Πρέπει να στήσω μια πόλη. Και πρέπει να την ονομάσω ''Ρωμανία''

Αρχίν΄ αχειλάκι μου και συ γλώσσα ΄πηρέτα
και συ καημένε λογισμέ όσα κι αν ξεύρεις πέ'τα

του λαού μας

 Του Δημήτρη Βασιλειάδη                     

  

  Από σκόρπιες σκέψεις, ίσως ανώριμες ακόμα, κι όχι συγκροτημένες, είναι χτισμένο το κειμενάκι που θα διαβάσεις παρακάτω. Προϊόν μάλλον της λαχτάρας μου να ειπωθούν καθαρά, κι από ένα χρέος προς το δάσκαλό μου, το Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

    Πάει καιρός που βασανίζει τις σκέψεις μου ένα μεγάλο κατόρθωμα του λαού μας. Ένα από ΄κείνα με τα οποία πρωταντίκρυσε την ιστορία και το απόθεσε, το κληροδότησε -μαζί με άλλα πιο γνωστά- πρόσφορο στην ανθρωπότητα. Μιλώ για τη ''δημιουργία μια πόλης''. 

Είμαστε ίσως ο μοναδικός λαός που έσπειρε στη διαχρονία του, σε ένα τεράστιο χώρο του πλανήτη, πόλεις (Μεσόγειο, Ασία). Και μιλώ για τη γέννηση μιας πόλης όχι απλά ως οικιστικό φαινόμενο, αλλά ως ένα φαινόμενο που πηγάζει απ΄ την ανάγκη του ανθρώπου για πολιτική και πολιτισμό και εκβάλλει πάλι σ΄ αυτά τα δύο, που υπάρχουν αναγεννημένα και μορφοποιημένα πια, απ΄ την ίδια την πόλη. Το μέγεθος του κατορθώματος  αυτού, του λαού μας, διέλαθε της προσοχής μας, μπορώ να πω πως ξεχάστηκε -για να μη πω πως αγνοήθηκε σαν κάτι το ασήμαντο.

 Και όμως, ο λαός μας είναι δεμένος πεπρωμένα -που θα ΄λεγε κι ο Παπαδιαμάντης- μ΄ αυτό το πολιτικό και πολιτισμικό φαινόμενο σε όλα τα επίπεδα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη σκέψη των μεγάλων στοχαστών και φιλοσόφων του λαού μας.... Να φανταστείς, πως ακόμα και στη επιμνημόσυνη δέηση, η ψυχή του νεκρού, μαζί και όλο το εκκλησίασμα προσεύχεται στο Θεό ''να κάνει το νεκρό Πολίτη του Παραδείσου'' (...Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με). Ο υμνωδος εδώ, θεωρεί τον Παράδεισο ως την τελειότερη πόλη (ο λαός μας όχι λίγες φορές το θηλυκοποιεί και τον αποκαλεί ''η Παράδεισος'', ίσως γιατί το θηλυκό είναι η ανώτερη μορφή της ομορφιάς και της αρμονίας) και θεωρεί προνόμιο μεγάλο να είναι κάποιος Πολίτης της. Κατά τον αη-Γιάννη το Χρυσόστομο, μετά την Ανάσταση, ''...η ζωή πολιτεύεται'', αποκτά όντως υπόσταση δηλαδή... Τέλος πάντων, θέλω να πω μ΄ όλ΄ αυτά, πως στην παράδοση του λαού μας η πόλη ως φαινόμενο, αποκτά άλλη υπόσταση.   

Hμερίδα “Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας Οικουμενικός Έλληνας”, την Κυριακή 12 Οκτωβρίου, στο Αμφιθέατρο Τελετών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Το Σωματείο και το Ίδρυμα «Παναγία Σουμελά», σε συνεργασία με την Οργανωτική Επιτροπή Συναπαντήματος Ποντιακής Νεολαίας στην Παναγία Σουμελά και τον Όμιλο Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» οργανώνουν την ημερίδα

“Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας Οικουμενικός Έλληνας”

Η ημερίδα θα λάβει χώρα την 

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2025, 

στο Αμφιθέατρο Τελετών 

του Πανεπιστημίου Μακεδονίας,

 στις 11:30 π.μ. 

Η είσοδος είναι ελεύθερη. 

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν πολιτικός, κοινωνιολόγος και διανοούμενος. Υπήρξε ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και ανήκε στην ομάδα που συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ. Ήταν αυτός που έθεσε πρώτος το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από την Βουλή των Ελλήνων αλλά και την θέσπιση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Πολυγραφότατος, οραματιστής, ιδεολόγος ως το τέλος, δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί τις ιδέες του με συνέπεια. Συχνά παρουσίασε το συγγραφικό του έργο στην φιλόξενη αίθουσα εκδηλώσεων του Σωματείου και του Ιδρύματος «Παναγία Σουμελά». Το Συναπάντημα Νεολαίας Εκπροσώπων Ποντιακών Σωματείων στην Παναγία Σουμελά είχε την τιμή και την χαρά να του ζητήσει να είναι ομιλητής στις εκδηλώσεις του, όπου και με χαρά μοιράστηκε με τις νέες και τους νέους του Συναπαντήματος την εμπειρία, τις θέσεις, τις γνώσεις αλλά και τις σκέψεις του για το αύριο της πατρίδας. Ο Όμιλος Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» που συνδιοργανώνει την εκδήλωση, έχει συσταθεί από συνεργάτες του και με πυξίδα τις αρχές και τις ιδέες του, στοχεύει να αναδείξει επίκαιρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.

Για τον αείμνηστο πολιτικό και συγγραφέα, τον ποντιακής καταγωγής Μιχάλη Χαραλαμπίδη θα μιλήσουν φίλοι και συνοδοιπόροι του, με τους οποίους είχε πολιτική και ουσιαστική συμπόρευση, αμοιβαία εκτίμηση και κοινές αξίες, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή. Άλλωστε ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν όντως ένας οικουμενικός Έλληνας.

Ομιλητές:

O Σεφέρης, ο Μιχ. Χαραλαμπίδης, ένα γεγονός, κι ένα κείμενο

''...ο ελληνισμός είναι δύσκολος''  

     Γ. Σεφέρης                 

      

       

      Την Δευτέρα που μας πέρασε γίνανε τα εγκαίνια του ''κτίριου Σεφέρη'' στην Κορυτσά απ΄ τον Υπ. Εξ. κ. Γεραπετρίτη. Ήταν το κτίριο στο οποίο έζησε ο μέγας Σεφέρης, όσο καιρό ήτανε Γενικός Πρόξενος στην Κορυτσά. Ο νους μου γύρισε στις καταγραφές του (συγκεκριμένα σε μία), στο ημερολόγιό του, όπως αυτές σώζονται στις ''Μέρες'' του όσο καιρό αυτός έζησε στην Κορυτσά (1936-1937) υπηρετώντας στη θητεία του. Τις οποίες (καταγραφές) έγραψε στο εν λόγω κτίριο, το οποίο αγοράστηκε απ΄ το ελληνικό Δημόσιο και ανακαινίστηκε. Μια μέρα μετά, την Τρίτη στις 8 του Ιούλη, ο Kostas Hatziantoniou, ανέβασε ένα όμορφο, κριτικό κείμενο, για την εξωτερική πολιτική της χώρας, και κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο αυτή ασκείται απ΄ τον κ. Γεραπετρίτη. Αυτό το κείμενο λοιπόν, μαζί με το γεγονός των εγκαινίων του ''κτιρίου Σεφέρη'' στάθηκαν οι αιτίες και οι αφορμές αυτής της δημοσίευσης.

Η συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ για έναν άλλο δρόμο

Ήταν μονόδρομος η προσφυγή του ΓΑΠ στο ΔΝΤ;

«Γιατί όλοι ξέρουμε τις συνέπειες για το λαό από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που επιβλήθηκαν σε όσες χώρες παρενέβησαν οι διεθνείς οργανισμοί.

Έτσι, με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μας, απέναντι στον ελληνικό λαό, είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε μια σειρά γενναίες οικονομικές αποφάσεις, που είναι όμως, δικής μας επιλογής, για να εξυγιάνουμε αποφασιστικά την οικονομία μας και ειδικότερα το ισοζύγιο πληρωμών.

Αυτό γίνεται σήμερα, για να μη βρεθούμε στην ανάγκη αργότερα να χάσουμε τη δυνατότητα εθνικών επιλογών για τη λύση των προβλημάτων μας»

Ανδρέας Παπανδρέου, 12-10-1985

Στο ΠΑΣΟΚ παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, φαίνεται αρκετοί να επιμένουν στην αυτοδικαίωση και στην γραμμή των μνημονίων.


Με αφορμή τις αναφορές του Νίκου Χριστοδουλάκη
για τον "άλλο δρόμο" και τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν ο Βασίλης Ασημακόπουλος αναφέρεται σε κείμενό του στο sllpres:

"..Η γραμμή της “μνημονιακής αυτοδικαίωσης”, σε συνδυασμό με τη δίδυμη αδελφή της για τον “λαϊκισμό των Πλατειών”, αναπαράγουν το τραύμα, συμβάλλοντας στην παρατηρούμενη στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ.

Το εμποδίζουν να επικοινωνήσει με κοινωνικά ακροατήρια, να ανακτήσει δηλαδή στοιχεία του πολυσυλλεκτικού του χαρακτήρα... "

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης όπως αναφέρει στο κείμενό του ο Βασίλης Ασημακόπουλος είχε προειδοποιήσει:

«Προπαγανδίζουν – δεν πρόκειται για λόγο – ότι εντάσσεται [ενν: η Ελλάδα] στην ΟΝΕ.

Δια μέσου όμως ενός άλλου δρόμου, που δείξαμε χρόνια πριν, αναπτυξιακού και επόμενα δίκαιου κοινωνικά, θα μπορούσε να είχε ενταχθεί ήδη, χωρίς τον κίνδυνο να εξέλθει ή να είναι εύκολα εκβιάσιμος υπότροφός της. […]

Οι εξωτερικοί δανειστές διαφόρων μορφών, η απειλή πολέμου και όχι η ελεύθερη λαϊκή θέληση θα αποφασίζουν πώς και από ποιον θα κυβερνάται η χώρα»

Απόσπασμα από το κείμενο αποχώρησης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη από το ΠΑΣΟΚ, στο 5ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (Μάρτιος 1999).

Περιλαμβάνεται στο βιβλίο του, “Το Σχέδιο μας για την Ελλάδα. Ελάτε στην πολιτική” (Γόρδιος, 2000).

_____***_____

Η συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ για έναν άλλο δρόμο

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που είναι τόσο ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία, δεν είναι δυνατόν να διακινδυνεύσει, έστω και στο παραμικρό, μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί, πέρα από το θέμα αρχής, που συνδέεται με τον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας που θα ακολουθούσε μια υπερχρέωση της χώρας, υπάρχει και σοβαρή ιδεολογική αντίθεση με το είδος της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται από τους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις…»

Η Γενοκτονία και η αναγνώριση, ο απολογισμός και η συνέχεια του αγώνα για την αλήθεια

Θεοφάνης Μαλκίδης *

Από την ομιλία στην εκδήλωση που οργάνωσε το Μουσείο και το Ινστιτούτο Γενοκτονίας. Ερεβάν, Αρμενία, 19 Μαΐου 2025.

Οι σκέψεις οι οποίες αποτυπώνονται στη συνέχεια αποτελούν, μεταξύ των άλλων, τον απολογισμό, της συνεχούς δραστηριότητας στην Ελλάδα και το εξωτερικό για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Οι εξορίες, οι διώξεις, οι σφαγές, η βαρβαρότητα που υπέστη ο Ελληνισμός από τις ακτές της Ιωνίας μέχρι την Καππαδοκία και από τη Θράκη μέχρι τον Πόντο, συνιστά σχεδιασμένη, οργανωμένη, προγραμματισμένη προσπάθεια εξαφάνισης του Ελληνικού έθνους, αποτελεί Γενοκτονία τόσο στον τύπο, όσο και στην ουσία του (χωρίς παραγραφή όσα χρόνια και εάν περάσουν) όρου της σχετικής σύμβασης του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου. Σύμβασης και δικαίου που χωρίς προβλέπουν κυρώσεις για τους υπεύθυνους και για τους αρνητές, χωρίς να υπάρχει παραγραφή, που προβλέπουν επανόρθωση, αποζημίωση, αποκατάσταση των θυμάτων και των απογόνων τους.

 

Για τη δολοφονία, για το μαζικό έγκλημα, για τη Γενοκτονία ενός εκατομμυρίου Ελληνίδων και Ελλήνων μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη και ως ατιμώρητη πράξη επαναλήφθηκε από την Ίμβρο, την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο, μέχρι το Δίστομο και τα Καλάβρυτα.

Οι λόγοι της μη εφαρμογής της δικαιοσύνης, της διαχρονικής ατιμωρησίας, της διαφυγής των εγκληματιών και της άρνησης της Τουρκίας, που προκαλούν και επαναλαμβάνουν τη Γενοκτονία, ήταν και παραμένουν πολλοί:

Πρώτος (και ίσως για πολλούς και ο πιο βασικός ) :

Η Ελλάδα σιώπησε για δεκάδες χρόνια, αρνούμενη να προωθήσει την αναγνώριση της Γενοκτονίας, υπονομεύοντας κάθε σχετική προσπάθεια, υιοθετώντας «το δόγμα της ακεραιότητας της Τουρκίας», «της συνοχής του ΝΑΤΟ», «της υποχώρησης έναντι του πειρατή εξ΄ ανατολών», που παριστάνει το κράτος. Κανένας, δυστυχώς, θεσμός της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν ακολούθησε το παράδειγμα άλλων κρατών, όπως για παράδειγμα η Αρμενία, που υπέστησαν το ίδιο Ολοκαύτωμα και με πολιτικές αποσιώπησης επέβαλλε τη λήθη, την άρνηση. Πολιτικές οι οποίες εξελίχτηκαν στην Ύβρη με την πρόταση για Νόμπελ ειρήνης στο Μουσταφά Κεμάλ, στον εθνομηδενισμό του «συνωστισμού στη Σμύρνη», στην άρνηση της Γενοκτονίας από Υπουργούς και Βουλευτές, στις καταθέσεις στεφάνων στο μαυσωλείο του δάσκαλου του Χίτλερ Μουσταφά Κεμάλ και πολλά άλλα…..

Δεύτερος λόγος ήταν η στάση της Τουρκίας:

Το τουρκικό κράτος λειτουργώντας ως παραστρατιωτικός και παρακρατικός μηχανισμός, χρηματοδοτεί και ενισχύει κάθε προσπάθεια εξαφάνισης της Γενοκτονίας, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, αρνούμενη την ευθύνη της, απειλώντας και δυστυχώς δολοφονώντας κάθε φωνή που αναδεικνύει το μαζικό έγκλημα (φυλακίσεις ακτιβιστών, δολοφονίες του δημοσιογράφου Χράντ Ντινκ, του πάστορα της Σάντας Μαρία στην Τραπεζούντα Αντρέα Σαντόρο κ.ά) .

Και τρίτος λόγος, αλλά και όχι τελευταίος, αφού λόγω χώρου περιοριζόμαστε μόνο στους βασικούς, αποτέλεσε η υποκριτική στάση αλλά και στάση σιωπής της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας».

Στάση η οποία ξεκινώντας από τις σφαγές από τους Νεότουρκους, μέχρι το αποκορύφωμα της Γενοκτονίας από τους Κεμαλικούς στον Πόντο το 1919 και στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922 και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα, αδυνατεί να ακολουθήσει παραδείγματα παραδοχής του εγκλήματος (π.χ. η πράξη του Βίλυ Μπραντ για την ευθύνη της Γερμανίας, τα συγκλονιστικά στοιχεία απόδειξης τέλεσης της Γενοκτονίας (π.χ Χόρτον και Μοργκεντάου). Έτσι με αυτόν τον τρόπο επιλέγει να νομιμοποιεί, να «ξεπλένει» την Τουρκία.

Στην παραπάνω επιλογή, πράξη, τακτική, της αδιάφορης και απούσας Αθήνας, της ένοχης Άγκυρας, της διεθνούς κοινότητας των στυγνών συμφερόντων, ήρθε η αντίδραση, το καθήκον, η υποχρέωση, το χρέος μνήμης και αποκατάστασης της αλήθειας και της ιστορίας, η αναγκαιότητα της αναγνώρισης.

Από τις πρώτες συναντήσεις στις κοινότητες των προσφύγων στη Μακεδονία και την Αθήνα, από τις πρώτες εκδόσεις για τη Γενοκτονία, μέχρι τη ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων του νόμου για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας, ο αγώνας είχε πολλά εμπόδια, θλίψεις, δοκιμασίες, απώλειες και επώδυνες στιγμές. Οι ίδιες δυσκολίες εμφανίστηκαν και συνεχίζουν να υφίστανται, αλλά πλέον το ζήτημα της Γενοκτονίας έχει πάρει την οδό της ιστορικής αποκατάστασης, της δικαιοσύνης, της αναγνώρισης.

Έσχατο αλλά όχι τελευταίο: το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στους πρόσφυγες και τους επιζώντες από τη Γενοκτονία, αφιερώνεται στους Έλληνες και τους Φιλέλληνες οι οποίοι αγωνίζονται για την αναγνώριση του ατιμώρητου εγκλήματος και συναντηθήκαμε από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από το Καστελλόριζο μέχρι τα Διαπόντια νησιά, από τη Λευκωσία, την Πάφο, τη Λεμεσό, τη Λάρνακα και την κατοχική γραμμή, μέχρι την Κορυτσά, τη Χιμάρα, τους Αγίους Σαράντα, τους Βουλιαράτες, τη Βόδριστα, το Αργυρόκαστρο και στη Διασπορά: στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στη Γερμανία, στην Ελβετία, στη Σουηδία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Αρμενία, στη Ρωσία, στη Γεωργία, στην Αυστραλία, ακόμη και στην Τουρκία!

Τέλος, το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, του πρωτοπόρου της ανάδειξης της Γενοκτονίας.

Η Ηθική ως στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας του Μιχ. Χαραλαμπίδη

‘’Τα στερνά τιμούν τα πρώτα’’

ή αλλιώς

‘’…εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα’

Γράφει ο Δημήτρης Βασιλειάδης

Η σχέση του Μιχάλη με την πολιτική είναι ‘’Αντιγόνεια’’ (Σοφόκλεια για την ακρίβεια –μην αδικούμε και το Σοφοκλή). Πάνε πολλά χρόνια που καταστάλαξα σ΄αυτό το συμπέρασμα παρατηρώντας την συνολική παρουσία του στην πολιτική, σε σχέση πάντα τόσο με την ηρωίδα της ομώνυμης τραγωδίας του μεγάλου Σοφοκλή, όσο και με το πώς εξελίσσεται κι η ίδια η τραγωδία . Ο πυρήνας της ‘’Αντιγόνειας θεώρησης της πολιτικής’’ στηρίζεται στο γεγονός ότι υπάρχουν κάποιες αξίες, κάποια προτάγματα, ανώτερα κι απ’ τη ζωή την ίδια, που τη ρυθμίζουν και που είναι έξω από τα τετριμμένα ζητούμενα των εκάστοτε εξουσιών, και το κύριο γνώρισμά της είναι ο ‘’θυσιαστικός’’ χαρακτήρας της.

 Τέτοιες αξίες και προτάγματα είναι, η ελευθερία, το δίκιο, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, η αξιοπρέπεια, δηλαδή, η ίδια η ηθική θεώρηση των πραγμάτων. Αν συμφωνήσουμε ότι στα χρόνια της γέννησης της τραγωδίας, πίσω απ΄ το ‘’θρησκευτικό’’ κρύβεται περίτεχνα το ‘’πολιτικό’’, τότε γίνεται αντιληπτό τι εννοούμε μιλώντας για ‘’Αντιγόνεια’’ σχέση με τη πολιτική. Στην Τραγωδία ‘’Αντιγόνη’’, και στο πρόσωπο της ηρωίδας του, ο μέγας Σοφοκλής πρωτοπαρουσιάζει συγκροτημένα πια, ένα νέο ιστορικά πολιτικό υποκείμενο. Είναι ο πολίτης, ο πολίτης εκείνος, που εμμονικά ζητά και παλεύει για την επικράτηση του ‘’θελήματος των θεών’’ (αυτή ήταν η θέση της Αντιγόνης στη διαμάχη της με τον Κρέοντα), που όπως είπαμε πριν, πίσω απ’ αυτόν τον συμβολισμό κρύβονται όλες εκείνες οι αξίες που πριν αναφέραμε. Είναι όλες εκείνες οι αρχές που συστηματοποιήθηκαν απ’ τον αρχαιοελληνικό στοχασμό, που αργότερα ‘’συνοικοδόμησαν’’ το Διαφωτισμό και τη Νεωτερικότητα.

Στη Σοφόκλεια αντίληψη της πολιτικής, η ‘’Αντιγόνεια θεώρησή’’ της βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση μ΄ αυτήν που εκφράζεται από τον Κρέοντα –την ‘’πολιτική αρετή ή ηθική’’. Ότι δηλαδή, πάνω απ΄ όλα, ακόμα και πάνω απ΄ τους θεούς, είναι οι νόμοι του κράτους (ακόμα κι αν από πίσω τους κρύβεται η ιδιοτέλεια ενός ηγεμόνα). Είναι η σύγκρουση αυτών των δύο αντίρροπων δυνάμεων που από πίσω τους κρύβεται η γέννηση της Δημοκρατίας. Και είναι τελικά το μπόλιασμα της ‘’πολιτικής αρετής’’ με την ‘’Αντιγόνεια θεώρηση των πραγμάτων’’ –η μεταμόρφωσή της δηλαδή με λίγα λόγια- που στήνει, κατά τη γνώμη μου, ευνομούμενες πολιτείες. Η επίδραση της Αθηναϊκής Τραγωδίας στη γέννηση και διαμόρφωση της σκέψης των μεγάλων στοχαστών της αρχαιότητας, σύμφωνα με κορυφαίους μελετητές της είναι καταλυτική.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ - ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ

  🥀 Μιχ. Χαραλαμπίδης: 

Η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας είναι η υψηλότερη ηθικά και ανθρωπιστικά στιγμή του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

...Εμείς θα προσεγγίσουμε αυτό το ζήτημα μέσα από μία λογική του δικαίου του λαών. Στη σημερινή νέα περίοδο του Νέου Ανατολικού Ζητήματος, οι λαοί της περιοχής οφείλουν να ξαναμελετήσουν, να ξαναγράψουν την ιστορία τους μέσα από μία δική τους οπτική. 

Να γράψουν την ιστορία των λαών και όχι αυτήν των κρατών. Αυτό θα αποτελέσει θετική προϋπόθεση για μία προοπτική λύσης του Νέου Ανατολικού Ζητήματος με όρους και λογικές του δικαίου των λαών.  

Η επικράτηση και σε αυτήν την περίοδο της λογικής των κρατών, θα οδηγήσει στην συνέχιση των εθνολογικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, πολεοδομικών παραμορφώσεων της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Παραμορφώσεις τέτοιου βαθμού, που δεν συναντιούνται σε άλλο μέρος του πλανήτη μας...

Το σύγχρονο τουρκικό κράτος το οποίο ευθύνεται με την κατηγορία της γενοκτονίας, η οποία χρονικά συμπίπτει με "τις διαδικασίες" συγκρότησής του, οφείλει να αναγνωρίσει τα γεγονότα και να μεταμεληθεί για τις πράξεις συστηματικής εξολόθρευσης του ποντιακού λαού. Πράγμα που θα επανορθώσει, έστω και στο ελάχιστο, την ανυπολόγιστη ηθική βλάβη που υπέστη ο ποντιακός λαός.

 Η διεθνής κοινότητα, τα άλλα κράτη, ιδιαίτερα αυτά που προστάτευαν και προστατεύουν το υπεύθυνο για την γενοκτονία τουρκικό ρατσιστικό κράτος, έχουν τη στοιχειώδη πολιτική, νομική και ηθική υποχρέωση να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία και να συμπαρασταθούν στον ποντιακό λαό.

Κυριάρχησαν στην κρατική πολιτική τα στοιχεία της λήθης της ιστορίας, του περιορισμού, της αλλοίωσης της ποντιακής ιδιαιτερότητας, και όχι τα στοιχεία της διατήρησης ιστορικής μνήμης, της πολιτιστικής τους ταυτότητας, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους...

Βασίλης Ασημακόπουλος:« Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Το Ποντιακό ως πολιτικό και επιστημονικό ζήτημα. Η σημασία της 19ης Μαϊου »

Ημερίδα «Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού : Μνήμη, αναγνώριση και στρατηγική»*.

 ΕΚΠΑ-Αμφ. Ιωάννης Δρακόπουλος- 5 Μαϊου 2025

Διοργανωτές : Σύλλογος Ποντίων Φοιτητών Νομού Αττικής

  « Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Το Ποντιακό ως πολιτικό και επιστημονικό ζήτημα. Η σημασία της 19ης Μαϊου »

του Βασίλη Ασημακόπουλου [1]

         

Ευχαριστώ από καρδιάς τους διοργανωτές, τον Σύλλογο Ποντίων Φοιτητών Νομού Αττικής γι’ αυτήν την εξαιρετικά τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχω σε μια ημερίδα με εξαιρετικούς συνομιλητές, που έχουν βαθιά γνώση στο θέμα. Μια ημερίδα αφιερωμένη στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.  

          Είναι πολύ τιμητικό να σε καλούν οι φοιτητές. Είναι πολύ τιμητικό να σε καλούν να μιλήσεις στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι πολύ τιμητικό να μιλάς για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και το Ποντιακό Ζήτημα. Τιμητικό και συγκινητικό συνάμα.

Θυμάμαι εδώ σ’ αυτό το ίδιο αμφιθέατρο που βρισκόμαστε σήμερα, στις 8 Μαρτίου 1998, ημέρα της γυναίκας, εκδήλωση της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών με ομιλητές τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και Γυναίκες που είχαν υποστεί  οι ίδιες, αλλά και ως μητέρες, σύζυγοι, αδελφές, κόρες, τη βία, τη βαρβαρότητα αυταρχικών-φασιστικών καθεστώτων  στις περιοχές της Νότιας Αμερικής και της Ανατολικής Μεσογείου.   

          Για εμένα όπως και για χιλιάδες άλλους ανθρώπους, που δεν έχουμε την τιμή να είμαστε ποντιακής καταγωγής, το Ποντιακό ζήτημα είναι ταυτισμένο, ενσαρκώνεται στο πρόσωπο και τη διαδρομή, την πολιτική παρέμβαση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Πολύ περισσότερο για ανθρώπους που προερχόμαστε από τον κομματικό σχηματισμό του οποίου ο Μιχάλης συνέβαλε από την εποχή της ηλικιακής του νεότητας  - η γνώμη μου είναι ότι παρέμεινε για πάντα νέος - και βγαίνοντας από τον αγώνα κατά της δικτατορίας μέσα από τις γραμμές του ΠΑΚ, στην ίδρυση και συγκρότησή του. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Ακόμα περισσότερο, για ανθρώπους που εντάχθηκαν στο ιδεολογικό ρεύμα που καθοδηγούσε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και που τον ακολούθησαν, όταν ο Μιχάλης διαφωνώντας συνολικά πια με την εξέλιξη του κομματικού αυτού σχηματισμού, αποχώρησε, συγκροτώντας την Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση. Ένα σχήμα που αντιμετωπίστηκε με τους όρους της «καρτελοποιημένης πολιτικής» στην Ελλάδα, μια περίοδος  που καθορίστηκε από τη Siemens και το Χρηματιστήριο, για ν’ αναφέρω δύο λέξεις που συμπυκνώνουν το πνεύμα και τις υλικές πρακτικές της εποχής.  Αυτά ως μια κατ’ αρχάς γνωριμία μαζί σας και αυτοπαρουσίαση, αν μου επιτρέπετε,  σε σχέση με τον Μιχάλη.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης είναι παιδί δύο επαναστάσεων. Είναι τέκνο των κινημάτων, του πνεύματος του «1968», αφενός στη διάσταση της διανοητικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του ανθρώπου από δομές και μηχανισμούς αλλοτρίωσης, εκμετάλλευσης, ετερονομίας.  Αφετέρου στη διάσταση της αμφισβήτησης της παραδοσιακής αριστεράς και της ιχνηλάτησης μιας νέας αριστεράς, στην κατεύθυνση της νεομαρξιστικής θεωρίας της εξάρτησης και των κινημάτων εθνικής απελευθέρωσης των λαών της παγκόσμιας περιφέρειας.

 Είναι επιπλέον τέκνο της Ελληνικής Επανάστασης, της Μεγάλης Ιδέας, της Ποντιακής του καταγωγής, τόσο ως Αντίσταση, όσο και ως προσφυγιά,  της Εθνικής Αντίστασης στα χρόνια της κατοχής,  της αντίστασης ενάντια στη δικτατορία. Είναι δηλαδή τέκνο διαστάσεων και δυναμικών που διαπερνούν το εθνικό, το διεθνές, αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Η διεθνική και εθνική του ταυτότητα είναι σμιλεμένες, οργανικά δεμένες. Πατριώτης και Διεθνιστής. Όπως οργανικά δεμένο στη θεώρηση του Μιχάλη είναι το εθνικό με το κοινωνικό ζήτημα.

Τα σχήματα αυτά συνιστούν θεμέλια στη θεωρητική σκέψη και τον πολιτικό λόγο του Μιχάλη. Αν δεν έχει υπ’ όψιν του κάποιος αυτά, αν δεν εκκινήσει απ’ αυτά, δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου να τον κατανοήσει. Και ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να κατανοήσει τον τόπο μας, την ιστορική του διαδρομή και εξέλιξη, αλλά και να συμβάλει δημιουργικά και απελευθερωτικά στην πορεία του. Αυτό που ο Χαραλαμπίδης  χαρακτήριζε ως ανάγκη για «αυτόχθονη παραγωγή πολιτικής σκέψης».

Επόμενα και πολύ σημαντικά σημεία είναι τα στοιχεία της πολιτικής πρακτικής του Μιχάλη, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον λόγο του. Πρόκειται για έναν λόγο με έμφαση στο στοιχείο της μνήμης και των συμβολισμών. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι συμβολικός και μνημονικός. Είναι όμως και μια πολιτική παρέμβαση όπου ο λόγος συνδέεται με την πράξη, με το παράδειγμα. Γι’ αυτό και το  ηθικό κύρος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Σε μια εποχή υποχώρησης της πολιτικής και των ανθρώπων της, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης διακρινόταν για το ήθος, όχι επειδή το διακήρυσσε. Δεν ήταν ηθικολόγος. Αλλά επειδή το έκανε πράξη, παράδειγμα. Και η πολιτική είναι υπόθεση πράξης, παραδείγματος. Ειδικά σε σχέση με τις νεότερες γενιές.   

Με την έννοια αυτή μπορεί να λεχθεί ότι αν θέλουμε να αναφέρουμε τέσσερις λέξεις που αντιπροσωπεύουν τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αυτές είναι :  Η Μνήμη- το Ήθος- το Παράδειγμα- ο Λόγος.

Το Ποντιακό ζήτημα ο Μιχάλης το έβλεπε ως εθνικό, αλλά και ως διεθνές, ευρωπαϊκό, οικουμενικό και ανθρωπιστικό ζήτημα. Στοιχεία, μνήμες και βιώματα που τα είχε από την οικογένειά του και τον τόπο καταγωγής , την Σάντα στον ιστορικό Πόντο, στο προσφυγικό  Αετοχώρι στον Έβρο, την Αλεξανδρούπολη, την Θράκη, τα συγκροτεί σ’ ένα επίπεδο αρχικά πολιτικό και στη συνέχεια θεωρητικό, στην Ιταλία,  στα χρόνια των σπουδών στη Ρώμη και του αγώνα τη δεκαετία 1971-1981. Ειδικότερα στο πλαίσιο της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, μιας διεθνούς ΜΚΟ που ιδρύθηκε το 1976, με Πρόεδρο  τον Λέλιο Μπάσσο, μια πολύ σημαντική φιγούρα της ιταλικής σοσιαλιστικής αριστεράς και στη συνέχεια τον Γάλλο νομικό Λεό Ματαρασώ, πρόσωπα που αποτελούσαν πηγή έμπνευσης για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη.   

Κειμηλιοποίηση

 

 Του Δημήτρη Βασιλειάδη                               

    Είναι μέρες τώρα που απασχολεί τη σκέψη μου. Μιλάω για την κειμηλιοποίηση. Την διαδικασία δηλαδή με την οποία ένα αντικείμενο ή ένα πρόσωπο που έχει δεθεί ακατάλυτα με τις ζωές μας, φεύγει πια απ΄ την συνηθισμένη σχέση μας με τη μνήμη του, απ΄ τη σφαίρα των συναισθημάτων του χαμού και της νοσταλγίας, και περνάει πια στη σφαίρα του απρόσιτου, του ιερού, του  ανέγγιχτου. 

Και αν μεν αυτό έχει να κάνει με  αντικείμενα το κακό δεν είναι δα και τόσο μεγάλο, αντίθετα, έχει κάποιες φορές και κάποια γοητεία.

 Το κακό -κι εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος- βρίσκεται κατά τη γνώμη μου, όταν αυτό έχει να κάνει με πρόσωπα, και μάλιστα πρόσωπα σημαίνοντα όχι μόνο για μας, αλλά για την πατρίδα και το λαό όπως ο πολυαγαπημένος Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Κι ο κίνδυνος αυτός είναι, ότι όταν κειμηλιοποιείται ένα τέτοιο πρόσωπο, στην ουσία απονεκρώνεται τελείως, παύει πια να είναι στις ζωές μας, στις πολιτικές μας δράσεις, σαν ενεργά ζωντανό. Κι ένα πρόσωπο σαν τον Μιχάλη μένει ζωντανό δίπλα μας, όχι μόνον όταν αναδεικνύουμε τις θέσεις του -και καλά κάνουμε- που είναι θέσεις και του χώρου, αλλά όταν τις εμπλουτίζουμε, και μάλιστα καινοτομώντας.

 Μου είναι αδύνατο να παραδεχτώ ότι αυτός ο χωρός δεν μπορεί να υπάρξει σαν τέτοιος -χώρος ιδεών και σκέψης πρωτίστως- χωρίς το Μιχάλη. 

Και ξεκάθαρίζω ευθύς εξ΄ αρχής :  Δεν μιλάω για   ο ρ γ α ν ω τ ί σ τ ι κ α,  για   τ α κ τ ι κ ι σ μ ο ύ ς   και για όλα αυτά, που στο βαθμό που λέω ότι γνωρίζω το Μιχάλη, αυτός τα θεωρούσε πάντα δευτερεύουσας σημασίας, αν όχι ασήμαντα, μπρος στην Πολιτική καθ΄ αυτή.                         

     Αυτή είναι η γνώμη μου, που μπορεί να είναι και λάθος.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1C6LvZTc9K/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

19η Μαΐου - Μνήμη Μιχάλη Χαραλαμπίδη

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αχμέτ Ασκάρ:Υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στη μνήμη ενός σπουδαίου ανθρώπου, του αδελφού μου, του συντρόφου μου και δασκάλου μου Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Υπόσχομαι για άλλη μια φορά ότι θα κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του στον αγώνα μας.

Η ομιλία του Αχμάντ Ακσάρ στην ημερίδα που διοργάνωσε ο Ποντιακός Σύλλογος Σουρμένων Αττικής στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη! 

Ομιλία στην ημερίδα στη Μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αχμέτ Ασκάρ  

Μέλος της πρωτοβουλίας για την Αντιόχεια- Κιλικία

Σούρμενα 23 Απριλίου 2025

Φίλες και Φίλοι

Αφού σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση της Ένωσης Ποντίων Σουρμένων, να συμμετάσχω στην ημερίδα στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, θα ήθελα να ξεκινήσω την ομιλία μου χαιρετίζοντας όλες και όλους εξ΄ ονόματος των Αράβων Αλαουιτών- Αλεβιτών που υφίστανται  γενοκτονία σήμερα μπροστά στα μάτια του κόσμου .

Η γενοκτονία που υπέστησαν πριν από δεκαετίες ο Ελληνικός και ο αρμενικός λαός συνεχίζεται σήμερα στη Συρία και πρωταγωνιστής είναι και πάλι το φασιστικό τουρκικό κράτος.                        

Ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν φίλος όλων των καταπιεσμένων λαών. Δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος και έμπιστος φίλος για εμάς, ήταν ένας από εμάς,  που μπορούσε να σκεφτεί όπως εμείς και να νιώθει αυτό που νιώθουμε. Ήταν αδελφός, σύντροφος και δάσκαλος για εμάς. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Θα τον κρατάμε πάντα ζωντανό στον αγώνα μας. Υποκλίνομαι με σεβασμό μπροστά στη μνήμη του.

Λίγοι στην Ελλάδα γνωρίζουν την ιστορία της Αντιόχειας. Πολύ λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα γνωρίζουν την ιστορία των Αράβων Αλαουιτών που ζούσαν στην Αντάκεια-Κιλικία και τις ακτές της Συρίας και τη σχέση τους με την ελληνική φιλοσοφία και πολιτισμό. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης γνώριζε την ιστορία μας καλύτερα από εμάς. Επειδή  ήξερε την ιστορία, ήξερε  ότι ήμασταν «Έλληνες» που χαθήκαμε στα ανατολικά. Δηλαδή συμπατριώτες !

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, λίγους μήνες πριν φύγει από κοντά μας, μιλά φανερά συγκινημένος στην πατρίδα του, την Αλεξανδρούπολη,  κατά την υποδοχή της εικόνας της Παναγίας της Σουμελά, για την Εκκλησία, την Ορθοδοξία, τη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας και την υπεράσπιση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ένας χρόνος χωρίς τον αγωνιστή Μιχάλη Χαραλαμπίδη: Ακόμα και τώρα που μας αποχαιρέτησε, μας διαφεύγει όλο του το μέγεθος, μεγάλος Πατριώτης και Άνθρωπος

Ο μεγάλος Πατριώτης και Αγωνιστής Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Φωτογραφία Αρχείου via Πρώτο Θέμα

Του ΓΙΑΝΝΑΚΗ Λ. ΟΜΗΡΟΥ* – Λευκωσία

Συμπληρώθηκε αυτές τις μέρες ένας χρόνος από τη «φυγή» του μεγάλου αγωνιστή, διανοούμενου συγγραφέα και πολιτικού Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

•«Δεν υπάρχει πρόβλημα Αιγαίου. Δεν υπάρχει πρόβλημα νησιών. Δεν υπάρχει Κουρδικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει Κυπριακό πρόβλημα. Ένα είναι το πρόβλημα. Η Τουρκία».

 Αυτά είπε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης σε ένα από τα πρώτα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ. Και οι χιλιάδες σύνεδροι, όρθιοι αποθέωναν για πολλή ώρα αυτόν το μεγάλο Έλληνα και εμβληματική μορφή του Ποντιακού Ελληνισμού.

Αμετακίνητα προσηλωμένος σε αρχές και αξίες, συνεπής, ασυμβίβαστος και απροσκύνητος.

Πρωτοπόρος στην ανάδειξη της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Συμπαραστάτης των Κούρδων αγωνιστών. Ένθερμος συνοδοιπόρος στον αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο.

•Το 1994, η Βουλή των Ελλήνων, υιοθέτησε την πρόταση του για την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Το ίδιο έπραξε και η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η αρχική περίοδος της πολιτικής ζωής του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και η επικήρυξη του από το τουρκικό κράτος

Ο μεγάλος Πατριώτης και Αγωνιστής Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Η αρχική περίοδος της πολιτικής ζωής του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και η επικήρυξη του από το τουρκικό κράτος: 

Πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα για τον σπουδαίο Πατριώτη.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΧΟΥΤΑ*

Αναλογιζόμενος ότι σ’ αυτή την μεγαλοπρεπή αίθουσα μιλούσε ο μέγας Παλαμάς, ένα ρίγος με διαπερνά. Από την άλλη, το να μιλάω σήμερα εδώ για τον Μιχάλη, μοιάζει με ένα κακό όνειρο. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Όμως…

Όμως, πρέπει να πώ κάποια πράγματα. Διότι η αρχική περίοδος της πολιτικής του ζωής δεν είναι γνωστή και είναι χρήσιμο να φωτιστεί Θα αναφερθώ, επίσης, και σε μερικές χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της ζωής του, που έτυχε να γνωρίζω, για να σκιαγραφήσω την προσωπικότητά του.

Πολλά είχε να πεί ο ίδιος για σημαντικές στιγμές του και θα τα έγραφε, όπως έλεγε, όταν θα ξαλάφρωνε από άλλα σοβαρότερα ζητήματα.

Αναφερόμαστε, φυσικά, σε ένα άνθρωπο που είχε πολιτικοποιηθεί από πολύ μικρός. Από την κούνια του. Αν τυχόν αυτό είναι μία υπερβολή, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πολιτικοποιήθηκε, όταν έμαθε για ποιό λόγο η γιαγιά του είχε χάσει τα λογικά της, είχε τρελλαθεί.

•Τον μεγάλο της γιό, τον Μιχάλη, τον πήραν οι Τούρκοι και δεν γύρισε ποτέ από τα Τάγματα Εργασίας. Και το αβάπτιστο μωρό της θυσιάστηκε για να μην προδωθούν από τα κλάματα και κατακρεουργηθούν οι κυνηγημένοι από τον Τοπάλ Οσμάν κάτοικοι της Σάντας του Πόντου.

Αυτά τα γεγονότα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ τον 5χρονο μικρό Μιχάλη και φαντάζομαι ότι θα είχε πεί μέσα του: «Εγώ, όταν μεγαλώσω, θα σταματήσω το Άδικο». Μία φλόγα ανθρωπισμού τον κυρίευσε. Είχε πλέον αφιερώσει τη ζωή του σε ανώτερους σκοπούς. Ήταν μόλις 12 χρονών και είχε γραφτεί για να πάει εθελοντής στην Κύπρο το 1963.

Μελαγχολώ αναλογιζόμενος ότι μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που αυτή η λαλιά θα πάψει να υπάρχει...

Από Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδη

Ποσειδωνιάται

~~~~        

                                

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται                                                                                      

ξέχασαν τόσους αιώνες ανακατευμένοι                                                         

με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.                                         

Το μόνο που τους έμεινε προγονικό                                                                  

ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,                                               

με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.                                                 

Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής                                               

τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,                                                           

και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,                                                                  

που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.                                                       

Και πάντα μελαγχολικά τέλειων΄ η γιορτή τους.                                                                  

Γιατί θυμούνται που κι αυτοί ήσαν Έλληνες -                                                 

Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί,                                                                          

και τώρα πως εξέπεσαν, πως έγιναν,                                                              

να ζουν και να μιλούν βαρβαρικά                                                                     

βγαλμένοι -ω συμφορά- απ΄ τον Ελληνισμό.                                               

      

Κ. Καβάφης ''Κρυμμένα Ποιήματα''

~~~~~~~~~

άμα πεθάνω θα ΄χω φύγει

 
απ΄ τη γλώσσα

 
και θα ΄μαι τρυφερή σιγή

 

Ν. Καρούζος ''Σπαράγματα''

 

~~~~~~~~~

  Δεν υπάρχει άλλο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης που να μιλά και να αποκαλύπτει αισθητικοποιημένες τόσο μεγάλες και σκληρές αλήθειες, όσο η ποίηση. Αλήθειες σκληρές που τις κρύβουμε περίτεχνα κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας γιατί δεν είναι βολικές (άρα το εάν είναι αλήθειες συζητιέται).      

 

                              

    Τα δυο παραπάνω ποιήματα ήρθαν στο νου μου -ιδιαίτερα του μέγιστου Καβάφη αυτού του εμβληματικού τέκνου των υπέροχων εξωελλαδίτικων ελληνικών κόσμων- καθώς παρακολουθούσα φορτωμένος, με όλα τα συναισθήματα που μοσχβολούν τα δυο παραπάνω ποιήματα, και έχοντας πάρει τελείως μηχανικά και παρηγορητικά όμως, το βίβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ''Καλαβρία η Βαθειά Ελλάδα'',  το παρακάτω ντοκυμαντέρ που παραθέτω στον πιο κάτω σύνδεσμο και που  σας παρακαλώ ν΄ αφιερώσετε λίγο χρόνο να το δείτε, μα κυρίως να ακούσετε :     

1204 - Τι έγραψε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για τη Δύση και τις συνέπειες της άλωσης

Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ 12-13 Απριλίου 1204**

Τι έγραψε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για τη Δύση και τις συνέπειες της άλωσης.

_________

Το 1204 Σταυροφόροι, με επικεφαλής τον Ερρίκο Δάνδολο, τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό και τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, κατέλαβαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τμήματα της Κωνσταντινούπολης, της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 

Μετά την Άλωση της Πόλης ιδρύθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία (γνωστή στους Βυζαντινούς ως Φραγκοκρατία ή Λατινική Κατοχή)

 και ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας στέφθηκε Αυτοκράτορας ως Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης στην Αγία Σοφία.

Όπως έγραφε το 2004 ο  Μιχάλης Χαραλαμπίδης*: 

"..Η κυρίαρχη στον ευρωπαϊκό χώρο ευρωκεντρική εκδοχή της ιστορίας είδε τους σταυροφόρους, όπως και τους εξερευνητές στη Λατινική Αμερική, ως αποστόλους, φορείς της πίστης, του σταυρού του μηνύματός του Θεού.  Υποβαθμίζει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα ήταν φορείς του σπαθιού, του εμπορίου, του φέουδου και της ληστείας• περισσότερος σπαθοφόροι παρά σταυροφόροι[...]

Ο Γιάννης Μάζης για την θεμελίωση της 19ης Μαΐου και τους θεμελιωτές της

Διανοητική και πολιτική εντιμότητα. Εύγε κύριε Καθηγητά.

“Εισαι του Ρήγα Φερραίου παιδί” [του Βασίλη Ασημακόπουλου]

Συμπεράσματα 

από το Διήμερο Διαλόγου και Προβληματισμού αφιερωμένο στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί!», 28 και 29 Μαρτίου 2025

Τα συμπεράσματα του διημέρου από τον Βασίλη Ασημακόπουλο

Το διήμερο αφιερωμένο στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που έφυγε από αυτόν τον κόσμο πριν από ένα χρόνο, με τίτλο «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί ! », ολοκληρώνεται.

Ευχαριστούμε τους αγαπητούς ομιλητές και τις αγαπητές ομιλήτριες για τη συμμετοχή και τη συμβολή τους στο διήμερο μνήμης. Ευχαριστούμε όλες και όλους εσάς για την παρουσία σας.
Ευχαριστούμε τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» για την χθεσινή φιλοξενία και ειδικότερα τον Πρόεδρο κ. Βασίλη Κωνσταντινόπουλο και τον Αντιπρόεδρο κ. Μανόλη Χατζηνάκη. Ευχαριστούμε τον Δήμο Καλλιθέας και ειδικότερα τον Δήμαρχο κ. Κώστα Ασκούνη, για την σημερινή φιλοξενία. Αμφότεροι οι χώροι προσφέρθηκαν δωρεάν.

Το διήμερο Διαλόγου και Προβληματισμού «Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί!» οργανώθηκε από φίλους και συντρόφους του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ως ένα ελάχιστο χρέος πολιτικό και συνειδησιακό προς έναν διανοούμενο της πολιτικής, τον δάσκαλο και καθοδηγητή μας.

Αυτή ήταν η μία διάσταση.

Η άλλη είναι η εδραιωμένη πεποίθησή μας ότι το σώμα ιδεών, οι αρχές, οι προτάσεις του Μιχάλη Χαραλαμπίδη συγκροτούν ένα ιστορικά δικαιωμένο ερμηνευτικό σχήμα, σε μια περίοδο που έχουν καταρρεύσει πολλές κυρίαρχες συγκυριακά ερμηνείες των ιστορικών διαδικασιών, με τρόπο επώδυνο για την χώρα και τους πολίτες, όπως καταδεικνύουν η χρεοκοπία της χώρας, το τουρκικό πρόβλημα, το ζήτημα των σιδηροδρόμων, για να αναφέρω τρία βασικά θέματα, καθώς επίσης και έναν χάρτη, ένα σχέδιο για το μέλλον, σε μια περίοδο γενικευμένης σύγχυσης, αλλά και ταυτόχρονα συνειδητοποίησης της ανάγκης επανακαθορισμού του πολιτικού και μορφωτικού τοπίου.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Ποιοί πολιτικοί κλέβουν;

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης εξηγεί ποιοι πολιτικοί κλέβουν και εξαρτούνται από εξωθεσμικούς και εξωελλαδικούς παράγοντες.

 Απόσπασμα από ομιλία του στην Κόρινθο 18-03-2012.

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μιχάλης Χαραλαμπίδης [10ο Συνέδριο Θρακών] - Επετηρίδες

ΠΗΓΗ:

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com