Πώς αφυδάτωσαν και εξασθένησαν την Ελλάδα… | Μέρος Α’

Από Στέλιος Ελληνιάδης

Είχε δυνατότητες η Ελλάδα να πάει καλύτερα; Είχε, αλλά θα έπρεπε και όλοι οι θεοί του Ολύμπου να είναι μαζί της ή τουλάχιστον να μην της βάζουν τρικλοποδιές. Αλλά αυτοί, ακόμα κι αν όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους, πράγμα όχι πιθανό με βάση όσα έχουμε διαβάσει, δεν υπήρχαν πια στη ζωή του τόπου παρά μόνο σαν μυθικά πρόσωπα, αγάλματα και φιγούρες σε αγγεία.

Έπρεπε, λοιπόν, να τα καταφέρουμε μόνοι μας, οι Έλληνες, κόντρα όχι σε φανταστικούς θεούς, αλλά σε τέρατα με πραγματική δύναμη που είχαν -και έχουν- τη μορφή κρατών, κυβερνήσεων και ατόμων που επεμβαίνουν αυταρχικά και εξουσιάζουν τους άλλους, τους λιγότερο ισχυρούς, χρησιμοποιώντας εκτός από όπλα, δέλεαρ και πανουργία, εντόπιους συνεργούς που κατά την πολιτική ορολογία ονομάζονται ξενόδουλοι, δωσίλογοι, πράκτορες και λακέδες της ξενοκρατίας.

Αυτές ήταν και παραμένουν οι μεγάλες ανίκητες πληγές του τόπου. Και των άλλων τόπων, χωρών και λαών, επίσης.

Η επανάσταση του 1821 ήταν ένα πολύ μεγάλο γεγονός όχι μόνο για τον ελληνικό πληθυσμό. Ήταν μεγάλο για τα Βαλκάνια, ήταν μεγάλο και για τον κόσμο όλο καθώς ήταν πρωτοποριακό στη σύλληψη και την εκτέλεσή του. Ενώ η αποικιοκρατία ήταν στα φόρτε της, δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει συνειδητά και οργανωμένα οι λαοί να αντιδρούν, να αντιστέκονται και, πολύ περισσότερο, να διεκδικούν τη δημιουργία ανεξάρτητων κρατών, κάτι που φαινόταν σχεδόν ουτοπικό. Σε μία εποχή που οι ανταγωνιστικές μεταξύ τους μεγάλες δυνάμεις συμφωνούσαν και συντονίζονταν, με μεγάλο πρωθιερέα τον Αυστριακό Μέτερνιχ, στο να αποτρέψουν την εκδήλωση αυτονομιστικών κινημάτων ακόμα κι αν στρέφονταν κατά των εχθρών τους με το φόβο ότι τέτοιου είδους εξεγέρσεις θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν αντίστοιχα επαναστατικά κινήματα στις δικές τους αποικίες, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις μητροπόλεις.

Η Ελλάδα έγινε κράτος παρά τη θέληση των μεγάλων δυνάμεων, συγκυριακά, αρκετές δεκαετίες πριν από την ίδρυση των σημαντικότερων κρατών της Ευρώπης, όπως της Γερμανίας και της Ιταλίας που συγκροτήθηκαν 40 χρόνια αργότερα, αλλά και των περισσότερων κρατών του κόσμου!

Αποικία...

«Ο πλούτος είναι ισχύς, και η ισχύς χωρίς έλεγχο οδηγεί χώρες στην εξάρτηση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει ως κυρίαρχο κράτος αν χάσει τον έλεγχο των πηγών ενέργειας, των επικοινωνιών, των μεταφορών και των υποδομών της. 

Το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά βαθιά πολιτικό και δημοκρατικό. 

Οταν οι αποφάσεις λαμβάνονται από μετόχους στο εξωτερικό, η ψήφος των πολιτών χάνει το πρακτικό της νόημα. Πολλώ δε μάλλον όταν οι μέτοχοι αυτοί έχουν διασπορά συμφερόντων και σε χώρες που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή για εθνικούς λόγους.»

Μιχάλης Σάλλας 

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Ο Μιχάλης Σάλλας ο τραπεζίτης αυτά. Τη στιγμή που το 70% της αξίας των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών ανήκει σε ξένους. Τη στιγμή που οι μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις γδύνονται ακόμη και λεκτικά από τα τελευταία ίχνη της ελληνικότητάς τους (ο ΟΤΕ-Cosmote γίνεται Telekom, o ΟΠΑΠ γίνεται Allwyn, η Μυτιληναίος γίνεται... Metlen κ.ο.κ., κ.ο.κ.) με την κυβέρνησή μας όχι μόνο να μην κάνει το παραμικρό για να ανακόψει τον αφελληνισμό τους αλλά να χειροκροτεί και από πάνω για την... εμπιστοσύνη που μας δείχνουν λέει οι ξένοι επενδυτές. 

Τη στιγμή που οι ξένοι εξαγοράζουν en mass ξενοδοχεία, αστικά ακίνητα, παραθεριστικές κατοικίες και ό,τι άλλο αξίας μας έχει απομείνει - ακόμη και ιδιωτικά σχολικά συγκροτήματα!

 Τη στιγμή που συμβαίνει το πρωτοφανές (και αναρωτιέμαι πόσο σύννομο), η Pziizer να διαφημίζει στο μετρό το νέο της εμβόλιο (τι άλλο!), κατά τα αμερικανικά ειωθότα!...

Μ. Σάλλας: Εθνική κυριαρχία και "κατανομή" του παγκόσμιου πλούτου

"Η Ελλάδα οφείλει να δημιουργήσει έναν δικό της Ανεξάρτητο Μηχανισμό Ελέγχου Ξένων και Στρατηγικών Επενδύσεων", γράφει ο Μιχάλης Σάλλας σε άρθρο του στο "Βήμα της Κυριακής", ο οποίος "θα διέπεται από διαφάνεια, θα κάνει προληπτική εποπτεία και να έχει δικαίωμα επανεξέτασης συναλλαγών, που μπορεί να επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα, τα κυριαρχικά της δικαιώματα".

Ολόκληρο το άρθρο του Μιχ. Σάλλα έχει ως εξής:

"Ο κόσμος της Δύσης έχει αλλάξει. Οι γεωπολιτικές σχέσεις μεταβάλλονται. Οι "συμμαχίες” αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη, ακόμη και με βάση τα προσωπικά οικονομικά συμφέροντα ηγετών. Απροκάλυπτα επίσης, παρεμβαίνουν πολυδισεκατομμυριούχοι στην υποστήριξη δικών τους επιλογών ακόμη και σε τρίτες χώρες, για να τις ελέγξουν.

Η λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" έχει πάψει να είναι ελεύθερη. Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό παγκόσμιας συγκέντρωσης ισχύος, όπου το κεφάλαιο κινεί τα νήματα και οι κυβερνήσεις ακολουθούν. Σήμερα, λίγες εκατοντάδες επιχειρηματικοί όμιλοι ελέγχουν την ενέργεια, τα τρόφιμα, την τεχνολογία και την ενημέρωση του πλανήτη. Η οικονομική ισχύς έχει αποκτήσει γεωπολιτική διάσταση, ικανή να καθορίζει πολιτικές αποφάσεις και να επηρεάζει εκλογικά αποτελέσματα.

Η συγκέντρωση του πλούτου σε ελάχιστα χέρια έχει λάβει ιστορικά πρωτοφανείς διαστάσεις. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Oxfam, το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από το 70% του νέου παραγόμενου πλούτου. Εκατοντάδες επιχειρηματίες και funds, διαθέτουν περιουσίες που υπερβαίνουν καθένας, τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Επαρκείς για να αγοράσουν, κυριολεκτικά, ολόκληρους κλάδους της οικονομίας μικρών κρατών, ενώ κάποιοι μπορούν να αγοράσουν και το σύνολο σχεδόν, των μεγάλων επιχειρήσεων μιας χώρας. ‘Όπως έχει διαμορφωθεί το παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον, το φαινόμενο δεν είναι θεωρητικό.

Γιώργος Κασιμάτης:Το Χρέος και η μεθόδευση που οδήγησε την Ελλάδα στο διαρκές σκοτάδι του χρεοστασίου

Γεώργιος Κασιμάτης

Πρωτοβουλία των Δελφών:
Επίτιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Ιδρυτής και Επίτιμος Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου, πρώην σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου.

Μιλάει για το Χρέος και τη μεθόδευση που οδήγησε την Ελλάδα στο διαρκές σκοτάδι του χρεοστασίου καθώς και για την Επιτροπή της Βουλής

Κασιμάτης: «Να τι σημαίνει το Αγγλικό Δίκαιο που η Ελλάδα σήμερα πουλάει Ομόλογα και πανηγυρίζει ο Στουρνάρας»

Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης αποκαλύπτει τι σημαίνει η αλλαγή του δικαίου για τα νέα ομόλογα
Με το ελληνικό οι κανόνες λειτουργούν υπέρ του οφειλέτη, ενώ με το αγγλικό υπέρ του δανειστή!

Αν γίνει η αλλαγή που μας ζητάνε επίμονα οι δανειστές, δεν μπορείς να ζητήσεις μείωση του χρέους

Απαράδεκτη είναι η τυχόν αποδοχή του αγγλικού δικαίου στη νέα δανειακή σύμβαση, υπογραμμίζει με συνέντευξή του στο «ΠΑΡΟΝ» ο έγκριτος συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης, παραθέτοντας ουσιαστικά επιχειρήματα. Ο κ. Κασιμάτης εξηγεί ότι οι δανειστές μας θέλουν να επιβάλουν το αγγλικό δίκαιο επειδή αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν πειραματόζωο και στο πλαίσιο μιας αντίληψης κατοχής του ευρωπαϊκού Νότου απ” τον Βορρά.

Εξηγεί επίσης, και μάλιστα και με παραδείγματα, ότι η επιβολή του αγγλικού δικαίου λειτουργεί πάντα υπέρ του δανειστή και ποτέ υπέρ του οφειλέτη, ο οποίος όμως είναι το αδύναμο μέρος σε τέτοιες δανειακές συμβάσεις.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει μείωση του χρέους ακόμα κι αν είναι επαχθές, σε κάποιο μέρος του.
Αναλυτικά η συνέντευξη του έγκριτου συνταγματολόγου:

Η ΠΑΤΑΓΩΔΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ “ΣΩΤΗΡΩΝ”

Του Νίκου Καραμπάση 

Δεκατρία χρόνια, τρεις “σωτήρες” και ένα έθνος που αιμορραγεί.

Από τον Μητσοτάκη στον Καμμένο και τον Τσίπρα — με το ίδιο γερμανόφιλο παρασκήνιο, τις ίδιες πασοκογενείς «ταξιαρχίες» και τους ίδιους «καραμανλικούς» που πούλησαν το όνομα,την ψυχή, την περιουσία της πατρίδας και έναν λαό, για ένα υπουργικό γραφείο.

Η εφημερίδα “Δημοκρατία” αποκαλύπτει: Χρωστάμε περισσότερα απ’ ό,τι το 2010.

Δεκαέξι χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, επτά χρόνια μετά την (δήθεν) “έξοδο” από τα γερμανογαλλικά προγράμματα πλιάτσικου, το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί — όχι σε ποσοστό, αλλά σε μέγεθος.

Τριακόσια εξήντα δύο δισεκατομμύρια ευρώ.

 Περισσότερα κατά τριάντα τρία δισεκατομμύρια από τότε που ξεκίνησε η ελληνική τραγωδία.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΑΜΕ ΝΑ ΓΊΝΟΥΜΕ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΧΩΡΑ ΜΕ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ?

Η γνωστή ατάκα του Χάρυ Κλυν "Η Ελλάδα είναι η μόνη Αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους" έγινε σε μια εποχή που η παλιές συντηρητικές δεξιές πεποιθήσεις περι της "ψωροκώσταινας" ήταν συμβατές με την πρώτη μετα-αποικιακή περίοδο της Αφρικής, για να περιγράψει την πολιτική και πολιτισμική μας κατάσταση στο τέλος του προηγούμενου αιώνα.. 

Από τότε όμως η Αφρική προχώρησε αρκετά. Σοβαρό δείγμα προόδου της είναι η πρόσφατη προσπάθεια εισαγωγής του κοινού της ψηφιακού νομίσματος AUA που, σε αντίθεση με όλα τα άλλα σε Ανατολή (Unit των BRICS) και Δύση (ψηφιακό ευρώ ή τα stablecoins ξεφορτώματος του αμερικανικού χρέους σε αυτά από τον Τραμπ), βασίζει την αξία του στα μεταλλευτικά ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ (και όχι εμπορεύματα) της Μαύρης Ηπείρου,  για να χρηματοδοτηθεί ενδογενώς και χωρίς πρόσθετα δάνεια από το ΔΝΤ η ανάπτυξη της (δες σχετικά και στο σχόλιο #1).

Οπότε αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν κάναμε και εμείς κάτι ίδιο, εκδίδοντας τώρα ένα ΕΞΩΤΡΑΠΕΖΙΚΟ αντίστοιχο ψηφιακό νόμισμά, ως παράλληλου του ευρώ, σύμφωνο με τον Κανονισμό  MICA της ΕΕ, αντικρυσμένο με την αξία όσων φώναζε από το 1947 ο Δ. Μπάτσης, ο σύντροφος του Ν. Μπελογιάννη. Αυτός που εκτελέστηκε μαζί του επειδή φώναξε για την αξία των αποθεμάτων μετάλλων και υδρογονανθράκων στο Ελληνικό υπέδαφος. 

Η χώρα εάλω...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Σε μια χώρα με το μεγαλύτερο χρέος αναλογικά με το ΑΕΠ στην Ευρώπη,

στη χώρα με το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος (πρώτη η Ιαπωνία,αλλά αυτή δεν έχει ευρώ και κάνει εσωτερικό δανεισμό),

στη χώρα με τα ακριβότερα καύσιμα, τον υψηλότερο ΦΠΑ,τον δεύτερο κατώτατο μισθό στην Ευρωπαϊκή Ένωση,

στη χώρα που νομιμοποιούνται με αποφάσεις  του Αρείου Πάγου τα founds (που με κεφαλαίο 1000 ευρώ,συστήνουν την εταιρεία τους)πως νομίμως πράττουν τους πλειστηριασμούς,

στη χώρα που οι τράπεζες επιλέγουν να ιδρύουν θυγατρικές και να μετακυλουν σε αυτές τα κατασχεμένα σπίτια τους στο 5-10% του χρέους,ενώ θα μπορούσαν ακόμη και με μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους να συναλλαχθουν με τους ιδιοκτήτες),

στη χώρα που τα παράλογα ενοίκια δοκιμάζουν τις οικογένειες,

στη χώρα που γίνεται ένα απέραντο Airbnb στο όνομα ενός αχαλίνωτου κέρδους που φεύγει κατά κόρον στο εξωτερικό,

στη χώρα που οι νέοι άνθρωποι αδυνατούν να μην επιλέξουν τη συστέγαση με τους γονείς τους,

στη χώρα που με 250.000 παίρνεις τη Golden Visa -ισως και την υπηκοότητα -ασχετως αν είσαι Σαουδάραβας που έχει τεμαχίσει έναν Κασογκι, ή ένας Εβραίος έποικος φαντάρος που έχει αφαιρέσει με ηδονή καμιά 10αρια παιδικές ψυχές, ή ένας Γερμανός που πετάγεται στη Μαλαισία για νόμιμη παιδεραστία...δεν έχει σημασία τι είσαι και από πού έρχεσαι, αρκεί να αφήνεις λεφτά,

σε αυτής τη χώρα στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της, διαφημίζεται στα Εβραϊκά πως είναι εφικτή η αγορά μιας οικίας σε ελληνικό έδαφος με τιμή εκκίνησης από 90.000 ευρώ.

15 χρόνια μνημόνια: Το μέγα ψέμα της εξόδου από αυτά

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Συμπληρώθηκαν ήδη 15 χρόνια από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε, από το ακριτικό Καστελλόριζο, την είσοδο της Ελλάδας στο καθεστώς των μνημονίων, της επιτήρησης, του πλήρους ελέγχου της οικονομικής (και πολιτικής) ζωής της χώρας από την τρόικα των Δανειστών. 

Ήταν η ανοικτή ομολογία μιας Χρεοκοπίας που σερνόταν από το 2008, και προϊόν μεθοδεύσεων προκειμένου να πατήσει το πόδι του στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να εφαρμόσει νέα τιμωρητικά «εργαλεία» η Γερμανική Ε.Ε. με στόχο το ξεφόρτωμα της κρίσης προς τον Ευρωπαϊκό Νότο. 

Η Ελλάδα για πολλά χρόνια θα ήταν ένα ζωντανό πειραματόζωο εφαρμογής ενός προγράμματος καταλήστευσης του πλούτου μιας χώρας, εφιαλτικής υποβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού, βίαιης ανακατανομής εισοδημάτων, καθώς και επιτήρησης της οικονομίας και όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της για πολλές δεκαετίες. 

Η είσοδος στα μνημόνια σήμαινε μια νέα καθεστωτική φάση, που καταργούσε κάθε έννοια λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας και μετέτρεπε τη χώρα ολόκληρη σε ένα νέο είδος αποικίας – άλλοι τη χαρακτηρίζουν μετανεωτερική, άλλοι οργανική, άλλοι αποικία χρέους, άλλοι μισο-αποικία νέου τύπου. Δεν έχει τόση σημασία το πώς χαρακτηρίζεται: η έμφαση δίνεται στον υποβιβασμό μιας χώρας σε στάτους αποικίας.

Το πολιτικό-κομματικό σύστημα της χώρας αλλά και οι οικονομικές ελίτ προσαρμόστηκαν στο νέο καθεστώς, το υπηρέτησαν χωρίς αναστολές και κόντρα στη λαϊκή θέληση (αντιμνημονιακό κίνημα, Πλατείες, δημοψήφισμα 2015 κ.λπ.). Πλάσαραν τα μνημόνια σαν σωσίβια για τη διάσωση της Ελλάδας. Η προσαρμογή τους αυτή δεν έγινε χωρίς να επωφεληθούν από τη γενική λεηλασία που επέβαλαν τα 3 μνημόνια και όλοι οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Υπηρέτες για άλλη μια φορά του γενικού καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: 

Στάθης: Δεν είναι πια δικός μας ο Παρθενώνας, δεν σπάσαμε ποτέ τα δεσμώτης υποτέλειας

Οι συστάσεις για τον ΣΤΑΘΗ περιττεύουν… Ο Στάθης Σταυρόπουλος εκτός από την καθημερινή του παρουσία στο militaire.gr με τα σκίτσα του, βρέθηκε στο στούντιο του militaire channel, για μία συζήτηση που ξεκινά με έναν αποχαιρετισμό.

 Αποχαιρετισμό στον Κώστα Καββαθά έναν άνθρωπο που ήταν πάντα πολύ μπροστά και πάσχιζε με τη δουλειά του να μας κάνει να καταλάβουμε το νέο που πάντα ερχόταν .αλλά εδώ στην Ελλάδα το βλέπαμε και το αφήναμε πάντα να προσπερνά.

Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο «να μην έχουμε πια κληρονομιά μας τον Παρθενώνα», όπως λέει στη συνέντευξη του ο ΣΤΑΘΗΣ.

«Η χώρα έχει υποστεί δύο ακρωτηριασμούς. Ο ένας θεσμικός, με τα μνημόνια. Μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία ή σε ζωτικό χώρο άλλων… Η χώρα είναι πλούσια, αλλά δεν παράγει πλούτο. Της Ελλάδας της έμεινε ο τουρισμός και οι υπηρεσίες, έχασε όλα τ΄ άλλα. 

Έγινε αυτό τυχαία; Όχι, έγινε με έναν ευρωπαϊκό σχεδιασμό που δεν ήθελε τη χώρα να είναι λειτουργική, αλλά μια χώρα αποθήκη, μια χώρα διακοπών, χώρα εκμετάλλευσης. Κι αυτό έτυχε να συμπέσει με αυτό που λέμε νεοφιλελευθερισμό», λέει ο ΣΤΑΘΗΣ.

Πως κατέκτησαν οι ξένοι την Ελλάδα;

O Όθωνας Ιακωβιδης είναι υποστηρικτής της άμεσης δημοκρατίας, ειχε οργανωτικό ρόλο στα συλλαλητήρια κατά της συμφωνίας των Πρεσπών και συμμετείχε στην ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θεοδωράκη.

Έργα και ημέρες πρακτόρων από την "αριστερή" πτέρυγα του πολιτικού προσωπικού του Ευρώ Ατλαντικού άξονα το 2015

 

ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ: 

1. ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ ΧΡΕΟΥΣ-ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΞΟΝΑ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ &

 2. ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΑΡΙΣΤΕΡΑ", ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ!

 Από #Νέος_Θερσίτης, [7/7/2024 5:20 μμ]

 «Μα, τι πάει και θυμάται κι αυτός ο Πούτιν για την Ελλάδα;

(… και μαζί, τι πάει και θυμίζει και σε μας!)

Έβλεπα πιο προσεκτικά τη συνέντευξη του Вλανтιμiр Поύтiν μετά τη Διάσκεψη Κορυφής του Οργανισμού της Σαγκάης,

στις 4 Ιούλη 2024, με αφορμή ερώτηση περί της προοπτικής ενιαίου νομίσματος Ρωσίας-Λευκορωσίας:

“Θα προχωρήσουμε με προσεκτικά βήματα στην οικονομική ολοκλήρωση με την Λευκορωσία με βάση και τη διεθνή, θετική κι αρνητική εμπειρία.

…Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξέρετε, όταν δημιουργήθηκε το ενιαίο νόμισμα, πολλές χώρες με αδύναμες οικονομίες υπέφεραν, επειδή δεν είναι δυνατόν να ρυθμιστεί τίποτα με βάση τον πληθωρισμό, επειδή τα πάντα είναι συνδεδεμένα με το ευρώ.

Δεν υπάρχει δραχμή, φέρ' ειπείν, και η Ελλάδα δεν μπορούσε να ρυθμίσει τις εσωτερικές οικονομικές της διαδικασίες με τη βοήθεια του εθνικού της νομίσματος…»

👉 Η αλήθεια είναι ότι ο Πούτιν το πρώτο εξάμηνο του 2015 έζησε από πολύ κοντά και πολύ ενεργά την “ελληνική κρίση χρέους” προσπαθώντας πραγματικά και ειλικρινά να βοηθήσει την Ελλάδα “να τα βγάλει πέρα” με την Τρόικα!

Στο τέλος, έπαθε όμως κι αυτός … “Τσίπρα” -όπως κι ο Ελληνικός λαός!

Έμειναν όμως, απ’ αυτή την εποχή κάποιες ιστορίες που θα διηγηθώ παρακάτω

(😉 Α, και για να μην έχουμε … διαψεύσεις, να θυμίσω ότι για ΟΛΑ αυτά υπάρχουν ΚΑΙ μάρτυρες ΚΑΙ ντοκουμέντα κι αλληλογραφία ΚΑΙ ηχογραφημένα πρακτικά!)

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

από Βασίλης Βιλιάρδος

Η επενδυτική βαθμίδα που θα δοθεί στην Ελλάδα από τις «αγορές», επειδή τις εξυπηρετεί, δεν πρόκειται να ωφελήσει σε απολύτως τίποτα τους Πολίτες – αφού θα παραμείνουν εξαθλιωμένοι σκλάβοι χρέους, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους. Εάν αυτό αρέσει πραγματικά στους Έλληνες, με κριτήριο το ότι δεν διαμαρτύρονται, είναι δικό τους θέμα – απογοητευτικό όμως, αφού η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη χώρα με πολλές λύσεις στη διάθεση της που ασφαλώς δεν μπορούν να δρομολογηθούν, χωρίς τη στήριξη συνειδητοποιημένων Πολιτών.

Ανάλυση



Μας «κατηγορούν» πολλές φορές, όσον αφορά τις εκτιμήσεις μας για την ελληνική οικονομία, ισχυριζόμενοι πως δεν ταιριάζουν με τις διεθνείς αναφορές – σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα ευρίσκεται σε μία πολύ καλή οικονομική κατάσταση, με θετικές μελλοντικές προοπτικές, ενώ έχει αναβαθμιστεί από ορισμένες εταιρίες αξιολόγησης, όπως πρόσφατα από τη γερμανική Scope.

Οι αντίθετες όμως εκτιμήσεις μας οφείλονται σε ένα απλό γεγονός: στο ότι εμείς εξετάζουμε την ελληνική οικονομία από την πλευρά των Ελλήνων Πολιτών, ενώ όλοι οι υπόλοιποι από την οπτική γωνία των «αγορών» και των δικών τους συμφερόντων. Πρόκειται λοιπόν για δύο εκ διαμέτρου αντίθετες «αφετηρίες» – οπότε είναι λογικό να διαφέρουν οι εκτιμήσεις σε μεγάλο βαθμό μεταξύ τους.

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ο  Στρατής Τσίρκας  στο έργο του  "Ο  πολιτικός  Καβάφης" , αποδεικνύει  πως ο  ποιητής  ήταν αντίθετος  στην  αγγλική  αποικιοκρατία , με πολύ  προσεκτικό  τρόπο όμως , γιά ευνόητους  λόγους στην  Αγγλοκρατούμενη Αλεξάνδρεια . Δούλευε  εξ άλλου  στην αγγλική  εταιρεία  αρδεύσεων  όπου  έπαιρνε  και καλό  μισθό. Έτσι διοχέτευε τα  αντιαποικιοκρατικά  του  αισθήματα  στην τέχνη του.

 Στο αγαπημένο  του  ιστορικό  θέμα , την  Ελληνιστική  περίοδο, το  Ρωμαικό Imperium  ήταν  το προείκασμα  του  σύγχρονου  του  Αγγλικού.

 Ο Καβάφης  επίσης δεν έκρυβε  τα αντιβενιζελικά  του  αισθήματα  μιά  και ο Βενιζέλος ήταν άνθρωπος των Άγγλων κυρίως  και  των συμμάχων τους  Γάλλων.

Το παρακάτω  αριστουργηματικό  ποίημα έχει τύχει  πολλών  σχολιασμών. Το  μόνο  σίγουρο  είναι πως  σχολιάζει  αλληγορικά τον  Διεθνή  Οικονομικό  Έλεγχο  που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά  την ήττα του 1897, γιά να ξεπληρωθούν και τα  χρέη που αρνιόταν να  πληρώσει ο  Χ.Τρικούπης  μετά  την  πτώχευση  που κήρυξε  το  1892. Αυτός πέθανε αυτοεξόριστος στη  Γαλλία  λίγο  μετά. Ο ΔΟΕ , το πρώτο μνημόνιο  διαρκείας ( πιό πριν υπήρξαν  κι άλλα , πιό σύντομα), λειτουργούσε  στην Ελλάδα μέχρι το  1978 !! 

Το σημερινό  τυπικά θα  λήξει  το  2060 ..... 

Ο  Καβάφης , βαθύς γνώστης της ιστορίας , έβλεπε μακριά και έδινε  μιά  συμβουλή : " Να  μη βιαζόμαστε....αρκεί να προχωράμε..." . Ας μην αφήνουμε την  (νεο)αποικιοκρατία  να μας  παρασέρνει στο  ρυθμό της  και  τα συμφέροντα  της.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ

Νίκος Παστελάκος

Οι παλιοί θα την θυμάστε. Ήταν μια αφίσα του ΠΑΣΟΚ, με τον χάρτη της Ελλάδας και την λέξη ΠΩΛΕΙΤΑΙ. Ο χάρτης της Ελλάδας ήταν δημιούργημα του ΕΜΠ και είχε σημειωμένο επάνω, με κάθε δυνατή ακρίβεια, τον φυσικό πλούτο της Ελλάδας.

Μπήκαμε στην ΕΟΚ, ΕΕ και με τους νόμους των μνημονίων η αφίσα δικαιώθηκε. Δημιουργήθηκε το Υπερταμείο (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας με τον Ν. 4389/2016. Σκοπός της η διαχείριση και η αξιοποίηση του χαρτοφυλακίου του Δημοσίου, η αξιοποίηση και η εύρυθμη λειτουργία των ΝΠΔΔ που του ανήκουν. Μία από τις πολλές θυγατρικές του εταιρείες είναι και το ΤΑΙΠΕΔ που ιδρύθηκε με τον Ν. 3986/2011 και μεταξύ των σκοπών του είναι και η αξιοποίηση της γης της πατρίδας μας.

Τα δημόσια δάση ΔΕΝ ανήκουν στα κοινόχρηστα πράγματα αλλά στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και έτσι μεταβιβάστηκαν μια χαρά στο ΤΑΙΠΕΔ, δηλαδή στο Υπερταμείο. Βεβαίως αυτό δεν συνεπάγεται , από μόνο του οιαδήποτε μεταβολή στον δασικό τους χαρακτήρα. 

Όμως, σύμφωνα με την με αριθμό 1421/2013 απόφαση του ΣτΕ, υπό την συνδρομή επιτακτικών λόγων δημοσίου συμφέροντος επιτρέπονται, κατ’ εξαίρεση του Συντάγματος ,επεμβάσεις που μεταβάλλουν ή αλλοιώνουν τον δασικό χαρακτήρα μιας περιοχής. Είχε προηγηθεί και η με αριθμό 2499/2012 απόφαση του ίδιου Δικαστηρίου που επέτρεπε την ανάπτυξη αιολικών πάρκων σε αναδασωτέες περιοχές.

Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αγνοεί το πραγματικό καθεστώς που βρισκόμαστε ως χώρα και όλα τα ανωτέρω που μόλις ανέφερα. Στις εκλογές δεν έχουμε δυνατότητα επιλογής κυβέρνησης αλλά προσώπων με πολύ περιορισμένες δυνατότητες κινήσεως και παραγωγής πολιτικής. Γιατί εμείς το δεχθήκαμε τότε που δεν έπρεπε να το δεχθούμε.

Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες...

«Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμάν αμάν και συρτάκι αμέ και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμπάκι, τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.» 

Στρατής Τσίρκας γεννήθηκε σαν σήμερα  (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

1911

Γεννιέται στο Κάιρο ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας. Συγγραφέας της κοσμοπολίτικης διασποράς, γόνος ελληνικής προσφυγικής οικογένειας, στρατευμένος διανοούμενος ήταν ένας άνθρωπος με πολλαπλές ταυτότητες και πλούσια πολιτισμική εμπειρία, η οποία ενισχύθηκε από τα ταξίδια του στην Ιταλία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Αυστρία, στην Παλαιστίνη, στη Γαλλία, στην Ελβετία και την Ισπανία.

Το 1927 δημοσιεύει στα «Παναιγύπτια» το πρώτο του πεζό με τίτλο «Φεγγάρι». Η πρώτη δημιουργική στιγμή της λογοτεχνικής γραφής συνοδεύεται και με τον αγώνα της βιοπάλης. Τον Ιούλιο του 1937 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου γίνεται το Β` Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό. Ο Τσίρκας γράφει μαζί με τον Λάγκστον Χιούις τον «Όρκο» στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

Ο Αριστοτέλης γιά την τυραννίδα.

Του Γεράσιμου Σκλαβούνου 

Η τυραννίδα  τρεις  στόχους  έχει : 

1. Να  εξουδετερώσει το  φρόνημα των πολιτών ( γιατί οι  μικρόψυχοι  δεν  μπορούν  να  της  αντισταθούν ). 

2. Οι  πολίτες να  μην εμπιστεύονται  ο ένας τον  άλλο. 

3. Η  εξασθένηση των  πολιτών ( γιατί  κανείς δεν  επιχειρεί άρα  ούτε την  κατάλυση  της τυραννίδας , αφού δεν  έχει την  απαιτούμενη  δύναμη.

 ( Γι'αυτό)  μία μέθοδος  των τυράννων  είναι να  φτωχαίνουν  τους  αρχόμενους  επιβάλοντας  φόρους  και να μη  διαθέτουν  χρόνους  γιά  συνωμοσίες εναντίον  τους , αφού  γιά  να συντηρήσουν  τις  οικογένειες  τους  πρέπει  να  δουλέψουν.

Άλλο χαρακτηριστικό  του  τυράννου είναι  να τρώει και  να βρίσκεται  με  ξένους  και όχι  με  συμπατριώτες  του , γιατί  νομίζει ότι  οι  συμπατριώτες του  είναι  εχθροί.

Συμφέρει περισσότερο  να στέλνουν οι  τύραννοι  τα χρήματα  τους  έξω  από την  πόλη , παρά  να τα  κρατούν  στην  πατρίδα. Πρέπει  επίσης  να δείχνει  ότι  εκτελεί  τα θρησκευτικά  του  καθήκοντα. Η  ευλάβεια  όμως  δεν  πρέπει να  καταντά  θρησκοληψία.

Ο ελληνικός ψευτο-δικομματισμός έφθασε στα όριά του (του Τάκη Φωτόπουλου

Ο ελληνικός ψευτο-δικομματισμός έφτασε στα όριά του

Προς μια άμεση και οικονομική δημοκρατία

ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε)1 έχει σχεδιάσει από καιρό και ήδη έχει επιβάλει την εδραίωση της ένταξης της Ελλάδας ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς δορυφόρους, στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που εδραιώθηκε αυτή η δορυφοροποίηση, αμέσως μετά τον Β’ ΠΠ και τον συνακόλουθο Εμφύλιο στην Ελλάδα—η Αμερικανική πρεσβεία, παρέλαβε από τους Βρετανούς τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδος, ο οποίος συνόδευε και συμπλήρωνε τον οικονομικό.

Αυτό σήμαινε, μεταξύ άλλων, και τον εξαμερικανισμό της χώρας όχι μόνο στο πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, με τον υποβιβασμό και τελική έξωση του βασιλικού θεσμού—που, δυνητικά, θα μπορούσε να παίξει ρόλο μη ελεγχόμενο από την αμερικανική ελίτ—αλλά, κυρίως, με τη συντριβή του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60. Ήταν μάλιστα αυτό το ανεπανάληπτο κίνημα, το οποίο είχε ξεσηκώσει τον λαό σε μεγαλειώδεις, σαφώς αντικαθεστωτικές, διαδηλώσεις, μόλις 20 χρόνια μετά τη συντριβή του λαϊκού κινήματος για πολιτικό και οικονομικό αυτο-καθορισμό, που εξανάγκασε την ντόπια πολιτικο-οικονομική ελίτ και τους ξένους (κυρίως αμερικανούς) «προστάτες» της να επιβάλουν στρατιωτική δικτατορία, υπό την άμεση κηδεμονία τους, σε μια ευρωπαϊκή χώρα–όπως συνήθιζαν να κάνουν μέχρι τότε μόνο στις λατινοαμερικανικές χώρες. Στο μεταξύ, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ σήμαινε και την πλήρη οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από την Υ/Ε (αμερικανική και ευρωπαϊκή). Και φυσικά η πολιτικο-οικονομική αυτή εξάρτηση συμπληρωνόταν από την απόλυτη πολιτιστική εξάρτηση, με τη χολιγουντιανή κυρίως «κουλτούρα» να γίνεται πια κυρίαρχη!

Τα τελευταία μάλιστα 20 περίπου χρόνια, η μεταπολεμική πολιτικο-οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη πήρε τη μορφή καθαρής δορυφοροποίησης της χώρας.

Έτσι, στο πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αυτό σήμαινε τη δημιουργία ενός αγγλο-αμερικανικού δικομματικού σχήματος, όπου και τα δύο κύρια κόμματα θα εξέφραζαν τις κύριες πολιτικο-οικονομικές θέσεις του δυτικού (κυρίως Αμερικανού) επικυρίαρχου και, συνακόλουθα, της αγγλο-αμερικανικής κουλτούρας—γεγονός που οδήγησε στην γρήγορη εξαφάνιση της Γαλλικής κουλτούρας, η οποία ήταν ακόμη κυρίαρχη στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο.

Συγχρόνως, στο οικονομικό επίπεδο, η άμεση εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ2 οδήγησε σε άμεση κρίση την ελληνική οικονομία, η οποία εκδηλώθηκε κυρίως σε αυτόν τον αιώνα με την άμεση ή έμμεση οικονομική χρεωκοπία της που εκδηλώνεται με την ουσιαστική αποδιάρθρωση της παραγωγικής της δομής, τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς τομέα και τη μετατροπή της χώρας σε μια «χώρα υπηρεσιών». Αυτό σήμαινε ότι η μόνη ουσιαστικά παραγωγική διέξοδος που δινόταν στο ελληνικό εργατικό δυναμικό ήταν ο τομέας των υπηρεσιών, δηλαδή ο Τουρισμός, που κάποιοι θρασύτατοι αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί δεν δίστασαν να βαφτίσουν ως τη «βαριά βιομηχανία» μας. Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι σε μια πραγματική βαριά βιομηχανία, η ανάπτυξη μιας χώρας μπορεί κάλλιστα να είναι ενδογενής, πράγμα που αποκλείεται βέβαια στη σημερινή ελληνική οικονομία, όπου οποιαδήποτε κρίση του τουριστικού τομέα, για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους, θα οδηγούσε σε μαζική οικονομική κρίση τον πληθυσμό της!

ΤΟ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΕ

Η χρηματοπιστωτική ελίτ της Ευρώπης πρωτοστάτησε, όσον αφορά το Νεοαποικιοκρατικό μοντέλο – μετατρέποντας με τη βοήθεια της κρίσης την Ελλάδα και άλλες περιφερειακές χώρες της ΕΕ, σε αποικίες χρέους του κέντρου. Στην ουσία, τα «βασικά» έθνη της ΕΕ, με ηγέτη τη Γερμανία, αποίκισαν τα περιφερειακά, μέσω της χρηματιστικοποίησης του ευρώ – γεγονός που επέτρεψε τη μαζική αύξηση του χρέους και της κατανάλωσης στην περιφέρεια. Εν προκειμένω, οι τράπεζες και οι εξαγωγείς των «βασικών» χωρών, αποκόμισαν τεράστια κέρδη από την πιστωτική επέκταση και από την κατανάλωση – καθιστώντας ταυτόχρονα τα περιφερειακά κράτη νεοαποικιακούς οφειλέτες των τραπεζών και των κρατών του κέντρου. Έτσι, το μεν κέντρο, κυρίως η Γερμανία, έχει το ρόλο του φεουδάρχη, ενώ η περιφέρεια του δουλοπάροικου – η εργασία του οποίου είναι αφιερωμένη στην αποπληρωμή των χρεών του. Οι φορολογούμενοι Πολίτες όμως των χωρών του κέντρου, έχουν το ρόλο του φεουδάρχη δουλοπάροικου – με την έννοια πως η δική τους εργασία είναι αφιερωμένη στην αποπληρωμή τυχόν τραπεζικών ή άλλων δανείων προς την περιφέρεια που είναι προβληματικά. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί Πολίτες επιδοτούν ήδη μέσω της ΕΚΤ την εξόφληση των δανείων της Ιταλίας – εισπράττοντας πολύ λιγότερους τόκους από αυτούς που θα τους επέτρεπε η δική τους οικονομία, όσον αφορά τις καταθέσεις τους. Την ίδια στιγμή πληρώνουν ένα άλλο μεγάλο κόστος των χαμηλών επιτοκίων: την άνοδο των τιμών των ακινήτων στη χώρα τους, των ενοικίων και του πληθωρισμού. Τόσο η ΕΕ λοιπόν, όσο και η Ευρωζώνη, είναι «κατασκευές» που ωφελούν πλέον αποκλειστικά και μόνο τις ελίτ – ενώ οι Πολίτες θα υποφέρουν όλο και πιο πολύ. Δεν είναι λογικό επομένως να αναζητηθούν λύσεις, πριν οδηγηθούμε σε επικίνδυνα μονοπάτια;

.

Ανάλυση

Εισαγωγικά, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός που κυριαρχεί, αυξάνει τις εισοδηματικές ανισότητες και τα χρέη, οπότε εξουδετερώνει τις δυνατότητες του κράτους, καθώς επίσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των Πολιτών να προστατευθούν αποτελεσματικά  απέναντι σε τέτοια γεγονότα.

Είναι φυσικό τώρα να αγαπάει τις αγορές ο νεοφιλελευθερισμός, αναγκάζοντας τις συχνά διεφθαρμένες κυβερνήσεις να τις παρουσιάζουν ως το μοναδικό κριτή τους – θυμίζοντας πως η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ως δείγμα επιτυχίας της τα επιτόκια δανεισμού της χώρας, ξεχνώντας πως αυξάνονται συνεχώς τόσο τα δημόσια, όσο και τα ιδιωτικά χρέη, με αποτέλεσμα να υποχρεώνεται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης στους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής.

Αγαπάει τις αγορές ο νεοφιλελευθερισμός, επειδή επιτρέπουν στους πλουσίους, χώρες και ιδιώτες, να κατέχουν όλα όσα παράγουν εισοδήματα και κεφαλαιακά κέρδη – στηρίζοντας το άνοιγμα των τοπικών αγορών στο παγκόσμιο κεφάλαιο, έτσι ώστε να μπορεί να ληστεύει το 99% του πληθυσμού τους υποσχόμενο ευημερία! Στην ουσία λοιπόν, ο νεοφιλελευθερισμός είναι μία νέα και βελτιωμένη εκδοχή του παλαιού αποικιοκρατικού μοντέλου – όπου η πλούσια σε κεφάλαια αποικιακή δύναμη, υφαρπάζει τα πολιτικά και οικονομικά ηνία με τη βία ή με την υπονόμευση.

Στη συνέχεια, δρομολογεί την απομάκρυνση του αποικιοποιημένου έθνους από τον πλούτο και τους πόρους του – ενώ εκμεταλλεύεται το εργατικό του δυναμικό, για να παράγει φθηνά προϊόντα για τις εγχώριες αγορές. Το καθιστά δε ακόμη πιο φθηνό, εισάγοντας δυστυχείς μετανάστες για να πιέσει τους μισθούς – καθώς επίσης επιβάλλοντας πολιτικές λιτότητας, μνημόνια δηλαδή, δανείζοντας χρήματα έναντι ανταλλαγμάτων που ονομάζει «προαπαιτούμενα».

Ειδικότερα, στη Νεοαποικιοκρατία οι δυνάμεις της χρηματιστικοποίησης (financialization), το χρέος δηλαδή και η μόχλευση που ελέγχονται αφενός μεν από τις κεντρικές τράπεζες, αφετέρου από τα τραπεζικά καρτέλ, χρησιμοποιούνται για να υποδουλώσουν τον τοπικό πληθυσμό και τη χώρα στο χρηματοπιστωτικό κέντρο.

Αυτά που μας κρύβουν...

Μην έχετε ψευδαισθήσεις...

Διαβάστε πολύ προσεκτικά την ανοιχτή επιστολή του Αλέκου Παπαδόπουλου στους αρχηγούς των κομμάτων εξουσίας για να μην έχετε ψευδαισθήσεις.

Αλέκος Παπαδόπουλος, πρώην Υπουργός Οικονομικών

Αξιότιμοι κύριοι Πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας, ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ,

Απευθύνομαι σ’ εσάς με αίσθηση  ευθύνης, επίγνωσης και σεβασμού, με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία  ανακοίνωσε, μεταξύ άλλων, ότι το 2022 έκλεισε με πρωτογενές πλεόνασμα 273 εκ. Το συγκεκριμένο δημοσιονομικό στοιχείο προβλήθηκε μετ’ επιτάσεως ως δήθεν πρωτοφανές επίτευγμα, ενώ αντίθετα άλλα δημοσιονομικά στοιχεία μείζονος σημασίας προβλήθηκαν ανεπαρκώς ή αποσιωπήθηκαν παντελώς.

Συγκεκριμένα, αποσιωπήθηκε ότι το 2022:

(α) Το αποτέλεσμα εκτέλεσης του Προϋπολογισμού ήταν έλλειμμα 4.727 εκ. (επισημαίνεται ότι το αποτέλεσμα του Προϋπολογισμού είναι η διαφορά ανάμεσα στα έσοδα και τις δαπάνες περιλαμβανομένων των τόκων, ενώ το πρωτογενές αποτέλεσμα είναι η διαφορά ανάμεσα στα έσοδα και τις δαπάνες χωρίς τους τόκους).

(β) Το ύψος του δημόσιου χρέους σε απόλυτους αριθμούς ξεπέρασε αυτό που είχε  κατά την κορύφωση της πρόσφατης κρίσης χρέους το 2011 και έφτασε τα 356.256 εκ. (171,3% του ΑΕΠ), το υψηλότερο από την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ.

(γ) Το ύψος  του κρατικού χρέους ξεπέρασε αυτό  που ήταν κατά την κορύφωση της πρόσφατης κρίσης χρέους το 2011 και έφτασε τα 400.276 εκ. (192,4% του ΑΕΠ), μακράν το υψηλότερο  από την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ.

(δ) Οι κυβερνητικές εγγυήσεις - εν δυνάμει χρέος- ξεπέρασαν τα 29,8 δισ., μακράν οι μεγαλύτερες από την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ.

(ε) Το πραγματικό ΑΕΠ υπολείπεται ακόμη του πραγματικού ΑΕΠ που είχε η χώρα πριν από την πρόσφατη κρίση χρέους (ΑΕΠ 2011: 194,2 δισ., ΑΕΠ 2022: 192,1 δισ.)

(στ) Το ονομαστικό ΑΕΠ είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από το ονομαστικό ΑΕΠ που είχε η χώρα πριν από την πρόσφατη κρίση χρέους (ΑΕΠ 2011: 203,3 δισ., ΑΕΠ 2022: 208 δισ.).

Χωρίς διάθεση να αμφισβητήσω το νομότυπο των εγγραφών και την εγκυρότητα των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, επισημαίνω ότι η σύμμετρη προβολή των παραπάνω συνιστά προσπάθεια εξωραϊσμού της δημοσιονομικής κατάστασης και σημαντικό πολιτικό ρίσκο δημοσιονομικής διαχείρισης την επομένη των εκλογών, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γιατί οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης είναι σε θέση να ακτινογραφούν ακριβέστερα τα μεγέθη και να απαιτήσουν προσαρμογές τις οποίες το εκλογικό σώμα θα είναι ανέτοιμο να δεχτεί. Σ’ αυτό το πνεύμα θέλω να κάνω και κάποιες επιπλέον επισημάνσεις.

Προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση και εύλογα ερωτηματικά η τεράστια διαφορά (44,1 δισ.) μεταξύ δημόσιου και κρατικού χρέους. Η διαφορά αυτή ήταν μόλις 12 δισ. το 2011 και 25 δισ. το 2019. Δεδομένου ότι το Κράτος είναι ένας μόνο από τους εκατοντάδες φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, πώς εξηγείται το δημόσιο χρέος να είναι πολύ μικρότερο από το κρατικό χρέος;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό προκύπτει από τη σύγκριση των ορισμών δημόσιου και κρατικού χρέους. Δημόσιο χρέος είναι το σύνολο των χρεών όλων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης προς τρίτους (δανειστές εκτός Γενικής Κυβέρνησης), ενώ κρατικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών του Κράτους προς όλους τους δανειστές του (εντός και εκτός Γενικής Κυβέρνησης).