ΠΙΣΤΗ Ή ΕΞΕΛΙΞΗ

Ν. Ι. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ

Ο Francis Collins στο βιβλίο του η Γλώσσα του Θεού , υποστηρίζει  οτι η Θεωρία της εξέλιξης των ειδών του Δαρβίνου είναι απολύτως συμβατή με την Χριστιανική πίστη. Αναφέρει συγκεκριμένα οτι ο Gould , σε βιβλιοκρισία του, σφυροκοπά τον Dawkins  : 

«Να το πω για όλους τους συναδέλφους μου για εκατομμυριοστή φορά: Η επιστήμη δεν μπορεί με τις νόμιμες μεθόδους της να κρίνει το θέμα της εποπτείας της φύσης από το Θεό. Δεν μπορούμε ούτε να το επιβεβαιώσουμε ούτε να το αρνηθούμε αυτό. Αν κάποιος από ανάμεσά μας κάνουν δηλώσεις ότι ο Δαρβινισμός καταρρίπτει το Θεό θα βρει την κ. McInerney (δασκάλα του Gould) να τους δέρνει με τη βέργα στα δάχτυλα. Η επιστήμη μπορεί να δουλέψει μόνο με νατουραλιστικές εξηγήσεις. Δεν μπορεί ούτε να βεβαιώσει ούτε να αρνηθεί άλλου είδους ενεργούντες (όπως ο Θεός) σε άλλες σφαίρες (το βασίλειο της ηθικής, για παράδειγμα). Ξεχάστε τη φιλοσοφία για ένα λεπτό. Η απλή εμπειρία των τελευταίων 100 ετών θα αρκούσε. Ο Δαρβίνος ο ίδιος ήταν αγνωστικιστής (έχοντας χάσει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις με τον τραγικό θάνατο της αγαπημένης του κόρης), αλλά η μεγάλη Αμερικανίδα Βοτανολόγος Asa Gray, που εννοούσε τη φυσική επιλογή και έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο Darwiniana, ήταν μια αφοσιωμένη Χριστιανή. Προχωρήστε 50 χρόνια μπροστά: ο Charles D. Walcott που ανακάλυψε τα απολιθώματα των Burgess Shale ήταν ένας πεπεισμένος δαρβινιστής και εξίσου σταθερός Χριστιανός που πίστευε ότι ο Θεός είχε ορίσει τη φυσική επιλογή για να οικοδομήσει την ιστορία της ζωής σύμφωνα με τα σχέδια και τις προθέσεις Του.

Η απειλή της επιβεβαίωσης: για την παγίδα του βιώματος

Του Μάνου Λαμπράκη 

Η επιθυμία να δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια όσα μόνο ακούει ή υποθέτει, είναι επιθυμία αρχαϊκή, ριζωμένη στο κέντρο του φιλοσοφικού ανθρώπου. Από την Εύα που θέλησε «γνῶναι καλὸν καὶ πονηρόν» (Γεν. 3,5), μέχρι τον Παράκελσο που βυθίστηκε στα εργαστήρια της φύσης για να διαβάσει τους κόσμους της αλχημείας, η ορμή να καταστήσουμε προσωπικά τα αμφίβολα ή τα ιερά, φανερώνει μια άβυσσο, όχι θάρρους, αλλά πτώσης. Γιατί η επιθυμία για βεβαιότητα μέσω εμπειρίας δεν είναι αθώα: είναι μορφή λήθης του ορίου και μεταμφιεσμένη λατρεία της εικόνας.

Ο άνθρωπος που ζητά να «δει» για να πιστέψει, ήδη δεν πιστεύει, δεν κοινωνεί της αλήθειας ως προσδοκίας, αλλά ως κατοχής. Και σε αυτή την κατοχή η εμπειρία γίνεται θεολογική παγίδα, γιατί μετατρέπει το Άγιο σε αντικείμενο. Η αλήθεια όμως, δεν είναι αντικείμενο γνώσης, αλλά μορφή σχέσης. Δεν είναι κάτι που επιβεβαιώνεται, αλλά που αποκαλύπτεται. Η αποκάλυψη δεν ζητά μάρτυρα, ζητά ταπείνωση. Ο ζηλωτής της εμπειρίας, αντί να ακούσει, κοιτά. Αντί να πιστέψει, αγγίζει. Αντί να αφουγκραστεί την αλήθεια ως φωνή, τη μετρά σαν γεγονός.

Ο κίνδυνος επομένως δεν είναι η εμπειρία καθαυτή, αλλά η ηθική του βλέμματος που την υποκινεί. Είναι το βλέμμα που δεν γνωρίζει την αναστολή, δεν γνωρίζει το δέος. Είναι το βλέμμα του διανοητικού καταναλωτή, αυτού που θέλει να «δει και να μάθει» γιατί δεν θέλει να σωθεί.

Σκλήρης Δ.: "Υπάρχει Θεός; Ένας επιστήμονας, "τελειωμένος Θεούσος" απαντά".

Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την εκκλησία,που δεν δηλώνουν πιστοί, που δηλώνουν άθεοι ή «φλερτάρουν» με την ιδέα να δηλώσουν άθεοι, στη «δύσκολη την ώρα», αναζητούν τη μεταφυσική παρέμβαση. Έστω ως φευγαλέα σκέψη… 

Τι μας οδηγεί στην επίκληση του Θεού, που τον θυμόμαστε βέβαια μόνο ή κυρίως στα δύσκολα;

Στο στούντιο του militaire channel ένας από τους καλύτερους επιστήμονες για να μας δώσει απαντήσεις και εξηγήσεις. Όπως λέει ο ίδιος ήρθε να μιλήσει γι΄ αυτό το θέμα όχι με τα επιστημονικά του διαπιστευτήρια αλλά ως «θεούσος».

 Ο Σωτήρης Μητραλέξης σε μια καταπληκτική ανάλυση που ίσως και να απαντά στο ερώτημα που πολλοί έχετε: υπάρχει Θεός;

Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι ερευνητικός εταίρος στο University College London, επισκέπτης καθηγητής στο IOCS του Cambridge, διδάκτωρ φιλοσοφίας της Freie Universität Berlin, διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (βραβείο Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων 2018) και διδάκτωρ θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 Έχει διατελέσει επίκουρος καθηγητής στο Istanbul Sehir University και έχει εργαστεί ως ερευνητής στα Πανεπιστήμια Princeton, Cambridge, Ερφούρτης και Peterhouse, Cambridge. Επίσης έχει διατελέσει εντεταλμένος διδάσκων στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου.

To παγκόσμιο σύμβολο του αθεϊσμού θλίβεται με την υποχώρηση του Χριστιανισμού στη Δύση

Καλλιντέρης Νικόδημος 

Σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στον λονδρέζικο ραδιοφωνικό σταθμό LBC [1] o Καθηγητής Εξελικτικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Richard Dawkins, παγκοσμίως γνωστός για τις σκληρές αθεϊστικές αντιλήψεις του, δήλωσε ότι είναι θλιμμένος βαθύτατα για τη απωλεσθείσα επιρροή του Χριστιανισμού, φτάνοντας στο σημείο να παραδέχεται ότι «πολιτιστικά» ο ίδιος είναι Χριστιανός (“cultural Christian”).


Και να συμπληρώνει ότι «νιώθω σαν στο σπίτι μου με το χριστιανικό ήθος. Αν είχα να επιλέξω μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ, θα επέλεγα κάθε φορά τον Χριστιανισμό». [2]

Ο 83χρονος Καθηγητής έχει επηρεάσει όσο λίγοι την πολιτικοφιλοσοφική σκέψη και επιστήμη στον δυτικό κόσμο και η φήμη του είναι συνδεδεμένη με την ανοιχτή αντίθεσή του στη θρησκευτική πίστη γενικώς αλλά και με τη στοχευμένη αποστροφή του προς τον Χριστιανισμό ειδικότερα.


Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της επιρροής του και στον τόπο μας, αρκεί να μελετήσει επιστημονικά κείμενα Ελλήνων Καθηγητών Φιλοσοφίας, Νομικής, Θεολογίας και άλλων κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, στα οποία παρατίθενται αμέτρητες παραπομπές στο έργο του Dawkins.

Σήμερα, ενώ στην πατρίδα του τη Βρετανία ο Χριστιανισμός έχει εμφατικά υποχωρήσει και παρακμάσει τις τελευταίες δεκαετίες, ο ίδιος ανησυχεί πλέον για την ραγδαία επέλαση και επιρροή του Μωαμεθανισμού εκεί.

Ανακάλυψε κάπως ετεροχρονισμένα, δηλαδή, ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τις οποίες λυσσαλέα πολέμησε για να καταστρέψει όσο λίγοι διανοητές, ήταν στην πραγματικότητα το θεμέλιο επάνω στο οποίο δομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός! Και όταν το θεμέλιο καταστρέφεται τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά… «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»…


Ο Dawkins ήδη από τη δεκαετία του 1980 με τον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης του έγινε ευρύτερα γνωστός ως πολέμιος του Χριστιανισμού ενώ μετά τη δημοσίευση του βιβλίο του “The God Delusion” το 2006 («Η περί Θεού αυταπάτη»), ο Καθηγητής κατέστη ο «πρωθιερέας» και μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του κινήματος των «Νεοαθεϊστών» [3].

Υπάρχει Θεός;

από Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο του Κάι Νίλσεν «Εισαγωγή στη Φιλοσοφία της Θρησκείας», το οποίο και υποστήριζε ότι ο περί Θεού λόγος δεν είναι καν δυνατός, γιατί η έννοια «Θεός» είναι ασυνάρτητη και αλλοπρόσαλλη.

 Πώς μπορούμε να πιστέψουμε ένας δόγμα, ότι ο Θεός είναι και Τρία και Ένα, ότι ο Χριστός έχει δύο φύσεις, ότι ο Θεός μπορεί και είναι στοργικός χωρίς να έχει σώμα, ότι είναι εξωχρονικό Ον κ.λπ.; Η ίδια η λέξη «Θεός» δεν έχει στην πραγματικότητα νόημα.

Περαιτέρω, ο συγγραφέας υποστήριζε την γνωστή άποψη ότι ό,τι δεν είναι επαληθεύσιμο με ορθολογικές μεθόδους δεν μπορεί να θεωρηθεί αληθινό. Πώς θα επαληθεύαμε ή θα διαψεύδαμε το γεγονός ότι «ο Θεός είναι εξωχρονικό Ον» ή «ο Θεός είναι παντοδύναμος»; Δεν υπάρχει ορθολογική διαδικασία που θα επιβεβαίωνε ή θα κατέρριπτε έναν τέτοιο ισχυρισμό. Άρα, ο περί Θεού λόγος, η Θρησκεία δεν έχει νόημα.

 Οι άνθρωποι αυτοί δείχνουν πόσο φτωχή είναι η αντίληψή τους για την πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα, ο άνθρωπος δεν είναι ένα ον που στηρίζεται αποκλειστικά, για να ενεργήσει και να λειτουργήσει, στην «ορθολογικότητα». Πρώτα απ’ όλα, ξεκινάμε λέγοντας ότι έχουμε μία διαρκή αίσθηση του εαυτού μας ως της αυτής πάντοτε πραγματικότητας, αισθανόμαστε δηλαδή ότι είμαστε το ίδιο ον που είμαστε πριν από πέντε λεπτά, πέντε μήνες, πενήντα χρόνια. Η αίσθηση αυτή δεν είναι στην πραγματικότητα ορθολογική. Έχουμε την μνήμη, θα πει κάποιος, η οποία μας βοηθά να ταυτίζουμε αυτό που είμαστε τώρα με ό,τι είμαστε πριν πενήντα χρόνια. Τι μας ωθεί όμως να πιστεύουμε στην αξιοπιστία της μνήμης; Θα μπορούσαμε να θυμόμαστε διάφορα πράγματα από το παρελθόν, όπως κάνουν μερικά ζώα, χωρίς να έχουμε αυτή την πολύτιμη αίσθηση διαρκούς ταυτότητας του εγώ, επίγνωσης ότι είμαστε εσαεί το ίδιο ον. Η αίσθηση της ταυτότητας, αν το καλοσκεφθούμε, είναι πάνω από την πραγματικότητα της μνήμης. Φαινομενολογικά, η αίσθηση της ταυτότητας προβάλλει και εισδύει μέσα στην ύπαρξή μας, ως τα πλέον βαθύτερα στρώματα του είναι μας, και δεν αποτελεί ένα συμπέρασμα που εξάγει ο εαυτός μας βάσει εμπειρίας, αλλά το θεμέλιο και την πηγή της αυτοσυνειδησίας. Η μνήμη έρχεται αρωγός της αυτοσυνειδησίας και δεν είναι η πηγή της. Το βασικό αυτό αίσθημα είναι πηγή της ορθολογικότητας και όχι αποτέλεσμά της. Σκεφθείτε κάποιον που θα έψαχνε να τεκμηριώσει με ορθολογικές αποδείξεις ότι είναι το ίδιο ον που ήταν πριν και μερικές δεκαετίες, όταν στο σώμα του και στην ψυχή του έχουν αλλάξει ένα σωρό πράγμα. Από νεογνό έφτασε να αποτελεί έναν ώριμο άνδρα, από κάποιο ον του οποίου ο νους είναι «tabula rasa» έφτασε να είναι ένας άνθρωπος γεμάτος γνώσεις, εμπειρίες και βιώματα, ένα ενσυνείδητο ον. Καθώς ανανεώνονται διαρκώς τα κύτταρα του οργανισμού μας και αλλάζει βαθέως ο ψυχισμός μας, κάποιος θα μπορούσε ευλόγα να πει ότι το νεογνό με τον ώριμο άνδρα, μολονότι υφίσταται μια συνέχεια στον χρόνο της συγκεκριμένης ύπαρξης, είναι δύο διαφορετικά όντα.

"ΦΟΒΕΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ"

 

του Νίκου Σταθόπουλου

"ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ την εικόνα της Παναγίας "Φοβερά Προστασία", και ο Άγιος Νεοόχλος των "προοδευτικών" και "ορθολογιστών", εξεμάνη και με μπαράζ χλευασμών κατακεραυνώνει τον "σκοταδισμό"... 

...οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες της μέχρι θανάτου αφοσίωσης ή στο Στάλιν ή στην Αγορά, μιλούν για "σκοταδισμό"!...

...μα γιατί είναι "σκοταδισμός" η τελετουργική επίκληση του Θεού, μέσα στο σύνολο των δράσεων για την αντιμετώπιση της Καταστροφής;... 

...μια κοινωνία προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, ε πού είναι το "οπισθοδρομικό" να προσθέσουν στη Λογική και την Πίστη;...

...τι σας χαλάει, εκτός από το ότι διαψεύδει το φασιστικό σας μονοπώλιο στην "αλήθεια";...

...μια συλλογική ψυχή και αίσθηση ζωής, διαμορφωμένη στους αιώνες, γιατί να αυτοακυρωθεί εν ονόματι της ιμπεριαλιστικής αυθεντίας σας;...

...τι το κακό κάνουν αυτοί οι απλοί άνθρωποι της υπαρξιακής αναταραχής;...

...πρόκοψαν, βλέπεις, με τον αρρωστιάρικο, καταστρεπτικό επιστημονισμό σας...

...κανείς δεν είπε να παύσουν οι ανθρώπινες ενέργειες, που αν το έλεγε, τότε, ναι, θα είχαμε εξοργιστική ολέθρια θρησκοληψία...

...αλλά η Ορθοδοξία δεν έχει τέτοια δυναμική, ποτέ δεν εγκαταλείπεται παθητικά στο Ανώτερο Έλεος...

Μειονότης οἱ Χριστιανοί στήν Ἀγγλία!

Ἀπό 70% τοῦ πληθυσμοῦ τό 2001, ἐμειώθησαν σήμερα στό 46,2% – Ραγδαία αὔξησις τῆς ἀθεΐας καί τῶν μουσουλμάνων – Τί δείχνει ἡ ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου.

ΜΕΣΑ ΣΕ μία δεκαετία, οἱ ἄθρησκοι ηὐξήθησαν στήν Ἀγγλία καί τήν Οὐαλλία κατά 12%, φθάνοντας τό συνολικό ποσοστό τοῦ 37,2%. Ἔτσι, ἐνῶ οἱ Χριστιανοί παραμένουν ἡ πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ὁμάς μέ ποσοστό 46,2%, παύουν νά ἀποτελοῦν πλειοψηφία, ἀφοῦ ἔχουν πέσει κάτω ἀπό τό 50%. Αὐτό προκύπτει ἀπό τήν τελευταία ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου (Office of National Statistics). Νά σημειωθεῖ ὅτι πρό δεκαετίας οἱ Χριστιανοί ἀνήρχοντο στό 59,3% καί τό 2001 στό 71%. Δηλαδή μόνον τήν τελευταία δεκαετία ἐμειώθησαν κατά 13,1 ποσοστιαῖες μονάδες καί στήν εἰκοσαετία κατά 25! Μάλιστα εἰδικῶς στό Λονδῖνο, Χριστιανοί δηλώνουν μόλις τό 25,3% τῶν κατοίκων.

Οἱ μουσουλμάνοι ἀποτελοῦν τό 6,5% τοῦ πληθυσμοῦ παρουσιάζοντας αὔξηση ἀπό τό 4,9% πού ἦσαν πρό δεκαετίας. Οἱ ἰνδουιστές, τέλος, ἔφθασαν τό 1,7% ἀπό 1,5% πού ἦσαν τό 2011. Καί ὅμως σήμερα ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας προέρχεται ἀπό αὐτό τό 1,7%, ὁ δέ δήμαρχος τοῦ Λονδίνου ἀπό 6,5%. Τά ποσοστά δέν εἶναι τέτοια πού νά πείθουν ὅτι τά κόμματα ἐπιλέγουν μέλη τῶν μειονοτήτων ὡς ὑποψηφίους γιά νά κερδίσουν τό ἐκλογικό σῶμα. Μᾶλλον συμβαίνει τό ἀντίστροφο. Αὐτοί ἐπιβάλλονται ἀπό ἐπάνω πρός τά κάτω, σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή (ἕως καί ἐπιβολή) ἀπόψεων περί ἀντιρατσισμοῦ καί ἀνεξιθρησκίας πού ἀμβλύνουν τά ἀντανακλαστικά τῆς μεγάλης πλειονότητος τῶν κατοίκων τῆς χώρας. Μιᾶς χώρας, ὁ ἀνώτατος ἄρχων τῆς ὁποίας φέρει τόν τίτλο τοῦ «Προστάτου τῆς Θρησκείας» (Protector of the Faith). Καί φυσικά ἐννοεῖται ἡ χριστιανική θρησκεία. Ἡ γενική ἄμβλυνσις καί ἡ ὑποχώρησις τῶν χριστιανικῶν αἰσθημάτων ὅμως καθιστοῦν τόν τίτλο αὐτό κενό περιεχομένου.

Συνεπῶς, μία πρώτη παρατήρησις εἶναι ὅτι ἔχουμε μία προϊοῦσα ἀπώλεια τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτῆρος, σημαντικό μέρος τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ χριστιανική πίστις. Μάλιστα ἡ ἀπώλεια αὐτή σημειώνεται σέ μιά χώρα μέ ἔντονη αἴσθηση παραδόσεων καί διατηρήσεως ἠθῶν καί συνηθειῶν. Ἡ διαπίστωσις αὐτή πρέπει νά ἀποτελέσει κώδωνα κινδύνου γιά ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη, διότι τό φαινόμενο δέν περιορίζεται στίς βρεταννικές νήσους. Ἐν σπέρματι ὑπάρχει καί στήν Ἑλλάδα.

Άκης Τσελέντης για την Ημερίδα της «Ένωσης Άθεων και τη σχέση Πίστης και Επιστήμης

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ

«Αν με ξαναμπλοκάρουν οι γνωστοί άγνωστοι περιμένετε με 1 μήνα μέχρι να ελευθερωθώ!»

Χθες επιστρέφοντας, ως συνήθως,  με τα πόδια από το Γεωδυναμικό για το σπίτι μου στο Θησείο, πέρασα όπως πάντα μπροστά από την εκκλησία της Αγία Μαρίνας. Την προσοχή μου τράβηξε μια γριούλα που ανέβαινε γονατιστή τα σκαλιά του ναού. 

Φοβούμενος μήπως έχει πάθει κάτι τη πλησίασα και τη ρώτησα γιαγιά θες βοήθεια; Όχι παλικάρι μου, μου λέει κάθε χρόνο τέτοια ημέρα εκπληρώνω το τάμα μου γιατί πριν 7 χρόνια η Αγία Μαρίνα έκανε καλά το παιδί μου. Δε ρώτησα λεπτομέρειες, διακριτικά απομακρύνθηκα. 

Τεράστια η δύναμη της πίστης θα έλεγα θαυματουργή. Και είναι αυτή η πίστη που πολλές φορές μας δίνει δύναμη να ξεπεράσουμε ανυπέρβλητα εμπόδια στη πορεία  της ζωής μας.  Προσωπικά το έχω βιώσει αρκετές φορές.

Πολλοί θα αναρωτηθούν τώρα, μα πως είναι δυνατόν ο Τσελέντης, ένας θετικός επιστήμονας που είναι μέσα στην τεχνολογία και στην πρώτη γραμμή των επιστημονικών  εξελίξεων να πιστεύει;  Και σας διαβεβαιώ ότι δεν είμαι ο μόνος. 

Επιστήμη και θρησκεία θεωρούνται από πολλούς δύο αντικρουόμενα αντικείμενα. Πολλοί πιστεύουν πως ανάμεσα σε επιστήμονες και ανθρώπους της εκκλησίας, υπάρχει μια ατελείωτη κόντρα.

Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει αυτή η έντονη κόντρα. 

Αντιθέτως, μάλιστα, πάρα πολλοί επιστήμονες αφιερώθηκαν στις επιστήμες τους επειδή ήθελαν να... εξερευνήσουν παραπάνω αυτό που πιστεύουν. Να βρουν όση παραπάνω λογική μπορούν στην ανεξήγητη ύπαρξη του θεού, φτάνοντας έτσι λίγο πιο κοντά του.

Συνομιλώντας με έναν απολογητή του εικοστού πρώτου αιώνα

Αντίφωνο

Η απολογητική, εκείνος ο κλάδος της χριστιανικής θεολογίας που αφοσιώνεται στο να υπερασπισθεί με λογικά επιχειρήματα τη χριστιανική πίστη, από κάθε λογής μομφές, κυρίως από μη Χριστιανούς, έχει αρκετή ιστορία πίσω της[1]. Αν και αυτό είναι γνωστό, ίσως είναι λιγότερο γνωστό ευρέως ότι η χριστιανική απολογητική παραμένει ζωντανή και στις μέρες μας. Χαρακτηριστική είναι εδώ η περίπτωση του συγγραφέα Δημήτρη Τσινικόπουλου, το βιβλίο του οποίου Το στοίχημα του Πασκάλ (εκδόσεις Εν Πλω, 2015), με πρόλογο από τον Σωτήρη Γουνελά, αποτελείται από 36 άρθρα-απαντήσεις σε μομφές ενάντια στον Χριστιανισμό. Από πού προέρχονται όμως οι εν λόγω μομφές; Ο υπότιτλος κάνει λόγο για «κριτική» ενάντια στον Νέο Αθεϊσμό, αλλά και στη «θρησκευτική Νεωτερικότητα». Αρχικά, ο Νέος Αθεϊσμός (New Atheism), που ξεκίνησε στα τέλη του 20ού αιώνα και έγινε περισσότερο γνωστό στις αρχές του 21ου, αποτελεί ένα πνευματικό κίνημα του δυτικού κόσμου που υποστηρίζει την περαιτέρω εκκοσμίκευση των κοινωνιών μας και την απόρριψη όλων των θρησκειών, χρησιμοποιώντας μια επιθετική ρητορική που παρομοιάζει τη θρησκευτικότητα γενικά με έναν μολυσματικό ιό ή με ένα είδος παλιμπαιδισμού, που παρεμποδίζει με κάθε τρόπο την κοινωνική πρόοδο της ανθρωπότητας. Για να καταρρίψει τους ισχυρισμούς του, ο συγγραφέας αναφέρεται σε μια σειρά από σημαντικές προσωπικότητες της διανόησης στον δυτικό. Σύμφωνα με τον ίδιο, μεγάλο μέρος των νεοαθεϊστικών κατηγοριών στηρίζεται σε κακόπιστες προκαταλήψεις και παρανοήσεις ενάντια στον Χριστιανισμό. Μέσα στο βιβλίο θίγονται και ορισμένα περισσότερο ακανθώδη και επίκαιρα ζητήματα, ένα από τα οποία είναι αυτό της εξέλιξης των ειδών. Ο συγγραφέας απορρίπτει τον αμερικάνικο «δημιουργισμό», ως ψευδοεπιστημονική προσπάθεια να διασωθεί μια αυστηρά κυριολεκτική ανάγνωση της Βίβλου (π.χ. η δημιουργία του κόσμου σε έξι εικοσιτετράωρα πριν από μόλις 6.000 χρόνια). Μέσα στο βιβλίο τονίζεται ότι οι Χριστιανοί έχουμε πολλές φορές δεν έχουμε φανεί αντάξιοι των περιστάσεων και έχουν προδώσει τα λόγια του Χριστού. Στον βαθμό που το τονίζει αυτό κανείς, έχει δίκαιο. Ωστόσο, δε θα πρέπει να λησμονεί, ακόμη και τότε, ότι η κριτική του στηρίζεται ανεπίγνωστα στα πνευματικά θεμέλια περί αγάπης, δικαιοσύνης και ισοτιμίας των ανθρώπινων προσώπων, τα οποία ο ίδιος ο Χριστιανισμός έφερε στον κόσμο. Ένα ακόμη θέμα που αναδεικνύεται μέσα στο παρόν βιβλίο, είναι οι μομφές ενάντια στην Παλαιά Διαθήκη (έντονα ανθρωπομορφικός χαρακτήρας του Θεού) και στον Απόστολο Παύλο, ως τάχα σεξιστή, μισογύνη και συνήγορο της δουλείας. Όσον αφορά το πρώτο, τονίζει πως ο Θεός παρουσιάζεται εξαρχής να αγαπάει και να βοηθά τον άνθρωπο, καταφεύγοντας σε αυστηρότητα μονάχα όταν ο τελευταίος παραμένει εντελώς ασυγκίνητος, ενώ ο Παύλος ήταν ο πρώτος που ανέδειξε τις γυναίκες ως ισότιμα μέλη της Εκκλησίας, έχοντας ο ίδιος γυναίκες συνεργάτιδες (π.χ. Ευωδία, Συντύχη, Ιουνία, Φοίβη) και μη διστάζοντας να δείξει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ένα με τη χάρη του Ιησού Χριστού, παρά τις κοινωνικές διαφορές τους. Και όλα αυτά, σε μια κοινωνία που θεωρούσε την ισότητα αδιανόητη. Ωστόσο, υπάρχει ένα επιχείρημα εναντίον του Θεού το οποίο δεν είναι το ίδιο απλοϊκό: πρόκειται για το κακό στον κόσμο μας, στο οποίο ο συγγραφέας  έχει αφιερώσει ένα ακόμη έργο του, το οποίο έχει τον τίτλο Το μυστήριο του κακού (εκδόσεις Νησίδες, 2014). Το βιβλίο Το στοίχημα του Πασκάλ, παρά τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματά του, έχει και ορισμένα σημεία απέναντι στα οποία μπορεί κανείς να σταθεί πιο κριτικά. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι όταν υποστηρίζει ισχυρισμούς του λεγόμενου «ευφυούς σχεδιασμού», παραθέτοντας τις ρήσεις των ιδρυτών του, Michael Behe και William Dembski, ενώ ισχυρίζεται ότι η εξελικτική θεωρία δεν αποτελεί επιβεβαιωμένη αλήθεια, διότι οι διαδικασίες που περιγράφει υποτίθεται ότι έλαβαν χώρα στο πολύ μακρινό παρελθόν και δεν είναι «επαναλήψιμο». Παρόλα αυτά, ορθώς ο συγγραφέας επικρίνει τους ακτιβιστές αθεϊστές που μεταχειρίζονται την εξέλιξη με σκοπό να αναγάγουν εκεί ολόκληρη την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση (εξελικτισμός), καθώς αυτό συνιστά όντως ιδεολογική κατάχρηση των επιστημονικών δεδομένων. Για την καλύτερη κατανόηση όλων των παραπάνω, έλαβε χώρα και η παρακάτω συνομιλία του Μύρωνα Ζαχαράκη με τον ίδιο τον συγγραφέα, όπως ακολουθεί παρακάτω.

Ο Θεός πέθανε... Με τι θα παλαίψει τώρα ο άνθρωπος, τώρα που έμεινε μόνος με τον ίσκιο του;

Κώστας Παπαϊωάνου:

[..."Ο Θεός πέθανε", ο άνθρωπος σκότωσε αυτό που τον ξεπερνάει• η "γιγάντια κραυγή που σήκωνε τον άνθρωπο από το χώμα" έπαψε να ακούγεται, στην πάλη του με τον άγγελο ο άνθρωπος τον σκότωσε και έμεινε μόνος με τον εαυτό του, βέβαιος για τον εαυτό του, μη έχοντας τίποτα να υπερνικήσει, κανένα χάσμα να γεφυρώσει ανάμεσα στον εαυτό του και το σκοτωμένο Θεό.(...) Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει μέσα στο μηδέν που άνοιξε ο θάνατος του Θεού χωρίς ο ίδιος να μηδενιστεί; Με τι θα παλαίψει τώρα ο άνθρωπος, τώρα που έμεινε μόνος με τον ίσκιο του; Ποιος θα είναι ο σκοπός που θα κάνει τον άνθρωπο να ξεπεράσει τον εαυτό του, τώρα που ο μόνος σκοπός για τον άνθρωπο είναι ο εαυτός του;..]

Κώστας Παπαϊωάνου,

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ

(Ιστορική συνείδηση και ανθρωπολογία του ΧΧ αιώνα), 

Εναλλακτικές Εκδόσεις, σσ. 87-88

ΠΗΓΗ: αντιγραφεύς ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εκ μέρους όλων αυτών των ''γραφικών'', από όλες τις ''θεούσες'' ...

Από το fb Periklis Danopoulos

Γέμισε φωτογραφίες το διαδίκτυο, με πιστές/τούς που πηγαίνουν στα γόνατα στην εκκλησία της Παναγίας στην Τήνο. Προσωπικά μιλώντας, δεν είναι κάτι που θα έκανα έστω και σε δύσκολη στιγμή της ζωής μου.  Με εξέπληξε ωστόσο, για μια ακόμα φορά, ο τρόπος αντιμετώπισης προς όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Θα ήθελα λοιπόν, εκ μέρους όλων αυτών των ''γραφικών'', από όλες τις ''θεούσες'' και τους ''ψεκασμένους χριστιανούς'', εκτός από τον Θεό, να ζητήσω συγχώρεση και από τους επικριτές τους.

-Συγγνώμη, γιατί δεν διαθέτουν την δική σας γνώση, συγγνώμη γιατί δεν επέλεξαν να μορφωθούν όπως εσείς, είτε γιατί δεν μπορούσαν είτε γιατί απλά δεν είχαν τα ίδια ερεθίσματα

-Συγγνώμη που δεν έχουν διαβάσει Μαρξ, Μαρκούζε, Τρότσκι, ή ότι άλλο, που δεν γνωρίζουν τον διαλεκτικό υλισμό, ώστε να ξέρουν ότι δεν υπάρχει Θεός

-Συγγνώμη που δεν έχουν βρει καμία διέξοδο στα μεγάλα αδιέξοδα, στις πολιτικές που υπηρετείτε, που καμία αριστερά και κανείς φιλελευθερισμός, δεν τους καλυτέρεψε την ζωή.

-Συγγνώμη που δεν έχουν το ίδιο μυαλό με εσάς και στράφηκαν στο μεταφυσικό, σαν την μεγαλύτερη και τελευταία ελπίδα, αφού ο σύγχρονος υλικός κόσμος διαλύει τα πάντα στην ζωή τους

Αυτός που κατέχει γνώσεις και λοιδορεί, ειρωνεύεται και χλευάζει αυτούς που δεν τις κατέχουν, είναι ανάξιος αυτής της γνώσης. 

Γιατί η γνώση αυξάνει τα επίπεδα κατανόησης και ενσυναίσθησης. 

Αν όλη αυτή η γνώση, δεν κάνει τον άνθρωπο ικανό να κατανοεί τους γύρω του, με τα ελαττώματα και τα στραβά τους, τότε τον μετατρέπει σε ένα ον χωρίς ηθική, χωρίς ανθρωπιά.

Ύβρις-Νέμεσις-Τίσις. 

Η μεγαλύτερη τιμωρία, είναι τα αδιέξοδα των ιδεολογιών και ιδεολογημάτων τα οποία υπηρετούν κάποιοι και αντιλαμβάνονται αργά, πόσο απέτυχαν στην ζωή τους.

Συνεχίστε τις ειρωνείες λοιπόν, για να ξεχάσετε την δική σας φτήνια και την δική σας μιζέρια...

Χριστιανός στην έρημο της αποχριστιανισμένης Δύσης

από

 Rod Dreher

 -

16 Μαΐου 2020

0

R&N: Το “Στοίχημα του Αγίου Βενέδικτου“** για το οποίο αρχίζουμε να μιλάμε στη Γαλλία χάρη στο βιβλίο σας, συζητήθηκε επί μακρόν από τους χριστιανούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βιβλίο σας είναι καρπός της προσωπικής σας εξέλιξης;

ROD DREHER: Όχι, η θέση μου ήταν αρκετά σταθερή τουλάχιστον από το 2005, αλλά για πολύ καιρό το Στοίχημα του Αγίου Βενέδικτου συζητήθηκε μόνο μέσα σε ένα μικρό κύκλο διανοουμένων και δημοσιογράφων, κυρίως καθολικών. Στη συνέχεια, τον Απρίλιο του 2015, υπήρξε ένα έκτακτο γεγονός: Η Ιντιάνα, μια συντηρητική πολιτεία, προσπάθησε να περάσει έναν νόμο που να εγγυάται ελάχιστη θρησκευτική ελευθερία στις επιχειρήσεις, ιδίως όσον αφορά διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων. Οι μεγάλες επιχειρήσεις αντέδρασαν σε εθνικό επίπεδο, χαρακτηρίζοντας το μέτρο μισαλλόδοξο. Η απάντησή τους ήταν πολύ ισχυρή και η πολιτεία υποχώρησε. Ήταν η πρώτη φορά – καθώς οι εταιρείες παραμένουν ουδέτερες – που έπαιρναν θέση, και αυτή η σημαντική στάση δεν ήταν χωρίς συνέπειες.

Κρυπτοχριστιανοί στις ΗΠΑ!

Όλα αυτά ήταν ιδιαίτερα συγκλονιστικά, επειδή οι χριστιανοί στην Αμερική είχαν την πολύ αφελή ιδέα ότι ο οικονομικός κόσμος δεν αντιτίθεται στα συμφέροντά τους – το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το οποίο σήμερα συγκεντρώνει πολλούς Χριστιανούς, όντας ένα κόμμα φιλικό προς τις επιχειρήσεις – και ξαφνικά οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι έκαναν λάθος. Ξαφνικά η ερώτηση ήταν: “Σε ποιο κόσμο θα ξυπνήσουμε;” Άρχισα να λαμβάνω τηλεφωνήματα και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που μου έλεγαν ότι ίσως είχα δίκαιο. Επιπλέον, το 2015 υπήρξε και η απόφαση Obergefell, από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο αποφάνθηκε ότι ο γάμος ομοφυλοφίλων ήταν συνταγματικός σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το ανησυχητικό είναι ότι, όταν γνωρίζετε πώς λειτουργεί το αμερικανικό συνταγματικό σύστημα, σύντομα θα δούμε οι παραδοσιακές χριστιανικές πεποιθήσεις για τη σεξουαλικότητα να εξομοιώνονται, νομικά, με φυλετικές διακρίσεις, επειδή αυτή η άποψη έχει ήδη ριζώσει στην κουλτούρα. Η απλή πράξη επιβεβαίωσης αυτού που πάντα πιστεύαμε μας εξομοιώνει, στα μάτια της κουλτούρας μας, με λευκό ρατσιστή. Και για πρώτη φορά αισθανθήκαμε σαν ξένοι στη χώρα μας. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η Αμερική ήταν μια χριστιανική χώρα, αλλά ξύπνησαν ξαφνικά και είδαν ότι είχαν χάσει τα πάντα. Έχω φίλο έναν λαμπρό καθηγητή Νομικής, ο οποίος είναι κρυπτοχριστιανός, επειδή θα τον έβλαπτε αν οι συνομιλητές του ήξεραν την πίστη του. Μου είπε ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί χριστιανοί δεν ξέρουν πόσο εχθρικές απέναντι στη θρησκεία είναι οι ελίτ στο χώρο του δικαίου.

Γιατί σχεδόν όλοι πιστεύουν σε μια μετά θάνατον ζωή – ακόμη και αθεϊστές

από Ιωάννης Π. Ζώης

Οι περισσότεροι άνθρωποι διατηρούν περιέργως παρόμοιες ιδέες για τη ζωή μετά το θάνατο. Αυτό υποδεικνύει ότι τα περί της ζωής μετά θάνατον είναι κάτι πέρα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις: συνυπάρχει ο φόβος και η αδυναμία να φανταστεί κανείς την μετάβαση στην ανυπαρξία.

Ο RICHARD WAVERLY ήταν ένας 37χρονος καθηγητής ιστορίας. Μια μέρα οδηγούσε να πάει στην εργασία του κουρασμένος εξαιτίας του λιγοστού ύπνου και πεινασμένος επειδή δεν είχε προλάβει να πάρει πρωινό. Ήταν επίσης σε κακή διάθεση μετά από φιλονικία με τη σύζυγό του που υποψιαζόταν ότι έχει εξωσυζυγική σχέση. Σε μια επικίνδυνη διασταύρωση, έχασε τον έλεγχο, έπεσε σε κολόνα ηλεκτρισμού και πετάχτηκε από το παρμπρίζ στο οδόστρωμα. Οι διασώστες που έφτασαν στο σημείο είπαν ότι ήταν νεκρός προτού να χτυπήσει στο οδόστρωμα.

Αυτή η ιστορία είναι φανταστική, αλλά όταν ο ψυχολόγος Jesse Bering την διηγήθηκε σε εθελοντές, ανακάλυψε κάτι που μάλλον δεν φανταζόταν. Τέθηκαν ερωτήσεις όπως «νομίζετε ότι ο Richard γνωρίζει ότι είναι νεκρός;» και «νομίζετε ότι ο Richard ήθελε να είχε πει στην γυναίκα του ότι την αγαπούσε πριν πεθάνει», πολλοί εθελοντές απάντησαν ναι. Για πολλούς, που είχαν ήδη δηλώσει πίστη στη μετά θάνατον ζωή, αυτό δεν ήταν μεγάλη έκπληξη. Ωστόσο, ακόμη και οι άνθρωποι που απέρριψαν εντελώς την ιδέα της ζωής μετά το θάνατο – οι λεγόμενοι αφανιστές (extinctivists) – απάντησαν επίσης ναι.

Το πείραμα αυτό έγινε το 2002. Έκτοτε, ο Bering – ο οποίος είναι τώρα στο Πανεπιστήμιο του Otago στο Dunedin της Νέας Ζηλανδίας – και άλλοι επιβεβαίωσαν και επέκτειναν τα ευρήματά του. Αντιμέτωποι με το αμετάκλητο του θανάτου, η πλειονότητα ημών, συμπεριλαμβανομένων και των ορθολογιστών, υιοθετεί την πεποίθηση ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος. “Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν στη ζωή μετά το θάνατο”, λέει ο ψυχολόγος Jamin Halberstadt, επίσης στο Πανεπιστήμιο του Otago. “Αυτό είναι εκπληκτικό. Η επιστήμη έχει αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε σχεδόν την κάθε πτυχή της ζωής μας, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου, αλλά μέσα σε όλα αυτά, η πίστη στη ζωή μετά το θάνατο παρέμεινε σταθερή. “Γιατί άραγε;”

Οι άνθρωποι δεν είναι τα μόνα πρωτεύοντα θηλαστικά με επίγνωση του θανάτου. Οι ελέφαντες και τα δελφίνια γοητεύονται από τα πτώματα των συγγενών τους και οι χιμπατζήδες έχουν παρατηρηθεί να εκτελούν αυτό που ορισμένοι πρωτευοντιστές (primatologists) λένε ότι συνιστούν περίτεχνα ταφικά τελετουργικά. Δεν έχουμε τρόπο να μάθουμε αν τα πρωτεύοντα αυτά θηλαστικά έχουν μια έννοια της μετά θάνατον ζωής, αλλά γνωρίζουμε σίγουρα ότι οι άνθρωποι έχουν. Τα αρχαιολογικά ευρήματα για τις πεποιθήσεις σχετικά με την μεταθανάτια ζωή πάνε τουλάχιστον 12.000 χρόνια πίσω όταν άρχισαν να θάβονται σώματα μαζί με διάφορα σκεύη για χρήση “για την άλλη πλευρά”. Αλλά αυτές οι πεποιθήσεις απέχουν πολύ από το να αποτελούν παρελθόν. Οι έρευνες που γίνονται τακτικά από τη δεκαετία του 1940 δείχνουν σταθερά ότι περίπου το 70% των Αμερικανών πολιτών πιστεύουν σε κάποια μορφή ζωής μετά το θάνατο – έναν ποσοστό που αντικατοπτρίζεται σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο. Επιπλέον, όπως διαπίστωσε και ο Bering, ακόμα και το 30% που λένε ότι δεν το κάνουν, συχνά το κάνουν. Όταν ρώτησε τους αφανιστές αν συμφωνούν με τη δήλωση ότι «η συνειδητή προσωπικότητα επιβιώνει του θανάτου του σώματος αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι συμβαίνει μετά από αυτό», το 80% είπε ναι.

Είναι η θρησκευτικότητα έμφυτη στον άνθρωπο;

από

 Ιωάννης Π. Ζώης

 

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια σύνοψη του πολύ ενδιαφέροντος πρόσφατου βιβλίου του Τζάστιν Μπάρετ: «Γεννημένοι Πιστοί: Η επιστήμη της θρησκευτικής πίστης του παιδιού»: Justin L. Barrett: “Born Believers: The science of children’s religious belief”, Free Press, 2012). O Τζάστιν Μπάρετ είναι διευθυντής του κέντρου Thrive Centre for Human Development και καθηγητής Φυσιολογίας στο Fuller Graduate School of Psychology. Έχει εργασθεί ως ερευνητής στο Centre for Anthropology and Mind και στο Institute for Cognitive and Evolutionary Anthropology στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και σε ανάλογα ερευνητικά κέντρα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (Ann Arbor), στο πανεπιστήμιο Cornell κλπ.

Είναι γνωστό ότι ο διάσημος συνθέτης κλασικής μουσικής  Μότζαρτ έπαιζε πιάνο και άρχισε να συνθέτει μουσική από την ηλικία των 5 ετών: Ήταν γεννημένος μουσικός, είχε έμφυτο μουσικό ταλέντο και με ελάχιστη προσπάθεια μεγαλουργούσε στη μουσική.

Ελάχιστοι άνθρωποι γεννιούνται βέβαια τόσο προικισμένοι από την φύση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η μουσική θα πρέπει να εισχωρήσει μέσα μας με την διδασκαλία, την επανάληψη και την εξάσκηση, όλες χρονοβόρες και επίπονες διαδικασίες που απαιτούν προσπάθεια και δεν γίνονται «φυσικά». Σε άλλα πεδία, όπως η γλώσσα ή το περπάτημα, (σχεδόν) όλοι μας γεννιόμαστε «ομιλητές» και «βαδιστές» (εκτός διαφόρων «ατυχημάτων»). Τι συμβαίνει όμως με την θρησκεία; Μοιάζει περισσότερο με την μουσική ή με την γλώσσα;

Η απάντηση που προκύπτει από τα μέχρι στιγμής επιστημονικά δεδομένα της εξελικτικής φυσιολογίας, της γνωστικής ανθρωπολογίας και περισσότερο από την γνωστική επιστήμη της θρησκείας φαίνεται πως η θρησκεία είναι στον άνθρωπο σχεδόν τόσο φυσική όσο και η γλώσσα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι «γεννημένοι πιστοί», με φυσική ροπή στην αποδοχή θρησκευτικών ισχυρισμών και ερμηνειών. Αυτή η γοητεία της θρησκείας αποτελεί εξελικτικό παράγωγο του συνήθους γνωστικού εξοπλισμού και αν και φυσικά δεν μπορεί να πει κάτι για την ορθότητα των θρησκευτικών   πεποιθήσεων, εν τούτοις βοηθά να δούμε την θρησκεία κάτω από ένα νέο πρίσμα.

Από την αρχή της ζωής τους τα βρέφη ξεκινούν την προσπάθεια κατανόησης του κόσμου γύρω τους. Από την γέννησή του ο άνθρωπος επιδεικνύει διάφορες καθορισμένες προτιμήσεις στο τι του κεντρίζει την προσοχή και στο τι κλίνει να σκέφτεται. Ένα κομβικό στοιχείο στην διαδικασία αυτή είναι η αναγνώριση της διαφοράς μεταξύ συνηθισμένων φυσικών αντικειμένων και «υποκειμένων» (agents)-δηλαδή αντικειμένων που επιδρούν στο περιβάλλον τους. Τα βρέφη κατανοούν πως για παράδειγμα τα βιβλία και οι μπάλες θα πρέπει να τα πιάσει κάποιος για να μετακινηθούν ενώ υποκείμενα όπως τα ζώα και οι άνθρωποι κινούνται από μόνα τους.

Ν.Μπερντιάεφ:Η αθεΐα των χριστιανών

"Η φοβερώτερη μορφή αθεΐας σίγουρα δεν είναι αυτή που εμφανίζεται στον στρατευμένο και παράφορο αγώνα εναντίον της ιδέας του Θεού και εναντίον αυτού του ίδιου του Θεού, αλλά αυτή που εμφανίζεται στην αθεΐα της πρακτικής ζωής, στην αδιαφορία και στην ψυχρότητα.  Αυτή τη μορφή αθεΐας συχνά τη συναντάμε στους κατ' όνομα χριστιανούς.  

Η παράφορη εξέγερση και η πάλη κατά του Θεού μπορεί να οδηγήσουν σε περισσότερο φως και σε υψηλότερη μορφή θρησκευτικής σκέψης.  

Η αθεΐα ακόμη μπορεί να είναι και εξυπηρετική...μπορεί να είναι ένα μέσο αποκαθαρισμού και απελευθέρωσης από δουλικές αντιλήψεις περί Θεού οι οποίες είναι παραμορφώσεις του κοινωνιομορφισμού. 

Η αγανάκτηση που οι χριστιανοί δείχνουν έναντι των αθεϊστών και της στρατευμένης αθεΐας, συχνά είναι ευτελής διότι είναι οι δικές τους παραμορφωμένες αντιλήψεις για το Θεό και ο δικός τους άθεος βίος που προκαλούν αυτή την αθεΐα.  Απέδωσαν στο Θεό τις χειρότερες ιδιότητες:αυτοϊκανοποίηση, ανόητη εμμονή, θηριωδία και αγάπη για την πιο χαμηλή υποταγή"

"Αλήθεια και Αποκάλυψη".Εισ.-Μετ.-Σημ. Χρήστου Μαλεβίτση. Εκδ.Δωδώνη,σελ.149

Αθεο εγκώμιο στη θρησκεία

Μιχάλης Πάγκαλος

Η ηθική και πολιτική σημασία της Βίβλου

Όλος Ο αθεϊσμός στον χριστιανισμό,1 του Ερνστ Μπλοχ (1885-1977), είναι ένας ύμνος στη Βίβλο. Πρόκειται για ένα πυρετικό εγκώμιο στον βιβλικό ανθρωπισμό, που προηγείται κάποιες χιλιάδες χρόνια σε σχέση με τον αναγεννησιακό. Το πρώτο πράγμα που εκπλήσσει τον αναγνώστη είναι ότι τα βιβλικά παραθέματα αποκτούν εδώ νέες και απροσδόκητες σημασίες. Παλιό κρασί σε νέα ασκιά. Ο Μπλοχ δεν χρησιμοποιεί τα παραθέματα αυτά, όπως κάνουν συχνά οι θεολόγοι, για έναν ανώδυνο και ψυχωφελή περίπατο από το ένα στο άλλο, αλλά τα εντάσσει στη συνολική του προβληματική, την προβληματική του ανθρώπου που οδυνάται. Ο Μπλοχ συγκρούεται με τις βεβαιότητές μας και ταράζει τα νερά της αυταρέσκειάς μας.

Χωρίς τον Αθεϊσμό στον χριστιανισμό, η Αρχή της ελπίδας (1954-1959), το μείζον έργο του Μπλοχ, μένει ακατανόητο. Ο πολιτικός φιλόσοφος Μπλοχ γνωρίζει ότι η φιλοσοφία από μόνη της δεν μπορεί να ζωοποιεί και να τρέφει την ελπίδα και ότι γι' αυτό χρειάζονται εξωφιλοσοφικές ηθικές πηγές. «Το humanum του Εγελου, γράφει, εξαφανίστηκε μέσα στο κράτος» (338). Σε αυτές τις ηθικές πηγές ανήκουν οι παγκόσμιες θρησκείες και η ίδια η Βίβλος, η ανθρώπινη καρδιά του δυτικού πολιτισμού.

Η «ουτοπία του ανθρώπου» που διατρέχει τη δυτική ιστορία δεν συλλαμβάνεται από τα προεκλογικά προγράμματα και τους επικοινωνιολόγους, γιατί προϋποθέτει αυτές τις μεγάλες ενοράσεις των ποιητών, των φιλοσόφων και των προφητών. Αντίθετα από τις εθνικές μυθολογίες, η Βίβλος είναι καθολική και παγκόσμια. Δεν εξυμνεί κάποιον εβραϊκό εθνικισμό, αλλά μιλά στην καρδιά του φτωχού και βασανισμένου πλάσματος, στους δυστυχισμένους και τους κατατρεγμένους. Αυτοί, και όχι οι ακαδημαϊκοί θεολόγοι, είναι οι μόνοι αληθινοί αναγνώστες της. Η καθολικότητα της Βίβλου, όπως κηρύχτηκε «έως εσχάτου της γης» από τον χριστιανισμό, συνίσταται στο ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει τις ιστορίες της δικές του.

Η Βίβλος, ως πυλώνας του ανθρωπισμού, της ισότητας και της δικαιοσύνης, αποτελεί πηγή έμπνευσης και για τους σύγχρονους δημοκρατικούς αγώνες. Η αποσύνδεση της Αριστεράς από τη βιβλική παράδοση την αποξενώνει από την ιστορικά δική της ηθική της θυσίας και την οδηγεί στον πιο αδιέξοδο δικαιωματισμό. Η αποκοπή συνολικά του δυτικού πολιτισμού από τη βιβλική και χριστιανική του πηγή τον οδηγεί στα σκοτάδια του ναζιστικού παγανισμού:

«Σε έναν κόσμο που έχει στραφεί ενάντια στη Βίβλο, οι άνθρωποι πηδούν με μεγάλη ευκολία πάνω από τις νεοπαγανιστικές πυρές της γερμανικής γιορτής Γιολ, διότι η ναζιστική καρικατούρα των Χριστουγέννων δεν έχει τίποτε να κάνει με το τέκνο εκ της ρίζης Ιεσσαί [σ.σ. εννοεί τον Χριστό]» (51).

Χριστός και άνθρωπος

Ευριπίδης Μπίλλης, ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΑΘΕΪΑΣ» ΤΟΥ STEPHEN HAWKING

Λίγο μετά το θάνατο του STEPHEN HAWKING όλα τα ΜΜΕ παγκοσμίως μας πληροφορούσαν ότι HAWKING είχε δηλώσει άθεος. Χωρίς  να μπορούν να εξηγήσουν τι ακριβώς εννοούσε.

Όπως θα αναλύσουμε κατωτέρω, ο HAWKING δεν αναφερόταν σε κάποια θρησκεία αλλά αμφισβητούσε την ύπαρξη «δημιουργού» του σύμπαντος. Με μίαν κατά τη γνώμη μου λανθασμένη και αυθαίρετη τελική του ανάλυση.

Κάποιος θα πει.  Και ποιος είσαι εσύ που θα θρασύτατα θα αμφισβητήσεις τον νέο «Αϊνστάιν;;

Η απάντηση  είναι απλή. Δεν θα τον αμφισβητήσω εγώ. Όπως θα φανεί, τα ίδια του τα κείμενα αμφισβητούν το  αβάσιμο και αυθαίρετο της δήλωσης  του περί «αθεΐας» του.   Όχι ως θέμα πίστεως, άλλο πίστη και άλλο επιστήμη, αλλά ως θεωρητικό επιστημονικό δεδομένο.

Αξίζει λοιπόν να αναλύσουμε  την δήλωση «αθεΐας» του-αμφισβήτησης της ύπαρξης δημιουργού του Σύμπαντος,   από τα γραφόμενα του ιδίου

Ο Stephen Hawking υπήρξε ένας πολύ μεγάλος επιστήμονας που σε σχέση με άλλους έγινε ένα είδος σταρ, λόγω του εκλαϊκευμένου αλλά επιστημονικού του βιβλίου, «Το χρονικό του χρόνου». Που είναι πράγματι εξαιρετικό και δεν συγκρίνεται με διάφορες …παρ ημίν κόμες …

Ὁ «ἀντιδογματισμὸς» ὡς ἀπονοηματοδότηση

Γιῶργος Καστρινάκης 

Ἂν θελήσουμε νὰ ρωτήσουμε τοὺς “πιστοὺς” τοῦ “ἀθεϊσμοῦ”, συμπατριῶτες μας, γιὰ ποιόν θεωρητικὸ λόγο (δηλαδὴ μεταθέτοντας, γιὰ μιὰ ἄλλη συζήτηση, τὶς ἱστορικοῦ περιεχομένου αἰτιάσεις) ἀντιτίθενται στὴ θρησκευτικὴ πίστη καθεαυτήν, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ ἀπάντηση ἀναμένει, ἑτοιμότατη, στὴν ἄκρη ἄκρη τῆς γλώσσας τους: «Μά, ἐπειδὴ αὐτὴ ἔχει δόγματα.»

Μιὰ αἰτιολόγηση ἡ ὁποία συνήθως, βέβαια, δὲν περιμένει κἂν τὴν ἐρώτηση γιὰ νὰ ἐκδιπλωθεῖ: Τὸ «ἀντιδογματικὸ» ἐπιχείρημα ἐπαναλαμβάνεται κατὰ συρροὴν σὲ ἀπαξάπασες τὶς ἀρθρώσεις τῆς ἀντιθρησκευτικῆς συλλογιστικῆς, μᾶς εἰσάγει στὸ θέμα μὲ τὴν ἴδια ἐπάρκεια μὲ τὴν ὁποία καὶ μᾶς ἐξάγει ἀπ’ αὐτό, προδικάζει ὅσο καὶ τελεσιδικεῖ πᾶσα σχετικὴ προβληματική – τὴ διεκπεραιώνει κιόλας, ἀσφαλέστατα, ἐν ριπῇ… διανοίας. Ἐπὶ τὸ πλεῖστον, μάλιστα, ἐκφερόμενο καὶ σὲ ἐπιθετικώτατο τόνο.

Γιὰ τοὺς ἐκφραστές του, ἐν ὀλίγοις, ἡ ἰσχὺς τοῦ ἐν λόγῳ θεωρήματος ἐκλαμβάνεται ὡς ἀναντίλεκτη. Ἐνῷ διατελοῦν τόσο ἐνθουσιασμένοι ἐπὶ τούτῳ, ὥστε ἴσως ποτὲ στὴ ζωή τους νὰ μὴν ἀναρωτηθοῦν ποιά ἀκριβῶς… ἀντίλεξη θὰ μποροῦσε, ἐπιτέλους, νὰ ἐγερθεῖ κατενώπιον πάσης… κενολογίας. Παρεκτὸς βέβαια ἂν ὑπάρχει ταυτολογία ποὺ νὰ μὴ μᾶς συστήνεται κενολογοῦσα.

Διότι πρόκειται, ἀκριβέστατα, γιὰ Ταυτολογία – πιθανότατα κιόλας νὰ ἀποτελεῖ τὸ πιὸ τυπικό τοῦ προκείμενου εἴδους παράδειγμα: «Ἡ πίστη», μᾶς λέει, «εἶναι ἀπορριπτέα». Γιατί; «Ἐπειδή… εἶναι πίστη.»

Στα μαθηματικά υπάρχει Θεός…

Αποδείχθηκε η αυτοσυνέπεια τών 5 αξιωμάτων

Του Χάρη Βάρβογλη*

Ευρωπαίοι μαθηματικοί απέδειξαν έπειτα από 40 χρόνια τη θεωρία περί της ύπαρξης του Θεού του Γκέντελ με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή.

(Σημείωση ΟΟΔΕ: Για την ακρίβεια, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, αυτό που αποδείχθηκε είναι η αυτοσυνέπεια τών 5 αξιωμάτων τού Γκέντελ, καθώς ο Θεός δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί με φυσικό τρόπο, ως διάφορος από κάθε φυσικό μέγεθος).

Στα μαθηματικά υπάρχει Θεός

Υπάρχει Θεός; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους φιλοσόφους και τους θεολόγους εδώ και δεκάδες αιώνες. Ξαφνικά πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκε η είδηση ότι δύο ευρωπαίοι μαθηματικοί, χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και τη σχετική θεωρία του αυστριακού μαθηματικού Κουρτ Γκέντελ, κατάφεραν να αποδείξουν μαθηματικά την ύπαρξη του Θεού! Το τι ακριβώς απέδειξαν και με ποιον τρόπο σχετίζεται άμεσα με την κατανόηση της Μαθηματικής Λογικής και των κανόνων που τη διέπουν.

Το θεώρημα του Θεού

Σοβιετική προπαγάνδα κατά των θρησκειών μέσα από σκίτσα

από Ερανιστής

Σοβιετική προπαγάνδα κατά των θρησκειών μέσα από σκίτσα

Οι παρακάτω εικόνες προέρχονται από το αντιθρησκευτικό περιοδικό Bezbozhnik, που σημαίνει Άθεος. Κυκλοφορούσε από το 1922 μέχρι το 1941, και η καθημερινή του έκδοση, Ο άθεος στον χώρο εργασίας, από το 1923 μέχρι το 1931. Ιδρύθηκε από τον Όμιλο Μαχητικών Άθεων, έναν οργανισμό μελών του κομμουνιστικού κόμματος, της νεολαίας του κόμματος, εργατών και βετεράνων. Αν και ήταν οργανωμένο από το κόμμα, δεν ήταν επίσημα κρατικό.