Είμαστε οι επιλογές μας...

Του Γιώργου Ρούση 

Το μέγα, και  για την ώρα αξεπέραστο, δράμα της εποχής μας είναι φίλοι μου ότι το  Βασίλειο του Μαμωνά συνεχίζει να κυριαρχεί διότι στηρίζεται  από το  κατά  Αϊνστάιν άπειρο πλήθος των  εθελόδουλων  ηλίθιων που το ίδιο διαπλάθει .

Και όμως,  όπως έλεγε ο Ντοστογιέφσκι :

"είναι καλύτερο να είσαι δυστυχισμένος και να γνωρίζεις το χειρότερο παρά να είσαι ευτυχισμένος στον παράδεισο των ηλίθιων "

ΠΛΑΤΩΝ: Το αφεντικό και οι δούλοι δεν γίνονται ποτέ φίλοι

       Συχνά παπαγαλίζουμε τα λόγια του Πλάτωνα για τη σχέση αφεντικού-δούλων. Πόσο καλά καταλαβαίνουμε όμως την ουσία και την ισχύ της σήμερα;
        Ο Πλάτωνας μιλώντας πάντα από τη σκοπιά των αφεντικών, που είχαν τους δούλους στην ιδιοκτησία τους, έλεγε, πως το αφεντικό και οι δούλοι δεν μπορεί να γίνουν φίλοι. Συνεπής μάλιστα με την αριστοκρατική του καταγωγή και τις ολιγαρχικές και ιδεαλιστικές του αντιλήψεις αποκαλεί τους δούλους στους “Νόμους” του “ είδος ζώου” και στην ιδανική του Πολιτεία, καθώς ο πολίτης δεν επιτρέπεται να ασχολείται με την εργασία γιατί τον υποβιβάζει στα επίπεδα “των εσχάτων” και τον εξισώνει με τους δούλους,όλες τις φροντίδες, που αποβλέπουν στην ικανοποίηση του σώματος τις θεωρεί απασχόληση δούλου.
Ας θυμηθούμε, πως στο δουλοκτητικό καθεστώς της αρχαίας Ελλάδας, ο δουλοκτήτης ήταν ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, των πρώτων υλών μα και της ίδιας της παραγωγικής δύναμης, που ήταν ο δούλος. Ο δούλος ήταν ένα απλό “σώμα” κατά τον Αριστοτέλη. Δεν είχε κανένα δικαίωμα αφού δεν θεωρούνταν άνθρωπος αλλά απλό αντικείμενο (res), που έπαιζε το ρόλο του εργαλείου, του μέσου παραγωγής, που το χρησιμοποιούσε ο “δεσπότης”, το αφεντικό. Ο δούλος παρήγαγε με την εργασία του τον πλούτο και το αφεντικό τον ιδιοποιούνταν.
      Τι άλλαξε σήμερα;

Το ελληνικό προτεκτοράτο των ξενόδουλων και δοσίλογων τοποθετεί Αυστριακό στην ηγεσία του ΤΧΣ!!!

Τέλος λαμβάνει, εκτός απροόπτου, το σίριαλ ανάδειξης νέου διευθύνοντος συμβούλου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), καθώς σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο δουλοπρεπέστατος υπουργός Οικονομικών Ευκ. Τσακαλώτος επέλεξε μεταξύ των τριών υποψηφίων, τον Αυστριακό κ. Χσούρντα για να αναλάβει τον κρίσιμο ρόλο επί των τραπεζών.

Η υποτέλεια είναι λίγο για να χαρακτηρίσει αυτήν την απόφαση!

Η επιλογή του υπουργού Οικονομικών θα πρέπει να εγκριθεί και τυπικά από το EuroWorkingGroup, το οποίο ως σήμερα δεν έχει διατυπώσει ποτέ αντίρρηση στις επιλογές CEOs για το ΤΧΣ. Αμέσως μετά θα δημοσιευθεί στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης η απόφαση διορισμού του νέου CEO μαζί με τις μηνιαίες αποδοχές του.

Η θέση του διευθύνοντος συμβούλου παραμένει κενή από τον περασμένο Ιούλιο. Μετά την παραίτηση Α. Ξενόφου, η Επιτροπή Επιλογής έτρεξε νέα διαδικασία εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τη θέση του CEO του ΤΧΣ, βάσει της οποίας ο υπουργός Οικονομικών επέλεξε από τη short list τον κ. Β. Κατσικιώτη, τον οποίο διόρισε ως νέο διευθύνοντα σύμβουλο.

25η Μαρτίου 1821-25η Μαρτίου 2016, βίοι παράλληλοι

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 121

Στις αρχές του 19ου αιώνα, λίγο πριν την Επανάσταση του ’21, ο Ιωάννης Καποδίστριας και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος σε δύο υπομνήματα, ο πρώτος προς τον τσάρο το 1811 και ο δεύτερος προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το 1820, υπολόγιζαν τον αριθμό των Ελλήνων σε 7 έως 9 εκατομ., ανάλογο με εκείνον των Τούρκων και με τα 9 εκατ. της κοσμοκράτειρας Αγγλίας την ίδια εποχή.
Οι Σέρβοι, οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι δεν ξεπερνούσαν, μαζί, τα 3 εκατ. Κατανοούμε έτσι γιατί, από τονΡήγα ως την Φιλική Εταιρεία, το όραμα των Ελλήνων για το μελλοντικό τους κράτος, είχε βυζαντινές διαστάσεις – εξ ου και η επανάσταση στη Μολδοβλαχία, παράλληλα με την Πελοπόννησο και τα σχέδια για μια επαναστατική εξέγερση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Αυτός ο ελληνισμός, που έσφυζε από ζωτικότητα και πρωτοστατούσε στην οικονομική και πνευματική ζωή της ανατολικής Μεσογείου και της νοτιοανατολικής Ευρώπης –από την Οδησσό και τον Πόντο έως τη Βιέννη–, υπήρξε και ο πρωταγωνιστής της μεγαλύτερης επανάστασης των αρχών του 19ου αιώνα που συντάραξε την Ευρώπη και τον κόσμο.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν σε κρίση τουλάχιστον έναν αιώνα πριν, από τις απαρχές του 18ου αιώνα, και παρ’ ότι σκωληκόβρωτη συντηρούνταν ακριβώς γιατί Εγγλέζοι, Γάλλοι και Αυστριακοί, επιθυμούσαν την επιβίωσή της. Τόσο απέναντι στον ρωσικό κίνδυνο, όσο και απέναντι στην πιθανότητα ανασυγκρότησης ενός ελληνικού κράτους, στα όρια του ύστερου Βυζαντίου, που θα αποτελούσε ισχυρό ανταγωνιστή τους στην ανατολική Μεσόγειο.
Έτσι η επανάσταση δεν αντιμετώπιζε μόνον την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και τις δυτικές δυνάμεις, που μέχρι το 1824 συντάσσονταν ανοιχτά με τους Οθωμανούς μαζί με την Αυστρία του Μέττερνιχ· τέλος είχαν να αντιμετωπίσουν την εσωτερική διχόνοια και τις διαμάχες ενός λαού διάσπαρτου σε μια τεράστια περιοχή. Οι Έλληνες μόνοι τους (διότι και η Ρωσία, πιστή στην Ιερά Συμμαχία, είχε εγκαταλείψει τους Έλληνες στην τύχη τους και στα χέρια των Εγγλέζων) έπρεπε να αντιμετωπίσουν αυτούς τους τρεις δαίμονες που έχουν σφραγίσει τη νεότερη ιστορία μας. («Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τοπ’ Άγγλου, πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι», γράφει με απαράμιλλη ενάργεια και πυκνότητα ο Σολωμός).