Του Δημήτρη Τσίρκα
Σαν σήμερα ο Ιησούς εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, όπου τον υποδέχτηκαν με βάγια – κλαδιά από φοίνικα, μυρτιά και δάφνη.
Εμάς, πάλι, μόνο κάτι φτωχές παπαρούνες μας υποδέχτηκαν. Δηλαδή δεν μας υποδέχτηκαν ακριβώς, εμείς πήγαμε και τις βρήκαμε.
Σαν τη Βιρτζίνια Γουλφ που ξεκινά το μυθιστόρημά της βάζοντας την Κυρία Νταλογουέι να λέει ότι θα αγοράσει μόνη της τα λουλούδια – μια καθημερινή τελετουργία που παραπέμπει στο εφήμερο της ζωής.
Μήπως όμως και στον Σαίξπηρ, τα λουλούδια δεν γίνονται μια συμβολική γλώσσα που σωματοποιεί τη σιωπή και τον πόνο;
Η Οφηλία (Άμλετ) στη σκηνή της τρέλας μοιράζει άνθη στους παρόντες για να μεταφέρει τα συναισθήματά της, τα οποία η ψυχική ταραχή δεν της επιτρέπει να εκφράσει με λόγια:
Δενδρολίβανο για τη μνήμη, μαργαρίτες για την αθωότητα, βιολέτες για την πίστη, ραδίκια και μαϊντανό για την πικρία και το πένθος. Παπαρούνες δεν είχε.
