Όνειρό μας είναι η απελευθέρωση....

Του Βασίλη Ξυδιά 

ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ... «Όνειρό μας είναι η απελευθέρωση. Και δεν θα μας απελευθερώσει τίποτε άλλο, παρά μόνο η ένοπλη αντίστασή μας — ούτε οι ειρηνικές διαμαρτυρίες, ούτε ο «συντονισμός ασφαλείας», ούτε η αναγνώριση του Ισραήλ, ούτε όσοι φωνάζουν για λύση δύο κρατών, ούτε τα Ηνωμένα Έθνη, ούτε οι αραβικοί στρατοί. Επιμένουμε στο εθνικό όραμα της παλαιστινιακής απελευθέρωσης, ακόμη κι αν κάποιοι ντρέπονται γι' αυτό· και ας θεωρούν ότι το όραμα αυτό μας εκθέτει και μας ταπεινώνει.»

Τα είπε αυτά ο καθολικός ιερέας π. Μανουέλ Μουσάλαμ —πρώην εφημέριος της Λατινικής Εκκλησίας στη Γάζα και μέλος της Ισλαμοχριστιανικής Επιτροπής για την Υπεράσπιση των Ιερών Τόπων— σε ομιλία του τη Δευτέρα που μας πέρασε (10 Νοε. 2025).

Ο π. Μ. Μουσάλαμ επέκρινε όσους ανάμεσα στους Παλαιστίνιους «μαχαιρώνουν πισώπλατα την αντίσταση», υποστήριξε ότι η ένοπλη δράση είναι δικαίωμα «κάθε λαού που βρίσκεται υπό κατοχή», και αποτελεί τη μοναδική οδό προς την παλαιστινιακή απελευθέρωση.

🧩 Στο άρθρο του Κοσμοδρόμιου (βλ. ΕΔΩ) υπάρχει ολόκληρη η ομιλία μεταφρασμένη.

Υπάρχουν επίσης και τα links για το βίντεο στο YouTube ΕΔΩ και ΕΔΩ το πρωτότυπο αραβικό κείμενο στο facebook. Περισσότερα για τον π. Μανουέλ Μουσάλαμ βλ. ΕΔΩ στο λήμμα της Wikipedia στο δεύτερο σχόλιο.

✝️ Το δημοσίευμα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΣΣίΑ, του αγαπημένου Έλληνα όλων των Παλαιστινίων. Πέρασε ένας χρόνος από τότε που έφυγε από κοντά μας.

ΠΗΓΗ: https://kosmodromio.gr/2025/11/16/%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD/?fbclid=IwdGRjcAOHML9jbGNrA4cwuWV4dG4DYWVtAjExAHNydGMGYXBwX2lkDDM1MDY4NTUzMTcyOAhjYWxsc2l0ZQIyNQABHuHm0IYw8WW9euZmZYn5461Id5KMBO9sUy1qRr-Upv1p4Yj8k5YIU98rRj8Z_aem_5QxgyyOXpQEB_9K1ZjNhdQ

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων και Πολυτεχνείο - Η Ορθόδοξη Αντίσταση και η Θεολογία της Ελευθερίας | Αέναη επΑνάσταση

🔴 Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων (12 Νοεμβρίου) και το Πολυτεχνείο (17 Νοεμβρίου): δύο ιστορικά γεγονότα που γίνονται θεολογικά παραδείγματα. Από την ελεημοσύνη στην αντίσταση· από τον 7ο αιώνα έως τα οδοφράγματα της Αθήνας: μια πνευματική γέφυρα ανάμεσα στον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα και το Πολυτεχνείο.

Ένα κείμενο που συνδυάζει αγιολογικό βίο, κοινωνική θεολογία, ιστορική αναδρομή και στοχασμό πάνω στη σχέση Εκκλησίας - Εξουσίας - Αντίστασης. Στον πυρήνα του, ένα ερώτημα: μπορεί η Εκκλησία να παραμένει σιωπηλή όταν η Ιστορία μιλά με αίμα;

Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης ισχύος και της νέας «ψηφιακής αυτοκρατορίας», το μήνυμα του Αγίου και των νέων του Πολυτεχνείου μεταφράζεται σε κάλεσμα για πνευματική κυριαρχία, κοινωνική ισότητα και ειρήνη χωρίς υποτέλεια. Γιατί η Ελευθερία του Ευαγγελίου δεν είναι φιλοσοφία, αλλά πράξη – πολιτική, κοινωνική και γεωπολιτική· πράξη που σώζει τον άνθρωπο από τον φόβο και το έθνος από τη λήθη.

👇 Ας δούμε το άρθρο 👇

ΚΛΙΚ...

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων και Πολυτεχνείο - Η Ορθόδοξη Αντίσταση και η Θεολογία της Ελευθερίας | Αέναη επΑνάσταση...

Ο ἀντικοινωνικὸς χαρακτήρας τῆς ἰδιοκτησίας

 

Γιῶργος Σικελιώτης - Οἰκογενειακὸ

Ξενομερίτες εἴμαστε καὶ περαστικοὶ ἀπὸ τὴ γῆ. Ὅσο δὲ γιὰ τὸ «δικό μου» καὶ τὸ «δικό σου» εἶναι μόνο ψιλὰ λόγια, ποὺ δὲν ἰσχύουν στὴν πραγματικότητα. Κι ἂν ίσχυρίζεσαι ὅτι ἡ οἰκία σου εἶναι δική σου, εἶναι λόγος ἄνευ περιεχομένου. Διότι καὶ ὁ ἀέρας καὶ ἡ γῆ καὶ ἡ ὕλη εἶναι τοῦ Δημιουργοῦ, ἀκόμα κι ἐσὺ ποὺ κατασκεύασες ὅλα αὐτὰ καὶ τὰ πάντα. Κι ἂν ἡ χρήση εἶναι δική σου, ἀλλὰ κι αὐτὴ εἶναι ἀβέβαιη, ὄχι μόνο λόγῳ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ λόγω τῶν εὐμετάβλητων συνθηκῶν τῆς ζωῆς. Αὐτὰ λοιπόν, ἀφοῦ τὰ συνειδητοποιήσουμε καλά, ἂς φιλοσοφήσουμε καὶ θὰ εἴμαστε διπλὰ κερδισμένοι. […]

Κοινὰ εἶναι (τὰ ἀγαθὰ) τὰ δικά σου καὶ τοῦ συνανθρώπου σου, ὅπως κοινὸς εἶναι ὁ ἥλιος, καὶ ὁ ἀέρας καὶ ἡ γῆ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὸ σῶμα μας, στὸ ὁποῖο τὰ πάντα εἶναι τοῦ σώματος ὁλόκληρου ἀλλὰ καὶ κάθε μέλους χωριστά, τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ χρήση τῶν χρημάτων: δηλαδὴ ἡ ἰδιοποίηση ἀπὸ ἕνα μέλος καταστρέφει τὴ ζωή.

Καὶ γιὰ νὰ γίνω σαφέστερος· […] ὅπως εἶναι κακὸ ἡ κοιλία νὰ κατέχει ἀποκλειστικὰ τὶς τροφὲς καὶ νὰ μὴ τὶς διανέμει στὰ ὑπόλοιπα μέλη, βλάπτοντας ὁλόκληρο τὸ σῶμα, ἴδια εἶναι καὶ ἡ κακία τῶν πλεονεκτῶν: νὰ κατακρατοῦν δηλαδὴ ὅ,τι διαθέτουν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Αὐτὸ καταστρέφει καὶ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς ἄλλους.

 

ἅγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Ι´ εἰς τὴν Α´ πρὸς Κορινθίους

Ἅγιος Ἰωάννης Βατάτζης ὁ ἐλεήμων

Αναρτήσεις στον Γερομοριά για τον Άγιο Ιωάννη Βατάτζη τον Ελεήμονα ΕΔΩ...

_____________

08.11.2023

Ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης (Διδυμότειχο, 1193 - Νυμφαίο Ιωνίας, 3 Νοεμβρίου 1254) ήταν ο δεύτερος Αυτοκράτορας της Νικαίας (1222-1254), διάδοχος και γαμπρός του Θεοδώρου Α' Λάσκαρη. Συνετός κυβερνήτης και ικανός στρατιωτικός, υπήρξε συνεχιστής του έργου του προκατόχου του, επιτυγχάνοντας να υπερδιπλασιάσει τις κτήσεις που παρέλαβε και να ανορθώσει κοινωνικά και οικονομικά το κράτος, θέτοντας τις βάσεις για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Η τριανταδυάχρονη βασιλεία του χαρακτηρίζεται από συνεχή πρόοδο σε όλους τους τομείς της ζωής τής εξόριστης Αυτοκρατορίας. Αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του αναγνωρίστηκε ως Άγιος και η μνήμη του ετιμάτο με ιδιαίτερη ευλάβεια από τους Μικρασιάτες μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 4 Νοεμβρίου κάθε έτους.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Βατάτζης ὁ ἐλεήμων, ὑπῆρξε ὁ βασικὸς ἀνορθωτὴς τοῦ Μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ, μετὰ τὸ πλῆγμα τῆς 1ης ἅλωσης τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Φράγκους. Μιὰ φυσικὴ ἐξέλιξη τῆς παρακμῆς τῆς Ρωμανίας μετὰ τὸ θἀνατο τοῦ Βασιλείου Β’ τὸ 1025. Τῆς ἐγκατάλειψης τῆς πολιτικῆς γιὰ στήριξη τῶν ἀδυνάτων μὲ ἀντίστοιχη συγκέντρωση τῆς γῆς καὶ τῆς δύναμης στὰ χέρια τῶν “δυνατῶν” μεγαλογαιοκτημόνων, τῆς ἐπικράτησης τῆς χρήσης μισθοφορικοῦ στρατοῦ ἔναντι τῶν ἀκριτικῶν σωμάτων, τῆς διείσδυσης τῶν ἰταλικῶν πόλεων ποὺ ἀπέκτησαν τὸν ἔλεγχο τοῦ ἐμπορίου μὲ ἀντάλλαγμα τὴν παροχὴ ναυτικῆς στήριξης.

Ὁ Ἰωάννης Γ΄, διάδοχος τοῦ πρώτου Λασκαρίδη αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Θεόδωρου Α’, συνέχισε τὴν πολιτική του καὶ ἐνέτεινε τὴν ἐνίσχυση τῶν ἀγροτῶν καὶ ἐμπόρων, μὲ ἀντίστοιχη ἐπιρροὴ στὴ διοίκηση ἔναντι τῶν ἀριστοκρατῶν γαιοκτημόνων. Ἀποκατέστησε τὴν ἄμυνα μὲ τὰ ἀκριτικὰ σώματα, βασισμένα σὲ ἀνεξάρτητους ἀγρότες στὰ ὅρια τῆς αὐτοκρατορίας. Διπλασίασε τὶς κτήσεις σε σχέση μὲ αὐτὲς ποὺ παρέλαβε.

Ἔθεσε τὶς βάσεις γιὰ τὴν ἀνόρθωση τοῦ Μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ, μὲ ἄξονα τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ τὴ μεταρρύθμιση τῆς κοινωνίας μὲ τὴν παροχὴ περισσότερων δικαιωμάτων στις λαϊκές τάξεις. Στὴ βάση τῆς ἀρχῆς ὅτι ἡ δικαιοσύνη εἶναι προϋπόθεση καὶ γιὰ τὴ διασφάλιση τῆς πολιτικῆς έλευθερίας καὶ ἀνεξαρτησίας. «Ἐμεῖς, ἂν καὶ ἀναγκαστήκαμε βίαια νὰ μετακινηθοῦμε, κατέχουμε ἀμετακίνητα καὶ ἀμετάπτωτα τὸ δικαίωμα στὴν ἀρχὴ καὶ τὸ κράτος, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ˙ διότι αὐτὸς ποὺ βασιλεύει, ἔθνους καὶ λαοῦ καὶ πλήθους λέγεται ὅτι ἄρχει καὶ ἐξουσιάζει καὶ ὄχι λίθων καὶ ξύλων, αὐτῶν ποὺ συνιστοῦν τὰ τείχη καὶ τοὺς πύργους.»

Στὴν ἐπιστολή του αὐτὴ πρὸς τὸν Πάπα, τονίζεται ἡ ἀντίληψη τῶν Λασκαριδῶν γιὰ τὴν ἄσκηση ἐξουσίας, ἡ ὁποία ἦταν πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴ τῆς ἰθύνουσας τάξης τῶν εὐγενῶν, ποὺ ἔβλεπε ἀνθρώπους καὶ γῆ ὡς ἰδιοκτησία της, ἀντιγράφοντας τὴ δυτικὴ φεουδαρχικὴ τάξη. Στὴν ἀμφισβήτηση τοῦ Πάπα, ἀνταπαντᾶ ὅτι ἀντλεῖ τὴν πολιτική του νομιμοποίηση ἀπὸ τὸ Λαὸ τὸν ὁποῖο κυβερνᾶ.

Ιάκωβο Αδελφόθεο τον έλεγαν. Και εκτός από κομμάτι υπερβολικός ήταν και λιγάκι άγιος.

π. Κώστας Λαγός 

Συχνά πυκνά, γίνεται κουβέντα στην Εκκλησία -σχεδόν κουβέντα δηλαδή, αυτά τα θέματα λίγους απασχολούν- για τον πλούτο και τους πλούσιους και τη θέση τους στην Εκκλησία. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις όταν διάβασα ένα κήρυγμα, σε μια από τις ενορίες που έχω περάσει, παραθέτοντας αποσπάσματα από ομιλίες των Τριών Ιεραρχών για τον πλούτο και τους πλούσιους. Δεν ήταν καθόλου μα καθόλου θετικές, αυτό φτάνει. 

Ακόμα και σε μια συζήτηση με άλλον κληρικό δεν έβγαλα άκρη αφού αυτός επέμενε - το λέω λίγο απλά- πως οι πατέρες ήταν υπερβολικοί στο θέμα του πλούτου. 

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ ήμουν υπερβολικός. Ο πλούσιος δεν πάει στην κόλαση και ο πλούτος δεν είναι κακός. Αντιθέτως. Αν ο πλούσιος λειτουργεί ως διαχειριστής του πλούτου που του εμπιστεύτηκε ο Θεός και βοηθά τους συνανθρώπους του που έχουν την ατυχία να είναι φτωχοί και φροντίζει να μοιράζεται αυτός ο πλούτος, τότε ο δρόμος για τον παράδεισο είναι ορθάνοιχτος. Και μάλιστα το μέσο για να τον διανύσει είναι η ίδια η περιουσία του. 

Μόνο που -όπως καταλαβαίνουμε- στην παραπάνω περίπτωση, ο πλούτος δε θα παραμείνει πλούτος κατά πάσα πιθανότητα...Οπότε έχουμε διαμοιρασμό του πλούτου -όπως λέει στο Ευαγγέλιο άλλος ένας υπερβολικός τύπος, Ιησούς λεγόταν- και τελικά, την εξαφάνισή του. Γιατί ο Χριστός δεν αρκείται στο να δίνουν οι πλούσιοι τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι στους φτωχούς την ώρα που τα σκυλιά γλείφουν τις πληγές των τελευταίων.

Βέβαια υπάρχουν πολλοί, εντός της Εκκλησίας, λαϊκοί και κληρικοί που θα χρησιμοποιήσουν ένα σωρό επιχειρήματα για να πείσουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε λογής γνώση: θεολογική, φιλοσοφική, νομική, πολιτική, κοινωνιολογική, αστροφυσική, ιατρική, κτηνιατρική, οικολογική, βιομηχανική...ε, καταλάβατε. 

Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε με τους αδικημένους.

 π. Κώστας Λαγός 

Κάποτε, στην επαρχία του Αγίου Νικολάου π, κάποιος καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο. Λίγο πριν την εκτέλεσή του, ο ίδιος ο άγιος έπιασε το χέρι του δημιου και σταμάτησε την εκτέλεση.

Όταν, την εποχή του Μ. Βασιλείου ο φοροεισπράκτορας του Αυτοκράτορα πήγε να επιβάλλει άδικους φόρους, ο Μέγας Βασίλειος τον σταμάτησε και μετά από έντονη διαφωνία και απειλές εκ μέρους του αξιωματούχου, ο τελευταίος έφυγε άπραγος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ξεσήκωσε ολόκληρη την Κωνσταντινούπολη όταν η αυτοκράτειρα προσπάθησε να αρπάξει το οικόπεδο μιας χήρας. 

Τιμή Αγίων η μίμηση Αγίων έλεγε ο όσιος Παΐσιος και αυτή είναι η απάντηση απέναντι στο δίλημμα, ψευδές και πονηρό κατά τη γνώμη μου, δικαιοσύνη ή νομιμότητα. 

Είναι επίσης η απάντηση, στο πού βρίσκεται η θέση ενός κληρικού όταν κάποιος πολίτης, κάποιος άνθρωπος, πολεμά να βρει το δίκιο του.

Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα κατά τη γνώμη μου. Ο Χριστός είπε αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα (το νόμισμα που του έδειξαν), να τα δώσετε στον Καίσαρα και ότι ανήκει στον Θεό να το δώσετε στον Θεό. 

Οι νόμοι φτιάχνονται από τον Καίσαρα, από το κράτος, είναι γραμμένοι από ισχυρούς και αυτούς εξυπηρετούν. Η δικαιοσύνη όμως είναι κάτι που έχει δοθεί από τον Θεό και αποτελεί βασικό στοιχείο της Βασιλείας Του. 

Μη μας μιλάτε άλλο λοιπόν για νόμους, για διατάξεις και παραγράφους. Δε θέλουμε τέτοιου είδους νομιμότητα. Θέλουμε δικαιοσύνη, η οποία είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

"Ο νόμος ουδέποτε έκανε τους ανθρώπους ούτε στο ελάχιστο δικαιότερους και,μέσω του σεβασμού τους γι'αυτόν,ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι αναδεικνύονται καθημερινά σε φορείς αδικίας" μας λέει ο σπουδαίος Αμερικάνος φιλόσοφος Ντ. Θορώ και ζούμε ακριβώς αυτό στη χώρα μας. Ο σεβασμός στον νόμο να μας αναδεικνύει σε φορείς αδικίας. 

Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε με τον νόμο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε με την πολιτεία και το κράτος. Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε με τους αδικημένους. Με όποιον τρόπο μπορούμε. Είτε μας φαίνεται λίγο είτε μας φαίνεται πολύ αυτό που τελικά θα κάνουμε, θα πούμε, θα γράψουμε.

Πηγή: https://tragoudiglarou.blogspot.com/2025/09/blog-post_25.html

..Καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς· ...

Του Γιώργου - Νεκτάριου Παναγιωτίδη

"Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου. 

Ότι (...) εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού (...)

Καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς· 

πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς".

Μέσα στα λίγα λόγια της Παναγίας που καταγράφονται στα Ευαγγέλια είναι και τα παραπάνω: μια κυριολεκτική προφητεία! 

Όπως κάποτε είχε πει δε και ο κληρικός-υπουργός της κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, Φερνάρντο Καρντενάλ, αν κάποιος σήμερα έλεγε αυτά τα λόγια θα τον λέγαμε "κομμουνιστή" και επιπλέον... όντως θα ήταν! 

Επίσης, αυτά τα λόγια είχε επιλέξει ο αείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης ως προμετωπίδα του εμβληματικού βιβλίου του "η επανάσταση της αγάπης"!

Η Θεοτόκος Μαρία, που πέρασε μερικά από τα τρυφερότερά της χρόνια ολομόναχη στα Άγια των Αγίων του Ναού της Ιερουσαλήμ, κάτι εντελώς ανήκουστο, για μένα συνδυάζει κατεξοχήν τη μυστική ζωή με την κοινωνική ανατρεπτικότητα. 

Δεν είναι, ας πούμε, το "ήσυχο κοριτσάκι" ή η συμβατική και μικροαστούλα... "συμβία της αγίας οικογένειας", αντίθετα είναι αυτή που νοιάζεται ειλικρινά και βαθιά όλους και δρα, ειδικά για τους αδικημένους και αυτούς που υποφέρουν: αυτό συμβολίζουν και τα "επτά σπαθιά" που, όπως λένε και οι Γραφές, διέρχονται από την ψυχή της, μόνιμα...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1D6yAqgrYv/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Λόγος στὴν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος

Ἅγιος Λουκᾶς Κριμαίας

Ἡ μεγάλη γιορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐνἐμοί ἐστι; Τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ, ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα. Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί. εἰ δὲ μή, διὰ τὰ ἔργα αὐτὰπιστεύετέ μοι» (Ἰωάν. 14, 10-11).

Μεγάλα καὶ ἀμέτρητα ἦταν τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: μὲ ἕνα μόνο λόγο του ἀνέστησε τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τοῦ ἀρχισυναγώγου, τὸν γιὸ τῆς χήρας τῆς Ναΐν, ἀκόμα καὶ τὸν Λάζαρο, ὁ ὁποῖος ἦταν στὸν τάφο τέσσερεις ὁλόκληρες ἡμέρες. Μὲ ἕνα λόγο του μόνο ἐπιτίμησε τοὺς ἀνέμους καὶ τὰ κύματα τῆς λίμνης Γεννησαρὲτ καὶ ἔγινε ἀπόλυτη γαλήνη. Μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους, χωρὶς γυναῖκες καὶ παιδιά, καὶ μὲ τέσσερα ψωμιὰ τέσσερεις χιλιάδες.

Ἂς θυμηθοῦμε πὼς κάθε μέρα θεράπευε τοὺς ἀσθενεῖς, γιατρεύοντας κάθε εἴδους ἀσθένεια, ἔδιωχνε τὰ πονηρὰ πνεύματα ἀπὸ τοὺς δαιμονιζομένους. Πώς ξαναέδινε τὴν ὅραση στοὺςτυφλοὺς καὶ τὴν ἀκοὴ στοὺς κουφοὺς μὲ ἕνα μόνο ἄγγιγμά του. Δὲν φτάνουν αὐτά;

Ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν ἦταν ἀρκετὰ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι τὸν ζήλευαν, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ μέγας προφήτης Ἠσαΐας εἶπε: «Ἀκοὴ ἀκούσετε καὶ οὐ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε. ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τὴ καρδία συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτοὺς» (Ματθ. 13, 14-15).

Πώς έγιναν 1.500.000 Ορθόδοξοι Χριστιανοί από 3 άτομα

Ο Λουΐς Αντώνιο Τόρρες Εσκβίρελ γεννήθηκε στην Κολομβία.

 Στις 8 Νοεμβρίου 2020 χειροτονήθηκε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μπογκοτά τιτουλάριος Επίσκοπος Άσσου Τιμόθεος, Βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Μεξικού. 

Τη χειροτονία τέλεσε ο Μητροπολίτης Μεξικού Αθηναγόρας, συμπαραστατούμενος από τον Αρχιεπίσκοπος Ντάλας και Νοτίου Αμερικής Αλέξανδρο (Μετροπόλια) και τον Επίσκοπο Μυρίνης Αθηναγόρα.

Μιλάει άπταιστα ελληνικά και διηγείται ιστορίες με τον Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, την φτώχεια και τους εμφύλιους πολέμους στην Κολομβία και την Βενεζουέλα.

 Ο Επίσκοπος Τιμόθεος έχει ινδιάνικη καταγωγή. Γεννήθηκε στα τροπικά δάση της Κολομβίας και τα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ φτωχικά. Ένα τυχαίο γεγονός άλλαξε τη ζωή του.  Κάποια στιγμή είδε στην τηλεόραση τον αρχιεπίσκοπο της Κύπρου Μακάριο και τότε έμαθε ότι η Ορθοδοξία είναι η «μητέρα όλων των Εκκλησιών». Λίγο αργότερα αποφάσισε να γίνει ιερέας και σπούδασε στη Θεολογική σχολή του ΑΠΘ.

η δράση του εδω :

 https://www.4kidsofcolombia.org


ΠΗΓΗ:https://youtu.be/ugDfTXDRjR4?si=tbhnDYjZ4u7jmQru
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η προσευχή του βατράχου με τον άγιο Παΐσιο

«Ετοίμασε ο Γέρων Παΐσιος το φαγητό ρύζι, ντοματούλες που είχε στον κήπο του και ψωμί, το οποίο ξήραινε ο ίδιος. Γέμισε το δικό μου πιάτο, ενώ στο δικό του έβαλε πολύ λίγο φαγητό. Διαμαρτυρήθηκα, λέγοντας του ότι δεν ήταν σωστό αυτό εκείνος να φάει ως ασκητής κι εγώ ως καλοφαγάς. Μου είπε τότε:

-Δεν είσαι μοναχός; Θα κάνεις, λοιπόν, υπακοή. Τόσο ανυπάκουος Μαυροβούνιος είσαι; Εδώ ο Μπαγιούμ μου είναι πιο υπάκουος από εσένα.

Τον ρώτησα με έκπληξη ποιος ήταν ο Μπαγιούμ, διότι ήξερα ότι δεν είχε κανένα υποτακτικό. Μου έδειξε τότε μια τριανταφυλλιά, την οποία είχε φυτέψει εκεί. Πήγε, στάθηκε μπροστά στην τριανταφυλλιά και είπε:

-Έλα, Μπαγιούμ, να καταλάβει αυτός ο άπιστος ο Αμφιλόχιος τι είναι η πραγματική υπακοή!

Όπως ήταν νωπό το χώμα εκεί γύρω από την τριανταφυλλιά, άρχισε τότε να σηκώνεται και βγήκε έξω ένας βάτραχος. Σας λέω αυτό, που είδα με τα μάτια μου. Στη συνέχεια είπε στο βάτραχο:

-Γύρνα τώρα, Μπαγιούμ, πίσω στη θέση σου και το βράδυ να πας να κάνεις την προσευχή σου!

Εξεπλάγην και τον ρώτησα τι είδους προσευχή έκαμνε ο Μπαγιούμ.

«Ἀναστάσεως ἄλγος – Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου και η μαρτυρία του Προσώπου»

Του Μάνου Λαμπράκη 

Σε μια εποχή όπου η Εκκλησία μετασχηματίζεται σταδιακά από κοινότητα προσώπων σε μηχανισμό λειτουργίας, από κοινό Ποτήριο σε δελτίο Τύπου, η παρουσία του π. Ευάγγελου Παπανικολάου φαντάζει ως θεολογική ανωμαλία. Ένας ιερέας που μιλά με πάθος, που λειτουργεί στα όρια, που δεν φοβάται να χάσει τη σιωπή του για να πει την αλήθεια, που δεν διστάζει να συγκρουστεί, όχι από ιδεολογικό ζήλο αλλά από εσωτερική παρόρμηση μαρτυρίας. Ο λόγος του δεν στοχεύει στη διατήρηση της εικόνας της Εκκλησίας αλλά στην αποκάλυψη του βαθιού τραύματός της. Είναι ο λόγος ενός που γνωρίζει ότι η χάρις δεν κατέρχεται ποτέ εκεί όπου δεν υπάρχει άνοιγμα. Και άνοιγμα χωρίς πληγή δεν υπάρχει.

Ο π. Ευάγγελος δεν ανήκει στις εύκολες κατηγορίες. Είναι γιατρός, ιερέας, ιεραπόστολος, θεολόγος χωρίς ακαδημαϊκό κουστούμι, αλλά με υπαρξιακό κύρος. Η ζωή του στο Καμερούν δεν είναι απλώς μια μαρτυρία εκτός συνόρων, αλλά μια εκκλησιολογία από τα κάτω, μια θεολογία χωρίς χειρονομίες, μια εμπειρική απόδειξη ότι η Εκκλησία γεννιέται μόνο εκεί όπου ο Χριστός σταυρώνεται ξανά. Δεν πηγαίνει στην Αφρική για να μεταδώσει το φως της Δύσης ή την τελειότητα της παράδοσης. Πηγαίνει για να σταθεί σιωπηλά δίπλα στο άρρωστο παιδί, στη φυματική γυναίκα, στον νεκρό που δεν έχει καν όνομα.

Αυτή η στάση δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι η δομική πράξη της Εκκλησίας, όπως την οραματίστηκαν οι Πατέρες. Όπως γράφει ο Μέγας Βασίλειος:

«Εἴδες ἀδελφὸν γυμνὸν καὶ οὐκ ἐνέδυσας; Εἴδες πεινῶντα καὶ οὐκ ἐψώμισας; Μὴ λέγε· Ἐκκλησίαν εἶδον· Χριστὸν εἶδες» (PG 31, 276A).

Η Εκκλησία για τον π. Ευάγγελο δεν είναι θεσμός, δεν είναι ενορία, δεν είναι Αρχιεπισκοπή. Είναι ο άλλος. Εκεί όπου ο άλλος δεν γίνεται αντικείμενο διακονίας, αλλά θέα του Θεού.

Η θεολογία του προσώπου που αναδύεται από τον λόγο του δεν είναι η ωραιοποιημένη οντολογία της νεοπατερικής σκέψης. Είναι θεολογία πληγής. Το πρόσωπο δεν είναι απλώς εικόνα Θεού, είναι ματωμένη εικόνα. Το πρόσωπο είναι ο τόπος του άλλου που μας συντρίβει. Ο Χριστός για τον π. Ευάγγελο δεν είναι ούτε αφηρημένο ιδανικό ούτε συμβολικός αρχηγός μιας θρησκευτικής παράδοσης. Είναι το σώμα του αρρώστου, το στόμα του πεινασμένου, το βλέμμα του τελευταίου.

Ο ύμνος της αγάπης και η Ευρώπη - π. Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός

Όταν ο διάσημος Πολωνός συνθέτης Ζμπίγκνιου Πράισνερ θέλησε προ ολίγων ετών να γράψει ένα τραγούδι για την ενότητα της Ευρώπης, μέσα από ένα τεράστιο θησαυρό ποίησης που καλύπτει πολλούς αιώνες και πολλές γλώσσες επέλεξε τους λόγους του αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους, οι οποίοι χαρακτηρίσθηκαν ως ο ύμνος της Αγάπης:

᾽Εὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι … ῾

Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ῾Η ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. Εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται … νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

Σε τούτο το υπερχείλισμα μιας ψυχής μεγάλης και γεμάτης διακηρύσσεται πως η αγάπη είναι όχι απλώς κάτι βαθύτερο από όλα όσα εντυπωσιάζουν, όπως η γνώση, το θαύμα, τα ιδιαίτερα χαρίσματα ή ακόμη και η πίστη, αλλά είναι και το μόνο που θα μείνει, όταν όλα τα άλλα καταργηθούν με το τέλος της ιστορίας, είτε προσωπικής είτε κοσμικής. Ο Παύλος αναλύει την καινή εντολή του Χριστού, περιγράφοντας ανάγλυφα τον νέο άνθρωπο που μορφώνεται εν Χριστώ, τον άνθρωπο της υπέρβασης.

Γύρω από τον άξονα τούτο ύφαναν τη ζωή τους και τη σκέψη τους οι πολιτισμοί της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ακόμη κι όταν κάποτε λάθεψαν ή παρέκκλιναν. Εδώ υφάνθηκαν όλα τα στοιχεία που έδωσαν οι τρεις πηγές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού: η αρχαία Ελλάδα, τα Ιεροσόλυμα, και η Ρώμη. Εδώ υφάνθηκε η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ισότητα, όσα σήμερα βάναυσα καταπατούνται. Άραγε οι έννοιες αυτές θα βρίσκονταν στο μυαλό του σύγχρονου εκκοσμικευμένου Ευρωπαίου, αν δεν υπήρχε η χριστιανική του ιστορία;

Κωστής Μοσκώφ: Ο παραδομένος λόγος, ο λόγος της Ορθοδοξίας Ο μαρξισμός είναι ερωτική πράξη, όπως και η Ορθοδοξία

Έφυγε σαν σήμερα 27 Ιουνίου 1998

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Στο φύλλο του «Βήματος» που είχε κυκλοφορήσει την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 1983 περιλαμβανόταν ένα δισέλιδο άρθρο που έφερε τον τίτλο «Τα κατά Μοσκώφ και Ζουράρι πάθη». Οι θεσσαλονικείς διανοούμενοι Κωστής Μοσκώφ και Κώστας Ζουράρις, στενοί φίλοι από τα νεανικά τους χρόνια, σχεδόν συνομήλικοι και κατ’ αρχήν ομοϊδεάτες, είχαν παραχωρήσει ξεχωριστές συνεντεύξεις στην επίσης θεσσαλονικιά δημοσιογράφο και συγγραφέα Λένα Δουκίδου (1934-2020).


Αφορμή για το δημοσίευμα αυτό, σύμφωνα με το συνοδευτικό κείμενο της εφημερίδας, ήταν το «πείραμα» Μοσκώφ – Ζουράρι για την προσέγγιση ελληνικού κομμουνισμού και ελληνικής ορθοδοξίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Οι δυο τους –συμπλήρωνε «Το Βήμα»–, χωρίς να απαρνούνται ο πρώτος τη μαρξιστική και ο δεύτερος την κομμουνιστική του ταυτότητα, ευαγγελίζονταν, μέσα στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς, το διάλογο και τη σύζευξη με ένα χώρο που κύριο χαρακτηριστικό του κατά τη μεταπολεμική περίοδο ήταν η σφόδρα αντικομμουνιστική και αντιμαρξιστική τάση.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 9.10.1983, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Στις γραμμές που ακολουθούν θα διαβάσετε τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στη Δουκίδου ο Κωστής Μοσκώφ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή ακριβώς πριν από 25 χρόνια, στις 27 Ιουνίου 1998, σε ηλικία 59 μόλις ετών:

Είσαι πιστός;

Όχι, δεν είμαι πιστός. Μα το «πιστός ή όχι» είναι ερώτημα Δυτικό. Δηλαδή, η ερώτηση πηγάζει από τον τρόπο που είναι διαρθρωμένη η ιδεολογία στη Δύση, όχι σε μας. Σε μας η Ορθοδοξία δεν είναι σύστημα όπως η Καθολική Εκκλησία. Η Ορθοδοξία είναι βίωμα. Το βίωμα της ζωής.

Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι πιο έντονα για την ιδεολογία της Ορθοδοξίας;

Το 1975. Τότε άρχισα να γράφω και τα «Δοκίμιά» μου πάνω στην παραδοσιακή ιδεολογία μας.

Είπες ότι δεν είσαι πιστός. Ποια είναι ακριβώς η σχέση σου με το αντικείμενο;

Σχέση ερευνητική. Είναι μια διερεύνηση καθαρά μαρξιστική – λενινιστική. Αν έχει επιβραδυνθεί το προοδευτικό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία 40-50 χρόνια, είναι γιατί δεν υπήρχε γνώση των ιδιομορφιών της ιστορίας μας, μελέτη τού πώς κινείται η ύλη στην Ελλάδα τα τελευταία 2.000-3.000 χρόνια. Υπάρχει γι’ αυτό μια πολύ μεγάλη ιδεολογική αδυναμία. Αυτή είναι λοιπόν η προσπάθειά μου τα τελευταία 8 χρόνια. Η διερεύνηση του παραδομένου λόγου τού πριν σώματός μας.

ΧΑΙΡΕΙ Ο ΤΡΑΜΠ ΩΣ ΝΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Γιώργος Τασιόπουλος 

«Απόψε, μπορώ να ενημερώσω τον κόσμο ότι τα πλήγματα ήταν μια θεαματική στρατιωτική επιτυχία!

Θέλω απλώς να ευχαριστήσω όλους, και ιδιαίτερα τον Θεό. Θέλω απλώς να πω, σε αγαπάμε, Θεέ»

  Ντόναλντ Τραμπ

                

  ___***___

«ΟΙ ΔΟΚΟΥΝΤΕΣ ΑΡΧΕΙΝ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ 

ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΟΥΣΙΝ ΑΥΤΩΝ»

«Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν»

Μᾶρκ. 10,32-45)

Τα λόγια του Ιησού ειπώθηκαν όταν ήρθαν προς αυτόν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, και του είπαν· 

“διδάσκαλε, θέλομεν να μας κάμης αυτό που θα ζητήσωμεν”. Αυτός δε τους είπε· “τι θέλετε να σας κάμω;”

 Εκείνοι απήντησαν· “όταν ως ένδοξος βασιλεύς καθίσης στον βασιλικόν θρόνον της Ιερουσαλήμ, δος μας να καθίσωμεν ένας εκ δεξιών σου και ένας εξ αριστερών σου”...

...Ο δε Ιησούς τους εκάλεσε κοντά του και τους είπε· “ξέρετε, ότι αυτοί που προβάλλονται σαν άρχοντες των εθνών, συμπεριφέρονται προς τους λαούς σαν να ήσαν απόλυτοι κύριοι αυτών.

Και εκείνοι που κατέχουν ανάμεσα στους ανθρώπους μεγάλα αξιώματα, κάνουν κακήν χρήσιν της εξουσίας των και καταδυναστεύουν αυτούς, σαν να τους έχουν δούλους των. Δεν πρέπει όμως τέτοια εγωϊστική τάσις και συμπεριφορά να παρατηρήται ματαξύ σας. Αλλ' όποιος θέλει να αναδειχθή μέγας μεταξύ σας, πρέπει να γίνη υπηρέτης σας, που να σας εξυπηρετή με αγάπην.

Αγίου Πνεύματος: LUC FERRY*: Τι οφείλει η Δημοκρατία στον Χριστια

Ο Χριστός προς τον πλούσιο νεαρό:

 «Εάν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στους πτωχούς και θα αποκτήσεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα ακολούθησέ με»

Καταρχάς, σε αντίθεση με ό,τι φαντάζονται ακόμη πολλοί άθεοι, η ιδέα του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους είναι αυτή που μας έρχεται πολύ άμεσα από το χριστιανικό μήνυμα. Όπως δεν έπαυσε ποτέ να λέει ο Ιησούς (σκεπτόμαστε πρώτα το μεγαλοπρεπές επεισόδιο της «μοιχαλίδας γυναίκας»), ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία του πνεύματος περισσότερο παρά του γράμματος, της συνείδησης και της εσωτερικότητας περισσότερο παρά της κατά γράμμα και μηχανικής τήρησης των κανόνων της ζωής που διαμορφώνονται από τα έθιμα και τις παραδόσεις.

Οι κανόνες της ζωής απαιτούν να λιθοβοληθεί η μοιχαλίδα γυναίκα. Τι σημασία έχει αν ο νόμος της καρδιάς και της συνείδησης είναι αντίθετος! Σίγουρα, την πρώτη θέση πρέπει να κατέχει το «εσωτερικό φόρουμ», ο αυτοστοχασμός που ονομάζουμε «συνείδηση», με την ηθική της έννοια. Ο Χριστός όχι μόνο αποδίδει στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα, αλλά και στέλνει τους ανθρώπους πίσω στον εαυτό τους: όποιος είναι αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα, και όλοι ας επιστρέψουν στα σπίτια τους με σκυμμένα κεφάλια. Επομένως, σε αντίθεση με άλλους σημαντικούς μονοθεϊσμούς, ο Χριστιανισμός δεν νομιμοποιεί την συνήθη ζωή.

Προς Θεού, όχι αεροστεγείς!

 Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου,

 Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής

Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στην χριστιανική αφήγηση αυτή η θεϊκή υπόσταση: ως κάποιος που βρίσκεται παντού, γεμίζει τα πάντα, χαρίζεται σε όλους, αγγίζει όλους, μα… δεν αρπάζει κανέναν!

Η συνέχεια του κειμένου ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://dimoskaipoliteia.gr/2021/06/16/pros-theou-ochi-aerostegeis/

Ανάρτησηη από:geromorias.blogspot.com

Ἡ Πεντηκοστή

Χρῆστος Γιανναρᾶς

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ἡ εὐρύτερη ὁμάδα τῶν μαθητῶν του – «ὄχλος ὀνομάτων ὡς ἑκατὸν εἴκοσιν» – «ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει» (Πραξ. 1,14-15) στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὅμως αὐτὴ ἡ σύναξη δὲνἀποτελοῦσε ἀκόμα Ἐκκλησία. Ἦταν μιὰ συνάθροιση ἀνθρώπων ποὺ τοὺς ἔνωναν κοινὲς μνῆμες καὶ κοινὲς ἐλπίδες, ἀνθρώπων πτοημένων, δίχως σαφῆ ἐπίγνωση γιὰ τὸ τί προσκαρτεροῦν καὶ γιὰ ποιό ἔργο ἔχουν κληθεῖ. Πρὶν ἀπὸ λίγες ἀκόμα μέρες ρωτοῦσαν τὸν Διδάσκαλό τους,ἂν μέσα στὴν ἴδια αὐτὴ χρονιὰ θὰ ἐλευθέρωνε τὸν ἰουδαϊκὸ λαὸ ἀπὸ τὸ ζυγὸ τῶν Ρωμαίων καὶ θὰ ἀποκαθιστοῦσε τὸ Βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ (Πραξ. 1,6). Ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης, οἱ προσδοκίες τους φαίνεται πὼς δὲν ξεπερνοῦσαν τὰ ὅρια ἐγκόσμιων προγραμμάτων καὶ φιλοδοξιῶν.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καὶ ἡ συνάθροισή τους μεταμορφώνονται ριζικὰ μὲ τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ Λουκᾶς ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς περιγράψει τὴνἐμπειρία τῆς μέρας ἐκείνης, χρησιμοποιώντας εἰκόνες ποὺ μποροῦν νὰ συστήσουν μιὰ κάποια ἀναλογία: Ἦσαν καὶ πάλι «ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸαὐτὸ ἅπαντες» –συναγμένοι στὸ γνωστὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Καὶ «ἄφνω ἐγένετο ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος, ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι» (ΙΙραξ, 2,1-2) – κάτι σὰν θόρυβος βίαιου ἀνέμου, ποὺ μοιάζει νὰ ἔρχεται ἀπὸ ψηλὰ καὶ γεμίζει τὸ χῶρο τῆς σύναξης τῶν μαθητῶν. Καὶ μαζὶ κάποιο εἶδος ὀπτικῆς ἐμπειρίας, σὰν νὰ μοιράζονται πύρινες γλῶσσες –«γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός» – πάνω στοὺς συναγμένους μαθητές, «καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου».

Ἀλλὰ ἂν οἱ ἐμπειρίες τῶν συμβάντων μόνο μὲ ἀναλογικὲς εἰκόνες μποροῦν νὰ διατυπωθοῦν, ἡ μεταβολὴ ποὺ συντελεῖται στοὺς μαθητὲς μὲ τὴν «πλήρωσή» τους ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἔχει πολὺ συγκεκριμένες, αἰσθητὲς σὲ ὅλους ἐκδηλώσεις: «Ἤρξαντο λαλεῖν ἐτέραις γλώσσαις» – ἀρχίζουν ξαφνικὰ νὰ μιλᾶνε ὅλες τὶς γλῶσσες τῶν λαῶν καὶ τῶν φυλῶν ποὺ ἔχουν μαζευτεῖ στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὴ γιορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Καθένας ἀπὸ τὸ πλῆθος ἀκούει ἀπὸ τὸ στόμα τῶν μαθητῶν καὶ τὴ δική του διάλεκτο, «ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἔθαυμαζον». Καὶ αὐτοὶ οἱ κατατρομαγμένοι ὣς τότε μαθητές, ἄνθρωποι ἁπλοί, ὄχι διανοούμενοι – «ἀγράμματοι καὶ ἰδιῶται», καθὼς σημειώνει ὁ Λουκᾶς – ἀρχίζουν νὰ κηρύττουν στοὺςὄχλους «τὰ μεγαλεία του Θεοῦ», μὲ τὴν ἄνεση καὶ τὴ σοφία πολύπειρων ρητόρων. Τώρα πιὰ ξέρουν τί εἶναι καὶ τί ἐπαγγέλλονται, γνωρίζουν τὸ νόημα τῶν γεγονότων ποὺπροηγήθηκαν καὶ σὲ ποιά προοπτικὴ ζωῆς καλοῦν μὲ τὸ κήρυγμά τους τοὺς ἀνθρώπους. Τοὺς καλοῦν νὰ βαφτιστοῦν γιὰ νὰ λάβουν καὶ αὐτοὶ «τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» – νὰμετάσχουν στὴν πάντοτε ἀνοιχτὴ πιὰ δυνατότητα τῆς Πεντηκοστῆς. Καὶ τοὺς «τρισχιλίους» ποὺ βαφτίζονται τὴν πρώτη μέρα, τοὺς συνάζουν στὴν τράπεζα τῆς Εὐχαριστίας – «ἐν τῇκλάσει τοῦ ἄρτου». Ταυτόχρονα, «πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα διὰ τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο» – θεραπεῖες ἀσθενῶν, ἰάσεις δαιμονισμένων, ἀκόμα καὶ ἀναστάσεις νεκρῶν, ὅπως τῆς Ταβιθᾶ στὴν Ἰόππη.


Η ἐπιφοιτήση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν εἶναι μιὰ μαγικὴ προσθήκη ἱκανοτήτων καὶ χαρισμάτων στὸν ἄν­θρωπο. Εἶναι μιὰ ἀπελευθέρωση τῶν δυνατοτήτων τῆς ζωῆς ποὺ δὲν ἔχει τίποτα τὸ ἄλογο καὶ «ὑπερφυσικό». Τὸ Πνεῦμα ἐπιφοιτᾶ στὴ φύση μας μεταβάλλοντας ὄχι τὸ λόγο τῆς φύσης (αὐτὸ ποὺ εἶναι ἡ φύση μας), ἀλλὰ τὸν τρόπο ὑπάρξεώς της, τὸν τρόπο συστάσεως τῆς ὑπόστασής μας. Δεχόμενοι τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ παύουμε νὰ ὑπάρχουμε ἀντλώντας ὑπόσταση ἀπὸ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς βιολογικῆς διαδοχῆς καὶ τῆς αὐτονομημένηςἀτομι­κότητας. Ὑπάρχουμε, ἐπειδὴ τὸ θέλημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ζωοποιεῖ καὶ συνιστᾶ καὶ ὑποστασιαζει τὸ εἶναι μας. Αὐτὴ ἡ ἐλευθερία ἀπό τὴ φυσικὴ ἀναγκαιότητα καὶ ὁσυντονισμὸς τῆς ὕπαρξής μας μὲ τὸ ζωοποιὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ὀργανικὸ ἀποτέλεσμα ὅλα τὰ «σημεῖα» ποὺ ἀναφέρει ἢ Γραφὴ στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων – «σημεῖα» ποὺ τὰ ζεῖ ἀδιάκοπα ἡ Ἐκ­κλησία καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων της.

 
Οἱ θεραπεῖες τῶν ἀσθενῶν καὶ ἡ γλωσσολαλία καὶ ἡ θεολογικὴ σοφία καὶ ὅποια ἄλλα χαρίσματα, εἶναι οἱ καρποὶ τῆς ἀναγέννησης τοῦ ἀνθρώπου «ἐν Ἅγιῳ Πνεύματι».

 Ὅπως στὴγέννηση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μιὰ θαυ­μαστῆ ἔκπληξη οἱ πρῶτες ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς: ἡ πρώ­τη ἀνάσα καὶ τὸ πρῶτο κλαυθμύρισμα, καὶ ἀργότερα τὸ πρῶτο χαμόγελο καὶ ἡ ἔκφραση στὸ βλέμμα καὶ οἱ πρῶτες λέξεις ποὺ ἀρθρώνει τὸ βρέφος – θαυμαστές, ἀλλὰ καὶ αὐτονόητες φανερώσεις τῆς προσωπικότητας ποὺ γεννιέται – ἔτσι θαυμαστοί, ἀλλὰ καὶ αὐτονόητοι εἶναι καὶ οἱ καρποὶ τῆς ἀναγέννησης τοῦ ἀνθρώπου «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Κι ἂν δὲν γίνονται πάντοτε φανεροὶ αὐτοὶ οἱ καρποί, δὲν εἶναι γιατὶ τὸ Πνεῦμα χορηγεῖται μὲ ποσοτικὲς διαφοροποιήσεις – «οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα» (Ἰωαν. 3,34) – ἀλλὰ γιατὶ εἶναι διαφοροποιημένες ὁπωσδήποτε οἱ ἀντιστάσεις θανάτου ποὺ ἀναπτύσσει ἡ ἐλευθερία μας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀλφαβητάρι τῆς Πίστης» (Πρώτη κυκλοφορία: Δόμος, 1983. Επανακυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Ίκαρος.)
Εικόνα: "Η Πεντηκοστή". Έργο Θεοφάνους του Κρητός. Βρίσκεται στο τέμπλο της Μονής Σταυρονικήτα, του Αγίου Όρους.

πηγή ψηφιακού κειμένου: Aντίφωνο
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Η Μαρία Καρυστιανού στο προσκύνημα Ταξιάρχη Μανταμάδου: «Η πίστη, θα μας κρατήσει και θα μας οδηγήσει»

Στο προσκύνημα του Ταξιάρχη Μανταμάδου στη Λέσβο που γιορτάζει σήμερα Κυριακή των Μυροφόρων την 146η επέτειο των εγκαινίων του, βρέθηκε η Μαρία Καρυστιανού, Πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών πληγέντων της τραγωδίας των Τεμπών.

«Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον Αρχάγγελο τα τελευταία δυο χρόνια, είναι πραγματικά τιμή μου, αισθάνομαι όμορφα και δυνατή, που είμαι εδώ. Εύχομαι να μας βοηθήσει να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας» ανέφερε μιλώντας αποκλειστικά στον aeolostv.


Και πρόσθεσε σε άλλο σημείο:

 «Είναι πολύ συγκινητικό σε όλη τη διαδρομή, ερχόμενη προς τα εδώ , μου έκανε τρομερή εντύπωση η νεολαία. Έρχονται πολλοί νέοι εδώ και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό».

  «Η πίστη θα μας κρατήσει και θα μας οδηγήσει» τόνισε η ίδια

Οι Μυροφόρες φθάνουν στον Κενό Τάφο - H εικόνα της Αναστάσεως και οι Μυροφόρες

τοιχογραφία στην Ι.Μ. Διονυσίου Αγίου Όρους 

με δύο Αγγέλους και στρατιώτες που κοιμούνται

Μελέτη του Δρ. Θεολογίας Αθανάσιου Μουστάκη

σε Επιμέλεια Σοφίας Ντρέκου

Περιεχόμενα:

1. Οι Μυροφόρες φθάνουν στον Κενό Τάφο

2. «Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη» H εικόνα της Αναστάσεως και οι Μυροφόρες

Οι Μυροφόρες φθάνουν στον Κενό Τάφο

Χριστὸς ἀνέστη!

Σύμφωνα μὲ τὴν ἐπικρατοῦσα στὸν ἰουδαϊσμὸ συνήθεια κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ἕνα νεκρὸ σῶμα ἔπρεπε νὰ ἀλειφθεῖ μὲ πολύτιμα μύρα ὥστε νὰ εἶναι ἕτοιμο γιὰ νὰ παραδοθεῖ στὴ φθορὰ τοῦ θανάτου. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πρακτικὴ δὲν ἐξαιρέθηκε οὔτε τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ὁμάδα μυροφόρων γυναικῶν ἐπισκέφθηκε τὸν τάφο γιὰ νὰ πράξει τὸ καθῆκον κάθε εὐσεβοῦς Ἰουδαίου ἀπέναντι σὲ ἕναν νεκρό.

Κανονικὰ οἱ τιμὲς αὐτὲς ἀποδιδόταν κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς ταφῆς καὶ ἔπειτα ὁ τάφος σφραγιζόταν. Στὴν περίπτωση τοῦ Κυρίου δὲν ἔγινε ἡ ἐπάλειψη κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς ταφῆς, καθὼς ἡ ὥρα εἶχε παρέλθει καὶ λόγῳ τῆς αὐστηρῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, ποὺ εἶχε ξεκινήσει κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἀποκαθηλώσεως (ἡ ὁποία προφανῶς ἔγινε νωρὶς τὰ ξημερώματα τοῦ Σαββάτου), δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ ἀγοράσουν τὰ ἀπαραίτητα οὔτε νὰ παραμείνουν στὴν περιοχὴ τῆς ταφῆς ποὺ ἦταν ἔξω ἀπὸ τὶς πύλες τῆς Ἰερουσαλήμ.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καὶ αὐστηροὺς περιορισμοὺς ποὺ ἴσχυαν κατὰ τὸ Σάββατο ἦταν ἡ ἀπαγόρευση νὰ βαδίσουν περισσότερο ἀπὸ «Σαββάτου ὁδὸν» ποὺ σύμφωνα μὲ τὴ μία σχολὴ ἑρμηνευτῶν τοῦ νόμου ἦταν χίλια (περίπου 500 μέτρα) καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἄλλη δύο χιλιάδες βήματα (περίπου 1.000 μέτρα). Γι' αὐτὸ οἱ μυροφόρες κατόρθωσαν νὰ ἀγοράσουν τὰ μύρα, ἀλλὰ δὲν εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν τάφο καί, φυσικά, δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ κυλίσουν τὸν λίθο ποὺ κάλυπτε τὴ θύρα τοῦ μνημείου.

Μαζί με τον Εργάτη Χριστό

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Δρ. θεολογίας, εκπαιδευτικός,
αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη

Πρωτομαγιά. Εργατική πρωτομαγιά της αλληλεγγύης, κι όχι των ατομικών τροχιών, τις οποίες λυσσούν να επιβάλουν στην κοινωνία οι βρικόλακες του νεοφιλελευθερισμού. Πρωτομαγιά λοιπόν, και στο παρά πέντε της εκλογικής ευθύνης μας ας μου επιτραπεί ένα μνημόσυνο (πολιτικό και θεολογικό αξεχώριστα), για τον άνθρωπο που κάποτε προσπάθησε να καθιερώσει στον εκκλησιαστικό χώρο τη γιορτή του Εργάτη Χριστού. Μια γιορτή που, για να μπορέσει να υπάρξει, χρειάζεται μια Εκκλησία αποφασιστικά αφιερωμένη στον φτωχό Χριστό, κι όχι στον Μαμωνά και τους πολιτικούς υπαλλήλους του.

Ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη γιορτή του εργάτη Χριστού ήταν ο παπα-Γιώργης Πυρουνάκης (1910-1988), ο επονομαζόμενος «παπάς του λαού». Σύμφωνα με το πρωτόκολλο θα έπρεπε να πω ότι τα λόγια μου που ακολουθούν τα αφιερώνω στη μνήμη του. Όμως όχι! Τα αφιερώνω στα οράματά μας, τα σημερινά και τα επίκαιρα, όπως ο ίδιος ο παπα-Γιώργης θα το ‘θελε!

Ο παπα-Γιώργης ήταν ένας άνθρωπος της πίστης και, ακριβώς γι' αυτό, της πράξης. Τουλάχιστον όσοι έχουν συμπληρώσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, θα θυμούνται την παρουσία του στον δημόσιο χώρο: τη φωνή του για κοινωνική δικαιοσύνη, το αίτημά του για απεξάρτηση της Εκκλησίας όχι μόνο από το κράτος αλλά και από το κρατικό πνεύμα, την εναντίωσή του σε κάθε λογής αυταρχισμό, τις πρωτοβουλίες του για τους αδύναμους και τους απόκληρους, την αντίστασή του στη δικτατορία του 1967.


Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, τηρουμένων των αναλογιών, ο παπα-Γιώργης ήταν ένας από τους ευάριθμους εκπροσώπους της "θεολογίας της απελευθέρωσης" στον τόπο μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη το 1965, στο μικρό βιβλίο του "Η Εκκλησία και το χρέος της" υπογράμμιζε, ως βάση μιας αληθινής απελευθέρωσης - πνευματικής και ταυτόχρονα κοινωνικής - τα λόγια με τα οποία ο Χριστός περιέγραψε την αποστολή του (Λουκ. 4: 18-19): "Ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά· στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους (εδώ ο Πυρουνάκης πρόσθετε: "από κάθε τύφλωση βέβαια") · να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους". Ο Πυρουνάκης εκλάμβανε το χωρίο κυριολεκτικά - όχι συμβολικά και ανιστορικά. Κυριολεκτικά το εξέλαβαν και οι λατινοαμερικάνοι χριστιανοί που συγκρότησαν τη "θεολογία της απελευθέρωσης" στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ούτε ο Πυρουνάκης ούτε οι λατινοαμερικάνοι υπήρξαν οι εφευρέτες αυτής της οπτικής. Πλήθος πιστών ανθρώπων στο διάβα της ιστορίας κράτησαν ψηλά το ευαγγελικό ιδεώδες της απελευθέρωσης και της ρήξης με κάθε λογής υποτέλεια. Μα είναι, παράλληλα, ενδιαφέρον να δει κανείς, στη δισχιλιετή πορεία του Χριστιανισμού, πότε η έγνοια για την ελευθερία (για την ελευθερία κάθε ανθρώπου - πιστού ή απίστου) ανέβηκε στο προσκήνιο και πότε κατρακύλισε στο περιθώριο.

Είναι πολλές οι εγγραφές που μπορεί να διαβάσει κανείς στο "ποινικό μητρώο" του Πυρουνάκη, όπως η συμπόρευση με κάθε εραστή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η αξίωση να λαμβάνει η ίδια η Εκκλησία πρωτοβουλίες (λ.χ. για την αναδιάταξη των σχέσεών της με το κράτος) κι όχι να σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις, το αντάμωμα πίστης και τέχνης, η κριτική ανάγνωση και της Ανατολής και της Δύσης. Θα σταθώ, όμως, μόνο σε δύο ενδεικτικά σημεία της ζωής του:

Κοντεύουν ογδόντα χρόνια - ήταν το 1938 - από τότε που, όντας λαϊκός θεολόγος σε σχολεία του Πειραιά, προσπάθησε να καθιερώσει τη γιορτή του εργάτη Χριστού , «μέσα στη Δικτατορία της 4ης Αυγούστου, στα 1938, σε προφανή αντιδιαστολή με τον “Πρώτο εργάτη Ι. Μεταξά” που γιόρταζε εκείνη», όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο Άλκης Ρήγος (http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=587437). Για τον εκκλησιαστικό χώρο, τι ήταν, άραγε, η προσπάθεια αυτή του παπα-Γιώργη; Νεωτερισμός; Η Εκκλησία κάποτε μπόλιασε την πίστη της στη ζωή και δε δίστασε να αποκαλέσει τον Χριστό "άνοιξη" - "γλυκύ έαρ". Τίποτα παράταιρο δεν θα υπήρχε, αν το αίμα των καθημερινά σταυρουμένων μπολιαζόταν με το αίμα του Σταυρωθέντος. Ο εργάτης Χριστός είναι μια εικόνα εντελώς σύστοιχη προς το ευαγγέλιο, προς το πρωτείο της αλληλεγγύης και της σύνταξης με το μέρος των θυμάτων της ιστορίας. [Την εικόνα του Εργάτη Χριστού, που συνοδεύει το κείμενό μου αυτό, τη φιλοτέχνησε ο Κ. Θετταλός (Κώστας Κουλουμπάρδος) και την αναδημοσιεύσαμε στο περιοδικό «Σύναξη» τ. 114 (2010)].