Ενδείξεις ότι οι ΗΠΑ θα εγκαταλείψουν τους Κούρδους στην Συρία2

 23/12/2024

EPA/WAEL HAMZE

ΣΤΕΛΛΟΥ ΒΑΝ

Λίγες ημέρες πριν την αυγή του 2025, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ βρίσκεται στη Ρωσία, ενώ ο Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζολάνι – εξακολουθώντας να θεωρείται τρομοκράτης από τις ΗΠΑ – υποδέχεται στο πρώην παλάτι του Άσαντ δημοσιογράφους και αντιπροσωπείες, συμπεριλαμβανομένων αραβικών κρατών και Αμερικανών, με την Ουάσιγκτον να αίρει την επικήρυξη των 10 εκατομμυρίων δολαρίων.

Το κοστούμι και η γραβάτα που φορούσε κατά τη συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Χακάν Φιντάν, αποκαλύπτουν μια προσεκτικά μελετημένη, επικοινωνιακή εικόνα. Στην συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε για πρώτη φορά ο Τζολάνι, ενίσχυσε το μήνυμα που επιδιώκει να εκπέμψει το καθεστώς του, με την ήρεμη έκφραση του και την αυτοπεποίθηση που έδειχνε.

Ακόμα και η ενδυματολογική του επιλογή δεν ήταν καθόλου τυχαία: Το μαύρο κοστούμι, το λευκό πουκάμισο και η πράσινη γραβάτα συμβολίζουν τα τρία χρώματα της συριακής σημαίας, επιδιώκοντας να στείλει το μήνυμα ανάκαμψης μιας χώρας, που επιδιώκει να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Όλα τα μέλη της συριακής αντιπροσωπείας εμφανίστηκαν με κοστούμια, όχι μόνο ο Τζολάνι, μια επιλογή που ενδέχεται να σχετίζεται με τουρκικές επικοινωνιακές συμβουλές.

EPA/TURKISH FOREIGN MINISTRY PRESS OFFICE HANDOUT HANDOUT EDITORIAL USE ONLY/NO SALES

Είναι σαφές ότι η νέα συριακή διοίκηση προσπαθεί να χτίσει γέφυρες με τη Δύση, ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες, ξεπερνώντας τη δυσπιστία από τις ανησυχίες για τζιχαντιστικές τάσεις στις τάξεις της. Ωστόσο, η νέα Συρία έχει να αντιμετωπίσει την πρόκληση της δημιουργίας ενός λειτουργικού κράτους, ικανού να εξασφαλίσει την ασφάλεια των μειονοτήτων και την παροχή βασικών υπηρεσιών όπως η ύδρευση, το ηλεκτρικό ρεύμα, οι συγκοινωνίες και η υγειονομική περίθαλψη.

Το Ιράν κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης-Το φάντασμα ενός νέου «1989»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

19 Δεκεμβρίου 2024

Όπως υποστηρίξαμε στο τελευταίο άρθρο μας ο θρίαμβος Νετανιάχου με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, τη σχεδόν πλήρη από αέρος καταστροφή των συριακών ενόπλων δυνάμεων, την εκμηδένιση της ιρανικής και ρωσικής επιρροής και τον επί θύραις διαμελισμό της ιστορικής αυτής αραβικής χώρας, άνοιξε τον δρόμο για το Ιράν.

Ήδη, από τότε που δημοσιεύτηκε το προηγούμενο άρθρο ο Νετανιάχου επικοινώνησε με τον Τραμπ. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε μετά το τηλεφώνημα, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ δήλωσε ότι «ένα χρόνο πριν, είπα κάτι απλό: «Θα αλλάξουμε το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής και όντως το κάνουμε. Η Συρία δεν είναι η ίδια Συρία. Ο Λίβανος δεν είναι ο ίδιος Λίβανος. Η Γάζα δεν είναι η ίδια Γάζα. Και ο ηγέτης του άξονα (της αντίστασης), το Ιράν, δεν είναι το ίδιο Ιράν. Έχει κι αυτό νιώσει την ισχύ του στρατού μας». Την έχει νιώσει, αλλά δεν φτάνει, χρειάζεται και η δύναμη των ΗΠΑ. Εξ ου και, όπως προσέθεσε, «τα συζήτησα όλα αυτά με τον φίλο μου, τον εκλεγμένο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Είχαμε μια πολύ φιλική, ζεστή και σημαντική συζήτηση. Συζητήσαμε για την ανάγκη να συμπληρώσουμε τη νίκη του Ισραήλ…».

Εξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο τις δυσκολίες που έχει ο Τραμπ για να εξαπολύσει επίθεση κατά του Ιράν. Μία από αυτές είναι να σιγουρευτεί ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν θα προσφέρουν αποφασιστική βοήθεια στην Τεχεράνη. Για να πετύχει αυτή την επιδίωξη έχει επιλέξει μια τακτική «μπαστούνι στην Τεχεράνη, καρότο στη Μόσχα».

Σε συνέντευξη προς το περιοδικό «Τime» ο Τραμπ αποδοκίμασε τα πλήγματα με δυτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς βαθιά στο έδαφος της Ρωσίας και τόνισε την ανάγκη να διακοπεί η σύρραξη στην Ουκρανία, λέγοντας μάλιστα κάπου ότι το Κίεβο πρέπει να κάνει λίγο πίσω, αποφεύγοντας όμως να γίνει έστω και ελάχιστα συγκεκριμένος για το είδος της συμφωνίας που επιδιώκει και θεωρεί δυνατή. Βέβαια η αποδοκιμασία των πληγμάτων έγινε με πάνω από ένα μήνα καθυστέρηση και αφού η Μόσχα απάντησε με προειδοποιητική στρατιωτική κλιμάκωση. Είναι άλλωστε απίθανο ο Μπάιντεν να μην είχε ενημερώσει τον Τραμπ στη συνάντηση που έκανε μαζί του πριν την εξαπόλυση των πληγμάτων ή να είχε διαφωνήσει έντονα ο Τραμπ και να μην είχε δημοσιοποιήσει εγκαίρως τη διαφωνία του.

Βεβαίως το τι θα κάνει ο Τραμπ για το Ουκρανικό μετά την ανάληψη της προεδρίας του παραμένει εντελώς αβέβαιο. Προς το παρόν το βέβαιο είναι αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή.

Η Λωζάνη παραδίδεται σε ένα ντόμινο Αναθεωρητισμού και ημείς άδωμεν πουλώντας φούμαρα στους Λιβανέζους

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι εξελίξεις στην Μ. Ανατολή, με αποκορύφωμα την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στην Συρία, έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση η οποία – παρά την σοβαρότητά της – φαίνεται ότι ΔΕΝ έχει καταφέρει να αφυπνίσει την Ελληνική πολιτική τάξη από τον διαχρονικό της λήθαργο και φυσικά ΔΕΝ έχει καταφέρει να την αποσπάσει από την μίζερη ενασχόλησή της με τις κακοδαιμονίες του νοσηρού μικρόκοσμου στον οποίο έχει εγκλωβιστεί εδώ και κάμποσες δεκαετίες…


Η Μ. Ανατολή εξελίσσεται σταδιακά σε ένα εργαστήρι ανασύνθεσης του ευρύτερου περιφερειακού status, με την Συρία να αναγορεύεται σε θερμοκοιτίδα δυναμικών ανατροπών που απειλούν να επαναπροσδιορίσουν τους όρους της ισορροπίας ισχύος και πιθανότατα το ίδιο το γεωγραφικό αποτύπωμα της περιοχής. Μέσα σε αυτό το εξαιρετικά ρευστό περιβάλλον καταγράφουμε:

Α. Την υποστολή και όπως διαφαίνεται την οριστική απόσυρση του Παλαιστινιακού από την περιφερειακή ημερήσια διάταξη, τουλάχιστον με την μορφή και το πλαίσιο των διεκδικήσεων και των αιτημάτων με τα οποία το είχαμε γνωρίσει μέχρι σήμερα και αυτό σε συνάρτηση με την ταυτόχρονη εισβολή του Κουρδικού στην περιφερειακή εξίσωση…

Β. Την επιχειρησιακή αποδυνάμωση, την αχρήστευση και εν τέλει την διαφαινόμενη και τυπικά διάλυση της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, γεγονός που σηματοδοτεί την βίαιη ανακοπή της δυνατότητας του Ιράν να παρεμβαίνει άμεσα και με δυναμισμό στις περιφερειακές εξελίξεις…

Γ. Την διαφαινόμενη θεσμική αναβάθμιση της τρομοκρατικής οργάνωσης HTS (Χάγιατ Ταχρίρ αλ Σαμ) η οποία μετά το ουσιαστικό ξέπλυμά της από την απερίσκεπτη Δύση, προετοιμάζεται να διαχειριστεί πολιτική διακυβέρνηση και κυρίως γεωπολιτική υπογραφή με βαρύτητα και με ευρύτερο περιφερειακό κόστος…

Δ. Την ουσιαστική αποδυνάμωση του Λιβάνου, άρα και εν δυνάμει την εύκολη και ολοκληρωτική χειραγώγησή του, σε συνάρτηση και σε απόλυτη προσαρμογή με τις δρομολογούμενες περιφερειακές ανατροπές…

Ε. Την κατάρρευση της Συρίας, με το σενάριο του εδαφικού διαμελισμού της να θεωρείται πλέον εξαιρετικά πιθανό, γεγονός που θα τροφοδοτήσει ένα νέο ανταγωνιστικό – συγκρουσιακό περιβάλλον μεταξύ των συνιστωσών που ενσωμάτωσε στην επικράτειά της και συνακόλουθα των νέων προσεταιρισμών που διαφαίνεται ότι θα καταγραφούν, με πρόσχημα την στήριξη και την προστασία τους…

Στ. Τον ορατό ενδεχομένως κίνδυνο να επιχειρηθεί η κατάλυση του Χασεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας από τις ένοπλες ισλαμιστικές οργανώσεις και η διάχυση της αποσταθεροποίησης και σε αυτήν την χώρα…

Ζ. Την ενδυνάμωση του Ισραήλ και συνακόλουθα του περιφερειακού του ρόλου, πάνω στον οποίο έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται ότι θα «χτίσουν» οι ΗΠΑ τον επικαιροποιημένο περιφερειακό τους σχεδιασμό για την επόμενη μέρα…

Η. Την δραματική συρρίκνωση της Ρωσικής δυνατότητας για ενεργητική παρέμβαση στις περιφερειακές εξελίξεις, με την παράλληλη μετάπτωση σε καθεστώς ομηρείας της δυνατότητάς της να διατηρήσει το αεροναυτικό μεσογειακό της πάτημα, το οποίο πλέον συναρτάται ευθέως από την Τουρκική καλή διάθεση και ανοχή…

Η νέα γεωπολιτική της Εγγύς Ανατολής και η γεωστρατηγική Τουρκίας – Ισραήλ

 

Συνέντευξη του Νίκου Ιγγλέση στο radio neakriti 98,4 και το δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη

Όσα ΔΕΝ σας λένε (για τη Μέση Ανατολή)...

Του Θανάση Κ.

Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την παγκόσμια Ειρήνη και την κρίση στη Μέση Ανατολή, ακούτε και διαβάζετε πολλά. 

Στις γραμμές που ακολουθούν μπορείτε να διαβάσετε όσα ΔΕΝ λέγονται. 

Αλλά είναι καθοριστικά για να καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει και τι διακυβεύεται...

--Το Ισραήλ δίνει σήμερα υπαρξιακό αγώνα να εξουδετερώσει τα πλοκάμια του ισλαμικού φονταμενταλισμού (Σιιτικού και Σουνιτικού) δίπλα από την επικράτειά του. 

-- Η Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας πρόσκειται στους "Αδελφούς Μουσουλμάνους", που αποτελούν την ιδεολογική-πνευματική μήτρα του Σουνιτικού φονταμενταλισμού, της Αλ Κάϊντα και του ΙΣΙΣ - ενώ στο βαθύ παρελθόν είχαν σχέσεις και με τους Ναζί...

-- Η Χεζμπολάχ με έδρα τον Νότιο Λίβανο, αποτελείται από Σιίτες φονταμενταλιστές και πρόσκεινται στο Ιράν, όπως και οι Χούτι της Υεμένης. 

Οι δύο αυτές εκδοχές του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού εμφανίζονται αυτή τη στιγμή να έχουν συμμαχήσει για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ... 

* Όμως, όλη την περασμένη δεκαετία είχαν εμπλακεί σε ένα πολύ αιματηρό και εξαιρετικά άγριο εμφύλιο Πόλεμο μεταξύ τους πάνω στο έδαφος της Συρίας. Όπου οι Σουνίτες φονταμενταλιστές του ΙΣΙΣ πολεμούσαν να ανατρέψουν το "κοσμικό" καθεστώς Άσαντ, ενώ οι Σιίτες φονταμενταλιστές της Χεζμπολάχ, προσπαθούσαν να στηρίξουν το καθεστώς Άσαντ...

Τότε η Χαμάς πολεμούσε λυσσαλέα εναντίον της Χεζμπολάχ. 

Τότε και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ είχαν "ξεχάσει" τους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ, και απλώς... έβγαζαν τα μάτια τους μεταξύ τους...

Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι η μεγαλύτερη ιστορική διαμάχη στη Μέση Ανατολή εδώ και... 13 αιώνες περίπου, ΔΕΝ είναι μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, αλλά μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών...

 

* Πώς στέκονται οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής απέναντι στη σημερινή κρίση;

-- Η Ιορδανία είναι εναντίον και του Σουνιτικού φονταμενταλισμού, καθώς η ίδια είναι "κοσμικό κράτος", αλλά και εναντίον του Σιιτικού φονταμενταλισμού, καθώς η ίδια είναι Σουνιτική κοινωνία. 

Και στους δύο βομβαρδισμούς του Ιράν σε βάρος του Ισραήλ, η αεράμυνα της Ιορδανίας αναχαίτιζε ιρανικούς πυραύλους που στόχευαν το Ισραήλ. 

-- Το καθεστώς Άσαντ της Συρίας στηρίζει το Ιράν και τη Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο, αλλά θεωρεί "υπαρξιακό κίνδυνο" τη Σουνιτική Χαμάς. 

-- Η Σαουδαραβία θεωρεί "υπαρξιακό κίνδυνο" για την ίδια και τους Σουνίτες φονταμενταλιστές (που θέλουν να ανατρέψουν το Σαουδαραβικό Βασίλειο) και τους Σιίτες του Ιράν (που θεωρείται μείζων απειλή για τη χώρα τους). Το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα άλλα Αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, πλην Κατάρ...

-- Η Αίγυπτος θεωρεί επίσης "υπαρξιακό κίνδυνο" για την ίδια τους Σουνίτες φονταμενταλιστές της Χαμάς (και του ΊΣΙΣ παλαιότερα), ενώ είναι γεωπολιτικά αντίθετη και προς την επέκταση της επιρροής του Σιιτικού Ιράν.

Σταύρος Λυγερός - Όλα δείχνουν ότι το Ιράν είχε ενημερώσει τις ΗΠΑ

ΑΝΟΙΞΕ Ο "ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΙΌΛΟΥ" ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΉ

Του Νίκου Σίμου

Η χθεσινή πυραυλική επίθεση στο Ισραήλ έχει πολλαπλά νοήματα και φυσικά άκρως ανησυχητικές συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή, που βεβαίως αφορούν και την χώρα μας που μέσα από την πολλαπλή δουλεία της, δέθηκε στο άρμα της πολλαπλά ηττημένης άλλοτε Δύσης.

Δείχνει καθαρά ποιος έχει το "πάνω χέρι" ισχύος στον Αραβικό κόσμο, ένα μη αραβικό κράτος απαντά άμεσα και καθοριστικά στο βρώμικο καθεστώς Σίσι της Αιγύπτου και στο αντίστοιχο δουλικό καθεστώς της Ιορδανίας που νομίζουν ότι παίζοντας παιχνίδια και φιλώντας το ματωμένο χέρι των "ηττημένων" αυτού του ιστορικού κύκλου θα επιβιώσουν

 
Απαντά και στο καθεστώς Ερντογάν που θέλει να ηγηθεί στον μουσουλμανικό κόσμο και που πατά παραδοσιακά σε "δύο βάρκες" παζαρεύοντας την θέση του στον χάρτη ισχύος του 21ου αιώνα
Δίνει ένα μήνυμα, στις αραβικές ηγεσίες που περιφρονούν την λαϊκή βούληση των κοινωνιών τους, ότι τα πετρέλαια και η χλιδή μιας ολιγαρχικής εξουσίας δεν αποτελούν το μέλλον για τα εκατομμύρια των Αράβων της περιοχής.

Στον απόλυτο πολιτικό αιφνιδιασμό των BRICS θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τι στάση θα κρατήσουν εκείνοι που θέλουν και έχουν τις δυνατότητες να ηγηθούν της ιστορίας στον ταραγμένο αιώνα που διανύουμε .
Επ' ουδενί δεν πιστεύω ότι η επίθεση αυτή αποτελεί μια αυτοκτονικη πολιτική πράξη του Ιρανικού καθεστώτος
Έχω την άποψη ότι το Ιράν είναι ικανό και για κάτι μεγαλύτερο στρατιωτικά, από την χθεσινή μαζική και επιτυχημένη πυραυλική επίθεση απέναντι στο καθεστώς του Ισραήλ, που επιλέγει το αίμα για να λύσει χρόνια και ανεπίλυτα ζητήματα, που θα εξασφάλιζαν την ειρηνική συνύπαρξη του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο στην περιοχή .

Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και η εμπλοκή όλων των γεωπολιτικά και γεωοικονομικά ενδιαφερομένων δυνάμεων είναι ανοιχτή , καθώς δεν μπορούν να μείνουν αδιάφοροι ή ακραία "διπλωματικοί" στην πολιτικοστρατιωτική πρωτοβουλία του Ιράν.
Είμαστε ήδη σε έναν εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο και θα πρέπει να προετοιμαστούμε για τις ενδεχόμενες δραματικές εξελίξεις στην περιοχή μας.

Το δυστύχημα για την χώρα μας είναι ότι βρίσκεται σε χρεοστάσιο και "αναγκαστική" πρόσδεση με την πολλαπλά ηττημένη Δύση και επί πλέον, είναι ακόμα δυστύχημα ότι απουσιάζουν σοβαρές πολιτικές ηγεσίες που θα προχωρήσουν σε άρνηση του προτεκτοροποιημένου καθεστώτος που μας επέβαλε και μέσω του χρέους ο νεοαγγλοσαξονισμός και οι σύμμαχοί του.

Πάντα ευπειθής

Νίκος Σίμος

Η Κρίση στην Μέση Ανατολή και τα Ξεχασμένα Παιδιά του Βυζαντινού Κόσμου

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ο πρόσφατος βομβαρδισμός, που χαρακτηρίστηκε έγκλημα πολέμου από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, στο ιστορικό ελληνορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Πορφυρίου στην Γάζα και η ηρωϊκή στάση του Αρχιεπισκόπου Τιβεριάδος Αλεξίου δίπλα στο ποίμνιό του έφερε στο φως της δημοσιότητας ένα ξεχασμένο ζήτημα: την τύχη των χριστιανικών μειονοτήτων της Μέσης Ανατολής, που ζουν υπό το κράτος του φόβου στις αρχές του 21ου αιώνα.

Ένα ζήτημα που θα έπρεπε να ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα εμάς τους Έλληνες (Ρωμιούς) διότι αυτοί οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής είναι κατευθείαν παιδιά του Βυζαντίου.

Το εξ αρχής ελληνοποιημένο Βυζάντιο περιελάμβανε τον χώρο της μητροπολιτικής Ελλάδας, την Μικρά Ασία και μεγάλο μέρος των ελληνιστικών επαρχιών της Μέσης Ανατολής. Όλοι ανεξαιρέτως οι γειτονικοί λαοί αναγνώριζαν την ελληνικότητα σε αυτό. Οι Βόρειοι και οι Δυτικοευρωπαίοι αποκαλούσαν τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας «Γραικούς», όπως έκαναν πάντα με τους Έλληνες. Για τους ανατολικούς λαούς, το «Ρωμιός» αντικατέστησε το «Έλληνας» ή, το πιο γνωστό, «Γιουνάν» (Ίωνας), το οποίο εννοιολογικά είναι το ίδιο πράγμα.

Η θρησκεία αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του μεσαιωνικού πολιτισμού. Ειδικά, όμως, για το Βυζάντιο, η θρησκεία αποτέλεσε τον άξονα γύρω από τον οποίο κινήθηκε όλη η ιδεολογική, πολιτιστική και πολιτική ζωή του.

Οι θεολογικές συζητήσεις και αντεγκλήσεις του 2ου και 3ου αιώνα προετοίμασαν το έδαφος για τις μεγάλες διαμάχες του 4ου αιώνα μ.Χ., στην διάρκεια των οποίων διατυπώθηκε η ορολογία του περί Τριάδος δόγματος, που ισχύει ως σήμερα στον χριστιανικό κόσμο.

Το θεμελιώδες ζήτημα της Χριστολογίας στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ήταν η έκταση και ο χαρακτήρας της σχέσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου στο πρόσωπο του Χριστού. Από πολύ νωρίς, εκείνοι που αποκαλούσαν τον Ιησού «Κύριο» διαφωνούσαν ως προς το αν ο θεϊκός ή ο ανθρώπινος χαρακτήρας Του ήταν ο πιο θεμελιώδης.


Ομάδες πιστές σε αυτές τις αντίθετες δοξασίες περί Χριστού άρχισαν να δημιουργούνται από το τέλος της εποχής της Καινής Διαθήκης. Από την μια πλευρά, δρούσαν εκείνοι που τόνισαν τη Θεϊκή ιδιότητα σε τέτοιο βαθμό που αρνήθηκαν ακόμη και ότι είχε ανθρώπινο σώμα, πολύ λιγότερο ανθρώπινη διάνοια. Από την άλλη, ορισμένοι τόνισαν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του Ιησού.

Ανατροπή του σκηνικού των τελευταίων πενήντα ετών στη Μέση Ανατολή

Του Κώστα Ράπτη από το capital.gr

Στην Μέση Ανατολή σημειώνεται μία ανατροπή που θα σαρώσει όλες τις σταθερές των τελευταίων πενήντα ετών. Και αυτή δεν είναι η συμφωνία εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την οποία ανακοίνωσε την προηγούμενη εβδομάδα με μεγάλη ικανοποίηση ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ.

Σύμφωνα με τον βετεράνο Βρετανό ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή και συγγραφέα Πάτρικ Κόμπερν, η σημασία της συμφωνίας αυτής υπερτονίζεται, προκειμένου οι πρωταγωνιστές της να αποσπάσουν τα επιδιωκόμενα οφέλη στην εσωτερική πολιτική τους σκηνή. Ωστόσο, η συνεργασία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με το Ισραήλ έχει ένα παρελθόν πού πηγαίνει πολύ πιο πίσω από την πρόσφατη επισημοποίηση της σχέσης τους, ενώ αντίθετα η αναβολή της προγραμματιζόμενης προσάρτησης της Κοιλάδας του Ιορδάνη στο εβραϊκό κράτος, η οποία προβλήθηκε ως το αντίτιμο, είχε αποφασιστεί πριν από την ανακοίνωση της συμφωνίας. Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια εξεύρεσης μιας “λύσης δύο κρατών” στο Μεσανατολικό, την οποία υποτίθεται διαταράσσουν οι πρωτοβουλίες του Νετανιάχου και οι μεσολαβήσεις του Tραμπ, αποτελούσε κενό γράμμα.

Η πραγματικά ανατρεπτική εξέλιξη, η οποία επιταχύνεται από την πανδημία του κορονοϊού, έχει να κάνει με την απομείωση του οικονομικού βάρους των πετρελαϊκών μοναρχιών. Η δε ειρωνεία της τύχης θέλει την πολιτική τους κινητικότητα να εντείνεται, όπως το δείχνει και το παράδειγμα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, ακριβώς στο έδαφος αυτής της αποδυνάμωσης.

Ούτως ή άλλως, οι κρατούντες της περιοχής επέδειξαν εξαιρετική αδυναμία στο να μεταφράσουν σε πολιτική ισχύ τον πλούτο που συσσώρευσαν από την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και εξής. Αλλά και αυτός αρχίζει σταδιακά να εξαντλείται.