CHAT gtp: ΠΏΣ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΔΙΑΛΎΣΕΙΣ ΜΊΑ ΧΏΡΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ

Οι απαντήσεις στον  Πάνο Πικραμένο

Ρωτάω σήμερα κυριακάτικα το ρομποτάκι μου το Chat gpt: Αν κάποιος θέλει να καταστρέψει μία χώρα σαν την Ελλάδα χωρίς πόλεμο και χωρίς να το καταλάβουν οι κάτοικοι της, τι πρέπει να κάνει; 

Η απάντηση είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΉ παρακαλώ διαβάστε την.: 

"...θα μπορούσε να ακολουθήσει μια συνδυαστική στρατηγική που να στοχεύει αθόρυβα και εκ των έσω στα εξής:

1. Διαφθορά και Υπονόμευση Θεσμών

Υπονομεύει τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, την Παιδεία και τη Δημόσια Διοίκηση ώστε να χαθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

Σπέρνει αναξιοκρατία, ευνοιοκρατία και διαφθορά παντού.

2. Εκφυλισμός Παιδείας και Πολιτισμού

Υποβαθμίζει την εκπαίδευση ώστε οι νέες γενιές να γίνουν αδιάφορες, ημιμαθείς και αδύναμες να σκεφτούν κριτικά.

Προωθεί έναν πολιτισμό επιφανειακό, καταναλωτικό, κυνικό και χωρίς ρίζες.

Λαοκράτη Βάσση: Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ 1821

Πρέπει να το διαβάσουν μαθητές, φοιτητές, διδάσκαλοι και κάθε Έλληνας, κι όχι μόνο αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει ορισμένα πράγματα και έχουν καθαρή σκέψη και αγνό πατριωτισμό. 

Νομίζουμε ότι το κείμενο αυτό αποτελεί εθνική διδαχή, προέρχεται δε από ένα διανοούμενο με υψηλή παιδεία, επιστημονική συγκρότηση και ήθος.

Αθανάσιος Φωτόπουλος 

 Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

Του  Λαοκράτη Βάσση

   α.  Καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο τρίμηνο της διακοσιοστής επετείου του ΄21, είναι βέβαιον πως θα ενταθούν οι «ταριχευτικές επεμβάσεις» στο (πολύ ενοχλητικό!) ανεξαρτησιακό και αξιακό, γενικότερα, «γονιδίωμά» του.

    Με προέχουσα, πάντοτε, την εθνική αποταυτοποίηση, στη συστημική τροχιά της νεο/ταξικής ευρω/προσαρμοστικότητητας. Όπως αυτή επικαλύπτεται με περίσσειαν ιδεολογηματικής χρυσόσκονης από μετανεωτερικό συμφυρμό: «νεο/φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού» και «μεταφυσικού διεθνισμού».

  β.   Κι αυτό, γιατί το ’21, ως «πλάτανος με βαθύ ρίζωμα» (Σαράντος Καργάκος) στην ελληνική διαχρονία, ως «πύρωμα ψυχής» (Κωστής Παλαμάς) και ως «πύρινο άνθος και ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης» (Χρ. Μαλεβίτσης), είναι ο μέγας εθνο/αναγεννητικός σταθμός μας. Που δένει με αξιακούς αρμούς τον νεότερο με τον προαιώνιο Ελληνισμό.

   Όχι εθνο/γενετικόςσταθμός, όπως τον θέλει η επιστημονικοφανής «αλχημεία» του ιστορικού αναθεωρητισμού, αλλά εθνο/αναγεννητικός , με στέρεη τη θεμελίωσή του στην ελληνική αιωνιότητα. Όπως αυτή προκύπτει και ορίζεται απ’ την πολύ σύνθετη ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Επιβεβαιούμενη και όχι αναιρούμενη ακόμη κι απ’ τη μείζονα «ασυνεχή συνέχεια» της δύσκολης μετάβασης απ’ την αρχαία ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό. ΄Οπου, η Ορθοδοξία, με διασταλτική ερμηνεία, είναι η … ελληνοποιημένη του εκδοχή.

γ.   Με τη «συνέχεια» να υποτάσσει την «ασυνέχεια» στο ελληνικό αξιακό βίωμα ζωής . Όπως το βρίσκουμε στην πολιτιστική φιλοσοφία του λαού μας (παραδοσιακό πολιτιστικό πρότυπο και ελληνικός/ταυτοτικός τρόπος του υπάρχειν), με την εσώτερη βαθιά ενότητά της και την ανεκτίμητη αντοχή της στη μεγάλη χρονική διάρκεια.

    Καθώς, η βαθιά ενότητα, συνυφαινόμενη με την ιστορικο/πολιτιστική  σ υ ν έ χ ε ι α, είναι η αξιακή μήτρα της εθνο/ταυτοτικής μας υπόστασης. Στην οποία  κυοφορήθηκε το ΄21 με την καθοριστική για το μέλλον μας εθνο/αναγεννητική του δυναμική. Όπως, συνακολούθως, είναι και η βάση της ιδιοπρόσωπης αυτονομίας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Της παρομοίως αρνούμενης και αντιμαχόμενης: τόσο τον ομφαλοσκοπικό απομονωτισμό όσο και την  εθνο/μηδενιστική  «ενσωμάτωσή» μας στην «Ευρώπη» ( να γίνουμε…Ευρωπαίοι!)

Ο Κολοκοτρώνης και το αφήγημα της κας Μαρίας Ευθυμίου. Μια προσπάθεια προσέγγισης και αξιολόγησης των λεγομένων της

Του Χρόνη Βάρσου

Φιλολόγου – ιστορικού ερευνητή

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΡΔΗΝ (τεύχος 122, Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2021)

Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία που εορτάζονται φέτος, γινόμαστε μάρτυρες κάποιων ιδιαιτέρως καινοφανών απόψεων με χαρακτήρα σχεδόν εμμονικό και συχνά αντι-επιστημονικό, εκρηκτικό μείγμα εμπάθειας και ψεύδους, που σχετίζονται με την άοκνη προσπάθεια των γνωστών εθνομηδενιστικών κύκλων να αποδομήσουν το 1821 εν συνόλω, ιδίως μέσω της στοχοποίησης των πλέον εμβληματικών μορφών του Αγώνα, όπως του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου και του ιδίου του Καποδίστρια, απαξιώνοντας την τεράστια προσφορά και το έργο τους. Η επιτροπή «Ελλάδα 2021» πρωτοστάτησε σ΄ αυτήν την προσπάθεια, που αποδοκιμάστηκε όμως από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, για τον οποίο τέτοιες απόψεις παραμένουν σταθερά ξένες και εχθρικές.

Τους τελευταίους μήνες, όλοι όσοι ασχολούνται με την Επανάσταση του 1821, τα γεγονότα, τι αξιολογήσεις, τις κρίσεις και τα συμπεράσματα, γίνονται μάρτυρες μιας συστηματικής προσπάθειας αποδόμησης της προσωπικότητας του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη από την αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, κας Μαρίας Ευθυμίου, πρόσφατα παραιτηθείσης από την «Ελλάδα 2021», που σε κάθε ομιλία της, δια ζώσης ή διαδικτυακά, επιτίθεται προσωπικά στον «Γέρο του Μοριά», θεωρώντας τον ως τον κατεξοχήν υπεύθυνο των εμφυλίων πολέμων της περιόδου Νοεμβρίου 1823 – Ιανουαρίου 1825 και φυσικά των δεινών και των συνεπειών που επέφεραν, αποδίδοντάς του απρεπείς χαρακτηρισμούς και αξιολογώντας εντελώς αρνητικά τη δράση του μέσα από ανιστόρητες κρίσεις που δεν εδράζονται σε πραγματικά δεδομένα.

ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ… «Κάποιος Ντεριντά…»!

του Γιάννη Κων. Κρούσου

Κάποιος Ντεριντά ανακάλυψε κάπου τον όρο και τον εισήγαγε στη γλώσσα.

«Ο Ντερριντά απέφυγε μέχρι τέλους να δώσει έναν ορισμό στην αποδόμηση ακριβώς γιατί η αποδόμηση ήταν μια στρατηγική και όχι μια μέθοδος. Η αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντερριντά γράφει ότι η αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδομησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη» 

(Από το wiki, για να μη πάμε στον πρωτότυπο λόγο).

Το wiki υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξηγεί και να εκλαϊκεύει, αυθεντικά. Αν δεν τα καταλάβατε όλα, δεν πειράζει.
Κατάλαβε η CIA το πόσο χρήσιμη είναι τούτη η μέθοδος διάλυσης των κατεστημένων αντιλήψεων κι αυτό αρκεί. ΕΔΩ*
http://www.toperiodiko.gr/%CE%B7-cia-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%C…/…

Κι επειδή την έχουμε παρεξηγήσει, η CIA είναι το μακρύ χέρι των «αγορών», αλλά και αυθεντικός εκπρόσωπος του Δυτικού Πολιτισμού. Διδάσκει και διαδίδει τέχνη, ιδέες, φιλοσοφία κλπ. Ήταν ο μεγαλύτερος πολιτιστικός οργανισμός του κόσμου μετά τον Β. Πόλεμο. Σήμερα έχει πολλούς ανταγωνιστές-συναγωνιστές(ΜΚΟ).

Τσάμπα μάγκες

Με αφορμή το ακτιβιστικό επεισόδιο στην Εθνική Πινακοθήκη, επιτρέψτε μου να εκφράσω την γνώμη μου σχετικά με την υποτιθέμενη ελευθερία των καλλιτεχνών, την λογοκρισία και δυστυχώς κάποιο βαθμό υποκρισίας που μας διακατέχει. Δεν ξέρω ποια ήταν τα πραγματικά κίνητρα του βουλευτή που προκάλεσε φθορά στα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ως καλλιτέχνες βιώνουμε μια βαθειά παρακμή, ακολουθώντας τη γενικότερη κοινωνική τάση και κατάσταση..! Είναι πάντως απορίας άξιον, πώς τα έργα του κ. Χριστόφορου Κατσαδιώτη φτάνουν να εκτεθούν σε ένα τόσο σημαντικό κρατικό ίδρυμα όπως είναι η Εθνική Πινακοθήκη.

Είναι γνωστή από χρόνια η αντίθεση προς την «κατεστημένη» ιστορική αντίληψη που αφορά τη μικρή και φτωχή μας πατρίδα, ως προς τα ζητήματα ταυτότητας, όπως είναι η πνευματική και θρησκευτική συνείδηση, αλλά και η αίσθηση του ανοίκειν σε μία κοινότητα και ένα λαό με συγκεκριμένα εθνικά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς η αναθεωρητική αυτή αντίθεση δεν δέχεται τη συζήτηση με την σοβαρή υποστήριξη της «ηρωικής» ή «συντηρητικής» πλευράς των συμβάντων και γεγονότων, αλλά προτιμά να βρίσκει τρόπους να εκθέτει την άποψη της σε πανεπιστήμια και κρατικά ιδρύματα όπως η Εθνική Πινακοθήκη, αποφεύγοντας με κάθε τρόπο την αντιπαράθεση με τους γνωρίζοντες την ιστορία, και, ακόμη χειρότερα, με αντίθεση προς το λαϊκό αίσθημα. Βεβαίως, με τα χρόνια το λαϊκό αίσθημα μειώνεται, αρρωσταίνει, και αποτραβηγμένο στον όλο και πιο δύσκολο αγώνα της επιβίωσης, συχνά ξεχνάει που βρίσκονται τα παιδιά του, και σε ποια χέρια έχει παραδώσει την εκπαίδευση και την μόρφωση τους. Δείχνει όμως αυτή η αναθεωρητική ομάδα, να χαίρεται ιδιαιτέρως όταν κάποιοι αντιδρούν κάπως σπασμωδικά και επεισοδιακά στην υποτιθέμενη προοδευτική αντίληψη. Ίσως γιατί ο ακτιβισμός, ως πιο «πρωτόγονη» μορφή έκφρασης μας ταιριάζει καλύτερα..!

Κύπρος:"Πλύση εγκεφάλου με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας"

"....Σε μια δική τους σελίδα διαβάζω μια αγγελία αυτού του Ομίλου: «Αναζητούμε Τούρκους & Ελληνόφωνους εθελοντές για να συμβάλλουν στο έργο μας!», λέει.

 Οι Τούρκοι είναι οι Τούρκοι, οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες είναι Ελληνόφωνοι. Κάποιοι που από διαβολική συγκυρία μιλούν ελληνικά. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε τι είδους επιμόρφωση κάνουν σε μαθητές 13 με 17 χρόνων;..."

Πλύση εγκεφάλου με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας

Άριστος Μιχαηλίδης

Σε μια χώρα όπου το Κοινοβούλιό της ψήφισε νομοθεσία ώστε να μην γίνεται στα σχολεία «ολιγόλεπτη αναφορά» ως ιστορική υπόμνηση στην επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, και απολογήθηκε γονατιστό στους κατακτητές γιατί υπήρξε αυτή η «πρόθεση», γιατί προκαλείται σάλος που μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση ανέλαβε την επιμόρφωση των μαθητών; Και μάλιστα σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας; Αναμενόμενο ήταν.

Φτάσαμε πλέον σε οριακά σημεία, μια σπρωξιά μένει για να πάμε όλοι μαζί στο βάραθρο να ξεμπερδεύουμε. Μια ΜΚΟ, Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας λέγεται, δραστηριοποιείται στους τομείς της εκπαίδευσης της ιστορίας, της ειρήνης, της πολυπολιτισμικότητας, τέτοια.

Οργανώνει και επισκέψεις μαθητών στα κατεχόμενα. Και μέσω εγκυκλίων από σχολεία, σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας, δέχεται αιτήσεις από μαθητές για συμμετοχή στα προγράμματά της. Με μεγάλη επιτυχία, μάλιστα. Διότι, σε μια σχετική αναφορά διάβασα ότι στα 20 χρόνια δράσης (τώρα είναι 22 τα χρόνια) είχε επιμορφώσει «περισσότερους από 2.000 εκπαιδευτικούς στη διδασκαλία της ιστορίας» και είχε προσφέρει «δραστηριότητες που σχετίζονται με την Εκπαίδευση για έναν Πολιτισμό Ειρήνης σε περισσότερους από 7.500 μαθητές και 2.500 εκπαιδευτικούς».

Δηλαδή, μια ΜΚΟ εκπαιδεύει μαθητές και εκπαιδευτικούς υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας. Αυτά τα προγράμματα υλοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια από τον Όμιλο και χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας. Περιλαμβάνονται και επισκέψεις μελέτης και στις δυο πλευρές της Πράσινης Γραμμής («δυο διακοινοτικές επισκέψεις μελέτης σε σημαντικές τοποθεσίες εκατέρωθεν της Πράσινης Γραμμής»), αλλά αυτό που ξεσήκωσε αντιδράσεις είναι το ότι εστάλη εγκύκλιος από σχολεία σε γονείς για συμμετοχή των παιδιών τους και ανάμεσα σε άλλες δράσεις υπήρχε και επίσκεψη στο λιμανάκι της Κερύνειας.

Οδικός χάρτης για να υποταχθεί ένα εθνικό κράτος

06/11/2022

ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ ΜΑΡΙΑ

Ας υποθέσουμε ότι προγραμματίζεται η εξόντωση ενός έθνους-κράτους. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να προέρχεται από κάποιες ισχυρές χώρες, άλλες θρησκείες, ή και από εμμονές σε κοσμοθεωρίες (όπως, χάριν παραδείγματος το τελευταίο στάδιο της παγκοσμιοποίησης που είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση). Υπάρχουν, ασφαλώς, πολλές μεθοδεύσεις για να φτάσει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα για αυτό το εθνικό κράτος, αλλά εδώ θα επιλέξουμε αναγκαστικά ορισμένες μόνο από αυτές.

Προσθέτοντας, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή καθ’ αυτή η επιλογή, όσο ο αυστηρός διαχρονικός προγραμματισμός της αλληλουχίας και αλληλοσυμπλήρωσης των μέτρων, έτσι ώστε το ένα να διαδέχεται και να ενδυναμώνει το άλλο. Το πρώτο στάδιο θεωρείται δεδομένο για κάθε ανάλογη προσπάθεια. Πρόκειται για τον έγκαιρο προσηλυτισμό όλων εκείνων των προσώπων, που ύστερα από ενδελεχή έρευνα, είναι πιθανότατα αυτά, που θα καταλάβουν την εξουσία της καταδικασμένης χώρας.

Δεν είναι καταρχήν απαραίτητο οι ηγέτες αυτοί να είναι ενσυνείδητοι προδότες, διότι αρκεί να τους έχουν πείσει ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις για τη χώρα τους. Οπότε, εύκολα πείθουν τους εαυτούς τους ότι η διακυβέρνησή τους απαλλάσσει τη χώρα τους από τα ακόμη χειρότερα. Η πρώτη δέσμη μέτρων αποσκοπεί στη δημιουργία πειθούς στο λαό προς εξόντωση, ότι είναι ανάξιος να ζει.

Επειδή, ανάμεσα και σε άλλα, κατηγορείται συστηματικά ως τεμπέλης, αναποτελεσματικός, πολυέξοδος, ότι ζει με δανεικά, αλκοολικός κ.ά. Έχει αποδειχθεί, σε πολλές περιπτώσεις, ότι αυτή η πολιτική (εφόσον βέβαια εφαρμόζεται χωρίς αντίδραση από τους εκάστοτε ηγέτες του, αλλά αντιθέτως με τη συνεργασία τους), έχει τα εκάστοτε επιθυμητά αποτελέσματα.

Επιχείρηση εκφοβισμού

Η προσεκτικά στοιχειοθετημένη επιχείρηση εκφοβισμού για αναπότρεπτη δήθεν χρεοκοπία, με παράλληλη αναφορά στις δήθεν καταστροφικές της συνέπειες, πανικοβάλλει το λαό της επιλεγμένης για εξαφάνιση χώρας. Και ουδεμία, βέβαια, σημασία έχει το γεγονός, ότι συνήθως το ύψος χρέους και ελλειμμάτων της είναι αντιμετωπίσιμα. Αρκεί να πειστεί ο λαός ότι χάνεται. Το είχαμε δει στην Ελλάδα, το βλέπουμε στην Ιταλία, θα το δούμε ενδεχομένως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο μέλλον.

«Θεοφάνεια versus μηδενισμός»

Το αντί-πνευματικό και εθνομηδενιστικό μείγμα της συμφοράς των νεοελλήνων και όχι μόνο (προστέθηκε δοκίμιο για τον μεταμοντερνισμό)

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε την ημέρα των Θεοφανείων πριν μερικά χρόνια. Έγιναν αναδιατυπώσεις και συμπληρώσεις στο κύριο κείμενο και στο τέλος προστέθηκαν περισσότερες παραπομπές σε άλλες αναρτήσεις. Πιο σημαντικό, αναρτώ στο τέλος το δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος:

 Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» που δημοσιεύτηκε έκτοτε στο επιστημονικό περιοδικό Φιλοσοφείν, επιστήμη, εύνοια παρρησία.

 Στο δοκίμιο αυτό επιχειρήθηκε μια συνοπτική και όσο το δυνατό πιο περιεκτική ανάλυση ζητημάτων που αφορούν τον μεταμοντερνισμό, την μεταφυσική πίστη και το Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός. Συναρτάται ευθέως με την πιο χαλαρή ανάλυση για τον μεταμοντερνισμό τον Ιανουάριο 2019 στην παρούσα ανάρτηση.

 Σημειώνεται ότι στις αριθμημένες υποσημειώσεις στο τέλος του δοκιμίου γίνονται εκτενέστερα σχόλια και παραπομπές σε κύρια έργα. Σημειώνεται ότι εν τέλει, και αυτό υπογραμμίζεται στο δοκίμιο, το μείζον είναι η θέσπιση της ισχύος. Η ισχύς θεσπίζεται εάν υπάρχει Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός και οι βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης είναι συνάρτηση του κατά πόσο η πολιτεία-κράτος προσανατολίζονται προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας. Δική μας εκτίμηση και θα επανερχόμαστε με εκτενέστερο κείμενο είναι ότι ο μεταμοντερνισμός μηδενισμός –τον οποίο εύστοχα μεταφράσαμε στα Ελληνικά ως εθνομηδενισμός–κατά βάση και ουσιαστικά αντιβαίνει σε κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού και συμβολίζει την οπισθοδρόμηση στα Σόδομα και Γόμορρα της βαρβαρικής ή και κτηνώδους προ-πολιτικής εποχής. 

Ο λόγος για τον οποίο επανερχόμαστε στην εξέταση του μεταμοντερνισμού είναι επειδή εκτιμάται πως αποτελεί το κύριο ζήτημα του μέλλοντος, ιδιαίτερα για λιγότερο ισχυρά κράτη στα οποία εισροές εθνομηδενιστικού ιδεολογικού δηλητηρίου ροκανίζουν τα ανθρωπολογικά τους θεμέλια και μετατρέπουν την χώρα σε χώρο μεταμοντέρνων πολέμου που όσο προχωρούμε εντείνονται. Ανάγνωση και μόνο μερικών φράσεων των συνεπών μηδενιστών το υποδηλώνει. Σημαντικό είναι να τονιστεί, πάντως, ότι υπάρχουν αντιστάσεις που αντιβαίνουν στις μεταμοντέρνες μηδενιστικές τάσεις.

Ακολουθεί η παρέμβαση του Ιανουαρίου 2019, κείμενο στο οποίο έγιναν ορισμένες επαναδιατυπώσεις και στην συνέχεια αναρτώνται σύνδεσμοι μερικών ακόμη παρεμβάσεων πριν παρατεθεί το προαναφερθέν δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος: Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» όπου τα ζητήματα αυτά εξετάζονται πιο συστηματικά και με παραπομπές σε σημαντικά έργα.

Πέραν των πατροπαράδοτων διδαχών για την φανέρωση της Αγίας Τριάδας την στιγμή της Βάπτισης όπως αναφέρονται στα σχετικά Ευαγγελικά αποσπάσματα, η εορτή των Θεοφανείων είναι βαθιά ριζωμένη στις παραδόσεις της Ελληνικής διαχρονίας. Σε άλλη περίπτωση τα Θεοφάνεια αποτέλεσαν αφορμή για προβληματισμό στα πεδία της θεολογίας αλλά και της ανθρωποκεντρικής / Αριστοτελικής Ορθόδοξης θρησκευτικής παράδοσης.

Εδώ περιοριζόμαστε να πούμε λίγα μόνο λόγια. Κυρίως ότι για όλα τα έθνη η μεταφυσική πίστη ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι Καταστατικής, αξονικής και διαμορφωτικής σημασίας. Η μεταφυσική πίστη, οι απορρέουσες παραδόσεις, οι ανθρωποκεντρικές προεκτάσεις των Ορθόδοξων Χριστοκεντρικών διδαχών και ο εν γένει ρόλος της Χριστιανικής μεταφυσικής πίστης υπήρξαν κύριοι άξονες της διαδρομής των Ελλήνων.

Το ερώτημα του πόσο θρήσκοι και Εκκλησιαζόμενοι είμαστε στην προσωπική μας ζωή δεν είναι του παρόντος και ίσως ποτέ δεν πρέπει να τίθεται διατακτικά. Ανεξαρτήτως αυτής της παραμέτρου, όμως, για όσους διαθέτουν Ελληνική υπόσταση –και εάν δεν διαθέτουν Ελληνική υπόσταση ένα ερώτημα που τίθεται είναι τι υπόσταση διαθέτουν, αν διαθέτουν υπόσταση κάποιας άλλης εθνικής υπόστασης ή εάν είναι ανυπόστατοι– η Ορθόδοξη Χριστοκεντρική παράδοση ενέχει οντολογικές προεκτάσεις στην εθνική ιδιοσυστασία των μελών του Ελληνικού έθνους. Και αυτές οι προεκτάσεις δεν σχετίζονται κατ’ ανάγκη με τις βαθμίδες μεταφυσικής πίστης και Εκκλησιασμού. Η ανθρωποκεντρική Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και πολιτική παράδοση, κοντολογίς, είναι συστατικό στοιχείο των Ελληνικών πολιτικών παραδόσεων.

Woke: Η αποδόµηση του ευρωπαϊκού –ελληνικού;– πολιτισµού

Απόσπασμα από την εισαγωγή των Γιώργου Καραμπελιά & Γιώργου Ρακκά στο βιβλίο, woke- Η καθολική αποδόμηση που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Προσφάτως, τον Ιανουάριο του 2022, η συγγραφέας της σειράς των βιβλίων του Χάρι Πότερ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, αποκλείστηκε από την προβολή του έργου «Χάρι Πότερ: 20th Anniversary – ​​Return to Hogwarts», με πρωτοβουλία της Warner Media, γιατί είχε προβεί σε δηλώσεις που υποστήριζαν την… ύπαρξη γυναικείου φύλου και θεωρήθηκαν τρανσφοβικές! Η συγγραφέας της εμβληματικότερης, στην εποχή μας, νεανικής μυθοπλασίας αποκλείστηκε για λόγους «πολιτικής ορθότητας» από το ίδιο της το έργο!

Η βιομηχανία του Χόλλυγουντ θα επιβάλει τα κριτήρια της νέας πολιτικής ορθότητας των woke (αφυπνισμένων) στην απονομή των Όσκαρ γενικότερα: στο εξής, ένας ρόλος ομοφυλόφιλου δεν θα μπορεί να δίνεται παρά μόνο σε έναν ομοφυλόφιλο ηθοποιό, ένας διεμφυλικός χαρακτήρας σε έναν διεμφυλικό κ.ο.κ. Μάλιστα, όταν πρόκειται να παρουσιαστεί μια μαύρη προσωπικότητα, ο ηθοποιός θα πρέπει είναι τόσο μαύρος όσο και εκείνος τον οποίο υποδύεται· η Ζόε Σαλντάνα, που υποδύθηκε τη Νίνα Σιμόν, επικρίθηκε ως «ανεπαρκώς μαύρη» για τον ρόλο.

Καθόλου τυχαία άλλωστε, στην απόλυτη Woke ταινία, «Τα πάντα όλα», δόθηκαν επτά βραβεία Όσκαρ το 2023. Και την χαρακτηρίζουμε έτσι διότι ξετυλίγει το σύνολο της ιδεολογικής παλέτας του κινήματος. Τη φυλετιστική επανάσταση και την απόρριψη της «λευκότητας», τη γυναικεία υπεροχή έναντι των ανδρών, οι οποίοι υποτάσσονται, τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, και τη γυναικεία αλληλεγγύη που ξεπερνά τις ταξικές διαφορές, τον αντιεθνικισμό και τον μετανθρωπισμό.

Η πρωταγωνίστρια είναι η έξυπνη και ικανή Κινέζα μετανάστρια, ιδιοκτήτρια πλυντηρίου ρούχων, παντρεμένη με έναν χαζούλη συμπατριώτη της, ενώ η κόρη της είναι λεσβία. Η πρωταγωνίστρια (την οποία υποδύεται η Μισέλ Γιο) αποκτά υπερφυσικές/μετανθρωπικές δυνάμεις και καταχεριάζει ορδές ανδρών, αστυνομικών και μπράβων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία λευκών, κάποιος μάλιστα από τους «κακούς», αντί για ρόπαλο, κραδαίνει ένα κοντάρι τυλιγμένο με την αμερικανική σημαία. Ακόμα και η λευκή γυναίκα εφοριακός (η Τζέιμι Λη Κέρτις), με την οποία συγκρούεται η Γιο, υποχωρεί στο τέλος μπροστά στη γυναικεία αλληλεγγύη. Και στην τελική σκηνή, όπου οι γυναίκες αγκαλιάζονται στον θρίαμβό τους, ανασυστήνοντας μια νέα μορφή οικογένειας, τρέχει να προστεθεί και ο χαζούλης «μπάρμπα Θωμάς» Κινέζος (ο Τζόναθαν Κι Κουάν), στον οποίο παραχωρούν μεγάθυμα μια θέση, καθώς αναγνωρίζει το υποδεέστερο status του, ενώ ο αντιδραστικός Κινέζος παππούς μεταστρέφεται και αυτός – ως Κινέζος.

Περί ελληνικού έθνους

Του Απόστολου Διαμαντή 

Παρότι σύμπασα η οικουμένη, μορφωμένη και μη, συγκαταλέγει το ελληνικό έθνος στην κατηγορία των ιστορικών εθνών –από τον Χέγκελ, μέχρι τον Μαρξ και τον Χούσερλ – υπάρχει σήμερα μια μερίδα Ελλήνων διανοουμένων που λέει το πράγματι πρωτοφανές ότι ελληνικό έθνος δεν υπήρχε πριν το 1821, διότι μόνον η αστική εποχή έχει να παρουσιάσει αυτό το μόρφωμα. Το ελληνικό έθνος της αρχαιότητας και του μεσαίωνα λοιπόν είναι κατ’ αυτούς μια αντιεπιστημονική, εθνικιστική πλάνη!

Πρόκειται φυσικά για άποψη όχι μόνον αντιεπιστημονική, εφόσον κανείς σοβαρός επιστήμονας δεν την έχει υποστηρίξει ποτέ και πουθενά, αλλά μάλλον για άποψη που προέρχεται από το χώρο του πολιτικού φανατισμού. Διότι, στοιχειωδώς να ανοίξει κάποιος τα αρχαία κείμενα θα μπορούσε να δει τον όρο «έθνος» φαρδύ πλατύ, στα κείμενα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηρόδοτου, του Ομήρου κλπ.
Αυτό που ισχυρίζονται όσοι διατυπώνουν τέτοιες παραδοξολογίες, όπως ο Πέτρος Πιζάνιας στην συνέντευξή του στο tvxs, είναι ότι έθνος δεν υπήρχε στην αρχαιότητα, επειδή έθνος σχηματίζεται μόνον κατά την εποχή του καπιταλισμού, όταν δημιουργείται το συνταγματικό κράτος και η έννοια του πολίτη. Σύμφωνα μ’ αυτήν την άποψη, που προέρχεται από παραναγνώσεις του μαρξισμού, στην αρχαιότητα έχουμε γένος και όχι έθνος! Και έτσι αναγνωρίζουν έθνος μόνον μετά το 1789, ως εθνικό κράτος, συλλαμβάνοντας το έθνος, ως προϊόν του αστικού κράτους.

Πρόκειται για ένα ακραίο νομικό θετικισμό, που συνδέεται ευθέως με την σταλινική κανονιστική παράδοση, όπου τα πάντα αποδίδονται στο κράτος. Περισσότερα γι’ αυτήν την κανονιστική εκτροπή στην ελληνική ιστοριογραφία μπορεί κανείς να δει στο έργο μου Έθνος και Θεσμοί στην Τουρκοκρατία (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2013).

Αλλά το γένος τι ακριβώς είναι; Δεν είναι έθνος; Δεν είναι ένας άλλος τρόπος να ορίζεις την εθνική κοινότητα, η οποία σχηματίζεται από μια κοινή γλώσσα, κοινούς θεσμούς, κοινή θρησκεία, κοινή παράδοση; Οι αρχαίοι χρησιμοποιούν και τον όρο γένος, διότι προέρχεται από την φιλοσοφία, από την οντολογία. Αλλά συχνά χρησιμοποιούν και τον όρο έθνος. Τι είναι έθνος; Μόνον το γαλλικό το 1789; Και τότε γιατί ο Αριστοτέλης μιλά για έθνος και πόλεις; Τι εννοεί ακριβώς;

Είναι γεγονός ότι οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς αποφεύγουν τη χρήση του όρους έθνος αρχικά, για να μην γίνεται σύγχυση με την παγανιστική παράδοση. Στη θέση του χρησιμοποιούν τον όρο γένος, που σημαίνει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το τι όρο όμως χρησιμοποιεί ένας συγγραφέας δεν σημαίνει και πολλά. Το ότι δεν χρησιμοποιεί κάποιος τον όρο έθνος, αυτό δεν σημαίνει ότι έθνος δεν υπάρχει. Η ύπαρξή του είναι γεγονός αντικειμενικό, δεν είναι απόφαση του ιστορικού.

Τώρα κατάλαβα γιατί ένας δάσκαλος είναι τόσο ανεπιθύμητος στην σημερινή βουλή

Άρθρο του Μανώλη Κοττάκη από την εφημερίδα Εστία 

Τώρα κατάλαβα γιατί ένας δάσκαλος είναι τόσο ανεπιθύμητος στην σημερινή βουλή

Διοτί «Κατασκευάζεται» ένας νέος λαός μηδενικῆς ιστορικής και ἐθνικῆς μνήμης.

Ο ἀντίπαλός μας δέν εἶναι ἀπέναντι. Λάθος ἄν νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀπέναντι! Εἶναι μέσα στίς γραμμές μας, καί μιλᾶ ἑλληνικά. 

Ἡ κερκόπορτα ἔχει ἀνοίξει καιρό τώρα μέσα στό ἔδαφός μας, ὕπουλα. Στίς κυβερνήσεις, στά κόμματα, στό βαθύ κράτος, στίς τηλεοράσεις, στά σχολεῖα, στά πανεπιστήμια, σέ κλειστές λέσχες, στό διαδίκτυο, ἀκόμη καί στήν Ἐκκλησία. Κατασκευάζεται νέος λαός, ἀγαπητοί. Λαός κυνικός.

Λαός πού διαγράφει τήν ἱστορική του ταυτότητα καί δέν σαλεύει ὅταν οἱ γείτονες βαπτίζουν τό Αἰγαῖο TurkAegean, οἱ Σκοπιανοί διδάσκουν τήν «μακεδονική γλῶσσα» στήν Μακεδονία μας, ὑπουργοί παραιτοῦνται ἀπό τίς γερμανικές ἀποζημιώσεις, ὑπουργεῖα λένε ὅτι εἶναι προαιρετικός ὁ ἑορτασμός τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί τῆς Ποντιακῆς Γενοκτονίας. Ὑπάρχει ἕνα νέο αἴτημα: νά ξεχάσουμε ποιοί εἴμαστε!

Κατασκευάζεται μέσα ἀπό τά κινητά καί τά ἐπιδόματα, ἕνας νέος λαός πού ἐνδίδει στήν ὕλη.

Ἡ Ἐκκλησία μας καταδιώκει τά μοναστήρια....ενῷ γιά τήν Συνθήκη τῶν Πρεσπῶν, σέ κεντρικό ἐπίπεδο, δέν ἔβγαλε ούτε μια λέξη.

Στήν πραγματικότητα, ἐπιδιώκεται νά συντριβοῦν καί οἱ τελευταῖοι φάροι πνευματικῆς ἀντιστάσεως. Ἡ ὑποταγή γίνεται ὕπουλα, ἀθόρυβα, ἀπό μέσα. Μέ στόχο νά ἐκχωρήσουμε ἐπικράτεια, ἐναέριο χῶρο καί θάλασσα σέ πρώτη φάση χωρίς νά πέσει κανονιά. Στήν πραγματικότητα ἔχουμε ἤδη παραδοθεῖ. Κάπως ἔτσι σήμερα θεωρεῖται ἀπολύτως φυσιολογικό νά ἐγκαταλείπουμε τούς ἀδελφούς μας Κυπρίους ἀπό τόν Διεθνῆ Ναυτιλιακό Ὀργανισμό, ὅπου ἡ Ἑλλάς θά ψηφίσει τουρκική ὑποψηφιότητα, μέχρι τήν Eurovision. Κάπως ἔτσι ἐγκαταλείπουμε στεγνά τούς ἀδελφούς μας Βορειοηπειρῶτες. Τήν ὥρα πού οἱ γείτονες ἑτοιμάζονται νά τούς ἁρπάξουν τίς περιουσίες καί φυλακίζουν τίς ἡγεσίες τους, ἐμεῖς, ἡ Ἑλλάς, ἡ πρεσβεία μας στά Τίρανα, διοργανώνει συναυλίες πολιτισμοῦ!

Κάπως ἔτσι γυρνᾶμε τήν πλάτη στούς ἀδελφούς Σέρβους γιά νά κάνουμε τούς ἱπποκόμους τρίτων στά Βαλκάνια. Στήν οὐσία, ἄν δέν τό ἔχουμε καταλάβει, ἡ Ἑλλάς καταρρέει ἀργά ἀλλά σταθερά ὡς ἑνιαία ἐθνική ὀντότητα.

Από την Ιστορία στο storytelling – Το τέλος των Μεγάλων

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

«Η διερώτηση για το αν ο κόσμος είναι πραγματικός» μπορεί να είναι παλιά, όμως στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και του metaverse μοιάζει πιο επιτακτική, ειδικά μετά την υποχώρηση των μεγάλων αφηγήσεων του 20ου αιώνα που κατέστησαν σε ανύποπτο χρόνο «ύποπτες» οι προφήτες Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ. Φυσικά, οι αφηγήσεις δεν εξαφανίστηκαν, αφού αποτελούν «το θεμέλιο της ταυτότητας» απλώς κατακερματίστηκαν, εξατομικεύτηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να χαθεί το μεγάλο προσδιοριστικό νόημα, να κυριαρχήσει ο βούρκος του παραλόγου. Έτσι, ο άνθρωπος, ζώο λογικό, μιμητικό, πολιτικό (και μεταφυσικό), είναι «το μόνο ον που εκπλήσσεται με την ίδια του την ύπαρξη», γι΄ αυτό και αποκτά «οντολογικό άγχος» καθώς «όλη μας η αξία συνίσταται στη σκέψη».

Με αυτούς τους φιλοσοφικούς στοχασμούς ο Γάλλος ιστορικός και ειδικός στον ναζισμό Johann Chapoutot στο βιβλίο του «Η μεγάλη αφήγηση – Εισαγωγή στην ιστορία του καιρού μας» (μετ. Γ. Καράμπελας, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2023) μας προετοιμάζει για κάτι όχι τόσο αισιόδοξο που έρχεται ολοταχώς καταπάνω μας. Στην ουσία μας παρέδωσε μία εργαλειοθήκη ερμηνείας του παρόντος και ιχνηλάτισης του μέλλοντος αφού η ανθρωπότητα (τουλάχιστον στη δυτική της έκφανση) κουβαλάει υποδόριες ιστορικές δυναμικές που τη στοιχειώνουν….

Με μια καταλυτική ευρυμάθεια σύγχρονων μελετών και μιας μεγάλης λογοτεχνικής γκάμας ο Γιοχάν Σαπουτό φεύγει από τη γεγονοτολογία και στρέφεται στο πνεύμα, την κουλτούρα για να μας εισάγει στις αιτίες που οδήγησαν στην αποδόμηση και στην κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων. Στην ουσία πρόκειται για μια πραγματεία της φιλοσοφίας της ιστορίας του καιρού μας, μια συγκέντρωση αποδείξεων της επικείμενης αλλαγής παραδείγματος…

Η θεώρησή του είναι κυρίως γαλλοκεντρική, εντάσσεται και πάσχει από το σύνδρομο του Δυτικού Κανόνα. Αναμφίβολα η θεώρηση αυτή έχει μεγάλη αξία για μας τους δυτικούς, διότι το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων αφορά πρωτίστως τη δυτική ρητορεία. Οι άλλοι δεν έχουν μιλήσει ακόμα.

Οι αιτίες της κατάρρευσης των μεγάλων αφηγήσεων

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που προσκομίζει ο Σαπουτό αναφέρεται στην «εξάντληση της προνοιοκρατίας». Γράφει για την Καθολική Εκκλησία και την διανοητική εξουσία της μετά την απόσχισή της από το ιουδαϊσμό, εξουσία που άσκησε μέσα από τη θεολογία στην πρόσληψη και την υφή του χρόνο επί αιώνες, εγκαινιάζοντας ένα «χριστιανικό καθεστώς ιστορικότητας» σε αντίθεση με τον κυκλικό χρόνο των Ελλήνων. Η «αμετάκλητη περατότητα του χρόνου» που χορηγεί η Εκκλησία ως «δηλητήριο» (Νίτσε), διαθέτει το αντίδοτο της «αιώνιας ζωής». Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν πάπες, κρίσιμοι θεολόγοι και Καθολικοί φιλόσοφοι μέχρι την αντιμετώπιση του Διαφωτισμού που εκκοσμίκευσε τον διανυσματικό χρόνο των χριστιανών με τη μορφή της «προόδου».

Η δεύτερη απόδειξη που πραγματεύεται ο Σαπουτό είναι η διαπίστωση που προέκυψε σοκαριστικά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, επικαλούμενος τον ποιητή Πολ Βαλερύ ότι «η άβυσσος της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη για όλους. Νιώθουμε ότι ένας πολιτισμός είναι τόσο εύθραυστος όσο μια ζωή». Γράφει: «Ο Μεγάλος Πόλεμος προκάλεσε αναταραχές στη γλώσσα, αμφιβολίες στην αφήγηση, έως και εξέγερση ενάντια στη διήγηση» και ακόμα «η κρίση της επιστημονικής αφήγησης, η κρίση του Διαφωτισμού έτσι όπως τον αναθεώρησε, διόρθωσε και εμβάθυνε ο επιστημονισμός, είναι επίσης κρίση του νοήματος». Και επιστρέφει στον Βαλερύ με το ότι «η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν που έχει αναπτύξει η χημεία της διάνοιας»… για να φτάσει στους υπαρξιστές και να εξηγήσει πως αφού δεν υπάρχει Θεός για να μας δώσει μια ουσία, άρα ούτε και πρόνοια, δηλαδή δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε με όρους πεπρωμένου ή προορισμού, ο άνθρωπος «γίνεται από πρόσωπο χαρακτήρας» με αποτέλεσμα η «εμπειρία του παραλόγου ως ριζική συνειδητοποίηση» προκαλεί «ναυτία».

Η τρίτη απόδειξη – δυναμική αλλαγής παραδείγματος στην Ιστορία αφορά στην κατάρρευση της «μαρξιστικής εσχατολογίας» που είχε προσλάβει θρησκευτικά χαρακτηριστικά, συγγενή με αυτά της Καθολικής Εκκλησίας, όχι μόνο οραματικά και οργανωτικά, αλλά και ψυχαναλυτικά. Ο διαλεκτικός υλισμός έρχεται να εκκοσμικεύσει τις ελπίδες των ανθρώπων και να διαυγάσει την ιστορία που εν τέλει είναι ταξικός ανταγωνισμός. Υπό το πρίσμα του ιστορικού υλισμού, ο Σαπουτό διέρχεται τις τραγικές εσωτερικές περιπέτειες του κομμουνισμού και της «φετιχοποίησης του κόμματος» μέσα από τις μεταλλάξεις που επέβαλαν οι πραγματικές συνθήκες και η διαστροφή της διάνοιας του Ιωσήφ Στάλιν.

Η τέταρτη απόδειξη αφορά την αποδόμηση στην ιστορική πράξη της κοσμοθεωρίας του ναζιστικού κόμματος (Weltanschauung) η οποία προσέλαβε και αυτή χαρακτηριστικά πολιτικής θρησκείας ανταποκρινόμενη στις βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες της γερμανικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Στην τελευταία απολογία του στη Νυρεμβέργη (1948) όπου δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο στρατηγός των SS και διοικητής του Einsatzgruppe D –ομάδα επέμβασης που έδρασε στην Ουκρανία και την Κριμαία- δρ Όττο Όλεντορφ αναλύει τον ναζισμό ως «πολιτισμικό ή ακόμα και πνευματικό φαινόμενο» και λέει:

«Ο ναζισμός δεν είναι η αιτία, αλλά η συνέπεια μιας πνευματικής κρίσης. Απευθυνόμενος στους δικαστές του λέει πως η ήττα του ναζισμού δεν έλυσε επ’ ουδενί αυτή τη μεγάλη κρίση του καιρού μας, διότι οι «υπέρτατες αξίες και κριτήρια για το πώς πρέπει να αισθάνεται, να σκέφτεται και να δρα κανείς εξακολουθούν να απουσιάζουν. Τα μεταφυσικά θεμέλια είναι απόντα». Έτσι, «η δημοκρατική ιδέα είναι πολύ επιφανειακή. Δεν εμπεριέχει αυτή τη βεβαιότητα που θα όριζε την ανθρώπινη ζωή στην ολότητά της. Απονέμει καθήκοντα και δικαιώματα σε πρόσωπα και σε κοινωνικές οργανώσεις, χορηγεί ατομικές ελευθερίες –αλλά ποτέ δεν τις δικαιολογεί».

Πέμπτον, ο Σαπουτό, στο κεφάλαιο με τίτλο «Με λευκή φωνή» διερευνά τη μεταπολεμική λογοτεχνία στη Γερμανία, την «λογοτεχνία των ερειπίων», για να περάσει στη συνέχεια στη γαλλική. Ξεκινάει με τη διαπίστωση πως μετά το 1945 ξέσπασε μια «πραγματική κρίση της αφήγησης» αφού «η μελέτη των λόγων που δίνουν νόημα στην ιστορία συνεπάγεται εξέταση των στιγμών κατά τις οποίες η ιστορία μοιάζει να εκδικείται το νόημα».

Επικαλείται τον φιλόσοφο της Σχολής της Φρανκφούρτης Τέοντορ Αντόρνο που στο κείμενό του 1951 «Κριτική του πολιτισμού και κοινωνία» γράφει πως «η κριτική του πολιτισμού έρχεται αντιμέτωπη με το τελευταίο στάδιο της διαλεκτικής μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας: το να γράφει κανείς ποιήματα μετά το Άουσβιτς είναι πράξη βάρβαρη».....

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Διάλογος Νατσσιού με Δόμνα Μιχαηλίδου για την αναγγελία του εθνικού μας ύμνου και την έπαρση της ελληνικής σημαίας

Μετά την μη απάντηση σε επερώτηση του Προέδρου της Νίκης, δασκάλου κ. Νατσιού για τα σχολικά βιβλία, η Υπουργός σκυμμένη στο σκονάκι που της έγραψαν αερολογεί αρνούμενη να απαντήσει για την κατάργηση της έπαρσης της ελληνικής σημαίας στο ελληνικό σχολείο.

Στο βίντεο που ακολουθεί ο διάλογος για τα "Τα "ΑΙΣΧΗ των σχολικών_βιβλίων", όπως τα ονόμασε ο Πρόεδρος της Νίκης.

Η καταστροφή της Επιδαύρου

Από Απόστολος Διαμαντής

Πότε ένας λαός θα νιώσει ευτυχισμένος και ελεύθερος; Σύμφωνα με τον Νίτσε, όταν «…κατορθώσει να προσκολληθεί αδίστακτα στα διδάγματα ενός λαού για τον οποίο μπορούμε να πούμε πως είναι μεγάλη δόξα και σπάνια διάκριση να είναι κανείς μαθητής του: των Ελλήνων». Ρώτησε όμως ο Νίτσε την Μενδώνη, την Ευαγγελάτου, τον Μόσχο, τον Ρήγο και την Κιτσοπούλου;

Όχι. Αλλά και εάν τους ρωτούσε θα του απαντούσαν πως δεν δέχονται καθόλου διδάγματα από τον Αισχύλο και τους υπόλοιπους του αρχαίου ελληνικού δράματος. Τους θεωρούν πασέ. Και για το λόγο αυτό προτείνουν την διασκευή και την επικαιροποίησή τους.

Η διαδικασία καταστροφής της Επιδαύρου και γενικώς του κλασικού ρεπερτορίου άρχισε εδώ και 30 χρόνια περίπου, ως μεταφορά της σχετικής μόδας εξ΄ Αμερικής, της αποδόμησης συνολικά του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Ο οποίος δεν ταιριάζει καθόλου με την παγκόσμια ιδέα της συμπερίληψης των διαφορετικών φυλών και των διαφορετικών φύλων.

Είναι λευκές η Αθηνά και η Κλεοπάτρα; Είναι. Άρα θα πούμε πως είναι από την Αφρική. Και εν συνεχεία δεν θα ξαναδείξουμε τον Αγαμέμνονα, τον Ιππόλυτο, την Αφροδίτη, τον Άδμητο και τον Ορέστη ως στρέϊτ. Θα τους δείξουμε με queer κουλτούρα. Την Αφροδίτη να βιντεοσκοπεί ντυμένη ως ντιζέζ, όπως έκανε η Κατερίνα Ευαγγελάτου και τον βασιλιά Άδμητο ως Νεφερτίτη, όπως έκανε λίγα χρόνια πριν ο Θωμάς Μοσχόπουλος.

Παράσταση χθες για την (κατακρεουργημένη) "Μήδεια".

Παρελαύνουν ακάθεκτοι.

Στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην Ελλάδα ο "σπουδαίος" Γερμανός σκηνοθέτης εν όψει της παγκόσμιας πρεμιέρας της «Μήδειας» που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο είπε:

"Πρώτα διαλύω το κείμενο και από τα ερείπιά του φτιάχνω κάτι καινούριο".

Τσσσσσσσ. τί είπες τώρα ρε μεγάλε! Μπράβο! 

Ήρθε δηλαδή ο κουτόφραγκος και μας είπε στα μούτρα, διαλύω τη γλώσσα σας και την αντικαθιστώ με τη δική μου. Διαλύω αυτό που έχετε δημιουργήσει εσείς για να φτιάξω αυτό που γουστάρω εγώ.

Άλλη μια "αρχαία τραγωδία"... τραγωδία!

Στο όνομα της ελευθερίας της τέχνης και της ελευθερίας της έκφρασης φυσικά.  Οι υπόλοιποι απλώς... πρέπει να χειροκροτήσουμε σαν μαλάκες. Ε, μη μας πουν και φασίστες.

Τί είναι η αρχαία τραγωδία χωρίς το κείμενό της;

ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΤΟ FACEBOOK

ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ

Ὁ ὅρος «φαντασιακὴ κοινότητα» ἤ «νοερὴ κοινότητα» καθιερώθηκε ἀπὸ τὸν Βρετανὸ πολιτικὸ ἐπιστήμονα καὶ ἱστορικό, Μπένεντικτ Ἄντερσον, καὶ διατυπώθηκε ἀναλυτικὰ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του «Φαντασιακὲς Κοινότητες». Ὁ Ἄντερσον, ἀποπειρώμενος μία ἑρμηνεία τῆς διάδοσης καὶ τῆς ἀνάπτυξης τοῦ ἐθνικισμοῦ στὴν νοτιοανατολικὴ Ἀσία, κατέληξε σὲ μία θεωρία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὰ ἔθνη εἶναι «φαντασιακὲς κοινότητες», δηλαδὴ κοινότητες «κοινωνικὰ κατασκευασμένες», μὲ τοὺς ἀνθρώπους νὰ φαντάζονται τὸν ἑαυτό τους ὡς μέλη τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων.

Πρόδηλο εἶναι ὅτι ἡ θεωρία τῶν «φαντασιακῶν κοινοτήτων» συνέβαλε σημαντικὰ στὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τοῦ σύγχρονου ἐθνομηδενισμοῦ. Δὲν εἶναι σκοπός μας ἐδῶ νὰ ἀναλύσουμε καὶ νὰ κριτικάρουμε τὴν ἐν λόγω θεωρία. Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ἄντερσον στὸ προαναφερόμενο βιβλίο του (ποὺ ἔχει κυκλοφορήσει στὰ ἑλληνικὰ) ἐξαιρεῖ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀπὸ τὴν κατηγορία τῆς «φαντασιακῆς κοινότητας».

Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι ὅτι ἡ θεωρία αὐτὴ εἶναι χρήσιμη (καὶ) γιὰ τὴν κατασκευὴ ἐθνικῶν ταυτοτήτων, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει συγκεκριμένους πολιτικοὺς σκοπούς. Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ποὺ συγκλίνουν οἱ στόχοι τῶν παγκοσμιστῶν καὶ τῶν ἐθνοεπαγγελματιῶν, ἐναρμονίζοντας τὴν ἰδεολογία τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» μὲ τὸν ἐθνικισμὸ μέσω τῆς κατάλληλης διαχείρισης πληθυσμῶν, ὥστε ὁ «πατριωτισμὸς» καὶ τὸ «ἐθνικὸ συμφέρον» νὰ συναρμόζονται μὲ τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς ἐπιταγὲς τῆς παγκόσμιας εὐρωατλαντικῆς ἀρχιτεκτονικῆς.

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Γιάννης Παπαμιχαήλ, στὸ βιβλίο του «Αὐτοκρατορία καὶ συνειδήσεις»: «ἡ πρώτη ‘κίνηση’ μιᾶς ἡγεμονικῆς πολιτιστικῆς ἀξίωσης εἶναι πράγματι νὰ θεμελιώσει καὶ νὰ νομιμοποιήσει τὰ νοήματα μὲ τὰ ὁποία ὀργανώνει τὶς συλλογικὲς παραστάσεις καὶ τὶς ἀξίες τῶν ἄλλων πολιτισμῶν». Ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ «κίνηση» ὅμως δὲν ἀφορᾶ μονάχα τὴν ἀποσύνδεση τοῦ ἀτόμου ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ κοινότητα στὴν ὁποία ἀνήκει καὶ τὴν ἔνταξή του στὸ μεγάλο ἀπρόσωπο σύνολο τῆς «ἀνθρωπότητας» ἤ τοῦ «ἀνθρώπινου εἴδους», ἀλλὰ μπορεῖ νὰ λάβει ἐπιλεκτικὰ καὶ τὴν ἀντίστροφη κατεύθυνση ἐξυπηρετώντας λόγους τακτικῆς.

Ὅπως οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἐπιχειροῦν νὰ διαλύσουν τὰ ἔθνη μέσα σὲ ἕναν πανανθρώπινο χυλό, μποροῦν κατὰ καιροὺς νὰ διαμορφώνουν διαχειρίσιμες ἐθνικὲς ταυτότητες ποὺ ἐξυπηρετοῦν τοὺς παγκοσμιοποιητικούς τους στόχους, ὥστε αὐτὲς νὰ χρησιμεύουν γιὰ τὴν πραγματοποίηση εὐρωατλαντικῶν ἐπιχειρήσεων ἐναντίον ἀνεπιθύμητων κρατῶν-στόχων μὲ ἐθνικιστικὲς ἡγεσίες ἐλεγχόμενες καὶ χειραγωγούμενες.

ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΚΕΠΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΛΗΘΗ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ ΜΑΣ!

ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΚΕΠΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΛΗΘΗ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ ΜΑΣ!

Όταν ένας Δήμος και η επίσημη επιτροπή για τον εορτασμό του 1821, 200 χρόνια μετά την θυσία τον ελεύθερωτών μας αποσιωπά το Σούλι και τον αγώνα των Σουλιωτών και υμνεί τον σφαγέα τους Αλή Πασά, συσκοτίζει με τη λήθη τα ιστορικά γεγονότα της εποχής αποκρύπτοντας την αλήθεια για το πραγματικό 21.

Για τον Αλή Πασά μπορεί ο καθένας να μιλήσει σε οποιοδήποτε συνέδριο. Δεν μπορεί όμως ο σφαγέας των Σουλιωτών να είναι το τιμώμενο ιστορικό πρόσωπο των Ιωαννιτών στα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Αυτό δεν είναι πρόοδος γιατι είναι σκοταδισμός η "νοσταλγία" των χρόνων σκλαβιάς του λαού σου.

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Ο Γ. Καραμπελιάς για το συνέδριο στα Γιάννενα προς τιμήν του Αλή Πασά (ηχητικό)

Ο Δήμος Ιωαννιτών σχεδιάζει να πραγματοποιήσει τελικά, το τριήμερο 22 έως 24 Οκτωβρίου συνέδριο με θέμα: "Ο Αλή πασάς και η εποχή του".

Το είχε επιχειρήσει και τον Ιούλιο, αλλά λόγω των αντιδράσεων ανάγκαστηκε τότε να το αναβάλει με πρόσχημα τον κορωνοϊό, τώρα επανέρχεται και αντί να διοργανώσει ένα διεθνές συνέδριο για τη συνεισφορά της Ηπείρου, του Σουλίου κ.λπ. αφιερώνει τριήμερο συνέδριο στον σφαγέα Αλή Πασά!

Στην εκπομπή του Βασίλη Κοντογουλίδη θέσεις και Απόψεις στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης ο Γιώργος Καραμπελιάς είχε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον δήμαρχο Ιωαννιτών κ. Μωυσή Ελισάφ για το συνέδριο που ετοιμάζει ο δήμος.

ΠΗΓΗ:http://ardin-west.gr/archives/3245?fbclid=IwAR3MkwNWzwDsgs-NfXdMsxXLHbO0dF5RxeK5QfetBlU3Prj6WcU2dA6NlRY

  Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΣΚΕΤΣΑΚΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ!...

ΣΚΕΤΣΑΚΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ!...

Νίκος Σταθόπουλος

Δεκαετίες τώρα, οι "επαναστάτες" συνδικαλιστές στην Εκπαίδευση, συναινούν οργανικά στην εμπέδωση των εθνοαποδομητικών και παγκοσμιοποιητικών ιδεοκατασκευών που εντείνουν την πολιτισμική κατάρρευση και την βαθιά ηγεμονία του μοντέρνου καπιταλισμού διαλύοντας τις βιοθεωρητικές και ηθικές αρχές και ρίζες της κοινωνικής ανθρωπινότητας... όχι, δεν "εκτελούν εντολές υπουργών", αλλά συμμερίζονται το "νέο πνεύμα", διδάσκοντας, ας πούμε, έμμεσα ότι είναι "εθνικισμός" η επίκληση των εθνικών ηρώων ή το ΟΧΙ του '40 και ότι είναι "προοδευτικό" να ασχολούνται τα 14χρονα με την "επιλογή φύλου".............................

Σήμερα, αφρίζουν με λύσσα κατά της Αξιολόγησης η οποία απλά απλά εφαρμόζει δυναμικά το πνεύμα της παγκοσμιοποιητικής αποδόμησης του δημόσιου σχολείου στο φόντο του "ριζοσπαστικού εκσυγχρονισμού" για τον οποίο οι "προοδευτικοί" μας δίνουν "αγώνα ιερό"!...............

Οι "συντηρητικοί" συνδικαλιστές, τυφλά όργανα της αξιολύπητης υπαλλήλου του Διεθνούς Συστήματος κας. Ν. Κεραμέως, πετάνε στα σκουπίδια κάθε ανθρώπινη και πολιτική αξιοπρέπεια και στη συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ ψηφίζουν αντίθετα από ό, τι τους είχαν εξουσιοδοτήσει οι τοπικές ΕΛΜΕ!..κανονικοί προδότες της βάσης δηλαδή, κανονικοί απατεώνες που εκλαμβάνουν τον συνδικαλισμό ως "κάνω ό, τι γουστάρω,,,ό, τι μου υπαγορεύσει το πολιτικό αφεντικό..."...ποια δημοκρατία και ηθική και κουραφέξαλα;.......................

Και έτσι η απεργία-αποχή τελείωσε...καθώς από τη μια ο κατάπτυστος φασίζων αυταρχισμός του κράτους, και από την άλλη η κατάπτυστη αήθεια και δημαγωγία των συνδικαλιστών της οιονεί χυδαίας πελατειακότητας, επιταχύνουν το γκρέμισμα του Δημόσιου Σχολείου αφού από αυτή τη συμφορά όλοι τους βολεύονται : οι μεν γιατί "ψοφάνε" για ιδιωτικοποίηση και θεσμοποιημένο πολιτιστικό ρατσισμό, οι δε γιατί θέλουν συμφορές και τραγωδίες για να το παίζουν σωτήρες..............

Είδε κανείς την "σκεπτόμενη κοινωνία" και την "χειμαζόμενη πατρίδα";....

ΠΗΓΗ:Νίκος Σταθόπουλος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Λαοί χωρίς ταυτότητα: Οι “φελλάχοι” της μεταμοντέρνας Δύσης

Άρθρο του JMSMITH για την ιστοσελίδα Orthosphere
Απόδοση: Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Ο σύγχρονος κόσμος χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από έναν τύπο ανθρώπου ο οποίος ζει μονίμως σε ένα άχρονο παρόν, δίχως συγκεκριμένη και ισχυρή ταυτότητα, ρίζες και αξίες. Αυτό το είδος ατόμου, απολύτως προσηλωμένο στις τρέχουσες ανάγκες και απολαύσεις, αδιάφορο για τη θέση του στην ιστορία, χαρακτηρίστηκε από τον διάσημο Γερμανό ιστορικό Oswald Spengler ως “φελλάχος”, από τους χωρικούς της Μέσης Ανατολής. Αυτή η κοσμοθέαση υμνήθηκε ως απελευθερωτική και προϋπόθεση για μία ξέγνοιαστη, εύθυμη ζωή. Αποδείχθηκε όμως ότι αποτελεί μία ζωή χωρίς θεμέλια.

* * *

“Το φελλάχικο αίσθημα για την ζωή, αυτή διαχρονική ευθυμία των ανθρώπων που δεν εμπλέκονται σε μεγάλα πολιτισμικά ζητήματα”

Lonesome Traveler (1960)
Jack Kerouac (Αμερικανός λογοτέχνης)

Στα αραβικά, fallaha σημαίνει οργώνω, και fellaheen, φελλάχοι, είναι συνεπώς το συλλογικό όνομα των χωρικών που οργώνουν τη γη της Αιγύπτου και της Ανατολής. Ο φελλάχος είναι ένας υπομονετικός, μονότονος γιος της γης, αντίθετα με τον ταχύ βεδουίνο που τριγυρνά τις σκληρές ερήμους της Αραβίας. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε πως οι φελλάχοι είναι ιδιαίτερα δοσμένοι σε αυτό που ο Kerouac θα αναγνώριζε ως “ευθυμία”, καθώς είναι γενικά και εθιμικά ευσεβείς και λιτοί, αλλά εκείνος είπε πως ήταν εύθυμοι γιατί ήταν “διαχρονικοί”, και είπες πως ήταν διαχρονικοί γιατί πίστευαν πως είχαν παρατήσει το βαρύ φορτίο του πολιτισμού.

Ο Kerouac δεν ενδιαφερόταν για Ανατολίτες χωρικούς. Ο φελλάχος ήταν, για εκείνον, ένα σύμβολο του να τα παρατάς και να αφήνεσαι. Όργωνε το χωράφι του κάτω από τα ερείπια ενός νεκρού πολιτισμού που δεν καταλάβαινε και δε θρηνούσε, και ήταν συνεπώς (με εξαίρεση το γεγονός ότι δούλευε) μία έμπνευση και παράδειγμα για κάθε beatnik (ΣτΜ: λογοτεχνικό κίνημα του 50-60 το οποίο λάνσαρε ο Kerouac, πρόδρομοι των χίπις), περιθωριακός και ρεμάλι της ετοιμοθάνατης Δύσης. Όπως τον περιέγραψε το 1913 ένας περιηγητής στην Παλαιστίνη:

“Κάτω από την κάλυψη των ερειπίων, τα οποία σκαρφαλωμένα σε ένα λοφίσκο ή μια βουνοκορφή αφηγούνται την αιώνια ιστορία του μεγαλείου και της κατάπτωσης, ο φελλάχος φτιάχνει το σπιτικό του και εγκαθιστά το κοπάδι του”

Οδηγός εξόντωσης ενός εθνικού κράτους

Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία

Ας υποθέσουμε ότι προγραμματίζεται η εξόντωση ενός έθνους-κράτους. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να προέρχεται από κάποιες ισχυρές χώρες, άλλες θρησκείες, ή και από εμμονές σε κοσμοθεωρίες (όπως, χάριν παραδείγματος το τελευταίο στάδιο της παγκοσμιοποίησης που είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση). Υπάρχουν, ασφαλώς, πολλές μεθοδεύσεις για να φτάσει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά εδώ θα επιλέξουμε αναγκαστικά ορισμένες μόνο από αυτές.

Προσθέτοντας, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή καθ' αυτή η επιλογή, όσο ο αυστηρός διαχρονικός προγραμματισμός της αλληλουχίας και αλληλοσυμπλήρωσης των μέτρων, έτσι ώστε το ένα να διαδέχεται και να ενδυναμώνει το άλλο. Το πρώτο στάδιο θεωρείται δεδομένο για κάθε ανάλογη προσπάθεια. Πρόκειται για τον έγκαιρο προσηλυτισμό όλων εκείνων των προσώπων, που ύστερα από ενδελεχή έρευνα, είναι πιθανότατα αυτά, που θα καταλάβουν την εξουσία της καταδικασμένης χώρας.

Δεν είναι καταρχήν απαραίτητο οι ηγέτες αυτοί να είναι ενσυνείδητοι προδότες, διότι αρκεί να τους έχουν πείσει ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις για τη χώρα τους. Οπότε, εύκολα πείθουν τους εαυτούς τους ότι η διακυβέρνηση τους απαλλάσσει τη χώρα τους από τα ακόμη χειρότερα. Η πρώτη δέσμη μέτρων αποσκοπεί στη δημιουργία πειθούς στο λαό προς εξόντωση, ότι είναι ανάξιος να ζει.

Επειδή, ανάμεσα και σε άλλα, κατηγορείται συστηματικά ως τεμπέλης, αναποτελεσματικός, πολυέξοδος, ότι ζει με δανεικά, αλκοολικός κ.ά. Έχει αποδειχθεί, σε πολλές περιπτώσεις, ότι αυτή η πολιτική (εφόσον βέβαια εφαρμόζεται χωρίς αντίδραση από τους εκάστοτε ηγέτες του, αλλά αντιθέτως με τη συνεργασία τους), έχει τα εκάστοτε επιθυμητά αποτελέσματα.

Συντονισμένη επιχείρηση εκφοβισμού

Η προσεκτικά στοιχειοθετημένη επιχείρηση εκφοβισμού για την αναπότρεπτη δήθεν χρεοκοπία, με παράλληλη αναφορά στις δήθεν καταστροφικές της συνέπειες, πανικοβάλλει το λαό της επιλεγμένης για εξαφάνιση χώρας. Και ουδεμία, βέβαια, σημασία έχει το γεγονός, ότι συνήθως το ύψος χρέους και ελλειμμάτων της είναι αντιμετωπίσιμα. Αρκεί να πειστεί ο λαός ότι χάνεται.

Άλλωστε, εν προκειμένω, προβλέπονται εν ανάγκη και μεθοδεύσεις εικονικής διεύρυνσης χρέους και ελλείμματος. Παράλληλα, επιστρατεύονται και τα διεθνή κερδοσκοπικά κοράκια, τα οποία σε ελάχιστο διάστημα κατακρημνίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της άμοιρης οικονομίας. Είναι, συνεπώς, εύκολη πια λεία για να ασπαστεί τα μνημόνια, που εμφανίζονται ως από μηχανής Θεός!

Τα μνημόνια, των οποίων το φρικώδες περιεχόμενο περιέχει εγκληματικές απαιτήσεις των δανειστών, έχουν διττό στόχο: πρώτον, την καταλήστευση του συνολικού πλούτου του κράτους προς εξαφάνιση και δεύτερον την κατατρόπωση κάθε στοιχείου εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του. Η φτωχοποίηση και εξαθλίωση του λαού, που υλοποιείται με την εφαρμογή ακραίας μορφής νεοφιλελεύθερων μέτρων, κορυφώνει τις ανισότητες κατανομής και περιορίζει, σταδιακά στο ελάχιστο, τις δυνατότητες αντίδρασης του.