Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Για ένα «όχι» με προοπτική «Η στιγμή της αλήθειας έφτασε λοιπόν. Και έφτασε για όλους» γράφει σήμερα στο ThePressProject ο Στάθης Κουβελάκης.



Konstantinos Tsakalidis / SOOC του Στάθη Κουβελάκη

Εφτασε βεβαίως για την κυβέρνηση, που εισπράττει τώρα τους πικρούς καρπούς μιας ολέθριας στρατηγικής, το ναυάγιο της οποίας είχε ήδη διαφανεί με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.. Μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μηνών της δήθεν «διαπραγμάτευσης» ήταν ο εγλωβισμός σε ένα εντεινόμενο καθοδικό σπιράλ, κατάληξη του οποίου είναι η αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου και η απεμπόληση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Η αντίφαση της αρχικής θέσης «αντιμνημονιακήλύση εντός ευρώ» λύθηκε μεταλασσόμενη στο δόγμα «πάση θυσία εντός ευρώ»που με αξιοθαύμαστη συνέχεια ακολουθούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και μια πενταετία.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΝΤΙΜΗΣ ΡΗΞΗΣ


Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*
Η απόφαση της κυβέρνησης να καταστήσει υποχρεωτική, με την ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, την μεταφορά διαθέσιμων των φορέων του δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Τράπεζα της Ελλάδας σηματοδοτεί αναμφίβολα σημείο καμπής στις πολιτικές εξελίξεις. Η υψηλού ρίσκου αυτή κίνηση αναδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την κρισιμότητα της κατάστασης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δύο μήνες μετά την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Το βασικό, και στην ουσία το μόνο ουσιαστικό, επιχείρημα που είχε τότε διατυπωθεί υπέρ της συμφωνίας ήταν ότι «αγόραζε χρόνο», έστω και με επώδυνο αντίτημο, έτσι ώστε να προετοιμαστεί με καλύτερους όρους η «μεγάλη διαπραγμάτευση» του καλοκαιριού.
Ο ισχυρισμός ήταν ότι για ένα τετράμηνο η ΕΚΤ θα σταματούσε το «μαρτύριο της σταγόνας» στο οποίο υποβάλλει το τραπεζικό σύστημα, και κατ’επέκταση την οικονομία, από τις 5 Φεβρουαρίου, όταν αποφάσισε να διακόψει τον βασικό μηχανισμό χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών. Διότι όπως είναι πλέον ευρύτερο αποδεκτό, η ελληνική κυβέρνηση σύρθηκε στην υπογραφή αυτής της ετεροβαρούς συμφωνίας υπό το φάσμα της διογκούμενης φυγής καταθέσεων και της απειλούμενης κατάρρευσης των τραπεζών.
Τώρα, με τα δημόσια ταμεία να αδειάζουν για να μην διακοπεί η εξυπηρέτηση του χρέους και ορισμένων ασυμπίεστων υποχρεώσεων του κράτους είναι πλέον σαφές ότι ο μόνος χρόνος που κερδήθηκε είναι αυτός που λειτουργεί υπέρ των Ευρωπαίων, και ότι η ελληνική πλευρά βρίσκεται εκτεθειμένη στους διαρκώς εντεινόμενους εκβιασμούς τους από μια διαρκώς επιδεινούμενη θέση. Το πρωτοφανές κλίμα του Eurogroup της Ρίγας, με τον Ελληνα ΥΠΟΙΚ να προπηλακίζεται λεκτικά και να λοιδωρείται από τους ομολόγους του (ακόμη κι από αυτούς χωρών του βεληνεκούς της... Σλοβενίας) πιστοποιεί με τον πιο εύγλωττο την έκταση της διολίσθησης που έχει συντελεσθεί εντός διμήνου. 

ΕΝΑ «ΛΑΘΟΣ»... ΚΑΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ

Σε μια αξιοσημείωτη τοποθέτησή του αυτήν την εβδομάδα, ο αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε χαρακτηριστικά: «εμείς κάναμε ένα λάθος, όταν μπήκε η υπογραφή στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, ότι δεν σιγουρέψαμε πως αυτή η συμφωνία θα ήταν το σήμα προς την ΕΚΤ για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη ρευστότητα»[1]. Το "λάθος" όμως αυτό, που δεν αφορά κάποια δευτερεύουσα όψη αλλά το κεντρικό σημείο της συμφωνίας, δεν είναι προϊόν αβλεψίας. Εχει μια συγκεκριμένη αιτία, που είναι πολιτικού και όχι τεχνικού χαρακτήρα. Η ελληνική πλευρά δεν έλαβε υπ'όψη της αυτό που ήταν προφανές εξ'αρχής, ότι η ΕΚΤ και η ΕΕ δεν θα κάθονταν με σταυρωμένα χέρια με μια αριστερή κυβέρνηση απέναντί τους. Το πιο βαρύ όπλο που διαθέτουν είναι αυτό της ρευστότητας, πολύ λογικά και προβλέψιμα λοιπόν προσέφυγαν αμέσως σ’αυτό.

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Η απάντηση του Στάθη Κουβελάκη, στον Δ. Χριστόπουλο, για την μειόνοτητα στην Θράκη


Αντιδράσεις έχιε προκαλέσει, και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η αποπομπή της Σαμπιχά, από το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, αλλά κυρίως η τοπόθετηση του επίσης υποψηφίου ευρωβουλευτή Δ. Χριστόπουλου, ΕΔΩ, που μίλησε για ενιαία μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη, και αρνούμενος την διάκριση της, σε τουρκογενείς, ρομά και πομάκούς!

Χαρακτηριστική απάντηση, αυτή του Στάθη Κουβελάκη, εξέχοντος μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, και προσκείμενο στην τάση της Αριστερης Πλατφόρμας, την οποία παραθέτουμε αυτούσια.....

" Και από πότε το να θεωρείται μια μεινονότητα ένα "συμπαγές πράγμα", τουρκικό ή άλλο, συνιστά προοδευτική και αντιεθνικιστική θέση αγαπητέ Δ. Χριστόπουλε; 

Και γιατί τότε να έχουν άδικο όσοι θεωρούσαν ότι η ελληνική ή ελληνόφωνη μειονότητα (με ή χωρίς εισαγωγικά) στην Αλβανία/Βόρεια Ηπειρο ήταν ένα συμπαγές ελληνικό πράγμα; 

Το ότι το τουρκικό προξενείο έχει τη δική του ατζέντα είναι μόνο εθνικιστική προπαγάνδα ή συνιστά δικαιολογία της όντως απαράδεκτης πολιτικής διακρίσεων που ακολούθησε και εν μέρει ακολουθεί ακόμη το ελληνικό κράτος; 

Πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι τοποθετήσεις καταλήγουν στο εντελώς αντίθετο απο το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, την ισονομία όλων των πολιτών της Ελληνικής Δημοκρατίας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής κλπ."

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Το σύμπλεγμα της υποτέλειας

Του Στάθη Κουβελάκη 
(δημοσιέυθηκε στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" , 1-2-2014)

Κάποιο καλοκαίρι της τόσο μακρυνής πλέον προ-μνημονιακής εποχής, προσπαθούσα να εξηγήσω στον ξάδελφο στενού φίλου και παλαιού συντρόφου, ότι καθώς έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό 18 χρονώ, η Ελλάδα μου λείπει και ότι έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ, ειδικά όταν έχω διακοπές. Ενώ μιλούσα, ο ανθρωπος αυτός, δικηγόρος στο επάγγελμα και για αρκετά χρόνια μέλος του ΚΚΕ, με κοιτούσε με κάποια δυσφορία, που μου φαινόταν ανεξήγητη. Η απάντησή του ήταν περίπου η εξής: «E αυτό δεν το καταλαβαίνω. Τι έρχεσαι να κάνεις εδώ, η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα. Αν ήμουν στη θέση σου, το τελευταίο πράγμα που θα έκανα είναι να περνάω εδώ τις διακοπές μου».

Σταμάτησε προς στιγμήν και η έκφραση του προσώπου του άλλαξε απότομα προς το επιθετικό: «αλλά έτσι είστε εσείς έξω, μεγάλα κορόϊδα. Δουλεύετε σαν μ... και περιμένετε να έρθουν οι διακοπές. Ενώ εμείς εδώ περνάμε υπέροχα όλο το χρόνο και πουλάμε αέρα κοπανιστό. Γι αυτό κι εμείς οι Ελληνες είμαστε οι πρώτοι».

Τα λόγια αυτά μου αποτυπώθηκαν έντονα και τα έχω έκτοτε ξανασκεφτεί πολλές φορές. Αυτό το δείγμα διχασμένης συνείδησης μου φαίνεται ότι αποτυπώνει με τον πιο παραδειγματικό τρόπο αυτό που θα ονόμαζα «το σύμπλεγμα της υποτέλειας». Η μορφή που παίρνει είναι αυτή ενός «διπλού (και φαινομενικά αντιφατικού) δεσμού» (double bind): από τη μία πλευρά, το υποκείμενο αποδέχεται και εσωτερικεύει τον τρόπο με τον οποία ο Ετερος, επί του προκειμένου ο «δυτικοευρωπαίος» τον αντιμετωπίζει (ή που θεωρεί ότι τον αντιμετωπίζει). Βλέπει δηλαδή τον εαυτό του διαρκώς με τα μάτια του Αλλου, και υπερθεματίζει σ'αυτή τη στάση. Αυτό τον οδηγεί όμως σε μια πλήρη απαξίωση του εαυτού του, μια θέση που είναι αφόρητη καθότι ισοδυναμεί με την απώλεια κάθε έννοιας αυτονομίας και εν τέλει υποκειμενικότητας. Γι αυτό και αντιδρά αντιστρέφοντας το πρόταγμα, το στερεότυπο που προβάλλει πάνω του ο Ετερος, αλλάζοντας όμως το πρόσημό του: «ναι, όντως, είμαι ένας Νότιος, τεμπέλης, απατεώνας και καλοπερασάκιας αλλά σ'αυτήν ακριβώς την καπατσοσύνη έγκειται και η ανωτερότητά μου έναντι όλων του «κουτόφραγκων» που έρχονται να μου πουλήσουν μούρη». Μόνο που η αντιστροφή ενός σχήματος αποτελεί κι αυτή μια μορφή επικύρωσής του, άρα αναπαραγωγής του αρχικού διλημματικού αδιέξοδου. Και έτσι συνεχίζεται η σχιζοφρένεια αυτής της χαρακτηριστικής μορφής αλλοτριωμένης συνείδησης που αποτελεί την υποκειμενική όψη της αναπαραγωγής της σχέσης υποτέλειας από την πλευρά εκείνου που την υφίσταται.

ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ» ΚΑΙ ΤΟΥ «ΕΞΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΥ»