Ο νεοφιλελευθερισμός ως ανθρωπολογική μετάλλαξη

 28.07.25

Ηλίας Ιωακειμόγλου*

Οταν ο νεοφιλελευθερισμός ανέλαβε την εξουσία, πρώτα με τη Θάτσερ και αμέσως μετά με τον Ρίγκαν, όλοι νομίσαμε ότι αυτό που ερχόταν ήταν απλώς ένας ιδιαίτερος τρόπος διαχείρισης του καπιταλισμού. Γνωρίζουμε, τώρα, ότι ο νεοφιλελευθερισμός, δηλαδή ο καπιταλισμός της εποχής μας, δεν περιορίζεται σε διαχειριστικές επιλογές, ούτε μόνο σε διαρθρωτικές αλλαγές που αλλάζουν θεσμούς της αγοράς εργασίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και άλλες που ούτως ή άλλως είναι απαραίτητες όταν θέλεις να διαχειριστείς το σύστημα με νέο, διαφορετικό τρόπο. Υπάρχει κάτι ακόμη, εξίσου σοβαρό με αυτά: ο νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί μια ανθρωπολογική αλλαγή, να παραγάγει έναν νέο τύπο ανθρώπου κατ’ εικόνα και ομοίωση της δικής του αντίληψης για τους ανθρώπους.

Εγωιστές και άπληστοι

Ενάντια σε ολόκληρη τη φιλοσοφική παράδοση της ανθρωπότητας, μετά από πενήντα πέντε χρόνια αδιάλειπτης ηγεμονίας, ο νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί, με κάποιες επιτυχίες, να παραγάγει έναν νέο τύπο ανθρώπου κατ’ εικόνα και ομοίωση του homo economicus, ενός φαντασιακού όντος που θέτει τον ορθολογισμό του στην υπηρεσία του εγωισμού του και της απληστίας του, ενός όντος που υποτίθεται ότι αποτελεί την ουσία αυτού που τελικά είμαστε όλοι μας. Αυτή η παραδοχή, ότι τέτοιοι είμαστε, τείνει να λειτουργήσει ως αυτοπραγματοποιούμενη προφητεία, όπως συμβαίνει με την ιδεολογία εν γένει: εάν πιστέψουμε ότι έτσι είναι οι άνθρωποι, επομένως και εμείς οι ίδιοι, θα πράττουμε και εμείς ως εγωιστικά και ανήθικα όντα που επιδιώκουν, με απολύτως ορθολογικό τρόπο, αποκλειστικά το ατομικό τους συμφέρον.

Τι θαυμαστός ο κόσμος του βιβλίου και των αναγνώσεων!

Της Ελένης Σκάβδη

Ξενυχτάω... δουλεύω πάνω σε ένα πολύ σημαντικό βιβλιοκατάλογο. Καθώς σκαλίζω σκέπτομαι πόσα βιβλία δεν έχω προλάβει να διαβάσω και δεν θα προλάβω μέχρι να τελευτήσω... Παρόλα αυτά, είμαι επηρεασμένη από τις μέρες μας... την εποχή, ή όπως θέλετε πείτε το.

 Άλλο οι μέρες, άλλο η εποχή θα μου πεις... Οι μέρες μας τρέχουν καταιγιστικά... Δεν είναι όπως παλιά... τότε που οι ώρες περνούσαν, οι μέρες όμως και τα χρόνια καθυστερούσαν...

Ένα παλίμψηστο ο βιβλιοκατάλογος. Βλέπεις τίτλο, όνομα συγγραφέα, εκδότη, χρονολογία... 

Αν "ξύσεις" λίγο την επιφάνεια, από κάτω, στη δεύτερη στρώση προβάλλει η μορφή του συγγραφέα, το κατάστημα του εκδοτικού οίκου, που στα χρόνια της νιότης πέρασες δεκάδες φορές ψάχνοντας τίτλους για διαβάσματα...

Αν ψάξεις τρίτη στρώση ανακαλύπτεις το βιβλίο και στη δική σου βιβλιοθήκη, ή τον τίτλο ενός μυθιστορήματος που χάρισες στη γιορτή ενός φίλου... Δεκάδες οι στρώσεις της μνήμης που ανασύρεται από σκόνες βιβλιοκαταλόγων και βιβλιοθηκών.

«Θεοφάνεια versus μηδενισμός»

Το αντί-πνευματικό και εθνομηδενιστικό μείγμα της συμφοράς των νεοελλήνων και όχι μόνο (προστέθηκε δοκίμιο για τον μεταμοντερνισμό)

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε την ημέρα των Θεοφανείων πριν μερικά χρόνια. Έγιναν αναδιατυπώσεις και συμπληρώσεις στο κύριο κείμενο και στο τέλος προστέθηκαν περισσότερες παραπομπές σε άλλες αναρτήσεις. Πιο σημαντικό, αναρτώ στο τέλος το δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος:

 Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» που δημοσιεύτηκε έκτοτε στο επιστημονικό περιοδικό Φιλοσοφείν, επιστήμη, εύνοια παρρησία.

 Στο δοκίμιο αυτό επιχειρήθηκε μια συνοπτική και όσο το δυνατό πιο περιεκτική ανάλυση ζητημάτων που αφορούν τον μεταμοντερνισμό, την μεταφυσική πίστη και το Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός. Συναρτάται ευθέως με την πιο χαλαρή ανάλυση για τον μεταμοντερνισμό τον Ιανουάριο 2019 στην παρούσα ανάρτηση.

 Σημειώνεται ότι στις αριθμημένες υποσημειώσεις στο τέλος του δοκιμίου γίνονται εκτενέστερα σχόλια και παραπομπές σε κύρια έργα. Σημειώνεται ότι εν τέλει, και αυτό υπογραμμίζεται στο δοκίμιο, το μείζον είναι η θέσπιση της ισχύος. Η ισχύς θεσπίζεται εάν υπάρχει Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός και οι βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης είναι συνάρτηση του κατά πόσο η πολιτεία-κράτος προσανατολίζονται προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας. Δική μας εκτίμηση και θα επανερχόμαστε με εκτενέστερο κείμενο είναι ότι ο μεταμοντερνισμός μηδενισμός –τον οποίο εύστοχα μεταφράσαμε στα Ελληνικά ως εθνομηδενισμός–κατά βάση και ουσιαστικά αντιβαίνει σε κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού και συμβολίζει την οπισθοδρόμηση στα Σόδομα και Γόμορρα της βαρβαρικής ή και κτηνώδους προ-πολιτικής εποχής. 

Ο λόγος για τον οποίο επανερχόμαστε στην εξέταση του μεταμοντερνισμού είναι επειδή εκτιμάται πως αποτελεί το κύριο ζήτημα του μέλλοντος, ιδιαίτερα για λιγότερο ισχυρά κράτη στα οποία εισροές εθνομηδενιστικού ιδεολογικού δηλητηρίου ροκανίζουν τα ανθρωπολογικά τους θεμέλια και μετατρέπουν την χώρα σε χώρο μεταμοντέρνων πολέμου που όσο προχωρούμε εντείνονται. Ανάγνωση και μόνο μερικών φράσεων των συνεπών μηδενιστών το υποδηλώνει. Σημαντικό είναι να τονιστεί, πάντως, ότι υπάρχουν αντιστάσεις που αντιβαίνουν στις μεταμοντέρνες μηδενιστικές τάσεις.

Ακολουθεί η παρέμβαση του Ιανουαρίου 2019, κείμενο στο οποίο έγιναν ορισμένες επαναδιατυπώσεις και στην συνέχεια αναρτώνται σύνδεσμοι μερικών ακόμη παρεμβάσεων πριν παρατεθεί το προαναφερθέν δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος: Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» όπου τα ζητήματα αυτά εξετάζονται πιο συστηματικά και με παραπομπές σε σημαντικά έργα.

Πέραν των πατροπαράδοτων διδαχών για την φανέρωση της Αγίας Τριάδας την στιγμή της Βάπτισης όπως αναφέρονται στα σχετικά Ευαγγελικά αποσπάσματα, η εορτή των Θεοφανείων είναι βαθιά ριζωμένη στις παραδόσεις της Ελληνικής διαχρονίας. Σε άλλη περίπτωση τα Θεοφάνεια αποτέλεσαν αφορμή για προβληματισμό στα πεδία της θεολογίας αλλά και της ανθρωποκεντρικής / Αριστοτελικής Ορθόδοξης θρησκευτικής παράδοσης.

Εδώ περιοριζόμαστε να πούμε λίγα μόνο λόγια. Κυρίως ότι για όλα τα έθνη η μεταφυσική πίστη ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι Καταστατικής, αξονικής και διαμορφωτικής σημασίας. Η μεταφυσική πίστη, οι απορρέουσες παραδόσεις, οι ανθρωποκεντρικές προεκτάσεις των Ορθόδοξων Χριστοκεντρικών διδαχών και ο εν γένει ρόλος της Χριστιανικής μεταφυσικής πίστης υπήρξαν κύριοι άξονες της διαδρομής των Ελλήνων.

Το ερώτημα του πόσο θρήσκοι και Εκκλησιαζόμενοι είμαστε στην προσωπική μας ζωή δεν είναι του παρόντος και ίσως ποτέ δεν πρέπει να τίθεται διατακτικά. Ανεξαρτήτως αυτής της παραμέτρου, όμως, για όσους διαθέτουν Ελληνική υπόσταση –και εάν δεν διαθέτουν Ελληνική υπόσταση ένα ερώτημα που τίθεται είναι τι υπόσταση διαθέτουν, αν διαθέτουν υπόσταση κάποιας άλλης εθνικής υπόστασης ή εάν είναι ανυπόστατοι– η Ορθόδοξη Χριστοκεντρική παράδοση ενέχει οντολογικές προεκτάσεις στην εθνική ιδιοσυστασία των μελών του Ελληνικού έθνους. Και αυτές οι προεκτάσεις δεν σχετίζονται κατ’ ανάγκη με τις βαθμίδες μεταφυσικής πίστης και Εκκλησιασμού. Η ανθρωποκεντρική Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και πολιτική παράδοση, κοντολογίς, είναι συστατικό στοιχείο των Ελληνικών πολιτικών παραδόσεων.

Ψήφος στα 17, εφηβική αριστερά!!!

Παλιότερο άρθρο πάντα επίκαιρο του Δημήτρη Γιαννάτου 

Η ψήφος στα 17, αποτελεί κεντρικό σημείο στο κουτοπόνηρο παλαιοκομματικό παιγνίδι του αριστεροδεξιού ολιγαρχικού μορφώματος που «κυβερνά». Αν απομονώναμε το τυχοδιωκτικό εκλογικό μαγείρεμα και τις «συμμαχίες¨της κυβέρνησης με οτιδήποτε κινείται στο βούρκο της πολιτικής επιβίωσης: από τον Λεβέντη μέχρι τη Χ.Α, η συμμαχία με τους εφήβους δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι ξένο στον θαυμαστό κόσμο της μεταμοντέρνας «νεανικής» αριστεράς.

Η γρήγορη ενηλικίωση των παιδιών και η «νεανικότητα» των μεσήλικων, κυριάρχησε στον κόσμο της μαζικής κουλτούρας του ύστερου δυτικού καπιταλισμού. Aπό τα κοστούμια των νεαρών Μπήτλς και των νέων της δεκαετίας του ΄60 στην Ελλάδα, η ιστορία τούμπαρε στο άλλο άκρο με την unisex επιμελημένα ατιμέλητη γκαρνταρόμπα, ανέμελων και αγριεμένων ταυτόχρονα γονιών και παιδιών μια παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας που «θέλει τον (θεαματικό-δυτικό) κόσμο, και τον θέλει, τώρα». Έτσι, το «εδώ και τώρα», κατάπιε την χρονική ωρίμανση και των δυο γενιών, σε μια αποθεώση της νέας θρησκείας για την αύξησης της «νεανικότητας» και των φυσικών ορίων του ανθρώπου και της φύσης, τραβώντας τα πάντα στα άκρα.

Αποτελεί τον πυρήνα του πνεύματος και της ταυτότητάς της μετανεωτερικής κοσμολογίας, η οποία μπόλιασε την «σαν έτοιμη από καιρό», εκσυγχρονιστική και παγκοσμιοποιημένη αριστερά, αλλά και τον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Εντελώς γονιδιακά, θα έλεγε κάποιος, ώστε να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κυριαρχία της νεανικής κουλτούρας των ατομικών δικαιωμάτων, της «άγριας νεολαίας» των… γιάππικων πανεπιστημίων και της παιδοκεντρικής θέασης της κοινωνίας.

Νεοκλής Σαρρής Αποκαλυπτικός για το φαντασιακό νέο κόσμο της μεταμοντέρνας κατάστασης

Ο μοναδικός (αείμνηστος) ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ Καθηγητής, ο βαθύτερος γνώστης των τούρκων Νεοκλής Σαρρής* σε μία ανατριχιαστικά προφητική, άγνωστη ομιλία του από το 1999 για αυτά που συμβαίνουν σήμερα !

Ευτυχείς όσοι τον γνωρίσαμε & συνεργασθήκαμε μαζί του.

*Νεοκλής Σαρρής, Καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/WeH_vADQqL0?si=XB4NAZNnZ4hCi_i5

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αριστερά, Μεταμοντερνισμός και αποδόμηση

Του Δημήτρη Αναστασίου 

Έγραφα κάτι για τον γνωστικό σχετικισμό και έπεσα πάνω σε αυτό εδώ το απόσπασμα από το βιβλίο του James Robert Brown: Who rules in science? Ο Brown είναι φιλόσοφος της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. 

"Δύο λόγια για το background story: Ο φυσικός Alan Sokal (New York University) έκανε ένα hoax υποβάλλοντας ένα σκόπιμα ανόητο άρθρο με τίτλο "Transgressing the Boundaries: Toward a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity" στο περιοδικό Social Text, το οποίο δημοσιεύτηκε στη συνέχεια. Η πρόθεσή του ήταν να αποκαλύψει την έλλειψη διανοητικής αυστηρότητας σε ορισμένα ακαδημαϊκά πεδία, ειδικά εκείνα που επηρεάστηκαν έντονα από τo μεταμοντέρνο. Ο μεταμοντερνισμός, με τον σκεπτικισμό του για την  αντικειμενική αλήθεια και την έμφαση στην κοινωνικά κατασκευασμένη φύση της γνώσης, θεωρήθηκε από τον Sokal ως επιζήμιος τόσο για την επιστημονική ακεραιότητα όσο και για την προοδευτική πολιτική.

Ο Sokal δήλωσε μετά ρητά τα πολιτικά του κίνητρα στην αποκάλυψη μετά την αποκάλυψη της φάρσας του. Ομολόγησε ότι είναι ένας "unabashed Old Leftist" που ήταν μπερδεμένος από τη χρησιμότητα της αποδόμησης και των μεταμοντέρνων θεωριών για την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ο Sokal υποστηρίζει ότι η Αριστερά, η οποία παραδοσιακά στερείται της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος για να επιβάλει τη βούλησή της, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη σαφή και ορθολογική σκέψη ως το πρωταρχικό της εργαλείο για την υπεράσπιση και την επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης. Θεωρεί ότι η εξάπλωση του σχετικισμού και του παραλογισμού μέσα στην Αριστερά υπονόμευσε αυτή τη θεμελιώδη δύναμη. Σύμφωνα με τον Sokal, η υιοθέτηση αυτών των τρόπων σκέψης οδήγησε σε «ηλίθια σκέψη», η οποία με τη σειρά της αποδυνάμωσε την ικανότητα της Αριστεράς να επιχειρηματολογεί αποτελεσματικά για προοδευτικούς σκοπούς".

Όλα αυτά συνοψίζονται περίπου στο απόσπασμα αυτό του Brown (2001, σελ. 11).

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/wvbNsw6fwi2wG47b/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τρομακτική στη γελοιότητά της

Μαρία Κατσουνάκη

Γίνεται όλο και πιο απειλητικό. Μερικές φορές κόβει την ανάσα. Μαζί και την προσπάθεια να το εκτονώσει κανείς με ένα γέλιο – να το ξορκίσει καλύτερα. Λες, «γραφικότητες είναι», και το προσπερνάς. Διαβάζεις όμως τα περιστατικά και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται για προσωπικές υποθέσεις. Εμπλέκονται εκδοτικοί οίκοι και ολόκληρες πληθυσμιακές κοινότητες. Κινούνται μηχανισμοί για να εξηγήσουν, να αιτιολογήσουν, να οργανώσουν την «έφοδο» με επιχειρήματα.

 Συγκροτείται έτσι, δομείται για την ακρίβεια, μια άλλη πραγματικότητα, που συχνά είναι και θεσμική. Τα παραδείγματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

 Πριν από λίγες ημέρες αφαιρέθηκαν από τα βιβλία της Αγκαθα Κρίστι σημεία που περιέγραφαν ένα χαρακτήρα ως μαύρο, Εβραίο ή Ρομά, σύμφωνα με την Telegraph. Προηγήθηκε η επίθεση στα βιβλία του Ρόαλντ Νταλ. Ο εκδοτικός οίκος Puffin προσέλαβε ανθρώπους για να ξαναγράψουν αποσπάσματα, «ώστε να μπορούν να τα απολαμβάνουν όλοι σήμερα». Για παράδειγμα, ο Αύγουστος Γκλουπ από το «Εργοστάσιο σοκολάτας» περιγράφεται πλέον ως «τεράστιος», με τη λέξη «χοντρός» να έχει αφαιρεθεί από κάθε βιβλίο. Η κυρία Τουίτ δεν είναι πια «άσχημη και θηριώδης», αλλά απλώς «θηριώδης». Διορθώσεις υπέστησαν και τα βιβλία του Ιαν Φλέμινγκ.

The Blacklist: Όψεις ενός μεταμοντέρνου ήρωα

από

 Βαγγέλης Χωραφάς

 -

10 Ιανουαρίου 2022

0

2

Οι τηλεοπτικές σειρές μπορεί να καλύπτουν μία σειρά θεμάτων, από τα οποία είναι βέβαιο, ότι η φιλοσοφία και η ηθική δεν είναι από τα πλέον δημοφιλή. Ο λόγος είναι προφανής: Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και τα θέματα της ηθικής στο επίπεδο της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής εικόνας, θεωρούνται το αντίθετο της διασκέδασης.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, όπως η σειρά «The Blacklist», οι οποίες αποτελούν παράδειγμα για το πώς τα θέματα ηθικής συμπεριφοράς μπορούν να ενσωματωθούν με επιτυχία σε μία τηλεοπτική σειρά.

Περισσότερο από μία δεκαετία πριν, σειρές όπως το «Breaking Bad» και το «Better Call Saul» ξεκίνησαν αυτή την τάση. Στόχος τους ήταν να δείξουν στο τηλεοπτικό κοινό το πώς διαφθείρεται ένας μέσος άνθρωπος, αν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τέτοιου είδους προβλήματα δεν είχαν θιγεί και σε παλαιότερες σειρές και ταινίες. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, αυτού του είδους οι προβληματισμοί έρχονται συχνότερα σε πρώτο πλάνο. Αν εξαιρέσει κάποιος το ενδεχόμενο οι συντελεστές των σειρών (σκηνοθέτες, σεναριογράφοι κ.λπ.) να έχουν γίνει περισσότερο δημιουργικοί, το βέβαιο είναι ότι το τηλεοπτικό κοινό έχει διασπαστεί σε πολλές κατηγορίες, ως αποτέλεσμα της επικράτησης του μεταμοντερνισμού. Παρά την πολυδιάσπαση, εμφανίζεται ένας κοινός παρονομαστής—πολλοί τηλεθεατές τείνουν να προτιμούν σειρές που αναδεικνύουν κάποιο είδος εξήγησης για την ελαττωματική λειτουργία του σημερινού κόσμου.

Με τα δεδομένα αυτά, είναι σημαντικό να μην υποεκτιμούνται οι επιδράσεις που είχαν την τελευταία εικοσαετία οι γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις στους δημιουργούς και στο κοινό.

Ο ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Η σταθερότητα των πολιτικών δομών των σύγχρονων κοινωνιών –και ιδιαίτερα των κοινωνιών της Δύσης– έχει πολλά στοιχεία ομοιότητας με τις ανάλογες δομές των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Οι δομές αυτές είναι μεγάλες, πειστικές και σταθερά εμπεδωμένες στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά στηρίζονται σε θεμέλια τα οποία έχουν αμετάκλητα διαβρωθεί. Κάτω από την επιφάνεια των εκλογών και των θέσεων εξουσίας, τα πολιτικά ρεύματα τα οποία αποτέλεσαν τους οργανωτικούς παράγοντες των κοινωνιών, διαιρώντας τους λαούς τους σε μεγάλα στρατόπεδα με βάση τις τάξεις, την πρόοδο ή την αντίδραση, το έθνος ή τους υπερεθνικούς θεσμούς, έχουν χάσει τη δυναμική τους, τη δυνατότητα έμπνευσης ή την ικανότητα απόσπασης συναινέσεων. Επιπλέον, ελάχιστα αντανακλούν τα νέα ζητήματα που δημιουργούν επιπρόσθετες διακρίσεις στις σύγχρονες κοινωνίες, χάνοντας και τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως παράγοντας συνοχής του πολυδιασπασμένου κοινωνικού ιστού.

O φεμινισμός στην εποχή του μεταμοντερνισμού

O φεμινισμός στην εποχή του μεταμοντερνισμού

Posted on 25/11/2021 by protagma

*Απόσπασμα από το κείμενο της Έλεν Πλάκροουζ «Γιατί δεν με θεωρώ πια φεμινίστρια», από το 12ο τεύχος του Προτάγματος

Από τη δεκαετία του ’80, άρχισε να διαμορφώνεται μια εσωτερική κριτική στον φιλελεύθερο φεμινισμό. Ο τελευταίος κατηγορήθηκε στο σύνολό του ότι δεν αναγνώρισε τα επιπρόσθετα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Μαύρες και ασιατικής καταγωγής γυναίκες ή οι λεσβίες, και ότι είχε επικεντρωθεί κατά κύριο λόγο στα προβλήματα της μεσαίας τάξης. Επρόκειτο για βάσιμες επικρίσεις στις οποίες καλούμασταν ν’ απαντήσουμε ιεραρχώντας εκ νέου τις προτεραιότητές μας. Πολλές φιλελεύθερες φεμινίστριες άρχισαν, έτσι, να στρέφουν την προσοχή τους στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ή να τονίζουν τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που ζουν σε κοινότητες προσκολλημένες σε καταπιεστικές και πατριαρχικές θρησκείες σαν το Ισλάμ, όπως η άσκηση βίας ή ακόμη κι ο ακρωτηριασμός των γεννητικών τους οργάνων για τη δήθεν προστασία της «τιμής» τους. Όλα αυτά λάμβαναν χώρα στο πλαίσιο ενός οικουμενικού φιλελεύθερου φεμινισμού που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Εκείνη όμως τη δεκαετία αρχίζει εντός των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών μια μετατόπιση προς τον μεταμοντερνισμό, η οποία σταδιακά επηρέασε και τον φεμινισμό. Κάπως έτσι εμφανίζεται λοιπόν η λεγόμενη διαθεματικότητα (intersectionality)[1].

Τα πάθη του Δον Κιχώτη ή Μπόρχες και μεταμοντερνισμός

από Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Ο μεταμοντερνισμός, ένα πνευματικό κίνημα που προδιαγράφει την εμφάνιση της μετανεωτερικότητας (των κοινωνικών δηλαδή και πολιτικών, καθώς και οικονομικών εξελίξεων, από την δεκαετία του ’60 και μετά), διακρίνεται, ως γνωστόν, από τα εξής χαρακτηριστικά: έλλειψη αρχών και σταθερών σημείων αναφοράς, ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο, άρνηση επίσης της αλήθειας και της αντικειμενικότητας. Είναι ένα ρεύμα που ακμάζει ακόμη στα δυτικά, πρωτίστως αμερικανικά, πανεπιστήμια, όπου διδάσκονται ακόμη κατά κόρον ο Derrida, o Foucault, o Lyotard κλπ –και όλα αυτά, αν το συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης έχει δεχθεί πια πάρα πολλές επιθέσεις και έχει «αποδομηθεί» η ίδια η αποδόμηση.

Το όλο κίνημα κάνει στην πραγματικότητα θεαματικά την εμφάνισή του στο μικρό διήγημα, που παρουσιάζεται ως δοκίμιο, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες «Πιερ Μενάρ, συγγραφεύς του Δον Κιχώτη» (από την συλλογή του «μυθοπλασίες», 1944), το οποίο, επειδή πρόκειται για την απαρχή του ιδεολογικού ρεύματος, προτείνω να εξετάσουμε βαθύτερα. Ίσως έτσι μάθουμε ορισμένα ουσιώδη πράγματα που αφορούν τον μεταμοντερνισμό και τις πηγές του. Στο διήγημα λοιπόν αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζεται ως φίλος του νεκρού πια μυθιστοριογράφου και πνευματικού άνθρωπου Πιερ Μενάρ, γι’ αυτό και αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τη μνήμη του έναντι μιας αδικίας, που προέκυψε εις βάρος του κοιμηθέντος. Τι έχει συμβεί; Η μαντάμ Ανρί Μπασελιέ δημοσίευσε έναν κατάλογο με τα έργα του Μενάρ, όπου διαπράττεται το «ασύγγνωστο», ασυγχώρητο δηλαδή λάθος να παραλείπονται και να προστίθενται ορισμένα μικροέργα – βρισκόμαστε μπροστά σε μια ειρωνεία, καθότι κάποιο λάθος σε μια προσπάθεια καταλογογράφησης των έργων ενός συγγραφέα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί «ασυγχώρητο», καθώς εύκολα μπορεί να διορθωθεί. Ωστόσο, πρόκειται για ένα λάθος που αφορά τη «γραφή» – και το όλο διήγημα εξισώνει την ίδια την πραγματικότητα με την γραφή. Προαναγγέλλεται η γνωστή φιλοσοφία του Ζακ Ντεριντά, η «αποδόμηση», κατά την οποία μέσα στη φωνή κρύβεται η γραφή, μέσα στη γραφή η φωνή, μέσα στη φωνή η γραφή κ.ο.κ., στο άπειρο, σε σημείο που δεν μπορεί κανείς ν’ αποφασίσει αν τελικά προηγείται ο «λόγος», η ομιλία, η «φωνή», ως ζώσα έκφραση της βιωματικής εμπειρίας του ανθρώπου, ή το αντίθετο. Πρωτοεμφανίζεται λοιπόν μια νέα άποψη για τη γραφή, η  οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατά τον γαλλοεβραίο φιλόσοφο Εμμανουέλ Λεβινάς γεννά και την συνείδηση. Η «πραγματικότητα» ωχριά μπροστά στη «γραφή», τα συσσωρευμένα ανά τους αιώνες κείμενα δεν είναι οι ανθρώπινες προσπάθειες για να εξευρεθεί η αλήθεια -αυτή εξοβελίζεται πια- , αλλά, μάλλον, θα έλεγε κανείς, η ίδια η αλήθεια. Μια αλήθεια όμως αποκομμένη από το πραγματικό, αυτοαναφορική, που σημαίνει και σημαίνεται μόνο από τον εαυτό της, που αρχίζει και καταλήγει στο δικό της είναι- μια αλήθεια που αναζητά ένα στήριγμα σε ό,τι έχει γραφτεί, αρκεί αυτό να αποσυνδεθεί από το τι «πράγματι» συμβαίνει. Ένας νεοσχολαστικισμός κάνει την εμφάνισή του με τον μεταμοντερνισμό, ο οποίος κατακλύζεται  από τις φωνές των γραμμένων έργων, που στερούνται πια νοήματος. Αντί να παίρνονται στα σοβαρά, ως απόπειρες να εξευρεθεί το ορθό, αντιμετωπίζονται όλα μαζί ως «παράδοση», από την οποία έλκεται όσο τίποτε άλλο ο μεταμοντερνισμός –εφόσον, αρνούμενος την αλήθεια, αδυνατεί και να επιχειρηματολογήσει, να συνεχίσει την προσπάθεια του «ζητείν» και ερευνάν.

Kορνήλιος Καστοριάδης: Για τη βλακώδη επίκληση του «νέου» κάθε λίγο και λιγάκι

Μια συναρπαστική συνέντευξη του μεγάλου Έλληνα στοχαστή για τις fake πρωτοπορίες του καιρού μας 13.2.2020 

Ο όρος "πρωτοπορία" συνδέεται συνήθως με καλλιτεχνικά ή πολιτικά κινήματα. Ομως γίνεται επίσης λόγος για "τεχνολογική πρωτοπορία", για "επιστημονική πρωτοπορία", για "επιστημονική έρευνα αιχμής". Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά τα διαφορετικά πεδία; Tι σημαίνει "πρωτοπορία"; 

 KΟPNHΛIΟΣ KAΣTΟPIAΔHΣ: Θα κάνω πρώτα απ' όλα μια ιστορική παρατήρηση σχετικά με τον όρο "πρωτοπορία". Δεν πιστεύω ότι ο Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ, ο Mπαχ ήταν πρωτοπόροι στην εποχή τους. Aυτό δεν σημαίνει ότι τα έργα τους τύγχαναν καθολικής αποδοχής. Yπήρχαν ασφαλώς διενέξεις, διαφορές απόψεων, γούστου, αισθητικής. Aλλά όμως τότε δεν υπήρχε η έννοια της "πρωτοπορίας". 

H έννοια αυτή η οποία προέρχεται από τη στρατιωτική ορολογία και περιγράφει μια ομάδα που προπορεύεται για να εξερευνήσει το χώρο και να κάνει τις πρώτες επαφές με τον εχθρό είναι μια σχετικά πρόσφατη επινόηση. H έννοια της "πρωτοπορίας" συνεπάγεται ότι η Ιστορία είναι και πρέπει να είναι "πορεία προς τα εμπρός" και "πρόοδος". 

Στην καλύτερη περίπτωση, η έννοια αυτή στηρίζεται σε τεράστιες φιλοσοφικές και ιστορικές προϋποθέσεις. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι απλώς παράλογη. Διότι είναι παράλογο να λες πως "ό,τι είναι καινούργιο είναι καλύτερο", "ό,τι είναι καινούργιο είναι ωραιότερο" κ.λπ. Kι όμως, αυτή η αντίληψη κυριαρχεί στις μέρες μας. 

 ― Πού και πότε δημιουργήθηκε η "πρωτοπορία"; 

 Κ.Κ.: Οι πρώτες εκδηλώσεις αυτού του φαινομένου εμφανίστηκαν πιθανότατα στη Γαλλία στο τέλος της Παλινόρθωσης (μέσα του 19ου αιώνα) και ασφαλώς στη διάρκεια της εξουσίας του Ναπολέοντα Γ' (1852-1870). Ο Μπωντλέρ καταδικάστηκε για τα "Ανθη του κακού", διότι θεωρήθηκε ότι προσέβαλε τη δημόσια ηθική· ο Μανέ δημιούργησε σκάνδαλο με τον πίνακά του "Ολυμπία"· ο Ρεμπώ... κ.λπ. 

Μεταμοντερνισμός και ελληνική σιωπή

Ενώ ξεκίνησε ως ένα δυναμικό ακαδημαϊκό κίνημα τη δεκαετία του 1980 στα αμερικανικά πανεπιστήμια, με την αμφισβήτηση των επικρατουσών επιστημονικών πεποιθήσεων στο πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών, η πνευματική καταιγίδα του μεταμοντερνισμού, εκουσίως ή ακουσίως, αποτέλεσε το ιδεολογικό όπλο της παγκοσμιοποίησης και της αλλαγής των μέχρι τότε υφιστάμενων πολιτικών και κοινωνικών αξιών και πεποιθήσεων.

Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Ο μεταμοντερνισμός επέβαλε την αρχή της «καθολικής απουσίας της αντικειμενικότητας», ισχυριζόμενος ότι «κανένα ιστορικό και εθνικό αφήγημα δεν είναι γνήσιο. Κάθε ισχυρισμός είναι ύποπτος από τη στιγμή που γίνεται αποδεκτός ως αληθινός». Η καθολική αμφισβήτηση κυρίως ξεκίνησε με τη θεωρία του «αφροκεντρισμού», που πρεσβεύει ότι ολόκληρος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι προϊόν κλοπής από την αρχαία Αίγυπτο.

Οι θέσεις της αφροκεντρικής θεωρίας παρουσιάστηκαν μέσα από το έργο του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Κορνέλ Μάρτιν Μπερνάλ «Μαύρη Αθηνά», που ισχυρίζεται ότι το ιστορικό αφήγημα της αρχαίας Ελλάδας είναι ψευδές, επειδή έχει κατασκευαστεί με ρατσιστικά και αποικιοκρατικά κίνητρα από τους Ευρωπαίους ιστορικούς του 18ου και του 19ου αιώνα, ώστε να εδραιωθεί η ρατσιστική «άρια άποψη της Ιστορίας» και συνεπώς να προβληθεί η ανωτερότητα των ευρωπαϊκών λαών έναντι όλων των άλλων.

Η θεωρία του Μπερνάλ, παρά το γεγονός ότι καταρρίφθηκε από τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα με πρωτεργάτες τους ακαδημαϊκούς Μέρι Λέφκοβιτς και Γκάι ΜακΛίν Ρότζερς μέσα από το έργο τους «Αναθεωρημένη Μαύρη Αθηνά» -επειδή αφενός δεν στηρίζεται σε πραγματικά ιστορικά στοιχεία, αφετέρου έχει τα ίδια ρατσιστικά κίνητρα με αυτούς που κατηγορεί-, ουσιαστικά επικράτησε τη δεκαετία του 1990 στους ακαδημαϊκούς κύκλους, και κυρίως στους Αφροαμερικανούς, ως «πολιτικώς ορθή». Η σύγκρουση μεταξύ των αφροκεντριστών και των «ινδοευρωπαϊστών» ήταν σφοδρότατη, με αποτέλεσμα μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών φοιτητών, που αργότερα θα κατελάμβαναν τις ηγετικές θέσεις και θα διαμόρφωναν τη διεθνή πολιτική σκηνή, να έχει διδαχθεί ότι οι αρχαίοι Ελληνες (και συνεπώς και οι σημερινοί) υπήρξαν κλέφτες και απατεώνες, σχολιάζει η Μέρι Λέφκοβιτς. Ο Μπερνάλ στο έργο του προχωρά ακόμη περισσότερο, ψέγοντας τους Ευρωπαίους ότι με βάση ρατσιστικά κίνητρα υπερασπίστηκαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, επειδή οι Ελληνες είναι μια ευρωπαϊκή φυλή που επαναστάτησε εναντίον των Ασιατών Τούρκων.

Μεταμοντέρνα διολίσθηση στην ανθρωπολογική εκμηδένιση versus εθνικές κοσμοθεωρίες και εθνικοί πολιτισμοί. Κονδύλης, μεταμοντερνισμός και ανθρωπολογικές παλινδρομήσεις.

Ακατάσχετη μεταμοντέρνα φλυαρία, τελευταία, για το «πως πρέπει να είναι (ο μεταμοντέρνος) άνθρωπος». Μεγάλα πλήγματα επίσης κατά της αισθητικής, της λογικής και του ορθολογισμού των ανθρώπων. Εκθειάζονται διεστραμμένες έξεις (δεν μιλάμε για εκ φύσεως ιδιότητες κάποιων ανθρώπων, βλ. πιο κάτω), η ελευθεριότητα (ονομάζεται βέβηλα ελευθερία), τα «δικαιώματά» κάποιοι τα οικειοποιούνται αυθαίρετα (εδώ έχουμε σύγχυση μεταξύ πολιτικών δικαιωμάτων και δικαίωμα στην ασυδοσία, στις έκλυτες αντί-αισθητικές συμπεριφορές) και τις εκ φύσεως κάθε είδους ανθρώπινες ιδιαιτερότητες μειονοτήτων τις γενικεύουν για να καλύπτει κάθε είδους αντί-αισθητικές αυθαιρεσίες (τις οποίες καταχρηστικά και ανήθικα εκμεταλλεύονται για να γενικευθεί η συμπάθεια σε διαστροφές που επέφεραν οι αδυσώπητες λειτουργικές ανάγκες της μεταμοντέρνας εποχής). Για την «ισότητα», επίσης τα ίδια ισχύουν (εδώ έχουμε σκόπιμη πρόκληση σύγχυσης με χυδαία εξομοίωση και εξίσωση που παραβλέπει όχι μόνο την αισθητική και την ιδιοσυστασία του κάθε ανθρώπινου όντος αλλά και τις επιταγές για κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένες ιεραρχίες του πολιτικά πολιτισμένου βίου).

Το παρόν κείμενο για τον μεταμοντερνισμό ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο. Στο τέλος του παρόντος παραθέτω αυτούσια μερικές δεκάδες αποσπάσματα από τον Κονδύλη συναφή με σύγχρονα και επίκαιρα ζητήματα.

Σίγουρα, όσο και αν σε κάποια κράτη που κατηφορίζουν προς την Άβυσσο συζητήσεις περί αυτών περίπου «απαγορεύονται» ή ακόμη και εξεζητημένα «λογοκρίνονται», αναμφίβολα αποτελούν τα μεγάλα ζητήματα του μέλλοντος. Είναι η διαφορά

• Φυσικού/φυσιολογικού και αφύσικου / διαστρεμμένου,
• λογικού και παράλογου,
• ορθολογισμού και παράκρουσης.

Πολιτικός πολιτισμός σημαίνει σμίλευση των επιταγών του συλλογικού βίου εντός των πολιτικών ομάδων (σήμερα των κρατών) για πρόοδο, υψηλά επιτεύγματα στην τεχνολογία, την τέχνη, τα γράμματα και οτιδήποτε άλλο νοούμενο φυσικά, λογικά και ορθολογιστικά δυναμώνει την ανθρωπολογική υπόσταση, την αισθητική και την ευημερία, την ευταξία και την ευνομία. Προϋπόθεση είναι δημοκρατικός προσανατολισμός προς την Πολιτική ελευθερία και η κοινωνικοπολιτική σμίλευση της πολιτικής ηθικής, της διανεμητικής δικαιοσύνης και των νόμων.

Όσοι εκ φύσεως ή εξ ατυχήματος μειονεκτούν τυγχάνουν αυτονόητης θετικής διάκρισης.Διασφαλίζεται η ευημερία τους και ο πολιτισμένος άνθρωπος τους συμπεριφέρεται με αγάπη και συμπάθεια. Αυτό όμως είναι ένα πράγμα και άλλο η καταχρηστική εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων που χρειάζονται συμπάθεια και βοήθεια για να αναμιγνύονται διαφορετικές καταστάσεις με σκοπό να ενθαρρυνθεί η παρακμή, η διαστροφή και η παγίδευση ανυποψίαστων στα ανθρωπολογικά θανατηφόρα γρανάζια της μεταμοντέρνας εκμηδένισης. 

Η Θεατρική Φάρσα Δημοκρατίας στη Δύση και ο κυρίαρχος στο παρασκήνιο ολοκληρωτισμός

Του Rainer Mausfeld, Ζero Hedge

[Γραμμένο με το νυστέρι πεπειραμένου οξυδερκούς χειρούργου, αν και από καθηγητή άλλης ειδικότητας, το σπάνιας κοινωνικής σημασίας κατωτέρω άρθρο, η μυστική διεθνής σπείρα με το ψευδώνυμο «Ακεραιότητα» και άλλες ανάλογες μυστικές υπηρεσίες, δεν θα μπορέσουν –όσο και αν λαχταρούν- να το στιγματίσουν ως Fake Story, ψευδή είδηση, φτιαχτή από τους καταχθόνιους εχθρούς στον Βορρά. Ο συντάκτης του είναι καθηγητής Emeritus της Ψυχολογίας στο γερμανικό πανεπιστήμιο του Κιέλου και προβαίνει με αυτό σε μιαν εξονυχιστική ανατομική ανάλυση των πολιτικών μηχανισμών και των ψυχοτεχνικών μεθόδων παραγωγής του νεωτερικού ανθρωπίνου τύπου, τελείως στερημένου δυνατότητας επιλογής αλλά και προσωπικής κρίσης και βούλησης για δημοκρατία και ελευθερία, του οποίου ο κοινωνικός βίος απορροφάται πλήρως από τον ρόλο του πολιτικά αδιάφορου καταναλωτή. Τα αποτελέσματα, αυτής της μακράς και πεισματικής αναμορφωτικής διαδικασίας, τα υφιστάμεθα και τα βλέπουμε καθημερινά, οι ευτυχείς πολίτες της Δυτικής «δημοκρατίας», αλλά μόνον ως υποκείμενα, θεατές ή ανύποπτοι κομπάρσοι, αυτού του μακάβριου θεάτρου. Ο Rainer Mausfeld, με αυτό το άρθρο του, μας εισάγει και μας ξεναγεί στις σκοτεινές στοές, με τα μεφιστοφελικά εργαστήρια, όπου εκπονούνται οι οργανωτικές μορφές εξουσίας και οι ψυχοτεχνικές χειραγώγησης της νοητικής λειτουργίας του πολίτη, για την υποταγή της στην υπηρεσία των στόχων του αθέατου σκηνοθέτη του Θεάτρου Δημοκρατίας. Προσφέρει έτσι γνώση πολύτιμη, « απαραίτητη για την ανάπτυξη μιας στρατηγικής αποτελεσματικής αντίστασης,σε μιαν ισχύουσα τάξη που στηρίζεται στην δύναμη και στη βία»]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Οι πολίτες έχουν απογυμνωθεί από τα πολιτικά δικαιώματά τους και έχουν υποβληθεί σε ψυχολογικό εθισμό μείωσής τους σε υπόσταση απαθών καταναλωτών. Στις τελευταίες δεκαετίες η δημοκρατία έχει αντικατασταθεί από την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας. Νέες μορφές οργάνωσης της εξουσίας και ψυχολογικές μέθοδοι χειραγώγησης του υποσυνειδήτου μας προστατεύουν τους ισχυρούς από τους κινδύνους της δημοκρατικής ενδυνάμωσης και ενισχύουν την θέση τους.

Δημοκρατία και ελευθερία. Δυο λέξεις που είναι φορτισμένες με ανήκουστες κοινωνικές υποσχέσεις και που μπορούν να ελευθερώσουν τεράστιες δυνάμεις ενέργειας για την αλλαγή και την πραγματοποίηση τους. Τι συνέβη, όμως; Ποτέ στο παρελθόν δυο λέξεις, που είχαν ταυτιστεί με τόσο φλογερές ελπίδες, δεν είχαν αδειαστεί από την αρχική τους έννοια σε τόσο δραματική έκταση. ΄Εχουν παραποιηθεί, βιαστεί, διαστρεβλωθεί και έχουν αντιστραφεί εναντίον εκείνων των οποίων οι σκέψεις και οι πράξεις εμπνέονται από αυτές.

Μεταμοντερνισμός - Κώστας Κολοκυθάς

Επιστημολογικά (όσον αφορά την επιστήμη) τις τελευταίες δεκαετίες έχει προκύψει μια αλλαγή της συλλογιστικής, η οποία δεν είναι ούτε για καλό και δεν είναι και ‘αθώα’.

Ποια είναι αυτή;

Ο μεταμοντερνισμός.

Με απλά λόγια όλα τα κοινωνικά φαινόμενα δεν κρίνονται στο πλαίσιο που τα γέννησε και που τα ορίζει, αλλά μελετώνται ξεκομμένα από την εποχή τους με τα γυαλιά του σήμερα και ακόμη χειρότερα με τις αγκυλώσεις του σήμερα, λέγε με πολιτική ορθότητα.

Έτσι λ.χ. η Γαλλική Επανάσταση μπορεί να είναι για τα μπάζα γιατί αντιμετώπισε με σκληρή καταστολή τους εχθρούς της (λ.χ. γκιλοτίνα), δεν έδωσε ψήφο στις γυναίκες ενώ την ίδια ώρα μπορεί να κατηγορηθεί και για ‘εθνικισμό’, μιας και ο εθνικός της ύμνος είναι πολύ βίαιος ενάντια στους ξένους εχθρούς (δες τη Μασσαλιώτιδα). Άλλο αν η Γαλλική Επανάσταση πραγματοποιήθηκε δύο και πλέον αιώνες πριν, σε άλλο πλαίσιο και με άλλα επίδικα.

Υπάρχει όμως και συνέχεια.

Βασικό στοιχείο του μεταμοντερνισμού δεν είναι απλά ότι όλοι έχουν σήμερα δικαίωμα στη θέση και την έκφραση της, αλλά κυρίως ότι όλοι πάνω-κάτω έχουν δίκιο. Έτσι φονιάς και θύμα μάλλον έχουν εξίσου δίκιο. Εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος το ίδιο. Δίκιο έχει τόσο αυτός που απειλεί με το όπλο όσο κι εκείνος που τον υπακούει.

Τι εντέλει προκαλεί αυτό;

Στις ανθρωπιστικές επιστήμες έχει επέλθει μια γενικευμένη αοριστολογία και υποκειμενικότητα, αρκετά συχνά και μια εκτεταμένη μπουρδολογία. Όλοι εν δυνάμει έχουν δίκιο, ό,τι παλιό δεν είναι ταυτόσημο του ιδεατού σημερινού είναι για πέταμα, ενώ πολύ συχνά ξεφυτρώνουν «επιστημονικοί» τομείς που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στις ανάγκες της κοινωνίας (λ.χ. ιστορία των συναισθημάτων κ.α.).

Κι αυτό μόνο αθώο δεν είναι.

Ο Φασισμός της Ελίτ (Μεταμοντέρνα Αριστερά -13)

Του Ηλία Παπαναστασίου

«Ένα Φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, το Φάντασμα του Εθνο–λαϊκισμού.Από τον Γιουνκέρ μέχρι τον Μοσκοβισί, από τον Τουσκ έως τον Μακρόν και από κει μέχρι τον Τσίπρα, όλοι οι Πολιτικοί Αρχηγοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι Ελίτ που εκπροσωπούν ωρύονται κατά του Φαντάσματος του Εθνο–λαϊκισμού, δηλαδή των λαών της Ευρώπης– Ιταλία, Γαλλία, Μ. Βρετανία – που είχαν την αναίδεια να αμφισβητήσουν τις επιταγές των Αγορών και της Κυριαρχίας του Ευρωιερατείου δηλαδή του Χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού.

Η παραπάνω παράγραφος– απόσπασμα θα μπορούσε να είναι μια παράφραση του γνωστού «Μανιφέστου» των Μαρξ/Ένγκελς και ίσως μια εισαγωγή στο τι είναι «Εθνολαϊκισμός» και ποιος είναι ο Αληθινός και όχι ο Fake Φασισμος… 

Σύμφωνα λοιπόν με το «Ευαγγέλιο του Εθνικολαϊκισμού», όπως μας πληροφορούν οι Ελίτ και τα αντικειμενικά (…) Μέσα Ενημέρωσης που τις υποστηρίζουν, Εθνικολαϊκισμό έχουμε: 

α). Καταρχάς όταν διαμαρτύρονται οι Μάζες–αδιαμόρφωτες, αμόρφωτες, ανημέρωτες και συνωμοσιολογικές, δηλαδή χύδην όχλος…– για όποια περικοπή των Δικαιωμάτων ή Οικονομικών Όρων της Ζωής τους. 

Π.χ. αντί οι Μάζες – με μ κεφαλαίο– να πανηγυρίζουν για την σαρωτική αλλαγή των εργασιακών και οικονομικών όρων της ζωής τους που προτείνει ο μέγας Γκουρού της Μεταμοντέρνας Αριστεράς/Σοσιαλδημοκρατίας Εμμανουέλ Μακρόν καταφεύγουν σε τέτοια εξτρεμιστικά, αντι–δημοκρατικά, αντι–κοινοβουλευτικά και αναξιοπρεπή μέσα όπως οι Απεργίες, οι Συγκεντρώσεις και τα θορυβώδη Συλλαλητήρια. 

Σημειωτέον – συν τοις άλλοις …– πως τα Συλλαλητήρια τρομάζουν τους Επενδυτές, ανεβάζουν τα Spreads και σοκάρουν το Τουρίστες που θέλουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα δίπλα στον Σηκουάνα. Μιλάμε για αχαλίνωτο και προσχεδιασμένο μποϋκοτάζ της Οικονομίας… 

β). Όταν οι Μάζες δεν συντονίζονται με τα Πολιτιστικά και «Δικαιωματικά» γούστα της Ελίτ. Δεν σκέφτηκες αγαπητή Μάζα, πως πέρα από τους αγώνες και τα δικαιώματα στην εργασία και στους μισθούς, υπάρχει και το Gay Pride;;; (Κατά πως έλεγαν παλαϊότερα οι «Ρηγάδες» – Φοιτητικοί Προπάτορες και ιδεολογικά φρούτα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ– πως «Εκτός από τον Ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά»). 

ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ… «Κάποιος Ντεριντά…»!

του Γιάννη Κων. Κρούσου

Κάποιος Ντεριντά ανακάλυψε κάπου τον όρο και τον εισήγαγε στη γλώσσα.

«Ο Ντερριντά απέφυγε μέχρι τέλους να δώσει έναν ορισμό στην αποδόμηση ακριβώς γιατί η αποδόμηση ήταν μια στρατηγική και όχι μια μέθοδος. Η αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντερριντά γράφει ότι η αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδομησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη»(Από το wiki, για να μη πάμε στον πρωτότυπο λόγο).
Το wiki υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξηγεί και να εκλαϊκεύει, αυθεντικά. Αν δεν τα καταλάβατε όλα, δεν πειράζει.
Κατάλαβε η CIA το πόσο χρήσιμη είναι τούτη η μέθοδος διάλυσης των κατεστημένων αντιλήψεων κι αυτό αρκεί.
http://www.toperiodiko.gr/%CE%B7-cia-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%C…/…
Κι επειδή την έχουμε παρεξηγήσει, η CIA είναι το μακρύ χέρι των «αγορών», αλλά και αυθεντικός εκπρόσωπος του Δυτικού Πολιτισμού. Διδάσκει και διαδίδει τέχνη, ιδέες, φιλοσοφία κλπ. Ήταν ο μεγαλύτερος πολιτιστικός οργανισμός του κόσμου μετά τον Β. Πόλεμο. Σήμερα έχει πολλούς ανταγωνιστές-συναγωνιστές(ΜΚΟ).

Ο Ζακ Ντεριντά

Μετά τον Ντεριντά τσίμπησαν κι άλλοι, που τους είπαν φιλόσοφους. Π.χ. ο Ρολάν Μπαρτ. Αυτός είπε το περίφημο ότι ένα κείμενο γράφεται από μόνο του. Δεν έχει συγγραφέα. (Αργότερα το μάζεψε).

Η Μεταμοντέρνα Αριστερά (εξαιρετικό)

Του Ηλία Παπαναστασίου 

 

Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μοντέρνου» επιστημονικού, θεωρητικού κεκτημένου, δηλαδή όλου του Πολιτιστικού Κεκτημένου της Νεώτερης εποχής από το τέλος του Μεσαίωνα και δώθε. 

Θα χρειαστεί μια σειρά άρθρων για να εξηγήσουμε απλά και στρωτά την αποδομητική - δήθεν εκσυγχρονιστική - τάση των Μεταμοντέρνων Επιστημόνων και των δήθεν ανατρεπτικών τάσεών τους. 

Ουσιαστικά οι Μεταμοντέρνοι μάς πάνε όχι μπροστά, αλλά πίσω από τους «Μοντέρνους» ή νεωτερικούς. Όσο και να διαμαρτύρονται οι Μεταμοντέρνοι και η θεωρία τους, αποτελούν μια Επανάσταση ενάντια στη Λογική και μια ασύντακτη και πρωτόγονη επιστροφή στην Προ-Λογική ή Μυθολογική περίοδο. Καλύπτουν δε την βαθιά αντιδραστικότητά τους με κραυγές επιστημοσύνης και προχωρημένης σκέψης… 

Αφήνοντας για τις μετέπειτα δημοσιεύσεις την ανάλυση των θεωριών τους, σήμερα θα ασχοληθούμε με την Μεταμοντέρνα Αριστερά (Αριστερά εντός εισαγωγικών), επικεντρώνοντας σε πέντε χαρακτηριστικά της για να τονίσουμε την ιδιαιτερότητά της. 

Ο μετάνθρωπος ξαναχτυπά!

αναδημοσίευση από: https://katavasis.wordpress.com/2017/10/07/trashuman-comes-again/

Ετοίμαζα ένα άλλο κείμενο για να δημοσιευθεί σήμερα στο μπλογκ, όταν είδα σε εφημερίδα την είδηση: “Θα ζούμε για πάντα μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή! Δήλωση κορυφαίου Βρετανού φυσικού” (“Δημοκρατία”, Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017). Και το κείμενο που ακολουθούσε ήταν μια κακοχωνεμένη περίληψη των τρανσουμανιστικών θεωριών για τον “μετάνθρωπο”. Αλλά, σύμφωνα με το ειδησάριο, δήλωσε και άλλα χαριτωμένα ο κορυφαίος αυτός κύριος στην αγγλική φυλλάδα “The Sun”:

Η αθανασία μπορεί σύντομα να αποτελέσει πραγματικότητα για τον άνθρωπο με ένα… απλό “ανέβασμα” των δεδομένων του ανθρώπινου εγκεφάλου σε ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή[…] Ο Κοξ εξήγησε ότι δεν βρίσκει “απολύτως κανένα λόγο” για τον οποίο η ανθρώπινη νοημοσύνη να μην μπορεί να προσομοιωθεί από υπολογιστές[…] Μια τέτοια εξέλιξη θα μας επέτρεπε να ζούμε σ’ ένα κόσμο απεριόριστων εικονικών εμπειριών και τελικά να πετύχουμε την αθανασία. “Δεν νομίζω ότι τα μυαλά των ανθρώπων διαφέρουν από τους υπολογιστές”, πρόσθεσε ο καθηγητής.

Όταν ακούς από τέτοιες φιλοσοφικές αυθεντίες ότι “τα μυαλά των ανθρώπων (δεν) διαφέρουν από τους υπολογιστές”, τότε βεβαιώνεσαι πως κάτι δεν πάει καλά με τα μυαλά των καθηγητάδων. Η άγνοια, η αμορφωσιά, η αλαζονεία και το απροσμέτρητο θράσος των ακαδημαϊκών ηρώων του μοντερνισμού διαγράφει με μια περιφρονητική μονοκοντυλιά ολόκληρες φιλοσοφίες και μεταφυσικά συστήματα μόνο και μόνο επειδή αναπτύχθηκαν στο παρελθόν και όχι στο… θριαμβευτικό σήμερα. Μίλησε η αυθεντία! Τί να πεις; Το θέμα δεν είναι βεβαίως καινούργιο και το βλέπουμε να επανέρχεται κάθε τόσο, παράλληλα με την άλλη αφήγηση περί της συνεχώς επικείμενης οριστικής λύσης στο ενεργειακό πρόβλημα του βιομηχανισμού (βλ. το κείμενό μου Λες και δεν υπάρχει αύριο…).