ΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;

 Του Γρηγόρη Κλαδούχου

  Οι ανακοινώσεις κομμάτων για τον θάνατο του Σημίτη έφεραν στο φως μια ενιαία και αδιαίρετη αντίληψη της πολιτικής και του τελευταίου τριακονταετούς απολογισμού. 

Οι ξύλινες πληκτικές επαναλήψεις εγκωμιασμού ή τεχνουργημένης αποφυγής κριτικής στάσης στον εκλιπόντα είναι απόδειξη συνενοχής και ουσιαστικής συμπόρευσης του πολιτικού προσωπικού.                    

 1. Η ΚΟΙΝΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ                            

 Στις ανακοινώσεις κομμάτων και σύγχρονων προεστών, της ελίτ της Αθηναϊκής παράγκας, διαπιστώνεται μια συγγένεια με την απάτη του νεοΠασοκικού «εκσυγχρονισμού».                                                   

 - Ενσωματώνουν και στην δική τους ιστορία τα πεπραγμένα όλου του τελευταίου τριακονταετή πολιτικού κύκλου με απαρχή την Σημιτική νεοεθνικόφρονα είσοδο.          

 - Δεν αρνούνται έναν κύκλο εκφυλισμού, παθολογικών στρεβλώσεων, την μπλοκαρισμένη δημοκρατία, την καταστροφή των λέξεων, την γκαιμπελική προπαγάνδα της ενσωμάτωσης, την ασημαντότητα.                                                                        

  - Βαδίζουν στους ίδιους παρακμιακούς δρόμους ψευτοεκσυγχρονισμού της χώρας.    

 - Αποδέχονται τον Σημίτη ως θετική προσωπικότητα και νομίζουν ότι «η αξία του εκλιπόντος θα τους μεγαλώσει την δόξα ως επιγόνων μαθητών».                                                

 Διακρίνεται εύκολα ότι πρόκειται για ένα ευάλωτο σύστημα προσχεδιασμένων δοχείων μεταγγίσεων και ιδεολογικών συναφειών, που λόγω ελλειμμάτων πολιτικής παιδείας συντηρείται από εξωθεσμικούς κύκλους. Επιστρατεύουν το ψέμα, προσβάλλουν την εθνική αξιοπρέπεια.         

   Η αυτοσυντηρούμενη ζώνη, από το δεξιό έως και το αριστερό συντεχνιακό φάσμα επιδεικνύει την ανάγκη συνοχής. Η Σημιτική πολιτική έχει αποκτήσει μια κεντρικότητα με εξακτινωμένη ροή προς όλους τους πολιτικούς χώρους. Αναπαράγονται, έτσι, οι μύθοι, η ωφέλιμη ερμηνεία της ιστορίας, η απόκρυψη των γεγονότων.   

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Μιχάλης Χαραλαμπίδης».

 Από ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ και ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΛΑΔΟΥΧΟ. 

  ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ και ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΜΙΑΣ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΣΚΕΨΗΣ.                                                                                            (πρόσωπα - κόσμος, παραγωγή - πολιτικό σύστημα, οργάνωση πολιτισμικών αξιών – νέος ανθρωπισμός). 

  --- * ---

" ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ": 

Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ - ΚΟΙΝΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ. 

   Σε ουσιαστική ανάγνωση η σκέψη και πράξη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη είναι επαναφορά της πολιτικής σε όλο το εύρος και βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργίας. Ανασύνθεσε ένα σώμα ιδεών από μια νέα γλώσσα εσωτερικής διανοητικής επεξεργασίας. 

Η αναγνωστική πορεία εκτίμησης ιστορικών γεγονότων και η θεωρητική του παιδεία, η συνομιλία του με διεθνή ρεύματα σκέψης, στην Ιταλία, Ευρώπη, Λατινική Αμερική, τον οδήγησε στην Δομική σχέση Ανάλυσης και Πρότασης, στην ασύμβατότητά του με το κυρίαρχο πρόσωπο της πολιτικής και κουλτούρας. Έτσι, παρουσίασε ένα πρότυπο πολιτικού – διανοούμενου χωρίς τις κανονικοποιήσεις κονφορμιστικής πανεπιστημιακής έδρας και ξένος προς ευάλωτους υποκειμενισμούς διανοουμένων θερμοκηπίου. 

                                 *

Η δέσμευσή του σε έναν ορίζοντα δημόσιου χαρακτήρα, στην αποκατάσταση κοινωνικών και χωρικών ισορροπιών, στην απάλειψη διακρίσεων, στην αυτεξουσιότητα, έχουν αποστολή τον άνθρωπο, την ελεύθερη δημιουργικότητά του, ατομική και συλλογική. 

Το διαφωτιστικό θεωρητικό του ανάπτυγμα βασίζεται στην προϋπόθεση μιας ανορθωτικής πορείας, με απελευθέρωση από όλα τα πλέγματα συντηρητισμού, ώστε ο Έλληνας να είναι σε θέση να κάνει χρήση της παραγωγικής δύναμης του μυαλού του, της δημιουργικότητας και λογικής του.   

                                                          

Επανέφερε την αξία της κλασικής παιδείας ως επένδυση στις ικανότητες διερεύνησης και διαχείρισης πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων. Από αυτήν την πνευματική, εξάλλου, εργαλειοθήκη και τα επιτεύγματα της παγκόσμιας πολιτισμικής ροής, από την βαθειά γνώση της πραγματικότητας υπήρξε τεχνίτης συγκρότησης πολιτικής σκέψης αλλαγών.

                                                          

Ο δικός του δρόμος είναι ένας νέος ανθρωπισμός με αυθεντικές ιδέες του συλλογικού εαυτού, με παραγωγές υψηλού γνωσιακού, συμβολικού και επιστημονικού περιεχομένου. Επόμενα και η εισαγωγή ποιοτικών όρων στην ποσοτική συσσώρευση, η επιστροφή στις ανθρωπολογικές ρίζες της οικονομίας, απέναντι στην αποξένωση και απουσία εμπειριών ζωής που γεννούν ανθρωπολογικές παραμορφώσεις. 

                             

*

Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη η κρίση ως άθροισμα απωλειών επανατίθεται ως ανάγκη επανασύνδεσης οικονομίας και κοινωνίας και ανασύνθεση του Ελληνικού οικοδομήματος με νέες καινοτομικές αντιπροσωπευτικές θεσμικότητες. Απέναντι σε «κυβερνητισμούς» και συγκεντρωτισμούς, σε απόλυτους ιεραρχικούς μηχανισμούς που παράγουν τις αποφάσεις, παρουσίασε μια νέα διήγηση και εθνικό συνολικό σχέδιο μετασχηματισμών.  

«ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ»: ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΟΣΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΑΝ KAI KATANOHΣΑΝ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ - ΜΙΑ ΑΞΙΑΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ.

Γρηγόρης Κλαδούχος

Μία κατάθεση για ένα γενναιόψυχο πέρασμα. Αυτό είναι το βιβλίο «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» έκδοση από το Πολιτιστικό Αναπτυξιακό Κέντρο Θράκης (ΠΑΚΕΘΡΑ). 

Οι εκδότες σημειώνουν ότι «το βιβλίο συγκέντρωσε τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν μετά την εκδημία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη (Μ.Χ), έγινε με αγάπη για το πρόσωπο, το έργο, τον βίο και τη μνήμη του».

Ο Θεοφάνης Μαλκίδης, Δρ. Παντείου Πανεπιστημίου, αναλαμβάνει την περιεκτική συντομογραφία της διαδρομής του Μ. Χ. σε 62 σελίδες και σε τρία μέρη.
Στο κεφάλαιο «ένας ξεχωριστός ανθρώπινος και πολιτικός βίος» ανακαλύπτεις μια διαδρομή ενός προσώπου που κινήθηκε σε θεωρητικούς, πρακτικούς και συμβολικούς δρόμους, σε πορείες αλήθειας και απελευθέρωσης.

 
Στη συνέχεια, σε ευσύνοπτη καταγραφή παρουσιάζεται η εργογραφία του Μ. Χ., η οποία, όπως τονίζεται, αφορά την Ελληνικότητα και Οικουμενικότητα ενός ενεργού διανοούμενου. 

Ακολουθεί η παρουσίαση των βιβλίων του, με επαρκές ανάπτυγμα των θεματικών τους. Αποτέλεσμα να διαμορφώνεται μια συνεκτική εικόνα του πολύμορφου και πολυδιάστατου συγγραφικού του έργου.

Στο βιβλίο ακολουθούν οι επικήδειοι λόγοι, τα μηνύματα φορέων από την Ελλάδα και το εξωτερικό και ακολουθούν οι προσωπικές καταθέσεις, οι οποίες μιλούν για αυτόν.

 Το επίμετρο ανήκει στον Ναύαρχο ε. α. Χρήστο Λυμπέρη.

Το βιβλίο δεν είναι αποχαιρετισμός, ούτε έκφραση ανεπούλωτου τραύματος της απώλειας. Είναι η συνδήλωση μιας κοινότητας, ενός χώρου ιδεών, που δέχεται το γεγονός ως χαροποιό και δημιουργικό πένθος.

 
Μια ανατίμηση ευθύνης και προσωπικού χρέους πέρα από τα στεγανά όρια του θρήνου. Δεν έχουμε να κάνουμε με αγωνία αστέγων που υψώνουν φωτογραφίες, αλλά όπως βγαίνουν οι λαϊκές μελωδίες από τον πόνο των ανθρώπων και από το «doleo ergo sum» - στον πόνο μαθαίνω πως υπάρχω.

ΕΝΤΑΞΙΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΜΦΥΛΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ.

του Γρηγόρη Κλαδούχου

          

     Διαβάζω σε Συριζαίικη ιστοσελίδα για την αντιμετώπιση της ομοφοβίας και τρανσοφοβίας. Κείμενο της κ. Δήμητρας Κογκίδου, καθηγήτριας και προέδρου της Επιτροπής Φύλου και Ισότητας στο ΑΠΘ. 

Γράφει ότι δεν έχει γίνει "καμιά προσπάθεια χάραξης αντισεξιστικής πολιτικής".

Επειδή χρη λέγειν και πράττειν τα καίρια, αλλά και κάνοντας αποδεκτό ένα πληθυντικό αριθμό τομέων πράξης: ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πριν δύο χρόνια το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Β. Κατριβάνου με προβολή κεντρικότητας στην Αυγή έγραφε κείμενο με τίτλο "διδάσκεται ο αντιφασισμός;". 

Από το να διδάσκουμε εναντίον του κακού, καλό είναι να διδάσκουμε το καλό. Η εκπαίδευση δεν είναι αντι-αμάθεια. Δεν είναι μάθημα αντιύβρεως, αντιαμαρτίας. Έχει θετικό ανθρωπιστικό πρόσημο. Είναι το ιστορικό δημοκρατικό κεκτημένο της ισότητας-ταυτότητας.  Πολλά μπορούν να μας δώσουν ακόμα και ο Επιτάφειος του Περικλή και η Αντιγόνη.

 Αν η κ. Κογκίδου ενδιαφέρεται τόσο για τα προβλήματα διάκρισης και βίας μεταξύ μαθητών θα πρέπει να διαμαρτυρηθεί δημοσίως για τις Ελληνοφοβικές απόπειρες αποστέρησης των Παγκόσμιων Πολιτισμικών Προλεγόμενων. 

  Μεγάλη συζήτηση και για την Αντιγόνη. Η περικοπή της διδασκαλίας της είναι εναρμόνιση στο πεδίο του εποικοδομήματος: η κλασική και φιλοσοφική παιδεία για τη διαχείριση του πολιτικού και της πόλης είναι αυτό που απεχθάνεται η χρηματιστηριακή ολιγαρχία, ο ολοκληρωτισμός της αγοράς. 

          

Οι ευαίσθητοι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων μέσα στην κοινωνία να αναπτύξουν εκπαιδευτική πράξη πέρα από συμβατικά επαγγελματικά ωράρια, απαξιώνοντας τις επιλογές ενός καθεστωτικού πολιτικού και εκπαιδευτικού προσωπικού. Έχουν υποχρέωση ως πολίτες. Η ευθύνη, η ελευθερία της βούλησης να βρει πέρασμα. 

Ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ – ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΙΑΣ

Του Γρηγόρη Κλαδούχου

Η Ακαδημία Αθηνών ανέθεσε την προεδρία της στον Λ. Παπαδήμο. Αυτό το πνευματικό ίδρυμα ανοίγεται πλέον σε νέους τομείς ερευνητικούς και μορφωτικούς.

Πολλοί εκπλήσσονται, αντιδρούν ενστικτωδώς, αλλά δεν είναι σε θέση να ανιχνεύσουν τις δομικές σχέσεις, τους κώδικες πλοκής οικονομίας, πολιτικής, κράτους, και λειτουργικού πνευματικού εποικοδομήματος.

Λάθος εισαγωγικό πρώτο μάθημα επέλεξε ο νέος πρόεδρος στην Ακαδημία. Μία αυθεντική ανάγνωση του Ελληνικού κεκτημένου, της εθνικής και κοινωνικής ιδιοτυπίας, η αυτοκατανόηση θα έδινε άλλες, σταθερές αφετηρίες λόγου, ενός Αναγεννησιακού δρόμου.

Η κυριαρχία του τραπεζοχρηματιστικού κεφαλαίου βρίσκει έδαφος, πόρους στο πνευματικό προσωπικό των χωρών. Μαζί και η απουσία των γνωστών ως «διανοούμενων» που υποκαθίστανται από τους λογιστές-οικονομολόγους. Το τραπεζοχρηματιστικό κεφάλαιο και τα μέσα ενημέρωσης απέκτησαν τέτοια ισχύ που διευρύνουν τις δυνατότητες αποφάσεών τους. Συρρικνώνουν τις δυνατότητες αποφάσεων από τα κάτω. Αποφασίζουν, επηρεάζουν τον προσανατολισμό, το βηματισμό, τις πολιτικές κρατών και κοινωνιών. Η οικονομία παίρνει την πρωτοκαθεδρία επί της πολιτικής. Και ένα νέο ανθρωπολογικό πρότυπο επιβάλλεται.

Με παραπέρα διευρυμένους τους μηχανισμούς πνευματικού ελέγχου ανατροφοδοτείται η γνωσιακή και ηθοπολιτική ανεπάρκειά του κοινωνικού σώματος. Η ηθική της εργασίας από πολλά χρόνια υφίσταται πίεση, υποχωρεί, και η επιλογή που προτείνεται είναι ενταγμένη στη σφαίρα της κίνησης του χρήματος. Η χώρα φτωχαίνει οικονομικά και παιδευτικά. Άγονο τοπίο δολοφονημένου συλλογικού δημιουργικού πνεύματος.

ΝΕΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ: ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΟΧΟ (ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ), ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ (ΕΝΑ ΑΡΧΗΓΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ)

 Του Γρηγόρη Κλαδούχου

Στο περιβάλλον του κ. Πέρρου, στελέχους του Β. Λεβέντη μυρίζει μπαρούτι. Εκπαιδεύεται ένας νεολαιίστικος χώρος σε στρατό πολέμου εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πολιτικούς που έφτιαξαν αυτό το δημόσιο. Οι απαντήσεις του σε σημείωμά μου είχαν μία ισχυρή γέμιση θεωρητικογνωσίας και με ισχυρή απουσία Ελληνογνωσίας.

Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές αντιλήψεις για την πολιτική, την οικονομία. Όπως βέβαια για τον διάλογο. Η Ελληνική παιδεία αποκλείει την λογική των τετελεσμένων γεγονότων, την απόλυτη βεβαιότητα. Αποκλείει τον ολοκληρωτισμό, τον φανατισμό, τον ακολουθητισμό.

1. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν δεν αλλάξουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων. Τα κόμματα είναι θεσμοί που συγχρόνως είναι παιδευτικοί,μορφωτικοί μηχανισμοί, προτείνουν τις αλλαγές που χρειάζονται και λαμβάνουν εντολή υλοποίησης από τις θέσεις εξουσίας αν εκλεγούν. Η ίδια η κοινωνία αποφασίζει. Ακόμα και τον μετασχηματισμό μιας κοινωνικής γεωγραφίας σε μία άλλη. Κάθε εξουσία νομιμοποιείται,βρίσκει υπόσταση όταν έχει την λαϊκή εντολή. Έτσι κάποιος τιμά το ελληνικό δημοκρατικό κεκτημένο. Να προσθέσω ότι μιλάμε για κόμματα-συλλογικούς διαμορφωτές κοινωνικής συνείδησης και διεκδικητές της εξουσίας, όχι μονοπρόσωπη αναφορά.

2. Ο οικονομισμός, είναι και το κύριο ιδεολογικό ρεύμα που καθηλώνει την χώρα στην σφαίρα κίνησης του χρήματος. Με ένα λόγο: πρέπει να επιστρέψουμε στις ανθρωπολογικές ρίζες της οικονομίας.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣΤΕ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΑΣΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΤΟΥΣ

του Γρηγόρη Κλαδούχου

Η χειραγώγηση ενός λαού προϋποθέτει την απαξίωσή του, την διαστρέβλωση της εικόνας του, την προπαγάνδα κατωτερότητάς του. Έτσι έκαναν οι αποικιοκράτες, κάτι τέτοιο κάνει ο Ευρωπαϊκός ρατσισμός προς τον Νότο. Η χολερική προπαγάνδα του τεμπέλη, του ανορθολογικού Έλληνα.

Οι καλύτερες υπηρεσίες στο ανθελληνικό αφήγημα παρέχονται στο εσωτερικό της χώρας από την εγχώρια πολιτική τάξη. Μία λεγόμενη εκσυγχρονιστική τάση προσπάθησε και προσπαθεί με αφετηρία την «υστέρηση του λαού» να επιβάλει την βίαιη προσαρμογή σε επιλογές εξωελληνικών παραγόντων. Αυτή η πολιτική τάξη, που συμπαρέσυρε την χώρα στην καταστροφή ,είναι ο καλύτερος μεσάζων. Αυτήν χρησιμοποιεί ο εξωτερικός παράγων για να δυναστεύει μέσω του χρέους την χώρα. Οι «αγορές», οι «εταίροι», χρησιμοποιούν την εσωτερική ανεπάρκεια και κλεπτοκρατία ως εντολοδόχους και δήμιους του οικονομικού θανάτου της χώρας, της φτωχοποίησης της κοινωνίας, αφαίμαξης υποδομών, καταστροφής του παραγωγικού δυναμικού.

Την κρίση δεν την δημιούργησαν ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε οι υπάλληλοι του δημοσίου, ούτε το κράτος: ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΑΥΤΗ Η ΣΧΕΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, ΧΡΕΩΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Όσοι προσπαθούν να το αποκρύψουν είναι αυτοί που είναι συνένοχοι στην παρακμή, είτε είναι πολιτικοί, είτε διανοούμενοι θεραπαινίδες της εξουσίας ,εντεταλμένοι εκλαϊκευτές της πολιτικής-παραπολιτικής, κράτους-παρακράτους.

Όσοι έχουν συμφέρον στην διατήρηση του παρακμιακού καθεστώτος προσπαθούν με την απροσμέτρητη θεωρητική και προπαγανδιστική τους δραστηριότητα να αθωώσουν την ανηθικότητα, αντιδημοκρατικότητα της δήθεν πολύχρωμης πολιτικής σκηνής που μόνο σκοτεινή και επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας είναι. ΕΝΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΑΥΤΟΙ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΦΘΟΡΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Πριν λίγα χρόνια είχαμε και τον γνωστό ως Γιωργάκη να συκοφαντεί τον λαό. Τις αδυναμίες της χώρας, τις ενοχές της κατάντιας τις μετέφερε αλλού, έξω από την συντεχνία της μεταπολιτευτικής σκηνής. Όμως ένα σύστημα ανανεώνεται και βρίσκει διεξόδους και ανθρώπους απενοχοποίησής του. Για αυτούς φταίει η καθυστερημένη κοινωνία, οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι βέβαια αυτοί που τους επέλεξαν, που δημιούργησαν μηχανισμούς πελατείας και εξαρτήσεων. Παρακολουθώ μία περίπτωση αβαθούς και μισαλλόδοξου αντιπολιτικού λόγου από νέους στα χρόνια που κάνουν χρήση παλιών υλικών[G1] .

Ο Παναγιώτης Αποστολόπουλος Πέρρος ,θέλοντας να ερμηνεύσει μία δήλωση ενός υπουργού ότι δεν κόβουν τις συντάξεις για να μη μειωθεί η κατανάλωση, φθάνει στην λογική ότι αυτό το κάνουν για «να πληρώνει τον συνταξιούχο να πηγαίνει στην ταβέρνα». Επιφανές, μη κοινοβουλευτικό στέλεχος του Λεβέντη ο παραπάνω κύριος θεωρεί ότι οι συντάξεις του Έλληνα επαρκούν για μια αξιοπρεπή ζωή, για τα φάρμακα, και μένουν και για ταβέρνες. Ίσως ζεί σε άλλο κόσμο, αφού δεν γνωρίζει ότι από τις γεροντικές συντάξεις συντηρείται ένα μεγάλο ποσοστό της Ελληνικής οικογένειας. Για αυτόν δεν είναι πρόβλημα η περικοπή των συντάξεων, μιας και κατευθύνονται προς ανούσιους καταναλωτικούς σκοπούς. Εδώ πρόκειται για ανατροπή της αλήθειας ως προς το οικονομικό και βέβαια πολιτισμικό στάτους της κοινωνίας. Κατά λάθος, ή επίτηδευμένα;

ΤΣΙΠΡΑ, ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

του Γρηγόρη Κλαδούχου

ΤΣΙΠΡΑ, ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Η ημέρα της γυναίκας είναι η ημέρα της παγκόσμιας γυναίκας, αυτής που σήμερα εξαναγκάζεται στην προσφυγοποίηση, αυτής που αγωνίζεται για την ελευθερία και την κοινωνική ισότητα. Δεν είναι απλά γιορτή της γυναίκας, αλλά προβολή και του γυναικείου παραδείγματος.

Στο Κομπάνι, η Κούρδισσα που υπερασπίζεται το δίκαιο και την τιμή της γυναίκας, όλες οι γυναίκες που ζητούν τα δικαιώματά τους στην Τουρκία, στην Συρία, είναι το παράδειγμα. Είναι η Λεϊλά Ζάνα, η μεγάλη προσωπικότητα του Κουρδικού δημοκρατικού κινήματος. 

Μετά το διεθνές έγκλημα της προδοσίας και παράδοσης του Κούρδου ηγέτη δόθηκε εντολή να σιωπήσουν για τον Οτζαλάν και το Κουρδικό κίνημα. Αντίθετα με τον Ευρωπαϊκό τύπο. Η μεγάλη Ιταλική εφημερίδα REPUBBLICA στο φύλο της 5 Δεκεμβρίου του 2008 , αλλά και στις 10 Ιουνίου 2004 χαρακτηρίζει τη Ζανά ως πασσιονάρια των Κούρδων. Και το MANIFESTO, ιστορική εφημερίδα της ιταλικής ανανεωτικής αριστεράς, (καμία σχέση με τον Ελληνικό αριστερό κομπλεξισμό), στο φύλλο της 19 Οκτωβρίου 2008 την αποκαλεί «Κουρδικό καμάρι». Υπάρχει και η άλλη πλευρά της Ευρώπης. Του ανθρωπισμού και προβολής του παραδείγματος.

Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΠΛΟΚΑ (τα σύμβολα και το Νέο Αγροδομικό Σχέδιο)

1. Η ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΥ

Είναι ο μήνας της αγροτικής εξόδου, κίνησης των τρακτέρ. Η σημερινή είναι η συσσωρευμένη αγανάκτηση ετών. Είναι ένας νέος «κοινωνικός ριζοσπαστισμός» ή μήπως υποκίνηση και υπονόμευση από την παλαιοκομματική φαυλοκρατία; Η αντιπολίτευση κρατά αποστάσεις ευμενούς ουδετερότητας, ενώ πρώτη φορά κατανόηση εκδηλώνει το μιντιακό κατεστημένο. Ένα όμως είναι σίγουρο: η αυθόρμητη κινησιουργία φθείρει την κυβέρνηση, την απονομιμοποιεί, ταυτόχρονα ευνοεί άλλες δυνάμεις εντός του υπαρκτού πολιτικού συστήματος.

Όταν νομοθετούν οι βάρβαροι ή νομοθετούν βάρβαρα μέτρα, στην δίκαιη λαϊκή απάντηση συντονίζεται η ανεύθυνη αντιπολιτευτική δημαγωγία ή η παθητική συγκαταβατικότητα. Στο αυθόρμητο δικαιοπρακτικό ένστικτο ανατίθεται το έργο του φθοροποιητικού μηχανισμού προς όφελος αυτών που λυμαίνονταν τον πολιτειακό πλούτο, δηλαδή τον κόπο των αγροτών και όλων των Ελλήνων. 

Στην φωτογραφία η PENELOPE CRUZ στο "VOLVER"

Σε τέτοιες στιγμές εσωτερικού ανορθολογισμού επαναπροβάλλεται το πολιτικό σύστημα ως ικανό να δράσει με όρους βιωσιμότητας της κοινωνίας. Να θυμηθούμε μόνο τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη: όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς προπαγανδίζουν οι αφελείς.

Τα κινήματα διεκδίκησης πρέπει να προφυλάσσονται από οποιαδήποτε πλάνη που αφορούν τις δυνατότητές τους. Χωρίς στρατηγική εκφυλίζονται σε ένα αποστεωμένο οικονομισμό. Αυτός όμως, ο μονομερής διεκδικητικός λόγος και πράξη είναι άρνηση της πολιτικής ως προγραμματικό σχέδιο, ως πρόταση ενός νέου συλλογικού μέλλοντος. Μία τέτοια πολιτική οριζόντων είναι ταυτόχρονα αξίωση ηθικοποίησης της πολιτικής και τιμωρίας των ενόχων που μας έφεραν ως εδώ, απαίτηση δημοκρατίας και προβολή μίας στρατηγικής αναπτυξιακής πρότασης.

 2. ΤΡΑΚΤΕΡ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ 

Τα τρακτέρ ως σύμβολα ανάγουν σε μία μηχανική γεωργία που καμία σχέση δεν έχει με την Ελληνική πραγματικότητα. Τα πολλά τρακτέρ είναι και ένα μέρος της παθολογίας. Εάν σήμερα είναι το πρώτο εργαλείο επικοινωνιακής αναφοράς είναι γιατί αναδεικνύει δύναμη. Οι αγρότες όμως, στοιχείο επικοινωνιακής ταυτότητας έπρεπε να έχουν τα προϊόντα τους.

Η διάσταση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία προϋπἠρχε της εκλογής του

Του Γρηγόρη Κλαδούχου

Τελικά τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ξαφνικά σε μία νύχτα του Ιουλίου μεταμορφώθηκε; Μέχρι τότε ήταν όλα καλά; Άλλος παίρνει τα μοιρογνωμόνια και βλέπει μνημονιακή στροφή και μετατόπισή του στην κεντροαριστερά. Άλλος θεωρεί ότι αυτά που κάνει δεν είναι αριστερά, αλλά παραμένει αριστερά γιατί αυτά που κάνει τα κάνει γιατί ασκείται βία πάνω του. Υπάρχουν και άλλοι. Ο καθένας και τα ερμηνευτικά εργαλεία του…

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που έκανε και κάνει. Δεν είχε ως προϋπόθεση προηγούμενου βίου, πολιτική βάση την απόλυτα τριγενή αναγκαία διάσταση: 

1. Ρήξη με το παλιό, ανήθικο, ανεπαρκές και κλεπτοκρατικό προσωπικό, 
2. Ανασύσταση θεσμών δημοκρατίας και άρνηση του κρατισμού με επανεισαγωγή της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα και
3. Ένα στρατηγικό αναπτυξιακό πρόγραμμα θεμελιωμένο στην Ελληνική ιδιαιτερότητα.

Αυτό το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ οργανωτικά προήλθε από σύγκλιση δυνάμεων, άλλες λόγω πολιτικής απαιδευσίας, άλλες λόγω καιροσκοπισμού. Η εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς με εκδότη τον Ρ. Ρινάλντι υποστήριξε τον Τσίπρα μέχρι το τρίτο μνημόνιο αλλά δεν θέλησε να δει την οδυνηρή πραγματικότητα πολύ πριν την κατάληψη των κυβερνητικών ανακτόρων. Παρά το ότι έχει δημοσιεύσει δικά μου κείμενα στο παρελθόν, δεν δέχτηκε να δημοσιεύσει το παρακάτω που έκανε προφανή την Συριζαίικη πορεία …

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Του Γρηγόρη Κλαδούχου

Συνέδρια σε εποχή κρίσης. Όταν βεβαιότητες του παρελθόντος διαδέχεται η αγωνία αναγκαστικών προσαρμογών. Συνέδρια πολύβουης αφωνίας, κακογουστιάς ντουμπλαρισμένης σε φαντασμαγορία αισιοδοξίας. Η αληθινή πολιτική απουσιάζει. Το είδαμε με τη ΝΔ.
Η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Στα προσυνεδριακά υλικά, πληθωρισμός αριστερής ορολογίας. Η επανάληψη της «αριστεράς» αριστεροποιεί. Γράφουν πολλά γι’ αυτά που δεν γνωρίζουν. Λίγα γι’ αυτά που γνωρίζουν.


Γράφουν ότι ετοιμάζονται για την κυβέρνηση. Κι ότι «η εξάλειψη της διαφθοράς είναι έργο μιας αριστερής κυβέρνησης». Θα έχουμε διαφθορά μέχρι να καθίσουν οι Συριζίτες στις υπουργικές καρέκλες. Θα βγάλουν διατάγματα αντιδιαφθοράς. Μάλλον έχουν δίκιο κάποιοι άλλοι που πιστεύουν ότι ένα κίνημα αντιδιαφθοράς, δημοκρατίας, ανάπτυξης, σε φέρνει στη κυβέρνηση. Έχει σχέση με το τι σημαίνει κυβερνώ. Που για την μεταπολιτευτική ελληνική αριστερά σημαίνει κατάληψη του κράτους και άλλα πολλά. Αλλά ο υποβιβασμός του ηθικού ζητήματος, το πρόταγμα των μνημονίων αθωώνει ενόχους. Βολεύει και το ΣΥΡΙΖΑ : είναι άνετος να μετατρέπεται σε κέντρο εξυπηρέτησης πολιτικών και διανοουμένων, απολογητών και εργατών του ψευτοεκσυγχρονισμού και του λεγόμενου ΠΑΣΟΚ του Γιώργου.