Δύο κράτη, ένας εθνικός ύμνος και η συνωμοσία σε βάρος Προεδρικού και Χάρη

Γ. Καλλινίκου

Αν αυτό που έγινε προψές στο στάδιο «Καραϊσκάκη» δεν είναι μια συνωμοσία, που είχε στο στόχαστρό της τον Πρόεδρο και τον Χάρη Γεωργιάδη, τότε, απλώς, πρόκειται για την μεγαλύτερη σύμπτωση την οποία σχεδίασε το σύμπαν σε μια άκρως ευαίσθητη περίοδο. 

Και συμμετείχαν ένα σωρό. Οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες Κύπρου και Ελλάδας, οι ποδοσφαιριστές της Κύπρου, οι ποδοσφαιριστές της Ελλάδας, οι διαιτητές, η ΟΥΕΦΑ, το κρατικό κανάλι το οποίο μετέδιδε τον αγώνα… Αλλά και χιλιάδες απλοί Ελλαδίτες και Κύπριοι. 

Έβλεπες και ξανάβλεπες την εικόνα στο ΡΙΚ και τα συναισθήματα χαστούκιζαν τη λογική. 

Σε όλους τους διεθνείς ποδοσφαιρικούς αγώνες, πρώτα γίνεται ανάκρουση του εθνικού ύμνου της φιλοξενούμενης ομάδας. Ακολουθεί η ανάκρουση του εθνικού ύμνου της γηπεδούχου ομάδας. Φυσικό επακόλουθο είναι οι οπαδοί στις κερκίδες να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο της γηπεδούχου ομάδας, αφού είναι ο δικός τους. 

Γράμμα στους Ελλαδίτες Ηθοποιούς της «Αντιγόνη»

Γράμμα στους Ελλαδίτες Ηθοποιούς της Παράστασης «Αντιγόνη» στην Σαλαμίνα της Κύπρος

 Του Σόλωνα Αντάρτη από το cyprusindymedia.blogspot.gr

Δεν ξέρω αληθινά πώς να σας προσφωνήσω. Θα ήθελα να σας προσφωνήσω με το αδελφές και αδέλφια των δελφών του κοινού μας πολιτισμού αλλά δεν ξέρω πια αν οι λέξεις εμπερικλείουν τη σημασία που θα ήθελα να τους δώσω. Η γλώσσα μας έχει γεμίσει ναρκοπέδια. Η πρόθεση του ενός στρεβλώνεται στα μάτια και τα αυτιά του άλλου. Αληθινά δεν ξέρω πώς να σας προσφωνήσω. Αυτό που με πονεί περισσότερο είναι ότι τελικά μπορεί οι λέξεις να μην μας αξίζουν.

Διάβασα στην εφημερίδα «Καθημερινή» (1) της 30ης Αυγούστου ότι κάποιοι από εσάς προβληματίζεστε για την παράσταση που θα ανεβάσετε στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας στις 28 Σεπτεμβρίου. Αυτό ήταν και το έναυσμα αυτού του γράμματος. Εύχομαι ότι το παρόν θα φτάσει κοντά σας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ότι θα αφιερώσετε τα λίγα λεπτά που χρειάζονται για να το διαβάσετε.

Η στάση των Κυπρίων συναδέλφων σας πέρσι σε παράσταση στο ίδιο θέατρο δεν μου άφηνε περιθώρια οποιασδήποτε ελπίδας ότι μία τέτοια προσπάθεια επικοινωνίας θα είχε αξία. Ούτε το ότι οργανωτής πέρσι ήταν η οργάνωση που αποδέχεται την βίαιη αλλαγή των ονομάτων των χωριών και των πόλεων μας – από τις κατοχικές δυνάμεις –  σε έντυπα που εκδίδει και κυκλοφορεί. Κανένας προβληματισμός δε φαίνεται να τους απασχολεί οπότε το γράμμα αυτό απευθύνεται σε εσάς αδελφές και αδέλφια από την Ελλάδα με την ελπίδα η φωνή μου να φτάσει κοντά σας. Το είπα τελικά, δεν άντεξα να το κρατήσω. Ίσως λέω, ίσως οι λέξεις να μας αξίζουν.

Δεν γνωρίζω πόσοι από εσάς έχετε ποτέ επισκεφθεί τη Σαλαμίνα. Είναι ένα μέρος μαγικό. Ειδικά τα βράδια όπως το βράδυ που θα στήσετε τον περιοδεύοντα σας θίασο, της μίας και μόνης παράστασης κάτω από την μπότα της κατοχής.

Οι πέτρες θα αναδύουν τη ζέστη που απορρόφησαν την ημέρα και το αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα δίπλα θα γεμίζει το κοίλον του θεάτρου με μία δροσιά σπάνια που θα μυρίζει αρμύρα και Ελλάδα. Όπως και ο λόγος που θα αρθρώνετε. Μπορεί μέσα από τα ερωτικά αγγίγματα του ανέμου να αφουγκραστείτε και τα λόγια του ποιητή που τόσο αγάπησε το μέρος:

«Τα νέα κορμιά περάσαν απ’ εδώ, τα ερωτεμένα· παλμοί στους κόλπους,
ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.» (2)

Μαζί, Birlikte, ΔΔΟ, Taksim…

My faith was so much stronger then,

I believed in my fellow men,

I was really so much older then,

When I was young,

When I was young.

The Animals

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Είναι αλήθεια μάταιο να αναλώνουμε φαιά ουσία σχολιάζοντας ένα ακόμα τερτίπι της πολύτροπης (;) Ομάδας Κύπρος, αλλά τα ψέματα κάποτε πρέπει να τελειώσουν. Ειδικά ένα: Αυτό που λέει πως οι ίδιοι άνθρωποι που παλεύουν για να διαχωρίσουν (και νόμιμα) τους Τουρκοκύπριους από τους Ελληνοκύπριους μέσω της ρατσιστικής ΔΔΟ, είναι οι ίδιοι που τάχα «δυναμώνουν τη φωνή τους». Μπούρδες.

Το αστείο έχει παραγίνει, ενώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ποτέ. Όσο κι αν υποβαθμίζεται η σοβαρότητα με απολίτικη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σάλτσες τύπου «peace», «love», φωνασκίες, κωμωδίες και εναλλακτική μουσική υπόκρουση (Monsieur Doumani;). Και το πρόβλημα, προφανώς, δεν είναι μόνο η Ομάδα Κύπρος. Το πρόβλημα είναι ότι την τακτική αυτού του παρακράτους έχει υιοθετήσει και το ίδιο το κράτος, καθώς ο ίδιος ο Πρόεδρος ε-πιμένει να πετά νεραϊδόσκονη στους ψηφοφό-ρους του (ή και στους όμαιμους Ακελικούς) περί μομέντουμ και «λύσης».