Στην Κύπρο μιλούμεν ελληνικά... Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, μιλούμεν μνήμη.

Ακούγεται ως ύβρις η ερώτηση:

-Νιώθετε Ελληνίδα ή Κυπρία;

 Ποια είναι η πατρίδα σας;

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη απαντά χωρίς εκδίκηση, χωρίς κραυγή. Η φωνή της δεν είναι εθνική. Είναι θεατρική. Δηλαδή υπαρξιακή. Και γι’ αυτό πιο ελληνική απ’ όσο αντέχει η Αθήνα.

-Στην Κύπρο μιλούμεν ελληνικά, κυρία Λοβέρδου. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, μιλούμεν μνήμη.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Το Βήμα, της 7ης Σεπτεμβρίου 2025, στη συνέντευξη που φιλοξενείται στο ένθετο BΗΜΑgazino, η δημοσιογράφος Μυρτώ Λοβέρδου απευθύνει στην εμβληματική ηθοποιό Δέσποινα Μπεμπεδέλη την εξής ερώτηση:

«Νιώθετε Ελληνίδα ή Κυπρία; Ποια είναι η πατρίδα σας;»

Η Μπεμπεδέλη βρισκόταν χθες στην Αθήνα, στο Εθνικό Θέατρο, για να παρουσιάσει την παράσταση «Εκ κοιλίας μητρός μου»– παρούσα, αθόρυβη και μεγαλόπρεπη, σαν μάρτυρας ενός θεάτρου που όλο χάνεται. Η ίδια, επί δεκαετίες, χτίζει υπομονετικά μια καλλιτεχνική γέφυρα που ενώνει τον Ελληνισμό της Κύπρου με τον πυρήνα της νεοελληνικής θεατρικής ζωής. Και την ώρα που προσφέρει το σώμα της στη μνήμη και στην ποίηση, της υποβάλλεται ένα ερώτημα που δεν ανήκει στην τέχνη αλλά στην ψυχρή διοικητική λογική της «ταυτότητας».

Γιατί όταν μια δημοσιογράφος της μητροπολιτικής πρωτεύουσας ρωτά μια Κύπρια καλλιτέχνιδα αν νιώθει «Ελληνίδα ή Κυπρία», δεν θέτει ζήτημα βιογραφίας. Επικυρώνει μια υπόγεια διάσπαση. Δεν πρόκειται για άγνοια. Πρόκειται για αποκαλυπτική στιγμή μιας κρατικής και πολιτισμικής αντίληψης που βλέπει το «έθνος» σαν εταιρική ταμπέλα, και τους ανθρώπους του σαν φορείς ISO. Είναι μια φαινομενικά «ουδέτερη» ερώτηση που φέρει μέσα της ολόκληρο τον ηγεμονισμό της πρωτεύουσας – αυτήν την εγγεγραμμένη αλαζονεία που θεωρεί την περιφέρεια προσάρτημα και τους Κυπρίους ως «άλλους», μέχρις αποδείξεως του εθνικώς ανήκειν.

Με έξοδα της Κυπριακής Δημοκρατίας προπαγανδιστές της Άγκυρας

Του Θανάση Χούπη 

Έτοιμοι να "χτυπήσουν" και στην Αθήνα, οι βρετανο - τουρκο - λιγούρηδες συκοφάντες της Κύπρου, με τη βοήθεια ντόπιων συνεργών τους!!...

Κάποια, εκ Λευκωσίας "κρατίκια" (κρατικοδίαιτα πλάσματα), όπως -σοφά- ονόμασε ο γνωστός, βραβευμένος Συγγραφέας Κώστας Χατζηαντωνίου, την ελεεινή συναρπατζιά (στο κυπριακό ιδίωμα της ελληνικής γλώσσας), μια ομάδα που  σπατάλησε κοντά 300.000,00€, από τον ιδρώτα και το αίμα των φορολογούμενων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, προκειμένου να διασύρει διεθνώς την ίδια την Κύπρο(!!) και να υπηρετήσει ταυτόχρονα τα σχέδια του Λονδίνου και της Άγκυρας, ετοιμάζει "απόβαση" αύριο, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Αναφέρομαι  στους συγγραφείς του βιβλίου που κυκλοφόρησε, αναλώμασι της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην πρόσφατη "Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής 2025" με τίτλο «Οι πέτρες». Βιβλίο με το οποίο οι συγγραφείς του καθύβρισαν την ίδια τη χώρα τους, την οποία υποτίθεται πως εκπροσωπούσαν στη συγκεκριμένη, διεθνή διοργάνωση. Υπηρετώντας ξεκάθαρα τα βρετανο-τουρκικά σχέδια για την εδαφική, πνευματική και πολιτιστική υποδούλωση της Κύπρου.

Πριν σας παραπέμψω στη συνημμένη δημοσίευση της έγκριτης, κυπριακής εφημερίδας "Φιλελεύθερος", κι επειδή στη "μητέρα πατρίδα" και εγγυήτρια δύναμη, τέτοιες ειδήσεις εξαφανίζονται "μυστηριωδώς", σας καλώ να πάρουμε μια γεύση από το απίστευτο περιεχόμενό του βιβλίου, οι συγγραφείς του οποίου επέλεξαν να το γράψουν, όχι στην κυπριακή διάλεκτο της ελληνικής, αλλά σε μια μιξοβάρβαρη και στρεβλωμένη, δήθεν "κυπριακή γλώσσα". Αυτήν που, χρόνια τώρα, επιχειρεί να επιβάλλει το Ηνωμένο Βασίλειο, μήπως και αποκόψει, με την εν λόγω μεθόδευση, τους Έλληνες της Κύπρου απ' τη νεοελληνική, που είναι επίσημη γλώσσα της Κυπριακής Δημοκρατίας, –σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1960– μαζί με την τουρκική και αγγλική.

Δύο κράτη, ένας εθνικός ύμνος και η συνωμοσία σε βάρος Προεδρικού και Χάρη

Γ. Καλλινίκου

Αν αυτό που έγινε προψές στο στάδιο «Καραϊσκάκη» δεν είναι μια συνωμοσία, που είχε στο στόχαστρό της τον Πρόεδρο και τον Χάρη Γεωργιάδη, τότε, απλώς, πρόκειται για την μεγαλύτερη σύμπτωση την οποία σχεδίασε το σύμπαν σε μια άκρως ευαίσθητη περίοδο. 

Και συμμετείχαν ένα σωρό. Οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες Κύπρου και Ελλάδας, οι ποδοσφαιριστές της Κύπρου, οι ποδοσφαιριστές της Ελλάδας, οι διαιτητές, η ΟΥΕΦΑ, το κρατικό κανάλι το οποίο μετέδιδε τον αγώνα… Αλλά και χιλιάδες απλοί Ελλαδίτες και Κύπριοι. 

Έβλεπες και ξανάβλεπες την εικόνα στο ΡΙΚ και τα συναισθήματα χαστούκιζαν τη λογική. 

Σε όλους τους διεθνείς ποδοσφαιρικούς αγώνες, πρώτα γίνεται ανάκρουση του εθνικού ύμνου της φιλοξενούμενης ομάδας. Ακολουθεί η ανάκρουση του εθνικού ύμνου της γηπεδούχου ομάδας. Φυσικό επακόλουθο είναι οι οπαδοί στις κερκίδες να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο της γηπεδούχου ομάδας, αφού είναι ο δικός τους. 

Γράμμα στους Ελλαδίτες Ηθοποιούς της «Αντιγόνη»

Γράμμα στους Ελλαδίτες Ηθοποιούς της Παράστασης «Αντιγόνη» στην Σαλαμίνα της Κύπρος

 Του Σόλωνα Αντάρτη από το cyprusindymedia.blogspot.gr

Δεν ξέρω αληθινά πώς να σας προσφωνήσω. Θα ήθελα να σας προσφωνήσω με το αδελφές και αδέλφια των δελφών του κοινού μας πολιτισμού αλλά δεν ξέρω πια αν οι λέξεις εμπερικλείουν τη σημασία που θα ήθελα να τους δώσω. Η γλώσσα μας έχει γεμίσει ναρκοπέδια. Η πρόθεση του ενός στρεβλώνεται στα μάτια και τα αυτιά του άλλου. Αληθινά δεν ξέρω πώς να σας προσφωνήσω. Αυτό που με πονεί περισσότερο είναι ότι τελικά μπορεί οι λέξεις να μην μας αξίζουν.

Διάβασα στην εφημερίδα «Καθημερινή» (1) της 30ης Αυγούστου ότι κάποιοι από εσάς προβληματίζεστε για την παράσταση που θα ανεβάσετε στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας στις 28 Σεπτεμβρίου. Αυτό ήταν και το έναυσμα αυτού του γράμματος. Εύχομαι ότι το παρόν θα φτάσει κοντά σας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ότι θα αφιερώσετε τα λίγα λεπτά που χρειάζονται για να το διαβάσετε.

Η στάση των Κυπρίων συναδέλφων σας πέρσι σε παράσταση στο ίδιο θέατρο δεν μου άφηνε περιθώρια οποιασδήποτε ελπίδας ότι μία τέτοια προσπάθεια επικοινωνίας θα είχε αξία. Ούτε το ότι οργανωτής πέρσι ήταν η οργάνωση που αποδέχεται την βίαιη αλλαγή των ονομάτων των χωριών και των πόλεων μας – από τις κατοχικές δυνάμεις –  σε έντυπα που εκδίδει και κυκλοφορεί. Κανένας προβληματισμός δε φαίνεται να τους απασχολεί οπότε το γράμμα αυτό απευθύνεται σε εσάς αδελφές και αδέλφια από την Ελλάδα με την ελπίδα η φωνή μου να φτάσει κοντά σας. Το είπα τελικά, δεν άντεξα να το κρατήσω. Ίσως λέω, ίσως οι λέξεις να μας αξίζουν.

Δεν γνωρίζω πόσοι από εσάς έχετε ποτέ επισκεφθεί τη Σαλαμίνα. Είναι ένα μέρος μαγικό. Ειδικά τα βράδια όπως το βράδυ που θα στήσετε τον περιοδεύοντα σας θίασο, της μίας και μόνης παράστασης κάτω από την μπότα της κατοχής.

Οι πέτρες θα αναδύουν τη ζέστη που απορρόφησαν την ημέρα και το αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα δίπλα θα γεμίζει το κοίλον του θεάτρου με μία δροσιά σπάνια που θα μυρίζει αρμύρα και Ελλάδα. Όπως και ο λόγος που θα αρθρώνετε. Μπορεί μέσα από τα ερωτικά αγγίγματα του ανέμου να αφουγκραστείτε και τα λόγια του ποιητή που τόσο αγάπησε το μέρος:

«Τα νέα κορμιά περάσαν απ’ εδώ, τα ερωτεμένα· παλμοί στους κόλπους,
ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.» (2)

Μαζί, Birlikte, ΔΔΟ, Taksim…

My faith was so much stronger then,

I believed in my fellow men,

I was really so much older then,

When I was young,

When I was young.

The Animals

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Είναι αλήθεια μάταιο να αναλώνουμε φαιά ουσία σχολιάζοντας ένα ακόμα τερτίπι της πολύτροπης (;) Ομάδας Κύπρος, αλλά τα ψέματα κάποτε πρέπει να τελειώσουν. Ειδικά ένα: Αυτό που λέει πως οι ίδιοι άνθρωποι που παλεύουν για να διαχωρίσουν (και νόμιμα) τους Τουρκοκύπριους από τους Ελληνοκύπριους μέσω της ρατσιστικής ΔΔΟ, είναι οι ίδιοι που τάχα «δυναμώνουν τη φωνή τους». Μπούρδες.

Το αστείο έχει παραγίνει, ενώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ποτέ. Όσο κι αν υποβαθμίζεται η σοβαρότητα με απολίτικη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σάλτσες τύπου «peace», «love», φωνασκίες, κωμωδίες και εναλλακτική μουσική υπόκρουση (Monsieur Doumani;). Και το πρόβλημα, προφανώς, δεν είναι μόνο η Ομάδα Κύπρος. Το πρόβλημα είναι ότι την τακτική αυτού του παρακράτους έχει υιοθετήσει και το ίδιο το κράτος, καθώς ο ίδιος ο Πρόεδρος ε-πιμένει να πετά νεραϊδόσκονη στους ψηφοφό-ρους του (ή και στους όμαιμους Ακελικούς) περί μομέντουμ και «λύσης».