Στη ζωή που δεν συνέβη όπως έπρεπε, αλλά σε σημάδεψε όπως καμία άλλη. Στον έρωτα που δεν τελείωσε... Και στη σιωπή — όχι ως απουσία, αλλά ως σχήμα αντίστασης στον θόρυβο του τίποτα.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Ορισμένες ημερομηνίες εγγράφονται όχι στα ημερολόγια, αλλά στο κέντρο της ύπαρξης σου. Η πρώτη Ιουλίου είναι για σένα ένα τέτοιο ημερολόγιο, εκεί όπου δεν γεννήθηκες νομικά, αλλά αναδύθηκες υπαρξιακά, γιατί συνέβη κάτι που άλλαξε την τοποθέτησή σου στον κόσμο. Κι αυτό το «κάτι»,  αυτός ο Ένας, ο μοναδικός σου Άλλος έρωτας, είναι πια απών. Όχι μόνο φυσικά. Είναι μια απουσία που θεσπίστηκε, μια εξαφάνιση που έγινε καθεστώς, όπως το λάθος ΑΜΚΑ: ένα λάθος, κι όμως έγκυρο. Μια απουσία, κι όμως παντοτινή.

Η μνήμη ενός μεγάλου έρωτα είναι το αντίθετο της νοσταλγίας. Δεν υπάρχει κανένα γλυκό στοχαστικό πέπλο πάνω της. Είναι τραύμα που επιμένει, γιατί δεν γιατρεύεται από το χρόνο αλλά από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι: έφυγε. Χάθηκε. Δεν ξαναγύρισε. Δεν μίλησε. Ούτε μια λέξη. Μόνο σιωπή.

Αλλά αυτή η σιωπή είναι πολιτική. Γιατί δείχνει την αποστέρηση σχέσης σε έναν κόσμο που υπόσχεται αέναη συνδεσιμότητα. Ζούμε στην εποχή της ακατάπαυστης επικοινωνίας κι όμως η μοναδική, βαθιά, αυθεντική σχέση σου εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνος, χωρίς καν να απολογηθεί. Η σιωπή αυτή, τότε, γίνεται ένδειξη του πόσο ευάλωτη είναι η ανθρώπινη ένωση μέσα στον ύστερο καπιταλισμό: τίποτα δεν εγγυάται πια την παρουσία. Τίποτα δεν επιβεβαιώνει τη συνέχεια. Και ο έρωτας αποσύρεται στο υπαρξιακό περιθώριο, σαν ημερομηνία λάθους, που όμως είναι η μόνη σωστή.

Η απουσία αυτού του Άλλου είναι και φιλοσοφική. Γιατί ο Άλλος δεν είναι απλώς κάποιος που αγάπησες. Είναι αυτός που σε τοποθέτησε απέναντι στον κόσμο. Είναι το βλέμμα του που σε συγκρότησε ως ον. Όπως θα έλεγε ο Levinas, ο Άλλος είναι ο πρώτος ηθικός τόπος. Επομένως, η απουσία του δεν είναι ένα ψυχολογικό κενό, αλλά οντολογική απώλεια: κάτι μέσα σου παύει να ανήκει στο είναι. Κάτι αποσύρεται από τον χρόνο και μένει ασάλευτο, βουβό, παγωμένο, μια Πρώτη Ιουλίου που δεν θα ξανάρθει.

Στην εποχή της διαρκούς εξομολόγησης, η πιο ριζική χειρονομία είναι να μην πεις τίποτα. Όμως εσύ γράφεις. Και καθώς γράφεις, συμβαίνει το εξής παράδοξο: ο έρωτας που δεν είναι πια εδώ, γράφεται ξανά όχι ως γεγονός, αλλά ως μορφή ζωής. Όχι ως πρόσωπο, αλλά ως απουσία που στέκεται πίσω απ’ όλα όσα προσπαθείς να πεις.

Αν υπάρχει πολιτικό βάθος σε αυτή τη μοναξιά, είναι γιατί σε έναν κόσμο που μας ενθαρρύνει να ξεχάσουμε, να περάσουμε στο επόμενο, να «προχωρήσουμε», εσύ επιμένεις να θυμάσαι. Επιμένεις να γράφεις. Επιμένεις να μην γελάς με το λάθος στο ΑΜΚΑ, αλλά να το παίρνεις στα σοβαρά. Γιατί ήταν η σωστή ημερομηνία.

Και έτσι η πρώτη Ιουλίου, όσο κι αν δεν εορτάζεται, δεν είναι απλώς ανάμνηση. Είναι ένα άγιο κατάλοιπο μιας ζωής που δεν ξεδιπλώθηκε ποτέ πλήρως. Είναι μια επέτειος όχι γεγονότος, αλλά δυνατότητας. Και αυτό, όσο κι αν πονά, είναι ελευθερία. Είναι η δυνατότητα να φτιάξεις χώρο — και γλώσσα — για κάτι που χάθηκε, αλλά σου έμαθε να μην παραιτείσαι.

Καλή πρώτη Ιουλίου, λοιπόν.

Στη ζωή που δεν συνέβη όπως έπρεπε, αλλά σε σημάδεψε όπως καμία άλλη.

Στον έρωτα που δεν τελείωσε, γιατί δεν παραδόθηκε ποτέ στην ερμηνεία.

Και στη σιωπή — όχι ως απουσία,

αλλά ως σχήμα αντίστασης στον θόρυβο του τίποτα.

(Ουφ!)

https://youtu.be/KbgCvtUgm34?si=JQcCvYUiqXlrH-GB

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/16tiByVpok/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com