Ο Ηλίθιος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Ένα από τα μεγαλύτερα, κατά τη γνώμη μου, αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι ο Ηλίθιος του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι. 

Ο Ηλίθιος ουσιαστικά είναι μια διαμάχη ανάμεσα στην (ψευδο)ευφυΐα και την καλοσύνη, την πνευματική αλαζονεία και τη στωικότητα. 

Η υπόθεση του έργου μιλάει για τον εικοσιεξάχρονο πρίγκιπα Μύσκιν όπου ύστερα από μακροχρόνια θεραπεία στην Ελβετία, επιστρέφει στην Αγία Πετρούπολη, όπου μαθαίνει ότι κληρονομεί μια μεγάλη περιουσία.

Έτσι βρίσκεται ανέλπιστα στο επίκεντρο της άγνωστης για αυτόν ζωής της μεγαλούπολης. 

Οι άντρες που τον περιβάλλουν, μην μπορώντας να εξηγήσουν διαφορετικά την άδολη και αγνή φύση του, τον χαρακτηρίζουν «ηλίθιο» και τον εκμεταλλεύονται. 

Στον χαρακτήρα του πρίγκηπα Μύσκιν, ο Ντοστογιέφσκι θέλησε να απεικονίσει έναν καλό και όμορφο άνθρωπο αλλά και τις συνέπειες της τοποθέτησης ενός τέτοιου μοναδικού ανθρώπου σε μια κοινωνία βυθισμένη στην φιλαργυρία, την αλαζονεία και τη φιληδονία.

Ο Μύσκιν είναι τόσο αγνός και ευγενής στην καρδιά που ο περίγυρος τον αντιμετωπίζει με καχυποψία και τον θεωρεί αφελή και ηλίθιο. Ο Ηλίθιος Μύσκιν ωστόσο αποτελεί αυτό που ονομάζουμε μια ᾽᾽αληθινά όμορφη ψυχή᾽᾽και συμβολίζει την άδικη πάλη της αθωότητας και της καλοσύνης σε έναν βαθιά διεφθαρμένο κόσμο.

Ο Μύσκιν είναι ένας ήρωας, που όπως κάθε ήρωας κατακτά τον τίτλο αυτό μέσα από άθλους και κακουχίες, η έννοια ήρωας είναι μια ψυχολογική κατάσταση, μια στάση απέναντι στην ανθρώπινη βία και εκφυλισμό. Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο του Ηλίθιου είναι πως ο χαρακτήρας του δεν αλλοιώνεται παρά την επαφή της μικρής φωτεινής του ψυχής με το ερεβώδες σκοτάδι του κόσμου που ζει.

Αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα του Ηλίθιου. 

Ο Ντοστογιέφσκυ διαβάζει Χέγκελ στη Σιβηρία και κλαίει!…* από Laszlo Foldeny

Μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε θεῖο στρατήγημα τὸγεγονὸς ὅτι ὁ Ντοστογιέφσκυ πείστηκε γιὰ τὴν ὕ– παρξη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς Θείας Πρόνοιας ἀκριβῶς στὴν Σιβηρία, σ’ αὐτὴ τὴν no man’s land, τὴν τάχα ἀποκλεισμένη ἀπὸ τὴ Θεία Πρόνοια. Ἐγκαταλείποντας τὴν Ἁγία Πετρού- πολη τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων, στὶς 24 Δεκεμβρίου 1849, δύο μέρες μετὰ τὴν εἰκονικὴἐκτέλεσή του, ὁ Ντοστογιέφσκυ ἐγκατέλειπε ὄχι μόνο τὴν φωτισμένη πόλη, ἀλλὰ γυρνοῦσε καὶ τὴν πλάτη του στὴν Εὐρώπη. Καὶ ὅταν περνοῦσε τὰ Οὐράλια, ἦταν σὰν νὰ ἐγκατέλειπε τὸ χῶρο ἀλλὰ καὶ τόν (ἱστορικό) χρόνο τῆς Εὐρώπης. «Ἁξιοθρήνητη ἦταν ἡ στιγμὴ ὅταν περνούσαμε τὰ Οὐράλια», θυμᾶται σὲ ἕνα γράμμα γραμμένο τέσσερα χρόνια μετά. «Ἄλογα καὶ ἅμαξες χάθηκαν μέσα σὲ σωροὺς ἀπὸχιόνια. Ἡ χιονοθύελλα λυσ- σομανοῦσε. Κατεβήκαμε ἀπὸ τὶς ἅμαξες, μέσα στὴ νύχτα, καὶπεριμέναμε, ὄρθιοι, πότε θὰ μᾶς πάρουν ἀπὸ κεῖ. Γύρω μας, τὸ χιόνι, ἡ θύελλα· τὸ ὅριο τῆς Εὐρώπης, μπροστά μας: ἡ Σιβηρία, ὅπου δὲν ξέραμε τί μᾶς περίμενε· καὶ πίσω μας: ὅλο τὸπαρελθόν· ἦταν ἀξιοθρήνητα καὶ μὲ πῆραν τὰ κλάματα»[24].

Καὶ ὅμως: ἡ συνέχεια τοῦ γράμματος ἐπιτρέπει νὰ ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸ τὸ μυστηριῶδες πε πρωμένο τοῦ ἐπιφύλασσε κάτι ποὺ ἴσως δὲν θὰ εἶχε δεχτεῖ παραμένοντας σπίτι του, στὴν Εὐρώπη. Ἡ ὀδύνη καὶ ἡ ἀπελπισία ἔγιναν ἀμέτρητα καὶ τὸν ὁδήγησαν στὴν ἐμπειρία τοῦἀπείρου (τοῦ θείου) – ἐκ τῶν κάτω, ἀπὸ τὸν ἀντίστροφο δρόμο, ἀποφεύγοντας ὅ,τι θὰμποροῦσε νὰ γνωρίσει στὴν Εὐρώπη. «Δὲν θὰ σοῦ πῶ τίποτα γιὰ ὅσα συνέβησαν στὴν ψυχή μου, στὰ πιστεύω μου, στὸ μυαλό μου καὶ στὴν καρδιά μου, αὐτὰ τὰ τέσσερα χρόνια. Χρειάζεται χρόνος πολὺς νὰ σ’ τὰ λέω. Πάντως, ἡ συνεχὴς αὐτοσυγκέντρωση[25], στὴν ὁποία κατέφυγα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσω τὴν πικρὴ πραγματικότητα, ἔφερε τοὺς καρπούς της. Σήμερα ἔχω ἀρκετὲς ἀνάγκες καὶ ἐλπίδες ποὺ ποτὲ ἄλλοτε δὲν εἶχαν παρουσιαστεῖ. Ἁλλὰ αὐτὸπαραμένει μυστήριο, γι’ αὐτὸ σταματῶ». Ἁργότερα προσθέτει: «Εἶμαι εὐχαριστημένος ἀπὸτὴν ζωή μου». Αὐτὰ τὰ ἔγραφε τὸ 1854, ἔχοντας ἐκτίσει τὴ μισὴ ποινή του, ἴσως μάλιστα ἕνα βράδυ ποὺ θὰ εἶχε σκύψει καὶ πάλι στὸν Χέγκελ μαζὶ μὲ τὸν Βράνγκελ.

Ο Θεός, ο Άνθρωπος και η Ελευθερία στο έργο του Φ. Ντοστογιέφσκυ

«Ο πόνος είναι η μοναδική αιτία για να αποκτήσει συνείδηση της ελευθερίας ο άνθρωπος», ισχυρίζεται ο Φ. Ντοστογιέφσκυ. Με απλά λόγια η ελευθερία αποκτιέται μέσω του πόνου. Με τον πόνο αφυπνίζεται η συνείδηση και κατ΄ επέκταση η ιδέα της ελευθερίας αφομοιώνεται πλήρως. Ο Ντοστογιέφσκυ αναγνωρίζει πως υπάρχει πολύς πόνος μέσα στη ζωή, όμως αυτός ο πόνος είναι λυτρωτικός. Γράφει σχετικά: «Ο άνθρωπος αγαπά να μετρά τις πίκρες του, μα δε λογαριάζει τις χαρές του. Αν τις λογάριαζε όμως. Θα έβλεπε πως ταιριάζουν το ίδιο».

Μέσω των ηρώων του έργου «Αδελφοί Καραμαζώφ», Ζωσιμά και Αλιόσα, καταθέτει: «Η ζωή θα σου φέρει πολλές δυστυχίες και με αυτές ίσα ίσα θα γίνεις ευτυχισμένος και θα ευλογήσεις τη ζωή και θα αναγκάσεις και άλλους να την ευλογήσουν. Η οδύνη είναι η οδός της μετάνοιας, αλλά και της χαράς. Της χαράς, που δίνει το ξεπέρασμα της αποτυχίας και της απελπισίας, που είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και το μοναδικό αδιέξοδο». Αυτό συμπίπτει με την ευφρόσυνη απάντηση που έλαβε ο γέροντας Σιλουανός του Άθω από τον Κύριο: «Μείνε με επίγνωση στη Κόλαση και μην απελπίζεσαι».

Ο παίκτης - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (απόσπασμα)

"Θα προτιμούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή σε μια τσερκέζικη σκηνή παρά να προσκυνήσω το γερμανικό είδωλο".

"Ποιο είδωλο;" φώναξε ο στρατηγός που είχε αρχίσει να θυμώνει.

"Το γερμανικό τρόπο πλουτισμού. Δεν είμαι καιρό εδώ κι όμως έχω παρατηρήσει πράγματα που κάνουν την ταταρική μου φύση να αγανακτεί. Μα την αλήθεια μακριά από κάτι τέτοιες αρετές! Χτες περπάτησα καμία δεκαριά χιλιόμετρα στα περίχωρα. Λοιπόν είναι ακριβώς όπως στα ηθικοπλαστικά βιβλία, ξέρετε εκείνα τα μικρά εικονογραφημένα βιβλία που κυκλοφορούν στη Γερμανία: όλα τα σπίτια έχουν τον πατέρα τους, έναν υπερβολικά ενάρετο και τίμιο άνθρωπο, τόσο τίμιο που φοβάται κανείς να τον πλησιάσει.

.....Λοιπόν εδώ η κάθε οικογένεια είναι υποταγμένη, τυφλά υποταγμένη στον πατέρα. Δουλεύουν όλοι σαν τα ζώα και κάνουν οικονομία σαν Εβραίοι. Όταν ο πατέρας συγκεντρώσει κάποιο σημαντικό ποσό, μεταβιβάζει τη δουλειά ή τα κτήματα του στον πρωτότοκο γιο του. Για αυτό αρνιέται να δώσει προίκα στη κόρη του που έτσι καταδικάζεται να μείνει γεροντοκόρη. Ο μικρότερος γιος είναι αναγκασμένος να δουλέψει σκληρά, κι όσα κερδίζει, τα προσθέτει στο κεφάλαιο της οικογένειας που όσο πάει και αυξάνεται. Ναι αυτό γίνεται εδώ, το έχω ερευνήσει. Και το μοναδικό κίνητρο για όλα είναι η τιμιότητα, μια τιμιότητα που φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο μικρότερος γιος φαντάζεται ότι τον εκμεταλλεύονται από τιμιότητα…»