Αντώνιος Παπαγιάννης*
Κρατώ στα χέρια μου ένα μεγάλο σύγχρονο σύγγραμμα ανατομικής και διαβάζω την αναλυτική περιγραφή της μικροσκοπικής δομής των αισθητηρίων οργάνων, που μόνο γενικά και αόριστα θυμόμουν από τις φοιτητικές μου μέρες, και που τόσο έχει αναθεωρηθεί σε βάθος και πλάτος στις δεκαετίες που πέρασαν από τότε. Τα μεγέθη είναι, στην κυριολεξία, ασύλληπτα (το δέκατο του χιλιοστού και του γραμμαρίου θεωρούνται ‘μεγάλα’ όταν περιγράφουμε π.χ. το πάχος του αμφιβληστροειδούς ή τα οστάρια του αυτιού). Η συναρμογή και η αρμονική σύμπραξη των μικροσκοπικών αυτών δομών είναι θαυμαστή, αν σκεφθεί κανείς ότι, μαζί με μύριες άλλες, λειτουργούν αδιάλειπτα και χωρίς να αντιλαμβανόμαστε καν την ύπαρξή τους για μια ολόκληρη ζωή. Μόνο όταν κάτι χαλάσει συνειδητοποιούμε ότι υπήρχε και δούλευε για μας. 
