των αγίων της; Της μαρτυρικής και οσιακής ζωής που έζησαν κάτοικοί της ή ακόμη των αγίων που συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως μαζί της;

Προφανώς!

Και να, όμως, που υπάρχει και μια αγία με το όνομα αυτό που έμμεσα, πλην σαφώς, μοιάζει να εκπροσωπεί τον όλο συλλογικό άγιο χαρακτήρα της πόλης που προδιαγράφουν οι άγιοι της.

Η μάρτυρας, λοιπόν, Αγία Θεσσαλονίκη μας «βγάζει» από το δίλημμα. Η ίδια, μάρτυρας των πρώτων χριστιανικών αιώνων, «ανέλαβε» να δηλώνει εσαεί την «συσσωρευμένη» αγιότητα της πόλης και από πολύ νωρίς να προδιαγράφει και την χριστιανική αγία εξέλιξη της αγίας πόλης Θεσσαλονίκης.

Να προφητεύει, δηλαδή, διά του ονόματος της πως τα χώματα και ο αέρας της πόλης θα εξαγιαστούν! Και αυτό, βεβαίως, άρχισε να γίνεται πριν από το μαρτύριο της αγίας. Αρχικά με τα βήματα και το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην Μακεδονία και την Θεσσαλονίκη και στην συνέχεια με τα αίματα των μαρτύρων της και ιδιαίτερα του φιλόπολη προστάτη, πολιούχου της Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη και όλων των άλλων αγίων της.

Έτσι, και μόνον στο άκουσμα του ονόματός της αγίας μάρτυρος Θεσσαλονί­κης μοιάζει να φανερώνεται ο ουσιαστικός, εσωτερικός και διαχρονικός χαρακτήρας της πόλης, κάτι που αποτελεί και μία προσωποποίηση των ευλογημένων σώψυχων της.

Ο μεγαλομάρτυρας της αγάπης Άγιος Νεκτάριος μας πρόσφερε αύρες αίγλης αθανασίας και νιότης!

Στέλιος Κούκος

Ο άγιος Νεκτάριος (με το εγκόλπιο) κατά την ημέρα της χειροτονίας του σε Μητροπολίτη Πενταπόλεως (1889-1890).

 Στο κέντρο (καθιστός) ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Σωφρόνιος Δ’ (1798-1899). Μια άγνωστη φωτογραφία του αγίου που παρουσίασε πρόσφατα η Αγιορειτική Φωτοθήκη.

Ο μακαριστός και επί χρόνια εφησυχάζων και παρεπιδημών στην Ελλάδα, μετά την εκδίωξη του από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, Επίσκοπος Πενταπόλεως κυρός Νεκτάριος (1846-1920) με έναν καταιγισμό θαυμάτων μετά την οσιακή του κοίμησή «επέβαλε» την αγιοκατάταξή του!

Ένα απέραντο οδοιπορικό θαυμάτων ήταν η θεαματική του πορεία μέχρι την καταγραφή του στις αγιολογικές σελίδες της Εκκλησίας!

Και, βεβαίως, πίσω από όλα αυτά τα θαυμαστά και παράδοξα γεγονότα υπήρχε μέσα στις προσωπικές του σελίδες μια αθέατη μαρτυρική πορεία υπομονής και συγχωρητικότητας, δηλαδή κραταιάς έως θάνατον αγάπης απέναντι σε έναν αντίστοιχο καταιγισμό διαβολών, δυσφήμισης, συκοφαντίας, συστηματικής προσπάθειας ηθικής και ψυχικής εξουθένωσής του!

Ένας νεομάρτυρας της αγάπης που βίωσε τον διασυρμό καθ’ όλον τον βίο του, μέχρι και λίγο πριν από την κοίμησή του στα χέρια ενός αδιάκριτου, άδικου, στυγερού ανακριτή! Και αυτό, σίγουρα, δεν ήταν το χειρότερο…

Η επίσημη αγιοκατάταξη του νεομάρτυρα της αγάπης αγίου Νεκταρίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 5 Νοεμβρίου του 1961 επί πατριαρχίας Αθηναγόρα. Όπως πάντα, όμως, η αγιότητά του έγινε πρώτα πεποίθηση και βίωμα των πιστών.

Θα λέγαμε ακόμη και των «αδιάφορων» τους οποίους ο ίδιος ο άγιος με την άπειρη παρρησία και χάρη που αξιώθηκε, ήξερε να τους προσεγγίζει στις πιο δύσκολές τους στιγμές και αφού τους συστηνόταν τους έκανε καλά και τους γλύτωνε από ένα σωρό ασθένειες ή και αναποδιές! Ακόμη και από ναυάγια σε μανιασμένες θάλασσες ως άλλος άγιος Νικόλαος!

Μετά την θριαμβευτική του αγιοκατάταξη καθιερώθηκε στις εκκλησίες ένας νέος, σχεδόν, τύπος αγιογραφίας με τον ίδιο τον άγιο χωρίς την αρχιερατική του στολή και τα ποικίλα χρώματα με τα περίτεχνα μοτίβα, αλλά με το μαύρο ράσο, το καλυμμαύχι και το επανωκαλύμμαυχό του.

Στέλιος Κούκος, Αγία Γαβριηλία, Από το «Σπίτι των Αγγέλων» στην οικία των Αγίων του Ουρανού!

Αγία Γαβριηλία (1897-1992).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η Μοναχή Γαβριηλία (Παπαγιάννη), η Κυρά του «Σπιτιού των Αγγέλων» των Αθηνών τοποθετήθηκε αισίως στην Οικία των Αγίων του Ουρανού. Μεταξύ των αγίων κι αυτή ως αγία ψυχή και η ίδια! Κάτι που μπορούν να μαρτυρήσουν και να διαβεβαιώσουν όσοι την γνώρισαν εν ζωή, όσοι βρέθηκαν κοντά της σε δύσκολες στιγμές για τους ίδιους, για την οικογένειά τους, για συγγενικά πρόσωπα, φίλους, γνωστούς!

Και μάλιστα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης! Έτσι, το άκουσμα της αγιοκατάταξης της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο μοιάζει να μας φέρνει τον ουρανό ακόμη πιο κοντά μας!

Η αγία Γερόντισσα, αδελφή Γαβριηλία γνώριζε να συμπαραστέκεται στους ανθρώπους όποιος και να ήταν και όχι να στέκεται απέναντί τους, όπως κάνουμε όλοι εμείς. Προσέφερε συμπαράσταση όχι εκ του κόσμου τούτου, αλλά με περισσή ευγένεια, διάκριση και αγάπη και σύμφωνα με την αγιοπνευματική της κατάρτιση και προσωπική παράδοση σ’ αυτήν. Έμπρακτη και διά των χαριτωμένων χεριών της τα οποία «μιλούσαν» και χάριζαν ευεξία ως θαυματουργός φυσιοθεραπεύτρια και διά των λόγων της που στήριζαν και κατεύθυναν ψυχές!

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν μια στιχομυθία της με τον γνωστό ρώσο συγγραφέα και θεολόγο Νικόλαο Ζερνόφ. Όταν ο τελευταίος έμαθε πως η Αυρηλία, όπως ήταν το βαφτιστικό όνομα της αγίας Γαβριηλίας, θα σπουδάσει ποδολογία την ρώτησε γιατί διάλεξε αυτήν την επιστήμη και όχι Θεολογία με την οποία θα μπορούσε να μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων.

Και αυτή του απάντησε: «Through the feet to the heart…». Δηλαδή, «Μέσω των ποδιών στην καρδιά».

Είκοσι, όμως, χρόνια μετά είπε στον ίδιο: «Νίκολας, εκείνα που έκανα, πάνε πια. Τώρα πάω κατ’ ευθείαν στην καρδιά»! Όπως φαίνεται η ποδολογία και η φυσιοθεραπεία ήταν και αυτά μια άσκηση στην αγάπη. Μια κλίμακα, σκάλα από τα κάτω άκρα προς την καρδιά του ανθρώπου!

Σήμερα όλοι μαζί χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε με τα πάντων των Αγγέλων, συν πάσι τοις Αγίοις και με όλη την Εκκλησία για την αγιοκατάταξη της νέας αγίας μας, αγίας Γαβριηλίας!

Ακόμη, λοιπόν, μια νίκη στον θάνατο, ακόμη μια νίκη και επικράτηση της ζωής, της θυσίας και της αγάπης!

Ακόμη μια απόδειξη Ανάστασης!

Κάθε άγιος αποτελεί μια τέτοια μαρτυρία, μια ευρεία νίκη και όχι μερική και κυρίως μια φανέρωση και αποκάλυψη! Η προσωποποίηση της Ανάστασης, αν όχι η «επανάληψή» της μέσα στον κόσμο και τον χρόνο μας!

Συνέχεια εδώ:
http://www.pemptousia.gr/?p=383436

Κοσμάς ο Αιτωλός. (*)

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Στο εξαιρετικά σημαντικό και διαφωτιστικό βιβλίο «Κοσμάς ο Αιτωλός» του Φάνη Μιχαλόπουλου περιγράφεται διεξοδικά γιατί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ή Πατροκοσμάς πέρασε στην Ελληνική Ιστορία σαν ο Ελληνορθόδοξος ιερομόναχος, ιερομάρτυρας, ισαπόστολος, θαυματουργός, διαφωτιστής, εθνεγέρτης και «άγιος της Κλεφτουριάς» που στη διάρκεια της τουρκοκρατίας ίδρυσε 250 σχολεία μέσα σε μόλις δεκαέξι χρόνια.

Ένας από τους κυριότερους σκοπούς αυτής της μεγάλης προσωπικότητας του Ελληνισμού υπήρξε «η σπουδή της ελληνικής γλώσσας και η ισχυροποίηση των ασθενών εθνολογικώς και γλωσσικώς διαμερισμάτων της εθνότητας, ιδίως των βορειότερων». Η πίστη του λαού σ΄ αυτόν ήταν τόσο δυνατή που όταν κηρύχτηκε η Επανάσταση του 1821 ακούγονταν το περίφημο δίστιχο: «Βόηθα μας Άγιε Γιώργη και συ Άγιε Κοσμά / να πάρουμε την Πόλι και την Αγια Σοφιά».

Αυτοί που τον εχθρεύονταν και τον πολεμούσαν δεν ήταν όμως μόνο οι Τούρκοι κατακτητές αλλά και Ενετοί, Εβραίοι, αλλά και κοτζαμπάσηδες της περιοχής όπου έδρασε. Μαζί του είχε όμως χιλιάδες πιστούς Χριστιανούς, ακόμα και Μουσουλμάνους.

Στέλιος Κούκος: Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Η αγωνία της Μετάστασης

Άγιος Ιωσήφ (1897-1959).

Ο όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής έζησε ως στρουθίον μονάζον στον Άθωνα. Ίσως και ως όρνεο. Έχουμε πολλά παραδείγματα τα οποία δικαιολογούν τον τελευταίο χαρακτηρισμό. Τόσο ως προς τον τόπο κατοικίας και τρόπο διαβίωσής του όσο και της ένδυσης και της υπόδησης του. Δηλαδή κουρέλια για ενδύματα και κάθε έλλειψη υπόδησης. Τουλάχιστον, για κάποια χρόνια. Και μάλιστα χειμώνα, καλοκαίρι, ακόμη και εν μέσω μεγάλου ύψους χιονιών.

Με μόνη και μόνιμη συναναστροφή τον αντίστοιχης ασκητικής βιοτής συνασκητή του Γέροντα Αρσένιο Σπηλαιώτη. Και να η φωλιά των στρουθίων ή και ορνέων του Αθωνα! Ασκητές εν σπηλαίω.

Και στις φωλιές αυτές θα γεννηθεί μέσα στην καρδιά των δύο αυτών Μοναχών ως παιδίον νέον η Θεία Χάρις και θα ζήσουν μαζί της σ’ ένα αέναο ταξείδι ζωής και περιπέτειας για την διαρκή συμβίωση μαζί της.

Μέχρι να βγάλουν φτερά, για να γίνουν επίγειοι άγγελοι και να απογειωθούν!

Και για να μπορέσουν, συνάμα, ως κλώσες να περιβάλλουν και να αγκαλιάσουν κάτω από τα φτερά τους όσους θέλουν να ζήσουν κάτι από την δική τους ζωή. Την ζωή της Θείας Χάριτος. Εκείνους που θα ήθελαν να ακολουθήσουν τα δικά τους βήματα, προσπαθώντας και αυτοί να ζήσουν χωρίς το υλικό βάρος των παθών, ως μια πρώτη απογείωση!

Στέλιος Κούκος: Άγιος Παΐσιος, Μείνε πάντα μαζί μας!

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Συμπληρώνονται σήμερα 29 χρόνια από την κοίμηση του αγίου Παϊσίου, ενός από τους σημαντικότερους αγίους του 20ού αιώνα!

Οι νέοι άγιοί μας με την μεγάλη τους αγάπη και την ταπείνωσή τους κράτησαν σε πολλές περιπτώσεις στα χέρια τους ως γίγαντες τον ελληνισμό και την οικουμένη ολόκληρη.

Για τους δύο αυτούς ισχυρισμούς θα δούμε, αμέσως, δύο παραδείγματα, ενώ όπως θα φανεί από την διήγησή τους, τα χέρια που υψώνονται ως δέηση στον Θεό μοιάζει να μπορούν σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος απ’ ότι όλοι μαζί οι αθλητές της άρσης βαρών!

Ας δούμε πρώτα για την προσφορά των αγίων στον ελληνισμό και ιδιαίτερα του αγίου Παϊσίου ο οποίος «εμπλέκεται» στο παράδειγμα αυτό:
[Μαρτυρία Α. Μ.*]: Μια μοναχή της Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής μού αποκάλυψε τα εξής:
Κάποια στιγμή, είδαμε τον Γέροντα [άγιο Παΐσιο] πολύ χαρούμενο.
Εκεί που καθόταν, άρχισε ξαφνικά να χοροπηδά σαν μικρό παιδί, χαμογελώντας ολόκληρος. Οι αδελφές, προβληματιστήκαμε και παραξενευτήκαμε. Καμία άλλη φορά δεν τον είχαμε δει σε τέτοια κατάσταση.

Τον ρωτήσαμε με απορία πού οφειλόταν αυτή η στάση του, και εκείνος απάντησε:
- Να βλέπατε τι μεγάλο καλό μας έκανε η Παναγία μας!

Και δώσ’ του να χοροπηδάει.
- Ο Άγιος Θεός, συνέχισε, είχε πάρει μια επώδυνη απόφαση εναντίον όλων μας, για την απιστία μας, και η Παναγία κατόρθωσε με τις πρεσβείες Της να αλλάξει το σχέδιο Του!

Στέλιος Κούκος: Άγιος Σωφρόνιος , Ένας χαρισματούχος πνευματικός καλλιτέχνης του θείου κάλλους!

Άγιος Σωφρόνιος Αθωνίτης και του Έσσεξ (1896-1993)

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

30 χρόνια από την κοίμησή του

Έφτασε, σήμερα, η όμορφη μέρα της γιορτής του νέου αγίου μας, αγίου Σωφρονίου του Αθωνίτη και του Έσσεξ ο οποίος αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση στο θαυμαστό σύγχρονο αγιολόγιο της Εκκλησίας!

Ένας νέος άγιος ο οποίος με «εφαλτήριο» το Περιβόλι της Παναγίας βρέθηκε στην καρδιά του Δυτικού πολιτισμού ως ορθόδοξος Γέροντας, μεταδίδοντας στην οικουμένη τις αθωνικές θείες αύρες του Γέροντά του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτη.

Και μετά και ο ίδιος ως γνήσιος άγιος Γέροντας με την συγγραφή πολλών βιβλίων, καρπό και των δικών του πνευματικών εμπειριών, τροφοδότησε με ορθόδοξα βιώματα πλήρη χάριτος τις ανήσυχες ψυχές που αναζητούσαν από κάπου να πιαστούν, λίγα ψίχουλα αγάπης και χαράς από το τραπέζι της πίστης.

Και δεν ήταν μόνον οι ορθόδοξοι Ρώσοι, Έλληνες ή άλλων εθνικοτήτων οι οποίοι αναπαύτηκαν από τον λόγο του, αλλά και πολλοί άνθρωποι άλλων δογμάτων, διαφορετικών παραδόσεων και θρησκειών. Πράγματι ήταν οικουμενικός!

Άλλωστε και ο ίδιος δεν απευθυνόταν μόνο στους «δικούς του» γιατί όπως έλεγε:
«Δεν είμαι ούτε Έλλην ούτε Ρώσος, είμαι Αγιορείτης».

Και γι’ αυτό και ο λόγος του ήταν απόλυτα βιωματικός. Δηλαδή ό,τι έγραφε, ό,τι έλεγε ήταν καταστάσεις που ο ίδιος έζησε και δεν ήταν εγκεφαλικές γνώσεις, αλλά εμπειρίες χάριτος!

Ο Σεργκέι Σεμιόνοβιτς Σάχαρωφ, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου Σωφρονίου, ήταν ένας ευαίσθητος και επιδέξιος καλλιτέχνης, ο οποίος μαθήτευσε πλάι στον μεγάλο ζωγράφο και θεωρητικό της σύγχρονης τέχνης Καντίσκι στην Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας.

Προς Θεού, όχι αεροστεγείς!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου, 

Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής

Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στην χριστιανική αφήγηση αυτή η θεϊκή υπόσταση: ως κάποιος που βρίσκεται παντού, γεμίζει τα πάντα, χαρίζεται σε όλους, αγγίζει όλους, μα… δεν αρπάζει κανέναν!

Παρόν παντού, κι ωστόσο μάστορας στην έκπληξη! Ίσως ακούγεται παράδοξο αυτό, γιατί κάτι που ήδη βρίσκεται εδώ, δεν αποτελεί έκπληξη! Μα ακριβώς αυτή η παραδοξολογία θέλει να δείξει πως για την πίστη το Πνεύμα δεν είναι μια απρόσωπη απεραντοσύνη (όπως είναι π.χ. το πέλαγος ή η ατμόσφαιρα ή η βαρύτητα), αλλά μια απεραντοσύνη με προσωπικότητα. Όχι δηλαδή ως κάτι που απλώς υπάρχει, αλλά ως κάποιος που δρα και επιθυμεί και αποζητά με κάθε άνθρωπο σχέση προσωπική. Γι’ αυτό άλλωστε είπα πως δεν αρπάζει κανέναν. Δεν είναι ούτε σαν τον τυφώνα που σαρώνει, ούτε καν σαν τον αέρα που τον εισπνέεις υποχρεωτικά. Είναι, θα έλεγα, ο μόνος άνεμος που θέλει τη συγκατάθεσή μου για να περάσει στα πνευμόνια μου.

Είναι μάστορας στην έκπληξη, γιατί φέρνει απρόσμενες προοπτικές, οι οποίες δεν μπορούν να γεννηθούν από τη νομοτέλεια της φύσης και από την εντελέχεια του κόσμου. Χαρίζει στο σύμπαν δυνατότητες τις οποίες αυτό δεν τις έχει από μόνο του. Το προσκαλεί δηλαδή σε έναν νέο τρόπο ύπαρξης, όπου τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει ο θάνατος. Είναι ο τρόπος ύπαρξης μιας συντροφιάς η οποία δονείται από την αγάπη, δίχως λήξη και δίχως πλήξη. Γιατί καθένας της συντροφιάς κινείται αδιάκοπα με πόθο προς τους άλλους, και ποτέ όλοι τους δεν γίνονται πολτός, ούτε κονιορτός. Τη συντροφιά αυτή οι χριστιανοί την λένε Αγία Τριάδα.

Θάνατος είναι το βιολογικό τέρμα, θάνατος είναι και η μισαλλοδοξία, θάνατος και οι μικροί ή μεγάλοι ολοκληρωτισμοί. Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν φυσά στα μάτια για να καθαρίσει τη ματιά, φυσά στην καρδιά για να την αποτοξινώσει, φυσά απελευθέρωση, φυσά ώστε η ζωή να γίνει κοινωνία με την ουσιαστικότερη έννοια του κοινωνείν: ολόκληρη η ζωή να είναι ολονών, κι όχι να κατακερματίζεται σαν λεία που την μοιράζονται μεταξύ τους πειρατές. Και κάθε εταίρος αυτής της ζωής να είναι πρόσωπο διαφορετικό και μοναδικό, μα όχι μοναχικό – σαν τη συντροφιά που προανέφερα δηλαδή.