«Θυμούμαι πολύ ζωηρά – θα ήμουν μόλις επτά χρονών – κάποιο απόγιομα στις πέντε με έξι η ώρα στον κήπο μας, ξαναβλέπω τον εαυτό μου να σταματά, να στρέφει τα μάτια στον ουρανό, και να καταριέται το Θεό που μ’ έφερε σ’ αυτόν τον κόσμο ολομόναχο. Κι αυτό, παρόλο που ήμουν κάθε άλλο παρά μόνος, αφού είχα έναν αδελφό αρκετά μεγαλύτερο από μένα και τρεις αδελφές. Ή πάλι θυμούμαι πως περπατώ μικρό παιδί, Φλεβάρη μήνα στον αδειανό δρόμο της παραθαλάσσιας επαρχιακής πόλης, όπου μέναμε, κυνηγώντας πεταμένες εφημερίδες που τις έσερνε ο άνεμος».
Ένα τόσο υπαρξιακά μοναχικό, τόσο ονειροπόλο, τόσο απεγνωσμένο παιδί, τόσο διαφορετικό από τα συνομήλικά του ακόμα κι από τα ίδια του τ’ αδέλφια δεν θα μπορούσε παρά να έχει ένα τόσο εφήμερο πέρασμά από αυτόν τον κόσμο – αν και φρόντισε να μας αφήσει έξι νουβέλες, αφηγήματα, παράξενες ιστορίες – όπως και να τα πεις, μια ποιητική συλλογή, αλλά κυρίως έναν θησαυρό κυριολεκτικά επιστολών αυτοβιογραφικού χαρακτήρα και παραπονιόταν όταν δεν ελάμβανε τις απαντητικές που περίμενε [από τον επιστήθιο φίλο του και πατριώτη ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο τον οποίο είχε κατακλύσει με επιστολές και γράμματα].
