Χρήστος Κατρούτσος

Η ζωή μας κινείται στην αέναη ταλάντωση ενός εκκρεμούς με ακραίες θέσεις το πριν και το μετά. Ένα πριν που έχει απολέσει την ιστορική μνήμη ή την εκθέτει περιστασιακά ως απολίθωμα, ένα μετά μην έχοντας πού να σταθεί, απεκδυόμενο το όραμα. Σε αυτές τις συνθήκες, ανάμεσα στις κενές νοήματος ακραίες θέσεις, άφευκτα, διαγράφεται το τόξο της ρηχότητος του παρόντος. Ρηχό καθώς, ο χρόνος, ρυθμιστής των πάντων στον μετανεωτερικό πολιτισμό, τελμάτωσε σε ενεστωτικές απαιτήσεις την ατομική ικανοποίηση με επίπλαστες καταναλωτικές ανάγκες αφαιρώντας τον ηδύ φόρτο ερωτημάτων για τις απαρχές του είδους, την ιστορική του διαδρομή και το επέκεινα. 
Ο χρόνος, για όσους τον παρατηρούν κριτικά, απώλεσε το ρίγος της υπαρκτικής ενατένισης σε πριν και μετά εξαντλούμενος σε χρήμα κατά τις επιταγές του Βενιαμίν Φραγκλίνου, στυλοβάτη της μετανεωρικότητος. Δεν ανασκάλευε πια τη μνήμη, δεν αποκάλυπτε το όραμα αλλά υπόσχονταν, στα πλαίσια του παρόντος κοσμοειδώλου, ενθαδική πληρότητα. Υποσχόταν σε όσους ακολουθούσαν το νέο πολιτισμικό παράδειγμα, να πηγαίνουν «όλα ρολόι» και κατατετμημένος σε ενεστωτική εμπειρία, σε νεκρωμένο παρελθόν και άνευρο μέλλον, δεν μπορούσε παρά να ανταποκρίνεται στις ανάγκες κατατετμημένων οντοτήτων, ατόμων δίχως την ενάργεια της προσωπικής ετερότητας.
Η υποβάθμιση ενός προσώπου που διαφυλάσσει την ετερότητα σε άτομο, χωρίς γνήσιες κριτικές απαιτήσεις, άτομο αγόγγυστα ποδηγετούμενο, προϋποθέτει  τη σκεπτική ραστώνη μέσω της συνήθειας, την επίπλευση στην αποδοχή των δεδομένων δίχως κριτική βυθοσκόπηση. Η Γλώσσα και φαινόμενες φυσικές διεργασίες συνεργούν σε αυτό. Και η συνήθεια έρχεται μέσα από την επαναληπτικότητα και τη φαινομενική διαχρονία. Ό, τι επαναλαμβάνεται προσφέρει την ασφάλεια ότι μπορεί να προβλεφθεί ελεγχόμενα, να καταστεί απαράβατος νόμος.