ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ...

ΚΥΠΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (ΕΚ ΛΑΠΗΘΟΥ)

Γεννημένος σαν σήμερα το 1900, αναχωρεί από την Κύπρο ως εθελοντής για το Μακεδονικό Μέτωπο.

Φορώντας τη βράκα του.

Προτού Συμπληρώσει τα 15 του Χρόνια.

Προς όλα τα φίδια, κομματικά και μη, που πολεμούν την Ελληνικότητα της Κύπρου και στηρίζουν τα Τουρκικά αφηγήματα. 

Όσο Και Να Προσπαθούν Να Κόψουν Τον Ομφάλιο Λώρο, Δεν Κόβεται Ποτέ. 

Ναζίμ Χικμέτ και ενωτικό ζήτημα (1955)

και ιδία περί της νήσου Κύπρου..

Στις 31 Μαρτίου 2007 δημοσίευσα στην εφημ. “Ο Φιλελεύθερος” την πιο κάτω επιφυλλίδα, την οποία αναδημοσιεύω και σήμερα στο “Περί Ιστορίας”, με την ευκαιρία της επετείου της 1ης Απριλίου 1955

“Είναι γνωστές οι σχέσεις που είχε ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963) με αρκετούς Έλληνες κομμουνιστές πολιτικούς και διανοούμενους, όπως τον Νίκο Ζαχαριάδη ή τον Αλέξη Πάρνη, ενώ είναι πασίγνωστο και το ποίημα που έγραψε για τον Νίκο Μπελογιάννη. Ο Φρέντυ Γερμανός, μάλιστα, στη (μυθιστορηματική) βιογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη «Το αντικείμενο», τοποθετεί τον Τούρκο ποιητή να συναντά τον κατοπινό ηγέτη του ΚΚΕ, στην τιμητική φρουρά των νεαρών «Κούτβηδων» (φοιτητών της ΚΟΥΤΒ, της Σχολής για τα ανώτατα κομματικά στελέχη) πάνω από τη σορό του Λένιν. Ο Χικμέτ, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και πολέμησε με τον κεμαλικό στρατό εναντίον των Ελλήνων στη Μικρασιατική εκστρατεία, πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του ως κρατούμενος στις φυλακές της πατρίδας του για τις πολιτικές του ιδέες. Όταν κατάφερε, ύστερα από απεργία πείνας να απολυθεί από τις φυλακές, κατέφυγε στις Ανατολικές χώρες και απεβίωσε στη Μόσχα. Η κυβέρνηση της πατρίδας του, του αφαίρεσε την τουρκική ιθαγένεια.

Ξεφυλλίζοντας πρόσφατα την «Αυγή» του Απριλίου του 1955, την επίσημη εφημερίδα της ΕΔΑ εντόπισα, δυο βδομάδες ύστερα από την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ (φ. 17-4-1955), την ακόλουθη είδηση: «Ο ποιητής Ναζίμ Χικμέτ υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου. Η μόνη τουρκική φωνή. Μηνυμά του προς τους Τούρκους της νήσου». Με αφορμή την επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, παραθέτω το πλήρες απόσπασμα – παντελώς άγνωστο σήμερα (2007) – όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ελλαδικής Αριστεράς:

Τα Οκτωβριανά της Κύπρου το 1931 – Tο ιστορικό της Εξέγερσης για την Ένωση

Γράφει ο Σάββας Μαστραππάς από την ιστοσελίδα anixneuseis.gr

            Την 1^η Μαΐου 1925 η Αγγλία ανακήρυξε την Κύπρο αποικία του Αγγλικού στέμματος (το 1878 η οθωμανική αυτοκρατορία παραχώρησε την Κύπρο έναντι ενοικίου στην Αγγλία, μέχρι το 1925 η Κύπρος αποτελούσε τυπικά μέρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με αφορμή λοιπόν την εξέλιξη αυτή ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος και το εθνικό συμβούλιο επανέλαβαν προς την Μ. Βρετανία «ότι διαρκείς πόθος του Ελληνικού λαού της Κύπρου παραμένει η Ένωση με την Ελλάδα».

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΠΡΙΝ ΤΑ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΑ

            Τον Οκτώβριο του 1925 έγιναν εκλογές για την ανάδειξη των νέων αιρετών μελών του Νομοθετικού Συμβουλίου. Τότε εκλέχτηκε και ο δραστήριος και μαχητικός μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη συνέχεια του ενωτικού αγώνα. Οι νεοεκλεγμένοι Έλληνες βουλευτές υπέβαλαν στο Βρετανό υπουργό Αποικιών ενωτικό υπόμνημα, στο οποίο αυτός απάντησε, όπως κάθε φορά, αρνητικά. Την ίδια περίοδο (1926) ιδρύθηκε στη Λεμεσό, όπου υπήρχαν συγκεντρωμένοι περισσότεροι βιομηχανικοί εργάτες, το Κομουνιστικό Κόμμα της Κύπρου (ΚΚΚ). Σύντομα οι αγγλικές αρχές στράφηκαν εναντίον του.

            Το 1928 συμπληρώθηκαν 50 χρόνια βρετανικής παρουσίας στην Κύπρο. Ο κυβερνήτης Ρόναλντ Στορς θέλησε να οργανώσει πανηγυρικές εκδηλώσεις για να γιορταστεί το γεγονός. Αυτό όμως έδωσε μια ευκαιρία στον κυπριακό λαό να δείξει τα αισθήματα που έτρεφε για τον κυρίαρχο. Οι Κύπριοι απείχαν ολοκληρωτικά και επιδεικτικά από τον εορτασμό, για τον οποίο έδειξαν απόλυτη αδιαφορία.

            Το 1929 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση στην Αγγλία το εργατικό κόμμα με πρωθυπουργό τον Μακ Ντόναλντ. Το γεγονός δημιούργησε στην Κύπρο κάποιες ελπίδες για ευνοϊκότερη αντιμετώπιση του ενωτικού αιτήματος και μια ακόμη κυπριακή αντιπροσωπία, με επικεφαλή το μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημο, έφτασε στο Λονδίνο το Σεπτέμβριο του 1929, για να παρουσιάσει το θέμα στα αρμόδια όργανα της βρετανικής κυβέρνησης. Η πρεσβεία είχε συνάντηση με τον υπουργό Αποικιών λόρδο Πάσφιλντ, στον οποίο ανέπτυξε και προφορικά τα αιτήματά της. Η απάντηση του Βρετανού υπουργού ήταν για μια ακόμη φορά απορριπτική: «Η απάντησή μου στο αίτημα αυτό», είπε, «δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια με εκείνη την οποία οι προηγούμενοι υπουργοί Αποικιών έχουν δώσει σε παρόμοια κατά το παρελθόν αιτήματα». Και πρόσθεσε ότι «το θέμα αυτό έχει κλείσει οριστικά».

            Ακολούθησε η επιβολή ενός νέου εκπαιδευτικού νόμου το Δεκέμβριο του 1929, σύμφωνα με τον οποίο οι δάσκαλοι θα διορίζονταν από τον κυβερνήτη και θα ήταν στην ουσία κυβερνητικοί υπάλληλοι. Έτσι ο κυβερνήτης θα μπορούσε να επιλέξει αυτούς που ήθελε και να απομακρύνει όσους ήταν φορείς της ενωτικής ιδέας.

            Όλα αυτά δημιούργησαν έντονη δυσφορία και προκάλεσαν τις ζωηρές αντιδράσεις των Κυπρίων, που κινητοποιήθηκαν με μεγάλα συλλαλητήρια και ψηφίσματα διαμαρτυρίας. Ακόμη προχώρησαν σε οργανωτικές διαδικασίες, για την καλύτερη διεξαγωγή του αγώνα.

            Ιδρύθηκαν τότε η «Εθνική Οργάνωσις Κύπρου» (ΕΟΚ) και η «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις Κύπρου» (ΕΡΕΚ) που διακήρυξαν ως μοναδικό τους στόχο τον συντονισμό του αγώνα για την «Εθνική αποκατάσταση της Κύπρου δια της ενώσεως αυτής μετά της μητρός Ελλάδος».

            Επιπρόσθετη ενόχληση για τους Βρετανούς ήταν η υπερδραστηριότητα του νέου προξενείου της Ελλάδας (από το 1930) Αλέξη Κύρου, γόνου της γνωστής Κυπριακής αθηναϊκής δημοσιογραφικής οικογένειας (ο πατέρας του ήταν ο ιδρυτής – εκδότης της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ).

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

- ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΟΧΙ "ΨΕΥΤΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

____________

Το άρθρο πριν 72 χρόνια είναι το κεντρικό της ΑΥΓΗΣ, επ’ αφορμή διαδήλωσης που αναμένεται να λάβει χώρα στη Λευκωσία.

 Η ΕΔΑ έχει ξεκάθαρη θέση για το Κυπριακό: Η Κύπρος είναι ελληνική, πρέπει να αποτινάξει τον βρετανικό ζυγό και να ενωθεί με την Ελλάδα.

 Η γραμμή αυτή είχε απήχηση στη νεολαία, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις για το Κυπριακό να αποτελέσουν την αιχμή του κινηματικού δόρατος της Αριστεράς στα χρόνια που ακολούθησαν

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ηρωομάρτυρας Κυριάκος Μάτσης

Ηρωομάρτυρας 

Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ   Μ Α Τ Σ Η Σ

"Ο ήρωας, αληθινό φωτόδεντρο. Προχώρησε αμείλικτος μεσα στο φως, όπως ο Ιησούς Χριστός. Γνήσιο άλας της γης".

                    Οδυσσέας Ελύτης 

Σαν σήμερα στις 19 Νοεμβρίου 1958 θυσιάστηκε για την ελευθερία και την Ένωση με την πατρίδα, ο ηρωομάρτυρας Κυριάκος Μάτσης στο κρησφύγετο του από τις Αγγλικές δυνάμεις κατοχής, ύστερα από προδοσία, στο χωριό Κάτω Δίκομο στα ριζά του Πενταδάκτυλου.

Ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Κυριάκος Μάτσης υπήρξε μία από τις ηρωικότερες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου.

___________

Μέσα από τα σωζόμενα νεανικά του κείμενα διαφαίνεται ο προβληματισμός και η προθυμία του ν’ αγωνιστεί, όχι μόνο για την απελευθέρωση της Κύπρου, αλλά και για κοινωνική δικαιοσύνη. Γράφει χαρακτηριστικά σε ένα μαθητικό κείμενο του:

"Θα ριχτώ στον αγώνα. Θα πολεμήσω τίμια και παλληκαρίσια. Θ’ αγωνιστῶ για το λαό. Τον βλέπω αμόρφωτο και θέλω να τον μορφώσω, τον βλέπω αδικημένο και θέλω να τον δικαιώσω..."

Ο Μάτσης αποφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο της Αμμοχώστου το 1945 και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στη Γεωπονική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  

Το 1952 αποφοίτησε από τη σχολή του κι επέστρεψε στην Κύπρο, όπου άσκησε για λίγο το επάγγελμα του γεωπόνου. Με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το 1955, εντάχθηκε μεταξύ των πρώτων στις τάξεις της ΕΟΚΑ.

Στις 6 Ιανουαρίου 1956 συνελήφθη από τις βρετανικές αρχές, εγκλείστηκε στα κρατητήρια της Ομορφίτας και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, από όπου, στις 13 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, δραπέτευσε κι ενώθηκε πάλι με τους μαχητές τού αγώνα.

Μετά τη δραπέτευσή του ανέλαβε τομεάρχης Κυρήνειας, με κύριο τομέα δράσης την οροσειρά του Πενταδάχτυλου.

Για όσους σχεδιάζουν να δημιουργήσουν μη ελληνική κυπριακή εθνική ταυτότητα στην Κύπρο

Ο μητροπολίτης Κυρηνείας Μακάριος Μυριανθεύς, στη φωτογραφία με την άσπρη γενειάδα και τη στολή πιλότου

1928: Ένα αεροπλάνο αγορασμένο από τους Κερυνειώτες, δώρο στην Πολεμική Αεροπορία της μητέρας Ελλάδος. Πρωτοστάτης, επικεφαλής του εράνου στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, ο τότε μητροπολίτης Κυρηνείας Μακάριος Μυριανθεύς. Υπήρξε το 1912-1913 εθελοντής πολεμιστής στους απελευθερωτικούς Βαλκανικούς Πολέμους.

Το 1931 στην εν Κύπρω εξέγερση των Οκτωβριανών, για Ένωση με την Ελλάδα και την πυρπόληση του βρετανικού κυβερνείου στη Λευκωσία, οι Εγγλέζοι εξόρισαν και τον Κυρηνείας Μακάριο.

Επανήλθε στην Κερύνεια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κι εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Μακάριος Β΄. Απέθανε το 1950, αφού πρωτοστάτησε και στο ενωτικό δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950. Όταν βρισκόταν εξόριστος στην Αθήνα, μετά το 1931, πέταξε και του λόγου του με το αεροσκάφος «Κυρήνεια» της ελλα-δικής μας Πολεμικής Αεροπορίας. Στην Κύπρο (ίσως το 1946) τυπώθηκε και διανεμήθηκε μια μικρή αφίσα με φωτογραφία του αεροσκάφους «Κυρήνεια».

Στην πρώτη σελίδα του εντύπου αναγράφονται τα εξής: «Το πρώτον κυπριακόν αεροπλάνον δώρον της μητροπολιτικής περιφέρειας Κυρήνειας προς την μητέρα Ελλάδα». Στην μπροστινή όψη του εντύπου, στο κέντρο, είναι τυπωμένη η φωτογραφία του αεροπλάνου «Κυρήνεια» και εκατέρωθεν είναι γραμμένα τα εξής: «Οι συλλεγέντες εν τη Μητροπολιτική Περιφερεία Κυρηνείας έρανοι από 4 Ιουλίου 1926 – 11 Δεκεμβρίου 1928 ανήλθον εις £ 2.800. Λεπτομερής κατάλογος εδημοσιεύθη εν καιρώ. (Βλέπε και όπισθεν)».

Στην οπίσθια πλευρά γράφει: «Εδαπανήθησαν δια την συλλογήν εράνων, δημοσιεύματα κ.τ.λ. £ 130. Το υπόλοιπον εκ £ 2.670 εστάλη εις την Αεροπορικήν Άμυναν Ελλάδος και εχρησιμοποιήθη δια την αγοράν του αεροπλάνου». Στο κέντρο υπάρχει φωτογραφία του αεροπλάνου «Κυρήνεια», χρώματος μπλε, με διαστάσεις 17,5 εκ. μήκος και 12 εκ. ύψος σε αυγοειδές σχήμα, η οποία εκατέρωθεν πλαισιώνεται από τα πιο πάνω αναφερθέντα κείμενα.

Αρχεπίσκοπος Μακάριος: Ο τελευταίος Ενωτικός

Του καθηγητή

ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Όταν τον Αύγουστο του 1977 πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριος, έφυγε μαζί του και ο τελευταίος αυθεντικός ενωτικός ταγός. Αντίθετα με τους άλλους επώνυμους ταγούς, όχι τους ιδεολόγους, οι πλείστοι των οποίων πέθαναν στην πνευματική ψάθα, αλλά αυτούς που ως πραγματικοί ταγοί απέκτησαν ισχύ, χρήμα και εξουσία στον τόπο (ακόμη και πραξικοπηματικά ), ο Μακάριος δεν υπήρξε επίορκος ούτε απεμπόλησε ποτέ τον Εθναρχικό του ρόλο.

Αντίθετα, ο θεσμικός Πρόεδρος και εκπρόσωπος της δήθεν ενωτικής παράταξης στην Κύπρο, της Επιτροπής Συντονισμού Ενωτικού Αγώνα, ΕΣΕΑ, δήλωνε στον πρέσβη της Χούντας στην Λευκωσία Ευστάθιο Λαγάκο το 1973, λίγο πριν το προδοτικό πραξικόπημα: “να φύγει αυτός (ο Μακάριος) και ας βλέπω πίσω από τα σίδερα της φυλακής την Λευκωσία να καίγεται”. “Αυτό, ήταν, λοιπόν” έγραψε στα απομνημονεύματα του ο εκπρόσωπος της Χούντας. “Και η Ένωση;” αναρωτήθηκε, με όλη την διπλωματική υποκρισία της συσσωρευμένης επαγγελματικής του εμπειρίας.

Αυτή ήταν η κατάντια των αυτοπροσδιοριζόμενων ενωτικών, συμπεριλαμβανομένου και του έντιμου πρέσβη, ως εκπροσώπου της κατ´άλλα “ενωτικής” χούντας των Αθηνών, πού το 1973 (είχε ήδη αρχίσει από το 1969 με το “Εθνικό Μέτωπο”) στήριζε υλικά, χρηματικά και διακηρυκτικά την δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ Β στο πλαίσιo της νατοϊκής “στρατηγικής της έντασης” (“strategy of tension”- φίλε αναγνώστη, αναζήτησε την φράση στο διαδίκτυο) στο δρόμο για το πραξικόπημα.

Και ενώ οι Αττίλες συνέχιζαν τον αιματηρό τους κύκλο τον Αύγουστο, οι υπόλοιποι επώνυμοι “ενωτικοί ταγοί”, έρποντας κατέφυγαν ικέτες στον αμερικανό πρέσβη στην Λευκωσία για να σώσουν το ιδεολογικό τους τομάρι. Προσφέροντας του, από συνήθειο, Γήν και ύδωρ. Τους αναφέρει και τους δέκα με τα ονόματα τους ο Αμερικανός πρέσβης Ρότζερ Ντέϊβις σε τηλεγράφημα του της 13 Αυγούστου, “Η Ελληνοκυπριακή Δεξιά: Πρώτες Εντυπώσεις”, προς τον προϊστάμενο του τον περιβόητο Κίσσινγκερ. Όλοι αυτοί λένε και λέει και ο πρέσβης, έκαναν “ενωτικό αγώνα”. Έμεινε “έκπληκτος” γράφει στον Κίσσινγκερ απο τον “ρεαλισμό”της “ελληνοκυπριακής δεξιάς”και προέβλεψε ότι θα γίνουν περισσότερο “ρεαλιστές” στο μέλλον. Δεν είναι όμως σίγουρος, γράφει, αν έγιναν “ρεαλιστές” αφού τους πάτησε ο Αττίλας, ή ήταν πάντα, αλλά τους διέβαλε…. ο Μακάριος.

Μέχρι να βρεθεί κάποιος να “θυσιαστεί” για τα διάφορα Αναν, εμείς θα φωνάζουμε: ΕΛΛΑΣ, ΚΥΠΡΟΣ, ΕΝΩΣΗ.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαΐου 10, 2014



Στις 10 Μαΐου 1956, ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. Η γενναία στάση τους μπροστά στους δημίους τους και το γεγονός της θανάτωσής τους προκάλεσαν παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή. Την
προηγούμενη μέρα (9 Μαΐου 1956) στην Αθήνα, 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Προς τιμήν των δύο ηρώων, πολλοί δρόμοι στην Ελλάδα και την Κύπρο φέρουν το όνομά τους.

About these ads

ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Η ΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟ

( Ntinos Papantoniou :Διαχειριστής.)
Από την εισαγωγή του στρατηγικού σχεδιασμού 2012-2014.
Η Περιφέρεια Πελοποννήσου αποτελεί το νοτιότερο χερσαίο άκρο της Ευρώπης και καταλαμβάνει ένα μέρος του βόρειου τμήματος, ολόκληρο το νοτιοανατολικό και ένα μέρος του δυτικού τμήματος του συνόλου της Πελοποννήσου και συνορεύει δυτικά με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, και βορειοανατολικά με την Περιφέρεια Αττικής.

Η εισαγωγή του γεωγραφικού προσδιορισμού της ιστορικής περιφέρειας, αποκαλύπτει τη σύγχυση και την μορφωτική ανεπάρκεια των συντακτών της.
Αναδεικνύει για άλλη μια φορά τη μορφωτική καθυστέρηση και την πολιτική ανεπάρκεια των μαθητών της πολιτικής σχολής των Αθηνών για τα άκρα και τα σύνορα της Ελλάδος. Είναι η ίδια σχολή που τα τελευταία πενήντα χρόνια μετέτρεψε την Ελλάδα σε χώρα συνόρων. Αγνοούσαν και αγνοούν, ότι ένα γεωγραφικό άκρο μπορεί να είναι ταυτόχρονα κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής.