Η λατρεία του καθρέφτη ή Περί του συλλείτουργου των αρχιερέων στο μητροπολιτικό θέαμα των ονομαστηρίων

Του Μάνου Λαμπράκη 

Δεκαεπτά αρχιερείς. Άμφια, εξαπτέρυγα, φωτοστέφανα χωρίς αίμα. Μια Εκκλησία που τιμά όχι τον Σταυρό, αλλά το αξίωμα, όχι την αγιότητα, αλλά την επανάληψη του θεσμικού εαυτού της. Στο κέντρο του τελετουργικού, όχι η πείνα των ανθρώπων, όχι τα καμένα σπίτια, όχι τα νεκρά παιδιά της Γάζας, αλλά η διάρκεια μιας ενδοεκκλησιαστικής αυταρέσκειας, σαν να μην έχει ο κόσμος πια να προσευχηθεί, παρά μόνο να φωτογραφηθεί.

Το συλλείτουργο των 17 ιεραρχών στην Ερμούπολη δεν είναι λάθος. Είναι σύμπτωμα. Είναι η απόλυτη απομάκρυνση της Εκκλησίας από το συμβάν του κόσμου. Μια λειτουργία χωρίς εσχατολογία. Ένα γεγονός δίχως πρόσωπο. Σαν να συλλειτουργούν όχι για να κρατήσουν όρθιο τον άνθρωπο, αλλά για να κατοχυρώσουν την ασυλία του σχήματος. Η λειτουργία δεν είναι κοινή προσευχή, είναι συντήρηση της ιεραρχικής αναγνώρισης, μια δημόσια επιτέλεση σχέσεων, τιμών και αποδοχής.

Στην εποχή όπου ο ουρανός της Παλαιστίνης σκίζεται από φωτιά και χημικό μέταλλο, όπου οι πεινασμένοι εκκωφαντικά σιωπούν, όπου οι άνθρωποι του δρόμου παραμένουν αβάπτιστοι στην προσοχή, η Εκκλησία επιλέγει να υψώσει χρυσά καλύμματα αντί για κραυγές. Δεν είναι ότι δεν προσεύχονται. Είναι ότι δεν βλέπουν. Ή μάλλον, ότι βλέπουν τον εαυτό τους ως μοναδικό αντικείμενο της θείας φροντίδας. Η Παλαιστίνη δεν ήταν εκεί. Ούτε καν ως αίτημα. Ούτε καν ως σιωπή.

«ΤΟ ΚΩΔΙΟΝ ΠΑΡΕΛΘΕ...».

«ΤΟ ΚΩΔΙΟΝ ΠΑΡΕΛΘΕ...». 

Που πάει να πει: Παραμέρισε την προβιά του προβάτου!

Του Θανάση Ν Παπαθανασίου 

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

«Το λιοντάρι μπορείς να το εμπιστευτείς˙  ο πάνθηρας εξημερώνεται˙  η δε οχιά θα σε προσπεράσει μόλις σε νοιώσει φοβισμένο.

Κάποιο άλλο πλάσμα λοιπόν θέλω να αποφεύγεις: Τους κακούς επισκόπους!

Μη φοβηθείς καθόλου την αξία του επισκοπικού θρόνου. Το ύψος του θρόνου είναι όλων των επισκόπων, η χάρις όμως δεν είναι όλων.

Παραμέρισε την προβιά προβάτου που φοράνε, και δες τον λύκο από κάτω.

Μην προσπαθείς λοιπόν να με πείσεις με λόγια. Πείσε με με τα έργα. Μισώ τις διδασκαλίες στις οποίες είναι αντίθετος ο τρόπος ζωής.

Τα όμορφα χρώματα ενός τάφου τα επαινώ, αλλά αηδιάζω με την μυρωδιά των σαπισμένων μελών που βγαίνει από μέσα του».

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ποιος έχει γράψει το κείμενο αυτό;

Όχι  κάποιος αντίθεος ή άθεος ή βλάσφημος ή αιρετικός ή εθεολόγητος (όπως θα πιθανολογούσαν μάλλον όσοι νοούν την πίστη σαν τυφλοπάνι).

Το κείμενο, αδέρφια, είναι ποίημα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου  – ναι, του ενός εκ των Τριών Ιεραρχών. Παρατίθεται σε δική μου απόδοση, με τίτλο («Τό κώδιον πάρελθε...») φράση του πρωτότυπου.