Μέχρι να μπω σε τάξη για πρώτη φορά, είχα σαν γενική οδηγία στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου τη συμβουλή των δασκάλων γονιών μου: «Ο καλός εκπαιδευτικός πρέπει να είναι ανυπόκριτος, φυσικός απέναντι στους μαθητές του, χωρίς να επιδεικνύει τις γνώσεις του και να τους καλοπιάνει με βαθμούς που δεν τους αξίζουν για να κερδίσει τη συμπάθειά τους. Πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους με την ειλικρίνειά του και να τους δώσει τα εφόδια που χρειάζονται ώστε να γίνουν ικανοί να σταθούν στα πόδια τους και να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους… ».
Ακολούθησα πιστά αυτόν τον ”κανόνα” στην αρχή και βγήκα κερδισμένη, μέχρι που σκόνταψα στις ”ειδικές περιπτώσεις” μαθητών οι οποίοι δεν καλύπτονταν πλήρως απ’ τις συμβουλές των γονιών μου. Και δεν καλύπτονταν πλήρως γιατί μέσα σ’ αυτούς υπήρχαν και “διαφορετικοί’ μαθητές: Μαθητές με μειονεξία -για παράδειγμα- λόγω νοητικής υστέρησης, τους οποίους εντάσσαμε στην ίδια κατηγορία με εκείνους που είχαν μαθησιακές δυσκολίες.
Οι της νοητικής υστέρησης όμως απαιτούν περισσότερα σκαλοπάτια προσπάθειας εκ μέρους του εκπαιδευτικού σε κάθε περίπτωση και εποχή, για να μπορεί να τους προσαρμόσει αυτός — με γνώμονα τις δυνατότητές τους -στις απαιτήσεις του σχολείου. Η προσαρμογή φυσικά είναι δύσκολη, αλλά όχι αδύνατη. Αρκεί ο εκπαιδευτικός να έχει υπομονή, επιμονή και θέληση για εξειδικευμένη προσέγγιση των ”διαφορετικών” παιδιών, καθώς και διάθεση να ανακαλύψει τις κρυφές ικανότητές τους. Ικανότητες που αποκτούν κατά την επαφή τους με ποικίλες πληροφορίες και ερεθίσματα. Ικανότητες που συνδέονται με τη συνειρμική μνήμη σε συνδυασμό με τις εγγενείς, ενστικτώδεις δυνάμεις τους και την ικανότητα πολλών εξ αυτών να αποστηθίζουν.
Η εκπαιδευτική εμπειρία
Αυτά τα ανακάλυψα εμπειρικά στη ροή του χρόνου, γιατί δεν υπήρχαν στη διάθεση των εκπαιδευτικών δεδομένα των σχολικών επιδόσεών τους υπό μορφή διαγνωστικών τεστ (σταθμισμένων ψυχομετρικών και τεστ αξιολόγησης των ικανοτήτων τους). Το επιπλέον μάλιστα πρόβλημα, το οποίο εξακολουθεί να υφίσταται έως σήμερα, είναι ότι στην περίπτωση των παιδιών με νοητική υστέρηση δεν θεωρείται αυτονόητη η στενή συνεργασία εκπαιδευτικών-γονέων, γιατί πολλοί απ’ τους πρώτους αρνούνται να αποδεχθούν την περιορισμένη πνευματική λειτουργία των παιδιών τους, την ανεπαρκή προσαρμοστική συμπεριφορά τους στο σχολικό περιβάλλον και την αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολικού προγράμματος.
