Νίκος Σίμος
Είναι χρήσιμη η διαδικασία των ευρωεκλογών;
Θα αλλάξει κάτι στο δυσμορφικό, εξ αρχής, δημιούργημα των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών κέντρων που επιδιώκουν την παγκόσμια διακυβέρνηση και την νέα φεουδαρχία;
Αλλάζοντας οι πολιτικοί συσχετισμοί θα αλλάξει η ΕΕ;
Κατά την γνώμη μου όχι!
Άλλωστε οι ευρωεκλογές, στις περισσότερες χώρες μέλη της δυσμορφικής Ευρωπαϊκής κολεκτίβας, είναι περισσότερο ένα crash test κυβερνήσεων και κομμάτων μέσα απ’ το οποίο σφυγμομετρούν την αποδοχή τους στις κοινωνίες των κρατών μελών, παρά μια δυνατότητα μέσα από την οποία μπορεί να μεταβληθεί ή να διορθωθεί η πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ.
Η θεσμική δυσμορφία που η συνθήκη του Μάαστριχτ (1993) υπαγόρευσε προϋπέθετε μια τραπεζοκεντρική Ευρώπη, όπου η αφανής διακυβέρνησή της θα ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι εκτελεστές - εντολοδόχοι της χρηματοπιστωτικής διοίκησης έμελλε να είναι οι πολιτικοί επί κεφαλής των κρατών μελών, που είχαν προσχωρήσει στην ιδέα μιας Ευρώπης τμήματος της «παγκόσμιας κοινότητας», όπως οι δυστοπιστές - νεοφεουδάρχες την ήθελαν με τον όρο «παγκόσμια διακυβέρνηση».
Επομένως η ασφυκτικά ελεγχόμενη χρηματοπιστωτική ΕΕ, η σε όλα τα πεδία - και στο χρηματοπιστωτικό - αποτυχημένη, όσον αφορά τον διακηρυγμένο στόχο της ευμάρειας των κοινωνιών της, καθώς και του παράγοντα εξισορρόπησης των παγκόσμιων ανταγωνισμών και εγγυητή της ειρήνης, δεν αποτελεί παρά ένα νεοταξικό δημιούργημα που έμελλε να συντελέσει παράγοντα της προωθούμενης δυστοπίας, όπως αυτή ραγδαία ξεδιπλώνεται από τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα.
Η ανάσχεση και η ανατροπή αυτής της καταστροφικής πορείας στην Ευρωπαϊκή ήπειρο μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν στις κοινωνίες της Ευρώπης επικρατήσει η πολιτική πεποίθηση, πως η διαμόρφωση μιας Ευρώπης παράγοντα ισορροπίας των καπιταλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατροπή του Συμφώνου του Μάαστριχτ.