Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και για το έργο του για τον Ελληνισμό

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και για το έργο του για τον Ελληνισμό.

Από την εισαγωγή στο βιβλίο για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη Κείμενα από το Ιστολόγιο του (2009-2024) . Αθήνα 2025.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης (1951-2024), υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα της ελληνικής πολιτικής και διανόησης, συνδυάζοντας τη δράση με το στοχασμό, τη θεωρία με την πράξη, εκφράζοντας ένα λόγο κριτικό, ανεξάρτητο, εναλλακτικό και ριζοσπαστικό.

Έγραψε και ανέδειξε, θεμελίωσε και υπερασπίστηκε με συνέπεια την ανάγκη για ενδογενή πολιτική και ανάπτυξη, ιστορική και πολιτισμική αυτογνωσία και κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ η βαθιά γνώση της Ελληνικότητας, της ιστορίας, η σύνθεση πολιτικής επιστήμης, φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας, τον οδήγησε στη δημιουργία μίας ολοκληρωμένης πρότασης για τον Ελληνισμό.

Η δημιουργία του, η πνευματική του παραγωγή, η σκέψη του χαρακτηρίστηκε από πατριωτική συνείδηση, συνδυασμένη με μια κριτική ματιά στις παθογένειες της ελληνικής πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της αποκέντρωσης, της περιφερειακής και ισόρροπης ανάπτυξης, αναδεικνύοντας το προβληματικό, χρεοβόρο, παρασιτικό κράτος των Αθηνών, πιστεύοντας στη δυναμική και την αναγέννηση της ελληνικής περιφέρειας. Το συγγραφικό του έργο, πλούσιο και πολυδιάστατο, περιλαμβάνει βιβλία, μελέτες, άρθρα, δοκίμια και δημοσιεύσεις στο γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο, συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς (όπου αυτό ήταν επιτρεπτό…) με αντικείμενο τα εθνικά θέματα, τη Γενοκτονία, τη Μακεδονία, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, τη Θράκη, τον Ελληνισμό της Μεγάλης Ελλάδας, τις υποδομές, τις πόλεις και την ανάπτυξη, τον τουρισμό, τον αγροτικό και το διατροφικό τομέα, την πολιτική και τα κόμματα.

Μαζί με την πνευματική του παραγωγή, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε ενεργό πολιτική δράση. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, μέλος της ομάδας που συνέγραψε την ιδρυτική του διακήρυξη, εκλεγμένο μέλος στα ανώτερα κομματικά όργανα, και αγωνίστηκε για τον Ελληνισμό με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, έχοντας πάντα ως γνώμονα το συλλογικό συμφέρον, χωρίς ποτέ να είναι Υπουργός και Βουλευτής, χωρίς ποτέ να λάβει κρατική αμειβόμενη θέση!

Για αυτόν, όπως είπε άλλωστε και στην τελευταία του ομιλία στην στην Αλεξανδρούπολη, στη γενέθλια γη του, «η πολιτική ή είναι ιερή ή δεν είναι πολιτική»!

Ο λόγος, η πράξη, το έργο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, άφησε μια μεγάλη κληρονομιά στην ελληνική πνευματική και πολιτική σκηνή, αναδεικνύοντάς τον ως μια προσωπικότητα με βαθιά επίδραση και διαρκή αξία. Από την πλούσια συγγραφική του παραγωγή μέχρι την ενεργό πολιτική του δράση, συνέδεσε τη ζωή του με την υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων, την ανάδειξη της περιφερειακής ταυτότητας και την κριτική ανάλυση των σύγχρονων πολιτικών προβλημάτων.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τη μελέτη του έργου του είναι η συνέπεια και η αφοσίωσή του σε αρχές και αξίες. Ταυτόχρονα δεν ήταν ένας απλός κριτικός παρατηρητής, αλλά ένας ενεργός πολιτικός-πολίτης και διανοούμενος, τόσο μέσω της συγγραφής όσο και μέσω της πολιτικής του δράσης. Η πατριωτική του αλλά και διεθνιστική του συνείδηση, ήταν πάντα το θεμέλιο της σκέψης και της προσφοράς τους και κατόρθωσε να προσεγγίσει και να αναλύσει τα εθνικά και διεθνή ζητήματα με ιστορική τεκμηρίωση και κριτική ματιά, αναδεικνύοντας τις πολύπλοκες διαστάσεις τους.

Οδός «Μιχάλη Χαραλαμπίδη» στην Αλεξανδρούπολη: όταν τα οδωνύμια (θα ) διδάσκουν ιστορία

Θεοφάνης Μαλκίδης

1.Τα οδωνύμια και η ιστορική μνήμη

Τα οδωνύμια, τα ονόματα των οδών, αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και ταυτότητας και συχνά αποδίδουν τιμή σε ένα πρόσωπο με προσφορά στην τοπική και ευρύτερη κοινωνία. Έτσι, εκτός από την ονοματοδοσία των δρόμων με βάση τη λειτουργία τους, τη χωροθέτησή τους, ή ως αναφορά σε σημαντικά γεγονότα, στην καθημερινή ζωή και τις συνήθειες των κατοίκων (π.χ Αγοράς, Αγίου Γεωργίου, 25ης Μαρτίου κλπ), έχουμε και τις οδούς οι οποίες τιμούν σημαντικά πρόσωπα. Η σημασία των οδωνυμίων είναι μεγάλη, καθώς λειτουργούν ως ζωντανές πηγές πληροφοριών. Μέσα από τα ονόματα των δρόμων, ανακαλύπτονται στοιχεία για την ταυτότητα, τον πολιτισμό, τις λειτουργίες, τις συνήθειες, που επικρατούσαν σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά και για σημαντικά πρόσωπα. Τα οδωνύμια μπορούν να λειτουργήσουν ως ένα εργαλείο για την τοπική και ευρύτερη ιστοριογραφία, συμπληρώνοντας τα κενά που μπορεί να αφήνουν οι επίσημες ιστορικές πηγές, βοηθώντας στην κατανόηση του ιστορικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, ενισχύοντας την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας και ταυτότητας.

2. Η απόδοση τιμής μέσα από τα οδωνύμια: η πρώτη οδός «Μιχάλη Χαραλαμπίδη» στην Ελλάδα

Η αποδεκτή από όλους θέση είναι ότι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους και έχουν συμβάλει στην εξέλιξη όλων μας, θα πρέπει να τιμώνται.

Αφού, όπως θα έπρεπε, δεν συμβαίνει δυστυχώς αυτό εν ζωή, ας γίνεται τουλάχιστον μετά θάνατο και με οποιοδήποτε τρόπο που τιμά τη μνήμη ενός ξεχωριστού Έλληνα, του Μιχάλη Χαραλαμπίδη (Μ.Χ.). Η αρχή στην οφειλόμενη πράξη τιμής, σε ό,τι αφορά την ονοματοδοσία οδού, έγινε με την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αλεξανδρούπολης, της γενέτειρας του Μ.Χ., απόφαση με την οποία οδός της πρωτεύουσας του Έβρου θα φέρει το όνομα του αείμνηστου διανοούμενου και πολιτικού.

Η σφαγή και το κάψιμο (!) των Ελλήνων από τους Ναζί στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης το 1944

Το Ναζιστικό Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης το 1944

Τα Ναζιστικά κρεματόρια δεν υπήρξαν μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά τέθηκαν σε λειτουργία και στο Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, όταν με την πυρπόληση ενός φούρνου και ενός σπιτιού στα οποία επίτηδες είχαν εγκλωβίσει άμαχο πληθυσμό, οι ναζί κατακτητές δολοφονούσαν 149 ανθρώπους και έγραφαν άλλη μία μαύρη σελίδα στα εγκλήματα πολέμου. 

Αποφράδα ημέρα λοιπόν, αλλά ταυτόχρονα και ημέρα μνήμης και θυσίας είναι η 2 Σεπτεμβρίου του 1944, όταν οι Nαζί με τους  συνεργάτες τους, έβαψαν στο αίμα το Χορτιάτη.

Προηγήθηκαν δύο ανταρτικές επιθέσεις σε δύο αυτοκίνητα, ένα του οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης που πήγαινε στο βυζαντινό υδραγωγείο για την απολύμανση της δεξαμενής από την οποία υδροδοτούνταν η Θεσσαλονίκη και στο οποίο οι επιβαίνοντες ήταν Έλληνες (ο ένας εκ των δύο επέζησε) και ακολούθησε ένα δεύτερο αυτοκίνητο με τρεις Γερμανούς και δύο Έλληνες και με τελικό απολογισμό τη διαφυγή δύο Γερμανών και την αιχμαλωσία των υπολοίπων. Οι διαφυγόντες επέστρεψαν στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης.

«Soft» τουρκική πολιτική: από την ναυτιλία και τον τουρισμό μέχρι την τουρκοφωνία …..

Θεοφάνης Μαλκίδης

1.Τουρισμός και τουρκικές ναυτιλιακές εταιρείες….

Οι αναφορές στα μέσα ενημέρωσης τόσο της Τουρκίας, όσο και της Ελλάδας ήταν σχεδόν πανομοιότυπες: Το περασμένο τριήμερο κατά το οποίο οι Τούρκοι εόρτασαν το Μπαϊράμι, τα νησιά του νότιου και ανατολικού Αιγαίου καθώς και η Αλεξανδρούπολη, υπήρξαν και πάλι ο κορυφαίος προορισμός για τους τουρίστες από την Τουρκία.

Ο τουρκικός τουρισμός στην Ελλάδα έχει γνωρίσει σημαντική άνοδο τα τελευταία χρόνια, αποτελώντας πλέον μια σημαντική πηγή εσόδων για την ελληνική οικονομία αφού η Visa-Express, η απλουστευμένη διαδικασία έκδοσης βίζας, που εφαρμόζεται σε Ρόδο, Λέσβο, Λήμνο, Χίο, Σάμο, Λέρο, Κάλυμνο, Κω, Σύμη, Καστελλόριζο, και πλέον και Πάτμος και Σαμοθράκη, επιτρέπει στους Τούρκους πολίτες να επισκέπτονται τα νησιά για έως και επτά ημέρες με ευκολία. 

Το 2024, πάνω από 104.700 Τούρκοι τουρίστες αξιοποίησαν την visa express, ενώ το ίδιο έτος ο αριθμός των Τούρκων τουριστών που επισκέφθηκαν την Ελλάδα ξεπέρασε τα 1,2 εκατομμύρια, ενώ η Τουρκία έχει αναρριχηθεί στην 5η θέση στην κατάταξη των χωρών που επισκέπτονται περισσότερο την Ελλάδα.

Η Μνήμη είναι Αντίσταση – Μια συνέντευξη με τον Θεοφάνη Μαλκίδη για τη Γενοκτονία

Η Μνήμη είναι Αντίσταση – Μια συνέντευξη με τον Θεοφάνη Μαλκίδη για τη Γενοκτονία

Της Γιάννας Κατσαγεώργη

Εθνικός Κήρυκας Νέας Υόρκης

Η 19 Μαΐου τιμάται ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, μιας από τις πιο σκοτεινές σελίδες του 20ού αιώνα, που σφράγισε τη μοίρα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων της Ανατολής. Στο πρόσωπο του Θεοφάνη Μαλκίδη συναντά κανείς όχι μόνο έναν καταξιωμένο επιστήμονα και ερευνητή, αλλά και έναν ακούραστο υπερασπιστή της ιστορικής μνήμης.

Παιδί προσφύγων, ο ίδιος κουβαλά μέσα του το τραύμα και την αντοχή των χαμένων πατρίδων και έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη και ανάδειξη των Γενοκτονιών που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα, των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Με ερευνητική προσήλωση, διεθνή παρουσία και ένα έργο μεταφρασμένο σε πλήθος γλωσσών, ο κ. Μαλκίδης δεν καταγράφει απλώς γεγονότα, τα ανασύρει με αξιοπρέπεια από τη σκόνη της λήθης και τα μετατρέπει σε φάρο για τις επόμενες γενιές.

Η μαρτυρία του Θεοφάνη Μαλκίδη δεν είναι απλώς μια ακαδημαϊκή συνεισφορά, είναι μια πράξη ευθύνης. Σε μια εποχή όπου η παραχάραξη της Ιστορίας και η πολιτική σκοπιμότητα επιχειρούν να αποσιωπήσουν τα εγκλήματα του παρελθόντος, η φωνή του αποτελεί υπενθύμιση, ότι χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση. Η γενοκτονία δεν είναι ένα «εθνικό θέμα», είναι οικουμενικό ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά για την ιστορική τεκμηρίωση της γενοκτονίας, τις δυσκολίες διεθνούς αναγνώρισης, τη στάση της Ελλάδας, αλλά και για τον ρόλο που μπορούν να παίξουν οι νέες γενιές στη διατήρηση της αλήθειας.

Με λόγο νηφάλιο αλλά παθιασμένο, ο Θεοφάνης Μαλκίδης μας θυμίζει πως η Μνήμη δεν είναι απλώς καθήκον, είναι πράξη αντίστασης απέναντι στη λήθη και την αδικία.

Κύριε Μαλκίδη, ως παιδί προσφύγων, πώς βιώσατε την έννοια της μνήμης και της ταυτότητας μέσα στην οικογένειά σας;

Η Γενοκτονία και η αναγνώριση, ο απολογισμός και η συνέχεια του αγώνα για την αλήθεια

Θεοφάνης Μαλκίδης *

Από την ομιλία στην εκδήλωση που οργάνωσε το Μουσείο και το Ινστιτούτο Γενοκτονίας. Ερεβάν, Αρμενία, 19 Μαΐου 2025.

Οι σκέψεις οι οποίες αποτυπώνονται στη συνέχεια αποτελούν, μεταξύ των άλλων, τον απολογισμό, της συνεχούς δραστηριότητας στην Ελλάδα και το εξωτερικό για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Οι εξορίες, οι διώξεις, οι σφαγές, η βαρβαρότητα που υπέστη ο Ελληνισμός από τις ακτές της Ιωνίας μέχρι την Καππαδοκία και από τη Θράκη μέχρι τον Πόντο, συνιστά σχεδιασμένη, οργανωμένη, προγραμματισμένη προσπάθεια εξαφάνισης του Ελληνικού έθνους, αποτελεί Γενοκτονία τόσο στον τύπο, όσο και στην ουσία του (χωρίς παραγραφή όσα χρόνια και εάν περάσουν) όρου της σχετικής σύμβασης του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου. Σύμβασης και δικαίου που χωρίς προβλέπουν κυρώσεις για τους υπεύθυνους και για τους αρνητές, χωρίς να υπάρχει παραγραφή, που προβλέπουν επανόρθωση, αποζημίωση, αποκατάσταση των θυμάτων και των απογόνων τους.

 

Για τη δολοφονία, για το μαζικό έγκλημα, για τη Γενοκτονία ενός εκατομμυρίου Ελληνίδων και Ελλήνων μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη και ως ατιμώρητη πράξη επαναλήφθηκε από την Ίμβρο, την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο, μέχρι το Δίστομο και τα Καλάβρυτα.

Οι λόγοι της μη εφαρμογής της δικαιοσύνης, της διαχρονικής ατιμωρησίας, της διαφυγής των εγκληματιών και της άρνησης της Τουρκίας, που προκαλούν και επαναλαμβάνουν τη Γενοκτονία, ήταν και παραμένουν πολλοί:

Πρώτος (και ίσως για πολλούς και ο πιο βασικός ) :

Η Ελλάδα σιώπησε για δεκάδες χρόνια, αρνούμενη να προωθήσει την αναγνώριση της Γενοκτονίας, υπονομεύοντας κάθε σχετική προσπάθεια, υιοθετώντας «το δόγμα της ακεραιότητας της Τουρκίας», «της συνοχής του ΝΑΤΟ», «της υποχώρησης έναντι του πειρατή εξ΄ ανατολών», που παριστάνει το κράτος. Κανένας, δυστυχώς, θεσμός της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν ακολούθησε το παράδειγμα άλλων κρατών, όπως για παράδειγμα η Αρμενία, που υπέστησαν το ίδιο Ολοκαύτωμα και με πολιτικές αποσιώπησης επέβαλλε τη λήθη, την άρνηση. Πολιτικές οι οποίες εξελίχτηκαν στην Ύβρη με την πρόταση για Νόμπελ ειρήνης στο Μουσταφά Κεμάλ, στον εθνομηδενισμό του «συνωστισμού στη Σμύρνη», στην άρνηση της Γενοκτονίας από Υπουργούς και Βουλευτές, στις καταθέσεις στεφάνων στο μαυσωλείο του δάσκαλου του Χίτλερ Μουσταφά Κεμάλ και πολλά άλλα…..

Δεύτερος λόγος ήταν η στάση της Τουρκίας:

Το τουρκικό κράτος λειτουργώντας ως παραστρατιωτικός και παρακρατικός μηχανισμός, χρηματοδοτεί και ενισχύει κάθε προσπάθεια εξαφάνισης της Γενοκτονίας, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, αρνούμενη την ευθύνη της, απειλώντας και δυστυχώς δολοφονώντας κάθε φωνή που αναδεικνύει το μαζικό έγκλημα (φυλακίσεις ακτιβιστών, δολοφονίες του δημοσιογράφου Χράντ Ντινκ, του πάστορα της Σάντας Μαρία στην Τραπεζούντα Αντρέα Σαντόρο κ.ά) .

Και τρίτος λόγος, αλλά και όχι τελευταίος, αφού λόγω χώρου περιοριζόμαστε μόνο στους βασικούς, αποτέλεσε η υποκριτική στάση αλλά και στάση σιωπής της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας».

Στάση η οποία ξεκινώντας από τις σφαγές από τους Νεότουρκους, μέχρι το αποκορύφωμα της Γενοκτονίας από τους Κεμαλικούς στον Πόντο το 1919 και στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922 και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα, αδυνατεί να ακολουθήσει παραδείγματα παραδοχής του εγκλήματος (π.χ. η πράξη του Βίλυ Μπραντ για την ευθύνη της Γερμανίας, τα συγκλονιστικά στοιχεία απόδειξης τέλεσης της Γενοκτονίας (π.χ Χόρτον και Μοργκεντάου). Έτσι με αυτόν τον τρόπο επιλέγει να νομιμοποιεί, να «ξεπλένει» την Τουρκία.

Στην παραπάνω επιλογή, πράξη, τακτική, της αδιάφορης και απούσας Αθήνας, της ένοχης Άγκυρας, της διεθνούς κοινότητας των στυγνών συμφερόντων, ήρθε η αντίδραση, το καθήκον, η υποχρέωση, το χρέος μνήμης και αποκατάστασης της αλήθειας και της ιστορίας, η αναγκαιότητα της αναγνώρισης.

Από τις πρώτες συναντήσεις στις κοινότητες των προσφύγων στη Μακεδονία και την Αθήνα, από τις πρώτες εκδόσεις για τη Γενοκτονία, μέχρι τη ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων του νόμου για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας, ο αγώνας είχε πολλά εμπόδια, θλίψεις, δοκιμασίες, απώλειες και επώδυνες στιγμές. Οι ίδιες δυσκολίες εμφανίστηκαν και συνεχίζουν να υφίστανται, αλλά πλέον το ζήτημα της Γενοκτονίας έχει πάρει την οδό της ιστορικής αποκατάστασης, της δικαιοσύνης, της αναγνώρισης.

Έσχατο αλλά όχι τελευταίο: το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στους πρόσφυγες και τους επιζώντες από τη Γενοκτονία, αφιερώνεται στους Έλληνες και τους Φιλέλληνες οι οποίοι αγωνίζονται για την αναγνώριση του ατιμώρητου εγκλήματος και συναντηθήκαμε από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από το Καστελλόριζο μέχρι τα Διαπόντια νησιά, από τη Λευκωσία, την Πάφο, τη Λεμεσό, τη Λάρνακα και την κατοχική γραμμή, μέχρι την Κορυτσά, τη Χιμάρα, τους Αγίους Σαράντα, τους Βουλιαράτες, τη Βόδριστα, το Αργυρόκαστρο και στη Διασπορά: στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στη Γερμανία, στην Ελβετία, στη Σουηδία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Αρμενία, στη Ρωσία, στη Γεωργία, στην Αυστραλία, ακόμη και στην Τουρκία!

Τέλος, το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, του πρωτοπόρου της ανάδειξης της Γενοκτονίας.

Σεπτέμβριος 1921: Η τραγική θυσία των βρεφών στη μαρτυρική Σάντα του Πόντου

Η τραγική θυσία των βρεφών στη μαρτυρική Σάντα του Πόντου. Σεπτέμβριος 1921…

Του Θεοφάνη Μαλκίδη 

Ήταν εκατόν τρία χρόνια πριν, το Σεπτέμβριο του 1921, όταν πάνω από 500 Ελληνίδες και Έλληνες της Σάντας του Πόντου, κυνηγημένοι από τους Γενοκτόνους Τούρκους, και για να μην προδοθούν, αποφάσισαν να θυσιάσουν επτά νήπια, των οποίων το κλάμα αποκάλυπτε τη θέση τους.

Τα βρέφη της Σάντας έσωσαν τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους και αποτελούν την κορυφαία ίσως στιγμή του Ελληνικού Ολοκαυτώματος, τραγική και επώδυνη πράξη που σημάδεψε τις επτά μητέρες που αποχωρίστηκαν τα σπλάχνα των σπλάχνων τους.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, αποτέλεσε την τραγικότερη σελίδα της ζωής του Ελληνισμού και στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες.

Ιδιαίτερη θέση σε αυτήν την περίοδο κρατά η γυναίκα και το μικρό παιδί, τα οποία αποτέλεσαν αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια κ.ά).

Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το μέρος εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και ο καρπός της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, η μητρότητα και η οικογένεια, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα βρέφη τους στους αντάρτες, ώστε το κλάμα τους να μη τους προδώσει στους διώκτες τους.

Παράλληλα υπήρξε μία ομάδα γυναικών και παιδιών η οποία κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες, έχασε τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα και οδηγήθηκε για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας της καταγωγής και της προέλευσης. Ενδεικτικές καταγραφές Ελληνόφωνων, μουσουλμάνων ή /και κρυπτοχριστιανών γυναικών και παιδιών υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος

Θεοφάνης Μαλκίδης

«Οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν στον εχθρό, καθήκον έχουν να εργαστούν δια την απελευθέρωση»: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Φιλιππίδης) γεννήθηκε το 1881 στην υπόδουλη τότε Κομοτηνή, και μετά έγινε Μητροπολίτης Τραπεζούντας στα δύσκολα χρόνια (1913-1923), στάθηκε στον Ελληνισμό του Ευξείνου Πόντου καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο και μετά την προσφυγιά, δημιούργησε την Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, όπου μέχρι σήμερα πραγματοποιεί ένα θαυμάσιο έργο.

Από το 1938 έως το 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και με την εισβολή των Γερμανών στην πρωτεύουσα κάνει την πρώτη αντιστασιακή ενέργεια. Στην εμφάνιση μίας επιτροπής, η οποία πρότεινε για το καλό του Ελληνικού λαού να γίνει δεκτός ευμενώς ο κατακτητής και με μπροστάρη την θρησκευτική ηγεσία να παραδωθεί η πόλη των Αθηνών στους Γερμανούς, ο Χρύσανθος απάντησε: «Οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν πόλεις στον εχθρό, καθήκον έχουν να εργαστούν δια την απελευθέρωση». Στην αίτηση της επιτροπής για δοξολογία στην Μητρόπολη, απάντησε:

Θεοφάνης Μαλκίδης:Για την Επανάσταση του 1821

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για την Επανάσταση του 1821, για τους κορυφαίους των κορυφαίων.

Η συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus fm

Τι έχουμε να συζητήσουμε με την κατοχική Τουρκία (και ) για την Κύπρο;

Θεοφάνης Μαλκίδης

Τι έχουμε να συζητήσουμε με την κατοχική Τουρκία (και ) για την Κύπρο;

Μιλώντας, για άλλη μία φορά, ο πρόεδρος της Τουρκίας και κυβερνητικός εταίρος των εγκληματιών Γκρίζων Λύκων, απαίτησε, μεταξύ των πολλών άλλων, από τον ΟΗΕ, την ΕΕ, την Ελληνική και την Κυπριακή Δημοκρατία, να αναγνωριστεί η «ανεξαρτησία» των κατεχομένων εδαφών και να συναφθούν διπλωματικοί, πολιτικοί και οικονομικοί δεσμοί με το ψευδοκράτος!

Την ίδια στιγμή προσδοκώντας και άλλα οφέλη, χωρίς να αναλαμβάνει όπως κάνει συνήθως καμία υποχρέωση , αναφέρθηκε στο γνωστό ρόλο της Τουρκίας στο μεταναστευτικό, στη Συρία, στην ευρωπαϊκή άμυνα (!) ζητώντας, ή μάλλον απαιτώντας από την ΕΕ, να τηρήσει τις υποχρεώσεις (!) της έναντι της Τουρκίας, ενώ μίλησε και για «αμφίθυμη συμπεριφορά» την οποία θα πρέπει να εγκαταλείψει. Σε ελεύθερη μετάφραση οι απαιτήσεις αφορούν «περισσότερα λεφτά από όλους για να συνεχίζω να εκβιάζω και να στέλνω στα νησιά του Αιγαίου και τον Έβρο, όσους, απ΄ όπου και όποτε θέλω», πλήρη κυριαρχία στο τρομοκρατικό καθεστώς στη Συρία και απροκάλυπτο εκβιασμό στην ΕΕ για να πουλά «προστασία»….

Και όλα τα παραπάνω, ενόσω έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, συνομιλίες, στην Ελβετία για το Κυπριακό, με την ελληνική πλευρά να αποδέχεται στην ουσία την υποβάθμιση, την εξαφάνιση, μετά από τουρκική απαίτηση, της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΚΡΕΜ ΙΜΑΜΟΓΛΟΥ - ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ

Χραντ Ντινκ: το τελευταίο αλλά όχι έσχατο θύμα της Τουρκίας

Χραντ Ντινκ

Θεοφάνης Μαλκίδης

Με εμπνέει ως άνθρωπο, ως πολίτη, ως Έλληνα, ο συνεπής, ο συνεχής, ο σοβαρός, ο υπεύθυνος, ο ασταμάτητος αγώνας του Αρμενικού έθνους, της πνευματικής και πολιτικής του ηγεσίας για την ιστορία, για τη Δικαιοσύνη και την Αλήθεια, για την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Για αυτό και έχει αποτελέσματα, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, παρά τον πόλεμο, κυριολεκτικό και μεταφορικό που δέχεται από εχθρούς και «φίλους». Εμπόδια τα οποία είναι πολλά και ποικίλα, αλλά επειδή έχει ο Αρμενικός λαός έχει μαζί του την αλήθεια και το δίκαιο, είναι νικηφόρος.

Έχω δει πολλά δείγματα της προσπάθειας αυτής, το πως δηλαδή ο αγώνας ανάδειξης και αναγνώρισης του μαζικού εγκλήματος, της Γενοκτονίας 1.500.00 Αρμενίων μπορεί να είναι δυνατός πολιτικά, πνευματικά και ηθικά. Να μπορεί δηλαδή να παλέψει το σκοτάδι, την άρνηση, τη σιωπή, το ψεύδος, την προπαγάνδα.

Στην περίοδο από το 1915 μέχρι σήμερα το Αρμενικό έθνος έκανε πάρα πολλά για να αναδειχθεί το Οθωμανικό- Τουρκικό- Κεμαλικό έγκλημα που στέρησε τη ζωή και προσφυγοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους. Με συνέπεια και με γνώση της δύναμης που έχει η σοβαρότητα της πολιτικής και της ιστορίας, οι Αρμένιοι σε δύσκολες συνθήκες ακόμη και εντός της Σοβιετικής Ένωσης, πέτυχαν πολλά. Αναγνωρίσεις, καταδίκη της Τουρκίας και άλλα που χάριν συντομίας του κειμένου παραλείπουμε.

Στρατηγική ήττα - Πως χάσαμε την Ανατολική Θράκη // Θεοφάνης Μαλκίδης

Εκδήλωση* στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και για το έργο του ανάδειξης της Γενοκτονίας.

Θεοφάνης Μαλκίδης

Από την ομιλία στην εκδήλωση όλων των Ποντιακών Συλλόγων της Αλεξανδρούπολης στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

«Μετά πολλά έτη ενός συστηματικά μελετημένου και κλιμακούμενου αγώνα πετύχαμε αυτό που θεωρήθηκε ανέφικτο και ουτοπία. Την αναγνώριση του μεγάλου ποντιακού δράματος και την καθιέρωση της 19ης Mαΐου ως ημέρας μνήμης του ποντιακού ολοκαυτώματος. Πετύχαμε να καλύψουμε απαράδεκτες, ηθικά και πολιτικά, ολιγωρίες δεκαετιών. Η σημασία όμως της 19ης Mαΐου είναι μεγαλύτερη όσον αφορά την συμβολή και την επίδρασή της στο μέλλον της ιστορικής μας περιοχής. Είναι η μνήμη ως μέλλον, ως σύγχρονη δυναμική.

Η συμβολή μάλιστα της 19ης Mαΐου υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα και τους εθνικούς συμβoλισμούς. Η 19η Mαΐου αναδεικνύεται ως σύμβολο του αγώνα όλων των λαών της Μικράς Ασίας, της Ανατολίας, της Μεσοποταμίας ενάντια στη ρατσιστική βία και ιδεολογία του Κεμαλισμού».

Τα παραπάνω έγραφε ο αείμνηστος πρωτεργάτης της ανάδειξης της Γενοκτονίας  Μιχάλης Χαραλαμπίδης, αυτά επεσήμανε για το μαζικό έγκλημα εναντίον του Ελληνισμού και για τον αγώνα του για την επίλυση του τουρκικού προβλήματος. 

Η έννοια «γενοκτονία», από τον ελληνικό όρο «γένος» και το λατινικό «cide»,  εκφράζεται το 1944 από τον διασωθέντα του Ολοκαυτώματος καθηγητή του Yale, Ραφαήλ Λέμκιν. O Λέμκιν για να στηρίξει τα επιχειρήματά του αναφέρθηκε στην εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων από τους Τούρκους, εξόντωση η οποία είχε απασχολήσει τις Μεγάλες Δυνάμεις κατά τη διάρκειά τέλεσής της, αλλά τα συμφέροντα και οι αλλαγές που συντελέστηκαν οδήγησαν στην αποσιώπησή της.

Η Γενοκτονία

Το σχέδιο σύμβασης για τη Γενοκτονία που επεξεργάστηκε ομάδα στην οποία συμμετείχε και ο Λέμκιν, ήταν έτοιμο το 1948 και ο ΟΗΕ ψηφίζει στη Γενική Συνέλευσή του την ίδια χρονιά, τη συνθήκη για την πρόληψη και τιμωρία του εγκλήματος της Γενοκτονίας, η οποία αποτελείται από 19 άρθρα.  Η Γενοκτονία, σύμφωνα με τη Συνθήκη ,αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα  έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο που τείνει να καταστρέψει τα θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν.

Η Γενοκτονία έχει τη βάση της σε διάφορες θεωρίες ή θεωρήσεις. Ρατσιστικές, εθνικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, οικονομικές. Αυτά τα ζητήματα τα συναντούμε σε διάφορες περιπτώσεις και σε διάφορες χρονικές στιγμές, δίνοντας το άλλοθι και τη νομιμοποίηση σε αυταρχικά καθεστώτα ή σε πληθυσμιακές ομάδες να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους.

Ο κυριότερος λόγος ήταν χωρίς αμφιβολία τα εθνικιστικά αισθήματα, που ενισχύθηκαν μετά το 1908 από τους Νεότουρκους και οπωσδήποτε μετά την επικράτηση του Μουσταφά Κεμάλ, ενώ δεν πρέπει να παραβλεφθούν οι ρατσιστικές θεωρίες που αναπτύχθηκαν από τα δύο αυτά εθνικιστικά κινήματα. Έτσι οι Έλληνες ήταν τα μιάσματα από τα οποία έπρεπε να αποβληθούν από το οθωμανικό κράτος. Η Γενοκτονία ήταν η Τελική  Λύση !

Για την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, για την επιβίωση του Ελληνισμού

Θεοφάνης Μαλκίδης

 

Για την εθνική κυριαρχία στο  Αιγαίο, για την επιβίωση του  Ελληνισμού

 

«Ιωνίαν Γην δώσαμεν, Αιγαίον Ύδωρ δεν θα δώσουμε!» 

Μιχάλης Χαραλαμπίδης 

(Το Τουρκικό Πρόβλημα, η ανθρωπιστική Ελλάδα. Αθήνα: εκδόσεις Στράβων 2020).

 

Η πορεία και διαδρομή του Αιγαίου, της Ελληνικής αυτής θάλασσας στο χρόνο, αποτελεί τη συμπύκνωση της ευρύτερης, γενικότερης, συνολικότερης ελληνικής ιστορίας. Πολιτισμός, ανάπτυξη, οικουμενική προσφορά, αλλά και διαρκή αντίσταση μέχρι την Ελευθερία. Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, η συνεχής επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας  στο Αιγαίο  αφορά ένα μεγάλο ιστορικό καθήκον και χρέος έναντι των προηγούμενων και των επόμενων γενεών.

Σήμερα το μείζον πρόβλημα για το Αιγαίο είναι η αμφισβήτηση ειδικώς και γενικώς της ελληνικής κυριαρχίας, αφού από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Τουρκία εγκαινίασε μια συστηματική πολιτική αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Σκοπός αυτής της τουρκικής πολιτικής ήταν και είναι η μεταβολή του εδαφικού status quo, που προβλέπεται σε διεθνείς συνθήκες, με κεντρικό άξονα τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, καθώς και του νομικού καθεστώτος στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο.

Η έναρξη της πολιτικής αυτής, που διαρκεί μέχρι σήμερα, σηματοδοτείται από την εμφάνιση των πρώτων διεκδικήσεων σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, το 1973 και της πρώτης αμφισβήτησης του εύρους του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου, το 1975.

Η τουρκική πολιτική αυτή κατά της Ελλάδας συνέπεσε με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (Ιούλιος 1974). Έκτοτε η Τουρκία άρχισε να εφαρμόζει ένα πλέγμα συνεχώς αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων που έφεραν τις δύο χώρες ακόμη και στο χείλος ένοπλης σύγκρουσης (κρίση Μαρτίου 1987 και κρίση Ιμίων Ιανουαρίου 1996).

Για τον Κουρδικό λαό από την Τουρκία έως τη Συρία.

Θεοφάνης Μαλκίδης

Από την ομιλία του Θεοφάνη Μαλκίδη στην εκδήλωση της Κουρδικής Διπλωματικής Αντιπροσωπείας στην Ευρώπη ( PYD – Ροτζάβα Κόμπανι Συρίας), αφιερωμένη στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ο οποίος εισήγαγε στον ΟΗΕ  το Κουρδικό ζήτημα το 1986.

 Με την έναρξη του ένοπλου αγώνα στην Τουρκία από τους Κούρδους το 1984, με τη δολοφονία χιλιάδων Κούρδων στο Ιράκ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με την εξολόθρευση  των Κούρδων  της Συρίας από τις τουρκοχρηματοδοτούμενες οργανώσεις, ο ελληνικός λαός επανασυνδέθηκε μετά από χιλιάδες χρόνια με τον Κουρδικό λαό– ο Ξενοφώντας γράφει για τους   Καρδούχους- στηρίζοντας  το κίνημα κοινωνικής και εθνικής τους απελευθέρωσης. Τόσο από τα δεσμά της Τουρκίας και από τους τουρκοκίνητους δολοφόνους της Συρίας,  όσο και στην υλοποίηση του αιτήματος για κρατική οντότητα. Στον αγώνα αυτό ο κουρδικός λαός ευτύχησε να έχει μαζί του τον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ο οποίος το 1986 μίλησε για το ζήτημα στον ΟΗΕ, συνδέοντας τη δικαίωση με την επίλυση του γόρδιου δεσμού της περιοχής: του τουρκικού προβλήματος.

Λίγο αργότερα ο ελληνικός λαός στην αλληλεγγύη του στον αγώνα του κουρδικού λαού για την Κουρδική απελευθέρωση, είχε και ένα θύμα, τον Θεόφιλο Γεωργιάδη, μέλος της Κυπριακής επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν ο οποίος δολοφονήθηκε από το τουρκικό παρακράτος το Μάρτιο του 1994.

Η σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν το 1999 από την Τουρκία, δυστυχώς και με την εμπλοκή της Ελλάδας(…),  δημιούργησε νέα δεδομένα για το μέλλον του κουρδικού ζητήματος, δεδομένα που αναδείχθηκαν πιο έντονα μετά τη δυτική στρατιωτική παρουσία το 2003 και τη οικοδόμηση της ομόσπονδης κουρδικής κρατικής δομής στο Ιράκ. Ταυτόχρονα μετά από πίεση της διεθνούς δημοκρατικής κοινότητας για τη μετατροπή της θανατικής ποινής του Οτσαλάν σε ισόβια κάθειρξη, ολοένα και περισσότερες φωνές σε όλο τον κόσμο, ακόμη και στην Τουρκία  ζητούν πολιτική λύση για το Κουρδικό, δίνοντας νέες προοπτικές για το μέλλον.

Το Κουρδικό ζήτημα αποτελεί μία πολύ σημαντική παράμετρος της περιοχής που περιλαμβάνει την Τουρκία, το  Ιράκ και τη Συρία, όπου η Τουρκία έχει εισβάλλει και βομβαρδίζει, μαζί με τους συνεργάτες της, Κουρδικούς στόχους.

Οι Κούρδοι αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στα παραπάνω κράτη  και η παρουσία τους αδιάλειπτη εδώ και χιλιάδες χρόνια, δοκιμάζεται συνεχώς από ατιμώρητες Γενοκτονίες. Ωστόσο δεν έχουν σταματήσει την απελευθερωτική τους προσπάθειά, την  αντίσταση στο αφανισμό στη Συρία, δεδομένα που συγκροτούν προϋποθέσεις υλοποίησης δημιουργίας Κουρδικού κράτους, του οράματος δηλαδή εκατομμυρίων Κούρδων σε όλον τον πλανήτη.

Και κάτι σημαντικό για τον Ελληνικό και τον Κουρδικό λαό: Τη στιγμή κατά την οποία  οι Κούρδοι της Συρίας  δοκιμάζονται από τις (νέες) δολοφονικές επιθέσεις του κράτους-παρακράτους  του Ερντογάν, των Ες Ες Γκρίζων Λύκων, των Κεμαλικών και των τοπικών συνεταίρων τους, μετά το μνημείο της Γενοκτονίας στο Ντιγιαρμπακίρ, έρχεται μία ακόμη σημαντική πράξη. 

Η διπλωματική αντιπροσωπεία στην Ευρώπη των Κούρδων της Συρίας -PYD – Ροτζάβα Κόμπανι, με δήλωση του επικεφαλής της και συνομιλητή μου σήμερα στην εκδήλωση Ιμπραήμ Μουσλέμ, αναγνωρίζει τη Γενοκτονία ενός εκατομμυρίου Ελληνίδων και Ελλήνων στο χρονικό διάστημα 1908-1923. Η αναγνώριση αυτή,η οποία δημοσιεύτηκε στην ελληνική, κουρδική, αγγλική, αραβική και τουρκική γλώσσα,εκτός από τη συμβολική της σημασία, είναι στην ουσία μία ακόμη ψηφίδα ανάκτησης του ψηφιδωτού που καταστράφηκε με τη Γενοκτονία και καταστρέφεται ακόμη και σήμερα. Είναι ένας ακόμη σημαντικός σταθμός του αγώνα, του δικού μας αγώνα σε όλον κόσμο, για τη Μνήμη, την Αλήθεια, τη Δικαιοσύνη.

Ενάντια στην άρνηση, τη λήθη, τη σιωπή, την προπαγάνδα, τη νέα Γενοκτονία και τον  αχαλίνωτο επεκτατισμό της Τουρκίας, ο αγώνας για τον άνθρωπο, την ιστορία την αλήθεια συνεχίζεται. Δικαιοσύνη για τον Ελληνικό λαό,  Ελευθερία για τον Κουρδικό λαό !

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΠΑΝΙ

Για τον επεκτατισμό και για τα ατιμώρητα εγκλήματα

Θεοφάνης Μαλκίδης

«Όλα τα κράτη έχουν ιστορία,

 η Τουρκία έχει ποινικό μητρώο». 

Νεοκλής Σαρρής

Είναι γεγονός πως όσοι προσπάθησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα να αποκοιμίσουν τον Ελληνισμό, αλλά και τη Δύση για τις «καλές προθέσεις» της Τουρκίας, ήρθε με άγριο τρόπο το χάραμα της 8ης Δεκεμβρίου στη Δαμασκό και (υποθέτω ότι ) ξύπνησαν για τα καλά!

Προφανώς η προσπάθεια αυτή είχε ως στόχευση την καλή έξωθεν μαρτυρία της Τουρκίας προκειμένου να αποκομίσει νέα οφέλη από την ταραγμένη Μέση Ανατολή. Η κίνηση όμως αυτή κατέρρευσε στα εξ ΄ων συνετέθη, μπροστά στην εγκληματική δράση (και στη Συρία) της ομάδας του Ερντογάν, των Κεμαλικών, των Ες Ες Γκρίζων Λύκων και των συν αυτώ.

Υπάρχει όμως ένα σημαντικό ζήτημα, καθοριστικό θα λέγαμε για την απεικόνιση της πραγματικότητας: όσοι κατηγορούν τη Γερμανία για την Ναζιστική της περίοδο και για τα εγκλήματά της «ξεχνούν» να αναφερθούν στους αιώνες εγκλημάτων του οθωμανικού κράτους, το οποίο τα τελευταία εκατό χρόνια έχει αντικατασταθεί από την Τουρκική «Δημοκρατία», η οποία συνεχίζει αχαλίνωτη την ίδια τακτική:

-Γενοκτονία ενός εκατομμυρίου Ελλήνων, ενάμιση εκατομμυρίου Αρμενίων, μισού εκατομμυρίου Ασσυρίων και εκδίωξη όλων των διασωθέντων το 1922, το 1942, το 1955, το 1964. Ο χριστιανικός πληθυσμός της Τουρκίας στις αρχές του 1900 ήταν γύρω στο 50% και μέσα σε εκατό χρόνια το ποσοστό μειώθηκε στο 0,2% !

-Γενοκτονία ανυπολόγιστου αριθμού Κούρδων, Αράβων, Κιρκάσιων, και άλλων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων.

-Οι Αλεβίτες, που αποτελούν το 30% του πληθυσμού της Τουρκίας, εξακολουθούν να αγνοούνται πολιτικά και πολιτισμικά, ενώ τουλάχιστον 60.000 Αλεβίτες έχουν σκοτωθεί σε σφαγές που διέπραξε το κράτος τα τελευταία εκατό χρόνια.

-Το 1939, τα εδάφη Liwa Iskenderun (Hatay) της Συρίας προσαρτήθηκαν και από τότε εφαρμόζονται οι πιο επαίσχυντες πολιτικές αφομοίωσης στον κόσμο, αφομοίωση η οποία εξελίχθηκε μετά το σεισμό του 2023 όπου εκατομμύρια αραβόφωνοι εκδιώχθηκαν και βεβαίως μετά την 8η Δεκεμβρίου του 2024 με την νέα τουρκική εισβολή στη Συρία.

-Η κατεχόμενη Κύπρος από το 1974 έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα οργανωμένου εγκλήματος, πορνείας, καζίνο, ξεπλύματος βρώμικου χρήματος.

-Οι σημαντικότεροι διανοούμενοι και καλλιτέχνες, όσοι δεν πρόλαβαν να φύγουν εκτός Τουρκίας, είτε πυροβολήθηκαν, είτε σαπίζουν στις φυλακές.

-Η εγκληματική ομάδα που αυτοαποκαλείται Τουρκική «Δημοκρατία» πραγματοποίησε εισβολή στη Συρία και οι εγκληματίες που συγκεντρώθηκαν από όλο τον κόσμο εκπαιδεύτηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες του τωρινού Υπουργού Εξωτερικών. Η ευθύνη για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που σκοτώθηκαν στη Συρία βαρύνει αυτή τη «Δημοκρατία».

-Αυτή η «Δημοκρατία» σκότωσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους αφήνοντάς τους κάτω από ερείπια στον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου 2023 στην Αντιόχεια και είχε καταδικάσει τον λαό της Αντιόχειας σε πείνα, δίψα και έλλειψη ηλεκτρικού ρεύματος για ένα χρόνο, αρπάζοντας ταυτόχρονα τα σπίτια, τους ελαιώνες και τα χωράφια των σεισμόπληκτων!

-Αυτή η «Δημοκρατία», επέβαλλε με το δάσκαλο του Χίτλερ, τον Μουσταφά Κεμάλ τον ισχυρισμό ότι οι Τούρκοι είναι ανώτερη φυλή. Όπως αντιστοίχως οι Ναζί πίστευαν ότι ήταν νόμιμο δικαίωμά τους να σκοτώνουν, διεκδικώντας την ανωτερότητα της «γερμανικής» φυλής, πεποιθήσεις οι οποίες προκάλεσαν το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. 

  Ο τουρκικός ρατσισμός, το απαρτχάιντ της «Δημοκρατίας» επέβαλλε συνθήματα όπως «ένας Τούρκος αξίζει όσο ολόκληρος ο κόσμος», «πόσο ευτυχισμένος είναι αυτός που λέει ότι είναι Τούρκος», δημιούργησε ψευτοεπιστημονικές γλωσσικές και ιστορικές διατριβές περί τουρκικής ανωτερότητας, περί δικαιώματος να σκοτώνουν ανθρώπους και να διαπράττουν μαζικές σφαγές. Όσοι μη Τούρκοι επιβιώσουν πρέπει να είναι σκλάβοι των Τούρκων, εντός των «Συνόρων της Καρδιάς» και της «Γαλάζιας Πατρίδας»!

Οι Ασσύριοι τιμούν την μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Κεντρικός ομιλητής ο Θεοφάνης Μαλκιδης.

Εκδήλωση της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2024 - Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αιγάλεω "Γ. Ρίτσος". "Η Γενοκτονία των Ασσυρίων και των Λαών της Μικράς Ασίας και ο Αγώνας Αναγνώρισης" Ομιλητής ο Θεοφάνης Μαλκίδης διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου.

Τη συζήτηση συντονίζει ο εμπνευστής της εκδήλωσης, πρόεδρος των Ασσυρίων στην Ελλάδα, Κυριάκος Μπατσάρας και συνδέει τις γενοκτονίες Ελλήνων, Ποντίων, Ασσυρίων και Αρμενίων από τους Νεότουρκους
ΠΗΓΗ: https://youtu.be/svaH4S2XzuM

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

"Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο"

Θεοφάνης Μαλκίδης

"Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο".

( "Ας φρόντιζαν" Κωνσταντίνος Καβάφης)

Η Ελλάδα σιωπά για τους πληθυσμούς με τους οποίους συνδεόμαστε και πολιτισμικά και θρησκευτικά και εθνικά σιωπά, σχολιάζοντας ο Θεοφάνης Μαλκίδης. τη κατάσταση στη Συρία αλλά και την ελληνική αντίδραση στην κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ και την ανάληψη της εξουσίας από τους τζιχαντιστές.

Ο ίδιος σε συνέντευξη του στη «Νέα Εγνατία» και στο ραδιοφωνικό σταθμό Άλφα ανέλυσε την επόμενη μέρα στην Συρία μετά το τέλος του Άσαντ, τον ρόλο των Τούρκων και των Αμερικανών αλλά και την αφωνία της Ελλάδας για τους ελληνογενείς χριστιανικούς πληθυσμούς της Συρίας.

«Προφανώς και δεν είναι απελευθερωτές της Συρίας οι τρομοκράτες της αλ Κάϊντα του ISIS και των οποιονδήποτε άλλων εγκληματικών ομάδων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Συρία. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ό,τι επαναλαμβάνεται δυστυχώς έρχεται ως τραγωδία, αυτό το οποίο συνέβη το 1939 με την Κοινωνία των Εθνών που παραχώρησε στην Τουρκία την Αλεξανδρέτα, έρχεται τώρα ο ΟΗΕ με τις ευλογίες των μεγάλων δυνάμεων αφού σιώπησαν για τόσα χρόνια για τη γενοκτονία του συριακού λαού από όλες αυτές τις δυνάμεις, μην ξεχνάτε ότι αυτές οι χώρες από τη Ρωσία μέχρι την Αμερική και από την Τουρκία μέχρι το Ιράν ενίσχυσαν, χρηματοδότησαν, και κίνησαν οργανώσεις τζιχαντιστικές και τρομοκρατικές και εγκληματικές.

Από την άλλη βλέπουμε ένα καθεστώς το οποίο πέφτει νομοτελειακά, ένα καθεστώς το οποίο φαίνεται ότι ήταν αυταρχικό και αντικαθίσταται από τι;

Την ίδια στιγμή που βιώνουμε μία νέα γενοκτονία και το λέω σε πρώτο πληθυντικό και ως χριστιανοί και ως μέλη αυτών των ελληνογενών κοινοτήτων της Συρίας και δεύτερον υφίσταται μία νέα γενοκτονία πάλι εναντίον των Κούρδων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων οι οποίοι εδώ και 13 χρόνια έχουνε πραγματικά υποστεί τα πάνδεινα από την Τουρκία που έχει εισβάλει στην Συρία, εδώ χρηματοδοτώντας τις εγκληματικές οργανώσεις. Λίγες ώρες πριν καταρρεύσει η Δαμασκός, ο Φιντάν μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας και του Ιράν βρέθηκαν στο Κατάρ, τον βασικό χρηματοδότηση της Τουρκίας προκειμένου να προετοιμάσουν επόμενη μέρα».

Άλλη μια χώρα υπό τουρκική κατοχή, η Συρία

Θεοφάνης Μαλκίδης

Οι ραγδαίες μεν αναμενόμενες δε, εξελίξεις στη Συρία, αποκάλυψαν ακόμη και σε όσους έχουν τα «ήρεμα νερά» δόγμα (!) εξωτερικής πολιτικής, ότι απέναντί μας έχουμε ένα επεκτατικό κράτος, ανάλογο της Ναζιστικής Γερμανίας του Μεσοπολέμου, εξελιγμένο και με τα σύγχρονα πρότυπα αναθεωρητισμού.

Η τουρκική εμπλοκή στη Συρία, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά και πολύπλοκα ζητήματα της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. Οι λόγοι που οδήγησαν την Τουρκία σε αυτήν την παρέμβαση είναι πολλαπλοί και αλληλένδετοι, ενώ οι επιπτώσεις της επεκτείνονται και πέρα από τη Συρία και προφανώς επηρεάζουν και τον Ελληνισμό.

Η Τουρκία έχει εισβάλλει στη Συρία, αφού θεωρεί τους Κούρδους της χώρας ως προέκταση του ΡΚΚ, συνεπώς υλοποιεί εναντίον τους την ίδια τακτική που χρησιμοποιεί και εντός της Τουρκίας, αλλά και στο Ιράκ, πάλι εναντίον των Κούρδων.

Σύμφωνα με την προπαγάνδα που αναπτύσσεται από τον Ερντογάν μέχρι τους Κεμαλικούς και τους εγκληματίες Ναζί Γκρίζους Λύκους, η Τουρκία επιδιώκει τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας στα σύνορά της με τη Συρία, με στόχο να απομακρύνει τους Κούρδους από αυτήν την περιοχή και να εγκαταστήσει εκεί Σύριους πρόσφυγες, τους οποίους εκμεταλλεύεται οικονομικά αλλά και πολιτικά αποκομίζοντας τεράστια κεφάλαια λόγω της φθηνής τους εργατικής δύναμης, αλλά και λόγω της βοήθειας από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπιση του προσφυγικού……

Επιπλέον η τουρκική εκδοχή του Γκέμπελς υποστηρίζει ότι η παρουσία στρατευμάτων, μυστικών υπηρεσιών και μισθοφόρων από την Τουρκία στη Συρία, αποσκοπεί στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, τόσο από τους Κούρδους όσο και από το «Ισλαμικό Κράτος» (εδώ γελάνε….) και επιπλέον θεωρεί ότι η σταθερότητα στη Συρία είναι ζωτικής σημασίας για την τουρκική ασφάλεια. Συνεπώς, επειδή η παρουσία των Κούρδων στη βόρεια Συρία, αλλά και η απειλή της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, αποτελούν σημαντικές προκλήσεις για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, η Άγκυρα έχει εισβάλλει στην Συρία είτε αυτοδύναμα, είτε με πολυποίκιλες δυνάμεις που αποσταθεροποιούν τη Συρία και ολόκληρη την περιοχή.

Ταυτόχρονα η τουρκική πολιτική καθώς και άλλες συναφείς συνιστώσες της, έχουν προκαλέσει μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, με εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν εκτοπιστεί από τις εστίες τους και η προκλητική τουρκική παρέμβαση, άσχετα από το γεγονός ότι ο Φιντάν λέει ότι δεν έχει καμία σχέση με το έγκλημα, έχει επιβαρύνει περαιτέρω την κατάσταση, καθώς έχει οδηγήσει σε νέες συγκρούσεις και σε εκτοπισμούς πληθυσμών.