Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Analyst Team. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Analyst Team. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Τα ένοχα μυστικά του μεταπολεμικού συστήματος

Μία εμπεριστατωμένη ανάλυση των αμελειών και των ασαφειών της νέας τάξης πραγμάτων που επικράτησε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με κέντρο βάρους τις πολεμικές αποζημιώσεις που δικαιούται η Ελλάδα από τους Γερμανούς – οι οποίοι επιμένουν να αρνούνται να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, αδιαφορώντας προφανώς για τα εγκλήματα των ναζί προγόνων τους. Ίσως είναι αυτά τα προβλήματα που θα πρέπει να επιλυθούν πρώτα και τα προσκόμματα που πρέπει να παραμεριστούν, όχι μόνο για να διεκδικηθούν οι αποζημιώσεις αλλά για να πάει και μπροστά ο τόπος 200 χρόνια μετά την πιο επιτυχή από τις επαναστάσεις του – επίσης την ανακήρυξη μιας επιβλεπόμενης και ήδη υπερχρεωμένης ανεξαρτησίας υπό τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής (Γαλλία, Ρωσία, Αγγλία) και την κηδεμονία των Βαυαρών εστεμμένων.
 .
Σημείωση: Το analyst.gr δεν είναι μία σελίδα με γενικά και απλοϊκά θέματα που να απευθύνεται σε ευρύ κοινό, το οποίο θέλει απλά να διασκεδάσει διαβάζοντας κάτι ανάλαφρο – αφού φιλοξενεί αναλύσεις για ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να κουραστούν για να μελετήσουν ορθολογικά ένα θέμα, ιδίως οικονομικό ή γεωπολιτικό και να ενημερωθούν αντικειμενικά. Σκοπός του άλλωστε δεν είναι η επισκεψιμότητα, αν και είναι εντυπωσιακά μεγάλη για μία τόσο εξειδικευμένη σελίδα, αλλά οι ποιοτικοί συγγραφείς και αναγνώστες που ενδιαφέρονται πραγματικά για την Ελλάδα και για τον υπόλοιπο πλανήτη.
.

Ανάλυση

Του Παναγιώτη Κ. Χατζηπλή
Στις 4 Ιουνίου 2019 μετά από πολλά χρόνια συζητήσεων και λίγο πριν τις εκλογές το Ελληνικό Υπουργείου Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι επέδωσε στο Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών Ρηματική Διακοίνωση, με την οποία «η Ελληνική κυβέρνηση καλεί την Γερμανική να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις για την επίλυση του εκκρεμούς ζητήματος των αξιώσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία για την καταβολή πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων από τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (έκθεση προηγούμενης Βουλής).

Ρηματική Διακοίνωση

Το ύψος των διεκδικούμενων αποζημιώσεων υπολογίζονται με βάση μελέτη της Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών (ΔΚΕΔΓΟ) και εκτιμάται σε ένα ποσό που χονδρικά συμπίπτει με το δημόσιο χρέος της χώρας. Ίσως και για αυτό να εγείρει σε κάποιους υποψίες για την συγκυρία. Είναι όμως έτσι;
Η Διακομματική Επιτροπή είχε συσταθεί αρχικά το 2014, δηλαδή επί κυβερνήσεως Σαμαρά, αλλά με την μεσολάβηση των εκλογών ατόνησε. Ξεκίνησε τις εργασίες της ουσιαστικά τον Δεκέμβριο του 2015 επί ΣΥΡΙΖΑ οπότε και επανασυγκροτήθηκε με την 17712/11602 απόφαση του Προέδρου της Βουλής της 4 Δεκεμβρίου 2015), και μετά από ενάμισυ περίπου χρόνο εργασιών παρέδωσε το πόρισμά της τον Αύγουστο του 2016. Η προσπάθεια αυτή είχε ξεκινήσει από πρόταση του Εθνικού Συμβούλιου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (Ε.Σ.Δ.Ο.Γ.Ε.) υπό την εμβληματική μορφή του Μανώλη Γλέζου ο οποίος και ενημέρωσε την Διακομματική του 2015 όταν υπήρχε ακόμα μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού με την λεγόμενη αριστερή διακυβέρνηση.
Ακολούθως παραθέτουμε κάποια στοιχεία από την μελέτη της ΔΚΕΔΓΟ με κάθε επιφύλαξη μιας που δεν υπάρχει καν στο ιστότοπο της Βουλής, αλλά βασίστηκε σε αναφορές τρίτων τις οποίες προσπαθήσαμε να διασταυρώσουμε για να εξακριβώσουμε και διευκρινίσουμε τα επιμέρους στοιχεία της.

Το διεκδικούμενο ποσό αποζημίωσης αναλύεται ως εξής (πηγή):

1.      Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Σύμφωνα με την Μελέτη η διεκδικούμενη αποζημίωση για τον Α’ ΠΠ ανέρχεται σε 485,975 εκατ χρυσών μάρκων (Επιτροπή Young) από τα οποία η Ελλάδα εισέπραξε 7,25 εκατ χρυσών μάρκων έως του 1932 που η Γερμανία κατέβαλε πληρωμές οπότε το εναπομείναν ποσό υπολογίζεται σε 9,2 δις ευρώ (9.189.270.837 ευρώ) με στοιχεία 2014
2.      Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Σύμφωνα με την Μελέτη η διεκδικούμενη αποζημίωση για τον Β’ ΠΠ μπορεί να υπολογιστεί ως:
α. βάσει της Συνδιάσκεψης των Παρισίων οπότε εκτιμάται σε 309.498.827.179 ευρώ (χωρίς απώλειες σε πλοία και ιδιώτες)
β. βάσει του αρχειακού υλικού υπολογίζεται σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους σε 269,5 δις ευρω (269.547.005.854) (31.12.2014) αναλυόμενα ως εξής:
  • 171,4 δισ. ευρώ για τις καταστροφές σε υλικά αγαθά μετά τις απολήψεις (171.442.057.838 ευρώ)
  • 10,3 δισ. ευρώ για το Κατοχικό Δάνειο (10.344.859.092 ευρώ)
  • 33,8 δισ. ευρώ για αποθετικές ζημιές δηλ. μη επαύξηση του εθνικού προϊόντος λόγω των απωλειών πληθυσμού (33.873.928.462 ευρώ)
  • 53,8 δισ. ευρώ ως αποζημίωση για τις απώλειες παραγωγής στη διάρκεια της κατοχής (53.886.160.462 ευρώ)
γ. Αποζημιώσεις για ιδιώτες από 22,1 δισ. ευρώ έως 107,2 δισ. ευρώ για τα θύματα και τους συγγενείς τους υπολογιζόμενα ως:

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2019

Η 75η επέτειος του Bretton Woods - Βασίλης Βιλιάρδος

Τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα, καταχράστηκαν την εξουσία που τους έδωσε η συμφωνία, σε σχέση με τη σταθεροποίηση του παγκοσμίου συστήματος, με την απελευθέρωση των αγορών και με τις ιδιωτικοποιήσεις –  ειδικά μετά την άνοδο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στις Η.Π.Α. και στη Μ. Βρετανία τη δεκαετία του 1980, αφού προηγήθηκε η μονομερής έξοδος των Η.Π.Α. από τον κανόνα του χρυσού το 1971 (=όλα τα νομίσματα είχαν αντίκρισμα στο δολάριο και το δολάριο σε χρυσό, με μία σταθερή τιμή). Οι επιβληθείσες μεταρρυθμίσεις στις αναδυόμενες οικονομίες, ως αντάλλαγμα για τη στήριξη τους με δάνεια (ανάλογα στην Ελλάδα μετά το 2009, όπου δυστυχώς ελάχιστοι έχουν καταλάβει τι ακριβώς εννοούν με τη λέξη «μεταρρυθμίσεις» οι δανειστές), οδήγησαν σε μία μέση αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ τους της τάξης του 0,0% για το χρονικό διάστημα μεταξύ 1980 και 1998 – ενώ από το 1960 έως το 1979 η άνοδος ήταν ακόμη στο 2,5%. Από το γεγονός αυτό και μόνο κατανοεί κανείς γιατί δεν αυξάνεται το ελληνικό ΑΕΠ, καθώς επίσης γιατί είναι ανοδικά τα χρέη, παρά τα δήθεν πλεονάσματα, καθώς επίσης το ξεπούλημα της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας – σημειώνοντας πως οι αναδυόμενες οικονομίες βίωσαν πολλές κρίσεις, ως αποτέλεσμα των «λαθών» στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή των στρατηγικών μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με την εκτίμηση της ίδιας της Παγκόσμιας Τράπεζας.
.

Ανάλυση

«Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να διαλέγουν» (beggars can’t be choosers) συνηθίζουν να λένε οι Άγγλοι – ενώ πολλοί Έλληνες πιστεύουν πως είναι νομοτελειακό και δεν αποφεύγεται το ξεπούλημα, η υφαρπαγή της χώρας καλύτερα και η συνέχιση της ληστείας της, αφού αυτή είναι η μοίρα των κρατών που χρεοκοπούν. Εάν δεχθεί κανείς τώρα πως έχουν δίκιο, δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν γεγονότα όπως η συστηματική, σκόπιμη απαξίωση της ΔΕΗ, η αλλαγή διοίκησης των ΕΛΠΕ για να δοθούν δώρο στο μνηστήρα του Ελληνικού, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΣΦΑ, των πολυτίμων δικτύων όπως ο ΑΔΜΗΕ ή ο ΔΕΔΔΗΕ κοκ. – αφού ως ζητιάνοι δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαλέγουμε.
Ένα κράτος όμως δεν είναι το ίδιο με μία επιχείρηση, αφού είναι υποχρεωμένο να προστατεύει την εθνική του κυριαρχία και να φροντίζει για την ευημερία των Πολιτών του – ενώ διαφορετικά χαρακτηρίζεται ως αποτυχημένο, οπότε το λιγότερο που πρέπει να κάνει είναι να αλλάζει τις κυβερνήσεις του ξανά και ξανά, έως ότου βρεθεί η κατάλληλη. Εδικά όταν συμπεριφέρονται ως ζητιάνοι, όπως όλες οι κυβερνήσεις μας μετά το 2010 – κάτι για το οποίο δεν αμφιβάλλει πλέον κανείς.
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά και παρά τις θριαμβολογίες της νέας κυβέρνησης που προσπαθεί να εντυπωσιάσει με την ψήφιση αλλεπάλληλων νομοσχεδίων με την παράνομη διαδικασία του κατεπείγοντος, ο Αύγουστος υπήρξε εξαιρετικά ζημιογόνος για το ελληνικό χρηματιστήριο – ιδιαίτερα για τις τραπεζικές μετοχές που έως χθες είχαν απώλειες της τάξης του 21%, όταν ο γενικός δείκτης 9% (γράφημα). Αυτό σημαίνει πως χάθηκε αξία 4,7 δις € ή 7,6% της συνολικής – κάτι που ασφαλώς δεν συνάδει με τους ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους η ΝΔ ανάκτησε την εμπιστοσύνη των επενδυτών.

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

Το φορολογικό και νομοθετικό χάος - Βασίλης Βιλιάρδος

Η επιστροφή της Ελλάδας σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης είναι απολύτως εφικτή, αρκεί να δοθεί τέλος στο φορολογικό και νομοθετικό χάος, καθώς επίσης να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα από την κυβέρνηση – η οποία μπορεί μεταξύ άλλων να εκμεταλλευθεί τα 5 δις € ΕΣΠΑ που δικαιούμαστε κάθε χρόνο έως το 2023, με την απαραίτητη μόχλευση, επιτυγχάνοντας αύξηση του ΑΕΠ άνω των 15 δις € ετησίως (8%) από ένα χρονικό σημείο και μετά. Εάν όμως δεν το κάνει, συνεχίζοντας να εφαρμόζει την εγκληματική πολιτική των μνημονίων, βασικότερο μέρος της οποίας είναι το ξεπούλημα σε εξευτελιστικές τιμές των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων και οι κατασχέσεις/πλειστηριασμοί των ιδιωτικών, η Ελλάδα θα καταλήξει σύντομα στα σκουπίδια της ιστορίας – όπως τόσες άλλες χώρες στο παρελθόν.
.
«Σύμφωνα με την πρόεδρο των Διοικητικών Δικαστών, η κατάσταση έχει ως εξής: Από το 1975 έως και σήμερα, σε 40 χρόνια δηλαδή, ψηφίστηκαν 250 φορολογικά νομοθετήματα με άπειρες τροπολογίες διάσπαρτες σε διάφορους άλλους νόμους – ενώ σε μόλις δύο χρόνια, από το 2012 έως το 2014, ψηφίστηκαν έξι αμιγώς φορολογικοί νόμοι, στους οποίους συμπεριελήφθησαν 71 νέες φορολογικές ρυθμίσεις! Για τις διατάξεις αυτές, παράλληλα εκδόθηκαν 111 υπουργικές αποφάσεις και 138 διευκρινιστικές εγκύκλιοι – δηλαδή 8,6 νόμοι την ημέρα!
Σύμφωνα τώρα με γνωστή δημοσιογράφο τα εξής: Από το 1975 έως το 2016 έχουν εκδοθεί 4.100 νόμοι – 107 κάθε χρόνο, ένας νόμος κάθε 3,4 ημέρες. Εάν όμως σε αυτούς υπολογιστεί, όπως πρέπει, το ονομαζόμενο «δευτερογενές δίκαιο», δηλαδή οι υπουργικές αποφάσεις και τα προεδρικά διατάγματα, τότε ο αριθμός τους εκτοξεύεται στις 115.000, συν 4.100 – δηλαδή στις 119.000! Ο συνολικός αριθμός των νόμων αντιστοιχεί σε 3.132 κάθε χρόνο και σε 8,6 νόμους την ημέρα!»
.

Επικαιρότητα

Με κριτήριο τα παραπάνω, όταν διαπιστώνει κανείς πως η νέα κυβέρνηση της χώρας θεωρεί ως επιτυχία της την ψήφιση του ενός νομοσχεδίου μετά το άλλο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εμπλουτισμένα με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής που εξυπηρετούν συνήθως συμφέροντα, δεν είναι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον – πόσο μάλλον όταν οι εξαγωγές μειώνονται (-9% τον Ιούνιο), ενώ ταυτόχρονα αφορούν προϊόντα χαμηλότερης προστιθεμένης αξίας από το παρελθόν.

Σάββατο 24 Αυγούστου 2019

Ο μύθος της αριστερής ηγεμονίας - Βασίλης Βιλιάρδος

Η θριαμβευτική πορεία και η νίκη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στηρίχθηκε επί πλέον στην ελκυστικότητα της έννοιας της ελευθερίας – κάτι που είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή του Hayek, με το γνωστό βιβλίο του «Ο δρόμος προς τη δουλεία». Το μανιφέστο δε της «Mont Pelerin Society» αναφερόταν ξεκάθαρα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια – η οποία, κατά τον ίδιο, προϋποθέτει κυρίως την ατομική ελευθερία. Ποτέ δεν αναρωτήθηκε όμως κανείς εάν μπορεί να είναι ελεύθερος, όταν είναι βουτηγμένος στα χρέη – κάτι που ισχύει επίσης για τα κράτη, η άνοδος των οφειλών των οποίων ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν έντεχνα, για την επιβολή της νεοφιλελεύθερης ιδέας, τα «κινήματα χειραφέτησης» του 1968 – τα οποία τοποθετούνταν εναντίον των κρατικών οργανισμών, των θεσμών του δημοσίου κοκ. Έτσι δημιουργήθηκαν περίεργες συμμαχίες, με απόλυτα αντικρουόμενους στόχους – όπου από τη μία πλευρά βρισκόταν η επαναστατούσα νεολαία, ενώ από την άλλη η οικονομική ελίτ, χωρίς να εμποδίζεται η μεταξύ τους συνεργασία.
.

Ανάλυση

Στη (εφαρμοσμένη) Δημοκρατία δεν είναι απαραίτητο να κερδίζει κανείς μόνο τα χειροκροτήματα του πλήθους των Πολιτών – αλλά, κυρίως, τη συγκατάθεση τους, την απόλυτη συμφωνία τους. Η ερώτηση των ελίτ στην περίπτωση αυτή είναι η εξής: «Πώς πείθει κανείς τις μάζες να ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων τους και εκείνες να χειροκροτούν υποστηρίζοντας στόχους, οι οποίοι αντιτίθενται στην ευημερία ή στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τους;» Η απάντηση είναι συχνά εντυπωσιακή, εξαιρετικά εύκολη:
«Τυφλοί από την ψευδαίσθηση της γνώσης, η οποία δημιουργείται από μόνη της και επιτυγχάνεται σε ένα κατασκεύασμα που ονομάζουμε δημόσια συζήτηση, θεωρούμε πως δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο, από τη δύναμη του επιχειρήματος. Οι ιδέες δεν υπερισχύουν όμως επειδή είναι καλύτερες, αντικειμενικότερες ή πολύ πιο σωστά τεκμηριωμένες – αλλά επειδή έχουν τη δύναμη, την εξουσία δηλαδή με το μέρος τους«.
Θα μπορούσε τώρα η δημόσια συζήτηση να περιγραφεί ως ένας τόπος που γίνεται δημοκρατικά η προσπάθεια να πείσει κανείς με έντιμα επιχειρήματα τους άλλους – επίσης όμως, ως ένας τόπος που επιχειρείται η κακοποίηση, η παραπλάνηση και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Σπάνια δηλαδή πείθει αυτός που έχει δίκιο – αλλά, συνήθως, εκείνος που είναι καλύτερα εκπαιδευμένος και ικανότερος ρήτορας, που δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς, που δεν διστάζει να παραπλανήσει, που λέει έντεχνα ψέματα, που δημαγωγεί ανερυθρίαστα κοκ.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2019

Ο μνημειώδης εμπαιγμός των Ελλήνων - Analyst Team


Τα μνημόνια δεν έχουν κανένα θετικό στοιχείο που να σχετίζεται με την παραγωγή πλούτου, με τις εγχώριες επενδύσεις και με την ανάπτυξη, όπως έχει τεκμηριωθεί ξεκάθαρα τα τελευταία δέκα χρόνια – επειδή αυτό που ενδιαφέρει τους ξένους είναι η λεηλασία των Ελλήνων, με την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής τους περιουσίας. Ακριβώς για το λόγο αυτό έχουν επικεντρωθεί στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα (νοικοκυριά και επιχειρήσεις), καθώς επίσης του δημοσίου, με την ενίσχυση των ελεγκτικών και εισπρακτικών μηχανισμών – ενώ δεν δίστασαν ούτε καν να κλείσουν παράνομα τις τράπεζες, αφενός μεν για να εκβιάσουν την τότε κυβέρνηση δημιουργώντας παράλληλα τις προϋποθέσεις αφελληνισμού τους, αφετέρου για να επιβάλλουν τη χρήση πιστωτικών καρτών απαγορεύοντας ουσιαστικά τα μετρητά, έτσι ώστε να κερδίζουν οι τράπεζες και να ελέγχονται καλύτερα οι Πολίτες.
.

Επικαιρότητα

«Η μείωση των συμφωνημένων πρωτογενών πλεονασμάτων θα έρθει όταν πρώτα εμείς αποδείξουμε ότι αλλάζουμε το μείγμα της πολιτικής – για να παραχθεί νέος πλούτος και να αυξηθεί σημαντικά η ανάπτυξη. Αυτό θα συμβεί με την απελευθέρωση του επενδυτικού δυναμικού, το οποίο παρέμενε στάσιμο επί μακρόν, με τη συγκράτηση και με τον ορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης μέσω της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής», δήλωσε ο υπουργός επικρατείας και εμπνευστής του επιτελικού εκτρώματος – χωρίς φυσικά να αναφέρει πως με τη φράση «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» υπονοείται πως όλο και πιο πολλοί χαμηλόμισθοι θα πληρώνουν, με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, ενώ με την «αύξηση της ανάπτυξης» το ξεπούλημα της Ελλάδας στους ξένους.
Εν προκειμένω πολλοί υποστηρικτές των μνημονίων, όπως ο υπουργός και το κόμμα του, ισχυρίζονται πως εμπεριέχουν αρκετά θετικά στοιχεία – παραλείποντας όμως να επιστήσουν την προσοχή στους Έλληνες στο γεγονός ότι, όλα τα θετικά στοιχεία των μνημονίων είναι άμεσα συνδεδεμένα με τους εισπρακτικούς μηχανισμούςενώ έμμεσα με την εγχώρια διαφθορά και με τη φοροδιαφυγή της μεσαίας τάξης. Με το πώς θα εισπράττουν δηλαδή περισσότερα από τους Έλληνες, χωρίς να τους επιτρέπουν να κλέβουν ή να κρύβουν χρήματα που ανήκουν στους δανειστές – με την έννοια πως στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται για τη διαφθορά ή για τη φοροδιαφυγή, αλλά για τα ποσά που αντιπροσωπεύουν.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2019

Η δήθεν βιομηχανική επανάσταση 4.0

Αρκετοί προτείνουν ως λύση του παγκοσμίου προβλήματος να αφεθούν στη δημιουργική καταστροφή οι «ζόμπι» τράπεζες και επιχειρήσεις που διασώθηκαν από τα κράτη το 2008, για να αποφευχθεί ένα παγκόσμιο κραχ – με κριτήριο τις εμπειρίες της Ιαπωνίας, η οποία βρίσκεται σε μία τόσο δύσκολη θέση, με δημόσιο χρέος στο 250% του ΑΕΠ της, ακριβώς επειδή τις διατήρησε, μη επιτρέποντας τη χρεοκοπία τους. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν σήμερα μόνο ζόμπι τράπεζες και επιχειρήσεις αλλά, επίσης, ζόμπι ασφαλιστικά συστήματα και ολόκληρα κράτη – ένα από τα οποία είναι δυστυχώς η Ελλάδα. Μία χώρα που της διαγράφηκε μεν χρέος, αλλά με αντάλλαγμα τη μείωση της ανάπτυξης και την τρομακτική πτώση του ΑΕΠ της (εκτός από την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας, την υποθήκευση των πάντων, τη χρεοκοπία των τραπεζών της κλπ.) – με αποτέλεσμα να έχει σήμερα μετατραπεί σε «ζωντανό νεκρό», με τη διαδικασία της αποσύνθεσης σε πλήρη εξέλιξη.
.

Ανάλυση

Υπενθυμίζουμε πως όταν το δημόσιο χρέος μίας χώρας υπερβεί κάποια ανώτατα όρια της τάξης του 120% του ΑΕΠ, τότε η ανάπτυξη δεν είναι πια δυνατή – οπότε η επίλυση του προβλήματος Χρέος/ΑΕΠ μέσω του παρανομαστή και της ανόδου του είναι ανέφικτη. Μεταξύ άλλων επειδή το δημόσιο δεν μπορεί πλέον να επενδύσει σε περιόδους ύφεσης για να αυξηθεί η ζήτηση και να ακολουθήσει ο ιδιωτικός τομέας – ενώ η μείωση του χρέους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων έχει όρια, δημιουργώντας παράλληλα προβλήματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όταν οι κρατικές εταιρείες εξαγοράζονται από ξένους.
Για την Ελλάδα, με ακαθάριστο χρέος (=μαζί με τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους) στα 360 δις € ή πάνω από το 190% του ΑΕΠ της, ακόμη και αν δεν υπήρχαν άλλα προβλήματα, όπως το υπέρογκο ιδιωτικό χρέος, οι χρεοκοπημένες τράπεζες ή η καταστροφή του παραγωγικού της ιστού, η ανάπτυξη είναι σχεδόν αδύνατη – αν και σε κάποιο βαθμό μπορεί να επιτευχθεί μέσω των ξένων επενδύσεων και των εξ αυτών ιδιωτικοποιήσεων σε εξευτελιστικές τιμές όπως στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά με καταστροφικά αποτελέσματα στο μέλλον, μεταξύ άλλων όσον αφορά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Εκτός εάν η νέα κυβέρνηση της καταφέρει να χρησιμοποιήσει το σύνολο του ΕΣΠΑ (5 δις € ετήσια έως το 2023) μοχλευμένα – κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει ανάπτυξη έως και 4%.
Εάν όχι, η μόνη δυνατότητα επιστροφής της σε κάποια κανονικότητα είναι η διαγραφή ενός μέρους του χρέους της, έτσι ώστε να μειωθεί κάτω από το 120% του ΑΕΠ της – κάτι που θα μπορούσε να επιδιωχθεί (α) με την αποζημίωση της για τις ζημίες που προκλήθηκαν από τα μνημόνια και την ΕΚΤ, με την επίκληση του άρθρου 340 του Μάαστριχτ ή/και (β) με το συμψηφισμό των γερμανικών επανορθώσεων (ανάλυση).

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019

Τι γερμανικό οικονομικό μοντέλο και η Ελλάδα - Βασίλης Βιλιάρδος

Η Ελλάδα πρέπει να αντιδράσει στη λεηλασία της, καταργώντας αμέσως τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχουν απαιτηθεί και σταματώντας τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές – κυρίως όμως να παράγει πλούτο, αυξάνοντας τις εξαγωγές της. Για να μπορέσει βέβαια να τα καταφέρει, θα πρέπει η όποια κυβέρνηση της να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις – μεταξύ άλλων μειώνοντας τη φορολογία των εξαγωγικών και παραγωγικών επιχειρήσεων, εάν όχι όλων, καθώς επίσης βελτιώνοντας το επιχειρηματικό πλαίσιο, έτσι ώστε να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό. Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία όμως, δεν φαίνεται πως θα αλλάξει την πολιτική της, μη έχοντας διδαχθεί τίποτα από την ιστορία της που μοιάζει με ποινικό μητρώο – οπότε πρέπει να αναζητηθούν ρεαλιστικές λύσεις, οι οποίες δεν είναι εύκολο να βρεθούν, πόσο μάλλον να δρομολογηθούν υπό τις σημερινές προϋποθέσεις, καθώς επίσης από τα υφιστάμενα, εντελώς ανεπαρκή κόμματα.
Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 17.07.2018
.

Ανάλυση

     

Εισαγωγικά, υπενθυμίζουμε πως για να καταφέρει να αναπτυχθεί σωστά ένα κράτος που βρίσκεται σε άσχημη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση, όπως η Γερμανία το 1932 (Βαϊμάρη) και το 1950 ή η Ελλάδα σήμερα, χρειάζεται να ξεκινήσει από την αρχή: με ένα εντελώς καινούργιο πολιτικό σύστημα που να ταιριάζει στους Πολίτες και στη δεδομένη κατάσταση του, καθώς επίσης με ένα οικονομικό που να είναι σε θέση να λύσει τα μεγάλα του προβλήματα – όπως είναι η ανεργία, η αποψίλωση του παραγωγικού του ιστού, η υπερχρέωση, η μη διενέργεια επενδύσεων, το δημογραφικό, η μετανάστευση του εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού του κοκ.
Εάν το κράτος δεν ξεκινήσει από την αρχή, προσπαθώντας μόνο να διορθώσει ορισμένα λάθη ή παραλείψεις του «ευκαιριακά» στους διαφόρους τομείς του (ΣύνταγμαΘεσμοί, δημόσια διοίκηση κλπ.), είναι αδύνατο να τα καταφέρει – ένα θλιβερό γεγονός που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχοντας εγκαταλείψει την τύχη της χώρας μας στους δανειστές της.
Στο παράδειγμα της μεταπολεμικής Γερμανίας, μόνο αφού προέβη σε μία νομισματική μεταρρύθμιση που ζημίωσε αρκετούς Πολίτες της, καθώς επίσης στη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της εις βάρος των πιστωτών της, σε συνδυασμό με την εγκατάσταση ενός εντελώς καινούργιου πολιτικού συστήματος, κατάφερε να λύσει τα προβλήματα της – έχοντας έκτοτε εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό, χωρίς βέβαια να υποτιμούμε την τεράστια στήριξη της από τις Η.Π.Α., μεταξύ άλλων όσον αφορά το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος των ναζί (ανάλυση).

Η γερμανική ανατομία

Ξεκινώντας τώρα από την ανατομία της σημερινής Γερμανίας, επειδή πρόκειται για μία χώρα που έλυσε τα προβλήματα της επανένωσης της μέσω του εξαγωγικού εμπορίου (όπως ακριβώς το 1953), όταν κανείς αναφέρεται στο βαθμό του «ανοίγματος» μίας οικονομίας, εννοεί συνήθως το πόσο συμμετέχει στο διεθνές εμπόριο – όπου οι μεν ανοιχτές οικονομίες είναι ισχυρά συνδεδεμένες και συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό στο παγκόσμιο εμπόριο, ενώ οι κλειστές οικονομίες σε μικρότερο, εξάγοντας και εισάγοντας λιγότερα αγαθά.

Το υποτελικό κράτος

Φυσικά βαδίζουμε προς την απόλυτη χρεοκοπία, εάν δεν βρούμε λύσεις για το υπέρογκο δημόσιο χρέος μας που αυξάνεται συνεχώς, παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα και το ξεπούλημα όσων έχουμε και δεν έχουμε ή για το τεράστιο κόκκινο ιδιωτικό χρέος που έχει υπερβεί τα 330 δις € από αμελητέο το 2010. Φυσικά πρέπει να βιαστούμε για να το επιτύχουμε, αφού επιδεινώνονται οι παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες με αφετηρία τη Γερμανία και δεν πρέπει να βρουν ξανά εντελώς ανοχύρωτη την πατρίδα μας. Με μία οικονομία που συνεχίζει να καταρρέει, με κριτήριο την εκτόξευση του εμπορικού μας ελλείμματος στο -16,5% το πεντάμηνο του 2019 που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη πτώση της ανταγωνιστικότητας μας.
.

Ομιλία

Αυτό που περιμέναμε από το πρώτο ουσιαστικά νομοσχέδιο της κυβέρνησης, από το «Επιτελικό Κράτος – Οργάνωση, λειτουργία και διαφάνεια της Κυβέρνησης, των Κυβερνητικών Οργάνων και της Κεντρικής Δημόσιας Διοίκησης», θα ήταν να συμφωνεί τουλάχιστον με τον πομπώδη τίτλο του.
Περιμέναμε να αναφέρεται σε ένα μικρό και ευέλικτο Κράτος Δικαίου, με πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής Εξουσίας, με λιγότερη συγκέντρωση εξουσιών στον πρωθυπουργό, με χαμηλότερο κόστος λειτουργίας, με περισσότερη Δημοκρατία και με λιγότερα προνόμια για τους υπουργούς.
Αυτό που διαπιστώσαμε όμως είναι το ακριβώς αντίθετο. Ένα μεγαλύτερο και δυσκίνητο κράτος με μία οργάνωση που θυμίζει καγκελαρία άλλων εποχών, μία μειωμένη τήρηση των βασικών κανόνων ενός Κράτους Δικαίου και μία υπερβολική συγκέντρωση των εξουσιών στον πρωθυπουργό που αποφασίζει ακόμη και αν οι υπουργοί του ή ο ίδιος θα καταθέτουν στα Δικαστήρια.
Με μία μεγάλη σύγχυση σε επίπεδο αρμοδιοτήτων, με ένα πολύ υψηλότερο κόστος λειτουργίας, με λιγότερη δημοκρατία, με απίστευτα προνόμια για τους υπουργούς, με τη διευκόλυνση του διορισμού «των δικών μας παιδιών» ακόμη και σε κρατικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης πολλά άλλα στα οποία έχουν αναφερθεί οι συνάδελφοι της Ελληνικής Λύσης.
Αντί λοιπόν να δούμε ένα μικρότερο Κράτος Δικαίου, είδαμε ένα υπερμεγέθες «Κράτος εν Κράτει» που θα τοποθετηθεί επάνω στην υφιστάμενη δομή του δημοσίου, κοστίζοντας πολύ περισσότερα στους Έλληνες φορολογουμένους.
Το μεγάλο και δυσκίνητο κράτος, με υψηλότερο κόστος λειτουργίας, έγινε αντιληπτό ακόμη και από τη Fitch, κρίνοντας από το ότι την Παρασκευή δεν προέβη στη βελτίωση της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, όπως έλπιζε η ΝΔ αλλά και όλοι εμείς που φυσικά θέλουμε να πετύχει η κυβέρνηση στο έργο της.
Εκτός αυτού μείωσε τις προβλέψεις για ανάπτυξη το 2019 στο 1,9% από 2,3% προηγουμένως, εξαιτίας του αδύναμου πρώτου τριμήνου, της κάμψης των εξαγωγών και της αδύναμης ιδιωτικής κατανάλωσης. Περιμένει δε ανάπτυξη 2,2% για το 2020 και 2,1% για το 2021, όταν η κυβέρνηση έχει θέση στόχο και ελπίζουμε να τον επιτύχει, αφού είναι ασφαλώς εφικτός, το 4%.

Τρίτη 16 Ιουλίου 2019


Η ήπειρος μας έχει μεταλλαχθεί σε ένα είδος τέταρτου Ράιχ που επιτεύχθηκε με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά και που δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί στη συνέχεια. Εν προκειμένω, οι πλέον ανήσυχοι για αυτές τις εξελίξεις είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί Πολίτες – οι οποίοι έχουν υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, υπό την κυριαρχία της βιομηχανικής τους ελίτ. Στα πλαίσια αυτά, το επόμενο μεγάλο δράμα θα βιωθεί όταν ξεσπάσει η αναμενόμενη κρίση, η οποία θα βρει κράτη, κεντρικές τράπεζες, εμπορικές τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά χωρίς όπλα και βυθισμένους στα χρέη – ενώ ειδικά η Ευρωζώνη δεν έχει δημιουργήσει ακόμη έναν αποτελεσματικό μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, ούτε φυσικά ανάκτησης της χαμένης ανταγωνιστικότητας πολλών μελών της.   
.

Άποψη

Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι δικός μας, αλλά ενός αρθρογράφου του Spiegel (πηγή) – ο οποίος επιβεβαιώνει πως η Ευρώπη είναι πλέον γερμανική, οπότε δεν υπάρχει λόγος να μην την ονομάζουμε ως τέτοια, όπως εμείς σε μία παλαιότερη ανάλυση μας (πηγή). Μέχρι πρόσφατα βέβαια η Γερμανία είχε μεν στελεχώσει πολλές σημαντικές θέσεις της ΕΕ, αλλά όχι αυτές του προέδρου της Κομισιόν και του διοικητή της ΕΚΤ – αν και η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα «κατασκευάσθηκε» κατά τα πρότυπα της BUNDESBANK, η έδρα της είναι στη Φρανκφούρτη και ο πρώτος πρόεδρος δεν ήταν μεν Γερμανός αλλά Ολλανδός, με καθαρά γερμανικές όμως νομισματικές αντιλήψεις.
Με απλά λόγια, το μοναδικό που του έλειπε ήταν το γερμανικό διαβατήριο – κάτι που διαπιστώνεται σε πολλούς άλλους, ισχύοντας ενδεχομένως και για το νέο πρωθυπουργό μας που θα ζητήσει σύντομα την έγκριση της καγκελαρίου για τον περιορισμό του πρωτογενούς μας πλεονάσματος, επισκεπτόμενος το Βερολίνο. Βέβαια η Ελλάδα δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ, αφού έχει μετατραπεί σε μία πλήρη γερμανική αποικία – οπότε είναι φυσιολογικό ο διατεταγμένος κυβερνήτης της να ζητάει τη στήριξη της μητρόπολης.
Συνεχίζοντας στην ΕΚΤ, ο τότε καγκελάριος (HKohl), δεν αρκέσθηκε στα παραπάνω, αλλά για λόγους δικής του ασφάλειας τοποθέτησε ως επικεφαλής οικονομολόγο της έναν Γερμανό – τον κ. O. Issing, ο οποίος με τη σειρά του καθόριζε τη νομισματική της στρατηγική για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ποιος ήταν ο αντικαταστάτης του; Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς – ένας ακόμη Γερμανός, όπως επίσης στα προκαταρκτικά χρόνια της Ευρωζώνης, όπου στην ΕΕ ένας Γερμανός κατείχε τη θέση της γενικής διοίκησης για την Οικονομία, επιβλέποντας την πολιτική όλων των κυβερνήσεων.
Όταν έφυγε τώρα από την ΕΚΤ ο Ολλανδός πρόεδρος της (W. Duisenberg), ακολούθησε ένας Γάλλος – ο J.C, Trichet που όμως συμπεριφερόταν ως καθαρός Γερμανός, όσον αφορά τη νομισματική πολιτική και όλα τα υπόλοιπα. Υπενθυμίζουμε εδώ το βρώμικο μυστικό της ΕΚΤ, σε σχέση με τις αποφάσεις της που ήταν ανέκαθεν «κομμένες και ραμμένες» στα μέτρα της Γερμανίας(ανάλυση), αλλά και τους απίστευτους εκβιασμούς της (άρθρο) – καθώς επίσης το παράνομο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών, ανεξάρτητα από τις ευθύνες της τότε κυβέρνησης.
Ο Γάλλος (J.C, Trichet ) ήταν τόσο Γερμανός, όσο ο Ιταλός επίτροπος ανταγωνισμού κ. M Monti που τοποθετήθηκε στην τεχνοκρατική κυβέρνηση της Ιταλίας, μετά την ανατροπή ουσιαστικά του κ. Berlusconi – όπως συνέβη με τον κ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, όταν τόλμησε να αναφερθεί σε δημοψήφισμα για το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών, για το PSI.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2019

Η ύπουλη γερμανική τακτική


Οι Έλληνες πρέπει να πάψουν να κατηγορούν τον εαυτό τους για όλα τους τα δεινά, να καταλάβουν πως ήταν μύθος τα ελλείμματα, όπως το ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας, να συνειδητοποιήσουν πως η Γερμανία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην υπερχρέωση της Ελλάδας του 2009, καθώς επίσης ότι δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα το 2012, αλλά την χρεοκόπησαν: η Τρόικα σε συνεργασία με τις ανθελληνικές ενδοτικές κυβερνήσεις μετά το 2009 που επέβαλλαν το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων και υπέγραψαν το καταστροφικό PSI.  

Το σημαντικότερο γεγονός παγκοσμίως είναι η σύγκρουση των Η.Π.Α. με το Ιράν, με το τελευταίο να στηρίζεται από τη Ρωσία και την Κίνα – όπου δεν αποκλείονται κάθε είδους προβοκάτσιες «ένθεν κακείθεν», για να επιτύχει ο καθένας το στόχο του. Σε εθνικό επίπεδο το σημαντικότερο δεν είναι οι εκλογές, άλλα η επιστροφή της οικονομίας μας στην κρίση (ανάλυση) – ενώ όσο δεν καταλαβαίνουμε το αυτονόητο, το ότι δηλαδή όσο δεν παράγουμε θα βουλιάζουμε (άρθρο), δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον.

Ούτε βέβαια εάν συνεχίσουμε να συγκρουόμαστε μεταξύ μας και να κατηγορεί το ένα κόμμα το άλλο, αφού έτσι δίνουμε τη δυνατότητα στις «γερμανικές δυνάμεις κατοχής και λεηλασίας» να μας εκμεταλλεύονται – ως άριστοι αποικιοκράτες και γνώστες της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε». Εν προκειμένω οφείλουμε να γνωρίζουμε πως δραστηριοποιούνται πολιτικά στην Ελλάδα διάφοροι καιροσκόποι κατ’ εντολή των ξένων – είτε με νεοφιλελεύθερο αριστερό μανδύα, είτε με κάποιον άλλο. Επομένως πρέπει να προσέχουμε πολύ, όσον αφορά τις επιλογές μας – υπενθυμίζοντας τα εξής:

«Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική” ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στην χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” εκτιμήσεις» (Π. Κονδύλης).

Σε ευρωπαϊκό τώρα επίπεδο, το σημαντικότερο θέμα είναι η ψήφιση του φορολογικού νομίσματος από την ιταλική Βουλή και η σύγκρουση της κυβέρνησης της χώρας με την Κομισιόν – πίσω από την οποία κρύβεται η Γερμανία. Εάν η Ιταλία καταφέρει να επιβληθεί, θα ανοίξει ένας καινούργιος δρόμος για την Ελλάδα – τον οποίο είχε κλείσει ερμητικά και ύπουλα ο Γιάννης στις αρχές του 2015 (ο νέος Δούρειος Ίππος σήμερα, ο οποίος τοποθετήθηκε στην Ελλάδα από τον κ. Soros και το σύστημα του), χωρίς καν να το πάρει είδηση το τότε κόμμα του (ΣΥΡΙΖΑ).