Από Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδη
Ποσειδωνιάται
~~~~
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
ξέχασαν τόσους αιώνες ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμεινε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τέλειων΄ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνται που κι αυτοί ήσαν Έλληνες -
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί,
και τώρα πως εξέπεσαν, πως έγιναν,
να ζουν και να μιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά- απ΄ τον Ελληνισμό.
Κ. Καβάφης ''Κρυμμένα Ποιήματα''
~~~~~~~~~
άμα πεθάνω θα ΄χω φύγει
απ΄ τη γλώσσα
και θα ΄μαι τρυφερή σιγή
Ν. Καρούζος ''Σπαράγματα''
~~~~~~~~~
Δεν υπάρχει άλλο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης που να μιλά και να αποκαλύπτει αισθητικοποιημένες τόσο μεγάλες και σκληρές αλήθειες, όσο η ποίηση. Αλήθειες σκληρές που τις κρύβουμε περίτεχνα κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας γιατί δεν είναι βολικές (άρα το εάν είναι αλήθειες συζητιέται).
Τα δυο παραπάνω ποιήματα ήρθαν στο νου μου -ιδιαίτερα του μέγιστου Καβάφη αυτού του εμβληματικού τέκνου των υπέροχων εξωελλαδίτικων ελληνικών κόσμων- καθώς παρακολουθούσα φορτωμένος, με όλα τα συναισθήματα που μοσχβολούν τα δυο παραπάνω ποιήματα, και έχοντας πάρει τελείως μηχανικά και παρηγορητικά όμως, το βίβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ''Καλαβρία η Βαθειά Ελλάδα'', το παρακάτω ντοκυμαντέρ που παραθέτω στον πιο κάτω σύνδεσμο και που σας παρακαλώ ν΄ αφιερώσετε λίγο χρόνο να το δείτε, μα κυρίως να ακούσετε :
Στο παραπάνω ντοκυμαντέρ, κι απ΄ τη κουβέντα που έχει με κάποιους παλιούς Γκρεκάνους Ιταλιώτες ο δημοσιογράφος, νιώθεις την αγωνία και τρέμεις μπροστά στο ενδεχόμενο ότι αυτή η υπέροχη ελληνική λαλιά, τα Γκρεκάνικα ή Γκρίκο, θα χαθούν. Αν θεωρήσουμε ότι το ποίημα του σπουδαίου Καρούζου είναι μια φιλοσοφική λογική εικασία, τότε συνειρμικά η επόμενη αποκαλυπτική αλήθεια είναι, ότι η γλώσσα είναι ζωή, ότι η γλώσσα είναι ένα απ΄ τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, στοιχεία, που καθορίζει την ύπαρξή μας, ότι ''υπάρχεις'' μόνον όταν είσαι μέσα στη γλώσσα.
Κοντά όμως στο ζήτημα της επιβίωσης της γκρεκάνικης ελληνικής λαλιάς, ήρθε στο νου μου και το μεγάλο ζήτημα της επιβίωσης της ποντικής λαλιάς, των ''ρωμέικων'' όπως αποκαλούν τη λαλιά μας αυτή οι Ρωμιοί Μαυροθαλασσίτες κάτοικοι του Πόντου. Η μεγάλη αγωνία κι αυτών, όπως διαβάζω, είναι η σωτηρία αυτής της λαλιάς (αγωνία που δε συμμερίζονται όπως φαίνεται οι ποντιακής καταγωγής Έλληνες πολίτες και οι σύλλογοί τους). Μα είναι υπέροχο αυτό που γίνεται στα μέρη της Μαυροθάλασσας. Για παράδειγμα, ακόμα και τα τραγούδια τους σήμερα, ακόμα κι αν γράφονται ή τραγουδιούνται στα τούρκικα, είναι δομημένα πάνω σε πανάρχαιους ελληνικούς ρυθμούς και μέτρα, όπως π.χ. ο 15σύλλαβος. Ακόμα και τα σωζόμενα έθιμα τους -π.χ. τα πανάρχαια ελληνικά έθιμα του 12ημέρου- ακόμα και κάτω απ΄ την αδιαφορία για την επιβίωσή τους, του επίσημου τουρικού κράτους μοσχοβολούν φρεσκάδα και ελληνικότητα.
Τελειώνοντας και επανερχόμενος εκεί απ΄ όπου ξεκίνησα, θέλω να σταθώ στο εικονιζόμενο βιβλίο του Μιχάλη. Σ΄ αυτό, περιγράφεται με σαφήνεια η προοπτική του υπέροχου ελληνικού κόσμου της κάτω Ιταλίας, καθώς και τι μπορεί να γίνει για την επιβίωσή του -όπως και για την επιβίωση των Γκρεκάνικων. Πρόκειται για ένα βίβλιο που π ρ έ π ε ι να διαβαστεί.
Μελαγχολώ αναλογιζόμενος ότι μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που αυτη η λαλιά θα πάψει να υπάρχει, και ότι όλος αυτός ο κόσμος θα γίνει, όπως λέει ο ποιητής, ''μια τρυφερή σιωπή''.
Δεν έχω ελπίδες και δεν τρέφομαι με αυταπάτες ότι το Ελλαδικό κράτος, αυτο το ''μικρό'' κράτος, αυτό το κράτος-ύβρις το καμωμένο απ΄ τα ψεύτικα εκείνα υλικά τα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των πάσης φύσεως συμφερόντων, πλην όμως της Ελληνικότητας, το κράτος αυτό που χάσκει χαμένο στο μικρόκοσμό του, αδιάφορο και χωρίς στρατηγικές επιβίωσής του μπροστά στο ορυμαγδό των εξελίξεων, ότι αυτό το κράτος, θα κάνει κάτι ως προς αυτό -την επιβίωση αυτής της λαλιάς δηλαδή.
Μακαρίζω την τύχη που στη ζωή μου βρέθηκε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, αυτός ο σπουδαίος Έλληνας, καθώς και όλοι οι συναθλητές μου, με τους οποίους όμως έχουμε φορτωθεί στις πλάτες μας, μετά την εκδημία του Μιχάλη, όλα εκείνα τα μεγάλα ζητήματα που εκείνος έβαλε στο τραπέζι και που έχουμε την βαριά αλλά χαροποιό ευθύνη να τα αναδείξουμε και να τα εξελίξουμε.
~~~~~~~
Η φωτογραφία του Μιχάλη είναι ''κλεμμένη'' απ΄ τ΄ ''Αντίφωνο''.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.