Του Μάνου Λαμπράκη
Δεκαεπτά αρχιερείς. Άμφια, εξαπτέρυγα, φωτοστέφανα χωρίς αίμα. Μια Εκκλησία που τιμά όχι τον Σταυρό, αλλά το αξίωμα, όχι την αγιότητα, αλλά την επανάληψη του θεσμικού εαυτού της. Στο κέντρο του τελετουργικού, όχι η πείνα των ανθρώπων, όχι τα καμένα σπίτια, όχι τα νεκρά παιδιά της Γάζας, αλλά η διάρκεια μιας ενδοεκκλησιαστικής αυταρέσκειας, σαν να μην έχει ο κόσμος πια να προσευχηθεί, παρά μόνο να φωτογραφηθεί.
Το συλλείτουργο των 17 ιεραρχών στην Ερμούπολη δεν είναι λάθος. Είναι σύμπτωμα. Είναι η απόλυτη απομάκρυνση της Εκκλησίας από το συμβάν του κόσμου. Μια λειτουργία χωρίς εσχατολογία. Ένα γεγονός δίχως πρόσωπο. Σαν να συλλειτουργούν όχι για να κρατήσουν όρθιο τον άνθρωπο, αλλά για να κατοχυρώσουν την ασυλία του σχήματος. Η λειτουργία δεν είναι κοινή προσευχή, είναι συντήρηση της ιεραρχικής αναγνώρισης, μια δημόσια επιτέλεση σχέσεων, τιμών και αποδοχής.
Στην εποχή όπου ο ουρανός της Παλαιστίνης σκίζεται από φωτιά και χημικό μέταλλο, όπου οι πεινασμένοι εκκωφαντικά σιωπούν, όπου οι άνθρωποι του δρόμου παραμένουν αβάπτιστοι στην προσοχή, η Εκκλησία επιλέγει να υψώσει χρυσά καλύμματα αντί για κραυγές. Δεν είναι ότι δεν προσεύχονται. Είναι ότι δεν βλέπουν. Ή μάλλον, ότι βλέπουν τον εαυτό τους ως μοναδικό αντικείμενο της θείας φροντίδας. Η Παλαιστίνη δεν ήταν εκεί. Ούτε καν ως αίτημα. Ούτε καν ως σιωπή.
Η Εκκλησία, όταν καταλήγει να γιορτάζει τον εαυτό της εντός ασφυκτικής ομοιοφωνίας, δεν είναι πια το σώμα του Χριστού. Είναι σύστημα αναπαραγωγής ρόλων. Όταν το Ευαγγέλιο γίνεται πλαίσιο τελετής και όχι λεπίδα δικαιοσύνης, όταν η χειροτονία τιμάται περισσότερο από τη διακονία, τότε η αλήθεια γίνεται φόδρα. Κρύβει τη γύμνια.
Το συλλείτουργο δεν είναι σκάνδαλο. Είναι κανονικότητα σε ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον όπου η κανονικότητα έχει πάψει να συνδέεται με το μαρτύριο. Οι αρχιερείς δεν μαρτυρούν τίποτα. Δεν κουβαλούν το βάρος του κόσμου. Κουβαλούν ο ένας τον άλλον, σε κύκλο αυτοαναφορικότητας, μακριά από τον λαό, μακριά από το χώμα, μακριά από τον Χριστό. Όπου όλοι είναι παρόντες, αλλά κανείς δεν λείπει.
Στην πνευματική οικονομία της εποχής, το άγιο δεν είναι αυτό που προβάλλεται, είναι αυτό που αποσιωπά τον εαυτό του. Το άγιο δεν πανηγυρίζει, υποφέρει. Δεν φωτογραφίζεται, προσεύχεται κρυφά για όσα δεν αντέχουν να ειπωθούν. Το άγιο δεν φορεί μίτρα, φορεί σκόνη, και κρατά τη σιωπή σαν στάμνα.
Αν η Εκκλησία θέλει να είναι του Χριστού, ας αφήσει τα δεκαεπτά ειλητάρια, και ας σκύψει στο σπασμένο πρόσωπο ενός παιδιού στη Ράφα. Εκεί βρίσκεται η λειτουργία. Όλα τα υπόλοιπα είναι καθρέφτης. Και κανένας καθρέφτης δεν σώζει. Μόνο το άγγιγμα.
Και όταν λείπει το άγγιγμα, η προσευχή γίνεται διαφήμιση.
Η μίτρα, σκηνικό.
Και ο άμβωνας, αδιαφορία με λαμπρότητα.
Κύριε ελέησον…
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.