Της Μαρίας Νικολακάκη
Είναι εντυπωσιακό να δούμε πώς η Ουκρανία σε λίγο περισσότερο από 30 χρόνια έχει χάσει περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού της, όταν υποσχέθηκε ένα λαμπρό μέλλον. Το 1992, όταν απέκτησε την ανεξαρτησία της, η χώρα μαστιζόταν από τα προβλήματα της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, αλλά έφυγε με πολύ καλύτερα περιουσιακά στοιχεία από πολλές από τις πρώην δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.
Η μεγαλύτερη χώρα στην Ευρώπη από την έκτασή της, με πληθυσμό 52 εκατομμυρίων κατοίκων, ένα θαλάσσιο μέτωπο που της προσφέρει εύκολη πρόσβαση στην ευημερία, σημαντικά περιουσιακά στοιχεία με τη βιομηχανική κληρονομιά που άφησε η ΕΣΣΔ, σημαντικούς πόρους εξόρυξης και μεταξύ των πλουσιότερων σιτηρών στον κόσμο, η χώρα θα μπορούσε να ελπίζει για ένα λαμπρό μέλλον.
Η Ουκρανία θα μπορούσε επίσης να βασιστεί σε έναν από τους πιο εγγράμματους πληθυσμούς στον κόσμο, σε τεχνικά κοσμήματα, με μερικά από τα βιομηχανικά συγκροτήματα, για παράδειγμα στη μεταλλουργία, μοναδικά στον κόσμο. Ήταν επίσης ο κληρονόμος ενός υπερσύγχρονου στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος, θα μπορούσε να καυχηθεί ότι έχει μια αεροναυτική παραγωγή και μια πολλά υποσχόμενη βιομηχανία γεωργικών τροφίμων.
Με μια πρόσοψη στις ζεστές θάλασσες, θα μπορούσε να παίξει σημαντικά χαρτιά για να είναι ένα ρελέ σημασίας μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής. Διαθέτοντας τόσο μια δυτική πρόσοψη, αλλά και μια πολύ πλούσια κοινή ιστορία με τη Ρωσία. Θα μπορούσε να ήταν από τότε, μια ζώνη μετάδοσης, ένα αναπόφευκτο σταυροδρόμι.
Σημαντική στρατιωτική δύναμη, έχοντας κληρονομήσει μέρος του σοβιετικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας, ξεκίνησε την ύπαρξή του με σημαντικές στρατιωτικές υποδομές και πολλούς ταλαντούχους μηχανικούς, σε διάφορους κλάδους, συμπεριλαμβανομένου του διαστήματος. Αυτή ήταν η Ουκρανία.
Μετά από σχεδόν 33 χρόνια ύπαρξης, όλο αυτό το λαμπρό μέλλον έχει καταρρεύσει, για να δώσει τη θέση του σε έναν απειλητικό πίνακα. Έχοντας αποκοπεί από διεφθαρμένους ολιγάρχες, οργανώσεις μαφίας και τους αιματηρούς χειρισμούς της Δύσης, υπήρχε ήδη λίγο αριστερά από την Ουκρανία την εποχή των δύο Μαϊντάν (2004-2014). Έχοντας γίνει η 2η φτωχότερη χώρα στην Ευρώπη, παρά τα πλούτη που θα έκαναν πολλούς γείτονες να ονειρεύονται (ακριβώς ...), ήταν ήδη μόνο μια σκιά του εαυτού της. Σκλερωμένη από ληστείες και μια πανταχού παρούσα μαφία, η οποία έχει επίσης γίνει μια πλατφόρμα για κάθε διακίνηση, όπλα, όργανα, παιδιά ή σκλάβους (συμπεριλαμβανομένων των σεξουαλικών), είχε τώρα μόνο 45 εκατομμύρια κατοίκους το 2014.
