Η Τουρκία και πάλι Οθωμανική Αυτοκρατορία! – Αλλάζει ο χάρτης της Μέσης Ανατολής

08/12/2024

EPA/BILAL AL HAMMOUD

ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

Τελικώς, ο παλαιός στόχος της Δύσης και του Ισραήλ για την ανατροπή των κοσμικών μπααθικών καθεστώτων στον αραβικό κόσμο ολοκληρώθηκε. Μετά το Ιράκ και τη Λιβύη, έπεσε και η Συρία του Άσαντ – η Αίγυπτος εξακολουθεί να διατηρεί υπό όρους, μετά από ένα μικρό διάλλειμα, μια κοσμική στρατιωτική ηγεσία.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Συρία είναι απλώς αυτό που δεν ολοκληρώθηκε –απρόσμενα για τους σχεδιαστές του– πριν μερικά χρόνια λόγω της αποφασιστικής παρέμβασης της Μόσχας. Αν δεν ήταν η ρωσική αεροπορία, οι τζιχαντιστές θα είχαν καταλάβει την εξουσία από το 2015.

Δεν πρέπει να κάνει εντύπωση ότι για την επίτευξη του κύριου σκοπού ο κυνικός ρεαλισμός δεν έχει αναστολές να κάνει χρήση ενός άλλου, επίσης, εχθρικού στοιχείου. Η αξιοποίηση άλλωστε των φανατικών ισλαμιστών συνιστά μια μακρά παράδοση των μεγάλων δυνάμεων. Πρώτοι διδάξαντες οι Βρετανοί στο Great Game, όταν ξεσήκωναν τις μουσουλμανικές φυλές κατά της ρωσικής αυτοκρατορίας. Ακολούθησαν οι Γερμανοί με τους μουσουλμάνους του άξονα Βαλκάνια-Κριμαία-Καύκασος. Αλλά και οι Αμερικανοί, σε περιπτώσεις όπως στο Αφγανιστάν με τους περίφημους μουτζαχεντίν, εναντίον των Σοβιετικών. Την ίδια μέθοδο εφάρμοσαν μαζί με το Ισραήλ, για να υπονομεύσουν τα κράτη, στα οποία ο αραβικός εθνικισμός αποτελούσε μια αξιόπιστη δύναμη, ενώ ακολουθούσε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο αραβικός εθνικισμός γεννήθηκε κατά τον 19ο αιώνα κυρίως ανάμεσα στους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, υπό την επιρροή των Γάλλων Ιησουιτών, των αμερικανικών κολλεγίων, αλλά και των πολλών σχολείων που ίδρυε η Ρωσία. Το βιβλίο που άσκησε την μεγαλύτερη επίδραση στην αραβική εθνική αναγέννηση ήταν το “Le réveil de la nation” (1906) του χριστιανού Μαρωνίτη Naguib Azoury (1870-1916), ενώ η μεγάλη μορφή του μπααθισμού υπήρξε ο φιλόσοφος Michel Aflaq (1910-1989), ελληνορθόδοξος από την Δαμασκό.

Ο αραβικός εθνικισμός, όμως, απέτυχε τελικά να δημιουργήσει μια ανά κράτος εθνική συνείδηση τέτοια που να υπερβαίνει τη θρησκευτική και φυλετική. Για παράδειγμα, στο Ιράκ το σιιτικό στοιχείο, καταπιεσμένο από την σουνιτική μειοψηφία που κατείχε την εξουσία, εκμεταλλεύτηκε την πτώση του Σαντάμ μετά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Το ίδιο έκαναν και οι Κούρδοι στον Βορρά. Στη Συρία η αλαουιτική-σιιτική μειονότητα, που κατείχε μέσω της οικογένειας Άσαντ την εξουσία, δεν μπόρεσε να ελέγξει την σουνιτική πλειοψηφία, όπως, και εδώ, τους Κούρδους, που, ασφυκτιώντας σε “ξένα” κράτη, παίζουν διαχρονικό έναν υπονομευτικό ρόλο, προσδοκώντας την πολυπόθητη εθνική τους ανεξαρτησία.

Η παρούσα εκκωφαντική πτώση του καθεστώτος Άσαντ, αναπάντεχη ως προς την ταχύτητα των γεγονότων, υπήρξε αποτέλεσμα:

Γιώργος Τσάκαλος (1958-2024)

Γιώργος Τσάκαλος (1958-2024)

Φίλος αγαπητός, συνάδελφος, συνεργάτης.

Ο αυθεντικότερος βιβλιοπώλης της γενιάς μας. Πενήντα χρόνια στον χώρο του βιβλίου. Ξεκίνησε από τον Γρηγόρη, το Μήνυμα, ξανά στον Γρηγόρη, δημιούργησε με άλλους την Παρουσία, συνέχισε στο Εναλλακτικό και τέλος στον Ναυτίλο με τον Κώστα Χριστόπουλο και τον Δημήτρη Πιπίνη. Χαρακτηριστική μορφή στον χώρο του βιβλίου, επίμονος, συσσώρευε γνώση και χαρτί, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, στα όρια της προβοκάτσιας. Αγαπητός σε όλους. Γιώργο, καλό σου ταξίδι. 

Το τελευταίο αντίο στο νεκροταφείο των Αγιών Αναργύρων την Παρασκευή 11:30

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/8hJJv3AqPkVviNPU/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δ. Δημόπουλος: ξέφραγο αμπέλι πολυπολιτισμικότητας

Του Δημήτρη Δημόπουλου

03/09/2023

Ενώ η Ελλάδα καταστρέφεται και μεταβάλλεται σε «κρανίου τόπο» από τις πυρκαγιές, παράλληλα συντελείται και η αντικατάσταση του πληθυσμού της. Αντιγράφουμε από τα επίσημα Δελτία Τύπου μιας μόνο ημέρας (1-3-23) της Αστυνομίας και του Λιμενικού:

1. Αστυνομικοί του Τμήματος Συνοριακής Φύλαξης Ορεστιάδας συνέλαβαν έναν αλλοδαπό διακινητή, διότι τον εντόπισαν να καθοδηγεί πεζή στο εσωτερικό της χώρας πέντε μη νόμιμους μετανάστες, τους οποίους προηγουμένως είχε περάσει από την Τουρκία, διασχίζοντας με βάρκα τον Έβρο.
2. Αστυνομικοί του Τμήματος Συνοριακής Φύλαξης Σαπών συνέλαβαν, σε αγροτική περιοχή της Ροδόπης, έναν αλλοδαπό διακινητή, διότι οδηγώντας Ι.Χ. αυτοκίνητο μετέφερε παράνομα στην ενδοχώρα επτά μη νόμιμους μετανάστες.
3. Αστυνομικοί του Τμήματος Συνοριακής Φύλαξης Σαπών συνέλαβαν, σε οικισμό της Ροδόπης, μία αλλοδαπή διακινήτρια, διότι την εντόπισαν να οδηγεί φορτηγό όχημα με το οποίο μετέφερε παράνομα στο εσωτερικό της χώρας οκτώ μη νόμιμους μετανάστες.
4. Αστυνομικοί από το ίδιο Τμήμα Σαπών συνέλαβαν, στην εθνική οδό Αλεξανδρούπολης-Κομοτηνής, έναν αλλοδαπό διακινητής, διότι οδηγώντας Ι.Χ. αυτοκίνητο μετέφερε παράνομα στην ενδοχώρα πέντε μη νόμιμους μετανάστες.
5. Αστυνομικοί του Τμήματος Συνοριακής Φύλαξης Σουφλίου συνέλαβαν, στην εθνική οδό Ορμενίου-Αρδανίου, έναν ημεδαπό και έναν αλλοδαπό διακινητή, διότι τους εντόπισαν να επιβαίνουν σε φορτηγό όχημα μετά ρυμουλκούμενου και να μεταφέρουν παράνομα στο εσωτερικό της χώρας εννέα μη νόμιμους μετανάστες.
6. Αστυνομικοί του Τμήματος Συνοριακής Φύλαξης Φερών, συνέλαβαν, στην Εγνατία οδό Κήπων-Αλεξανδρούπολης, έναν αλλοδαπό διακινητή, διότι οδηγώντας φορτηγό όχημα μετά ρυμουλκούμενου μετέφερε παράνομα στην ενδοχώρα δώδεκα μη νόμιμους μετανάστες.

Συνολικά σε μια μόνο μέρα εντοπίστηκαν 46 λαθρομετανάστες και συνελήφθησαν επτά διακινητές. Πόσοι άλλοι όμως διακινήθηκαν την ίδια μέρα χωρίς να εντοπιστούν; Αν διαβάζει κάποιος μια επαρχιακή εφημερίδα της Αν. Μακεδονίας-Θράκης θα δει ότι παρόμοιες περιπτώσεις καταγράφονται καθημερινά. Εκείνος ο «φράκτης του Έβρου», που διαφήμιζε προεκλογικά ο κ. Μητσοτάκης, τι γίνεται; Με το ρυθμό χελώνας που προχωράει είναι ζήτημα αν σε μια δεκαετία θα έχει ολοκληρωθεί μόνο κατά το ήμισυ.

Συνεχίζουμε τον απολογισμό του Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής (Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ.) πάντα για την ίδια μέρα:

7. Περιπολικό πλοίο του Λιμενικού διέσωσε, 9 μίλια νότια της Σερίφου, 61 μετανάστες που επέβαιναν σε ιστιοφόρο το οποίο βρισκόταν σε δυσχερή θέση. Οι αλλοδαποί οδηγήθηκαν με ασφάλεια στο λιμάνι του Λαυρίου και από εκεί θα μεταφερθούν στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) Μαλακάσας.
8. Πλοίο Ανοικτής Θαλάσσης του Λιμενικού εντόπισε και περισυνέλλεξε, στη θαλάσσια περιοχή του ακρωτηρίου Παληός, βορειοανατολικά της Λέσβου, 37 αλλοδαπούς που επέβαιναν σε φουσκωτή λέμβο. Οι αλλοδαποί μεταφέρθηκαν στο Κ.Υ.Τ Μαυροβουνίου.

Οι «τρεις Τουρκίες» με τη διεισδυτική ματιά του Δ. Πουλάκου, από το 1957

Γράφει ο Σωτήρης Δημόπουλος – Από το ιστολόγιό του

Το 1957, ο διπλωμάτης και διανοούμενος, σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατά την πρώτη περίοδο της πρωθυπουργίας του, Δημήτριος Πουλάκος (1922-2006) κυκλοφορεί, από τις εκδόσεις της «Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του Ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου», το αρτιότερο, ίσως, βιβλίο του, που είναι αφιερωμένο στην Τουρκία. Ο τίτλος του ήταν «Η Σύγχρονος Τουρκία -Κοινωνικά και Οικονομικά Θέματα».

Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη και περιεκτική μελέτη, η οποία αναδεικνύει όλες τις διαστάσεις της κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής, εθνοτικής, πολιτισμικής και εκπαιδευτικής πραγματικότητας της Τουρκίας, ενταγμένης εντός του σύγχρονού της διεθνούς πλαισίου, αλλά, ταυτόχρονα, στην πλέον βαθιά διαχρονικότητά του, χωρίς να περιορίζεται από μεθοδολογικά σχήματα που κατακερματίζουν τα φαινόμενα, υποκειμενοποιώντας έτσι τα συμπεράσματα. Η λεπτομερέστατη ακτινογραφία των εθνολογικών και κοινωνικών υποστρωμάτων της τουρκικής κοινωνίας, με την παράλληλη αντανάκλασή τους στα πολιτικά δρώμενα συνιστά έναν ανεκτίμητο οδηγό για την κατανόηση της «εσωτερικής» Τουρκίας. Η βασιμότητα της ανάλυσής του αποδεικνύεται, άλλωστε, από την επιβεβαίωση μέσα στον χρόνο των οξυδερκών προβλέψεών του. Το βιβλίο εκδίδεται την εποχή ακριβώς που το «Δημοκρατικό Κόμμα» του Αντνάν Μεντερές έχει εκτοπίσει τους Κεμαλικούς Ρεπουμπλικάνους, σε μια πρώτη απόπειρα της Ανατολής να επιβάλει την δική της ταυτότητα στην χώρα. Η διελκυστίνδα αυτή θα εξακολουθήσει, περνώντας από διάφορες φάσεις, για όλες τις επόμενες δεκαετίες. Σήμερα, όπως είχε προβλέψει ο Πουλάκος, οι ισλαμιστές της Ανατολίας κατέχουν την εξουσία επί πάνω από δύο δεκαετίες, έπειτα από μια μακρά πολιορκία που διεξήγαγαν κατά του κεμαλικού κατεστημένου της δυτικής Τουρκίας, υποβοηθούμενοι από την ραγδαία δημογραφική αύξηση των πληθυσμών των περιοχών αυτών. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτή η βαθιά εθνοτική και πολιτική αντίθεση, με αντίστοιχη διαφοροποίηση των γεωστρατηγικών και πολιτισμικών προσανατολισμών της κάθε ομάδας, επικαλύπτεται από τη σύγκλισή τους επί ενός εθνικιστικού πολιτικού εφαλτηρίου τόσο στο εσωτερικό, κατά του αποσχιστικού κουρδικού παράγοντα, όσο και στο εξωτερικό, για την ανακατάληψη του πρώην οθωμανικού χώρου.

Ουκρανία: Το εθνικό ζήτημα και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις -Ένα επίκαιρο κείμενο του 2005

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Άρδην τ. 52, Ιανουάριος-Μάρτιος 2005, και παρά τα σχεδόν 17 χρόνια που πέρασαν από τότε, όπως και τις αναμφίβολες ελλείψεις του, διατηρεί την επικαιρότητά του, καθώς παρουσιάζονται οι βασικές συνισταμένες του ουκρανικού ζητήματος που παραμένουν ενεργές μέχρι σήμερα.

Σωτήρης Δημόπουλος

Οι πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις στην Ου­κρα­νί­α θα πρέ­πει α­νε­πι­φύ­λα­κτα να ε­ντα­χθούν στο πλαί­σιο του ε­θνι­κού ζη­τή­μα­τος που δια­μορ­φώ­θη­κε στον συ­γκε­κρι­μέ­νο γε­ω­γρα­φι­κό χώ­ρο κα­τά τους τε­λευ­ταί­ους ο­κτώ αιώ­νες, και του ο­ποί­ου α­πο­τε­λούν α­κό­μη έ­να ε­πει­σό­διο ε­νώ, ταυ­το­χρό­νως, το πλαί­σιο αυ­τό ε­πη­ρε­ά­ζε­ται ά­με­σα α­πό την «ο­ρι­ζό­ντια» δια­δι­κα­σί­α α­να­σύ­ντα­ξης του χάρ­τη της γε­ω­πο­λι­τι­κής ι­σχύ­ος. Η κα­τα­νό­η­ση λοι­πόν των κοι­νω­νι­κο-πο­λι­τι­κών φαι­νο­μέ­νων θα πρέ­πει να α­να­ζη­τη­θεί πρω­ταρ­χι­κώς στο ι­στο­ρι­κό υ­πό­βα­θρο, το ο­ποί­ο γεν­νά τη δυ­να­μι­κή τους, και κα­τό­πιν στις ε­ξω­τε­ρι­κές δυ­νά­μεις που κα­θο­ρί­ζουν εν πολ­λοίς και τη συ­γκε­κρι­μέ­νη μορ­φή με την ο­ποί­α αυ­τά εμ­φα­νί­ζο­νται.

Οι «ου­κρα­νι­κές ταυ­τό­τη­τες»

Η ε­θνι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση με­τα­ξύ των Ρώ­σων και των Ου­κρα­νών έ­χει τις ρί­ζες της στην ε­πο­χή που α­κο­λου­θεί την κα­τά­κτη­ση των σλα­βι­κών ε­δα­φών α­πό την Χρυ­σή Ορ­δή (13ος αι.). Το Κί­ε­βο, η μη­τρό­πο­λη των α­να­το­λι­κών Σλά­βων, κέ­ντρο της Ορ­θο­δο­ξί­ας και βυ­ζα­ντι­νή ε­φε­δρεί­α, λε­η­λα­τεί­ται και ι­σο­πε­δώ­νε­ται. Στους ε­πό­με­νους αιώ­νες, η Μο­σκο­βί­α θα εί­ναι η πό­λη που α­να­λαμ­βά­νει το έρ­γο της ε­νο­ποί­η­σης των Ρώ­σων α­πε­λευ­θε­ρώ­νο­ντάς τους α­πό την τα­τα­ρο-μογ­γο­λι­κή κα­το­χή.

Α­πο­κομ­μέ­να στις δυ­τι­κές πε­ριο­χές της σύγ­χρο­νης Ου­κρα­νί­ας, τα πρι­γκι­πά­τα της Γα­λι­κί­ας και της Βο­λι­νί­ας –με τη ση­μα­ντι­κή συ­νει­σφο­ρά του η­γε­μό­να Δα­νι­ήλ Ρο­μά­νο­βιτ­ς– κα­τόρ­θω­σαν να α­ντι­στα­θούν για έ­να α­κό­μη αιώ­να με­τά την έ­λευ­ση των φυ­λών της Κ. Α­σί­ας και να κρα­τή­σουν ζω­ντα­νή την κλη­ρο­νο­μιά του Ρους του Κιέ­βου, έ­ως ό­του α­πορ­ρο­φη­θούν α­πό την Πο­λω­νί­α και την Λι­θουα­νί­α. Κα­τά τη διάρ­κεια της κυ­ριαρ­χί­ας της Πο­λω­νο-Λι­θουα­νι­κής Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας (Πο­σπο­λίτ) τα ε­δά­φη αυ­τά α­ποι­κή­θη­καν α­πό Πο­λω­νούς, η α­γρο­τιά ο­δη­γή­θη­κε στη δου­λο­πα­ροι­κί­α και οι ορ­θό­δο­ξοι Ου­κρα­νοί πιέ­στη­καν να υ­ιο­θε­τή­σουν τον κα­θο­λι­κι­σμό.

Η θρη­σκευ­τι­κή α­φο­μοί­ω­ση ή­ταν α­να­γκαί­α για τη δια­τή­ρη­ση της ε­νό­τη­τας του πο­λω­νι­κού κρά­τους, το ο­ποί­ο α­ντι­με­τώ­πι­ζε με α­γω­νί­α την πί­ε­ση της ε­πέ­κτα­σης της Μό­σχας. Α­πό­το­κη αυ­τής της ε­πι­χεί­ρη­σης υ­πήρ­ξε η Ου­νί­α (σύ­νο­δος του Μπρε­στ-Λι­τόφ­σκ, 1596), α­πο­τέ­λε­σμα της συμ­μα­χί­ας του βα­σι­λιά της Πο­λω­νί­ας Σι­γι­σμούν­δου του Γ΄ (1587-1632) με τον Πά­πα. Βε­βαί­ως, η α­πε­γνω­σμέ­νη πά­λη των ορ­θο­δό­ξων Ου­κρα­νών για τη δια­τή­ρη­ση της θρη­σκευ­τι­κής —και ε­θνι­κής— ταυ­τό­τη­τάς τους τούς κα­τέ­στη­σε κέ­ντρο α­νά­πτυ­ξης των θε­ο­λο­γι­κών σπου­δών, με τη δη­μιουρ­γί­α των Α­δελ­φο­τή­των, για ό­λη την ορ­θό­δο­ξη σλα­βι­κή α­να­το­λή. 

Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, ό­μως, η δια­κρι­τή αυ­τή πο­ρεί­α δη­μιούρ­γη­σε το υ­πό­βα­θρο της α­νά­πτυ­ξης ε­νός ου­κρα­νι­κού ε­θνι­κι­σμού, ό­που η ου­κρα­νι­κή γλώσ­σα, η θρη­σκευ­τι­κή ι­διαι­τε­ρό­τη­τά του –Ου­νί­α– και η ε­ξάρ­τη­σή του α­πό δυ­τι­κές δυ­νά­μεις θα εκ­φρα­σθεί, πλέ­ον, με σα­φή­νεια τον 19ο αιώ­να. Ο Ιω­άν­νης Μέ­γε­ντορ­φ δί­νει μια δι­κή του εν­δια­φέ­ρου­σα ε­ξή­γη­ση για την ι­διο­μορ­φί­α της δυ­τι­κής Ου­κρα­νί­ας: «Α­ξί­ζει να πα­ρα­τη­ρη­θεί ό­τι οι ορ­θό­δο­ξες ε­κεί­νες χώ­ρες που δεν α­ντι­με­τώ­πι­σαν ά­με­ση κα­τά­λη­ψη α­πό τους σταυ­ρο­φό­ρους –η Βουλ­γα­ρί­α, η Σερ­βί­α και η Γα­λι­κί­α-Βο­λι­νί­α [σ.σ. δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α]– ή­ταν πο­λύ πιο α­νοι­χτές στις δυ­τι­κές ε­πα­φές και μά­λι­στα ό­λες τους δέ­χτη­καν (ο­σο­δή­πο­τε σύ­ντο­μα) την πο­λι­τι­κή ε­πι­κυ­ριαρ­χί­α του πα­πι­σμού».

Πα­ράλ­λη­λα, ό­μως, στην α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νί­α την ί­δια ι­στο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο δη­μιουρ­γεί­ται έ­να ι­διό­τυ­πο κέ­ντρο ου­κρα­νι­κής α­ντί­στα­σης που φο­ρέ­ας του εί­ναι οι Κο­ζά­κοι. Διά­γο­ντας στρα­τιω­τι­κό και α­νυ­πό­τα­κτο βί­ο, οι Κο­ζά­κοι θα δια­τη­ρή­σουν την ορ­θο­δο­ξί­α και θα α­ντι­στα­θούν τό­σο στο τα­τα­ρι­κό χα­νά­το της Κρι­μαί­ας και στην Ο­θω­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α ό­σο και στους Πο­λω­νούς γαιο­κτή­μο­νες. Ο βα­σι­κός τους σύμ­μα­χος εί­ναι η Ρω­σί­α, ό­πως α­πο­δει­κνύ­ει και η έ­νω­ση του 1654, αλ­λά η σχέ­ση τους θα πα­ρα­μέ­νει ευαί­σθη­τη ε­ξαι­τί­ας της α­νυ­πό­τα­κτης φύ­σης των κοι­νο­τή­των τους και της α­φο­μοιω­τι­κής διά­θε­σης του ρω­σι­κού ε­πε­κτα­τι­σμού. Α­κό­μα και με­τά τη διά­λυ­ση των κο­ζα­κι­κών υ­πο­λειμ­μά­των της Ου­κρα­νί­ας α­πό την Μ. Αι­κα­τε­ρί­νη στα τέ­λη του 18ου αιώνα, και οι α­γρο­τι­κές κοι­νό­τη­τες αλ­λά και οι ερ­γα­τι­κές μά­ζες, που στην πλειο­ψη­φί­α τους θα εί­ναι ρω­σι­κής κα­τα­γω­γής, που θα συρ­ρεύ­σουν στο Ντον­μπάς (στην ου­σί­α η πε­ριο­χή αυ­τή α­πο­τε­λεί ε­νιαί­ο τμή­μα με τη ρω­σι­κή πε­ρι­φέ­ρεια του Ντον και των ε­κεί κο­ζά­κων) θα εκ­δη­λώ­νουν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά α­νυ­πο­τα­ξί­ας χω­ρίς πο­τέ να αμ­φι­σβη­τή­σουν τη σύν­δε­σή τους με την υ­πό­λοι­πη Ρω­σί­α.

Τα δύ­ο αυ­τά ε­θνι­κά κέ­ντρα της Ου­κρα­νί­ας, θα δί­νουν το δι­κό τους στίγ­μα στις ι­στο­ρι­κές ε­ξε­λί­ξεις. «Ο 19ος αιώ­νας θα εί­ναι για την Ου­κρα­νί­α η ε­πο­χή μιας δι­πλής ορ­μής, οι­κο­νο­μι­κής στο ρω­σι­κό κομ­μά­τι, ε­θνι­κής αυ­το­συ­νει­δη­σί­ας στο αυ­στρια­κό. Η α­γρο­τι­κή και με­τέ­πει­τα βιο­μη­χα­νι­κή ρω­σι­κή Ου­κρα­νί­α α­να­πτύ­χθη­κε με τις ε­θνι­κές ι­δέ­ες της αυ­στρια­κής Ου­κρα­νί­ας, ό­που κά­τω α­πό την ε­πιρ­ρο­ή της Ου­νί­τι­κης εκ­κλη­σί­ας, μια δια­νό­η­ση δια­κρι­τι­κά υ­πο­στη­ρι­ζό­με­νη α­πό την κυ­βέρ­νη­ση της Βιέν­νης, εί­χε στό­χο να τρο­φο­δο­τή­σει έ­να ε­θνι­κό ου­κρα­νι­κό συ­ναί­σθη­μα. Για την Βιέν­νη η υ­πο­στή­ρι­ξη των Ου­κρα­νών ή­ταν έ­να μέ­σο να δη­μιουρ­γεί προ­βλή­μα­τα στην Ρω­σί­α και να α­σκεί πί­ε­ση στους Πο­λω­νούς ευ­γε­νείς [σ.σ. γαιο­κτή­μο­νες] των οποίων το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των δου­λο­πά­ροι­κων ή­ταν Ου­κρα­νοί».  Η βί­αι­η τσα­ρι­κή κα­τα­στο­λή στις διεκ­δι­κή­σεις των Ου­κρα­νών, ει­δι­κά στα ζη­τή­μα­τα της γαιο­κτη­σί­ας, του εκ­δη­μο­κρα­τι­σμο,ύ του πο­λι­τι­σμού και της γλώσ­σας, δη­μιούρ­γη­σε τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις, οι ο­ποί­ες ε­ντά­θη­καν στα χρό­νια της στα­λι­νι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, για τη διεύ­ρυν­ση του χά­σμα­τος με τη «με­γα­λο­ρω­σι­κή» πο­λι­τι­κή.

Στον αιώ­να του ρο­μα­ντι­σμού, ο ου­κρα­νι­κός ε­θνι­κι­σμός-πα­τριω­τι­σμός δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να έ­χει, ταυ­το­χρό­νως, και ε­πα­να­στα­τι­κή κοι­νω­νι­κά κα­τεύ­θυν­ση. Ό­πως έ­λε­γε έ­νας Ρώ­σος γε­νι­κός διοι­κη­τής, «στη δε­κα­ε­τί­α του 1880, εί­χαν τα έρ­γα του Σεβ­τσέν­κο, του ε­θνι­κού ποι­η­τή της Ου­κρα­νί­ας, στη μί­α τσέ­πη και αυτά του Μαρ­ξ στην άλ­λη». 

Κα­τα­λυ­τι­κό στοι­χεί­ο στη δια­μόρ­φω­ση της πλη­θυ­σμια­κής σύ­στα­σης της σύγ­χρο­νης Ου­κρα­νί­ας θα α­πο­τε­λέ­σει η ά­φι­ξη στα ε­δά­φη της Νε­ο­ρωσ­ί­ας (ση­με­ρι­νής α­να­το­λι­κής και νό­τιας Ου­κρα­νί­ας) ε­κα­το­ντά­δων χι­λιά­δων Ρώ­σων (κυ­ρί­ως με­τά την κα­τάρ­γη­ση της δου­λο­πα­ροι­κί­ας το 1861 και την αλ­μα­τώ­δη α­νά­πτυ­ξη της βιο­μη­χα­νί­ας του Ντον­μπάς).

Η μπολ­σε­βί­κι­κη Ου­κρα­νί­α

Το εθνικό ζήτημα στη Ρωσική Αυτοκρατορία και η «ανατολική» στροφή του Λένιν

Το εθνικό ζήτημα στη Ρωσική Αυτοκρατορία καιη «ανατολική» στροφή του Λένιν

Του Σωτήρη Δημόπουλου, διεθνολόγου από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 13

Α΄ μέρος

Το εθνικό ζήτημα στη Ρωσική Αυτοκρατορία υπήρξε κομβικό για τη διαμόρφωση της κρατικής της συγκρότησης, ενώ επηρέασε καταλυτικά το σύνολο των ιδεολογικών ρευμάτων που εκδηλώθηκαν στην επικράτειά της. Ως εκ τούτου, η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί η κατάλληλη ιδεολογική φόρμουλα που θα επέτρεπε στους Ρώσους κομμουνιστές να απαντήσουν στο πρόβλημα της συνύπαρξης δεκάδων, ανόμοιων μεταξύ τους, εθνοτήτων εντός ενός κράτους, ήταν αυτή που επέβαλε στον Λένιν τη σταδιακή αλλά ριζική αναπροσαρμογή των σχετικών με το εθνικό ζήτημα μαρξιστικών θέσεων. Οι μπολσεβίκοι, λοιπόν, κατέληξαν, κατά τη διαδικασία της εδραίωσης του επαναστατικού τους καθεστώτος, εν μέσω σοβαρών διαφωνιών μεταξύ των ηγετικών τους στελεχών, να προσανατολίζονται όχι προς την ανεπτυγμένη καπιταλιστική Δύση, με το πολυπληθές προλεταριάτο, αλλά προς τους «λαούς της Ανατολής».

με σκούρο πράσινο η έκταση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1914, με ανοιχτό πράσινο πρώην εδάφη, προτεκτοράτα και σφαίρα επιρροής.

 Η στροφή αυτή δεν συνιστούσε μόνο την αναζήτηση διεθνών συμμαχιών και ερεισμάτων, αλλά, πρωτίστως, την επιδίωξη της εσωτερικής συνοχής του πολυεθνικού και πολυθρησκευτικού κράτους, που κάλυπτε την τεράστια καρδιά του ευρασιατικού όγκου. Το όραμα της δημιουργίας της κομμουνιστικής «Μέκκας», κέντρου εξαγωγής ενός «ιερού πολέμου» για την απελευθέρωση των υπόδουλων αποικιοκρατούμενων κατοίκων της περιφέρειας, περιείχε ως ουσιαστική πρόθεση να συρρικνώσει τα πολυάριθμα εσωτερικά αποσχιστικά εθνο-θρησκευτικά κινήματα. Ο Λένιν αντιλαμβάνεται σταδιακά ότι πιθανή αποτυχία στη διαχείριση του εθνικού ζητήματος θα σήμαινε αναπόδραστα και την αποτυχία της επανάστασης στο σύνολό της. Το ενδεχόμενο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργήσει η ολέθρια για τη Ρωσία εξέλιξη του πολέμου, συνεπαγόταν, αντί της παλινόρθωσης της απολυταρχίας, ή της μετάβασης σε μια αστική δημοκρατία, τη διάλυση και τον οριστικό κατακερματισμό του ρωσικού κράτους – ό,τι δηλαδή συνέβη τη συγκεκριμένη περίοδο με τις Αυτοκρατορίες των Αψβούργων και των Οθωμανών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εμφανίζεται να επιβάλλεται η Γεωπολιτική εμμέσως αλλά αποφασιστικά τόσο στην Ιδεολογία όσο και στην Πολιτική, και οι Ρώσοι κομμουνιστές να καταλήγουν «διασώστες» της παραπαίουσας Ρωσικής

Η Τουρκία σε κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι

Του Σωτήρη Δημόπουλου 

Η Τουρκία βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, καθώς οι βασικοί άξονες επί των οποίων λειτουργούσε από την ίδρυσή της φαίνεται να ακυρώνονται. Το γεγονός αυτό την καθιστά εντελώς απρόβλεπτη, και, ως εκ τούτου, το επόμενο διάστημα είναι ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, κάτι που ο ελληνισμός, σε Ελλάδα και Κύπρο, οφείλει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του.

Η Τουρκία συγκροτείται επί των ερειπίων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά την, σχεδόν ολοκληρωτική, εξάλειψη του χριστιανικού στοιχείου εντός της επικράτειάς της (η τελευταία πράξη έλαβε χώρα το 1955, με τα Σεπτεμβριανά στην Πόλη). Αφότου ο κοινός εχθρός εξολοθρεύθηκε, η νεαρή Τουρκική Δημοκρατία κατέστη το πεδίο ενός αδυσώπητου εσωτερικού ανταγωνισμού τριών, διαφορετικών εθνολογικών στον πυρήνα τους, συνισταμένων:

α. των δυτικόστροφων κεμαλικών, κατοίκων, επί το πλείστον, των αστικών κέντρων του δυτικού τμήματος, στους οποίους είχαν προσχωρήσει και μη σουνιτικοί πληθυσμοί, οι οποίοι επέλεξαν την κοσμική ανοχή από την ισλαμιστική καταπίεση της ούμμας.

β. των, πλέον καθυστερημένων πολιτισμικά, σουνιτών της Ανατολίας, και

γ. των Κούρδων, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εκκαθάριση των Χριστιανών, κυρίως των Αρμενίων, με τους οποίους διεκδικούσαν την κυριότητα των ίδιων εδαφών.

Η διαμάχη μεταξύ αυτών των ομάδων ήταν αδιάπτωτη επί δεκαετίες. Η ισορροπία των αντιθέσεων διατηρείτο με:

Ο ελληνισμός στη μέγγενη της ιστορίας

πίνακας του Giorgio de Chirico

Του Σωτήρη Δημόπουλου (Άρδην τ. 105) 

Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο τρόπος που οι άνθρωποι απωθούμε την πρόσληψη της δύσκολης πραγματικότητας. Αντιμετωπίζουμε ό,τι μας συμβαίνει αδρανώς με την μεθοδολογία της σκέψης που έχουμε συνηθίσει, ακόμη κι αν αυτή έχει συντελέσει στην επιδείνωση της κατάστασής μας. Στο άτομο, η καθήλωση στην άρνηση καταλήγει σε νευρώσεις ή/και κατάθλιψη, ενώ σε συλλογικό επίπεδο οδηγεί σε ιδεοληπτικές εμμονές, που εκδηλώνονται σε ανάλογου χαρακτήρα πολιτικές συμπεριφορές ή/και σε παραίτηση από την συμμετοχή στα κοινά. Το αποτέλεσμα είναι, σε κάθε περίπτωση, καταστροφικό.

Η περιγραφή αυτή αποτυπώνει την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων χρόνων. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε το δραματικό εύρος των δομικών παθογενειών των κρατικών λειτουργιών, τους αποσαθρωμένους κοινωνικούς αρμούς, το χαμηλό επίπεδο των ντόπιων ελίτ και τις οδυνηρές εξωτερικές εξαρτήσεις. Στοιχεία που μακροχρόνια δρούσαν υπονομευτικά στο εθνικό σώμα αλλά πριν την άρση του παραπετάσματος των ομαδικών ψευδαισθήσεων δεν γίνονταν αντιληπτά ή αποδεκτά από την συλλογική συνείδηση.

Η επόμενη ημέρα των εκλογών στη Βουλγαρία

Του Νικίτα Κοβαλένκο από την Ρήξη φ. 132

Παρά τη νίκη του φιλοευρωπαϊκού κόμματος GERB, τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στην Βουλγαρία δεν προκάλεσαν ενθουσιασμό στην Ε.Ε. Αντιλαμβάνονται με τι όγκο προβλημάτων θα έλθει αντιμέτωπος ο Μπόικο Μπορίσωφ, στην προσπάθειά του να σχηματίσει μια κυβέρνηση συνασπισμού.

Στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές στη Βουλγαρία, τη νίκη την κέρδισε το φιλοευρωπαϊκό κόμμα «Πολίτες για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας» (GERB) του πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσωφ. Έτσι, έπειτα από δύο εθελούσιες εξόδους από την εξουσία, ο «αβύθιστος» Μπορίσωφ μπορεί ήδη για τρίτη φορά να ηγηθεί μιας κυβέρνησης. Κι αυτό παρά την εντυπωσιακή αύξηση των ευρωσκεπτικιστικών διαθέσεων, η οποία έφερε στη θέση του προέδρου, τον Νοέμβριο του 2016, τον φιλορώσο Ρούμεν Ράντεφ.

Μερικά αμερικανικά ΜΜΕ υποδέχθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό την επιτυχία του Μπορίσωφ. Ιδιαίτερα οι Νιου Γιορκ Τάιμς θεώρησαν ότι αυτή ήταν μια νίκη της Ε.Ε. και μια απογοήτευση για τον Βλαδίμηρο Πούτιν, που επιδιώκει «να χρησιμοποιήσει τις εσωτερικές αντιθέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να ενισχύσει την επιρροή του στα κράτη της Ενωμένης Ευρώπης».

Ο κύριος ανταγωνιστής του GERB, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βουλγαρίας (ΣΚΒ), το οποίο είναι ο διάδοχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας, και υποστήριξε την υποψηφιότητα του Ράντεφ για την προεδρία του Νοεμβρίου του προηγούμενου έτους, ήλθε δεύτερο. Το κόμμα επανειλημμένως έχει εκφράσει την επιθυμία του για σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία και την άρση των αντιρωσικών κυρώσεων, την ώρα που ο πεπεισμένος ευρωοπτιμιστής Μπορίσωφ υποστήριξε την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Μόσχας.

Οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι, στις δικές τους εκτιμήσεις, για κάποιο λόγο, αποδείχθηκαν πολύ πιο συγκρατημένοι από τους Αμερικανούς συναδέλφους τους. Για παράδειγμα, η EURACTIV, ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα των εκλογών, παρότι υποδέχθηκε θετικά τη νίκη του Μπορίσωφ, σημείωσε ότι θα είναι πολύ δύσκολες οι συνομιλίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η Ελλάδα και ένας νέος βαλκανικός άξονας

Του Σωτήρη Δημόπουλου από το προσωπικό του ιστολόγιο 

Η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων επιλογών στην βαλκανική της πολιτική, που μπορούν είτε να την ισχυροποιήσουν, μέσω μιας νέας βαλκανικής συμμαχίας έναντι του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού, είτε να την μεταβάλουν σε ευάλωτο στόχο, ταυτοχρόνως, του τουρκο-αλβανικού και του σλαβικού αναθεωρητισμού. Οι, έως τώρα, κινήσεις εκ μέρους της Αθήνας δείχνουν την απουσία μιας μακρόπνοης στρατηγικής, με βάση τα νέα δεδομένα. Αντιθέτως, εκδηλώνεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, και χωρίς αντίλογο από την αντιπολίτευση, η μια και μοναδική οδός «σωτηρίας»: η απόλυτη ταύτιση με τα, εικαζόμενα ως, συμφέροντα των ΗΠΑ, ώστε μέσω της εκδούλευσης να προφυλαχθεί η πολλαπλώς απειλούμενη εθνική μας κυριαρχία.

Ως γνωστόν, οι γεωπολιτικές «τεκτονικές» πλάκες καθώς μετακινούνται, ενεργοποιούν στα σημεία τριβής τους ιστορικά ρήγματα, που ως συνέπεια έχουν την εκδήλωση επαναληπτικών συγκρούσεων. Ένα τέτοιο «σημείο» είναι τα Βαλκάνια. Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είχε επιτρέψει την άμεση διείσδυση των ευρωατλαντικού παράγοντα σ’ όλη την βαλκανική ενδοχώρα. Κύριος στόχος της «νέας τάξης πραγμάτων» υπήρξε η δημιουργία μικρών και αδύναμων κρατών, ελεγχόμενων από τα ισχυρά δυτικά συμφέροντα, με παράλληλη εξάλειψη της όποιας ρωσικής παρουσίας. Όπως σύντομα αποδείχθηκε, οι ανησυχίες όσων σχεδίαζαν την νέα Ευρώπη για τη «ρωσική απειλή» ήταν εύλογες, παρά το ότι όταν ξεκινούσαν την εφαρμογή των σχεδίων τους, η Ρωσία του Γιέλτσιν τρέκλιζε τόσο, όσο και ο τότε πρόεδρός της. Γιατί το εσωτερικό δυναμικό της αυτοκρατορίας παρέμενε πάντα ζωντανό και ανέμενε αυτόν που θα έθετε και πάλι τη μηχανή σε λειτουργία. Όπερ και εγένετο! Μάλιστα, η ραγδαία δυτική επέλαση επιτάχυνε τις εξελίξεις στη ρωσική πολιτική σκηνή, καθώς ο εγωισμός της κρατικής ρωσικής ελίτ «πληγώθηκε» από την επονείδιστη αδυναμία της χώρας να αντιταχθεί στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Το τίμημα του φιάσκου της Γενεύης

Σκίτσο του Πιν από τον Φιλελεύθερο 

Το τίμημα του φιάσκου της Γενεύης: Αυτό το θέατρο, αργά ή γρήγορα θα το τελειώσει ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν

Του Σωτήρη Δημόπουλου* από την ιστοσελίδα www.apopseis.com

Επρόκειτο για φιάσκο άνευ προηγουμένου! Αυτό είναι το συμπέρασμα κάθε ψύχραιμης ανάλυσης για τη διάσκεψη της Γενεύης. Η τελευταία πράξη της κας Νούλαντ, ως εν ενεργεία τουλάχιστον αξιωματούχου της αμερικανικής κυβέρνησης, υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία.

Το αποτέλεσμα της ακατανόητης αυτής διάσκεψης, όπως ήταν φυσικό, δεν εξέπληξε κανέναν απ’ όσους γνωρίζουν με κάποια επάρκεια τους νέους διεθνείς συσχετισμούς, καθώς και τις προτεραιότητες των δρώντων μερών. Και γι’ αυτό δεν υπήρξαν και σοβαρές αντιδράσεις μετά το εσπευσμένο τέλος της. Σύντομα θα έχει ξεχαστεί από τη διεθνή κοινότητα μέσα στην καταιγίδα των πολλών επερχόμενων γεγονότων.

Μόνον στην Κύπρο διατηρείται, έστω και ημιθανής, η «ελπίδα» της λύσης. Για να καλυφθούν τα σφάλματα και οι τραγικές ευθύνες όσων έσυραν την Κυπριακή Δημοκρατία στην άβυσσο της αυτοκατάργησης∙ όσων έριχναν στάχτη στα μάτια της κυπριακής κοινής γνώμης ότι ήταν όλα σχεδόν συμφωνημένα και επέβαλαν επί μήνες την ατμόσφαιρα μιας ψευδούς και εξόφθαλμα ανυπόστατης αισιοδοξίας∙ όσων ασυλλόγιστα σύρθηκαν από τις οδηγίες συγκεκριμένων κέντρων που προωθούσαν νέες ισορροπίες στην ανατολική Μεσόγειο∙ όσων εντέλει ήθελαν να πάρουν τη ρεβάνς για την ήττα του δημοψηφίσματος του 2004.

Και τώρα οι ίδιοι πυροβολούν στον αέρα, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και στοχοποιούν βολικούς ενόχους. Μα πώς να καλυφθούν έτσι οι βρυχηθμοί του σουλτάνου που νέτα σκέτα αποκάλυψε τις σταθερές προθέσεις της «εγγυήτριας» Τουρκίας; Κατοχικός στρατός, επεμβατικά δικαιώματα, εκ περιτροπής προεδρία, καμία εδαφική παραχώρηση, τουναντίον, μισά μισά στη δημόσια Διοίκηση, όλα τα δικαιώματα και για τους Τούρκους υπηκόους. Κοντολογίς όλο το νησί τυπικώς θα είναι στην Ε.Ε. αλλά στην ουσία θα ανήκει στον σουλτάνο, νεο-οθωμανικό βιλαέτι και πάτημα της Άγκυρας για να εκβιάζει την Ευρώπη.

Το ναρκοπέδιο της Γενεύης

Του Σωτήρη Δημόπουλου

Το φυσικό αέριο είναι «κλειδί» για τη λύση του Κυπριακού είπε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι το Κυπριακό είναι το «κλειδί» της λύσης του φυσικού αερίου. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο προτάσεις δεν είναι επουσιώδης. Αντιθέτως, είναι κομβικής σημασίας, διότι στη δεύτερη διατύπωση το μείζον είναι το αέριο, κι όλα τα υπόλοιπα, όπως το Κυπριακό, υπόκεινται στις προτεραιότητές του.

Αυτό ήταν, άλλωστε, εξ αρχής το διακύβευμα. Κι αυτόν τον στόχο υπηρετεί, με εμμονικό φανατισμό, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα δεν μας μένει καμία αμφιβολία ότι οι διαβεβαιώσεις του πως δεν θα έφερνε νέο σχέδιο Ανάν, ήταν απλώς στάχτη στα μάτια. Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ή τουλάχιστον αφού ξεμπέρδεψε με το μνημειώδες κούρεμα, μπήκε μπροστά, χωρίς καθυστέρηση, η προώθηση του στόχου: λύση με οποιουσδήποτε όρους! Κι αυτό το τηρεί ευλαβικά ως σήμερα. Με τη βοήθεια του αριστερού ψάλτη-ΑΚΕΛ, που κρατά το ίσο. Η πρόθεσή του, βέβαια, ήταν και είναι γνωστή σε Τούρκους και άσπονδους φίλους, κι έτσι την μια τραγική υποχώρηση ακολουθεί η επόμενη. Και φθάσαμε ως εδώ, στο χείλος της αβύσσου, έχοντας παραδώσει κυριολεκτικώς τα πάντα. Την ίδια τη ψυχή μας…

Όταν ο «εθνομηδενισμός» βαπτίζεται «εθνολαϊκισμός»!

Του Σωτήρη Δημόπουλου 

Καταντά κωμική η εμμονή της πάλαι ποτέ συστημικής διανόησης, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα χρόνια της «σημιτικής» διακυβέρνησης και απέκτησε το πρόσημο «εκσυγχρονιστική», να βαπτίζει την παρούσα κυβέρνηση «εθνολαϊκιστική» ή «εθνικολαϊκιστική». Επιμένουν σύμπαντες οι αναλυτές του χώρου αυτού σε έναν όρο, και κυρίως στο πρώτο συνθετικό της λέξης, τη στιγμή που και οι πέτρες ακόμη έχουν αντιληφθεί ότι οι σημερινοί κυβερνώντες συνιστούν την πεμπτουσία του «εθνομηδενισμού», τον οποίον άλλωστε ουδόλως αποκρύπτουν. Όλες ανεξαιρέτως οι βασικές παράμετροι του κυβερνητικού βίου και της πολιτείας του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται σταθερά και απαρέγκλιτα επί του άξονος της υπονόμευσης των αρμών του έθνους-κράτους και της εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων.

Πρώτο παράδειγμα, ο τομέας της οικονομίας. Εκεί η κυβέρνηση, χωρίς αναστολές, προκάλεσε και συναίνεσε στον αφελληνισμό των τραπεζών και στην δημιουργία ενός οργανισμού που θα διαχειρίζεται τη δημόσια περιουσία επί 99 χρόνια, και ο οποίος θα βρίσκεται υπό ξένο έλεγχο. Όσον αφορά στις αντιδράσεις σε διάφορα επενδυτικά σχέδια, είναι φανερό ότι δεν οφείλονται σε παγιωμένες αντιλήψεις εθνικής κυριαρχίας αλλά σε συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία επεδίωξαν την ανάρρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για ίδιον όφελος. Ως εκ τούτου, καθίσταται αρκετά ευχερής η υπέρβαση των αντιδράσεων, μέσω και των υπογείων συναλλαγών, χωρίς να επικρατεί, πέραν της βαριάς θλίψεως για τις πρόσκαιρες «ήττες στην πορεία προς τον σοσιαλισμό», σοβαρή αναταραχή για την πρωτοφανή εθνική καταρράκωση.

Ο Σόρος και οι μεθοδεύσεις του στην Ευρώπη

Ο Τζ. Σόρος βρεβευεται από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Ποροσένκο για το “φιλανθρωπικό του έργο” στην Ουκρανία

Η Ελλάδα χώρα-κλειδί στους σχεδιασμούς του Open Society Initiative for Europe

Ο βασικός όγκος των 2.576 εγγράφων του Τζωρτζ Σόρος που διέρρευσαν και δημοσιεύθηκαν από την ιστοσελίδα DCLeaks ρίχνει φως στην ανάμειξη του μεγιστάνα στις ουκρανικές υποθέσεις και στην προσπάθεια διαμόρφωσης της κοινής γνώμης της Δ. Ευρώπης για το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, μέσω μιας σειράς προγραμμάτων και παρεμβάσεων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Σε έγγραφο του 2015 του Open Society Initiative for Europe (OSIFE) με τον τίτλο The Ukraine debate in Western Europe αναφέρονται τα εξής: «Η ανάδυση μιας ‘Νέας Ουκρανίας’ φέρει μαζί της την ευκαιρία της αναζωογόνησης του ευρωπαϊκού σχεδίου».
«Ωστόσο, αυτό περιπλέκεται από την απροθυμία ορισμένων παραγόντων της Ε.Ε. να αποδεχθούν την επανάσταση της ‘Μαϊντάν’ ως δημοκρατική και την ουκρανική κυβέρνηση ως νόμιμη. Αυτοί οι παράγοντες έχουν τη δική τους ατζέντα –που σχετίζεται με τις δικές τους εκτιμήσεις για τη Ρωσία– και ως εκ τούτου θα είναι δύσκολο να τους επηρεάσουμε», και προσθέτει ότι, «για άλλες ομάδες και πρόσωπα, στην πολιτική αριστερά και σε διάφορα κοινωνικά κινήματα, μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει τη σύγχυση σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία».

Το Κυπριακό και το “Μεγάλο Σχέδιο”

του Σωτήρη Δημόπουλου,

Τίποτε, όπως φαίνεται, δεν είναι ικανό να αναχαιτίσει την ορμή όσων επιδιώκουν πάση θυσία λύση για το Κυπριακό, ει δυνατόν, εντός του 2016. Ούτε τα αποτελέσματα-«χαστούκι» για ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ στις βουλευτικές εκλογές, ούτε η «παγίδα» από ΟΗΕ και Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, ούτε και η σαφέστατη πορεία της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα, προς τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Τι άλλο αποδεικνύουν όλ’ αυτά παρά το στρατηγικό χαρακτήρα που έχει ο σχεδιασμός για την αλλαγή του στάτους στην Μεγαλόνησο;

Ήδη, λοιπόν, μπαίνουμε με φόρα στη τελευταία στροφή των συνομιλιών για το Κυπριακό: Επτά συναντήσεις μέχρι την 14η Σεπτεμβρίου –η μία έγινε-, σίγουρα, τριμερής με ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, ίσως και πενταμερής με Μ.Βρετανία, Τουρκία και Ελλάδα, αν περάσει η απαίτηση της Άγκυρας. Παράλληλα, το Κυπριακό βρίσκεται στην ατζέντα του Μπάιντεν στη συνάντησή του με τον Ερντογάν στην Άγκυρα, ο Amos Hochstein, υφ. Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα ενέργειας, συνέδεσε την ενεργειακή προοπτική της Κύπρου με την πορεία του Κυπριακού, η πανταχού παρούσα Βικτώρια Νούλαντ, σύμφωνα με τη «Μιλλιέτ», προωθεί τη δημιουργία «διεθνούς χωροφυλακής»(sic!), με τη συμμετοχή Τούρκων και Ελλήνων στρατιωτών, ενώ η Τουρκία εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, παρά την αμφιλεγόμενη στάση του τελευταίου προς το πραξικόπημα.

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Έργα και ημέρες της κυβέρνησης Σύριζα

Του Σωτήρη Δημόπουλου 

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο. Ακόμη και οι πιο απαισιόδοξες φωνές δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν την τόσο ταχεία κατάρρευση της χώρας.
Επί του ελληνικού σώματος, που βρίσκεται σε ημικωματώδη κατάσταση, έχουν επιτεθεί οι πάντες, ζητώντας μερίδια των ιματίων του. Και όλοι, μα όλοι, όσοι μας επιβουλεύονταν επί χρόνια, κάτι κερδίζουν. Η κυριαρχία του κράτους γίνεται κουρέλια από ανθρώπους που εξαπάτησαν έναν ολόκληρο λαό. Γαντζωμένοι τώρα στην εξουσία, προτιμούν να παρατηρούν άπραγοι τη διάλυση, παρά τις απανωτές ήττες, για να μην χάσουν τα προνόμιά τους, έστω και για λίγες εβδομάδες…

Η οικονομία καταρρέει, καθώς η κυβέρνηση απέναντι στους «θεσμούς» έπαιξε ένα παιχνίδι σιωπηλής απόλυτης αποδοχής των απαιτήσεών τους, αλλά ταυτόχρονα έκανε καθυστερήσεις στη διαπραγμάτευση και συστηματική παραπλάνηση της κοινωνίας. Πίστευαν οι κυβερνώντες ότι έπαιζαν μόνοι τους, μια και δεν υπήρχε αντιπολίτευση και κυρίως δεν εμφανίζονταν σοβαρές αντιδράσεις σε μια κοινωνία που είχε κοκαλώσει από την τροπή των εξελίξεων και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του γιάπη της αριστεράς.

Ωστόσο, υπολόγισαν πάλι λάθος. Γιατί, παρά την κάλυψη της Ουάσιγκτον, που προωθεί όλες τις εδώ και χρόνια επιδιώξεις της σε σχέση με την Ελλάδα, ο Σόιμπλε περιμένει υπομονετικά στη γωνία. Το GREXIT δεν έχει φύγει ποτέ από το τραπέζι. Γνωρίζει ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας ότι, όταν οι Αμερικανοί θα κάνουν τη δουλειά τους σε Βαλκάνια, Κύπρο και Αιγαίο, δεν θα είναι τόσο πιεστικοί πάνω στο Βερολίνο ώστε να κρατήσει την ανάπηρη χώρα μας. Ίσως μάλιστα και πιο νωρίς. Γι’ αυτό και η αξιολόγηση αναβάλλεται συνεχώς. Και την ίδια ώρα οι δείκτες της οικονομίας είναι σε ελεύθερη πτώση, τα ελληνικά ομόλογα πήραν την ανηφόρα, οι τραπεζικές μετοχές έγιναν παλιόχαρτα, χάθηκαν 9 δισ. ή και παραπάνω από την πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση, χρήματα που χρωστούμε και θα εξοφλήσουμε. Και έγιναν κι αυτά αέρας. Αέρας κοπανιστός, όπως οι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των Σταθάκη, Τσκαλώτου, Φλαμπουράρη και κομπανία.

Σωτήρη Δημόπουλου:Το εθνικό ζήτημα στη ρωσική αυτοκρατορία και η «ανατολική» στροφή του Λένιν

Το εθνικό ζήτημα στη ρωσική αυτοκρατορία υπήρξε κομβικό για τη διαμόρφωση της κρατικής της συγκρότησης, ενώ επηρέασε καταλυτικά το σύνολο των ιδεολογικών ρευμάτων που εκδηλώθηκαν στην επικράτειά της. Ως εκ τούτου, η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί η κατάλληλη ιδεολογική φόρμουλα που θα επέτρεπε στους Ρώσους κομουνιστές να απαντήσουν στο πρόβλημα της συνύπαρξης δεκάδων, ανόμοιων μεταξύ τους, εθνοτήτων εντός ενός κράτους, ήταν αυτή που επέβαλε στον Λένιν τη σταδιακή αλλά ριζική αναπροσαρμογή των σχετικών με το εθνικό ζήτημα μαρξιστικών θέσεων. Οι μπολσεβίκοι, λοιπόν, κατέληξαν, κατά τη διαδικασία της εδραίωσης του επαναστατικού τους καθεστώτος, εν μέσω σοβαρών διαφωνιών μεταξύ των ηγετικών τους στελεχών, να προσανατολίζονται όχι προς την ανεπτυγμένη καπιταλιστική Δύση, με το πολυπληθές προλεταριάτο, αλλά προς τους «Λαούς της Ανατολής». Η στροφή αυτή δεν συνιστούσε μόνον την αναζήτηση διεθνών συμμαχιών και ερεισμάτων, αλλά, πρωτίστως, την επιδίωξη της εσωτερικής συνοχής του πολυεθνικού και πολυθρησκευτικού κράτους που κάλυπτε την τεράστια καρδιά του ευρασιατικού όγκου. Το όραμα της δημιουργίας της κομμουνιστικής «Μέκκας», κέντρο εξαγωγής ενός «ιερού πολέμου» για την απελευθέρωση των υπόδουλων αποικιοκρατούμενων κατοίκων της περιφέρειας, περιείχε ως ουσιαστική πρόθεση να συρρικνώσει τα πολυάριθμα εσωτερικά αποσχιστικά εθνο-θρησκευτικά κινήματα. Ο Λένιν αντιλαμβάνεται σταδιακά ότι πιθανή αποτυχία στη διαχείριση του εθνικού ζητήματος θα σήμαινε αναπόδραστα και την αποτυχία της επανάστασης στο σύνολό της. Το ενδεχόμενο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργήσει η ολέθρια για τη Ρωσία εξέλιξη του πολέμου, συνεπαγόταν, αντί την παλινόρθωση της απολυταρχίας ή τη μετάβαση σε μια αστική δημοκρατία, τη διάλυση και τον οριστικό κατακερματισμό του ρωσικού κράτους. Ό,τι δηλαδή συνέβη τη συγκεκριμένη περίοδο με τις αυτοκρατορίες των Αψβούργων και των Οθωμανών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εμφανίζεται η Γεωπολιτική να επιβάλλεται εμμέσως αλλά αποφασιστικά τόσο στην Ιδεολογία όσο και στην Πολιτική και οι Ρώσοι κομμουνιστές να καταλήγουν «διασώστες» της παραπαίουσας ρωσικής αυτοκρατορίας.