Έρωτας και Πολιτική...

Του Θανάση Κ. 

Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ΔΕΝ φαίνεται πως μπορεί να ξεκολλήσει από τις πολύ χαμηλές δημοσκοπικές επιδόσεις...

Αν και γίνεται ολοφάνερη προσπάθεια να φανεί το αντίθετο - όπως ακριβώς στο προεκλογικό σκηνικό των ΗΠΑ, όπου προσπαθούσαν να μας δείξουν ως την τελευταία στιγμή ότι "κερδίζει η Κάμαλα Χάρις και τελικά διαψεύστηκαν πανηγυρικά - είναι φανερό ότι εδώ η ΝΔ σε ΠΡΟΘΕΣΗ ψήφου βρίσκεται 4 με 6 μονάδες πιο κάτω από ό,τι τις παραμονές των Ευρωεκλογών του περασμένου Ιουνίου...

Τότε "μέτραγαν την ΝΔ", σε πρόθεση ψήφου πάντα, μεταξύ του 29 και του 30% και στη συνέχεια εκτιμούσαν τελικό αποτέλεσμα για τη ΝΔ από 32 ως 35%. 

Όταν άνοιξαν οι κάλπες η ΝΔ έπιασε μόλις 28,3%!

Τέσσερις με έξη μονάδες πιο κάτω...

Τώρα μετράνε τη ΝΔ σε πρόθεση ψήφου από 22,8 ως 26%! Δηλαδή 4 με έξη μονάδες - ακόμα - πιο κάτω. Και στη συνέχεια, με διάφορες υποθέσεις "κατανομής αναποφάσιστων" εκτοξεύουν την "εκτίμηση ψήφου" μεταξύ 29 με 30%....

Και πάλι 3 με 6 μονάδες ΠΙΟ ΚΑΤΩ απ' ό,τι "εκτιμούσαν" πέρσι τον Ιούνιο. 

Κι αν θέλουμε να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα για το τι συμβαίνει δημοσκοπικά (παραβλέποντας τις "σταθμίσεις" του δείγματος) πρέπει να συγκρίνουμε "όμοια πράγματα": 

-- Να συγκρίνουμε δηλαδή "πρόθεση ψήφου" με πρόθεση ψήφου από τις ίδιες εταιρίες και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. 

Όχι πρόθεση ψήφου μιας εταιρίας με "εκτίμηση ψήφου" μιας άλλης...

Γ. Κοντογιώργης, Ο θεσμός της προεδρίας στην εκλόγιμη μοναρχία της χώρας

Ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης στις 13.01.2025 στην εκπομπή Εκ βαθέων του Δημοτικού Ραδιοφώνου Θεσσαλονίκης FM 100, και στην δημοσιογράφο Μαρία Αναγνωστίδου.

Η εύθραυστη -πια- Αμερική

από Γιώργος Ρακκάς 

10 Νοεμβρίου 2024

Α΄ μέρος: Αμερικανικές εκλογές, αναδίπλωση των Δημοκρατικών και κανονικοποίηση του Τραμπ

του Γιώργου Ρακκά

Πολλά έχουν γραφεί για την επικράτηση του Τραμπ στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου, και την παταγώδη αποτυχία του “σχεδίου Χάρρις” των Δημοκρατικών.

Η εκλογική δημογραφία της αναμέτρησης παρουσιάζει κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που μας βοηθάει να σχηματοποιήσουμε τι ακριβώς συνέβη σε αυτήν.

Αν θα μπορούσαμε να τα κωδικοποιήσουμε σε μια πρόταση θα λέγαμε ότι οι εκλογές επιφύλασσαν την αναδίπλωση των Δημοκρατικών και την κανονικοποίηση του Τραμπ.

Όντως, οι πρώτοι είδαν την επιρροή τους να μειώνεται σε σχέση με το 2020 σε εκλογικές κατηγορίες που άλλοτε αποτελούσαν παραδοσιακά προπύργια των Δημοκρατικών. Στους Λατινόφωνους, γυναίκες και άνδρες, η Χάρις επικράτησε μεν με 53%-45% αλλά έχασε 12 μονάδες (17 στους Λατινόφωνους άνδρες όπου κέρδισε ο Τραμπ, και 8 στις γυναίκες όπου εκείνη επικράτησε με 61-37%). Στους Ασιάτες-Αμερικάνους, επίσης επικράτησε με μικρότερη διαφορά από το 2020, καθώς η Χάρις έχασε σε σχέση με τον Μπάιντεν 5 μονάδες.

Ενδιαφέρον, είναι, επίσης πως ο Τραμπ κατάφερε να κερδίσει στις κατηγορίες των υπόλοιπων, που μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και οι ΜΕΝΑ (Μέση Ανατολή και Νότια Αφρική), καθώς και εκεί η Χάρις έχασε 12 μονάδες σε σχέση με τον Μπάιντεν και το 2020. Στους δε Λευκούς, επικράτησε ξανά ο Τραμπ, όπως και το 2020 άλλωστε. Εκεί όμως θα δει την επιρροή του να μειώνεται σε σχέση με το 2020, κατά 2 μονάδες σε σχέση με τους άνδρες, κατά 3 αναφορικά με τις γυναίκες. Οι απώλειες αυτές, όμως δεν στάθηκε δυνατό να του κοστίσουν την επικράτηση στα συγκεκριμένα εκλογικά κοινά..

Ενδιαφέρον έχει και η άνοδος της επιρροής του Τραμπ στις νεώτερες ηλικίες, 18-29, παρ’ όλο που εν τέλει δεν κατάφερε να κερδίσει σε αυτές. Αύξησε, όμως, την επιρροή του κατά 6 μονάδες στον μέσο όρο αυτών των ηλικιών, με την Χάρις να χάνει 6, και απέσπασε την πλειοψηφία στους άνδρες 18-29, όπου κατέγραψε μια εντυπωσιακή άνοδο 22 μονάδων (εκεί η Χάρις έχασε σχεδόν 20). Στις υπόλοιπες ηλικίες, παρέμεινε σταθερός στην κατηγορία 40-44, όπου έχασε έναντι της Χάρις με 46%-51%, ενώ κέρδισε εκείνην των 45-64 (όπως και το 2020) διευρύνοντας μάλιστα την διαφορά από τη 1 στις 8 μονάδες. Στους 65+, πάλι, ο Τραμπ έχασε με μια μονάδα· είναι η ηλικιακή κατηγορία εκείνη που αποστρέφεται περισσότερο από την στρατηγική της έντασης που ακολουθεί ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, και στέκεται ιδιαιτέρως επικριτική ως προς την επίθεση στο Καπιτώλιο, την τάση του για παραμερισμό των θεσμών, και την έμφαση στην προσωποπαγή εξουσία που επιδεικνύει.

Ψέματα που αγαπώ, αλήθειες που μισείς

Του Δημήτρη Ανασστασίου

Ψέματα που αγαπώ

1. Η οικονομία πήγαινε εξαιρετικά επί Μπάιντεν και οι Αμερικανοί δεν το αντιλήφθηκαν. 

Αν και υπήρξαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και χαμηλή ανεργία, η καθημερινή εμπειρία των ψηφοφόρων αντανακλούσε διαφορετική πραγματικότητα λόγω του αυξημένου πληθωρισμού και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης.

2. Η ήττα οφείλεται στον πληθωρισμό και μόνο. 

Παρόλο που ο πληθωρισμός επηρέασε σημαντικά το εκλογικό σώμα, οι Δημοκρατικοί δεν προχώρησαν σε μέτρα που θα μπορούσαν να είχαν μετριάσει τις συνέπειες. Η έλλειψη δράσης, όπως μέτρα κατά της αισχροκέρδειας ή φορολόγηση των υπερκερδών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων. 

3. Η τοξική αρρενωπότητα και η λευκή υπεροχή ως κύρια αίτια της αποτυχίας της Χάρις. 

Τα δεδομένα των exit polls δείχνουν ότι η εκλογική βάση των Ρεπουμπλικανών έχει γίνει πιο ποικιλόμορφη και διαφορετική. Η υποστήριξη προς τον Τραμπ αυξήθηκε σε μειονότητες και γυναίκες. Η στήριξη από γυναίκες αυξήθηκε από 41% το 2016 σε 44% το 2024, ενώ σημαντική αύξηση σημειώθηκε και στους Λατίνους (45%) και στους Αφροαμερικανούς (13%, το υψηλότερο για Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο από το 1980). Παρά τη ριζοσπαστική του ρητορική, ο Τραμπ αύξησε σημαντικά τη στήριξή του από Λατίνους (45%) και Ασιάτες, ενώ κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό Αφροαμερικανών για Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο από το 1980. H αποτυχία των Δημοκρατικών δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά σε φυλετικούς ή έμφυλους παράγοντες.

4. Η άνοδος του Τραμπ βασίζεται μόνο σε ρατσιστικό "ρεβανσισμό". 

Η εκλογική του επιτυχία οφείλεται περισσότερο σε μια επανατοποθέτηση κοινωνικών τάξεων και λιγότερο σε φυλετική αντιπαράθεση, όπως δείχνουν οι αυξημένες ψήφοι από μειονότητες, ιδιαίτερα την δραστική αλλαγή των 10+ μονάδων στους Λατίνους και στους εργαζόμενους χαμηλού εισοδήματος.

Με «δημοκρατικό» τρόπο: Η ρητορική του μικρότερου κακού

*του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

1.

Στο περιβάλλον της γερασμένης μετανεωτερικότητας, όπου η ιδεολογία ζει και βασιλεύει και τους ανθρώπους κυριεύει, παρά τα όσα αντίθετα λέγονται, η πολιτική ως κυβερνητικό φαινόμενο, δηλαδή ως άσκηση της εξουσίας και «διαχείριση» της κυριαρχίας από το πολιτικό προσωπικό των ελίτ, αδυνατεί να προκαλέσει την γνήσια εκδίπλωση συγκρουσιακών καταστάσεων που αποτελούν τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Αυτό προφανώς οφείλεται στην απουσία εχθρού, πράγμα που εκφράζεται στην πλήρη κατανίκηση της πάλαι ποτέ οργανωμένης γνήσιας λαϊκής υποκειμενικότητας,

Το πολιτικό προσωπικό των ελίτ που ηγείται σήμερα στις χώρες του Δυτικού κόσμου όπου ανήκουμε και πρωτίστως μας ενδιαφέρει, μετριέται στην ικανότητα να «αλλάζει γήπεδο», να φαντάζεται και να εφευρίσκει νέες ευκαιρίες για «σύγκρουση», μέσω όμως των οποίων επιτυγχάνεται πάντοτε η «συναίνεση» που το εξυπηρετεί στα προκαθορισμένα επιθυμητά σημεία εντός του δεδομένου πλαισίου εξασφάλισης της κυριαρχίας του. Οι περίτεχνοι εκλογικοί νόμοι –πάντοτε σε πλειοψηφική κατεύθυνση– που συνεχώς εφευρίσκονται στο όνομα του αποστειρωμένου όρου της «κυβερνησιμότητας», σπρώχνει τον ψηφοφόρο να προβεί σε «χρήσιμες» επιλογές. Προφανώς αυτές οι «χρήσιμες επιλογές» συγκλίνουν προς το κέντρο, η κατάκτηση του οποίου στις χώρες της Δύσης αποτελεί το πραγματικό εκλογικό διακύβευμα. Άλλωστε αυτό εκφράζεται και από την εγκαθίδρυση στο κέντρο του συστήματος δύο πόλων: κεντροδεξιά – κεντροαριστερά στη θέση των τριών πόλων: δεξιά, κέντρο, αριστερά του πρόσφατου παρελθόντος[1].

Η πολιτική στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό φιλελεύθερο δημοκρατικό καθεστώς θεμελιώνεται στην ουσιαστική αδιαφορία της πλειονότητας των ενδιαφερομένων, χωρίς την οποία δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης πολιτικής. Η φθίνουσα συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες στην Ευρώπη με την πάροδο του χρόνου αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα. Υπ’ αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι δομικό στοιχείο της πολιτικής σε αυτό το καθεστώς είναι κατ’ αρχάς η τέχνη να εμποδίζονται οι άνθρωποι από το να αναμειγνύονται σε ό,τι τους αφορά.

Αποτέλεσμα το δομικό χαρακτηριστικό της πολιτικής να λαμβάνει την εξής μορφή: να εξαναγκάζονται οι άνθρωποι να «αποφασίζουν» για πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούν. Με απλά λόγια καλούνται να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία επικύρωσης ήδη προαποφασισμένων λύσεων ή επιλεγμένων με προσεκτικά κριτήρια εναλλακτικών προτάσεων , που όμως καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. Ο εγκλωβισμός είναι απόλυτος και θανατηφόρος.

2.

Ακόμη όμως και αν αναμειγνύονται, η μεγάλη πλειοψηφία τους, οδηγείται στις περισσότερες φορές να επιλέξει αυτό με το οποίο διαφωνεί λιγότερο, δηλαδή απλά το μικρότερο κακό δημιουργώντας μια διαδεδομένη στάση που συνάδει με την άποψη «το μη χείρον βέλτιστον».

Όμως «αυτός που επιλέγει το μικρότερο κακό γρήγορα ξεχνά ότι έχει επιλέξει υπέρ ενός κακού», σημείωνε η Χάννα Άρεντ. Φυσικά, σε εκείνη την περίπτωση αναφερόταν στο Τρίτο Ράιχ, «που ούτε με την καλύτερη θέληση στον κόσμο», διευκρίνιζε παρακάτω, «μπορούσε να ονομαστεί το μικρότερο κακό». Η φόρμουλα του «μικρότερου κακού», ωστόσο, κατάφερε να εισχωρήσει πολύ γρήγορα ακόμη και σε δημοκρατικές χώρες.

ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΩΝ ΝΕΟ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΎ νer1.0 ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΔΩ

Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Social and Political Psychology, ο ψυχολόγος και καθηγητής του UC Santa Cruz, Thomas Pettigrew, υποστηρίζει ότι πέντε σημαντικά ψυχολογικά φαινόμενα μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς των λεγόμενων alt-right, των υποστηρικτών του Τράμπ ή των συγγενών πολιτικών τους σε όλο τον κόσμο. Αυτά είναι:

✔️1. Ο αυταρχισμός

Ο αυταρχισμός αναφέρεται στην υπεράσπιση ή την επιβολή αυστηρής υπακοής στην εξουσία εις βάρος της προσωπικής ελευθερίας και συνδέεται συνήθως με την έλλειψη ανησυχίας για τις απόψεις ή τις ανάγκες άλλων. Το αυταρχικό σύνδρομο προσωπικότητας - μια καλά μελετημένη και παγκόσμια επικρατούσα κατάσταση - είναι μια κατάσταση του νου που χαρακτηρίζεται από πίστη στην απόλυτη και πλήρη υπακοή στην εξουσία κάποιου "αρχηγού". Εκείνοι με αυτό το σύνδρομο εμφανίζουν συχνά επιθετικότητα στα μέλη της ομάδας, την υποταγή χωρίς όρους στην εξουσία, την αντίσταση στις νέες εμπειρίες ή ιδεες και έχουν μια άκαμπτη ιεραρχική άποψη για τον τρόπο που θα πρέπει να οργανώνεται η κοινωνία. Το σύνδρομο προκαλείται συχνά από φόβο, καθιστώντας εύκολη της χειραγώγηση αυτών των ατόμων από  ηγέτες που υπερβάλλουν με την απειλή ή να κάνουν τον φόβο πίστη. 

Αν και η αυταρχική προσωπικότητα παρατηρείται και  μεταξύ των φιλελεύθερων, κεντρώων και των αριστερών, είναι πολύ  πιο συχνή μεταξύ των δεξιών σε όλο τον κόσμο. Οι ομιλίες του Προέδρου Τραμπ  που περιλαμβάνουν απόλυτους όρους όπως «ηττημένοι» και «πλήρεις καταστροφές», «θα υπερισχύσουμε» κλπ είναι ελκυστικοί και αποτελεσματικοί μόνο σε όσους προτιμούν τον αυταρχισμό τύπου Ζωής Κωνσταντοπούλου ή Βορίδη ή Μπέου ως αποτέλεσμα έκφρασης των προτύπων αυτού του συνδρόμου. Πάνω σε αυτό το χαρακτηριστικό έχτισε πριν 90 χρόνια το πετυχημένο "αφήγημα" του και ο Χίτλερ.

✔️2. Προσανατολισμός κοινωνικής κυριαρχίας

Δήλωση Σάντερς για τα Αποτελέσματα των Προεδρικών Εκλογών του 2024

Του Δημήτρη Αναστασίου 

6 Νοεμβρίου 2024

Ο Γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς (Ανεξάρτητος-Βερμόντ) δημοσίευσε σήμερα την ακόλουθη δήλωση για τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών του 2024:

Δεν θα έπρεπε να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει την εργατική τάξη, διαπιστώνει τώρα ότι η εργατική τάξη τους έχει εγκαταλείψει. Αρχικά ήταν η λευκή εργατική τάξη, και τώρα είναι και οι Λατίνοι και οι Μαύροι εργαζόμενοι. Ενώ η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το υπάρχον σύστημα, ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και θέλει αλλαγή. Και έχουν δίκιο.

Σήμερα, ενώ οι πολύ πλούσιοι τα πηγαίνουν εξαιρετικά καλά, το 60% των Αμερικανών ζει από μισθό σε μισθό και η ανισότητα εισοδήματος και πλούτου είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Απίστευτο, αλλά οι πραγματικοί εβδομαδιαίοι μισθοί, προσαρμοσμένοι στον πληθωρισμό, για τον μέσο Αμερικανό εργαζόμενο είναι στην πραγματικότητα χαμηλότεροι τώρα από ό,τι ήταν πριν από 50 χρόνια.

Σήμερα, παρά την έκρηξη της τεχνολογίας και της παραγωγικότητας των εργαζομένων, πολλοί νέοι θα έχουν χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από τους γονείς τους. Και πολλοί ανησυχούν ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη και η ρομποτική θα επιδεινώσουν την ήδη κακή κατάσταση.

Σήμερα, παρότι ξοδεύουμε πολύ περισσότερα κατά κεφαλή από άλλες χώρες, παραμένουμε το μόνο πλούσιο έθνος που δεν εξασφαλίζει την υγειονομική περίθαλψη ως ανθρώπινο δικαίωμα για όλους, ενώ πληρώνουμε, με διαφορά, τις υψηλότερες τιμές στον κόσμο για συνταγογραφούμενα φάρμακα. Εμείς, μόνοι ανάμεσα στα πλούσια έθνη, δεν μπορούμε καν να εγγυηθούμε την πληρωμένη οικογενειακή και ιατρική άδεια.

Είναι ο πληθωρισμός ηλίθιε!

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Επειδή αρχίσουν πάλι οι θρηνωδίες για την ήττα της δημοκρατίας και τον εκφασισμό της αμερικανικής κοινωνίας – ντροπή σας αχρείοι κοκινολαίμηδες – πάμε να δούμε κάποια προκαταρκτικά.

1. Στο γράφημα της εικόνας από το exit poll, θα δείτε ότι η πλειονότητα των φτωχών και μεσαίων οικονομικά Αμερικανών ψήφισαν Τραμπ. Αντιθέτως, Κ. Χάρις ψήφισαν οι πολύ φτωχοί (εισόδημα κάτω των 30.000 δολαρίων) και οι πιο ευκατάστατοι. Οι Δημοκρατικοί είναι πλέον το κόμμα των πλουσίων και των πολύ φτωχών, ενώ ο Ρεπουμπλικάνοι, τείνουν να γίνουν το κόμμα των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης.

2. Γιατί συνέβη αυτό; Αν διαβάσετε τις αναλύσεις των Δημοκρατικών οικονομολόγων θα μείνετε με την εικόνα ότι η οικονομία πετούσε επί Μπάιντεν – υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία, μεγάλη άνοδος στο χρηματιστήριο κλπ. Ο νομπελίστας Κρούγκμαν μάλιστα αναρωτιόταν από τις στήλες των NYT πώς είναι δυνατόν οι Αμερικάνοι να μη βλέπουν πόσο καλά πάει η οικονομία και να δηλώνουν δυσαρεστημένοι!

3. Έλα όμως που υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο που λέγεται πληθωρισμός. Την τετραετία Μπάιντεν ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 20,1% έναντι 7,1% την τετραετία Τραμπ. Μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2024, οι πραγματικοί μισθοί (σε όρους αγοραστικής δύναμης) μειώθηκαν κατά 2,14%, σύμφωνα με το US Bureau of Labor Statistics, ενώ επί Τραμπ είχαν αυξηθεί πάνω από 8% (αν και τους τελευταίους μήνες έχουν βελτιωθεί κάπως τα πράγματα).

4.Αυτό όμως είναι η γενική εικόνα, γνωρίζουμε ότι ο πληθωρισμός είναι και βιώνεται πολύ πιο βαριά από τα χαμηλά εισοδήματα, σε σχέση με τα υψηλά και τα μεσαία. Και ακόμα περισσότερα από αυτούς που δεν έχουν assets (μετοχές, ομόλογα ή ακίνητα) στην κατοχή τους, η αξία των οποίων ανατιμήθηκε σημαντικά.

5. Όλες οι μετρήσεις έδειχναν ότι η οικονομία ήταν το πρώτο κριτήριο ψήφου για τους πολίτες (40%) και εκεί ο Τραμπ είχε ξεκάθαρο προβάδισμα. Όπως είχε και στα περισσότερα επίδικα αυτών των εκλογών (ασφάλεια, μεταναστευτικό κλπ.). Αντιθέτως, η Χάρις είχε μεγάλο προβάδισμα στο ζήτημα των εκτρώσεων, αλλά μόνο με αυτό δεν κερδίζεις εκλογές.

6. Αν παρακολουθούσατε απλούς ψηφοφόρους που μέχρι πρόσφατα ψήφιζαν Δημοκρατικούς θα τους ακούγατε να λένε ότι είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση και ότι οι Δημοκρατικοί προτιμούν να δίνουν δισεκατομμύρια για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αντί για τη δική τους στήριξη.

7. Αλλά ακόμα και στα πολιτισμικά θέματα, όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν αποδέχεται τη ριζοσπαστική πολιτική των ταυτοτήτων που προτάσσουν οι Δημοκρατικοί. 

ΗΠΑ: Ο λαός ψηφίζει, οι Εκλέκτορες βγάζουν πρόεδρο

ΕΛΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Θα μπορούσε να είναι κληροδότημα της Άγριας Δύσης, δεν είναι όμως. Είναι ένα βάρυ κληροδότημα της εποχής της δουλείας. Ο Βορράς ήταν εναντίον της δουλείας ενώ ο Νότος ήταν υπέρ. Εν καιρώ, αυτή η διαφορά οδήγησε και στον εμφύλιο πόλεμο που συντάραξε την Αμερική.

Καθώς οι διάφορες Πολιτείες στέκονταν στα πόδια τους υπήρχαν και θεμελιώδεις διαφορές. Οι Founding Fathers των ΗΠΑ, “κατείχαν” την εμπειρία της αρχαίας Ελλάδας, όπου ο κάθε πολίτης είχε μία ψήφο. Άρα, όταν σκέφτονταν πως θα συντάξουν τα ιδρυτικά κείμενα της Αμερικής, το γεγονός της ψήφου έπρεπε ουσιαστικά να είναι: ένας πολίτης ίσον μία ψήφος, γιατί αυτός είναι και ο ιερός κανόνας της δημοκρατίας. Ήξεραν καλά και, την εμπειρία της Γαλλίας και της Αγγλίας με τις κληρονομικές μοναρχίες και ονειρεύτηκαν κάτι, “το ακριβώς αντίθετο”.

Έτσι, στο Νότο οι δούλοι, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Οι πολιτειακοί άρχοντες του Νότου της εποχής ήθελαν οι δούλοι να μετρούνται/λαμβάνονται υπόψη ως μέρος του γενικού πληθυσμού για να αυξάνει και η δύναμη της κάθε Πολιτείας, μα όχι και να ψηφίζουν. Επιπροσθέτως, οι Founding Fathers ήθελαν, επίσης, να βρεθεί και ένας συμβιβασμός μεταξύ της εκλογής του προέδρου από το Κογκρέσο και της εκλογής του προέδρου από τη λαϊκή ψήφο. Έπαιξε επίσης ρόλο ότι –τον 17ο αιώνα που όλα αυτά σχεδιάστηκαν– ο πιο γρήγορος τρόπος επικοινωνίας ήταν το άλογο.


To αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας από μία μακρινή επαρχία μόνο έτσι μπορούσε να σταλεί στην πρωτεύουσα, ή αλλιώς, κάποιος θα έπρεπε να “το εκπροσωπήσει.” Πώς θα μπορούσαν να λυθούν τα ζητήματα αυτά; Είναι προφανές, πως λύθηκαν με τον θεσμό του Κολεγίου των Εκλεκτόρων. Έτσι στην Αμερική, αλλάζει ο ιερός κανόνας της δημοκρατίας που είναι, ένας πολίτης ίσον μία ψήφος. Σε κάθε Πολιτεία οι εκλέκτορες είναι ένας αριθμός αναλογικός που πληθυσμού, καθώς συγκροτείται από τον αριθμό των βουλευτών της και τον αριθμό των γερουσιαστών της, που είναι δύο σε κάθε Πολιτεία.

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 5ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

Νίκος Σίμος

Οι Αμερικανικές εκλογές και ότι πιθανόν τις ακολουθήσει, προκαλεί ιδιαίτερη προσοχή και ανησυχία σε όσους αντιλαμβάνονται τις ασταθείς ισορροπίες του νέου δυστοπικού κόσμου, του οποίου  βιώνουμε στην εξέλιξη του όλοι, με ποιο εμφανή τα δείγματα στον άλλοτε δυτικό κόσμο.

Η αλήθεια είναι ότι οι εκλογές της 5/11/2024 ίσως είναι οι κρισιμότερες εκλογές στην ιστορία της – άλλοτε – υπερδύναμης και τούτο γιατί η κατάσταση των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά δύσκολη και στο γεωοικονομικό επίπεδο και στο γεωπολιτικό παγκόσμια. 

Ήταν και παραμένει μια χώρα «εργαλείο» στα χέρια των επινοητών της παγκοσμιοποίησης, που χρησιμοποιήθηκε απροκάλυπτα σαν αιχμή του δόρατος των δυστοπικών και κοσμογονικών αλλαγών που επιχειρήθηκαν, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής, όσο και στο επίπεδο της οικονομίας παγκόσμια, με κατεύθυνση την «παγκόσμια διακυβέρνηση», μια μορφή σύγχρονης φεουδαρχίας, που αποτελούσε το όραμα των δημιουργών του «παγκοσμιοποιητικού» επινοήματος, με άλλα λόγια των κατόχων του χρήματος και του πλούτου που απομυζήθηκε από την παγκόσμια κοινωνία για σχεδόν 2,5 αιώνες!!!  

Η παγκοσμιοποίηση,  ή αλλιώς, η επιχειρούμενη  «νέα φεουδαρχία»  θέλει τον πλανήτη μια παγκόσμια κολεκτίβα, στην οποία αποδρομούνται όλα τα μέχρι σήμερα παραδεκτά δεδομένα που συγκροτούν τις παραδοσιακές έννοιες που  αποτέλεσαν τις βάσεις για την ανθρωποκεντρική εξέλιξη της ιστορίας.  

Θέλει καλά ελεγχόμενες κολεκτίβες, χωρίς εθνολογικά χαρακτηριστικά, με απολύτως ελεγχόμενη ροή χρήματος και άρα απόλυτα ελεγχόμενη οικονομία παρασιτικού επιπέδου, γιατί ο δυναμισμός της παραγωγικής οικονομίας δημιουργεί πεδία ανεξαρτησίας στους ανθρώπους και αυτό αποτελεί τον απόλυτο εχθρό του νεοφεουδαρχικού εγχειρήματος.

 Θέλει κοινωνίες «χυλό», στις οποίες οι μέλλοντες άνθρωποι μετατρέπονται σε ανθρωποειδή όντα, δίχως συνείδηση ή με συνείδηση απόλυτα κατευθυνόμενη από το κέντρο της  φεουδαρχικής διακυβέρνησης, που αποκλήθηκε εύηχα «παγκόσμια διακυβέρνηση».

Πόσες έδρες θα έπαιρναν τα κόμματα στην Ελλάδα με το εκλογικό σύστημα Βρετανίας-Γαλλίας

ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΙΔΗΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ

Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων των βρετανικών και των γαλλικών εκλογών παρουσίασαν αυτό που ήθελαν ή/και που νομίζουν ότι συνέβη και όχι αυτό που όντως συνέβη. Διαβάσαμε και ακούσαμε για συντριπτική νίκη των Εργατικών, στην Βρετανία, αλλά η αλήθεια είναι ότι έλαβαν το 65% των εδρών μόνον με το 33% των ψήφων.

Μάλιστα, πήραν λίγες περισσότερες ψήφους από αυτές των προηγούμενων εκλογών, αλλά κέρδισαν την πλειοψηφία των εδρών λόγω του συστήματος των μονοεδρικών περιφερειών, το οποίο λειτουργεί ως πλειοψηφικό. Ο πραγματικός νικητής των εκλογών είναι ο Nigel Farage, πρωτεργάτης του Brexit, το κόμμα του οποίου, όμως, έλαβε μόνον το 0,8% των εδρών (5 έδρες) παρ’ ότι έλαβε το 14% των ψήφων!

Ακόμη και από τα μικρά, τοπικά, κόμματα μόνον το SINFEIN, των αποσχιστών της Βορείου Ιρλανδίας (πολιτικός κλάδος του IRA), ευνοήθηκε από το μονοεδρικό σύστημα, λόγω συγκεντρώσεως των ψηφοφόρων του σε συγκεκριμένες κομητείες. Στον πίνακα, που ακολουθεί παρατίθενται τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών. Στην αριστερή στήλη είναι οι έδρες που έλαβαν τα κόμματα βάσει του ισχύοντος εκλογικού συστήματος, στο κέντρο είναι το ποσοστό ψήφων κάθε κόμματος, ενώ στην δεξιά στήλη οι έδρες που θα ελάμβαναν με σύστημα απλής αναλογικής. Παρ’ ότι ο υπολογισμός της απλής αναλογικής σε ενιαία περιφέρεια δεν μπορεί να αποδώσει τους ακριβείς συσχετισμούς, οι διαφορές είναι τέτοιες που καταδεικνύουν την τεράστια στρέβλωση της λαϊκής βουλήσεως που προκαλεί το πλειοψηφικό σύστημα.

ΕΔΡΕΣ Ποσοστό ΕΔΡΕΣ
Πλειοψηφικό Ψήφων ΚΟΜΜΑ Αναλογική
412 34% Εργατικοί 220
121 24% Συντηρητικοί 156
72 12% Φιλελεύθεροι 78
9 3% Εθνικό Κόμμα Σκωτίας 19
7 1% SIN FEIN (Ιρλανδοί) 6
14 4% ΔιάφοροιΙρλανδοί 26
5 14% Reform – Φάρατζ 91
4 1% PC – Ουαλοί 7
4 7% Πράσινοι 45
648 100% 

Σύνολον 648

Μαρία Δεναξά για τις Γαλλικές Εκλογές

Μαρία Δεναξά 

📌 Κείμενο μου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία. Απαντά στο ερώτημα γιατί ο Μακρόν προκήρυξε αιφνιδιαστικά πρόωρες εκλογές και πως εκλαμβάνει το αποτέλεσμα, το οποίο του επιτρέπει να συνεχίσει την καταστροφική του για τη Γαλλία, αποστολή. Σημειωτέον πως και η Λεπέν, για να εγκριθεί απο το διεφθαρμένο σύστημα, έχει κάνει τις απαραίτητες παραχωρήσεις, ιδίως την αποκήρυξη της εξόδου από την ΕΕ, το ευρώ και το ΝΑΤΟ.

  🔴 Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια παρακολουθήσαμε σε απευθείας μετάδοση άλλο ένα γαλλικό εκλογικό θρίλερ, μεταξύ των λεγόμενων «δημοκρατικών» δυνάμεων και της ακροδεξιάς, στο οποίο ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος θέλησε να ανατρέψει τα δεδομένα του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, κέρδισε το στοίχημα του. 

🔴 Παρά την αρχική σύγχυση και ακατανοησία που προκάλεσε η διάλυση της εθνοσυνέλευσης, το ξεκάθαρο ζητούμενο του, με την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών, ήταν μια νέα προσκείμενη και αφοσιωμένη πλειοψηφία προερχόμενη από τα κόμματα του «δημοκρατικού» τόξου κυρίως της αριστεράς αυτή τη φορά, τη στιγμή που οι δεξιές δυνάμεις οι οποίες στήριζαν μέχρι πρότινος την κυβέρνηση μειοψηφίας του προεδρικού συνασπισμού, έδειχναν να τον εγκαταλείπουν. 

🔴 Το αποτέλεσμα, παρά την αδιαμφισβήτητη πλέον άνοδο κι ενίσχυση της Εθνικής Συσπείρωσης, του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, είναι  δημιούργημα μικροπολιτικών συμφωνιών και μιας συνεχιζόμενης ακραίας χειραγώγησης των Γάλλων με ένα εκλογικό σύστημα όπως είναι το πλειοψηφικό, που έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς πολιτικούς αναλυτές, ως αντιδημοκρατικό και καλπονοθευτικό. Όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Οι Ερρίκος Φινάλης, Κώστας Μελάς, Ρούντι Ρινάλντι, Μαρία Δεναξά, Δημοσθένης Δαββέτας συζητούν για:

👉τα μηνύματα από τις κάλπες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο

👉τις σοβαρές αναταράξεις σε Γαλλία και Γερμανία 

👉και την πορεία για μια πιο "ακραία Ευρώπη"

στα πλαίσια της 9ης εκπομπής του συνεδρίου για Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα.

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/live/C1ozEbQinV4?si=mREdZpYJd7h_VM2v

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ευρωεκλογές τα πραγματικά αποτελέσματα

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Τα οικτρά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, κυρίως της ΝΔ και των «μεγάλων» κομμάτων, αλλά όχι μόνο, προκαλούν θυμηδία. Αξιοπρόσεκτο, πως ο καθένας τους υπερτονίζει την αποτυχία των άλλων, αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθεί στα «του οίκου του». Μάλλον δεν έφτασε το «μήνυμα» στους αποδέκτες!

Με απλούς υπολογισμούς, όταν ψηφίζει μόνο το 41,39% (εγγεγραμμένοι 9.841.685), τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων σε επίπεδο κοινωνίας, είναι:

ΝΔ                            11,7 %

ΣΥΡΙΖΑ                      6,2 %

ΠΑΣΟΚ                       5,3 %

Ελληνική λύση             3,84 %

ΚΚΕ                              3,8 %

ΝΙΚΗ                             1,8 %

Πλεύση ελευθερίας        1,4 %

Φωνή λογικής                 1,25 %

Παίρνοντας υπόψη τον αριθμό ψήφων, σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές, αντιλαμβανόμαστε ότι αύξηση είχαν μόνο η «Ελληνική λύση» του Βελόπουλου (από 231.491 πήρε τώρα 369.727 ψήφους) και η «Φωνή λογικής» της Λατινοπούλου (από 22.347 πήρε 120.310). Μόνο αυτά τα δύο κόμματα αύξησαν τις ψήφους τους. Όλα τα άλλα είχαν απώλειες!!! Ακόμα και το ΚΚΕ ή η «ΝΙΚΗ», που φαίνονται με αυξημένο ποσοστό, είχαν απώλειες (ΚΚΕ από 401.224 πήρε τώρα 367.796 και η «ΝΙΚΗ» από 193.124 πήρε 173.574). 

Το σύστημα εξουσίας σε μετάβαση

Θέμης Τζήμας

Οι Ευρωεκλογές πέρασαν. Ο ελληνικός λαός φρόντισε να πετύχει κάτι που δεν είχε συμβεί (μάλλον) ποτέ στο παρελθόν: έχασαν όλοι.

Οι Ευρωεκλογές πέρασαν. Πολύ σοφά ο ελληνικός λαός φρόντισε να πετύχει κάτι που δεν είχε συμβεί (μάλλον) ποτέ στο παρελθόν: έχασαν όλοι και περισσότερο από όλους οι τρεις πρώτοι ή αλλιώς οι τρεις συνένοχοι. Η εξέλιξη αυτή συγχρονίζεται με τα τεκταινόμενα στα ενδότερα του συστήματος εξουσίας.

Η ηγεσία του γνωστού πατριάρχη της γνωστής οικογένειας μέσα στην ελληνική ολιγαρχία, οδεύει στη λήξη της για βιολογικούς λόγους. Η συνθήκη αυτή διαμορφώνει μετατοπίσεις και ευκαιριακές συμμαχίες τόσο στο εσωτερικό της ολιγαρχίας όσο και μεταξύ ολιγαρχών και κυβέρνησης. Η ολιγαρχία μέχρι ενός σημείου είχε βρει μια απρόσμενη σταθερότητα με την οικογένεια Μητσοτάκη και τον γόνο αυτής στην πρωθυπουργία αλλά δεν έμενε αδιάφορη για τα τεκταινόμενα στην αντιπολίτευση. Όσο η τελευταία βολοδέρνει στην εκλογική ανυποληψία, τόσο το σύστημα γίνεται όλο περισσότερο ασύμμετρο και ανισόρροπο. Εξ ου και η ολιγαρχία πέρα από την περίπτωση των ηγεσιών των τριών κομμάτων (όπως και μικρότερων) ποντάρει και σε άλλα στελέχη είτε πρόκειται για αυτοδιοικητικούς, είτε για βουλευτές, ευρωβουλευτές κλπ., σε συνδυασμούς μονοκομματικούς ή πολυκομματικούς.

Επιπλέον, εδώ και καιρό δε λείπουν οι εντάσεις με επίκεντρο τη μοιρασιά για τις αγαπημένες δουλειές της ολιγαρχίας και του παρασιτισμού (απορρίμματα, υποδομές. προμήθειες κλπ.). Η σύγκρουση Μητσοτάκη και Μαρινάκη δεν πέρασε απαρατήρητη και φαίνεται ότι οδηγήθηκε σε μια πρόσκαιρη ανακωχή με εκατέρωθεν παραχωρήσεις. Για παράδειγμα, στην υπόθεση της δολοφονίας Λυγγερίδη έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα μάθουμε ποια ακόμα τηλέφωνα χτύπησαν τη βραδιά της δολοφονίας και αντιστοίχως γιατί μπήκε (άνω;) τελεία στις αποκαλύψεις των ΜΜΕ συμφερόντων Μαρινάκη σχετικώς με τα Τέμπη. Οι υποθέσεις (ή για να είμαστε ακριβέστεροι τα «άπλυτα») των ολιγαρχών, των συμμάχων τους επιχειρηματιών μικρότερου εκτοπίσματος και των πολιτικών προσώπων με τα οποία διαπλέκονται δεν έχουν τέλος ούτε ως προς την έκταση, ούτε ως προς τη δυσωδία της διαφθοράς, όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε αποικία, ιδιότυπη ή μη. Αν το ένα αγαπημένο τους σπορ είναι η λεηλασία της χώρας, το άλλο είναι οι εκατέρωθεν εκβιασμοί, οι οποίοι ενίοτε διεκπεραιώνονται από τα εκτελεστικά όργανα της μαφίας και του παρακράτους.

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: ΤΟΣΟ ΩΡΙΜΗ ΠΟΥ ΣΑΠΙΖΕΙ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Αν όσοι, με περισσή οίηση, ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα πενήντα χρόνια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, αντιλαμβάνονταν το βαθύτερο μήνυμα των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα έπρεπε να ξανασκεφτούν ποια κοινωνία και ποιο πολιτικό προσωπικό δημιούργησε αυτή η πεντηκονταετία. Διότι μια ιστορική περίοδος δεν κρίνεται απλώς από την εύρυθμη λειτουργία των πολιτικών θεσμών. Χαρακτηρίζεται, κυρίως, από το κοινωνικό ήθος που καλλιεργεί και προάγει. 

Βλέποντας τους προσκεκλημένους των τηλεοπτικών δικτύων, πολιτικούς, δημοσιογράφους και... "σελέμπριτις",  εύκολα κατανοεί κανείς την εκλογική εικόνα, το θηριώδες ποσοστό της αποχής, το βαθύ αίσθημα αποστροφής του ελληνικού λαού. 

Αλήθεια, τι το παράξενο σε αυτήν, όταν με κάθε τρόπο, η κοινωνία μας διαπαιδαγωγεί επί δεκαετίες τους νέους με την ιδιώτευση; Και γιατί να είναι περίεργη η αλαζονεία του κ. Βορίδη που δεν κατάλαβε τίποτα από το γεγονός ότι μέσα σε ένα χρόνο η ΝΔ έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους (από 2,1 στο 1,1 εκατομμύριο); Για τον ίδιο όλα πάνε πρίμα: από το περιθώριο, όπου φώναζε "κόκκινη κάρτα στους λαθρομετανάστες", είναι τώρα δεκαπέντε χρόνια υπουργός. 

8χ8= 65

Γιώργος Παπαδόπουλος - Τετράδης 

Επειδη η ψηφος εχει φωνη, τα χτεσινα αποτελεσματα αναλυονται και ως εξης ως προς τη βασικη της φωνη. Γιατι περιλαμβανει κι αλλες δευτερευουσες. :

1. Λατινοπουλου. Πολλοι Βορειοελλαδιτες ψηφοφοροι της ΝΔ, αλλα και αρκετοι απο αλλες περιοχες ειδαν με αποτροπιασμο και την τεκνοθεσια των ομοφυλοφιλων και τη διαφημιση της woke κουλτουρας εκ μερους της κυβερνησης. 123.000 ψηφοφοροι ειπαν δια της κ Λατινοπούλου "ως εδω και εισαι και ωραια".

2. ΝΙΚΗ. Παρα πολλοι Βορειοελλαδιτες κυριως, αλλα και απο αλλες περιοχες ψηφοφοροι της ΝΔ, που βλεπουν με οργη την φιλοσκοπιανη και φιλοτουρκη πολιτικη της κυβερνησης ειπαν οχι "σε αντιπατριωτικες πολιτικες", συναμα με τις ομοφυλοφιλικες στροφες του κυβερνωντος παρασκηνιου.

3. Κωνσταντοπουλου. Οι μαχητικοι αριστεροι, απο τη νεολαια κυριως, που θεωρουν υποτονικες εως και υποκριτικες τις αριστερες θεσεις που εκστομιζουν Βαρουφακης, Νεα Αριστερα και  Συριζα ψηφισαν ζήτω η τρέλλα.

4. ΚΚΕ. Οι παλιοτεροι αριστεροι του Συριζα κυριως, αλλα και της Νεας Αριστερας μπαφιασαν με τις ιδεολογικες ακροβασιες και επεστρεψαν στην καθαρη μητρα.

5. Βελοπουλος. Ο Δεξιος ψηφοφορος της ΝΔ, που δεν θελει ουτε συμφωνια για το Αιγαιο, ουτε με τα Σκοπια, ουτε μαυρους, ουτε τσιγγανους, ουτε μουσουλμανους, ουτε Λατινοπουλου γιατι ποια ειν αυτη, ουτε ΝΙΚΗ διοτι δεν ειμεθα και θρησκοληπτοι, αλλα θελει πολιτικη στο ΓΟΝΑΤΟΝ πηγε στις τηλεπωλησεις.

6. ΠΑΣΟΚ. Οι σοβαροτεροι Συριζαιοι και κεντρωοι αυτομολησαντες απο τη ΝΔ ειπαν "να ενας αλλος δρομος. Κι αν αντι για τον Ανδρουλακη ηταν καποιος σοβαροτερος μπορει να τον ψηφιζαν και ολα μας τα σογια".

7. Κασσελακης (διοτι Συριζα δεν υπαρχει πια). Δε εχασε και τιποτε. Αν σκεφτεις οτι το 2,5% επεστρεψε στον Συνασπισμο και οτι οι σοβαροι κομμουνιστες γυρισαν στο ΚΚΕ, μπορει και να αυξησε τους ψηφοφορους του! Για τα λεφτα του δεν ξερω.

8. ΝΔ. Απο το 41 στο 28 ειναι 13 μοναδες. Φυγαν οι "δεν το δινουμε ρε μπαρμπα το Αιγαιο και τη Θρακη", οι πατρις θρησκεια οικογενεια, οι στρέητ, οσοι μπουχτησαν με τους τσιγγανους, τους μεταναστες, τους ανεξελεγκτους βιομηχανους, εμπορους, βιοτεχνες, εργολαβους; πλακαδες, μαρμαραδες, υδραυλικους, ηλεκτρολογους, μπογιατζηδες, ρουσφετοϋπαλληλους δημοσιου, γραφειοκρατες, υπουργους για τα μπαζα χωρις τσιπα και το λουδιβικειο υφος του πρωθυπουργου. Παλι καλα να λες που πηρες 28. Αγιο ειχες. 

Σεισμός!

Του Θανάση Κ. 

 

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν αληθινός ΣΕΙΣΜΟΣ!

Και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ελληνική διάσταση, με το δικό μας αποτέλεσμα...

Το οποίο ήταν έξω απ' όσα περίμεναν ή έλπιζαν οι πάντες!

Πράγμα που σημαίνει ότι το πολιτικό μας σύστημα μάλλον έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Και πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα το "μήνυμα" που έστειλε η κοινωνία.

* Πρώτα-πρώτα οι δημοσκοπήσεις έπεσαν απελπιστικά έξω...

Και δεν ήταν η πρώτη φορά.

-- Πέρσι (στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαΐου), ΥΠΟΤΙΜΗΣΑΝ τα ποσοστά της ΝΔ, ενώ ΥΠΕΡΤΙΜΟΥΣΑΝ ως το τέλος τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ...

Πέρσι έδιναν τη ΝΔ πρώτο κόμμα με ποσοστά γύρω στο 34-36%.

Τελικά η ΝΔ κέρδισε τότε (με μεγάλη συμμετοχή) ποσοστό 40,79%.

Στον ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα έδιναν από 27-31%. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τελικά (τον Μάϊο) μόλις 20%.

-- Αυτή τη φορά ΥΠΕΡτίμησαν τη ΝΔ! Της έδιναν γύρω στο 31-34%. Κάποιοι... "γκουρού" μίλαγαν και για 35-36% μέχρι πριν λίγες εβδομάδες. Τρομάρα τους! Ενώ οι περισσότεροι βεβαίωναν ότι "με τίποτα δεν πέφτει η ΝΔ κάτω από το 30%". 

Όποιος τολμούσε πριν λίγες μέρες να πιθανολογήσει ποσοστό κάτω από 29% για τη ΝΔ, αντιμετώπιζε χλευαστικά σχόλια και ειρωνείες...

Τελικά έβγαλε 28,31% (με την επιστολική ψήφο)  - και 27,7% περίπου χωρίς την επιστολική ψήφο.   

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι αυτή τη φορά κάποιοι πιο σοβαροί δημοσκόποι έδιναν στο τέλος ανώτατα και κατώτατα όρια από 28,5 ως 33,5%. Με μέσον όρο μεταξύ 31-32%. 

Κάτι είχαν αρχίσει να ψυλλιάζονται. 

Αλλά όταν δίνεις τόσα μεγάλο εύρος πρόβλεψης, αυτό ΔΕΝ είναι πια "πρόβλεψη". 

Κι όταν, παρά το μεγάλο εύρος πρόβλεψης, πέφτεις κάτω κι από το κατώτατο όριο που έχεις δώσει - και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη φορά μέσα σε ένα χρόνο - αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά...

 

* Ο πραγματικός σεισμός όμως ήταν η τεράστια αποχή! Χωρίς προηγούμενο. 

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥΣ.

Αναλυτικά σε σύγκριση με τα πραγματικά ποσοστά των εθνικών εκλογών:

Στις εθνικές εκλογές η ΝΔ είχε 2 .115.322  ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 21.6%

και τώρα έχει 1.125.602, πραγματικό ποσοστό 11.5%. Ητοι, 989.720   λιγότερους ψήφους απο τις εθνικές εκλογές.

Αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές είχε 930.013 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 9.5% 

και τώρα έχει 590.801, πραγματικό ποσοστό 6%. Ητοι, 339.212    λιγότερους ψήφους απο τις εθνικές εκλογές.

Αντίστοιχα το ΠΑΣΟΚ στις εθνικές είχε 617.487 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 6.3%

και τώρα έχει 508.399 πραγματικό ποσοστό 5.2%. Ητοι, 109.088   λιγότερους ψήφους απο τις εθνικές εκλογές.

Αντίστοιχα ο ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ στις εθνικές είχε 231.491 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 2.4% 

και τώρα έχει 369.727 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 3.8% Ητοι, 138.236   περισσότερους ψήφους απο τις εθνικές εκλογές

Αντίστοιχα το ΚΚΕ στις εθνικές είχε 401.224 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 4.1%

και τώρα έχει 367.796 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 3.8%. Ητοι, 33.428   λιγότερους ψήφους απο τις εθνικές εκλογές

Αντίστοιχα η ΝΙΚΗ στις εθνικές είχε 193.124 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 2%

και τώρα έχει 173.574 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 1.8%. Ητοι, 19. 550   λιγότερους ψήφους απο τις εθνικές εκλογές

Αντίστοιχα η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στις εθνικές είχε 165.523 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 1.7%

και τώρα έχει 135.310 ψήφους, πραγματικό ποσοστό: 1.4%. Ητοι, 30. 213   λιγότερους ψήφους απο τις εθνικές εκλογές

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΡΙΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΡΙΖΑ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Η αποχή των πολιτών από τις εκλογές και τα συρρικνωμένα ποσοστά των αριστερών κομμάτων προβληματίζουν. 

Στη μνήμη του Λευτέρη Ριζά, που αποχαιρετάμε για τελευταία φορά αύριο, σας μεταφέρω αποσπάσματα από δύο κειμένα από τη Μηνιαία Επιθεώρηση (Monthly Review), στην οποία ο Λευτέρης ήταν εκδότης.

 Προφητικές οι σκέψεις του, μαζί με αυτές του Εντουάρντο Γκαλεάνο, για την επερχόμενη θύελλα και την κρίση της αριστεράς.

Ίσως να φωτίζουν 35-40 χρόνια νωρίτερα τις αιτίες αυτής της κρίσης.

ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Λευτέρης Ριζάς (M.R. 51/1987)

[...Πριν από μερικά χρόνια στις αναλύσεις και προτάσεις σε αριστεράς για την έξοδο από την κρίση (οικονομική - κοινωνική) που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο - και τη χώρα μας - κυριαρχούσαν οι όροι: καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, εκμετάλλευση, εθνική ανεξαρτησία, αυτοδιαχείριση, μητρόπολη - περιφέρεια, πολυεθνικές, κλπ.  Ζητούμενο οι αλλαγή της κοινωνίας, η κατάργηση της εθνικής υποτέλειας, της εκμετάλλευσης από τις μητροπόλεις, ο βαθύς (σοσιαλιστικός) μετασχηματισμός της κοινωνίας μας, η αυτοδιαχείριση. Τότε τα κινήματα για εθνική και κοινωνική χειραφέτηση ήταν πηγή έμπνευσης και φρονηματισμού. Η Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης, το Βιετ-ναμ,  η Αλληλεγγύη, ακόμα πιο μπροστά ο Γαλλικός Μάης, το ιταλικό εργατικό και κοινωνικό κίνημα, η Πορτογαλία, οι χώρες του Τρίτου Κόσμου, κλπ. ήταν άξονες αναφοράς, άντληση θάρρους και εμπειρίας.

Σήμερα (1987), σχεδόν 10 χρόνια αργότερα, δε θυμόμαστε σχεδόν τίποτα από αυτά.  Το λεξιλόγιό μας έχει αλλάξει: ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, διεθνής καταμερισμός εργασίας, ανάπτυξη,  ιδιωτικό - οικονομικά κριτήρια, κέρδος, νέες τεχνολογίες, Κοινή Αγορά, ΜΟΠ, ανασυγκρότηση, περεστρόικα, Γκορμπατσόφ και άλλα τέτοια μας απασχολούν.

Η αλλαγή αυτή, είναι αλήθεια, έχει επιβληθεί από "τα πράγματα". Τις μεγάλες επιθέσεις των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και τη ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, τις μεγάλες αμφισβητήσεις μέσα στον υπαρκτό σοσιαλισμό (Κίνα, Πολωνία), έχει διαδεχθεί η υποχώρησή τους...

... Μέσα σε αυτές τις συνθήκες για αστική ιδεολογία έχει πάρει το "πάνω χέρι", έχει στριμώξει την αριστερά και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν μπει στη λογική της, προσπαθώντας να τη λουστράρουν με κάποιο αριστερό λεξιλόγιο, να παρουσιάσουν τις προτεραιότητες της σαν αριστερή πρόταση "εκσυγχρονισμού" και άλλα τέτοια παρόμοια...

... Το πιο αξιοπρόσεκτο, όμως, είναι το παρακάτω φαινόμενο: ότι η σύγκλιση προχωράει, έχει φορά, από τα αριστερά προς το δεξιά. Ο καθένας εγκαταλείπει το μετερίζι του για να πάει "δεξιότερα" και τη νέα θέση του την παρουσιάζει σαν "νέα πρόταση" για ανάπτυξη. Ίσως μόνο η δεξιά παραμένει ασάλευση στη θέση της...].

Λίγα χρόνια αργότερα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έγραφε στο ίδιο περιοδικό 

ΠΑΙΔΙ ΧΑΜΕΝΟ ΜΕΣ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ

Εντουάρντο Γκαλεάνο (M.R τ. 56/1992)

[... Το άγαλμα του λένιν ξηλώνεται από ένα γερανό στο Βουκουρέστι. Ένα συγκράτι το πλήθος συνωστίζεται έξω από το mcdonalds στη Μόσχα. Το μισητό τείχος του Βερολίνου να πουλιέται σε κομμάτια μεγέθους σουβενίρ. Στη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη οι υπουργοί οικονομίας μιλούν ακριβώς όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ - καθώς και στο Πεκίνο, την ίδια ώρα που τα τανκς τσακίζουν τους φοιτητές.