Πού είναι ο Θεός; Πού είναι;

Του Γιώργου Κρανιδιώτη 

«Τα Ες Ες κρέμασαν δύο Εβραίους άντρες και ένα αγόρι μπροστά σε όλο το στρατόπεδο. Οι άντρες πέθαναν γρήγορα, η επιθανάτια αγωνία του αγοριού κράτησε μισή ώρα. "Πού είναι ο Θεός; Πού είναι;" ρώτησε ένας πίσω από μένα.

Όταν έπειτα από πολλή ώρα το μικρό αγόρι ψυχομαχούσε ακόμα στη θηλιά της κρεμάλας, άκουσα τον ίδιο άντρα να λέει πάλι: "Πού είναι ο Θεός τώρα;" Και άκουσα μια φωνή μέσα μου να αποκρίνεται: Πού είναι; 

"Εδώ είναι... Κρέμεται εκεί απάνω στην αγχόνη..."».

ΕΛΙ ΒΙΖΕΛ, «Νύχτα», 1969. Αναφέρεται από τον Jürgen Moltmann στο: «Ο σταυρωμένος Θεός» (1972), μτφρ. Πέτρος Γιατζάκης (Petros Giatzakis), Άρτος Ζωής, Αθήνα, 2023, σ. 563.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/1EnMojXZZQ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Π.Νέλλα :Ο Θάνατος του Θεού και η Ανάσταση του ανθρώπου ( Κείμενα για την Ανάσταση από τον ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ)

Ο Π.Νέλλας υπήρξε ένας σπουδαίος θεολόγος και ιδρυτής του περιοδικού "Σύναξη".Ακριβώς επειδή τα κείμενα του όπως αυτό , που αναπαράγουμε από την ιστοσελίδα "Αντίφωνο", είναι σημαντικά και μαρτυρούν μια σημαντική θεολογική και θύραθεν παιδεία , αφορούν καίρια καθένα που στοχάζεται για την μοίρα του ανθρώπου.

Παναγιώτης Νέλλας

Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἀπό τά κεντρικά θέματα ὄχι μόνο τῆς σύγχρονης δυτικῆς φιλοσοφίας καί λογοτεχνίας, ἀλλά καί τῆς ἴδιας τῆς θεολογίας. Τά τελευταῖα χρόνια γράφτηκαν χιλιάδες σελίδες σχετικές μ᾽ αὐτό, ἀνέβηκαν ἔργα στό θέατρο, γυρίσθηκαν ταινίες, τό θέμα ξέφυγε ἀπό τά μελετητήρια τῶν εἰδικῶν καί ἀπασχολεῖ τό εὐρύτερο κοινό. Τό σύντομο αὐτό δοκίμιο ἔχει σκοπό νά δώσει, στήν ἀρχή μιά γενική ἐνημέρωση καί μιά ἑρμηνεία γιά τό φαινόμενο, καί νά προσπαθήσει στή συνέχεια, ἀφοῦ τό τοποθετήσει μέ βάση τά ὀρθόδοξα κριτήρια, νά σκιαγραφήσει τή συμβολή, πού θά μποροῦσε νά προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία συμμετέχοντας στή σχετική συζήτηση.

Στό χῶρο τῆς φιλοσοφίας τό θέμα ἀρχίζει μέ τό Nietzsche, γιά τόν ὁποῖο, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται καί ταυτόχρονα εἶναι ταυτόσημος μέ τήν ἀνατροπή ὅλων τῶν ἀξιῶν, ὁλόκληρης τῆς ὑπεραισθητῆς περιοχῆς σύμπαντος τοῦ κόσμου τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἰδανικῶν. Μοναδική καί ὕψιστη ἀξία μένει γιά τό Nietzsche ὁ ἄνθρωπος, ὁ ″ὑπεράνθρωπος″: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός;» Γράφει ἤδη στά 1882. «Θά σᾶς τό πῶ ἐγώ. Τόν σκοτώσαμε. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του... ὁ Θεός εἶναι νεκρός... ὁ Θεός θά μείνει νεκρός. Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρά οἱ τάφοι καί τά μνήματα τοῦ Θεοῦ;»

Ὁ Nietzsche στήν ἐποχή του ἀναγκάζεται νά βάλει τά λόγια αὐτά στό στόμα ἑνός τρελοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά ὁ Sartre ἐπαναλαμβάνει μέ πλήρη ἄνεση τό ἴδιο κήρυγμα κατά τήν ἔναρξη τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, μιλώντας σέ μιά δημόσια συγκέντρωση στή Γενεύη: «Κύριοι, ὁ Θεός πέθανε. Σᾶς ἀναγγέλλω, κύριοι, τό θάνατο τοῦ Θεοῦ.»

Τό τί σημαίνει γιά τήν ἄθεη ὑπαρξιακή φιλοσοφία ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ, μᾶς τό ἀποκαλύπτει μέ ἐνάργεια ἡ ἀντίστοιχη λογοτεχνία. Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός, ἄρα δέν ὑπάρχει παρά ἡ βιολογική ζωή. Μέ διονυσιακή ἀγαλλίαση ὁ Camus ὑμνεῖ στά πρῶτα του ἔργα τό μεγαλεῖο καί τή χαρά αὐτῆς τῆς ζωῆς.τήν ὁμορφιά πού κλείνει μέσα της μιά ζεστή μέρα στήν ἀκροθαλασσιά, μιά χειμωνιάτικη νύχτα, πού ἡ οἰκογένεια εἶναι μαζεμένη γύρω στή φωτιά. Ἀλλά ἡ βιολογική ζωή εἶναι ἡ ″ἐν φθορᾷ ζωή″ καί ὁ ἴδιος ὁ Camus ὅσο προχωρεῖ, ἀνακαλύπτει μέσα στή ζωή τό σαράκι αὐτό τῆς φθορᾶς, πού κλέβει τή χαρά, πού ἀπομυζᾶ τήν οὐσία καί ἀφήνει ἀνούσια καί ἀνόητη τή ζωή, πού δημιουργεῖ μέσα στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τοῦ χάους καί τοῦ κενοῦ, πράγμα πού τόσο ἔντονα περιγράφεται στόν «Ξένο», καί πού ὁ Sartre μέ τόση ἐπιτυχία ὀνομάζει στό ὁμόνυμο ἔργο του «Ναυτία».

Τη Μεγάλη Παρασκευή οι κρατούμενοι είχαν τον δικό τους Επιτάφιο:...

Του Βασίλη Παπαβασιλείου 

Πριν από δυο χρόνια, το 2023, έκανα Πάσχα στην Τρίπολη. Όλη τη Μεγάλη Βδομάδα ήμουν άκεφος και σκεπτικός, οι γιορτές πάντα έχουν μια διαφορετική συναισθηματική αξία και βαρύτητα. 

Τη Μεγάλη Παρασκευή οι κρατούμενοι είχαν τον δικό τους Επιτάφιο:

 Μια φωτοτυπία, ένα Α4, με την παράσταση του Επιταφίου, που την περιφέραμε στο προαύλιο γύρω από το τετράγωνο πεζούλι με τον πλάτανο. Γύρω-γύρω, πολλές φορές. Και ψάλαμε τα Εγκώμια. Οι Μουσουλμάνοι στέκονταν παράμερα κοιτώντας μας με σοβαρότητα. Στην Τρίπολη υπήρχε ένας σεβασμός στα έθιμα, τις παραδόσεις και τις συνήθειες του άλλου. Τους λέγαμε στο τέλος του Ραμαζανιού «ιν μουμπαράκ» (χρόνια πολλά) και μας αντεύχονταν το Πάσχα και τα Χριστούγεννα «χρόνια πολλά» σε σπαστά ελληνικά. 

Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη.

π. Λίβυος

Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη. Φιλάει προδοτικά γιατί ποτέ η καρδιά του δεν σαρκώθηκε στα χείλη του.

 
Είχε μπερδέψει μέσα του, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εμάς, την αγάπη με την ανάγκη, τον πόθο με το πάθος και τον έρωτα με την συνδιαλλαγή.

 
Όταν φιλάς κοινωνάς την ζωή σου με την ζωή κάποιου άλλου που επέλεξες να ακολουθήσεις και να παραδοθείς δίχως κρατούμενα και βερεσέδια.

 
Ο Ιούδας δεν μπορεί να το πράξει γιατί για εκείνον η αγάπη είναι ανάγκη. Η σχέση στόχος και η μαθητεία ρόλος. Όλα μετρήσιμα και υπολογίσιμα, δηλαδή άοσμα και νεκρά.

 
Τις περισσότερες φορές δεν αγαπάμε τον άλλο γι αυτό που είναι, μα για εκείνο που εμείς θα θέλαμε να είναι.

 
Γι αυτό ο Ιούδας όταν νιώθει ότι δεν ικανοποιούνται οι εγωτικές επιδιώξεις και ναρκισσιστικές επιθυμίες του, προδίδει τον Χριστό με ένα φιλί.

 
Έτσι για να θυμόμαστε ότι ο προδότης φιλάει «υπέροχα». Αχ και να ξέραμε πόσοι μας πρόδωσαν με ένα φιλί. Πόσοι την ώρα που μας φιλούσαν μας χρησιμοποιούσαν και την ώρα που μας αγκάλιαζαν μας φυλάκιζαν.

ΠΗΓΗ:π. Λίβυος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ας μη διαλέξουμε τη δόξα αυτού του κόσμου. Ας ζητήσουμε τη δόξα του Θεού.

π. Κώστας Λαγός 

Και πολλοί άρχοντες πίστεψαν σε Αυτόν αλλά το έκρυβαν για να μη διωχθούν από τη Συναγωγή. Αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων από τη δόξα του Θεού...τι συγκλονιστική αφήγηση και αυτή.

 Αν και πίστευαν στον Χριστό, δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Έτρεμαν μήπως χάσουν τη κοινωνική τους θέση, την πολιτική εξουσία, τις εμπορικές συναλλαγές. Κι αυτό δε συμβαίνει μέχρι σήμερα; Πόσοι από εμάς προδίδουμε τον Χριστό για να μη χάσουμε τις κοινωνικές μας επαφές; Πόσοι από εμάς, αν και εκκλησιαζόμαστε τακτικά, στην καθημερινή ζωή μας δεν καταπατούμε με χιλιάδες τρόπους τον λόγο του Κυρίου;

 Πόσες φορές η διοικούσα Εκκλησία, δε νερώνει τη διδασκαλία της για να μη χάσει την κρατική εύνοια; Γινόμαστε έτσι χλιαροί, κρυβόμαστε πίσω από διφορούμενες διατυπώσεις ή σιωπούμε. 

Όμως το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου βροντοφωνάζει στους αιώνες. Τους χλιαρούς θα τους ξεράσει ο Κύριος. Και το κρίσιμο ζήτημα. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν είμαστε φανατικοί. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν προάγουμε έναν στείρο ηθικισμό.

Dietrich Bonhoeffer έκανε το χρέος του απέναντι στους Ναζί

π. Κώστας Λαγός 

Ο Dietrich Bonhoeffer ήταν Γερμανός πάστορας και θεολόγος γνωστός για την αντίθεσή του στον εθνικοσοσιαλισμό. Aπό τους πρώτους επικριτές του ναζιστικού καθεστώτος, ο Bonhoeffer ενεπλάκη στην Εκκλησία της Ομολογίας, ένα κίνημα που πολέμησε ενάντια στον ναζισμό της Γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας.

Οι δεσμοί του με τη συνωμοσία της 20ης Ιουλίου 1944 για την ανατροπή του ναζιστικού καθεστώτος οδήγησαν στην εκτέλεσή του στις 9/4/ 1945. Τα θεολογικά του γραπτά θεωρούνται κλασικά σε όλο τον χριστιανικό κόσμο.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/198e4JktK4/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ἀκοῦστε καὶ στενᾶξτε ἐσεῖς ποὺ περιφρονεῖτε τοὺς ἀδελφούς σας ὅταν ὑποφέρουν...

Την Β΄ Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία τιμά την μνήμη του μεγάλου Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Ο Άγιος Γρηγόριος για την μισάνθρωπη αίρεση του πλουτισμού και της μισανθρωπίας:

"Ἀκοῦστε καὶ στενᾶξτε ἐσεῖς ποὺ περιφρονεῖτε τοὺς ἀδελφούς σας ὅταν ὑποφέρουν, μᾶλλον δὲ τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν μεταδίδετε στοὺς ἐνδεεῖς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διαθέτετε ἄφθονα, τροφή, στέγη, ἐνδυμασία, κατάλληλη φροντίδα, χωρὶς νὰ ξοδεύετε τὸ περίσσευμά σας στὸ ὑστέρημά τους. […]

 Πολὺ δὲ περισσότερο ἄξιοι πένθους εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν καὶ κατακρατοῦν θησαυροὺς περισσότερους ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ἀνάγκη ἢ καὶ πασχίζουν νὰ τοὺς αὐξήσουν, ἐνῶ τοὺς ἔχει δοθεῖ ὡς ἐντολὴ νὰ ἀγαποῦν τὸν διπλανό τους ὅπως τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν τοὺς θεωροῦν οὔτε σὰν τὸ χῶμα.

 Γιατὶ τὶ ἄλλο εἶναι ὁ χρυσὸς καὶ ἄργυρος, ποὺ ἀγαπήσαμε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς; […]

 Ἤθελα λοιπὸν νὰ πῶ ὅτι δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἔνδειξη μίσους ἀπὸ τὸ νὰ προτιμᾶ κανεὶς τὸ περιττὸ ἀργύριο ἀπὸ τὸν ἀδελφό. 

Ἀλλὰ βλέπω ὅτι ἡ κακία ἔχει ἐφεύρει καὶ ἀκόμη μεγαλύτερο δεῖγμα μισανθρωπίας· ὑπάρχουν δηλαδὴ κάποιοι ποὺ ὄχι μόνο δὲν προσφέρουν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διαθέτουν μὲ ἀφθονία, ἀλλὰ σφετερίζονται καὶ τὰ ξένα".

ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὁμιλία Δ´  

 ______________

Επίκαιρη και η αναφορά του Αγίου για την Παναγία, καθώς κάποιοι δεν θέλουν να αντιληφθούν την ευαισθησία των πιστών για το πρόσωπο της Παναγίας.

«Στο Πρόσωπο της Παναγίας ο Θεός ζωγράφισε μία Εικόνα, έκανε έναν Πίνακα, επάνω στον οποίο ζωγράφισε ό,τι Ωραιότερο υπήρχε, όποια Αρετή υπάρχει, όποια Καλοσύνη, όποια Ομορφιά Πνευματική και Υλική υπάρχει. Γιατί και σωματικά η Παναγία ήταν Σεμνή και Όμορφη!

Όλα τα Κάλλη ζωγράφισε ο Θεός στο Πρόσωπο της Παναγίας!

Η Παναγία διέσωσε το “κατ’ εικόνα” του ανθρώπου … Είναι η πραγματική Εικόνα τού ανθρώπου».

 Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Κοιμήθηκε το 2000.

Ο τρελό –Γιάννης ζούσε σε μία φτωχική γκαρσονιέρα που κληρονόμησε από τη μητέρα του σε μία πολυκατοικία 20 συνολικά διαμερισμάτων. Εργαζόταν στο φούρνο της γειτονιάς του και έπιανε δουλειά ξημερώματα.

Από το φούρνο που εργαζόταν συνήθιζε να γεμίζει δυό σακούλες με ψωμιά και κουλούρια καθημερινά και έτρεχε να τα μοιράσει.. 

-«Να είπα να σας φέρω λίγο ζεστό ψωμί, δώρο του κυρ -Αποστόλη του φούρναρη για να τον μνημονεύετε στις προσευχές σας», έλεγε.

Η αλήθεια ήταν ότι ο τρελό -Γιάννης διέθετε κάθε μήνα ένα μεγάλο μέρος του μισθού του για την τροφοδοσία σε ψωμί των φτωχών της γειτονιάς του.

 Στον κυρ-Αποστόλη έλεγε πως εξυπηρετεί λίγους φίλους αρρώστους και πως τάχα πληρώνεται για αυτό.

Πώς γνώριζε όμως τους φτωχούς της γειτονιάς του;

Να, είχε τη συνήθεια να χτυπά αδιάκριτα τα κουδούνια όχι μόνο της πολυκατοικίας του αλλά και των διπλανών πολυκατοικιών.

Αυτοσυστηνόταν σ’ όλους και τους ρωτούσε αν χρειάζονταν κάτι να τους εξυπηρετήσει.

Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσεως "Το Φως της Αναστάσεως προορίζεται κυρίως για τους πονεμένους και τους αδικημένους"

Όταν λοιπόν ήμουν στην Αφρική, θυμάμαι σε μια λειτουργία στους Μασάι και έβλεπα εκείνα τα μεγάλα καθαρά μάτια. Είχαν κύμα από χαρά στο τέλος της λειτουργίας.

 Αφού είχαν κοινωνήσει έμειναν να με κοιτάζουν τι θα τους πω. Και τους είπα τότε: 

Ακούστε αδελφοί μου. Από μια χώρα στην οποία ο Απόστολος Παύλος ήρθε πριν από 20 αιώνες, θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη, γιατί εμείς ήρθαμε τόσο αργά για να σας μιλήσουμε για το Ευαγγέλιο. Και θυμάμαι αυτή τη στιγμή με πολύ συγκίνηση -σας είπα και πάλι, σε αυτόν τον απλό κόσμο ο οποίος πραγματικά τόσο πολύ βρίσκεται σε αναζήτηση.

Αργότερα με την Αλβανία, αισθανόμουν το ίδιο να πω. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι ήταν αδικημένοι. Θεωρούμε και μιλούμε περιφρονητικά για ορισμένους. Αυτοί που δεν γνωρίζουν το Ευαγγέλιο είναι αδικημένοι από εκείνους οι οποίοι τους περιφρονούσαν πολλές φορές. Λέει: "αυτός δεν είναι ορθόδοξος". Ναι, γιατί δεν είναι ορθόδοξος; Διότι δεν θέλει; ή μήπως διότι ποτέ δεν είχε τη δυνατότητα να ακούσει την ορθοδοξία..."

Πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

​ΠΗΓΗ:https://youtu.be/PKC8zuzaK24?si=q9wsyRi3WeJMrWm6
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Συζητώντας για τον ιστορική, κοινωνική και ιδεολογική σημασία του έργου των Τριών Ιεραρχών

Βλάσης Αγτζίδης

Η ανάδειξη της σημασίας των Τριών Ιεραρχών και των πατερικών κειμένων στη σχολική αίθουσα συνιστά μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση


Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή την κατάργηση της σχολικής αργίας την ημέρα των Τριών Ιεραρχών (30 Ιανουαρίου) και τη μετατροπή της σε μέρα εκδηλώσεων μέσα στο σχολείο. Είναι αυτό τόσο αρνητικό όπως προβάλλεται;

Βεβαίως και όχι! Γιατί η κοινωνική σημασία του έργου των 3 αυτών θεολογων (Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος ο Μέγας και Γρηγόριος Ναζιανζηνός) υπήρξε αντιπλουτοκρατική - και με βάση τη σύγχρονη ορολογία αντικαπιταλιστικη- και αντιεξουσιαστική. Στα πατερικά κείμενα ενυπάρχει η ριζοσπαστική κριτική του πλούτου και της ιδιοκτησίας, η αντίθεση στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση, και συνυπάρχει με το πνεύμα της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης και της έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους αδυνάτους μέσα από την κοινωνική στράτευση.

Ουσιαστικά οι Πατέρες υποστήριξαν το πρωτοχριστιανικό εξισωτικό πνεύμα και αγωνίστηκαν για ένα από τα χριστιανικά αξιώματα, που ήταν η άρνηση των κοινωνικών και φυλετικών διακρίσεων μεταξύ των ανθρώπων. Επανέφεραν τον ορισμό της ελευθερίας ως κανόνα των ανθρώπινων σχέσεων, έτσι όπως διατυπώθηκε στην Επί του Όρους Ομιλία: «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Αυτά τα πρωταρχικά αξιώματα ελευθερίας και ισότητας αποτυπώθηκαν εξαιρετικά στην εξής πρόταση: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» (Προς Γαλάτας επιστολή γ΄23–δ΄5) Το πνεύμα αυτό περιθωριοποιήθηκε από τη στιγμή που η κοσμική εξουσία -μετά την καταστολή του επαναστατικού χριστιανικού = κινήματος όπως υποστηρίζει ο Κάουτσκι- ενσωμάτωσε τον χριστιανισμό και τον μετέτρεψε σε κρατική ιδεολογία.

Αναστάσιος: Οι φράσεις του που έμειναν στην ιστορία

Νικόλαος Τσιρέβελος

Στο έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου η θεωρία συναντιέται δημιουργικά με την πράξη, η μετάδοση του μηνύματος του Ευαγγελίου και η μαρτυρία του Αναστημένου Χριστού με τον βιωματικό του λόγο και τα έργα του.

Από τα πρώιμα γραπτά του κείμενα μέχρι σήμερα επισημαίνονται συχνά σύντομες εύγλωττες ευκολομνημόνευτες φράσεις μεστές σε περιεχόμενο, οι οποίες αποκρυσταλλώνουν τη βιβλική θεολογική του σκέψη και την εφαρμογή της στη ζωή της Εκκλησίας και της κοινωνίας ευρύτερα. Έκτοτε πολλές έχουν χρησιμοποιηθεί από διαφόρους σε ομιλίες, μελέτες, προφορικές επικοινωνίες, χωρίς πάντοτε εν γνώσει ή εν αγνοία να αναφέρουν τον εμπνευστή τους. Συχνά ο ίδιος χαριτολογούσε λέγοντας πως «έγιναν όπως οι στίχοι των δημοτικών τραγουδιών αγνώστου πατρότητος».

Χαρακτηριστικό είναι το σύνθημα για την ιεραποστολική αφύπνιση «Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή», την οποία χρησιμοποίησε στο περιοδικό ‘Πορευθέντες’ (Go Ye) που εξέδιδε το ομώνυμο «Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο ‘Πορευθέντες’». Και τα δύο είχε ιδρύσει (1959) ο τότε λαϊκός θεολόγος Αναστάσιος Γιαννουλάτος, για να αφυπνιστεί το ορθόδοξο χρέος του ευαγγελισμού των εθνών.

Παρόμοιες σύντομες φράσεις και προτάσεις απαντούν και στα κατηχητικά βοηθήματα για εφήβους του διακόνου τότε Αναστασίου Γιαννουλάτου εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και οπωσδήποτε στη συνέχεια σε μελέτες, εγκυκλίους, συνεντεύξεις και δηλώσεις για επίκαιρα κρίσιμα ζητήματα. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένες απομονωμένες ή και την ευρύτερη γλωσσική ενότητα που περιέχονται:

Αναστάσιος, αρχιεπίσκοπος Αλβανίας

Ο Αναστάσιος, αρχιεπίσκοπος Αλβανίας:

 «Πού είναι η ελευθερία που τη χάσαμε στον φιλελευθερισμό. 

Πού είναι ο γνήσιος φιλελευθερισμός που τον χάσαμε στην ιδιοτέλεια. 

Πού είναι η αγάπη που την έχουμε χάσει στον ερωτισμό. 

Και πού είναι ο γνήσιος έρωτας που τον έχουμε χάσει στο σεξ.

 Και για να μιλήσω και για εμάς τους θρησκευόμενους.

 Πού είναι η πίστη που την έχουμε χάσει σε μια τυπική θρησκευτικότητα. 

Και πού είναι η γνήσια θρησκευτικότητα που την έχουμε χάσει σε μια τυπολατρία».

«Μιλάμε για την ελευθερία του ανθρώπου και ουσιαστικά λατρεύουμε την ελευθερία των αγορών. Ανώνυμες ομάδες έχουν κάνει την οικονομία μια λογιστική αξία, την οποία τη χειρίζονται και από ελεύθερα πρόσωπα έχουμε καταντήσει να είμαστε υποψήφιοι υπόδουλοι σε συμφέροντα που δεν τα ξέρουμε. Όλα αυτά είναι μια κρίση ηθική. Μια κρίση αξιών».

Όταν οι διαιρέσεις, οι αμφιβολίες, οι φόβοι ξεπερνάνε τις όποιες βεβαιότητες, την πίστη, ακόμα και την αγωνιστικότητα, δε μένει παρά η αγάπη και αρχίζουμε να μιλάμε για τον ήλιο, ίσως γιατί ο ήλιος μέσα μας αρχίζει να θαμπώνει... 

Γόνιμη αμφιβολία; Αναζήτηση; Δεν ξέρω, νομίζω όμως ότι όλοι ψάχνουμε, με τον τρόπο του ο καθένας, το ανέσπερο φως. Με τους πιστούς χριστιανούς είμαστε στον κοινό αγώνα κατά του άκρατου υλισμού και του πλουτισμού ως σκοπού ζωής." 

Όλες οι αναρτήσεις του Γερομοριά για τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο ΕΔΩ

Εχει μάθημα ο Γιαννουλάτος.

 

Του Ιωσήφ Βιβιλάκη

Ραντεβού στο αμφιθέατρο. Τρέχαμε όλοι μας να τον δούμε και να μάθουμε. Να ακούσουμε την γλυκύτατη μελωδική φωνή του. Παρά τα μαύρα ράσα ο αγαπημένος μας Αναστάσιος είχε κάτι το εξωτικό και απόλυτα γοητευτικό που μας μαγνήτιζε και μας ενέπνεε.

Έτσι θα τον θυμάμαι. Χαμογελαστό κι αρχοντικό να εισέρχεται στο αμφιθέατρο, να τακτοποιεί το υλικό του και να μας λέει ιστορίες ζωής που μας έμειναν αξέχαστες. Πολλοί θα γράψουν για το πολυσχιδές του έργο αλλά για μας που τον είχαμε καθηγητή στη Θεολογική Αθηνών παραμένει ένα φως που μας δυναμώνει και μας ανοίγει δρόμους.

Μας δίδαξε τι σημαίνει σεβασμός στον άνθρωπο που είναι λόγω θρησκείας διαφορετικός.

Μας δίδαξε πως είναι αδέλφια μας οι Ινδουιστές, οι Βουδιστές, οι μουσουλμάνοι, οι Αφρικανοί πνευματολάτρες.

Μας δίδαξε τι σημαίνει διαθρησκειακός διάλογος.

Μας δίδαξε τι σημαίνει καταλλαγή και ειρήνη.

Μας δίδαξε να μην είμαστε εθνοκάπηλοι στο όνομα του Χριστού.

Μας δίδαξε τι σημαίνει ήθος στη διδασκαλία και την ιεραποστολή. Τι σημαίνει επιστημονικότητα και αναζήτηση. 

Έφερνε το πικάπ να μας βάλει μουσική των σούφι ή ήχους του Θιβέτ. Οι επιμελημένες πολυγραφημένες σημειώσεις του, η επιμονή του για τη γιόγκα ότι είναι μέρος μίας ολόκληρης θρησκείας, οι ιστορίες του από την ιεραποστολή… 

Θυμάμαι με τον φίλο μου Κυριάκο είχαμε αναζητήσει στην Αθήνα ναούς και μοναστήρια ανατολίτικων θρησκευμάτων, επηρεασμένοι από τη διδασκαλία του με σκοπό να παραδώσουμε εργασία.

2000 χρόνια μετά, ο φόβος των εξουσιαστών και το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει!

2000 χρόνια μετά, ο φόβος των εξουσιαστών και το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει!

______

Στο εδάφιο από τη χθεσινό ευαγγελικό ανάγνωσμα με σαφήνεια σκιαγραφείται η απολυταρχική, δυναστική εξουσία και ευαγγελίζεται η ελπίδα για μια άλλη σχέση κοινωνικής δικαιοσύνης:

"...οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν·..."

Νεοελληνική Απόδοση:

«Ξέρετε ότι εκείνοι που φαίνονται να κυβερνούν τα έθνη κατακυριαρχούν σ’ αυτά και οι μεγάλοι τους τα κατεξουσιάζουν.
Και η εντολή:
"Δεν θα γίνεται έτσι όμως μεταξύ σας, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας θα είναι διάκονός σας,
και όποιος θέλει να είναι πρώτος μεταξύ σας θα είναι δούλος όλων.
Γιατί και ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο στη θέση πολλών».

_____****______

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, Αναστάσιος επισημαίνει:

Το σημερινό ευαγγέλιο μας θύμισε και μια άλλη βασική αρχή, που ο Κύριός μας έθεσε για τους δικούς του.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια ανατροπή των παλιών ιδεών. Για μια από τις πιο σημαντικές επαναστάσεις. Ο Κύριος είπε προς τους μαθητές του ότι αυτοί, που νομίζουν ότι διοικούν και άρχουν των Εθνών, κατακυριεύουσιν αυτών. Θέλουν να κυριαρχούν και να δυναστεύουν τους λαούς.

«Ξαναπιάνοντας το νήμα του Χριστιανομαρξιστικού Διαλόγου»

📣Αναρτήθηκαν τα βίντεο της εκδήλωσης που διοργανώθηκε από το Dialop Project την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2024 στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Θεμέλιο. 🎞

🤞Εδώ είναι η πρώτη συνεδρία 

 https://www.youtube.com/watch?v=OIx4FMnnLYs 

Στην πρώτη συνεδρία συμμετείχαν: Νίκος Φίλης, 

Θανάσης Παπαθανασίου, 

Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα, 

Γιώργος Φαράκλας,

 Ιωσήφ Σινιγάλιας.

✌️Η δεύτερη συνεδρία :

Ὁ νεογέννητος Χριστὸς πολιτικὸς πρόσφυγας

“Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον…Μέλλει γὰρ Ἡρώδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό”.

Ἀπὸ τὴ Ραμᾶ στὴ Ραμάλα

Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ ᾿Ιωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ ῾Ηρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό.
῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,
καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου.

(Κατά Ματθαίον β 13-’15. Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς μετὰ τὰ Χριστούγεννα).

Ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,

” Βλέπεις, αὐτὸ γίνεται καὶ στὸν Χριστό, ἐνῶ ἀκόμη εἶναι στὰ σπάργανα; Μόλις γεννήθηκε, ξεσηκώθηκε ἐναντίον του ὁ Ἡρώδης.

Ἀκολουθεῖ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο. Ἐξορία σὲ χώρα βαρβαρική.

Ἀκούγοντας τὰ αὐτά, πρόσεξε. Μὴ ταραχθεῖς, ὅταν σὲ βρίσκουν ἀθεράπευτες συμφορὲς καὶ ἀμέτρητοι κίνδυνοι! Καὶ κυρίως πρόσεξε. Μὴ πεῖς: «Γιατὶ μοῦ συμβαίνουν αὐτά; Ἐγώ, ἀφοῦ τηρῶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἔπρεπε νὰ στεφανωθῶ καὶ νὰ ἀνακηρυχθῶ νικητής! Νὰ ἀποκτήσω ὄνομα καὶ δόξα!» Μὴ σκέφτεσαι ἔτσι. Ἀντίθετα νὰ τὰ δέχεσαι ὅλα μὲ γενναιότητα….

Πνευματική ζωὴ χωρὶς πειρασμοὺς δὲν γίνεται. Νὰ ἔχεις ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Τέτοια ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶχε καὶ ὁ Δίκαιος Ἰωσήφ. Τοῦ ἐμφανίζεται ὁ Ἄγγελος καὶ τοῦ λέει: «Πάρε τὸ Παιδὶ καὶ τὴ Μητέρα Του καὶ πηγαίνετε στὴν Αἴγυπτο.» Δὲν σκανδαλίσθηκε ὅταν ἄκουσε αὐτὰ ὁ Ἰωσήφ. Οὔτε εἶπε στὸν Ἄγγελο: «Τί μπερδεμένα πράγματα μοῦ λές; Ἐσὺ δὲν μοῦ ἔλεγες προηγουμένως, ὅτι Αὐτὸς θὰ σώσει τὸν λαό Του; Τώρα λοιπόν, οὔτε τὸν Ἑαυτὸ Του δὲν μπορεῖ νὰ σώσει;! Ἄλλα μοῦ ὑποσχέθηκες καὶ ἄλλα γίνονται στὴν πραγματικότητα;»

«Κάθαρση του Ναού και κάθαρση της αποστολής της Εκκλησίας»

Θανάση Ν Παπαθανασίου 

Εισηγούμενος το θέμα 

«Κάθαρση του Ναού και κάθαρση της αποστολής της Εκκλησίας»,

στην τελευταία συνεδρία του Διεθνούς Συνεδρίου "Η Ορθόδοξη Θεολογία στον 21ο αιώνα".

Ολόκληρο το  video της συνεδρίας –με την ομιλία μου από το 3:28:27 και εξής–  βρίσκεται στο: https://orthodoxtv.gr/?

video_skrn=orthodoxi-theologia-21o-aiona-imera5-proi

Εκ περισσού παραθέτω εδώ απόσπασμα από τον επίλογό μου (στην ομιλία επιχείρησα ερμηνεία της "καταδρομικής" πρωτοβουλίας του Χριστού, να εκδιώξει από τον ναό των Ιεροσολύμων εμπόρους, χρηματιστές και αγοραστές):

«Η κάθαρση του Ναού δείχνει ότι η αποστολή της Εκκλησίας σημαίνει πρόσκληση προς δύο διαφορετικούς αποδέκτες ταυτόχρονα: Πρόσκληση προς τους έξω από την Εκκλησία, και πρόσκληση προς την ίδια την Εκκλησία. Η Εκκλησία προσφέρει το Ευαγγέλιο, και ταυτόχρονα η ίδια κρίνεται από το Ευαγγέλιο. Μια εκκλησία που ευαγγελίζεται, δίχως η ίδια να αναστοχάζεται τον εαυτό της, φτιάχνει απλώς καρικατούρα ιεραποστολής. Η Εκκλησία λοιπόν αναγγέλλει στον κόσμο τον ερχομό του Κυρίου, αλλά και η ίδια οφείλει να δεχτεί τον  “ερχομό” του Κυρίου της στον χώρο της. Με την εικόνα του “ερχομού” του Κυρίου στην Εκκλησία του εννοώ ότι ο Χριστός είναι Κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά όχι μόνο. Είναι και ο Κριτής της. Ερχομός του Χριστού δεν είναι μόνο η αναμενόμενη Δεύτερη Έλευσή του. 

Είναι και ο παράδοξος, ο γεμάτος εκπλήξεις και ανατροπές ερχομός του κατά την διάρκεια της ιστορίας, όπως π.χ. ο ερχομός του δια των Άλλων. Ο ίδιος ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό του με τον ξένο (δηλαδή με τον ριζικά αλλιώτικο – όχι μόνο εθνικά, αλλά και κοινωνικά), και ζήτησε από τους μαθητές του στάση υποδοχής.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ!

Του Αριστομένη Συγγελάκη 

Ο αγώνας της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών παίρνει ευρύτερο χαρακτήρα και ενώνει ολόκληρο το Λαό και το Έθνος! Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη κινηματική υποδοχή του Προέδρου της Ο.Δ. της Γερμανίας στην μαρτυρική Κάντανο, τα σκληρά αλλά δίκαια λόγια που άκουσε ο κ. Στάινμαγιερ από τους επιζώντες της Κατοχής, την ανάρτηση του πανώ "Δικαιοσύνη κι Αποζημίωση", τα αγωνιστικά συνθήματα ("Δικαιοσύνη! Δικαιοσύνη!", "δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε") και την καταλυτική παρέμβαση του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου, η ανακοίνωση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης δίνει μία ισχυρή ώθηση στον ιερό μας αγώνα!

Θερμά συγχαρητήρια στον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Ευγένιο Β' και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου για την απόφασή τους αυτή! Ως Εθνικό Συμβούλιο είμαστε δίπλα τους για κοινές δράσεις διεκδίκησης, αναδεικνύοντας, μεταξύ άλλων, την προσφορά του κλήρου στον εθνικοαμυντικό και εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα! 

Ελπίζουμε ότι και η Εκκλησία της Ελλάδος θα προχωρήσει σε ανάλογη πρωτοβουλία, όπως έκανε και πριν περίπου 15 χρόνια.   Και αξιώνουμε η πολιτική τάξη της χώρας μας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων!

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:

"Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης συνῆλθε σήμερα, 18 Νοεμβρίου 2024, σέ Τακτική Συνεδρία στήν Ἕδρα της στό Ἡράκλειο, καί ἀσχολήθηκε μέ θέματα τῆς ἡμερήσιας διάταξης.

Μέ ἀφορμή τήν πρόσφατη ἐπίσκεψη στή Χῶρα μας, τοῦ κ. Φράνκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ, (Frank - Walter Steinmeir), Ἐξοχωτάτου Προέδρου τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Δημοκρατίας τῆς Γερμανίας, ὅπου γιά τό θέμα τῶν ναζιστικῶν θηριωδιῶν, κατά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στήν Ἑλλάδα, δήλωσε, μεταξύ ἄλλων, ὅτι εἶναι “Λήξαν νοµικά” καί μέ ἀφορμή τήν ἐπίσκεψή του στή μαρτυρική Κάνδανο τῆς Κρήτης, ἡ Ἱερά Σύνοδος συζήτησε διεξοδικῶς γιά τίς ἐκτελέσεις, φρικτές καταστροφές, βιαιοπραγίες καί λεηλασίες ἀκόμη καί χώρων Θείας Λατρείας, τῶν Ναζί Γερμανῶν σέ ὅλη Κρήτη.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀποφάσισε:

1) νά συγχαρεῖ ἰδιαιτέρως τόν Σεβ. Μητροπολίτη Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιο γιά τά ὅσα, εὐθαρσῶς καί μέ εὐγένεια, εἶπε γιά τή Ναζιστική κατοχή στήν Κρήτη, στόν Πρόεδρο τῆς Γερμανίας, κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν μαρτυρική Κάνδανο, στίς 31 Ὀκτωβρίου 2024,

2) νά ἀπευθυνθεῖ σέ εἰδικούς ἐπιστήμονες γιά τή δημιουργία ἑνός «Κέντρου Μνήμης» γιά τήν πλήρη καταγραφή καί ἐνιαία συγκέντρωση τῶν ὀνομάτων τῶν θυσιασθέντων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα καί δή στήν Κρήτη καί νά καταρτίσει ἕνα «κώδικα θυσιῶν» τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς στή Μεγαλόνησο,

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΟΥ

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Συγκλονιστικό!

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Δεν χρειάζεται κάτι άλλο από το ποίημα αυτό  του Θανάση Τριαρίδη:

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΟΥ

“Τι κρίμα που δεν πιστεύεις στον Θεό”,

μου είπε κάποτε αγαπημένος φίλος˙

“Χάνεις την ευκαιρία να ενωθείς λατρεύοντας,

να παραδοθείς ολοκληρωτικά σε μία Εκκλησία

όπως παραδίνεσαι στη θάλασσα όταν ξαπλώνεις ανάσκελα

και επιπλέεις πάνω στο νερό,

να αφεθείς δίχως να επιζητάς καμία προστασία,

να ανοίξεις δίχως σκέψη, όπως ανοίγουν οι ανθοί των λουλουδιών,

γίνονται ένα με κάτι μεγαλύτερο.”

Μάλλον δεν είχε άδικο.

Είναι πράγματι πολύ πικρό να μην έχεις μια Εκκλησία,

να μην μπορείς να αφεθείς,

να μην μπορείς, έστω για μια στιγμή, να ανοίξεις δίχως σκέψη.

Ωστόσο

κάποτε βρέθηκα

στο δωματιάκι υποδοχής ενός ορφανοτροφείου στην Αντίς Αμπέμπα

(το λέγανε Τέσφα που θα πει “Ελπίδα”),

ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟΣ, ΜΩΡΕ, Ή ΑΝΤΑΡΤΗΣ;

 ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΔΕΝ  ΗΘΕΛΕ 

Ν' ΑΦΗΝΕΙ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ! 

(ΜΗΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...)

Του ΝΙΚΟΥ ΨΙΛΑΚΗ

...Είχε ανασκουμπωμένο το ράσο για να μην μπερδεύεται στα ξερόκλαδα και δρασκελούσε τις πέτρες, αγρίμι κι αυτός σαν κι κείνα που τρέφει αιώνες κι αιώνες ο τόπος του. Βιαζόταν. Είχε να λειτουργήσει σε τρεις εκκλησίες εκείνη τη μέρα. Πρώτα στον Άη Γιάννη, ένα χωριό κρυμμένο στην αγκαλιά της Μαδάρας, στα Λιβανιανά -μικροχώρι κι αυτό στα σφακιανά βουνά-  και στο Λουτρό, στην ούγια του Λιβυκού, στον παμπάλαιο ναό της Παναγιάς. Σε κανένα από τούτα τα χωριά δεν πήγαινε δρόμος αμαξιτός. Συγκοινωνία είχε μόνο το Λουτρό, θαλασσινή. Ένα καραβάκι που έκανε καθημερινό δρομολόγιο Χώρα Σφακίων - Αγιά Ρουμέλη μ' ενδιάμεσο σταθμό το Λουτρό.

- Και θα πας και στα τρία χωριά, παπά Γιώργη;

Γέλασε δυνατά.

- Αμ, είντα λογάται, μωρέ; Ν' αφήσω παραπονεμένους τους αγίους;

Και πήγε! Έτσι όπως έκανε κάθε που τον πρόσταζε η φωνή της συνείδησης. Κάθε μεγάλη σκόλη, κάθε Λαμπρή, τα ίδια. Ξεκινούσε από το λιόγερμα, περπατούσε μέρα και νύχτα, άνθρωποι και άγιοι περίμεναν ν' ακούσουν το μήνυμα της Ανάστασης από τη δική του βροντερή φωνή, μ' εκείνη την αρχέγονη και ιδιότυπη σφακιανή προφορά. 

Ο λόγος για τον παπά Γιώργη Χιωτάκη. Τον ασυμβίβαστο ανταρτόπαπα που από χτες αργά ροβολά τις Μαδάρες τ' ουρανού (είμαι σίγουρος πως δεν θα διαλέξει εύκολους δρόμους ο παπά Γιώργης. Μήτε κάμπους. Κάπου εκεί, στην άκρα της παράδεισος, θα βρεθεί ένα ψηλό βουνό, σαν το δικό του).