Βέβαια πέρα από το ομώνυμο τραγούδι του τραγουδοποιού Θανάση Παπακωνσταντίνου, καμία άλλη πληροφορία δεν έχουμε για τον γενναίο λοχαγό του Ζαπάτα.
Έχουμε όμως μια άλλη ιστορία να αφηγηθούμε.
Του Μεξικανού ηγέτη της αγροτικής επανάστασης, Εμιλιάνο Ζαπάτα, του «Τίγρη του Νότου» («El Tigre del Sur»), όπως τον αποκαλούσε ο μεξικανικός λαός, ο οποίος σαν σήμερα στις 10 Απριλίου του 1919, πέφτει νεκρός σε ενέδρα από τις κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις του στρατηγού Πάμπλο Γκονζάλες, ο οποίο παρέσυρε τον Ζαπάτα προφασιζόμενος ότι θέλει να προσχωρήσει στις επαναστατικές δυνάμεις του.
Αυτή είναι η ιστορία ενός μεξικανού (και όχι μόνο) θρύλου:
Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα Σαλαζάρ
Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1878 στο χωριό Σαν Μιγκέλ Ανενκουϊλκο (Anenecuilco) της μεξικανικής πολιτείας Μορέλος.
Μιγάς από καταγωγή (mestizo) και παιδί πολυτέκνων (το ένατο από τα 10 παιδιά των Gabriel Zapata και Cleofas Salazar), σε ηλικία 16 ετών έμεινε ορφανός από τον μικροϊδιοκτήτη γης πατέρα του και αφιερώθηκε στην στήριξη όλης της οικογένειάς του, εργαζόμενος ως δαμαστής αλόγων. Παρ’ όλο που δεν απέκτησε μόρφωση, είχε πηγαία όσο και έντονα ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και βαθιά πολιτική συνείδηση και πολύ γρήγορα έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στον απλό λαό για τον ακέραιο χαρακτήρα του.
Το 1897 σε ηλικία μόλις 18 ετών, συνελήφθη για πρώτη φορά, όταν πήρε το μέρος των φτωχών χωρικών του Μορέλος, που αντιδρούσαν στην κατάποση των μικροϊδιοκτησιών τους από τις μεγάλες «χασιέδας». Το κοινωνικό σύστημα της εποχής εκείνης ήταν πρωτόγονα καπιταλιστικό ημι-φεουδαρχικό, οργανωμένο γύρω από τις μεγάλες ιδιοκτησίες γης (τις «χασιέδας», «haciendas», που αποτελούσαν το 85% της γης και ανήκαν στο μόλις 2% του πληθυσμού), οι οποίες έκαναν σχεδόν αδύνατη την επιβίωση των ανεξάρτητων κοινοτήτων των αυτοχθόνων ινδιάνων ή των μιγάδων, οι περισσότεροι των οποίων είχαν πέσει σε καθεστώς δουλείας («peonaje») στις «χασιέδας», λόγω χρεών.
