Στον Λορέντζο Μαβίλη σήμερα η θύμηση και η ευγνωμοσύνη.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Αυτός που σκοτώθηκε σαν χθες στη μάχη του Δρίσκου στην Ήπειρο στους Πρώτους Βαλκανικούς πολεμους.

Αυτός που σπούδασε επί 15 χρόνια Φιλοσοφία και Φιλολογία στην Γερμανία εντρυφώντας σε Νίτσε, Καντ , Σοπενχάουερ μα και στην απόκρυφη Σανσκριτική Φιλοσοφία, μεταφράζοντας και το Μαχαχμπαράτα.

Πρόεδρος του Σκακιστικου ομίλου της Γερμανίας με τα σκακιστικά  του προβλήματα να δημοσιεύονται σε όλη την Ευρώπη και να θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων σκακιστών της Γερμανίας.

Ισπανικής καταγωγής μα θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας σονετογράφος. 

Αυτός που μετείχε ως εθελοντής στα βουνά της Κρήτης στην επανάσταση του 1896.

Αυτός που με δικά του έξοδα εξόπλισε και χρηματοδότησε 70 εθελοντές από την Κέρκυρα στον χαμένο πόλεμο του 1897,όπου και τραυματίστηκε στο μάγουλο και από τότε άφησε τη γενειάδα (για να μην φαίνεται η ουλή).

Αυτός που εκλέχτηκε βουλευτής με τον Βενιζέλο το 1910.

Και το 1911 υπερασπίζοντας τη δημοτική γλώσσα ως αντιπρόσωπος και μέλος της Αναθεωρητικής Συνέλευσης της Κέρκυρας μέσα στην Ελληνική Βουλή  είπε απευθυνόμενος στους καθαρευουσιάνους του Μπαφιδη,που μέμφονταν τον Παλαμά για τη χρήση της δημοτικής γλώσσας: “Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. 

Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι, και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν”.

Ποιητής Λορέντζος Μαβίλης.

[ Θνῆσκε ὑπὲρ Πατρίδος

ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ Ο ΣΟΦΟΣ ]

Ἕνας συνήθως εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἰκονίζει μία ὁλόκληρη Ἐποχή, μία ὁλόκληρη κοινωνία, σαρκώνοντας τὴν Ἰδέα γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνίστηκε καὶ γιὰ τὴν ὁποία ἐν τέλει θυσίασε μὲ αὐταπάρνηση τὴν ὕπαρξή του.

Στὸ Πάνθεον τῶν Ἡρώων αὐτῆς τῆς ὑφῆς κατατάσσεται ὁ Λορέντζος Μαβίλης.

Ἡ Μοῖρα θὰ ὁδηγήσει τὸν παπποῦ του νὰ ἔλθει στὴν Κέρκυρα ὡς πρόξενος τῆς Ἱσπανίας. Στὴν Ἑλλάδα ἐπέλεξε νὰ ριζώσει καὶ νὰ κάνει οἰκογένεια. Ὁ υἱὸς του, Παῦλος, γίνεται ἕνας ἐπιτυχημένος δικαστικός. Έρωτεύεται τὴν Κερκυραῖα Ἰωάννα Καποδίστρια Σούφη, καὶ, τὸ Φθινόπωρο τοῦ 1860, γεννιέται ὁ Λορέντζος.

Ὁ φιλομαθὴς νέος ὁλοκληρώνει τὴν ἐγκύκλια παιδεία στὸ Πανελλήνιο Ἐκπαιδευτήριο "Καποδίστριας" καί, ἀπὸ πολὺ μικρὸς, ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ μερικὲς ἀπὸ τις σπουδαιότερες προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς του. Ὁ Ἑλληνιστὴς καὶ Ἱστορικὸς διδάσκαλός του, Ἰωάννης Ρωμανός, τὸν μυεῖ στὴν Ἀναγνωστικὴ Ἑταιρεία Κερκύρας, στὸ πρῶτο καθίδρυμα τοῦ νεώτερου Ἑλληνισμοῦ. Ἐκεῖ, ὁ Μαβίλης θὰ ἀφιερωθεῖ μέχρι καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.

Γνωρίζεται μὲ τὸν κορυφαῖο τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καὶ ἀρχηγὸ τοῦ κόμματος τοῦ Ρήγα Φεραίου, τὸν Κωνσταντινουπολίτη Ἰάκωβο Πολυλᾶ, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχε ἀγωνισθεῖ γιὰ τὴν Ἕνωση τῆς Ἐπτανήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἀξίζει νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι φίλος καὶ διδάσκαλος τοῦ Πολυλᾶ ἦταν ὁ Διονύσιος Σολωμός. Ἀπὸ τὸν Ἰάκωβο Πολυλᾶ ὁ Λορέντζος διδάχθηκε τὴν ἀγάπη γιὰ τὶς Τέχνες καὶ τὰ Γράμματα, μεταλαμβάνοντας τὴν ἱερὴ κληρονομιὰ τοῦ Ἐθνικοῦ Ποιητῆ.

Ὁ Ἔρωτας γιὰ τὴν Πατρίδα εἶχε φυτευθεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ Κερκυραίου φέρελπι. Μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ σοφοῦ διδασκάλου ἐγκολπώθηκε τὰ ἀριστουργήματα τοῦ Ἀρχαίου Κόσμου. Παράλληλα, σπούδασε τὴν ἰταλική, ἀγγλική, γαλλική, γερμανική, καὶ ἱσπανικὴ καὶ ἐντρύφησε στὴν ξένη φιλολογικὴ δημιουργία διευρύνοντας τοὺς πνευματικοὺς του ὁρίζοντες. Ὡς φοιτητὴς , μελέτησε τοὺς Dante, Shakespeare, Goethe καί Schiller τοὺς ὁποίους καὶ μετέφρασε ἀργότερα. Κατὰ τὴν μονοετή του παραμονὴ στὴν Ἀθήνα, ὁ Πολυλᾶς τὸν συστήνει στὸν Χαρίλαο Τρικούπη, μὲ τὸν ὁποῖο τότε θεμελίωνε τὸ πέμπτο πολιτικὸ κόμμα.

ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΟΥ…

ΠΑΤΡΙΔΑ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΟΥ…

Λορέντζος Μαβίλης

του Λεωνίδα Αποσκίτη

Στις 28 Νοεμβρίου του 1912, κατά την διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, βρίσκει ομηρικό θάνατο ο Επτανήσιος λυρικός ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, σε ηλικία 52 ετών. Τραυματίστηκε στην Μάχη του Όρους Δρίσκου, στην επιχείρηση του στρατού μας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

«Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα την μεγάλη τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα», είχε πει, θυμίζοντας το επιτάφιο επίγραμμα του Αισχύλου όπου τονίζεται η συμμετοχή του μεγάλου τραγικού ποιητή στην Μάχη του Μαραθώνα.

Φλογερός πατριώτης, ρομαντικός οραματιστής, ανηψιός του Καποδίστρια από την πλευρά της μητέρας του, ο Μαβίλης διατηρούσε δεσμό με την ποιήτρια Μυρτιώτισσα, η οποία υπηρετούσε την ερωτική ποίηση. Το ποίημά της «Τι άλλο, καλέ μου» είναι αφιερωμένο στην μνήμη του.

Ο Μαβίλης συμμετείχε το 1896 στην Επανάσταση της Κρήτης και είχε τραυματιστεί κατά τον άτυχο ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1897.

Εξελέγη βουλευτής το 1910, αλλά εγκατέλειψε τα βουλευτικά έδρανα και την ασφάλεια των προνομίων του για να λάβει εθελοντικά μέρος στην πολεμική εξόρμηση του ’12 επικεφαλής του Λόχου των «ερυθροχιτώνων» Γαριβαλδινών, που πολεμούσαν μαζί με τον ελληνικό στρατό.

Ήταν η εποχή όπου βουλευτές άφηναν τα έδρανα της Βουλής για να πάνε στην πρώτη γραμμή μαζί με γυιούς και κόρες πρωθυπουργών, Ολυμπιονίκες, δημάρχους, ακόμα και κυρίες της αριστοκρατίας των Αθηνών...

Σήμερα, που ο εθνομηδενισμός μαζί με την ευρωδουλεία καθοδηγούν το κράτος στην εθνοκτονία των Ελλήνων… που οι λέξεις Έθνος, Πατρίδα, Ανεξαρτησία, Ελευθερία, Δημοκρατία έχουν χάσει το νόημά τους και ο Λαός έχει εντέχνως απογυμνωθεί από την γλώσσα του, μας δίνει κουράγιο η παρακαταθήκη της θυσίας του Μαβίλη όπως και οι παρακάτω στίχοι του:

"Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει.

[…..]

Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου βασίλεμα δὲν ἔχει,

καὶ δίχως γνέφια τοὺς καιροὺς ἡ δόξα σου διατρέχει…"

Σπάνια φωτογραφία από τον θανάσιμο τραυματισμό του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη. Πάνω του στέκονταν ο εθελοντής παπά Φώτης καθώς και η εθελόντρια νοσοκόμα Ασπασία, συζ. Ιωάννη Ράλλη, κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και ανηψιά του αρχηγού, εμπνευστή και χρηματοδότη των Ελλήνων εθελοντών, Αλέξανδρου Ρώμα. Πιο πέρα, σφίγγοντας τα δόντια από τους πόνους του δικού του τραύματος, χαιρετούσε σε στάση προσοχής ο ίδιος ο Αλέξανδρος Ρώμας, μονολογώντας: «Αγαθή η μοίρα σου λοχαγέ Μαβίλη».

Ηρωικός θάνατος με  χρώμα ομηρικό αφού ο τρόπος που σκοτώνεται μοιάζει με τον θάνατο του Πάνδαρου (Ιλιάδα Ε 290 κκ) όπου το βέλος που κατευθύνει η Αθηνά στη μύτη του ήρωα, δίπλα στο μάτι, του τρύπησε τα δόντια και του έκοψε τη γλώσσα.