Περί νηστείας, δίαιτας και «ιδεολογικής» αποχής

του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η νηστεία ιστορικά είναι συνδεδεμένη με τη θρησκευτική πίστη. Συναντάται στους λαούς της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής. Αποτελούσε είδος ετοιμασίας για συμμετοχή σε λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμή ή εξιλέωση θεοτήτων. Πρόσθετος λόγος καθιέρωσης νηστείας στους Αιγυπτίους, κατά τον Ηρόδοτο, είναι και διατήρηση του σώματος σε καλή κατάσταση υγείας. Οι Εβραίοι νήστευαν, κατά την περίοδο της εορτής του εξιλασμού. Περιορισμένη ήταν η νηστεία και στους αρχαίους προγόνους μας, κατά την προετοιμασία για συμμετοχή σε μεγάλες θρησκευτικές εορτές. Θεωρούσαν μάλιστα ότι συντελούσε στην προσέγγιση προς το θείον. Γενικά πάντως αυτοί διακρίνονταν για τη λιτότητα του βίου τους, ιδίως οι ηθικοί φιλόσοφοι, όπως ο Σωκράτης και ο Πλάτων, αλλά και οι ορφικοί και οι πυθαγόριοι.

Η νηστεία κατέστη πολύ πιο οργανωμένη και αυστηρή στη χριστιανική πίστη. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου και την απομάκρυνση από την Ορθοδοξία, στις χριστιανικές ομολογίες της Δύσης, η νηστεία έχασε το αρχικό της νόημα, έγινε λιγότερο αυστηρή και κατέληξε ασήμαντη στον χώρο των διαμαρτυρομένων. Στο μέτρο που οι ορθόδοξοι υιοθετούν τις δυτικές «αξίες» η νηστεία υποχωρεί και στις χώρες, όπου διαβιώνουν. Μάλιστα ακόμη και οι επιμένοντες να νηστεύουν αποφεύγουν να το κάνουν γνωστό. Δεν τηρούν αυτή τη στάση, επειδή ακολουθούν την εντολή του Χριστού, που ζητούσε από τους νηστεύοντες της εποχής Του, να μην εμφανίζονται υποκριτικά ατημέλητοι και σκυθρωποί, για να ελκύσουν τον θαυμασμό των συνανθρώπων τους, αλλά να είναι περιποιημένοι και λαμπεροί, ώστε να λάβουν απόδοση από τον Θεό. Σήμερα κάποιοι φοβούνται τα ειρωνικά σχόλια εκείνων, που περιφρονούν τις διατάξεις περί νηστείας.

Κατά τη νεωτερικότητα διαδόθηκε η επίκριση ότι η νηστεία αποτελεί είδος τιμωρίας του Θεού των χριστιανών προς το υποτιθέμενο πλάσμα Του, από το οποίο στερεί κάθε είδους χαρά με το πλήθος των απαγορεύσεων, μεταξύ των οποίων και η χωρίς περιορισμούς απόλαυση διαφόρων τροφών. Μάλιστα παραβλέποντας ότι ήδη οι αρχαίοι Αιγύπτιοι νήστευαν και για λόγους υγείας, επικαλούνται την Επιστήμη, την οποία «επιστήμονες» βιάζουν να υποστηρίξει ότι η νηστεία συντελεί στην εξασθένηση του οργανισμού! Βέβαια, αν ήταν έντιμοι οι επικριτές θα αποδέχονταν ότι ιατρικές έρευνες έδειξαν ότι η νηστεία της Εκκλησίας μας συμβάλλει τα μέγιστα και στη διατήρηση της υγείας του σώματός μας. Αλλά έρευνες αυτού του είδους δεν δημοσιοποιούνται ευρέως, καθώς το σύστημα εξουσίας και οι υπηρετούντες αυτό στοχεύουν στον εκμαυλισμό των προσώπων με την υιοθέτηση του καταναλωτισμού. Βέβαια η υπέρμετρη κατανάλωση δεν μένει χωρίς συνέπειες, από τις οποίες δοκιμάζονται πολλοί πολίτες των κοινωνιών της οικονομικής ευμάρειας, στις οποίες οι υπέρβαροι και οι παχύσαρκοι αποτελούν σημαντικό ποσοστό του όλου πληθυσμού. Η Επιστήμη βέβαια και όχι οι «επιστήμονες» επιβάλλει την προσοχή στη διατροφή, ώστε να αποφευχθούν οι συνέπειες της αλόγιστης κατανάλωσης. Οι δίαιτες που υποδεικνύονται είναι σε περιπτώσεις αυστηρότερες και από τη νηστεία της Εκκλησίας. Όμως η ανάγκη μας ωθεί πολλές φορές να πραγματώσουμε κατορθώματα, για τα οποία δεν θεωρούσαμε άξιους τους εαυτούς μας.

Η συμφορά της Μικράς Ασίας

 Απόστολος Παπαδημητρίου

Η μεγαλύτερη συμφορά του ελληνισμού στη μακραίωνη ιστορία του έχει ως επέτειο ημέρα τη 13η Σεπτεμβρίου. Τότε, με βάση το νέο ημερολόγιο, που ακόμη δεν είχε τεθεί σε χρήση στη χώρα μας, ολοκληρώθηκε η τελευταία φάση του δράματος, δηλαδή οι σφαγές του αμάχου πληθυσμού, που δεν πρόφθασε να επιβιβασθεί σε πλεούμενο, και η πυρπόληση της πολύκλαυστης Σμύρνης.

Διχασμένοι και σήμερα, όπως και τότε, αδυνατούμε να αντλήσουμε διδάγματα από τη συμφορά, με συνέπεια να παραμένουμε στο έπακρο ευάλωτοι και στην απόλυτη διάθεση των ισχυρών, οι οποίοι, αν τα συμφέροντά τους το απαιτήσουν, είναι πρόθυμοι να μας οδηγήσουν σε νέες συμφορές.

Η εκστρατεία, κατ’ εντολή των «συμμάχων» μας, επιχειρήθηκε την άνοιξη του 1919. Έχει γραφεί πολύ χαρακτηριστικά ότι, τότε, οι μισοί Έλληνες μισούσαν τους άλλους μισούς, λόγω του εθνικού διχασμού που είχε προηγηθεί, περισσότερο απ’ ότι μισούσαν τους Τούρκους! Παρά τα διατυμπανιζόμενα, ο ελληνικός στρατός δεν είχε σταλεί ως ελευθερωτής τμήματος της Μικράς Ασίας, αλλά για να επιβάλει την τάξη και να συμβάλει στον αφοπλισμό των Τούρκων, που δεν αποδέχονταν τη συμφωνία ανακωχής του Μούδρου. Και αποδεχθήκαμε τον ρόλο αυτό χωρίς οι «σύμμαχοί» μας να διαθέσουν ούτε ένα στρατιώτη! Αυτοπεποίθηση ή δουλικότητα; Οι τότε κυβερνώντες (πρωθυπουργός Βενιζέλος) δεν αποκάλυψαν πλήρως τον σκοπό της παρουσίας του ελληνικού στρατού στην Ιωνία, με συνέπεια οι ομοεθνείς μας να πανηγυρίσουν υπέρμετρα την απελευθέρωσή τους. Και ο στρατός μας βρέθηκε εξ αρχής αντιμέτωπος με Τούρκους αποφασισμένους να προβάλουν αντίσταση στον διαφαινόμενο διαμελισμό και του τελευταίου εδάφους, που τους είχε απομείνει, μετά την αρπαγή των αραβικών χωρών από τους νικητές «συμμάχους» μας. Ο ελληνικός στρατός φάνταζε στα μάτια τους ως στρατός κατοχής.

Ευθύς εξ αρχής οι Τούρκοι απέκτησαν πραγματικό σύμμαχο τους Ιταλούς, που είχαν χολωθεί, επειδή οι «σύμμαχοι» είχαν αντιταχθεί στη βουλιμία τους να συστήσουν αυτοκρατορία. Στις αρχές του 1920 άλλαξε και η γαλλική πολιτική, αν και ο στρατός του Μουσταφά Κεμάλ είχε προκαλέσει σημαντικές απώλειες στους Γάλλους στην Κιλικία. Τί είναι κάποιες χιλιάδες στρατιώτες νεκροί, οι περισσότεροι από τις αποικίες, μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα; Απόμειναν οι Άγγλοι «σύμμαχοί» μας, ύπουλοι και ραδιούργοι. Με εντολή τους προωθήθηκε ο στρατός μας και προς την Προύσα. Το θέρος εκείνου του έτους υπεγράφη (πανηγυρίζουμε ακόμη και σήμερα) η περίφημη συνθήκη των Σεβρών, με την οποία σχηματιζόταν η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Μη θέλοντας να δούμε τη σκληρή πραγματικότητα, παραβλέπουμε ότι αυτή έπρεπε να επικυρωθεί από τα κοινοβούλια των χωρών που συμμετείχαν στην υπογραφή της συμφωνίας, όμως δεν επικυρώθηκε από κανένα. Το πλέον σημαντικό όμως ήταν ότι δεν είχε κανένα νόημα η υπογραφή του Τούρκου εκπροσώπου του σουλτάνου, υποχειρίου των νικητών, αφού ο Κεμάλ όχι μόνο την είχε απορρίψει, αλλά είχε ισχυροποιηθεί στην Ανατολία με την υποστήριξη των Μπολσεβίκων, οι οποίοι μας εκδικούνταν για την εκστρατεία στην Ουκρανία, κατά τον εκεί εμφύλιο πόλεμο.

Τα κομματικά πάθη, τα οποία είχαν φυτέψει στον λαό μας πολιτικοί με πολύ μεγαλύτερη λατρεία προς άσκηση εξουσίας απ’ ότι αγάπη προς την πατρίδα, οδήγησαν στην έξαρση της παραφροσύνης. Ενώ τα στρατευμένα παιδιά της πατρίδας μάχονταν για ξένα πρωτίστως συμφέροντα μακριά από την πατρίδα, οι «δημοκράτες» πολιτικοί προκήρυξαν εκλογές, αντί να επιχειρήσουν προσέγγιση και σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, καθώς διαφαινόταν πλέον καθαρά ότι οι εξελίξεις θα ήταν δυσοίωνες! Η εκλογική νίκη των φιλοβασιλικών έδωσε πρώτης τάξεως άλλοθι στους «συμμάχους» μας να πάψουν να μας στηρίζουν έστω και με τα λόγια. Και οι της νέας κυβέρνησης μη έχοντας συναίσθηση ότι είχαμε εγκαταλειφθεί από τους πάντες, επιχείρησαν, αντί σύμπτυξης, την εκστρατεία, που έφερε το στράτευμά μας, το καταπονημένο από την ελλιπή διατροφή, τα ανεπαρκή εφόδια και τις φρικτές συνθήκες υπό τις οποίες διέσχισε την αλμυρή έρημο, στον Σαγγάριο. Και πριν ξαποστάσει κάπως ο στρατός μας δόθηκε η διαταγή σύμπτυξης, απ’ εκείνους, που καλούσαν ξένους αξιωματικούς και δημοσιογράφους να πιούν μαζί τους τον καφέ στην Άγκυρα! Και εμείς ειρωνευόμαστε τον Μουσολίνι!

Ο στρατός μας υποχώρησε πάλι στη γραμμή που κατείχε τον Ιούνιο του 1921. Παρέμεινε εκεί μέχρι τον Αύγουστο του 1922, οπότε ο τουρκικός στρατός εξαπέλυσε την επίθεση, με την οποία μας σάρωσε. Τί άραγε να προσδοκούσαν οι κυβερνώντες στο σημαντικό διάστημα που μεσολάβησε; Ο στρατός είχε καταπονηθεί υπέρμετρα και οι κομμουνιστές, οραματιζόμενοι τη λαϊκή «δημοκρατία» και στη χώρα μας, παρακινούσαν σε ανταρσία ή λιποταξία, ενώ οι Τούρκοι σύντροφοί τους στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις την επιχείρηση σωτηρίας του Κεμάλ! Ακόμη και σήμερα θεωρούν την επιχείρηση ιμπεριαλιστική. Αγνοούν την προαιώνια παρουσία ελληνισμού στη Μικρά Ασία. Αγνοούν, όπως αγνόησαν βενιζελικοί και βασιλικοί τη γενοκτονία, που είχε εξαπολυθεί ήδη από το 1913 κατά των ομοεθνών μας εκεί, και εγκατέλειψαν παντελώς αβοήθητους τους αντάρτες του Πόντου και τους αμάχους στη μανία των ατάκτων (τσετών). Αγνοούν την πληθυσμιακή υπεροχή των Ελλήνων και φίλα προσκείμενα προς αυτούς στην περιφέρεια της Σμύρνης.

Ο ελληνικός στρατός με την εξαπόλυση της τελικής τουρκικής επίθεσης (13 Αυγούστου 1922) εμφάνισε τάχιστα σημεία διάλυσης, με συνέπεια να συλληφθούν πλήθος αιχμαλώτων. Σε 55.000 περίπου τους εκτίμησε η ελληνική πλευρά, σε 30.000 τους υπολόγισαν αρχικά οι Τούρκοι, για να κατέλθουν κατά τη διάρκεια των συνομιλιών σε 17.000, δηλώσαντες ότι έκαναν λάθος στην αρχική καταμέτρηση! Δεν έκαναν λάθος. Οι λοιποί έσβησαν στα κολαστήρια των στρατοπέδων, όπως οι γηγενείς ομοεθνείς μας στα τάγματα εργασίας.

Ανατολή και Δύση

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Οι όροι αυτοί πέρα από τη γεωγραφική τους σημασία απέκτησαν κατά καιρούς και άλλες, για να δηλώσουν μορφές σκέψης και πολιτισμού ή, πρόσφατα, πολιτικοστρατιωτικές συμμαχίες. Η χώρα μας βρίσκεται στο γεωγραφικό σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής (Ασίας) και Δύσης (Ευρώπης). Αυτό ασφαλώς κατά τους νεότερους χρόνους συνετέλεσε στο να εμπλακεί σε πολέμους, για τα συμφέροντα των ισχυρών, που θέλουν πάντα να διαφεντεύουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες εκτάσεις. Πολιτιστικά όμως πού ανήκε και που ανήκει; Καθώς οι δυτικοί, ιστορικοί, κοινωνικοί αναλυτές και πολιτικοί, επιβάλλουν κατά τους τελευταίους αιώνες τις απόψεις τους, θεωρήθηκε ότι η χώρα μας ανήκει στην Ανατολή, με την έννοια ότι ο νεότερος πολιτισμός της, θεωρούμενος κατά πολύ διαφορετικός από τον αρχαιοελληνικό, εδραζόταν στον μυστικισμό, ο οποίος κυριαρχούσε και κυριαρχεί στην Ανατολή σε αντίθεση προς τον «ορθολογισμό», ο οποίος θεμελιώθηκε και έχει επικρατήσει στη Δύση. Αυτή η υπεραπλουστευμένη ανάλυση, η οποία γίνεται, δυστυχώς, αποδεκτή και από ομοεθνείς μας, κατά την καταγωγή, όχι μόνο είναι εσφαλμένη, αλλά και άκρως στρεβλωτική της ιστορικής πραγματικότητας, καθώς αδιαφορεί για την τρομακτική διαφορά τρόπου σκέψης και βιοτής των Ελλήνων, στην αρχή, και των άλλων ορθοδόξων λαών, στη συνέχεια σε σχέση με τους φορείς πολιτισμών και σκέψης της γεωγραφικής Ανατολής.

Η Εκκλησία τιμά κατά τη δεύτερη Κυριακή των νηστειών μεγάλο άγιό της, αλλά εν πολλοίς άγνωστο, τον Γρηγόριο Παλαμά. Με τη θεολογία του αυτός περί των ακτίστων ενεργειών του Θεού έδωσε απάντηση στη διαμορφούμενη τότε στη Δύση σχολαστική θεολογία, μετά την κυριαρχία εκεί των Φραγκογερμανών. Ο κυριότερος εκπρόσωπος της σχολαστικής θεολογίας, ο Θωμάς Ακινάτης, έζησε δύο γενιές πριν από τον άγιο Γρηγόριο. Δεν θα υπεισέλθω στις θεολογικές διαφορές, καθ’ ότι δύσκολος για μας τους πολλούς ο λόγος. Περιορίζομαι να επισημάνω δύο ουσιώδη θέματα, στα οποία αποκλίνουν σημαντικότατα οι ορθόδοξοι, δηλαδή η καθ’ ημάς Ανατολή, και οι δυτικοί. Το πρώτο είναι η μεγάλη διαφορά ήθους και αυτή οφείλεται στη διαφορά δόγματος. Όσο και αν οι σύγχρονοι καταφρονητές του θεολογικού λόγου χλευάζουν το δόγμα, ως ανούσιο κώδικα αποστεωμένων εντολών, η ιστορία διδάσκει ότι το ορθό δόγμα οδήγησε τους αποδεχόμενους αυτό σε υπέρτατο ήθος, ενώ το εσφαλμένο σε τρομακτικά εγκλήματα. Βέβαια οι ερμηνεύοντες υλιστικά την ιστορία χλευάζουν με απόψεις σαν κι αυτήν. Χλευάζουν, επειδή απαξιώνουν να μελετήσουν τον βίο και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και περιορίζονται να επισημάνουν τις αστοχίες αυτοκρατόρων και εκκλησιαστικών προσώπων, αστοχίες, που στη γλώσσα του Ευαγγελίου αποκαλούνται αμαρτίες. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ακολουθώντας το αιώνιο πρότυπο, τον Ιησού Χριστό διακρίθηκαν για τη θαυμαστή συνέπεια λόγων και έργων. Και αυτό ενοχλεί διαχρονικά τους άκρως ασυνεπείς δημαγωγούς πάσης φύσεως.

Πατριωτισμός και ανθρωπισμός

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.

Ο λαός μας είναι από τους πρώτους, οι πρόγονοι του οποίου ασπάστηκαν τη χριστιανική πίστη. Επί δύο περίπου χιλιετίες πορεύτηκαν αυτοί έχοντας ως γνώμονα του κοινωνικού και προσωπικού τους βίου τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Βέβαια κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχει επέλθει σημαντική μεταβολή. Η Πολιτεία ακολουθεί, μέσω των νομοθετημάτων της αποκλίνουσα πορεία απ’ εκείνη, που υποδεικνύεται από την Εκκλησία και την Πολιτεία μιμείται και ο λαός μας στην προσωπική του ζωή. Παρ’ αυτά κάποιοι εμμένουν στο έωλο ιδεολόγημα ότι ο πληθυσμός της χώρας μας είναι κατά 95% ορθόδοξος. Παρά την παρακμιακή εικόνα που εμφανίζει ο σύγχρονος ελληνισμός, μη αποδεκτή βέβαια από τους πλείστους, η Εκκλησία διατηρεί σημαντικά ερείσματα. Οι έχοντες απομακρυνθεί αισθητά ακόμη και οι εχθρικά διακείμενοι, αντικειμενικά κρίνοντας την κατάσταση, ασφαλώς και το αποδέχονται αυτό. Η χριστιανική πίστη έχει ισχυρά θεμέλια τουλάχιστο στους ορθοδόξους λαούς. Για τον λόγο αυτό με βάση την ευαγγελική διδασκαλία θα επιχειρήσω προσέγγιση στην πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης για τη διαφύλαξη των συνόρων προς αποτροπή της εισόδου δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, μεταξύ των οποίων και μικρός αριθμός προσφύγων.

Η μέλλουσα κρίση, την οποία οι άθεοι ειρωνεύονται και πολλοί «πιστοί» εν πολλοίς παραβλέπουν, είναι από τα κεφαλαιώδη δόγματα της Εκκλησίας (Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος). Ο Χριστός έκανε γνωστά κατά τρόπο σαφή τα κριτήρια του δικαστηρίου αυτού τονίζοντας: «Επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ασθενής και επισκέψασθέ με, εν φυλακή και ήλθετε προς με». Μάλιστα με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία ότι πλησίον είναι ακόμη και ο αλλόφυλος και αλλόθρησκος πάσχων. Οι επιχειρούντες να εισέλθουν στη χώρα μας προβάλλονται ως πάσχοντες πλησίον μας. Μήπως λοιπόν η απόφαση να εμποδίσουμε την είσοδό τους προσκρούει στην ευαγγελική επιταγή; Ο ελληνικός λαός, με βάση τις δημοσκοπήσεις, επικροτεί στη μεγάλη του πλειοψηφία την απόφαση της κυβέρνησης. Μεταξύ αυτών η συντριπτική πλειοψηφία των εκκλησιαζομένων. Μαρτυρεί μήπως αυτή η στάση θλιβερή απομάκρυνση από την ευαγγελική διδασκαλία; Ας αναλύσουμε την όλη κατάσταση.

Αναμφισβήτητα μεταξύ των επιχειρούντων την είσοδο στη χώρα υπάρχουν πάσχοντες. Είναι μητέρες με αδύναμα βρέφη, που βιώνουν επί ημέρες υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες στην ύπαιθρο. Είναι όμως όλοι πάσχοντες; Είναι πάσχοντες οι νέοι, πλειοψηφία μάλιστα, οι οποίοι επιχειρούν κατά διαστήματα έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση των τουρκικών αρχών, οι οποίες τους εφοδιάζουν με καπνογόνα, τα οποία εκτοξεύουν, και κοπτικά εργαλεία για την διάνοιξη οπών στα συρματοπλέγματα; Ας τονίσουμε ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία αυτοί προέρχονται από τις χώρες Πακιστάν, Μπαγκλαντές και Αφγανιστάν. Το καθεστώς της πρώτης τρέφει διαχρονικά ιδιαίτερα φιλικά προς την Τουρκία αισθήματα και ο λαός της χώρας διώκει τους ελάχιστους εκεί χριστιανούς. Λίγοι είναι οι προερχόμενοι από την περιοχή Ιντλίπ της Συρίας. Η όψιμη φυγή τους, με την προέλαση του στρατού της Συρίας, μήπως μαρτυρεί ότι μετείχαν στις παραστρατιωτικές ομάδες (ISIS ή Αλ Νούσρα), οι οποίες ενέχονται για πληθώρα εγκλημάτων; Ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι μεταξύ των επιχειρούντων δεν υπάρχουν και τζιχαντιστές, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε τρομοκρατικές ενέργειες στο ευρωπαϊκό έδαφος; Αυτό έκαναν κατά το παρελθόν τόσο στη Βοσνία, όσο και στο Κοσσυφοπέδιο υπό την σκανδαλώδη συγκάλυψη των κυβερνήσεων και του τύπου των δυτικών χωρών, οι οποίοι προέβαλαν ως στυγνούς εγκληματίες αποκλειστικά και μόνο τους Σέρβους! Κάνω την υπόθεση: Έστω ότι η κυβέρνηση ενέδιδε και επέτρεπε την είσοδο όλων αυτών στη χώρα μας, καθώς πρόσφατα ο πρωθυπουργός μας έπλεξε το εγκώμιο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Είναι αυτό το τελευταίο κύμα μεταναστών, που οδεύει προς την Ευρώπη; Ασφαλώς όχι. Θα ακολουθήσουν και άλλοι και άλλοι.

Η ΛΗΞΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η 9η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της λήξης του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ού αιώνα. Τι προέχει κατά μία ημέρα σαν κι αυτή και πού εστιάζεται ο εορτασμός; Αποτελεί πάγια συμπεριφορά των νικητών να επιβάλλουν την άποψή τους επιρρίπτοντας την ευθύνη για όλα τα δεινά του πολέμου στους ηττημένους. Έτσι κατ’ έτος αναμασούν οι πάντες την καταδίκη του ολοκληρωτισμού, αναπέμπουν κάποια ευχολόγια για επικράτηση διαρκούς ειρήνης και επανέρχονται στην πληκτική ή τυραννική πραγματικότητα.

Καλό είναι να αναλύσουμε τα συμβάντα σε βάθος χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις. Επισημαίνουμε κατ’ αρχήν ότι ο πόλεμος δεν έληξε τον Μάιο, με την παράδοση του Βερολίνου, αλλά τον Αύγουστο με την ρίψη των δύο πρώτων ατομικών βομβών στη Χιρισίμα και στο Ναγκασάκι. Η καθιέρωση της 9ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης μαρτυρεί την παντελή αδιαφορία μας για το συνεχισθέν επί τρίμηνο μαρτύριο των λαών της Άπω Ανατολής. Ξεκινούμε από το ερώτημα: Είναι ορθό να διαχωρίζονται οι εμπόλεμοι σε νικητές και νικημένους; Δεν είναι όλοι νικημένοι, αφού θρηνούν για τις τρομερές ανθρώπινες απώλειες και τις φοβερές καταστροφές; Ακόμη και οι ΗΠΑ, που δεν υπέστησαν ζημίες επί του εδάφους τους, δεν θρήνησαν ανθρώπινες απώλειες και δεν υπέστησαν κάμψη του βιοτικού επιπέδου του λαού τους λόγω πολεμικών δαπανών; Μήπως πραγματικός νικητής και μάλιστα άθλιος είναι κάποιος αθέατος, ο οποίος συνήθως θολώνει τα διεθνή ύδατα της ενημέρωσης; Αυτό θα προσπαθήσουμε να δείξουμε.

Η νεοελληνική ταυτότητα

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.

                Όταν οι πρόγονοί μας έλαβαν την απόφαση να επαναστατήσουν κατά των Τούρκων, ώστε να αποτινάξουν τον ζυγό μακραίωνης δουλείας βροντοφώναξαν: «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία»! Έχυσαν ποταμούς αιμάτων γι’ αυτά, όπως και οι προηγουμένων γενεών, οι οποίοι δεν είχαν καμφθεί σε δελεάσματα και απειλές (νεομάρτυρες και κλεφταρματωλοί). Τελικά το νεοελληνικό κράτος σχηματίστηκε μετά από καίρια παρέμβαση των ισχυρών των τότε ημερών και ετέθη υπό «κηδεμονία», από την οποία αποκλείστηκε η Αυστρία. Στο ελληνικό προτεκτοράτο παρά τη διαφορά των συμφερόντων των «προστατών», όλοι τους είχαν ένα κοινό στόχο: Τον εκδυτικισμό του. Αγνοούσαν ή, όσοι γνώριζαν, περιφρονούσαν την ψυχοσύνθεση του Ρωμηού. Οι περισσότεροι την είχαν μελετήσει στα οδοιπορικά των δυτικών περιηγητών, διπλωματών ή κατασκόπων κατά την Τουρκοκρατία. Όλοι όμως είχαν λάβει εκπαίδευση, στην οποία κυριαρχούσε η αναφορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Μάλιστα μεγάλη ήταν η καύχηση ότι αυτοί ήσαν οι μεταλαμπαδευτές του πνεύματος των προγόνων μας, το οποίο, κατ’αυτούς, διέτρεξε τον κίνδυνο αφανισμού όχι μόνο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, αλλά και  πριν, κατά τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Συνεργοί στον εκδυτικισμό μας υπήρξαν συμπατριώτες μας σπουδασμένοι στη Δύση και έχοντες εγκολπωθεί τα αρρωστημένα ιδεολογήματα, τα οποία σήμερα με περισσή ένταση διδάσκονται στα ελληνικά Πανεπιστήμια: Οι Ρωμηοί της τουρκοκρατίας, όπως προηγουμένως και οι Ρωμηοί του Βυζαντίου (Ρωμανίας δηλαδή) δεν είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, δεν είχαν καν εθνική συνείδηση παρά μόνο θρησκευτική. Έπρεπε ως εκ τούτου να επιτευχθεί η επανανακάλυψη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος από τους «εκφυλισμένους» ραγιάδες (προσφιλής έκφραση πολλών δυτικών), οι οποίοι ήσαν βουτηγμένοι στη θρησκοληψία και δεισιδαιμονία της ορθόδοξης πίστης (επίσης προσφιλής έκφραση πολλών δυτικών).  Οι δικοί μας ακαδημαϊκοί δεν θέλησαν ποτέ να δουν πίσω από τις θέσεις αυτές τον ακραίο ανθελληνισμό, που καλλιεργήθηκε στη Δύση διαχρονικά, ανθελληνισμό, που δεν κορέστηκε ούτε μετά την πρώτη ούτε μετά τη δεύτερη άλωση της Βασιλεύουσας των πόλεων.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Μετά την επικράτηση της γαλλικής επανάστασης συνέβησαν θεαματικές κοινωνικές μεταβολές. Μεταξύ αυτών, κατά την περίοδο της αναρχίας, πολύ σημαντική είναι η αλλαγή του ημερολογίου και η υποκατάσταση των θρησκευτικών εορτών με φυσιολατρικές. Έτσι καταργήθηκε και ο εορτασμός των Χριστουγέννων. Το εγχείρημα των επαναστατών είχε δεκαετή χρονική διάρκεια. Οι ηγέτες της επανάστασης αλληλοεξοντώθηκαν και από το χάος, το οποίο ενέτεινε η εξωτερική απειλή των μοναρχών της Ευρώπης, επωφελήθηκε ο Ναπολέων, ο οποίος επανέφερε τη λατρεία του Θεού στον δημόσιο βίο όχι βέβαια από σεβασμό προς τον θεό, αλλά από ρεαλιστική αντιμετώπιση της κατάστασης.

Με την κίνηση αυτή επήλθε ιστορικός συμβιβασμός άκρως σημαντικός για τις μετέπειτα εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι θρησκευτικοί ηγέτες συνειδητοποίησαν ότι οι μεν έχουν την ανάγκη των άλλων. Και επανελήφθη η παράσταση της φεουδαρχικής εποχής με άλλους ηθοποιούς και άλλα σκηνικά. Οι ασκούντες την κοσμική εξουσία σεβάστηκαν την ελευθερία της λατρείας των πολιτών και οι θρησκευτικοί ηγέτες συνέχισαν να αποκοιμίζουν τους πιστούς αποφεύγοντας στην κατήχηση και στο κήρυγμα να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας.

Η κοινωνική αδικία, την οποία το αστικό καθεστώς υποσχέθηκε να συρρικνώσει, ογκώθηκε. 

Η ΚΥΠΡΟΣ και ο ΑΤΤΙΛΑΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Πλησιάζει πεντηκονταετία από την εισβολή και κατοχή τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και η πληγή παραμένει χαίνουσα και δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική να κλείσει. Το πρωτίστως θλιβερό δεν είναι η διλωματική στάση των γειτόνων μας ούτε η άλλη των «συμμάχων» και «ετέρων» μας. Είναι η για μία ακόμη φορά εκδήλωση έλλειψης εθνικής ομοψυχίας στην αντιμετώπιση του προβλήματος, όσο και αν κατά καιρούς διατυμπανίζεται η αραγής ενότης του ελληνισμού Ελλάδος και Κύπρου! Ο λαός τόσο στη νήσο, όσο και στην Ελλάδα έχει διασπαστεί σε υπέρμαχους της όποιας λύσης προτείνουν οι ισχυροί κατά το ανάλογο του «φέρτε οποιοδήποτε μνημόνιο να ψηφίσομε».

Η στάση αυτή φανερώνει κόπωση και διάθεση να κλείσει το κυπριακό ζήτημα με οποιοδήποτε κόστος. Φθάνουν μάλιστα κάποιοι υπνωτισμένοι από την ψευδή προβολή του θέματος από αναλυτές στην υπηρεσία των ισχυρών να κατηγορούν ασκήσαντες την εξουσία στη χώρα μας για απώλεια ευκαιριών με τη μη αποδοχή προτάσεων που διευθετούσαν κατά τρόπο ικανοποιητικό το ζήτημα. Άλλοι καταντούν στο να υποστηρίζουν ότι αρκετά έχουμε ασχοληθεί με το κυπριακό και τη χώρα μας απασχολούν πολύ σοβαρότερα θέματα. Βέβαια και από πλευράς Ελληνοκυπρίων εκφράζονται πικρόχολα σχόλια, όταν μας κατηγορούν για την προδοσία τους. Δεν είναι, δυστυχώς, λίγοι και εκεί που διέγραψαν από το σύνθημα «δεν ξεχνώ» το αρνητικό μόριο και το θλιβερότερο υπάρχουν κάποιοι, έστω λίγοι, που καλλιεργούν το ιδεολόγημα του διαφορετικού κράτους-έθνους συνεπικουρούμενοι από απάτριδες πανεπιστημιακούς της χώρας μας!

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ το ΝΟΗΜΑ των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Τα Χριστούγεννα έχουν καταντήσει στις δυτικές κοινωνίες γιορτή προετοιμασίας και μόνο. Αγνοούν γιατί προετοιμάζονται και τί εορτάζουν. Η εμπορευματοποίηση της γιορτής στα πλαίσια της καταναλωτικής κοινωνίας φαίνεται να έχει επιφέρει το τελειωτικό κτύπημα στη γιορτή προς μεγάλη τέρψη όλων εκείνων που επείγονται να περάσει ο πλανήτης μας στη μεταχριστιανική εποχή. Βέβαια κάποια στοιχεία της ακόμη μαρτυρούν την προέλευσή της. Οι δήμοι εγκαθιστούν στις πλατείες φάτνες και οι γονείς οδηγούν εκεί τα παιδιά τους να δουν τον «Χριστούλη», τον μικρό, τον ανήμπορο, τον ξεπερασμένο. Τα παιδιά θα ακούσουν και θα δουν τους μάγους, τους βοσκούς και κάποια ζώα, τα οποία ζωντανά θα αργήσουν πολύ να αντικρίσουν, καθώς οι δυτικές κοινωνίες αποκόπτονται με γοργότατο ρυθμό από τη φύση! Όμως όλα τα σχετικά με τη γέννηση του Χριστού φαντάζουν ανούσια και καχεκτικά μπροστά στον ευτραφή γέρο, ο οποίος έχει επιβληθεί με την παρουσία του και κυριαρχεί όχι μόνο κατά το εορταστικό δωδεκαήμερο αλλά και πολλές ημέρες πριν από αυτό.