ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΙΚΙΚΑΜΟΡΙ ΣΤΟ "ΟΧΙ ΣΕΞ, ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA" ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΑΣΕΞΟΥΑΛ ΕΦΗΒΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΑΙ

Post2Post 

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον όρο «Χικικομόρι» πριν 12-15 χρόνια, δεν έδωσα και πολύ σημασία. Οι περισσότερες  λεπτομέρειες για το τι ακριβώς σήμαινε, δύσκολα  τις πιστευες πως αποτελούσαν, τότε, κάποια πραγματικότητα και όχι ένα σενάριο κάποιας ταινίας φαντασίας. Ή έστω κάποια υπερβολή του δημοσιογράφου για να κερδίσει μερικά κλικς παραπάνω.

Οι Χικικομόρι στην Ιαπωνία αποτελούν ένα άκρως ιδιαίτερο κοινωνικό φαινόμενο, που σήμερα ξεπερνάει τα σύνορα της χώρας και προκαλεί ευρύτερο προβληματισμό και στο «δυτικό κόσμο» τα τελευταία χρόνια.

Τα άτομα που ανήκουν στην  ιδιαίτερη αυτή ομάδα των Χικικομόρι, αποτελούσαν ουσιαστικά τους σύγχρονους «αναχωρητές» που πάσχουν από έντονο ψυχοκοινωνικό σύνδρομο απόσυρσης από την κοινωνία. Δηλαδή επιλέγουν συνειδητά να μην εργάζονται, ούτε να σπουδά­ζουν και δεν έχουν γενικά καμία εξωτερική κοινωνική επαφή ή σχέσεις για χρόνια. Αποσύρονται στο παιδικό τους δωμάτιό και ζουν αποκλεισμένοι εκεί, χωρίς να θέλουν να βγουν καθόλου έξω στον κόσμο. Μόνη πιθανή τους ενασχόληση, κάποια ηλεκτρονικά παιχνίδια, διάβαζα τότε.

Στη ζωή που δεν συνέβη όπως έπρεπε, αλλά σε σημάδεψε όπως καμία άλλη. Στον έρωτα που δεν τελείωσε... Και στη σιωπή — όχι ως απουσία, αλλά ως σχήμα αντίστασης στον θόρυβο του τίποτα.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Ορισμένες ημερομηνίες εγγράφονται όχι στα ημερολόγια, αλλά στο κέντρο της ύπαρξης σου. Η πρώτη Ιουλίου είναι για σένα ένα τέτοιο ημερολόγιο, εκεί όπου δεν γεννήθηκες νομικά, αλλά αναδύθηκες υπαρξιακά, γιατί συνέβη κάτι που άλλαξε την τοποθέτησή σου στον κόσμο. Κι αυτό το «κάτι»,  αυτός ο Ένας, ο μοναδικός σου Άλλος έρωτας, είναι πια απών. Όχι μόνο φυσικά. Είναι μια απουσία που θεσπίστηκε, μια εξαφάνιση που έγινε καθεστώς, όπως το λάθος ΑΜΚΑ: ένα λάθος, κι όμως έγκυρο. Μια απουσία, κι όμως παντοτινή.

Η μνήμη ενός μεγάλου έρωτα είναι το αντίθετο της νοσταλγίας. Δεν υπάρχει κανένα γλυκό στοχαστικό πέπλο πάνω της. Είναι τραύμα που επιμένει, γιατί δεν γιατρεύεται από το χρόνο αλλά από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι: έφυγε. Χάθηκε. Δεν ξαναγύρισε. Δεν μίλησε. Ούτε μια λέξη. Μόνο σιωπή.

Αλλά αυτή η σιωπή είναι πολιτική. Γιατί δείχνει την αποστέρηση σχέσης σε έναν κόσμο που υπόσχεται αέναη συνδεσιμότητα. Ζούμε στην εποχή της ακατάπαυστης επικοινωνίας κι όμως η μοναδική, βαθιά, αυθεντική σχέση σου εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνος, χωρίς καν να απολογηθεί. Η σιωπή αυτή, τότε, γίνεται ένδειξη του πόσο ευάλωτη είναι η ανθρώπινη ένωση μέσα στον ύστερο καπιταλισμό: τίποτα δεν εγγυάται πια την παρουσία. Τίποτα δεν επιβεβαιώνει τη συνέχεια. Και ο έρωτας αποσύρεται στο υπαρξιακό περιθώριο, σαν ημερομηνία λάθους, που όμως είναι η μόνη σωστή.

Η απουσία αυτού του Άλλου είναι και φιλοσοφική. Γιατί ο Άλλος δεν είναι απλώς κάποιος που αγάπησες. Είναι αυτός που σε τοποθέτησε απέναντι στον κόσμο. Είναι το βλέμμα του που σε συγκρότησε ως ον. Όπως θα έλεγε ο Levinas, ο Άλλος είναι ο πρώτος ηθικός τόπος. Επομένως, η απουσία του δεν είναι ένα ψυχολογικό κενό, αλλά οντολογική απώλεια: κάτι μέσα σου παύει να ανήκει στο είναι. Κάτι αποσύρεται από τον χρόνο και μένει ασάλευτο, βουβό, παγωμένο, μια Πρώτη Ιουλίου που δεν θα ξανάρθει.

Τον είδα πρωί να κόβει γιασεμάκια...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

''Τον είδα πρωί να κόβει γιασεμάκια από το αναρριχώμενο στα κάγκελα του Δημοτικού κήπου. 

-Στη γυναίκα σου τα πας, τον ρώτησα φευγαλέα περνώντας, γύρισε και με κοίταξε με βλέμμα ήρεμο, σαν να μην του έκανε καθόλου εντύπωση η ερώτηση από έναν άγνωστο. 

-Ναι, μου απάντησε και αμέσως σταμάτησα. 

Μάλλον δεν περίμενα να ακούσω ναι. 

Άρχισα τις ερωτήσεις κι εκείνος αποκρινότανε ήρεμα, με μια γεροντική μικρή αδυναμία άρθρωσης του λόγου και δίχως να νοιάζεται ποιος είμαι και γιατί τον ρωτάω τέτοια πράγματα.

-Πώς τη λένε τη γυναίκα σου;

-Κατίνα, μου λέει.

-Εσένα;

-Διονύση.

-Πόσα χρόνια είσαστε παντρεμένοι;

-Το '54 παντρευτήκαμε.

-Έρωτας ήτανε;

Χαμογέλασε ζωηρά και είπε ναι.

-Πώς έγινε, θες να μου πεις;

Έρωτας, σεξ, εκπόρνευση και εμπορευματοποίηση των σχέσεων

Κλικ στην εικόνα ή ΕΔΩ

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Με αφορμή τα porta potty party που διοργανώνονται στο Ντουμπάι και πήραν το φως της δημοσιότητας, λόγω μεταξύ άλλων του σοβαρού τραυματισμού ενός μοντέλου από την Ουκρανία που συμμετείχε σε αυτά τα sex event – ​​parties, θυμηθήκαμε πως σχεδόν ακριβώς έναν χρόνο πριν, με αφορμή το φαινόμενο των sugar babies είχα συζητήσει με τον κ. Ο Αλέξανδρος Τσίγγο στην εκπομπή του «Πριν λαλήσει το μαύρο πρόβατο» για τις μορφές της σεξουαλικότητας στον άνθρωπο και τη σχέση της με τη δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ξεκινώντας τη συζήτηση με θεωρητική φύση ζητήματα και φροϋδικούς προβληματισμούς περί της libido αναφερθήκαμε στις ερωτικές σχέσεις και στο πως έχουν εξελιχθεί σήμερα:

Πως συντελέστηκε η «ζαχαροποίηση» της κοινωνίας και πως από τους έρωτες και τα μεγάλα πάθη περάσαμε στην εκπόρνευση και στην εμπορευματοποίηση των σχέσεων;

Όπως γνωρίζουμε αποδομήθηκαν τα μεγάλα πάθη, οι μεγάλοι έρωτες, τα έντονα συναισθήματα, όπως αποδομήθηκαν τα μεγάλα ιδανικά, οι υπερβάσεις και οι θυσίες. Στο βωμό του lifestyle εκπορνεύονται σώματα, συνειδήσεις, νοοτροπίες, αξίες, εμπορευματοποιείται ο ίδιος ο άνθρωπος και μετατρέπεται σε ένα κυριολεκτικό αντικείμενο προς χρήση – και κατάχρηση – στα χέρια του κάθε «αγοραστή του».

Ο έρωτας σκέπει την πόλη…

Της Άννας Στάικου από fb

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ

Ο έρωτας σκέπει την πόλη…

 Ο έρωτας όχι της απλής σαρκός, αλλά ο έρωτας του παντός, ο έρωτας που αναβλύζει από την λειτουργία της πόλης της Θεσσαλονίκης ως κέντρου συντακτικού της οικονομικής, της πολιτικής και της πολιτιστικής ζωής της Βαλκανικής για περισσότερο από 2300 χρόνια! Ο έρωτας που αναβλύζει από την λειτουργία της ως κέντρου συνάντησης και ανταλλαγής τόσο υλικών αγαθών όσο και αισθήσεων και ιδεών, πραγμάτων και “βλεμμάτων”…

Η Θεσσαλονίκη είναι το κατεξοχήν κέντρο συνάντησης με τον Άλλο και το Άλλο, το προϊόν του και το σώμα του, κέντρο έτσι της παραδομένης μας βίωσης της ζωής ως Πράξης ενοποίησης της διασκορπισμένης ύλης του κόσμου. Κέντρο της παραδομένης βίωσης που εκφράζεται στον παραδομένο Λόγο – την Ορθοδοξία – καθιστώντας σε αυτόν επίκεντρο της ζωής, μόνη κατάφαση για το Καθόλου, την μετουσίωση του Εγώ σε Εσύ και σε Εμείς, αυτού του συλλογικού Εγώ μεγαλυμένου από την Πράξη του Άλλου, καθιστώντας λοιπόν επίκεντρο της ζωής – δηλαδή “Θεό” – τον Έρωτα, την ενσαρκωμένη Αγάπη. Γατί η “Αγάπη” είναι ο μόνος ορισμός που υπάρχει στην Ορθοδοξία για το Καθόλου…

Δεν είναι σύμπτωση πως στην άμεση περιφέρεια της βυζαντινής και ελλαδικής αυτής συμπρωτεύουσας βρίσκεται το Αγιονόρος, η κιβωτός του πραδομένου Λόγου, σε άμεση συνάρτηση, σε συνεχή διάλογο με αυτήν.

Η Θεσσαλονίκη μέσα στην ιστορία της υπήρξε ένα από τα επίκεντρα της δυσυπόστατης Πράξης του ανθρώπου, συντάκτης και συντονιστής της είπαμε για όλη την Βαλκανική. Της Πράξης του ανθρώπου ως ενοποίησης γύρω από τον άνθρωπο και τους καημούς του, της διασκορπισμένης ύλης του κόσμου, ως κέντρου δηλαδή της κοινωνικής πρακτικής. Και της Πράξης του ανθρώπου ως μέθεξης του ανθρώπου με την υπόσταση του κόσμου, όχι τώρα μέσα από την κοινωνική πρακτική, την πραγμάτωση της ιστορίας, αλλά μέσα από την μετουσίωση του Εγώ σε πρόσωπο, σε “προς-όψιν” ανθρώπου, στραμμένου στον διαπροσωπικό έρωτα του Άλλου, που έτσι μετουσιώνεται σε Εσύ…

Το Χάρισμα του Γάμου και η Εξατομίκευση

από π. Νικόλαος Λουδοβίκος

π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Επισκέπτης Καθηγητής του Ορθοδόξου Ινστιτούτου του Cambridge

Οι εκδόσεις Εν Πλω, υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Νεότητας και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, διοργάνωσαν ημερίδα με στόχο την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση των συμμετεχόντων σε ζητήματα που αφορούν τον θεσμό του Γάμου και της Οικογένειας και της συνάντησής τους με τη Μεταμοντέρνα Ελληνική και Παγκόσμια πραγματικότητα.

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ

Της Νικολίτσας Λιαντίνη 

Σήμερα 14 Δεκεμβρίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης, η δε Εκκλησία τιμά τον Άγιο Λεύκιο. Αφορμή για μένα να σάς γράψω  λίγες σειρές για τις έννοιες της ΑΓΑΠΗΣ και του ΕΡΩΤΑ στο Χριστιανισμό και την Ελληνική διανόηση (βασικά στην έννοια του πλατωνικού έρωτα).

Θα ξεκινήσω με τη διαπίστωση ότι η έννοια της ΑΓΑΠΗΣ είναι καθαρά και μόνον χριστιανική, είναι η κατ’ εξοχήν πρωτοτυπία της χριστιανικής διδασκαλίας. Ως ουσιαστικό η λέξη «αγάπη» δεν απαντά σε αρχαίους συγγραφείς, αλλά μόνον στην Κ.Δ. και σε εκκλησιαστικούς συγγραφείς. ( Αν κάποιος αμφιβάλλει, ας ανοίξει το λεξικό των LIDDELL – SCOTT στο λήμμα «αγάπη» για να το διαπιστώσει.)

Επειδή πρώτα σπούδασα Θεολογία με διδακτορικό στη Δογματική και για 4,5 δεκαετίες δίδαξα στη Θεολογική Σχολή  του ΕΚΠΑ προπτυχιακά και μεταπτυχιακά με πλήθος μαστερούχων και διδακτόρων δικών μου και στη συνέχεια Φιλοσοφία με υψίστους ακαδημαϊκούς τίτλους, την οποία συγγραφικά και διδακτικά υπηρέτησα για δεκαετίες,  το κείμενο μου θα έχει σχέση και με τις δύο αυτές επιστήμες:

Έχει υποστηριχθεί ότι ο πλατωνικός έρωτας συμπίπτει με τη χριστιανική αγάπη και κυρίως με τον ύμνο της αγάπης του Παύλου. Όμως πρόκειται για παρανόηση και της χριστιανικής αγάπης και του ελληνικού έρωτα. Όσο και αν οι δύο έννοιες εκφράζουν την υπέρβαση της εγωκεντρικότητας του ανθρώπου, αναχωρούν από διαφορετικές αφετηρίες. Οι εγγενείς θεμελιακές διαφορές των δύο εννοιών είναι οι εξής: Η χριστιανική αγάπη ουδεμία σχέση έχει με τις αισθήσεις, ενώ το αισθητό κάλλος αποτελεί την αφετηρία του πλατωνικού έρωτα, ο οποίος προϋποθέτει τις ιδέες, στις οποίες ο άνθρωπος φθάνει μέσω του αισθητού κόσμου, ενώ η χριστιανική αγάπη εκφράζεται ως ενέργεια Θεού, που χορηγεί και ζωοποιεί την αγάπη του ανθρώπου. Ο έρωτας αναζητεί και επιλέγει το ωραίο, ενώ  η αγάπη δεν θέτει σκοπιμότητες, στρέφεται σε κάθε άνθρωπο, άξιο, ανάξιο και αμαρτωλό (πτωχούς στο πνεύμα, πόρνες, τελώνες, ανάπηρους, κλπ.). Ο έρωτας είναι απότοκος της γνώσης, ενώ η χριστιανική αγάπη είναι γεγονός της πίστης στο Θεό, είναι χάρη Θεού, είναι απάντηση στη δική του αγάπη. Ο έρωτας αναχωρεί από την ύπαρξη κάλλους στο αγαπημένο πρόσωπο και αποφράζει τη δυνατότητα αγάπης για ό,τι δεν είναι ωραίο. Η χριστιανική αγάπη αναχωρεί από το Θεό και κατέρχεται στον άνθρωπο, ενώ ο πλατωνικός π.χ. έρωτας ζητάει να αναχθεί στο θείο ξεκινώντας από τον άνθρωπο.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όσο και αν είναι κοινοί οι στόχοι Θεολογίας και Φιλοσοφίας (ιδιαίτερα της Οντολογίας), η πρόσβασή τους γίνεται από δρόμους ίσως παράλληλους, αλλά οπωσδήποτε διαφορετικούς.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/18ZUUnh5W3/ https://www.facebook.com/share/18ZUUnh5W3/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ποια ήταν η Διοτίμα της Μαντινείας που δίδαξε στον Σωκράτη την έννοια του έρωτα;

Ποια ήταν η Διοτίμα της Μαντινείας που δίδαξε στον Σωκράτη την έννοια του έρωτα;

 Σήμερα το όνομά της σχετίζεται με την ισότητα... 

 Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ ...

Ή ΚΛΙΚ στην εικόνα..

Ψάχνοντας τον έρωτα

από Τάσος Ξύδης

Τάσος Ξύδης: Ψάχνοντας τον έρωτα (ανανεωμένη εκδοχή)

6/10/2024, Ι. Ν.Παναγίας Φανερωμένης, Χολαργός.

Κάτω απ’ την κληματαριά

Της Ελένης Καραγιάννη 

 

Χαλασμένη την πήρε. Το κατάλαβε την πρώτη νύχτα του γάμου όταν έπεσε πάνω στο κορμί της με πάθος και τρυφεράδα. Τίποτα δεν είπε. Ένα κοκόρι ξέπλυνε τη ντροπή. Το ‘σφαξε για το  ματωμένο νυφιάτικο σεντόνι που άπλωσαν το πρωί τα πεθερικά στο μπαλκόνι. Όλο το χωριό χόρευε κι έπινε στη θέα του αίματος, σημάδι αγνότητας και καθαρότητας της νύφης κι αξιοσύνης του γαμπρού. Ο Γιωργής άξιο παλικάρι ήταν, δουλευταράς, έντιμος, καλός και συμπονετικός.

 Ποτέ κανείς δεν του γύρισε κουβέντα. Την αγαπούσε από παιδί. Τρεις φορές έστειλε προξενιό να τη ζητήξει και τρεις φορές ο πατέρας το γύρισε  πίσω. Δεν τον ήθελε για γαμπρό. Τον είχε για παρακατιανό.

Γεννήθηκε  σ’ ένα  καπνοχώρι της Μακεδονίας. Ο πατέρας  τής  είχε αδυναμία κι ας μην ήταν αγόρι. Ήταν φτυστή η μάνα του έλεγε, η κυρά Μαριγώ. Της έδωσε το όνομά της και τη φώναζε Μαριώ. Τη μάνα δεν τη θυμάται ούτε τρυφερή ούτε στοργική. Σκληρή κι απόμακρη τούς αγαπούσε με τον τρόπο της. Είχε να φέρει βόλτα το σπίτι, τα χωράφια, τα ζωντανά, να ταΐσει τόσα στόματα. Σαν γατάκι γουργούριζε  και τριβόταν στην αγκαλιά του πατέρα κι ας έλεγε η μάνα πόσο άπρεπο ήταν για μία καθωσπρέπει θυγατέρα.

Οι σκοτεινές μέρες της Κατοχής και του εμφυλίου είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν στη μνήμη και τις καρδιές των ανθρώπων. Ο φόβος και το μίσος είχαν καταλαγιάσει και στην πλατεία του χωριού στήνανε γλέντια και πανηγύρια ολοήμερα. Άλλες φορές για να τιμήσουν τον Άγιο κι  άλλες για να κάψουν τα ξεραμένα στεφάνια του Μαγιού και να πηδήξουν πάνω απ’ τη φωτιά, να υποδεχτούν το θέρος και να ευχηθούν καλύτερη σοδειά. Σ’ ένα απ’  τα πανηγύρια τον γνώρισε. Τη  μάγεψε με τη μουσική του. Της πήρε τα μυαλά της ξεσυλλόγιστης! Περιπλανώμενος βιολιστής έτρεχε από γιορτή σε γιορτή σ’ όλη την επαρχία. Στα βάθη του κάμπου, κρυμμένοι πίσω από τις παχιές συστάδες των δέντρων χάνονταν  με τις ώρες. Με το δοξάρι του γρατζουνούσε τις χορδές του βιολιού κι έκανε την καρδιά να φτεροκοπά στο στήθος της.

Ένα πρωινό έφυγε αξημέρωτα χωρίς αυτήν. Άφησε την ψυχή της πίσω, γρατζουνισμένη απ’ τις νότες  να  τον καρτερά και τον σπόρο του να μεγαλώνει στην κοιλιά της.  Με πόσα σκουτιά, πόσα υφάσματα ξεχασμένα στα σεντούκια της μάνας φάσκιωνε  την κοιλιά που όλο στρογγύλευε!

ΕΚΕΙΝΗ – ELLA

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ

Όταν με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου, ο παππούς είχε κιόλας φύγει. Δεν τον προλάβαινα πια. Κοίταξα απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Τα σύννεφα μαζεύονταν με μια ασυνήθιστη σπουδή… Όταν ξεκίνησα τ’ αμάξι, βαριές σταγόνες πάσκιζαν να μου τρυπήσουν το παρμπρίζ.

Μας το ψιθύρισαν στην κλινική το ραντεβού. Κάπου εκεί ξημέρωμα τον άκουσαν στον ύπνο του να την φωνάζει. Είχε από χρόνια πριν φορέσει τ’ άσπρο της το νυφικό η γιαγιά και τον περίμενε. Ξύπνησε ήρεμος κι απλά τους είπε «φεύγω». Κι έφυγε πριν τον πιάσει η βροχή, πριν του μουσκέψει τ’ ατσαλάκωτο γαμπριάτικο κουστούμι.

«Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς» - Τίτος Πατρίκιος

«Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς» - Τίτος Certainly

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Β' (1959 - 2017), Εκδόσεις Κίχλη, 2018

Πολλοί έχουν αντιρρήσεις βέβαια και λένε το αντίθετο..

ΠΗΓΗ -  Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Το τραγικόν ειδύλλιον δύο ποιητών» [2/3]

*
Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
[ Συνέχεια από το πρώτο μέρος ]

~.~
Εφημερίς ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Σάββατον, 13 Φεβρουαρίου 1932

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟΝ ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΟΥΛΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΟΣ

Ούτε και χθες υπήρχε καμμιά πληροφορία σχετικώς με τον εξαφανισθεντα ποιητήν κ. Βαφόπουλον. Η δ)νίς Ανθούλα Σταθοπούλου προσήλθε μόνον εις τα γραφεία μας και με σπαραγμόν ψυχής μας είπε τα εξής:
Advertisement

Ρυθμίσεις απορρήτου

— Τίποτε ακόμη και από πουθενά καμμιά πληροφορία. Ίσως να πήγε στο Άγιον Όρος. Το πιθανότερο είναι αυτό! Ήταν ένας άνανδρος… Φέρθηκε ελεεινά. Αγαπιούμασταν με έναν ξεχωριστό τρόπο. Δεν ήταν έρωτας αυτός. Ήταν μια σωστή φρενοπάθεια. Έσκυβε να μου φιλήση το χέρι και κατέληγε σε δάγκωμα. Ξεύρω πως μ’ αγαπά και πως μια μέρα θα γυρίση. Αχ… αν γυρίση.

Είχεν ένα σφύριγμα στην φωνή της. Τα παράξενα γαλανά μάτια της, απ’ τα οποία ξαφνικά ανέβλυζαν δάκρυα και ξέφευγαν αστραπές, έδειχναν όλη την τρικυμίαν της ψυχής της, την καταιγίδα που είναι έτοιμη να ξεσπάση.

— Ας είναι, συνεχίζει, η ιστορία αυτή δεν θάχη φοβερό τέλος γι’ αυτόν. Εγώ θα πεθάνω, να ιδήτε. Όλα έχουν κάποιο τέλος. Και η δική μου περιπέτεια ασφαλώς θα τελειώση, ασφαλώς αλλά μ’ έναν τρόπο… θα ιδήτε… α! μια στιγμή! Κάποια εφημερίδα έγραψε πως ντύθηκα στα μαύρα μια και τον έχασα. Όχι. Πενθώ το χαμό της αδελφής μου που έγινε τώρα και δυο-τρεις μήνες. Και τι δεν έχω να πενθήσω εγώ; Το σπίτι μου σαρώθηκε. Δέκα χρόνια τώρα όλο και γκρεμίζονταν. Πέθανε η μαμά, ο αδελφός, η αδελφή μου. Το σπίτι μας ρήμαξεν. Όλο πτώματα γύρω και ρημάδια. Τάφοι και μαύρα ρούχα. Κάπου, κάπου μια ώρα χαράς και ύστερα μέρες, μήνες, χρόνια θλίψης. Ζω μέσα σε μια βαθύτατη οδύνη!
Advertisement

Ρυθμίσεις απορρήτου

Έφυγε. Αργά. Με βήμα σταθερό. Τα μάτια της ήταν στεγνά. Τα χείλη σφιγμένα.

— Αχ, αν γύριζε!

Κι είχεν έναν τόσο παράξενον τόνο στη φωνή της, τόσο παράξενο…

*

*

ΕΝΑΣ ΕΡΩΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ

O. Clement-S. Rougier: Ο Θάνατος και η Ανάσταση του Έρωτα

από Olivier Clement
-15 Ιανουαρίου 2024

Είναι θλιβερό να σκεφτούμε ότι οι Χριστιανοί, συχνά στον τομέα αυτόν, εκφράστηκαν ηθικολογικά, με λύπη και ενοχή. Ενώ διαθέτουν απεριόριστα αποθέματα, για να αποκατασταθεί η σεξουαλικότητα σαν μυστήριο της αγάπης.

Διάβαζα τελευταία σε μια επιθεώρηση, που μάλιστα είναι αντιθρησκευτική, αυτό το κείμενο του Giraudoux: «Το ζευγάρι υπήρχε από πάντα. Ο Θεός δεν εδημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα τον ένα μετά τον άλλον… Δημιούργησε δύο σώματα δίδυμα, ενωμένα με σαρκικά δεσμά που τα χώρισε σε μια έξαρση εμπιστοσύνης την ημέρα που δημιούργησε την τρυφερότητα».

Αντηχεί εδώ ο θεμελιώδης λόγος: «Και ο Θεός ἐποίησεν τόν ἂνθρωπο κατ’ εικόνα εαυτοῦ· ἂρσεν και θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς».

Το ζευγάρι είναι ίσως η ομορφότερη εικόνα του Θεού. Αυτός που αναρωτιέται πάνω στο πρόβλημα της Φύσης του Θεού και της Ουσίας του, αν ζήσει μια μεγάλη αγάπη δεν του μένουν πια ερωτήματα. Μέσα σ ’αυτή την ανταλλαγή βλεμμάτων, που το ένα βυθίζεται στο άλλο μέχρι το κέντρο που ονομάζουμε ψυχή, υπάρχει μια ολοζώντανη εικόνα της Τριάδος του Θεού- Αγάπη για τον οποίο μιλά ο Δάντης: «η Αγάπη που κινεί τον ήλιο, και τ’ άλλα αστέρια.»

Ο Θεός χρησιμοποιεί την ανθρώπινη αγάπη για να εισέλθει απαρατήρητος μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Η χαρά που δίνει κανείς στο αγαπημένο πρόσωπο, είναι τόσο δυνατή γιατί μέσαθέ της, δίνεται ο ίδιος ο Θεός… γιατί μέσα απ’ αυτήν οι αγαπημένοι χορταίνουν την αιωνιότητα του Θεού.

Ίσως γι’ αυτό η βεβήλωση της αγάπης είναι κάτι σαν ιεροσυλία… Η λατρεία της σάρκας για την σάρκα είναι σαν την λατρεία του χρυσού μόσχου. Ο Μωυσής τρελός από οργή κομματιάζει το μόσχο και τον δίνει σ’ αυτούς που τον λατρεύουν, να τον φάνε.

Δεν πιστεύω πως είναι απαραίτητο να μιμηθούμε το Μωυσή: αυτός που φτάνει σε κορεσμό σάρκας, αηδιάζει. Και η μεγάλη του δυστυχία, χρειάζεται οπωσδήποτε άπειρη ευσπλαχνία…

περί Έρωτος

περί Έρωτος 

ΚΛΙΚ  στους τίτλους για να δείτε τα video

Τρόπος Ζωής-Σχέσεις

Η πίστη ο έρωτας και η αυταρέσκεια

π. Νικόλαος Λουδοβίκος30 Ιανουαρίου 20232

Τρόπος Ζωής-Σχέσεις

Η χαρά του έρωτα

π. Βαρνάβας Γιάγκου13 Φεβρουαρίου 2021

Νὰ εἶχεν ὁ ἔρωτας σαΐτες!…

...Νὰ εἶχεν ὁ ἔρωτας σαΐτες!… νὰ εἶχε βρόχια… νὰ εἶχε φωτιές… Νὰ τρυποῦσε μὲ τὶς σαΐτες του τὰ παραθύρια… νὰ ζέσταινε τὶς καρδιές…

''Ὁ Ἔρωτας στὰ χιόνια'' (1895)

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Σταματάκης fb

Δύο Αξεσουάρ Παντρεύονται

 Νίκος Τουλαντάς

 

Είναι μία στατιστική αλήθεια: ποτέ πριν την εποχή μας, τα περισσότερα ζευγάρια δεν είχαν πιο πολλά ζώα από παιδιά (το πιο σύνηθες είναι ο ίδιος αριθμός).

Άλλη αλήθεια: ποτέ πριν την εποχή μας δεν σύναπτες και ξεσύναπτες ερωτικό δεσμό τόσες πολλές φορές στη ζωή σου, εφόσον, το πέντε-δέκα «σχέσεις» (υπό πειραματισμό συσχετισμοί ουσιαστικά) θεωρείται φυσιολογικό και μάλιστα απαραίτητο για την απόκτηση ξεκάθαρης γνώσης του «τί χρειάζεσαι». Ο άλλος είναι αυτό που χρειάζεσαι, όχι αυτό που χρειάζεσαι – πέρα από τον έλεγχό σου, τους όρους και τις λογικές αναστολές – να αγαπάς και να προσέχεις. Ζει κανείς χωρίς να έχει έναν έρωτα στον οποίον να ατενίζει η ύπαρξή του; Ζει κανείς χωρίς να βγαίνει απʼ το πετσί του; Μετά ρωτάς: Για τί ζει;

Επίσης παράδοξο: οι περισσότεροι άνθρωποι που δια υπέρμετρου αυτοκαλωπισμού προωθούν την ερωτικότητά τους, στην ουσία είναι από τους πιο, κυριολεκτικά, ξεν-έρωτους: ο διαπροσωπικός έρωτας έχει γίνει έρωτας με ένα αξεσουάρ που εξυπηρετεί την ατομική σημαντικότητα-πορεία.

Ο ξενερωτισμός καταφαίνεται ειδικότερα εν καιρώ, όταν γίνει σαφές (πραγματικότητα) πως το έκδηλο τσαλακώνεται απʼ τη ρυτίδα και εξαφανίζεται από τον θάνατο, όσο το άδηλο, παράλληλα, έμενε μία γη ακαλλιέργητη, ελκυστική πολύ για όποιον πλησίαζε με τον πόθο να μείνει πεινασμένος, ή να μείνει «για λίγο» τέλος πάντων. Πόσες φορές συνάντησα ομορφόχρωμα μάτια που εκπέμπανε το κενό, και πόσες (λιγότερες) τα συνηθισμένα χρώματα, σε ένα βλέμμα όμως που γέμιζε χρώμα την περίσταση! Διαβλέπουμε λοιπόν πως η ευμορφία, που δεν είναι επίκτητη, δεν έχει απαραίτητα και γοητεία (μία αίσθηση δομημένου και δοκιμασμένου χαρακτήρα). Γιʼ αυτό και το ίδιο με μας φύλο, που δε μας έλκει σαρκικά (εκτός κι αν…), δε μας λέει τίποτα με την εξωτερική ομορφιά του, αλλά συχνά μας γοητεύει το ποιόν του (θαυμάζουμε, μιμούμαστε, παραδινόμαστε σε έναν άνεμο ζωής άλλης – έρως πνευματικός).

Λογικό συμ-πέρασμα από τα παραπάνω: Παιδιά δεν κάνουν τόσο πια, γιατί είναι πολύ απαιτητικότερα αξεσουάρ από τις γάτες και τους σκύλους, γιατί οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι μόνο με τον εαυτό τους, ακόμα και ως ερωτευμένοι με άλλο πρόσωπο (σκύλο, γκόμενο, σύζυγο, τέκνο, φίλο, Θεό). Όλα δύνανται να χρησιμοποιηθούν ιδιοτελώς. Όλα τ’ αγαπάμε και κατευθύνουμε να υπάρχουν ως ιδανικές μας προεκτάσεις, ως συμπληρώματα του καταπληκτικού – γιʼ αυτό πληκτικού – εαυτού μας.

Ποιος ήταν ο Άγιος Βαλεντίνος -Η αληθινή ιστορία

Η 14η Φεβρουαρίου είναι η μέρα που γιορτάζει ο Άγιος Βαλεντίνος και έχει καθιερωθεί ως η μέρα των ερωτευμένων, αφού σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο συγκεκριμένος άγιος είναι ο προστάτης των ζευγαριών. Ποιος ήταν όμως στην πραγματικότητα ο Άγιος Βαλεντίνος;

Καταρχάς στις 14 Φεβρουαρίου εορτάζεται η μνήμη του καθολικού ιερέα Βαλεντίνου, ο οποίος μαρτύρησε για την πίστη του Via Flaminia, το 270 μ.Χ. στους διωγμούς του αυτοκράτορα Κλαύδιου.

Ο Βαλεντίνος καταδικάστηκε σε θάνατο, επειδή τελούσε γάμους ανάμεσα σε ζευγάρια, διαδίδοντας και στερεώνοντας έτσι τη χριστιανική πίστη.

Ουσιαστικά η Καθολική εκκλησία όρισε τον εορτασμό της μνήμης του στις 14 Φεβρουαρίου, ημερομηνία που… συμπίπτει με μια παγανιστική τελετή γονιμότητας, τα Λουπερκάλια (στις 15 Φεβρουαρίου).

Οι θρύλοι για τον Αγιο Βαλεντίνο

Ωστόσο, ποτέ δεν έχει διευκρινιστεί αν πρόκειται για ένα πρόσωπο ή δύο διαφορετικούς άγιους με το ίδιο όνομα.

Σύμφωνα με τον κυρίαρχο θρύλο, ο Βαλεντίνος, ήταν ιερωμένος που έζησε τον 3ο αιώνα και κρυφά από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο τον Γοτθικό (που βρισκόταν τότε στην εξουσία), πάντρευε ερωτευμένα ζευγάρια Χριστιανών και γενικά βοηθούσε τους Χριστιανούς, γεγονός που θεωρούνταν έγκλημα. Συνελήφθη για την πράξη του αυτή και φυλακίστηκε, ωστόσο ο αυτοκράτορας αρχικά αποφάσισε να του δώσει χάρη, μέχρι που ο Βαλεντίνος προσπάθησε να τον μυήσει στον Χριστιανισμό και ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Ωστόσο ο Βαλεντίνος επέζησε από τον λιθοβολισμό κι έτσι τον αποκεφάλισαν έξω από την πύλη της Flaminia στις 14 Φεβρουαρίου του 169.

Ένας άλλος θρύλος ωστόσο λέει ότι ο Βαλεντίνος ήταν πρώην επίσκοπος του Terni, μίας πόλης στην νότια Umbria (έτσι λεγόταν τότε η κεντρική Ιταλία) και βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό, όταν ο δικαστής Αστέριος, αμφισβητώντας την εγκυρότητα της Χριστιανικής θρησκείας τον έβαλε σε μία δοκιμασία. Του παρουσίασε την τυφλή θετή του κόρη και του είπε ότι αν την κάνει να βρει το φως της θα έχει ότι ζητήσει. Πράγματι εκείνος αποκατέστησε την όραση της κόρης και ο δικαστής ταπεινωμένος τον ρώτησε τι θέλει να κάνει. Ο Άγιος Βαλεντίνος του είπε να σπάσει μέσα σε τρεις μέρες όλα τα ειδωλολατρικά αγάλματα που έχει και στη συνέχεια να βαπτιστεί. Ο δικαστής το έκανε και στη συνέχεια βάπτισε και όλη του την οικογένεια, ωστόσο αυτή η μεταστροφή του μεγάλου δικαστή δεν άρεσε στον αυτοκράτορα Κλαύδιο, ο οποίος συνέλαβε τον Άγιο Βαλεντίνο και η κατάληξη και αυτού του θρύλου είναι ακριβώς η ίδια με του προηγούμενου.

Ἔρως καί Ψυχή. Τό αἴνιγμα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.

από

 Κατερίνα Αθηνιώτη-Παπαδάκη

 -

12 Φεβρουαρίου 2022

0

458

Βαθιά πολύ εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐκεῖ στά βάθη της βρίσκεται ἡ λύση στό αἴνιγμα τῆς ὕπαρξης.

Γιά αὐτό ἀγαπᾶ νά καταδύεται. Γίνεται γοργόνα. Πάντοτε ὁ νόστος τοῦ βάθους ἀποτυπωμένος  στό βλέμμα της. Ἡ προσοικείωση τοῦ βάθους  εἶναι πόθος ἀστείρευτος.

Ὅμως γιά νά μπορέσει νά καταδυθεῖ ἡ ψυχή πρέπει νά ἀποκτήσει σῶμα. Πρέπει νά ἐνδυθεῖ ὅλον τόν κόσμο, κόσμο ὁρατό καί κόσμο ἀόρατο, νά πραγματώσει τήν  ἀντάμωση σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, νά ὑποστασιάσει καθετί πού στόν κόσμο αὐτόν τῆς δόθηκε σάν μυστικό κλειδί Παραδείσου. Νά ἐνδυθεῖ, κατά πῶς λέν τά παραμύθια, τόν κάμπο μέ τά λούλουδα, τή θάλασσα μέ τά ψάρια, τόν οὐρανό μέ τ’ ἄστρα γιά νά μπορέσει νά μπεῖ στόν νυμφώνα  ὥστε νά ἐνστερνηθεῖ καί τόν ἄνθρωπο σ’ ὅλο τό μέγεθος  τοῦ πόνου, τοῦ  καημοῦ καί τοῦ νόστου, γιά νά καταδυθεῖ μέ πληρότητα ν’ ἀγγίξει στό βάθος  φῶς λυτρωτικό , Θεό Παντοδύναμο.

Ἀλλά ἀπό μόνη της ἡ κυρά-Ψυχή δέν μπορεῖ νά ἐπιτύχει τοῦτον τόν ἐνστερνισμό , τούτη τήν ἕνωση. Γι αὐτό ἔστειλε ὁ Θεός τόν «Ἀρχάγγελο» τοῦ Ἔρωτα. Ἔρωτας εἶναι ὁ νόστος τοῦ ὕψους. Ὁ νόστος γιά τό φῶς πού νοηματοδοτεῖ τό βάθος. Ἔτσι κατερχόμενη, νά ἀνέρχεται πληρέστερη καί καθολικότερη ἀπό τή νηπτική ζέση πρός τό  μυστήριο τῆς ἕνωσης. Ἡ κατάδυση νά σηματοδοτεῖ ἀνάδυση καί νά’ναι Φῶς, Ἔρωτας, Σιωπή ὥς θά ’λεγαν Σῶμα, Ψυχή, Πνεῦμα.

Περί έρωτος: π. Φιλόθεος Φάρος, Χρήστος Γιανναράς, Δημήτρης Μαυρόπουλος

Συντονίζει o Άγγελος Βαλλιανάτος.