Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΛΟΓΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΛΟΓΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2023

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΛΑΦΥΡΟ


Τασιόπουλος Γιώργος 


Θλίψη στην οικογένεια!
Χάθηκε το λάφυρο...

Ως λάφυρο ορίζεται το αντικείμενο που λαμβάνεται από εχθρό μετά από μάχη είτε για την οικονομική του αξία είτε ως τρόπαιο νίκης. Ενίοτε ονομάζεται και η λεία μίας ληστείας.

 Γενικά, "λάφυρο" χαρακτηρίζεται κάθε αγαθό που λαμβάνεται με τη βία ως μέρος μίας στρατιωτικής ή πολιτικής νίκης ή κατά τη διάρκεια μίας καταστροφής, όπως πολέμου, φυσικής καταστροφής (όπου ο νόμος και η αστική επιβολή είναι αναποτελεσματική) ή ταραχής. 

Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης με μία ευρύτερη έννοια για να περιγράψει τις έκδηλες περιπτώσεις κλοπής και υπεξαίρεσης, όπως η "λεηλασία" ιδιωτικών ή δημόσιων περιουσιακών στοιχείων από τις κυβερνήσεις.

Υγ.  Εμφανίστηκε στα πανηγύρια ο ΓΑΠ και θα το γυρίσουμε στο άκυρο, αποχή μου φαίνεται!

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2023

Ο δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!




Γράφει ο ψυχολόγος

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ


Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών όπως αυτά στο Βόλο, στη Θεσσαλία, στον Πειραιά και αλλού, αναδεικνύουν το βασικό μας πολιτικό πρόβλημα.

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν υποστρέψει/παλλινδρομήσει σε προνεωτερικές συνθήκες όπου κυρίαρχος είναι ο ανθρωπολογικός τύπος του Δούλου.

Ο τύπος αυτός ανθρώπου που κινείται με βασικό του κίνητρο τον Φόβο βρίσκεται, στην ανθρωπολογική κλίμακα, ένα σκαλί κάτω από το επίπεδο του δυτικού Ατόμου που δρα με κριτήριο το ατομικό του Συμφέρον.

Γι' αυτό δεν έχει καμιάς μορφής αυτονομία/αυθυπαρξία, πέρα από ό,τι εντέλλεται ο τοπικός φεουδάρχης. Γι' αυτό δρα ακόμη και ενάντια στο ατομικό (και συλλογικό) συμφέρον.

 

Η ενηλικίωση που απωθείται 




Και προφανώς ένας δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!
Η αποχή είναι ακόμη ένας ανακουφιστικός/αποφευκτικός μηχανισμός απ' αυτούς που το Σύστημα προσφέρει απλόχερα, όπως οι εξαρτήσεις από ουσίες, συμπεριφορές, ψυχοφάρμακα, τζόγο, shopping "therapy", εργασιομανία, οθόνες κ.λπ. 


Γιατί η συμμετοχή στα κοινά, η πληροφόρηση για τα κοινά, η αγωνία για τα κοινά, η επίγνωση της δραματικής κατάστασης του συλλογικού, οι σχέσεις με τους Άλλους, η ενηλικίωση με μια λέξη, είναι σίγουρα μια πολύ στρεσογόνα κατάσταση την οποία πολλοί άνθρωποι "εκπαιδεύονται" απο παιδιά να αποφεύγουν. 

Και μένουν αμέτοχα και ανεύθυνα παιδιά.

Και ως εκ τούτου το πολιτικό αίτημα/διακύβευμα χρειάζεται να αφορά στην ενηλικίωση των νηπίων-"πολιτών", κάτι που βέβαια και η ίδια η ζωή προσφέρει τελικά, τις περισσότερες φορές, αναγκαστικά όμως με βίαιο τρόπο.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2023

Το ποίημα του Γ. Σουρή για τους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους έναν αιώνα πριν…




Με αφορμή τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που έρχονται και το πλήθος των υποψήφιων συμβούλων παραθέτουμε ένα ποίημα του μεγάλου συριανού σατιρικού Γ. Σουρή. Ο Γεώργιος Σουρής στο ακόλουθο ποίημα, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρωμηός στις 20-6-1887, καυτηριάζει τη συμπεριφορά των υποψήφιων δημοτικών συμβούλων στις δημοτικές εκλογές του 1887.


Όποιος σας σφίγγει δυνατά το ένα και τ’ άλλο χέρι
και πηλαλεί εδώ κι εκεί στο ντάλα μεσημέρι
αυτός που σας χαμογελά και σας κτυπά στον ώμο,
αυτός που με τα τέσσερα σας κυνηγά στο δρόμο
και στέκει μ’ ύφος ταπεινό θεράποντος και δούλου
θηρεύει το αξίωμα Δημοτικού Συμβούλου.

Ακούτε κάποιον για νερά να λέει και για λέρες,
να ξεκουφαίνει των γνωστών κι αγνώστων του τ’ αυτιά,
ακούτε να υπόσχεται σε μερικές ημέρες
να κάμει την πρωτεύουσα σαν άλλη Βενετιά,
τον βλέπετε την κάρτα του σ’ όποιον ευρεί να δίνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Βλέπετε κάποιον να κολλά στους τοίχους τ’ όνομά του,
να κάνει μες στα μαγαζιά της αγοράς γιουρούσι,
τον βλέπετε να παραιτεί στη μέση τη δουλειά του
και να τραβά στην Κηφισιά, να τρέχει στο Μαρούσι,
μες στις ταβέρνες να κερνά κι αδιάκοπα να πίνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Βλέπεις αυτόν που δεν ουρεί στων τοίχων τ’ αγκωνάρια
και όπου βλέπει του σταυρού σημάδι δεν σιμώνει
οπού φωνάζει με χολή “ως πότε παλικάρια,
θα ζούμε μες στη σκοτεινιά, στη βρόμα και στη σκόνη;”
τον βλέπεις που στο διάβα του σκουπίδι δεν αφήνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2023

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

Του Βασίλης Ξυδιά



"...οἱ Ἕλληνες προσῆλθαν σὲ αὐτὲς τὶς ἐκλογὲς ἀποδεχόμενοι τὴ μοίρα τους.
Κατ’ ἀρχὰς ἀπέρριψαν τὸ ἠττοπαθὲς συμβιβασμένο Ἀντιμνημόνιο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Καὶ σωστὰ κατὰ τὴ γνώμη μου· διότι μὲ δεδομένη τὴν προσχώρηση τοῦ κόμματος αὐτοῦ, ὄχι μόνο στὸ καθεστὼς τῶν μνημονίων, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρο τὸ πλέγμα διεθνῶν καὶ ἐσωτερικῶν ἐξαρτήσεων τῆς χώρας, εἶναι ἀφέλεια νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ριζικὰ διαφορετικὴ διαχείριση ποὺ νὰ πηγάζει ἀπὸ διαφορὲς στὴν ἰδεολογία.
Ὁμοίως ὅμως οἱ ἐκλογεῖς ἀπέρριψαν καὶ τὸ ἀσυμβίβαστο Ἀντιμνημόνιο, ὅπως αὐτὸ ἐκφράστηκε μὲ τὶς διάσπαρτες, πολυδιασπασμένες παραλλαγές του (ΜέΡΑ25, ΕΠΑΜ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ἄ.). Καὶ πράγματι, πῶς νὰ ἐμπιστευτεῖς, γιὰ παράδειγμα, κάποιον ποὺ σοῦ ὑπόσχεται «πρώτη φορὰ ρήξη» στοχεύοντας στὸ 3% καὶ 4%, ἐνῶ δὲν τὰ εἶχε καταφέρει ὅταν εἶχε μαζί του τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ...


...ἡ δική μου ἐκτίμηση εἶναι πώς, ἡ Νέα Δημοκρατία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη δὲν θὰ μακροημερεύσει. Ἢ ἐν πάση περιπτώσει θὰ περάσει ἀπὸ πολὺ ἰσχυροὺς κλυδωνισμούς, ἀνάλογους μὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους πέρασε τὸ πολιτικὸ σύστημα τὴν προηγούμενη δεκαετία.


Ἡ ἀπειλὴ δὲν προέρχεται βέβαια οὔτε ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ ὁποιαδήποτε μορφῆς, οὔτε καὶ ἀπὸ καμία ἄλλη ἀπὸ τὶς λοιπὲς πολιτικὲς δυνάμεις. Ἡ κατάρρευση, ἂν συμβεῖ, θὰ προέλθει εἴτε ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἐθνικῆς καταστροφῆς καὶ τῆς διάλυσης στὴν ὁποία μὲ ταχύτατα βήματα ὁδηγεῖται ἡ χώρα, εἴτε ἐξ αἰτίας τῶν γενικότερων διεθνῶν ἐξελίξεων: τῆς κλιμακούμενης παγκόσμιας σύγκρουσης καὶ τῶν συνακόλουθων οἰκονομικῶν, πολιτικῶν καὶ γεωπολιτικῶν ἀνατροπῶν στὸ δυτικὸ στρατόπεδο, ποὺ καὶ αὐτὲς ἀπὸ τὴν πλευρά τους θὰ παρασύρουν καὶ τὴν Ἑλλάδα σὲ μιὰ ἐπιπλέον δίνη καταστροφῆς καὶ διάλυσης..."

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

από Βασίλης Ξυδιάς



Οἱ ἐκλογὲς αὐτὲς ἦταν σταθμὸς γιὰ τὰ πολιτικὰ δεδομένα τῆς χώρας. Πολλοί τὸ ἔχουν ἐπισημάνει. Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀναλύουν τὸ ἀποτέλεσμα, τὶς αἰτίες καὶ τὶς συνέπειές του, μέσα ἀπὸ τὸ δίπολο Ἀριστερὰ-Δεξιά: ἦττα τῆς πρώτης, νίκη τῆς δεύτερης. Κατ’ ἐμὲ αὐτὸ εἶναι παραπλανητικό. Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τάχα Ἀριστερὰ καὶ Δεξιά, ἢ ὅτι δὲν κατατροπώθηκε ἡ πρώτη καὶ δὲν ἐπικράτησε θριαμβευτικὰ ἡ δεύτερη. Αὐτὰ εἶναι προφανή. Τὸ ζήτημα ὅμως εἶναι ἂν τὴν ὥρα τούτη τὸ διπολικὸ αὐτὸ σχῆμα μᾶς προσφέρει κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἐπιφανειακὴ-φορμαλιστικὴ περιγραφή· ἂν ἑρμηνεύει, καὶ σὲ ποιὸ βαθμὸ αὐτὸ ποὺ συνέβη· ἂν μᾶς βοηθᾶ νὰ προβλέψουμε τὶ πρόκειται νὰ ἀκολουθήσει. Γιὰ νὰ τὸ πῶ ἀλλιῶς, τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν τὰ καίρια πολιτικὰ διλήμματα ποὺ ὁρίζουν καὶ θὰ ὁρίσουν τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὰ ἑπόμενα χρόνια ἐντοπίζονται στὸ πεδίο τῆς ἰδεολογίας, καὶ μάλιστα μὲ τοὺς κλασικοὺς ὅρους τῆς ἀντίθεσης μεταξὺ Ἀριστερᾶς καὶ Δεξιᾶς, ἢ ὄχι.

Κυριακή 2 Ιουλίου 2023

Η ΧΔ Για Τις Εκλογές Της 25ης Ιουνίου




Σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: Η αποχή που εκτινάχθηκε στο 47% των εγγεγραμμένων εκλογέων είναι το κύριο χαρακτηριστικό της 2ης κατά σειρά εφετινής εκλογικής αναμέτρησης. Το 10% των εκλογέων που ψήφισε στις 21 Μαΐου δεν ψήφισε την περασμένη Κυριακή, είτε λόγω εφησυχασμού για το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, είτε λόγω έλλειψης προσδοκιών και ελπίδων. Για να προστεθεί στο 10-15% που έχει επιλέξει να απέχει μετά την επιβολή των Μνημονίων.
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι άσχετη με την πεποίθηση που έχει ριζώσει στους Έλληνες εκλογείς, ότι όποιος και να εκλεγεί θα συμμορφώνεται στις επιταγές των ισχυρών και της γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υπαγορεύει τις πιο κρίσιμες και ουσιαστικές αποφάσεις. Το γεγονός αυτό έχει συμβάλει στη σύγκλιση της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας, αφού προϋπόθεση για να την ασκήσουν είναι η πιστή συμμόρφωσή τους στη νεοφιλελεύθερη πολιτική η οποία επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και στις ευρωατλαντικές επιλογές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η πραγματικότητα αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό και το «κλειδί» για την ερμηνεία του εφετινού εκλογικού αποτελέσματος και ιδίως του ποσοστού της Νέας Δημοκρατίας. 

Ο κ. Μητσοτάκης έχει πετύχει να επιβάλει την εικόνα του ως του πλέον αυθεντικού και αποδεκτού εφαρμοστή της προκαθορισμένης πολιτικής, την οποία θα εφαρμόσει όποιος κληθεί να κυβερνήσει, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτό συνέβαλαν σημαντικά:

(α) Η κατάργηση των δημοσιονομικών περιορισμών λόγω και της κρίσης COVID

(β) η τακτική της κυβέρνησης να καταφεύγει -όχι μόνο σε προεκλογικές- πολιτικές χορήγησης επιδομάτων, οι οποίες δημιουργούν σχέση εξάρτησης με τον ψηφοφόρο, αλλά και,

(γ) κατά τεκμήριο, η επανενεργοποίηση του τεράστιου προμνημονιακού δικτύου πελατειακών σχέσεων της κυβερνητικής παράταξης.  Αντίστοιχα, η πραγματικότητα αυτή έρχεται να τιμωρήσει σκληρά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πέτυχε την άνοδο της δύναμής του εμπορευόμενος την ελπίδα του ελληνικού λαού για αντίσταση στις πολιτικές των Μνημονίων.

Σάββατο 1 Ιουλίου 2023

Δεν τους λες και αριστερά....




Για να δούμε πόσο υπερήφανοι για τον Αλέξη Τσίπρα, για την "αριστερά" πολιτική τους θα πρέπει να αισθάνονται οι οπαδοί του ΣΎΡΙΖΑ.

- έκανε ένα αφρικανικού τύπου δημοψήφισμα,
- έφερε το τρίτο μνημόνιο,
- έφερε τον νόμο Κατρούγκαλου,
- έφερε τον νόμο Παρασκευόπουλου,
- έφερε τον νόμο Κοντονή (περί προληπτικών συλλήψεων και ιδιώνυμου αδικήματος των διαδηλώσεων),
- έφερε capital controls,
- έφερε τη δήμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στο υπερταμείο
- έφερε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς,
- κατάργησε τον νόμο προστασίας της πρώτης κατοικίας,
- έφερε το "PSI" στο βραχυπρόθεσμο χρέος με αντικατάσταση των εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου με repos και την μεταφορά των ρευστών διαθεσίμων των Δήμων στην ΤτΕ
- έφερε μείωση του αφορολόγητου,
- πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060,
- έφερε την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών,
- εφάρμοσε πολιτική ανοιχτών συνόρων,
- δίχασε τον ελληνικό Λαό με συγκρουσιακή ρητορική σε "φασίστες" και "μακεδονομάχους".

Η καταστολή στο δρόμο θύμιζε τους προκατόχους του, ακόμη και σε γέροντες.

Νομίζω ο Πάνος Ζάχαρης με τα σκίτσα του φωτίζει μέρος της περίεργης "αριστεράς" που όλο περηφάνια σεμνύονται να αποδίδουν στο πρόσωπο του Αλέξη τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. 


Τα περισσότερα σκίτσα είναι δημοσιευμένα στο Ποντίκι.

Πάνος Ζάχαρης



Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

Το "ατύχημα" που δεν έπρεπε να συμβεί...



Του Θανάση Κ. 


Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε, αυτή τη φορά, το σωστό!
Παραιτήθηκε από την ηγεσία του Κόμματός του, όχι προσχηματικά, όχι ως «τέχνασμα» για να ξαναβγεί. Παραιτήθηκε ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη νέου αρχηγού. 
Πιο ξεκάθαρα δεν γινόταν…

Βέβαια έσπευσε να διακηρύξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει «νέο ιστορικό κύκλο», ότι έχει εμπιστοσύνη στο «ανθρώπινο δυναμικό του κόμματος» και στις «αστείρευτες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας». 
Όλα αυτά είναι «λόγια παρηγοριάς». 
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κλινικά νεκρός» πλέον. 
Θα ήταν, ακόμα κι αν παρέμενε ο Τσίπρας. 
Με την επίσημη αποχώρησή του ωστόσο, υπέγραψε και τη «ληξιαρχική πράξη»... 

Ο Τσίπρας δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ που εκτοξεύθηκε από το 4% το 2009 στο 27% το 2012, στο 36% το 2015, ύστερα κράτησε το 31,5% το 2019, όταν βρέθηκε ξανά στην «αξιωματική Αντιπολίτευση» και τελικά συρρικνώθηκε στο 18% τώρα…
Το εκλογικό σώμα αφού αποδοκίμασε την πενταετή διακυβέρνησή του (2015-19), του έδωσε το 2019 μιαν ακόμα ευκαιρία να παραμείνει «κόμμα εξουσίας», δεν τα κατάφερε, κι ύστερα τον συνέτριψε (αλύπητα!) σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, φέτος τον Μάϊο και τον Ιούνιο…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας! 
Μας τέλειωσε ο Τσίπρας γιατί αντιλήφθηκε ότι τέλειωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ! Οριστικά πια…
Όπως ακριβώς στην Ισπανία τέλειωσε ο Ιγγλέσιας, ο αρχηγός των Podemos (αυτός μέσα σε ορυμαγδό σκανδάλων!) και μαζί τελείωσαν και οι Podemos…
Βίοι παράλληλοι…

Δεν έχει νόημα να κάνουμε τη… «νεκρολογία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ΔΕΝ υπήρξε απλώς μια «ιστορική φάση» της σύγχρονης Ελλάδας. 
Υπήρξε μια (σοβαρή) «ασθένεια»!
Για την οποία όμως, η Ελληνική κοινωνία ανέπτυξε «αντισώματα» και την κατανίκησε! 
Για την ακρίβεια δεν υπήρξε απλώς μια «ασθένεια». 
Υπήρξε η έξαρση μιας αρρώστιας που προϋπήρχε, αλλά εκδηλωνόταν ως τότε με «ηπιότερα συμπτώματα»: 
Ο διάχυτος κρατισμός, η υποταγή της κοινωνίας στην δημοσιοϋπαλληλία και στις συντεχνίες της, η φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, η διάχυση αριστερών (και αριστερίστικων) ιδεολογικών εμμονών παντού, η υπονόμευση της εθνικής ταυτότητας και – κυρίως – η μισαλλοδοξία κατά των πολιτικών αντιπάλων, ο καταγγελτικός λόγος, ο δημόσιος στιγματισμός και οι δικαστικές διώξεις ως "εργαλείο" για την εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων, όλα αυτά τα νοσηρά συμπτώματα συμπυκνώθηκαν στο πολιτικό αποτύπωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2023

Σκέψεις της ΚΟΕ για το νέο πολιτικό σκηνικό κι



".... Το στρατηγικό αίτημα για τα πολιτικά πράγματα της χώρας δεν είναι η ανασύσταση μιας Αριστεράς γνήσιας, πατριωτικής, ανατρεπτικής ή ότι άλλο. Γιατί απέχουμε πάρα πολύ –σε όλα τα επίπεδα– από το να δημιουργηθεί ένας δευτερογενής μετωπικός χώρος ο οποίος θα προκύψει –όπως γινόταν πάντα– από την επιρροή πρωτογενών αυθεντικών υποκειμένων, αφού κι αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Το στρατηγικό είναι η διαμόρφωση μιας σοσιαλιστικής στοχοθεσίας και προοπτικής (δηλαδή ούτε καν κόμματος, κινήματος ή πόλου) μέσα από την απαίτηση για ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας. Μια «μη αριστερή Αριστερά» λοιπόν σε στρατηγικό βάθος, που θα στηρίζεται στην αξεδιάλυτη ενότητα του εθνικού και του ταξικού στοιχείου, που θα κινείται στην προοπτική ενός εθνικού και κοινωνικού κινήματος και για την συγκρότηση ενός πολιτικού κινήματος.

Τα νέα σχήματα που παρουσιάστηκαν δεν είναι ίδια και δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται σε μια κατηγορία (π.χ. ακροδεξιά, φασίστες ή αντισυστημικοί). Άλλο είναι η Πλεύση Ελευθερίας, άλλο η Νίκη, άλλο η Ελληνική Λύση και άλλο οι Σπαρτιάτες (Κασιδιάρης), ένας κατεξοχήν φασιστικός σχηματισμός. Μέσα από το τσουβάλιασμα διαφορετικών καταστάσεων ηγεμονεύει η μεταμοντέρνα, παγκοσμιοποιητική, κορέκτ οπτική, αριστερή ή μη. Το επιχείρημα της ώσμωσης μεταξύ των εκλογικών βάσεων ανάμεσα στα κόμματα αυτά, ισχύει μέσα στα όριά του. Στην Ευρώπη αλλά και στην περίπτωση της Χ.Α. στη χώρα μας, η διείσδυση γινόταν κυρίως στις λαϊκές συνοικίες και άρα στην παραδοσιακή εκλογική βάση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων. Επί της ουσίας είναι διείσδυση στην ακατέργαστη οργή την οποία πλέον δεν μπορούν να εμπνεύσουν οι άνευροι του «συνταγματικού τόξου»..."

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...
Σκέψεις της ΚΟΕ για το νέο πολιτικό σκηνικό

Τετάρτη 28 Ιουνίου 2023

Τα εκλογικά αποτελέσματα με ενσωμάτωση της αποχής




ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2023: Να, πώς ψηφίσαμε στην πραγματικότητα.


Ετοιμάσαμε και σας παρουσιάζουμε το γράφημα στο οποίο απποτυπώνονται τα πραγματικά ποσοστά των χθεσινών βουλευτικών εκλογών ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ των εγγεγραμμένων πολιτών.

Έτσι καταγράφονται οι ακριβείς (αδύναμες) δυνάμεις των κομμάτων, με υπολογισμένη την αποχή, η οποία σημείωσε ιστορικό ρεκόρ μεταπολίτευσης, εντός του συνολικού 100%. Έτσι, θα καταγράφονταν εάν η αποχή αναγνωριζόταν επισήμως ως επιλογή από το πολιτικό σύστημα που σήμερα την εξαφανίζει.

1 στους 2 δεν ψήφισε! Ένα πολιτειακό ζήτημα κομβικής σημασίας για εμάς, με την κρίση αντιπροσώπευσης να βαθαίνει, την ακροδεξιά να βρίσκει παράθυρα εμπλοκής και τη ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ της κοινωνίας να μην εκπροσωπείται επουδενί στις κοινές υποθέσεις.

Αυτά τα ζητήματα αναδεικνύει η άρνηση της ψήφου -υπέρ κάποιου αντιπροσώπου, για εμάς χωρίς εμάς- και καλούμαστε να τα αναγνωρίσουμε πια και να τα θέσουμε μετωπικά.

Έχουμε λοιπόν: 
ΑΠΟΧΗ 47.2% και

ΝΔ 21.4% | ΣΥΡΙΖΑ 9.4% | ΠΑΣΟΚ 6.3% | ΚΚΕ 4.1% | ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ 2.5% | ΕΛ. ΛΥΣΗ 2.3% | ΝΙΚΗ 1.9% | ΠΛΕΥΣΗ 1.7% | ΛΟΙΠΑ 3.2%




Παρακάτω το αντίστοιχο γράφημα των εκλογών του Μαΐου:

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!...




ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!...
[Εικόνα μιας χώρας που φαντασιώνεται ότι είναι σύγχρονη]


*πατήστε για πλήρες άνοιγμα του πίνακα στην οθόνη
Σημείωση: η λέξη 'Υπουργοί' σημαίνει 'μέλη της κυβέρνησης'

Τρίτη 27 Ιουνίου 2023

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ



Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

κατά τον εικοστό αιώνα οδήγησε στα γνωστά ολοκληρωτικά κινήματα. Μια νέα εξέγερση, συνδεδεμένη με την κατάρρευση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ευδαιμονίας, την τεχνική επανάσταση και την έκρηξη των κοινωνικών δικτύων πού θα οδηγήσει; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. 

Η έκρηξη αυτή, που επιτρέπει από τις μαζικές καθημερινές παραστάσεις πλήθους διαταραγμένων (που επιθυμούν να "εκφραστούν" ή να γίνουν από σχολιαστές έως καθοδηγητές), μέχρι την εντός ολίγων ημερών ποδηγέτηση και είσοδο κόμματος στη Βουλή, βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Αξίζει να σταθούμε ειδικά στο τελευταίο φαινόμενο ("Σπαρτιάτες"), με το οποίο η Ελλάδα θα διεκδικούσε παγκόσμια πρωτεία (για την ταχύτητα ανάδειξης ενός λούμπεν ρεύματος), αν ήμασταν τόσο αφελείς ώστε να πιστεύαμε ότι οι τους πάντες παρακολουθούντες δεν είχαν αντιληφθεί την επαφή εγκλείστων και υποψηφίων ή πως δεν μπορούσαν να ανακόψουν τα διαγγέλματα της εγκάθειρκτης πραγματικής ηγεσίας. 

Ποιος θέλει λοιπόν την πολιτική συντήρηση, έστω σε ψύξη, μιας εγκληματικής πολιτικής ομάδας; Αλλά και ποιος διασπείρει τη σύγχυση με έναν γενικό "αντιφασισμό" που ταυτίζει συντηρητικά, εθνικιστικά ή ακόμη και αριστερά κόμματα όπως αυτό της πρώην προέδρου της Βουλής, αντί να επικεντρώσει στο υπαρκτό φασιστικό ρεύμα που πολύ εύκολα στήνει ένα εκλογικό δίκτυο εντός ολίγων ημερών; Αυτός ο κίνδυνος, που τον ενισχύει η διαπαιδαγώγηση στη χυδαιότητα και η λουμπενοποίηση μέσω τηλεοπτικών διαύλων και κοινωνικών δικτύων, συνιστά μια άλλου τύπου εξέγερση των μαζών που εύκολα μπορεί να παρασύρει και ψηφοφόρους που παραμένουν σήμερα στα κόμματα του συνταγματικού τόξου αλλά αισθητικά δεν διαφέρουν από τους ψηφοφόρους που περνούν την κόκκινη γραμμή.

 Γραμμή που δυστυχώς δεν είναι η γνωστή γραμμή του χρυσαυγιτισμού αλλά πολύ πιο ασαφής όπως δείχνουν τα ποσοστά των "Σπαρτιατών" σε πέραν πάσης υποψίας περιοχές (π.χ. 9% στην Πάτμο!) και φανερώνουν την πλήρη απαξίωση του κοινοβουλευτισμού. 

Για τις μετατοπίσεις στο εκλογικό αποτέλεσμα



Του Κώστα Κουτσουρέλη 


Μια από τις αυταπάτες του Διαφωτισμού ήταν πάντα ότι διαχωρίζοντας την Εκκλησία από το Κράτος, μπορεί να κρατήσει κανείς τη θρησκεία μακριά από την πολιτική. Μια ματιά σε κράτη από την απαρχή τους αμιγώς κοσμικά, τις ΗΠΑ ή την Τουρκία  λ.χ., δείχνει το μέγεθος της πλάνης. 

Ο προτεσταντικός ριζοσπαστισμός στις ΗΠΑ, η εθνική ορθοδοξία του Πούτιν, ο πολιτικός ισλαμισμός σε όλες του τις εκδοχές, ο ινδουϊσμός του Μόντι, ο ζηλωτικός ιουδαϊσμός του Νετανιάχου είναι οι αποδείξεις. 

Μια δεύτερη αυταπάτη του Διαφωτισμού είναι ότι η θρησκεία έχει να κάνει με την πίστη, ότι μπορεί κανείς να αρκείται στα του οίκου του στο μέτρο που του δίνεται η ελευθερία να το κάνει. Η θρησκεία όμως μόνο δευτεροτριτευόντως έχει να κάνει με την πίστη και τα θεολογικά δόγματα. Η θρησκεία προσδίδει ταυτότητα, πυξίδα, προσανατολισμό, κοινωνικοποιεί, διαπλάθει συλλογικότητες, είναι δίχτυ κοινοτικής ασφάλειας και μέριμνας. Αυτή είναι η κύρια λειτουργία της, όχι η λατρεία σ' ένα εν υψίστοις Ανώτατο Ον.

Η νεωτερικότητα όλα αυτά προσπάθησε να τα αναπληρώσει, και το πέτυχε για ένα διάστημα, με την οικονομική ανάπτυξη και το κράτος προνοίας. Από τη στιγμή που και το ένα και το δεύτερο στόμωσαν, ήταν επόμενο ότι κάτι άλλο θα επιχειρούσε να πάρει τη θέση τους. 

Τελικά, ποιο είναι το μήνυμα αυτών των εκλογών;



Του Δημήτρη Καζάκη 


Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη μπόρεσε τελικά να κερδίσει αυτοδυναμία με 158 έδρες. Όσες είχε και στο προηγούμενο κοινοβούλιο. Μόνο που τις κέρδισε με μια πολύ σημαντική μείωση ψήφων. Με 2.251.618 ψήφους τον Ιούλιο του 2019, η ΝΔ είχε ποσοστό 39,85% και 158 έδρες. Ενώ σ’ αυτές τις εκλογές με πάνω από 138 χιλιάδες λιγότερες ψήφους, η ΝΔ κατέκτησε ποσοστό 40,55% και 158 έδρες.

 Η διαφορά αυτή δεν οφείλεται μόνο στον εκλογικό νόμο, αλλά και στην αυξημένη αποχή. Στις εκλογές αυτές σε σχέση με τις αντίστοιχες της 21ης Μαΐου, συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία πάνω από 794 χιλιάδες λιγότεροι ψηφοφόροι. Δηλαδή, το 7,67% του εκλογικού σώματος, όπως αυτό εμφανίζεται στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.

Πρόκειται για ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων που πήγαν να ψηφίσουν στις εκλογές της 21ης Μαΐου, αλλά δεν προσήλθαν στις κάλπες της Κυριακής. Η αποχή ήταν αυτή που έκρινε τελικά τα αποτελέσματα, αλλά και την αυτοδυναμία.

Στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, όλοι έχασαν ψήφους με εξαίρεση τη Νίκη. Το κόμμα Σπαρτιάτες κατόρθωσε να εισέλθει στο κοινοβούλιο με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής του Ιουνίου 2019 αυξημένους κατά 76 χιλιάδες, που τους άντλησε κατά κύριο λόγο από τον συρφετό της εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, η οποία γνώρισε πρωτοφανή συντριβή.

Χαρακτηριστικό της συντριβής αυτής είναι και το γεγονός ότι τα κόμματα που συνασπίστηκαν υπό την επιχειρηματική ομπρέλα του κ. Εμφιετζόγλου με τίτλο Πατριωτικός Συνασπισμός είχαν ως άθροισμα ψήφων στις εκλογές της 21ης Μαΐου άνω των 90 χιλιάδων. Ενώ στις εκλογές της 25ης Ιουνίου μπόρεσαν όλοι μαζί να συγκεντρώσουν μόλις και μετά βίας 26 χιλιάδες. Χωρίς να ξεχνάμε τις 48 χιλιάδες ορφανές ψήφους του ακροδεξιού σχήματος Κρανιδιώτη-Τζήμερου της 21ης Μαΐου.

Επομένως, οι ψήφοι των Σπαρτιατών δεν συνιστούν κανενός είδους έκπληξη. Απλά συσπειρώθηκαν οι ψήφοι της παραδοσιακής ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Τίποτε το περισσότερο. Κι επομένως δεν συνιστούν κανενός είδους «στροφή», όπως λένε ποικίλοι αναλυτές για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2023

Ποιος έχει τελικά ταξική συνείδηση;

Εκλογικά αποτελέσματα σε Εκάλη - Κερατσίνι...

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων καθώς και οι επιλογές τους δεν αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα.

Εκτός αν τα κόμματα που φρονούν ό,τι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μη προνομιούχων δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους. 






ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τι υποκρύπτει η αποχή από τις εκλογές



Όχι μόνο ψηφίζουν λιγότεροι πολίτες, αλλά και όσοι συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία ψηφίζουν περισσότερο ιδιότροπα και ιδιόρρυθμα.

Του Δημήτρη Β. Πεπόνη


Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές του 1990 τα ποσοστά συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα κυμαίνονταν γύρω στο 80%. Μέσα στις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού πρώτου αιώνα έπεσαν σε ιστορικό χαμηλό σε ολόκληρο τον ευρωαμερικανικό διατλαντικό χώρο: μικρότερα ποσοστά συμμετοχής από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για τους πολλούς και από το 1974 για την Ελλάδα.

Ορισμένες από τις σημαντικότερες μεταβολές που έλαβαν χώρα από τότε μέχρι τώρα είναι ότι, πρώτον, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα έχασαν τον έλεγχο ή και την ιδιοκτησία που είχαν στα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία πέρασαν σε ιδιώτες, αναμορφώνοντας αμέτρητους τομείς της δημόσιας σφαίρας και, δεύτερον, αραίωσαν και αποδυναμώθηκαν τα δίκτυα από οργανώσεις, κοινωνικούς εταίρους και σωματεία που διαμεσολαβούσαν μεταξύ των κομμάτων και των πολιτών.

Στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές κυμαίνονται σε επίπεδα 60%, με ιστορικό χαμηλό τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 στις οποίες ήταν μόλις 56,57%. Ένα ποσοστό της τάξης του 61%, όπως αυτό των πρόσφατων εκλογών του Μαΐου, δεν είναι υψηλό υπό καθεστώς ιδεολογικής πόλωσης, ενώ 2,4 εκατομμύρια ψήφοι είναι μικρός αριθμός για το πρώτο κόμμα.
Ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι ψηφίζουν. 

Μάλιστα τις τελευταίες δεκαετίες η αποχή από την εκλογική διαδικασία εξελίχθηκε ίσως στο πιο σημαντικό και γρήγορα αναπτυσσόμενο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα στη λεγόμενη Δύση, δηλαδή στην επικράτεια των φιλελεύθερων δημοκρατιών, παρόλο που σπάνια ακούμε για αυτή την κρίση πολιτικής συμμετοχής. Έχει παρατηρηθεί εμπειρικά ότι την πτώση των ποσοστών συμμετοχής στις εκλογές ακολουθούν μαζικές μετατοπίσεις ψηφοφόρων, δηλαδή η αποχή λειτουργεί ως μια βουτιά μέσα στη θάλασσα, που μόλις ολοκληρωθεί ως διαδικασία, διαμορφώνει ένα νέο κομματικό και πολιτικό τοπίο.

Βοήθειά μας, λοιπόν!



Του Στέφανου Γανωτή


Σίγουρα κάποιοι θα αντιδράσουν και το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην φέρω στο μυαλό μου τα λόγια του συγχωρεμένου συγγενή μας, του Μανώλη Γλέζου, όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά για πολιτική:

 "Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"


 Ας όψονται...
Βοήθειά μας, λοιπόν!


Όλη η ανάρτηση...



Και επειδή ήδη οι αντιδράσεις (αναμενόμενες) πυροδοτούν τη συζήτηση, ξαναλέω ότι δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, αλλά μεταφέρω την άποψη ενός ανθρώπου που και αγαπώ  και εκτιμώ (επίτηδες χρησιμοποιώ τον ενεστώτα). 

Έχω πάει στο σπίτι που μένει ο Μανώλης ο Γλέζος στο χωριό, λίγο πιο κάτω από τον φούρνο και καθόμαστε παρέα για να του δείξω το καινούργιο μου βιβλίο «ΣΥΡΙΑ, το ημερολόγιο ενός αποχωρισμού» Αφού με έβαλε και του διάβασα κάποια αποσπάσματα και συγκινήθηκε πολύ, συνεχίσαμε τη συζήτησή μας, καθισμένοι αυτή τη φορά στο σετζάκι απέναντι από τον φούρνο.

 «Μανώλη», του λέω, «πώς τα βλέπεις τα πράγματα»; 

«Φοβάμαι, γιε μου, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ σύντομα προς το χειρότερο».

 «Γιατί; Τι ακριβώς φοβάσαι; Δεν είσαι ευχαριστημένος, που έχουμε τουλάχιστον αριστερή κυβέρνηση»;

 Με κοίταξε και γέλασε. «Αριστερή»; μου λέει. Και συνεχίζει ακριβώς όπως ξανάγραψα πιο πάνω: 

"Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"

Και επισήμως σε κρίση Αριστερά και Κεντροαριστερά



Του Σταύρου Χριστακόπουλου


(...) Η άτακτη φυγή από το ΠΑΣΟΚ το 2012 και το 2015 ενίσχυσε, μετέτρεψε σε κόμμα εξουσίας και έφερε στη διακυβέρνηση της χώρας τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τώρα οι τεράστιες απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατευθύνονται κάπου συντεταγμένα – και πάντως όχι κυρίως στο ΠΑΣΟΚ.

Άρα το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη, παρότι ξεκόλλησε από το 8% του 2019 και αύξησε τις δυνάμεις του κατά σχεδόν 50%, έχει σοβαρότατο πρόβλημα, καθώς προκύπτει πως είναι… χαμηλοτάβανο και δυσκολεύεται πολύ να αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση μιας πραγματικά φιλόδοξης αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ενώ το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ήταν 39,63% το 2019 και υπολειπόταν μόλις κατά 0,22% του 39,85% της Ν.Δ., τον Μάιο του 2023 κατέρρευσε στο 31,52% υπολειπόμενο κατά 9,27% του 40,79% της Ν.Δ. Τώρα έπεσε στο ιστορικά χαμηλό 29,7%, υπολειπόμενο κατά 10,8% του 40,5% της Ν.Δ.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συντριβής, το 1974, στο φόντο του αξεπέραστου μέχρι σήμερα καραμανλικού εκλογικού θριάμβου, η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις με 20,42% και το ΠΑΣΟΚ με 13,58% άθροιζαν 34%, όταν η Ενωμένη Αριστερά, υπό τον Ηλία Ηλιού, είχε λάβει το ευπρεπέστατο 9,47%.

(...) Και επισήμως, λοιπόν, η Αριστερά και η Κεντροαριστερά, στην «κυβερνώσα» εκδοχή τους, βρίσκονται σε κρίση, από την οποία είναι άγνωστο πότε θα βγουν – και, κυρίως, με ποιον τρόπο…

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

Και επισήμως σε κρίση Αριστερά και Κεντροαριστερά

Κυριακή 25 Ιουνίου 2023

Αλλαγές στο Σύνταγμα που φέρνει ο Μητσοτάκης στην επόμενη και μεθεπόμενη Βουλή

 

Χαράλαμπος Άνδραλης, δικηγόρος


Μια συγκριτική μελέτη των σχεδιαζόμενων τροποποιήσεων σε σχέση με το ισχύον Σύνταγμα, σε θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις

Πρόλογος


Σε προηγούμενο κείμενό μας [1] υπενθυμίσαμε το «Καινοτόμο Σύνταγμα» του κ. Γεραπετρίτη και της συγγραφικής ομάδας του, το οποίο θα τεθεί επί τάπητος στην επόμενη Βουλή. Αναφέραμε επιγραμματικά κάποιες σημαντικές αλλαγές που αυτό θέτει σε σχέση με το ισχύον Σύνταγμα. Στην παρούσα μελέτη γίνεται εκτενέστερη συγκριτική ανάλυση των αλλαγών που ετοιμάζονται από την επόμενη και τη μεθεπόμενη Βουλή.

Παρά το σχετικά εκτενές της παρακάτω συγκριτικής μελέτης, είναι πολύ χρήσιμο να διαβαστεί από το εκλογικό σώμα, το οποίο καλείται με την ψήφο του να επικυρώσει ή να αποδοκιμάσει τις προωθούμενες συνταγματικές τροποποιήσεις.

  1) Αφαιρείται το προοίμιο του Συντάγματος «Εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος»

Οι πρόγονοί μας είχαν την καλή συνήθεια πριν αρχίσουν ένα έργο να κάνουν μία προσευχή. Το προοίμιο του Συντάγματος είναι μία μικρή δοξολογική προσευχή στον Τριαδικό Θεό με την οποία αρχίζει ένα ιερό έργο, το Ελληνικό Σύνταγμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και μία ένδειξη ευγνωμοσύνης στο Θεό, στον Οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους οι Έλληνες για την ελευθερία της πατρίδας.

Αν αφαιρεθεί το προοίμιο, εκτός από τις νομικές συνέπειες που θα τις δούμε αναλυτικά στο άρθρο 3, θα δείξουμε ως έθνος μία αχαριστία προς το Θεό και στους προγόνους μας οι οποίοι έθεσαν την προμετωπίδα ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές. Για όσους πιστεύουμε στο Θεό, αυτή η αχαριστία θα έχει και πολλές πνευματικές συνέπειες.

Το άρθρο 3 του σημερινού Συντάγματος έχει ως εξής:

Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού  τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις.
(Εδώ βλέπουμε ότι ο συντακτικός νομοθέτης αναγνωρίζει μία ανώτερη δύναμη και μάλιστα συγκεκριμένη ανώτερη δύναμη. Δεν επικαλείται απλώς ένα θεό, αλλά τον Ιησού Χριστό. Και όχι οποιονδήποτε Ιησού Χριστό, αλλά Εκείνον που η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος αναγνωρίζει, διότι άλλο Χριστό κατά τη φύση και τις ιδιότητές του αναγνωρίζουν οι μονοφυσίτες, προτεσταντικές ομάδες, οι λεγόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λπ.

Η Νέα Εποχή δεν ενοχλείται να δηλώνουν οι άνθρωποι πίστη στο Θεό, αλλά αν δηλώνουν πίστη στο Χριστό και μάλιστα της Ορθοδοξίας, τότε είναι «φασίστες, φανατικοί, μεσαιωνικοί, σκοταδιστές» κ.λπ. Γιατί το να πιστεύεις στο Χριστό της Ορθοδοξίας συνεπάγεται ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής που δεν συνάδει με όσα προβάλλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων.)

Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Tόμου της κθ΄ (29) Iουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928. (Ακόμα και η αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδος χάνει το συνταγματικό έρεισμά της).

Tο εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Kράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.
Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. H επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας και της Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στην Kωνσταντινούπολη(Αυτός είναι διακαής πόθος πολλών αιρετικών ομάδων πουνοθεύουν την Αγία Γραφή, αλλά και κάποιων μοντέρνων θεολόγων που προωθούν τις μεταφράσεις και στα λειτουργικά κείμενα και στην Αγία Γραφή.)

   3)  Απαλείφεται η επίκληση στα χρηστά ήθη

ΔΥΟ ΓΑΪΔΟΥΡΙΩΝ ΑΧΥΡΑ, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! ΣΑΝΟ, ΠΟΤέ!


Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Αναπλ. Καθηγητής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας

Αρχισυντάκτης του περιοδικού «Σύναξη»


Ετούτες οι εκλογές (του 2023) έχουν σημαδευτεί από την θορυβώδη είσοδο της επίκλησης της χριστιανικής πίστης στο πολιτικό προσκήνιο. Μέσα στην πανευρωπαϊκή και παγκόσμια ενίσχυση φαιών και μαύρων κινημάτων, δεν αποτελεί διόλου έκπληξη το ότι η είσοδος αυτή δεν αφορά παρουσίες Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Αφορά κόμματα διαποτισμένα από θρησκευτικό φονταμενταλισμό, του οποίου βασικά χαρακτηριστικά είναι τα εξής τρία: 1) Επιθετικός σταυροφορικός λόγος που ισχυρίζεται πως είναι μαρτυρία, 2) Δίψα για θεοκρατία, δηλαδή για νομική επιβολή των αξιωμάτων της εκκλησιαστικής κοινότητας εφ’ όλης της κοινωνίας, και 3) Αποθέωση της αυτοχθονίας, δηλαδή ανάδειξη της βιολογικο-εθνικής προέλευσης σε αποφασιστικό κριτήριο προσδιορισμού των ανθρώπων και της στάσης απέναντί τους. Και τα τρία χαρακτηριστικά κρώζουν υπέρ της Ορθοδοξίας, μα αποτελούν ριζικά αντιχριστιανικές πεποιθήσεις.

Το παρόν σημείωμα, ίσα που προκάμω να το γράψω, μέσα σε στιγμές πολύ δύσκολες για μένα. Το γράφω ως προσημείωση αναλυτικότερου κειμένου, που ίσως να καταφέρω να φτιάξω αργότερα. Μου είναι αδύνατο να αναλύσω εδώ αυτά τα τρία χαρακτηριστικά. Έχω γράψει κατ’ επανάληψη εδώ και χρόνια, και (συγχωρέστε με, αλλά) σε τυχόν ενδιαφερόμενους ευχαρίστως να θέσω υπόψη τους δημοσιευμένα κείμενά μου.

Μολονότι λοιπόν είναι επείγουσα και ζωτική ανάγκη η διαύγεια και η ετοιμότητα να μοιράζει κανείς δυο γαϊδουριών άχυρα, δεσπόζει η θολούρα και κάνει περίπατο η φαλκίδευση. Όχι μόνο από σαμάνους του εκκλησιαστικού χώρου, αλλά και από αριστερούς που απλώς ταυτίζουν το θρησκευτικό φαινόμενο με τις φονταμενταλιστικές διαστροφές του. Αμφότεροι βολεύονται προσφέροντας σανό για γίδια: στα πνευματικοπαίδια τους οι πρώτοι, στον αυτιστικό κύκλο τους οι δεύτεροι. Αμφότεροι, ανίκανοι και απρόθυμοι να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.
Κατά τη γνώμη μου το σκηνικό αυτών των εκλογών έχει βαθιές ρίζες, οι οποίες πρέπει να μελετηθούν από κάθε σοβαρό άνθρωπο (είτε πιστό είτε άπιστο είτε αγνωστικιστή). Παραθέτω στη συνέχεια επισημάνσεις που είχα κάνει πριν από 19 χρόνια (κείμενο που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χριστιανική», 19-2-2004, και αναδημοσιεύτηκε επεξεργασμένο στο βιβλίο μου «Η Ρήξη με το Μηδέν. Σφηνάκια Πολιτικής Θεολογίας», εκδ. Αρμός, 2015). Οι επισημάνσεις είχαν αφορμή το πολιτικό κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας», το οποίο είχε ιδρύσει ο μακαρίτης Νίκος Ψαρουδάκης (και ο οποίος είχε γίνει γνωστός για την αντιδικτατορική δράση του). Φρονώ ότι οι επισημάνσεις ισχύουν σήμερα και μάλιστα νιώθω ότι αυτά που προ ετών φαίνονταν σπερματικά, βρίσκονται πλέον σε πλήρη ανάπτυξη (μολονότι ο αναγνώστης θα το καταλάβει, διευκρινίζω εκ των προτέρων ότι την «Χ.Δ.» -και ειδικά την χριστιανοσοσιαλιστική συμβολή της- δεν της συναριθμώ στους «θρησκευόμενους» σχηματισμούς των τρεχουσών εκλογών, αλλά την αντιδιαστέλλω από αυτούς). Ακολουθούν οι εν λόγω επισημάνσεις μου:

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ «ΑΠΟΥΣΙΑ Ή ΠΑΡΟΥΣΙΑ;»,

ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «ΤΙ ΕΙΔΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ;»

«Μιλώντας κάπως σχηματικά, θεωρώ βασικό να αντιδιαστείλουμε το χριστιανοδημοκρατικό αίτημα από το χριστιανοσοσιαλιστικό. Το χριστιανοδημοκρατικό αίτημα νοιάζεται ιδιαιτέρως για τον θεσμικό εξηθικισμό της κοινωνίας, τον κυριαρχικό ρόλο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας στην κοινωνία, την ταύτιση κοινωνίας και εκκλησιαστικής κοινότητας και την οικοδόμηση του κράτους του Θεού. Το χριστιανοσοσιαλιστικό, αντιθέτως, χαρακτηρίζεται από την αμφισβήτηση του όποιου κατεστημένου (κοινωνικού, πολιτικού ή θρησκευτικού), την αναγνώριση ότι κοινωνία και εκκλησιαστική κοινότητα δεν συμπίπτουν, την ταξική ευαισθησία και τη δυσανεξία προς τα θεοκρατικά οράματα. Στην πορεία της “Χριστιανικής Δημοκρατίας” (όπως και άλλων ρευμάτων) μπορούν να εντοπιστούν αμφότερα τα αιτήματα, με ανάλογες επιδράσεις, κάθε φορά, πάνω στην εκκλησιαστική συνείδηση. Κοντολογίς, το πρώτο αίτημα εκτρέφει περισσότερο την ισχύ, ενώ το δεύτερο την ελευθερία (σημειωτέον ότι στη διαμόρφωση του δευτέρου συνέβαλε ιδιαιτέρως η θεωρητική και πρακτική δουλειά της «Χριστιανοσοσιαλιστικής Σπουδαστικής Κίνησης» και των συνεργαζομένων της στα πανεπιστήμια, και της “Ελληνικής Χριστιανοσοσιαλιστικής Οργάνωσης Νέων”, νεολαίας της Χ.Δ., στον ευρύτερο πολιτικό χώρο, κατά τη δεκαετία του 1980).

Στον εκκλησιαστικό χώρο διείσδυση είχε, με διαφόρους τρόπους και σε διαφόρους βαθμούς, το χριστιανοδημοκρατικό αίτημα. Μετά τον εμφύλιο (1949), η πλειονότητα της εκκλησιαστικής ηγεσίας διαπίστωνε ότι η δεξιά την εκπροσωπούσε επαρκώς, αίσθημα που ενισχύθηκε και μετά την πτώση της χούντας (1974), οπότε η εκκλησιαστική ηγεσία είχε βρεθεί σε αμυντική θέση απέναντι στην αριστερίζουσα περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, επικράτησε η θέση υπέρ της μη συμμετοχής των χριστιανών στις πολιτικοκοινωνικές διεργασίες. Αυτός υπήρξε ένας από τους λόγους για τους οποίους κυριάρχησε σιγά σιγά η εικόνα μιας Εκκλησίας που αυτοπεριορίζεται σε μια “πνευματική” σφαίρα και απουσιάζει από την «κοινωνική». Βέβαια, έμμεσα και άρρητα, συμμετοχή χριστιανών υπήρχε, αλλά με την ένταξή τους σε συντηρητικούς κομματικούς σχηματισμούς. Όχι με την ανάπτυξη διακριτής και κριτικής πολιτικοποιημένης χριστιανικής σκέψης.

Ραγιάς και κατατονικός, χρεοκόπος και πελατοκεντρικός, δουλοπρεπής και δουλόφρων και τελικά αυτόχειρας ;

Δημοσιεύθηκε πριν το εκλογικό αποτέλεσμα το Σάββατο 24 Ιουνίου 2023

Ραγιάς και κατατονικός, χρεοκόπος και πελατοκεντρικός, δουλοπρεπής και δουλόφρων και τελικά αυτόχειρας ; 

Ή μήπως ανεξάρτητος και ελευθερόφρων σαν χώρα, σαν λαός, σαν πολίτης ;


Του Ηλία Παπαναστασίου


Στην τελευταία μας παρέμβαση, τονίσαμε τον ρόλο της προπαγάνδας στη διαμόρφωση ενός παθητικοποιημένου, οιονεί ανοϊκού και «α–πολιτικού πολίτη» που εξυπηρετεί το σύστημα, ταιριάζει «γάντι» στις απαιτήσεις της Παγκοσμιοποιημένης Ελίτ για πλήρη διανοητική και ψυχολογική υποταγή των μεγάλων, τεράστιων στρωμάτων του πληθυσμού στα κελεύσματά της και στην Γεωστρατηγική της ζοφερή προοπτική «αλλαγής του κόσμου» δηλαδή της προοπτικής του «Μετα–ανθρώπου» και της ερεβώδους πραγματοποίησής του ως σχεδίου. Τα άμεσα αποτελέσματα της «προπαγανδιστικής υλοποίησης» τα είδαμε στις εκλογές της 21/5/2023 με «βροντώδη τρόπο» και ηχηρά μηνύματα. Έπεται όμως συνέχεια – πιθανότατα– και με τις δεύτερες εκλογές της 25/6/2023, με τον αντικειμενικό και στρατηγικό στόχο της ελληνικής άρχουσας τάξης να υλοποιείται πλήρως μέσω ενός πλήρως αποχαυνωμένου εκλογικού ακροατηρίου και μιας πλήρως ελεγχόμενης μάζας πελατών του συστήματος και επαιτών των διαφόρων Pass. Την πρώτη Κυριακή ο στόχος επετεύχθη, γιατί όχι και την δεύτερη Κυριακή; Μήπως έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, μήπως έχει συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός τι τον περιμένει, οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά;

Όπως φαίνεται, μάλλον διαισθάνεται, «ασαφώς και αορίστως» τι τον περιμένει, όμως επειδή είναι ένας λαός που έχει συνηθίσει να ζει με μύθους και θαύματα, έχουμε δε την εντύπωση πως εκτιμά ιδιαίτερα τους θαυματοποιούς, τους μυθομανείς και τους μυθολάγνους. Η συναρπαστική περιπέτεια του Ρωμιού τους τελευταίους αιώνες με αποκορύφωμα τα τελευταία 100–110 χρόνια, δείχνουν την «ιδιόμορφη σχέση» του Νεοέλληνα με την Ιστορία, σχέση συναρπαστική άλλα και απογοητευτική έως αποκρουστική ακόμη και αηδιαστική. Περίοδοι στρατιωτικών θριάμβων (1912–13) αλλά και εθνικής συντριβής και αμετάκλητης καταστροφής (1919–22), θριαμβευτική «Έφοδος στον Ουρανό» (1941–44, ΕΑΜική Επανάσταση) και ανείπωτη συντριβή, αποκορύφωση της Αμερικανοδουλείας και της αποικιοποίησης (1949 και εντεύθεν με ελπιδοφόρες «Τάσεις διαλείμματος» την περίοδο 1981–85).

Μετά την διαμαρτυρία ενός έντονου «Μικροαστικού Κινηματισμού» του 2010–15, ήρθε ο « δημοσιονομικά και έως το 2115 ενυπόθηκα όσον αφορά την ακίνητη περιουσία (επίσημα, ανεπίσημα ακόμη περισσότερο), καθιστώντας τον ελληνικό λαό ένα «Φάντασμα του εαυτού του» χωρίς προοπτική και χωρίς την παραμικρή διαχειριστική ικανότητα της οικονομίας, κοινωνίας και περιουσίας του.