Βασιλιάδες, Ιουλιανά, Μάης ’68, και η Νέα Διεθνής Τάξη (Του Τάκη Φωτόπουλου)

Τάκης Φωτόπουλος,

ΑΡΘΡΟ – ΑΝΑΛΥΣΗ

Η κηδεία του Κωνσταντίνου έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς διανοουμένους κ.λπ. να πάρουν θέση κατά του αναχρονιστικού θεσμού της βασιλείας. Καθυστερημένα βέβαια, όταν τον καιρό που ο λαός είχε κατέβει στους δρόμους και μάτωνε στα περίφημα Ιουλιανά, με το σύνθημα «Πάρ’τη μάνα σου και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός», αυτοί με άλλα ασχολούνταν! Είτε δηλαδή ποιούσαν τη νήσσαν, μέχρι να δουν ποιος τελικά θα επικρατούσε είτε απλά τάσσονταν άμεσα ή έμμεσα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν η φανερά ανερχόμενη νέα (καθεστωτική) δύναμη.

Όμως τι πραγματικά κρινόταν το 1965, που ουσιαστικά καθόρισε την τύχη του Ελληνικού λαού μέχρι σήμερα, όπου τα καθεστωτικά όργανα προσπαθούν με κάθε τρόπο τώρα να πείσουν τον λαό ότι «ενίκησε», με το να ξεφορτωθεί τον βασιλικό θεσμό; Και πώς εξηγείται αυτό, όταν ήταν βέβαια πάλι οι ξένοι που επέβαλαν τη βασιλεία στον Ελληνικό λαό, όταν εξεγέρθηκε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό διακόσια χρόνια πριν; Και γιατί άραγε οι ξένοι «προστάτες» μας που «σκιζόντουσαν» άλλοτε να μας φέρουν τη βασιλεία, σήμερα —όπως έγινε φανερό από τα Ιουλιανά και μετά— έκαναν το παν για να καταργήσουν τον θεσμό, σε μια εκστρατεία που κορυφώθηκε (όχι τυχαία!) με την παράλληλη άνοδο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης; Είναι άσχετα άραγε τα δυο γεγονότα, δηλαδή η κατάργηση του βασιλικού θεσμού και η άνοδος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Δεν ήταν λοιπόν περίεργο (παρόλο που πολλοί εξεπλάγησαν όταν είδαν ακόμη και τη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να το κάνει, η οποία άλλοτε δεν θα διανοούνταν να μην πρωτοστατεί στη κηδεία του Άνακτος) ότι, σήμερα, το καθεστώς κάνει το παν να υποβιβάσει τη σημασία της! Είναι μάλιστα πιθανό και κάποιοι από εμάς τους παλιότερους, που είχαμε αγωνιστεί άμεσα ή έμμεσα κατά του βασιλικού θεσμού στα Ιουλιανά, θεωρώντας τον σαν ένα από τους κύριους θεσμούς που στήριζαν ένα από τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα στην Ευρώπη, να έχουν σήμερα μπερδευτεί με τη στάση όλου του κατεστημένου και ιδιαίτερα της παλιάς «επάρατης Δεξιάς» που σκιζόταν υπέρ του βασιλικού θεσμού. Κάποιοι ίσως και να διερωτώνται μήπως τελικά νικήσαμε (έστω και αν δεν καταφέραμε να διώξουμε τότε τον βασιλιά άλλα μερικά χρόνια αργότερα) και δεν το…καταλάβαμε. Και έστω βέβαια εάν ήταν ο αρχηγός της στρατιωτικής Χούντας, που εκπροσωπούσε την επάρατη Δεξιά, αυτός που το έκανε, πριν την καθαίρεση και του δικού του καθεστώτος του από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις»!

Η ΧΔ Από Την Αρχή Αντίθετη Στην Κληρονομική Βασιλεία

Με αφορμή την εκδημία του τέως βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου, το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:


1. Η Χριστιανική Δημοκρατία, που ιδρύθηκε το 1953 κλείνοντας 70 χρόνια ιστορίας, είχε ταχθεί από θέση αρχής κατά του θεσμού της κληρονομικής βασιλείας και υπέρ της εκλογής του ανώτατου άρχοντα από το Λαό. Άλλωστε, ήδη από την Παλαιά Διαθήκη αποδοκιμάζεται ο θεσμός της Βασιλείας. Παρά το γεγονός ότι η επιθυμία του εβραϊκού λαού να αποκτήσει βασιλέα γίνεται σεβαστή, το αίτημα προς τον κριτή Σαμουήλ να ορίσει βασιλέα θεωρείται προσβλητικό για το Θεό, που προειδοποιεί ότι η επιλογή αυτή είναι εσφαλμένη. (Βασιλειών Α’, η’ 7-20)

2. Ο ιδρυτής της Χ.Δ. Νίκος Ψαρουδάκης, επί βασιλευόμενου καθεστώτος, είχε ασκήσει αυστηρή κριτική με αφορμή την εκδημία του βασιλιά Παύλου, προκατόχου του Κωνσταντίνου, το 1964.

3. Καταρχήν για την προκλητική χλιδή με την οποία ζούσε η δυναστεία, σε σχέση με τη φτώχεια που κυριαρχούσε στη χώρα: «Δεν έπαιρνε και λίγα ο βασιλεύς Παύλος. Ένδεκα τόσα εκατομμύρια. Όμως, τα ένδεκα έγιναν δέκα εννέα!(…)και τόσες άλλες απολαυές, πολλαπλά Ανάκτορα, αυτοκίνητα, πλοία, αεροπλάνα! Και όλα αυτά όταν ήταν βασιληάς σ’ ένα λαό με εκατομμύρια απόρους, αστέγους και αγραμμάτους που για να ζήση τα παιδιά του αναγκάζεται να τα διώχνη δούλους στα ξένα» (εφημερίδα «Χριστιανική Δημοκρατία», φύλλο Απριλίου 1964)

4. Αλλά και στο μύθο, που από ορισμένους συντηρείται μέχρι σήμερα, ότι δήθεν η βασιλική δυναστεία λειτουργούσε ως «θεματοφύλακας» της Ορθοδοξίας. Στο ίδιο άρθρο, ο Νίκος Ψαρουδάκης ελέγχει με αυστηρότητα τους υπέρ της δυναστείας διθυράμβους της τότε διοικούσας Εκκλησίας και των χριστιανικών αδελφοτήτων.

Ο Λαός και ο Κοκός

του Αλέξανδρου Ασωνίτη

       Δεν είναι τίτλος ταινίας της Φίνος Φιλμ. Είναι τα όσα  απίστευτα και ταπεινωτικά συμβαίνουν με αφορμή τον θάνατο του έκπτωτου και αποπεμφθέντος τέως βασιληά Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ (γνωστού  με το προσωνύμιο: Κοκός), που γεννούν μαύρες σκέψεις, κατάμαυρες. Δεν είναι απλώς η διαίρεση του λαού σχετικά με τον Κ.Γ., όπως καταγράφεται με πάθος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ότι αποδεικνύεται, με τον πιο δυσάρεστο τρόπο, ότι η πλειοψηφία του λαού έχει σε πρώτη μοίρα τον εγωϊσμό και την ανασφάλειά της και σε τελευταία το  κοινωνικό, εθνικό συμφέρον. Έχει πρώτα απ’ όλα το εγώ, όχι το εμείς. Έχει το κόμμα που υποστηρίζει ο καθένας, όχι την πατρίδα.

    Το θέμα με τον θανόντα δεν είναι πολιτικό, κομματικό, είναι εθνικό. Ο Κ.Γ δεν εκδιώχθηκε επειδή ήταν βασιλιάς, δεξιός, ξενόφερτος ή ο,τιδήποτε άλλο. Κατηγορήθηκε και αποπέμφθηκε επειδή πρόδωσε την χώρα παραβιάζοντας το Σύνταγμα, το οποίο είχε ορκισθεί να φυλάττει. Πώς το παραβίασε εν γνώσει του και οδήγησε εν γνώσει του την χώρα στον γκρεμό;

    Α) Αρνούμενος παράνομα και αντισυνταγματικά να ορκίσει τον Γεροπαπανδρέου ως υπουργό Εθνικής Αμύνης.

    Β) Ορκίζοντας παράνομα τις τρεις  κυβερνήσεις των αποστατών, 1965-1966 (με αρχιερέα της αποστασίας τον Μητσοτάκη πατέρα που ανταπέδωσε χαρακτηρίζοντας unfair το δημοψήφισμα που κατήργησε την βασιλεία). Όρκισε, ο Κ.Γ.,  κατά παράβαση του Συντάγματος που όριζε και ορίζει η εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως να  δίδεται από τον αρχηγό του κράτους στον επικεφαλής του εκάστοτε πλειοψηφούντος κόμματος, ποτέ σε μέλη του κόμματός του (εκτός προβλεπομένων εξαιρέσεων: θάνατος πρωθυπουργού, υπηρεσιακή κυβέρνηση, κυβέρνηση εθνικής ενότητας κλπ). Ο Κ.Γ το παραβίασε και όρκισε παράνομα τις κυβερνήσεις των αποστατών που έφεραν την καταστροφή. Έβλαψε και ζημίωσε συνειδητά την Ελλάδα.

   Γ) ΄Ορκισε, αντί να αρνηθεί, την χούντα χαρίζοντάς της την πρώτη επίσημη και καθοριστική νομιμοποίηση. Και αφ’ ότου απέτυχε το κίνημα-οπερέττα που 7 μήνες αργότερα οργάνωσε (ενώ πριν την χούντα ετοίμαζε κι ο ίδιος το λεγόμενο πραξικόπημα των στρατηγών) και έφυγε από την χώρα, δεν προέβη  σε καμμία ενέργεια κατά της χούντας. Αντιθέτως διαπραγματευόταν την επιστροφή του. Δεν έκανε καν μια δήλωση εναντίον της -ούτε για το Πολυτεχνείο ούτε για την Κύπρο, όπως άλλωστε κι ο Καραμανλής. Ούτε ποτέ ζήτησε συγγνώμη για όσα διέπραξε. Όμως: Χωρίς την αποστασία δεν θα υπήρχε χούντα, και χωρίς χούντα δεν θα γινόταν ούτε η απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο ούτε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και δεν θα έμπαιναν οι Τούρκοι στην Κύπρο.